Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP1/4512-322/15/BM
z 16 lipca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) w związku z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. poz. 643) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 30 marca 2015 r. (data wpływu 8 kwietnia 2015 r.), uzupełnionym pismem z 19 czerwca 2015 r. (data wpływu 24 czerwca 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT pierwszej opłaty z tytułu oddania działki w wieczyste użytkowanie – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 kwietnia 2015 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT pierwszej opłaty z tytułu oddania działki w wieczyste użytkowanie.

Wniosek został uzupełniony pismem z 19 czerwca 2015 r. (data wpływu 24 czerwca 2015 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z 11 czerwca 2015 r. nr IBPP1/4512-322/15/BM.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Zgodnie z art. 232 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny, grunty stanowiące własność jednostki samorządu terytorialnego lub ich związków mogą być oddane w użytkowanie wieczyste osobom fizycznym i osobom prawnym.

Sposób ustanawiania prawa użytkowania wieczystego oraz zasady ustalania wysokości opłat z tego tytułu określa ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 o gospodarce nieruchomościami. Na podstawie powyższych uregulowań Gmina oddała w wieczyste użytkowanie Spółdzielni działkę, na której części znajduje się plac składowy utwardzony płytami betonowymi. Plac składowy został wybudowany ze środków własnych Spółdzielni. Czynność ta nastąpiła w miesiącu kwietniu 2014 r. w formie aktu notarialnego. Gmina ustaliła pierwszą opłatę z tytuły wieczystego użytkowania w wysokości 15% ceny gruntu, która płatna jest w przypadku gdy Spółdzielnia sprzeda prawo wieczystego użytkowania przed upływem 10 lat od jego ustalenia.

Spółdzielnia sprzedała prawo wieczystego użytkowania w miesiącu październiku 2014 r.

W związku z tym Gmina naliczyła pierwszą opłatę stosując 23% stawkę VAT. W myśl art. 29a ust. 8 ustawy VAT, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu. Na podstawie art. 29a ust. 9 wyżej cytowanej ustawy, przepisu ust. 8 nie stosuje się do czynności oddania w użytkowanie wieczyste gruntu dokonywanego z równoczesną dostawą budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli. Działka nie jest działką rolną.

W związku z różnymi interpretacji ukazującymi się w prasie Spółdzielnia wystąpiła z zapytaniem czy Gmina zastosowała do transakcji opisanej wyżej prawidłową stawkę podatku VAT, ponieważ według ich wiedzy do transakcji opisanej wyżej powinno być zastosowane zwolnienie z podatku VAT.

Powstaje więc pytanie czy prawidłowym jest naliczenie podatku VAT w wysokości 23%.

W uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, że jest podatnikiem podatku od towarów i usług, zarejestrowanym jako podatnik VAT czynny od 2003 roku. Gmina oprócz zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których została powołana wykonuje szereg czynności na podstawie zawieranych umów cywilnoprawnych, które podlegają regulacjom VAT (najem, dzierżawa, sprzedaż gruntów).

W rozumieniu art. 3 pkt 3 Ustawy Prawo Budowlane z 7 lipca 1994 r. plac składowy jest budowlą. W ewidencji środków trwałych grupa 2 podgrupa 29 rodzaj 291 - KST odpowiednik PKOB 2420 OBIEKTY INŻYNIERII LĄDOWEJ I WODNEJ pozostałe gdzie indziej niesklasyfikowane. Budowla trwale związana z gruntem. Według informacji uzyskanych ze Spółdzielni budowla jest trwale związana z gruntem.

Spółdzielnia wybudowała plac składowy w 1989 roku. W momencie oddania w wieczyste użytkowanie (kwiecień 2014 r.) plac składowy znajdował się na działce.

Cały czas faktycznym posiadaczem placu składowego była Spółdzielnia.

Plac składowy cały czas stanowił odrębny od gruntu przedmiot własności, a jego właścicielem i użytkownikiem była Spółdzielnia.

Gmina oddała w użytkowanie wieczyste grunt i jednocześnie dokonała dostawy na rzecz Spółdzielni budowli w postaci placu składowego.

Gmina przed oddaniem w wieczyste użytkowanie działki nie dokonała na rzecz Spółdzielni zwrotu nakładów poniesionych na budowę placu składowego.

