2015.02.20 - Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB3/423-609/14-3/KS
z 20 lutego 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z 12 listopada 2014 r. (data wpływu 21 listopada 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy:

koszty poniesione z tytułu usługi serwisowej w ramach obsługi reklamacji wyprodukowanych i sprzedanych przez Spółkę wyrobów mieszczą się w zakresie działalności strefowej i w związku z tym, czy wpływają na ustalenie dochodu korzystającego ze zwolnienia z podatku dochodowego z tytułu prowadzenia działalności na terenie Strefy – jest prawidłowe;
przychody uzyskane z tytułu obciążania dostawców kosztami reklamacji stanowią przychód strefowy korzystający ze zwolnienia z podatku dochodowego z tytułu prowadzenia działalności na terenie Strefy – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 listopada 2014 r. został złożony ww. wniosek – uzupełniony pismem w dniu 16 lutego 2015 r.) – o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy:

koszty poniesione z tytułu usługi serwisowej w ramach obsługi reklamacji wyprodukowanych i sprzedanych przez Spółkę wyrobów mieszczą się w zakresie działalności strefowej i w związku z tym, czy wpływają na ustalenie dochodu korzystającego ze zwolnienia z podatku dochodowego z tytułu prowadzenia działalności na terenie Strefy,
przychody uzyskane z tytułu obciążania dostawców kosztami reklamacji stanowią przychód strefowy korzystający ze zwolnienia z podatku dochodowego z tytułu prowadzenia działalności na terenie Strefy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka uzyskała zezwolenie na prowadzenie działalności na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej (zwanej dalej: Strefą) w dniu 29 października 2007 r.

Przedmiotem działalności na terenie Strefy jest działalność produkcyjna, handlowa i usługowa w zakresie wytworzonych wyrobów i świadczonych usług na terenie Strefy, określonych w następujących pozycjach Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług Głównego Urzędu Statystycznego w sekcji D podsekcji DJ oraz DK w przedmiocie działalności: 28.1 konstrukcje metalowe, 28.2 metalowe cysterny, zbiorniki i pojemniki; grzejniki i kotły centralnego ogrzewania, 28.3 wytwornice pary, z wyłączeniem kotłów centralnego ogrzewania, 28.4 usługi kucia, prasowania, wytłaczania i walcowania metali; usługi w zakresie metalurgii proszków, 28.5 usługi obróbki metali i nakładania powłok na metale; usługi w zakresie obróbki mechanicznej elementów metalowych, 28.6 wyroby nożownicze, narzędzia i drobne wyroby metalowe ogólnego przeznaczenia, 28.7 wyroby metalowe gotowe pozostałe, 29.1 maszyny do wytwarzania i wykorzystania energii mechanicznej, 29.2 maszyny ogólnego przeznaczenia pozostałe, 29.3 maszyny dla rolnictwa i leśnictwa, 29.4 obrabiarki i narzędzia mechaniczne, 29.5 maszyny specjalnego przeznaczenia pozostałe, 31.1 silniki elektryczne, prądnice i transformatory, 31.2 Aparatura elektryczna rozdzielcza i sterownicza, 31.6 sprzęt elektryczny, gdzie indziej niesklasyfikowany, 34.2 nadwozia do pojazdów samochodowych; przyczepy i naczepy, 35.5 sprzęt transporty pozostały, gdzie indziej niesklasyfikowany oraz sekcji K w przedmiocie działalności: 73.1 Usługi badawczo - rozwojowe w dziedzinie nauk przyrodniczych i technicznych, 74.3 usługi w zakresie badań i analiz technicznych.