Gmina nie posiada Miejscowego Planu Zagospodarowania Przestrzennego. Według wypisu z rejestru gruntów działka o pow. 0,4974 ha sklasyfikowana jest jako RIVb i RV. Sformułowanie „działka nie jest działka rolną” oznacza, że według operatu szacunkowego (wyceny) sąsiedztwo przedmiotowej nieruchomości stanowią tereny zabudowane budynkami przemysłowymi oraz budynkami mieszkalnymi jednorodzinnymi. Na części nieruchomości znajdują się drogi i place betonowe, nieruchomość w części ogrodzona. Dojazd do nieruchomości drogą asfaltową. Uzbrojenie: energia elektryczna, sieć gazowa, sieć wodociągowa, sieć kanalizacyjna. Działka nie była wyłączona z zabudowy. Położenie działki wskazuje, że istnieje możliwość uzyskania decyzji o warunkach zabudowy.

Dla przedmiotowej działki nie była wydana decyzja o warunkach zabudowy.

Transakcją sprzedaży w październiku 2014 r. objęte było prawo wieczystego użytkowania działki wraz ze znajdującym się na tej działce urządzeniem stanowiącym odrębną nieruchomość.

Opłata została naliczona na podstawie art. 204 ust. 4 i 6 ustawy o gospodarce nieruchomościami z dnia 21 sierpnia 1997 roku.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Gmina prawidłowo zastosowała stawkę VAT 23% do naliczenia pierwszej opłaty z tytułu oddania w wieczyste użytkowanie działki, na której części znajduje się plac składowy utwardzony płytami betonowymi, wybudowany ze środków własnych Spółdzielni?

Zdaniem Wnioskodawcy, Gmina postąpiła prawidłowo stosując 23% stawkę podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ww. ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

1. przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie;
2. wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;
3. wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;
4. wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta;
5. ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego;
6. oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;
7. zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.
   
   

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy o VAT).

Ustawa o VAT w art. 2 pkt 22 stanowi, że ilekroć w dalszych przepisach tej ustawy jest mowa o sprzedaży, rozumie się przez to odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Jedną z podstawowych czynności podlegających opodatkowaniu jest dostawa towarów, w związku z czym istotne znaczenie ma też definicja towaru. Podkreślenia wymaga, że na gruncie ustawy o VAT dla uznania danego przedmiotu za towar znaczenie mają wyłącznie przepisy ustawy o VAT, bowiem w art. 2 pkt 6 tej ustawy zdefiniowano pojęcie towar. Definicja legalna zawarta w ustawie o VAT wyłącza tym samym możliwość posłużenia się jakąkolwiek inną definicją towaru. Przez towary, w myśl ww. przepisu, rozumieć należy rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Tym samym zarówno grunt jak i udział w gruncie jest towarem w rozumieniu ustawy o VAT.

Prawo wieczystego użytkowania jest prawem rzeczowym, którego treść i granice określone zostały w przepisach ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 121).

W świetle art. 233 § 1 ustawy Kodeks cywilny użytkownik wieczysty (osoba fizyczna lub prawna) może w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego oraz przez umowę o oddanie gruntu Skarbu Państwa lub gruntu należącego do jednostek samorządu terytorialnego bądź ich związków w użytkowanie wieczyste, korzystać z gruntu z wyłączeniem innych osób. W tych samych granicach użytkownik wieczysty może swoim prawem rozporządzać.

Ustanowienie prawa użytkowania wieczystego oraz ustalenie opłat odbywa się na podstawie ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t.j. Dz. U. z 2014 r., poz. 518 ze zm.).

Jak wynika z art. 71 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami, za oddanie nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste pobiera się pierwszą opłatę i opłaty roczne.

W myśl ust. 2 ww. artykułu, pierwsza opłata za oddanie nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste w drodze przetargu podlega zapłacie jednorazowo, nie później niż do dnia zawarcia umowy o oddanie tej nieruchomości w użytkowanie wieczyste.

Z zapisu art. 71 ust. 3 ustawy o gospodarce nieruchomościami wynika natomiast, że pierwszą opłatę za oddanie nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste w drodze bezprzetargowej można rozłożyć na oprocentowane raty. W sprawach tych stosuje się odpowiednio przepis art. 70 ust. 2-4.

Opłaty roczne – w oparciu o art. 71 ust. 4 ustawy o gospodarce nieruchomościami – wnosi się przez cały okres użytkowania wieczystego, w terminie do dnia 31 marca każdego roku, z góry za dany rok. Opłaty rocznej nie pobiera się za rok, w którym zostało ustanowione prawo użytkowania wieczystego. Właściwy organ, na wniosek użytkownika wieczystego złożony nie później niż 14 dni przed upływem terminu płatności, może ustalić inny termin zapłaty, nieprzekraczający danego roku kalendarzowego.

Jak wynika z powołanych wyżej przepisów oddanie w użytkowanie wieczyste jest czynnością odpłatną. Ustawodawca przewidział w tym zakresie, dwa rodzaje odpłatności, tj. pierwszą opłatę oraz opłatę roczną. Ostatnią z płatności, tj. opłaty roczne, wnosi się przez cały okres użytkowania wieczystego w terminie do 31 marca każdego roku, z góry za dany rok.

Z powyższych przepisów wywnioskować należy, że w przypadku użytkowania wieczystego właścicielem gruntu przez cały okres użytkowania pozostaje Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego. Użytkownik wieczysty w tym czasie posiada zatem we władaniu rzecz cudzą. Jego prawo w stosunku do tego gruntu pozwala na dysponowanie rzeczą w sposób zbliżony do właściciela. Wykonanie więc tego świadczenia w całości następuje z chwilą ustanowienia prawa użytkowania wieczystego.

W związku z powyższym w ustawie o podatku od towarów i usług oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste potraktowano jak dostawę towarów.

Jak już bowiem wcześniej wspomniano w przepisie art. 7 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku od towarów i usług, jako dostawę towaru uznano właśnie oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste. W wyniku ustanowienia prawa użytkowania wieczystego dochodzi do ekonomicznego przeniesienia władztwa nad gruntem na rzecz użytkownika wieczystego, co sprawia, że może on rozporządzać nim jak właściciel. Znajduje to wyraz zarówno w swobodzie korzystania z gruntu i czerpania z niego pożytków w sposób niemalże taki, jak w przypadku właściciela tego gruntu, jak i w możliwości przeniesienia takiego władztwa na inny podmiot, jak przy dokonywaniu sprzedaży gruntu przez właściciela.

Zatem, wykonanie dostawy nastąpi z chwilą wydania użytkownikowi wieczystemu, który od tej chwili dysponuje gruntem jak właściciel. W momencie oddania gruntu w użytkowanie wieczyste spełniona zatem zostaje przesłanka do uznania tej czynności za dostawę towaru określoną w art. 7 ust. 1 ustawy.

W myśl art. 204 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami, spółdzielni, związkowi spółdzielczemu oraz innym osobom prawnym, które w dniu 5 grudnia 1990 r. były użytkownikami gruntów, stanowiących własność Skarbu Państwa lub gminy, przysługuje roszczenie o ustanowienie użytkowania wieczystego gruntu oraz o przeniesienie własności znajdujących się na nim budynków, innych urządzeń i lokali.

Art. 204 ust. 2 tej ustawy stanowi, iż zawarcie umowy o oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste następuje bez przetargu.

W świetle art. 204 ust. 3 ww. ustawy przeniesienie własności budynków, innych urządzeń i lokali następuje odpłatnie, chyba że obiekty te zostały wybudowane lub nabyte ze środków własnych spółdzielni, związków spółdzielczych oraz innych osób prawnych.

W świetle art. 204 ust. 4 ww. ustawy opłatę z tytułu użytkowania wieczystego gruntu oraz cenę budynków, innych urządzeń i lokali ustala się według przepisów rozdziału 8 działu II, z wyłączeniem przepisu o obowiązku wniesienia pierwszej opłaty. Na poczet ceny zalicza się zwaloryzowane opłaty poniesione z tytułu użytkowania budynków, innych urządzeń i lokali.

Zgodnie z art. 204 ust. 5 ww. ustawy roszczenia, o których mowa w ust. 1, wygasły, jeżeli wnioski w tej sprawie nie zostały złożone do dnia 31 grudnia 1996 r.

Z kolei art. 204 ust. 6 ww. ustawy stanowi, iż w przypadku sprzedaży prawa użytkowania wieczystego przed upływem 10 lat od jego ustanowienia, spółdzielnia, związek spółdzielczy oraz inne osoby prawne są obowiązane uiścić pierwszą opłatę w wysokości określonej w dniu sprzedaży, według przepisów rozdziału 8 działu II.

Nie uiszcza się pierwszej opłaty w razie:

1. nieodpłatnego przekazania prawa użytkowania wieczystego na rzecz gminy lub Skarbu Państwa;
2. nieodpłatnego przekazania prawa użytkowania wieczystego na rzecz innej spółdzielni na podstawie ustawy z dnia 20 stycznia 1990 r. o zmianach w organizacji i działalności spółdzielczości (Dz. U. Nr 6, poz. 36, ze zm.).
   
   

Z powyższych przepisów wynika, iż w przypadku użytkowania wieczystego, właścicielem gruntu przez cały okres użytkowania pozostaje Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego. Użytkownik wieczysty w tym czasie posiada we władaniu rzecz cudzą. Jednakże jego prawo w stosunku do tego gruntu pozwala na dysponowanie rzeczą w sposób zbliżony do właściciela.

Jako że do uznania za dostawę dla potrzeb podatku od towarów i usług wystarczające jest władanie towarem jak właściciel, a nie bycie właścicielem w sensie prawnym, dlatego też oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste spełnia definicję odpłatnej dostawy towarów, co potwierdza art. 7 ust. 1 pkt 6 ustawy. W związku z tym podlega ono opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, w myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

W myśl natomiast przepisu art. 235 § 1 i § 2 ww. ustawy Kodeks cywilny budynki i inne urządzenia wzniesione na gruncie Skarbu Państwa lub gruncie należącym do jednostek samorządu terytorialnego bądź ich związków przez wiecznego użytkownika stanowią jego własność. To samo dotyczy budynków i innych urządzeń, które wieczysty użytkownik nabył zgodnie z właściwymi przepisami przy zawarciu umowy o oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste. Przysługująca wieczystemu użytkownikowi własność budynków i urządzeń na użytkowanym gruncie jest prawem związanym z użytkownikiem wieczystym.

Zobowiązanym do opodatkowania w przypadku oddania gruntu w użytkowanie wieczyste jest właściciel, tj. Skarb Państwa lub też jednostka samorządu terytorialnego. W przedmiotowej sprawie podmiotem tym jest Wnioskodawca.

Z opisu sprawy wynika, że Gmina oddała w wieczyste użytkowanie Spółdzielni działkę, na której części znajduje się plac składowy utwardzony płytami betonowymi, wybudowany ze środków własnych Spółdzielni. Gmina ustaliła pierwszą opłatę z tytuły wieczystego użytkowania w wysokości 15% ceny gruntu, która płatna jest w przypadku gdy Spółdzielnia sprzeda prawo wieczystego użytkowania przed upływem 10 lat od jego ustalenia. Spółdzielnia sprzedała prawo wieczystego użytkowania w miesiącu październiku 2014 r. W związku z tym Gmina naliczyła pierwszą opłatę stosując 23% stawkę VAT.

Wnioskodawca wskazał, że plac składowy jest budowlą trwale związaną z gruntem. Spółdzielnia wybudowała plac składowy w 1989 roku. W momencie oddania w wieczyste użytkowanie (kwiecień 2014 r.) plac składowy znajdował się na działce.

Plac składowy cały czas stanowił odrębny od gruntu przedmiot własności, a jego właścicielem i użytkownikiem była Spółdzielnia. Cały czas faktycznym posiadaczem placu składowego była Spółdzielnia.

Gmina oddała w użytkowanie wieczyste grunt i jednocześnie dokonała dostawy na rzecz Spółdzielni budowli w postaci placu składowego.

Gmina przed oddaniem w wieczyste użytkowanie działki nie dokonała na rzecz Spółdzielni zwrotu nakładów poniesionych na budowę placu składowego.

Gmina nie posiada Miejscowego Planu Zagospodarowania Przestrzennego.

Dla przedmiotowej działki nie była wydana decyzja o warunkach zabudowy.

Opłata została naliczona na podstawie art. 204 ust. 4 i 6 ustawy o gospodarce nieruchomościami z dnia 21 sierpnia 1997 r.

W myśl art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści wskazanej ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Jak wcześniej wskazano, z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT wynika, że istotą dostawy jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, przy czym chodzi tutaj o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Podobną regulację w zakresie dostawy zawiera art. 5 ust. 1 Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz. Urz. UE L Nr 145, s. 1 ze zm.) oraz w art. 14 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, s. 1 ze zm.). Dostawa towaru nie odnosi się do zbycia prawa własności zgodnie z procedurami przewidzianymi obowiązującym prawem krajowym, lecz obejmuje wszelkie zbycie majątku rzeczowego przez jedną stronę, która upoważnia drugą stronę do dysponowania w rzeczywistości tym majątkiem tak, jakby była jego właścicielem. Pogląd ten jest zgodny z celem Szóstej Dyrektywy, która została opracowana między innymi w celu oparcia wspólnego systemu VAT na jednolitej definicji transakcji podlegających opodatkowaniu. Celowi temu mogłaby zagrozić sytuacja, gdyby warunek zaistnienia dostawy towarów różnił się w poszczególnych Państwach Członkowskich, jak to ma miejsce w przypadku warunków rządzących przeniesieniem prawa własności w prawie cywilnym.

Niemniej jednak podczas analizy pojęcia przeniesienie prawa do rozporządzenia rzeczą jak właściciel nie można nie uwzględnić krajowego systemu prawa regulującego obrót cywilny. Przeniesienie prawa do rozporządzenia rzeczą jak właściciel winno mieścić się w granicach regulacji krajowych, na mocy których dochodzi do przeniesienia własności rzeczy lub nabycia prawa zbliżonego do prawa własności, bowiem nie każde przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel w ujęciu ekonomicznym można uznać za dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, lecz jedynie takie, które z punktu widzenia prawa cywilnego przenosi na nabywcę prawo własności lub prawo umożliwiające nabywcy dysponowanie towarem prawie jak właściciel.

Pojęcie rozporządzania towarami jak właściciel w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT należy więc rozumieć szeroko, jako obejmujące nie tylko uprawnienie do wyzbycia się własności pozyskanych towarów (przeniesienie własności, zrzeczenie się własności, rozporządzenie na wypadek śmierci) czy ich obciążenia (ustanowienia na rzeczy prawa rzeczowego, czy też oddanie rzeczy w dzierżawę lub najem), lecz także korzystania z nabytych towarów.

Skoro istotą dostawy towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania nimi jak właściciel, zasadne jest przyjęcie, że owo prawo przysługiwało Spółdzielni od czasu wybudowania placu składowego na gruncie Wnioskodawcy. Dostawa towarów powinna podlegać ocenie przede wszystkim z punktu widzenia jej aspektów ekonomicznych.

Podejmując czynności związane z budową przedmiotowego placu składowego Spółdzielnia nie działa na rzecz Wnioskodawcy w sensie ekonomicznym. Oceniając konsekwencje prawne przedstawionej przez Wnioskodawcę sytuacji, w kontekście stanu faktycznego stwierdzić należy, że ekonomiczne władanie rzeczą (placem składowym) należało do Spółdzielni z chwilą jego wybudowania, chociaż nie należało do niej prawo własności.

Skoro zatem art. 7 ust. 1 ustawy o VAT mówi o czynności, w wyniku której nabywca otrzyma prawo rozporządzania rzeczą jak właściciel, to niewątpliwie transakcja oddania w wieczyste użytkowanie ww. działki – w części obejmującej plac składowy - nie stanowiła dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT.

Z punktu widzenia prawa cywilnego, na Spółdzielnię formalnie przeszło prawo własności placu składowego z wszystkimi cywilistycznymi konsekwencjami tego faktu, jednak, biorąc pod uwagę rozwiązania przyjęte w ustawie o VAT, nie wystąpiła dostawa towaru, jakim jest plac składowy, gdyż już wcześniej Spółdzielnia mogła dysponować tym obiektem budowlanym jak właściciel.

Biorąc pod uwagę przywołane przepisy prawa oraz przedstawiony stan faktyczny, wskazać zatem należy, że przedmiotem ustanowienia prawa wieczystego użytkowania ww. gruntu ze strony Wnioskodawcy była wyłącznie działka gruntu (ustanowienie prawa wieczystego użytkowania gruntu), na której położony jest plac składowy (już należący w sensie ekonomicznym do Spółdzielni).

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, iż pierwsza opłata z tytułu ustanowienia prawa wieczystego użytkowania działki na której znajduje się plac składowy wybudowany ze środków własnych Spółdzielni winna być opodatkowana według stawki w wysokości 23%.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy, że postąpił on prawidłowo stosując 23% stawkę podatku VAT do naliczenia pierwszej opłaty z tytułu oddania w wieczyste użytkowanie działki, na której części znajduje się plac składowy wybudowany ze środków własnych Spółdzielni, należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Ponadto należy zauważyć, że niniejsza interpretacja traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz.U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Józefa Ignacego Kraszewskiego 4A, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.