Ponadto Spółka w dniu 11 czerwca 2014 r. otrzymała kolejne zezwolenie, w którym określono, że przedmiotem działalności na terenie Strefy jest działalność produkcyjna, handlowa i usługowa w zakresie wytworzonych wyrobów i świadczonych usług na terenie Strefy, określonych w następujących pozycjach Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług Głównego Urzędu Statystycznego: 1. Sekcja C dział 25, 27, 28, 29 oraz 30 w przedmiocie działalności: 25.1 Metalowe elementy konstrukcyjne, 25.2 Zbiorniki, cysterny i pojemniki metalowe, 25.3 Wytwornice pary, z wyłączeniem kotłów centralnego ogrzewania gorącą wodą, 25.5 Usługi kucia, prasowania, wytłaczania i walcowania metali; usługi w zakresie metalurgii proszków, 25.6 Usługi obróbki metali i nakładania powłok na metale; usługi z zakresu obróbki mechanicznej elementów metalowych, 25.7 Wyroby nożownicze, sztućce, narzędzia i wyroby metalowe ogólnego przeznaczenia, 25.9 Pozostałe gotowe wyroby metalowe, 27.1 Silniki elektryczne, prądnice, transformatory oraz aparatura rozdzielcza i sterownicza energii elektrycznej, 27.9 Pozostały sprzęt elektryczny, 28.1 Maszyny ogólnego przeznaczenia, 28.2 Pozostałe maszyny ogólnego przeznaczenia, 28.3 Maszyny dla rolnictwa i leśnictwa, 28.4 Maszyny i narzędzia mechaniczne, 28.9 Pozostałe maszyny specjalnego przeznaczenia, 29.2 Nadwozia do pojazdów silnikowych; przyczepy i naczepy, 30.9 Sprzęt transportowy, gdzie indziej niesklasyfikowany, 2. Sekcja E w przedmiocie działalności: 38.11.58 Odpady inne niż niebezpieczne zawierające metal, 38.32.11 Usługi w zakresie odzysku surowców metalowych z materiałów segregowanych, 3. Sekcja M w przedmiocie działalności; 71.2 Usługi w zakresie badań i analiz technicznych, 72.1 Usługi w zakresie badań naukowych i prac rozwojowych w dziedzinie nauk przyrodniczych i technicznych.

Spółka w ramach prowadzonej działalności wytwarza określone konstrukcje metalowe. Wyprodukowane przez Spółkę części są sprzedawane m.in. kontrahentom w innych krajach UE. W przypadku niespełniania przez dostarczane wyroby odpowiednich standardów jakości, kontrahent Spółki we własnym zakresie dokonuje napraw serwisowych i obciąża Spółkę poniesionymi kosztami reklamacji.

Podobnie, gdy Spółka otrzyma materiał od dostawcy niespełniający standardów jakości, zmuszona jest do wykonania dodatkowych czynności aby doprowadzić zakupiony materiał do stanu pożądanego. W takim przypadku, obciąża kontrahenta notą za poniesione koszty obsługi reklamacji. W ten sposób w rozliczeniach Spółki pojawiają się koszty oraz przychody z tytułu reklamacji.

Pismem stanowiącym uzupełnienie wniosku Wnioskodawca doprecyzował, że:

wydatki związane z kosztami obsługi reklamacji Spółka traktuje jako podatkowe koszty uzyskania przychodów;
przychody uzyskane z tytułu obciążenia dostawców kosztami reklamacji stanowią zwrot poniesionych wydatków z tytułu obsługi reklamacji.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy koszty poniesione z tytułu usługi serwisowej w ramach obsługi reklamacji wyprodukowanych i sprzedanych przez Spółkę wyrobów mieszczą się w zakresie działalności strefowej Spółki i w związku z tym, czy wpływają na ustalenie dochodu korzystającego ze zwolnienia z podatku dochodowego z tytułu prowadzenia działalności na terenie Strefy?
Czy przychody uzyskane z tytułu obciążania dostawców kosztami reklamacji stanowią przychód strefowy korzystający ze zwolnienia z podatku dochodowego z tytułu prowadzenia działalności na terenie Strefy?

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1.

Zdaniem Wnioskodawcy, koszty poniesione przez Spółkę z tytułu pokrycia kosztów usługi serwisowej w ramach obsługi reklamacji na wyrobach wyprodukowanych na terenie Strefy są bezpośrednio związane z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą i w związku z tym stanowią tzw. koszty strefowe.

Zgodnie z treścią art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych oraz art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, zwolniony od podatku dochodowego od osób prawnych jest dochód uzyskany z działalności w strefie. Jednakże na określenie wysokości dochodu, który podlega zwolnieniu, wpływ mają koszty uzyskania przychodu.

W obowiązujących aktach prawnych nie jest określone, w jaki sposób należy kwalifikować poniesiony wydatek: czy do działalności strefowej czy do pozastrefowej, w sytuacji gdy koszt związany jest z przychodami osiągniętymi z działalności strefowej, ale miejsce jego faktycznego poniesienia znajduje się poza terenem Strefy.

Zgodnie z art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. W związku z powyższym stwierdzić należy, że wydatki związane z usługą serwisową w ramach obsługi reklamacji wyrobów wyprodukowanych przez Spółkę na terenie Strefy spełniają powyższą definicję. Wydatki na reklamację, dotyczą produktu wytworzonego w Strefie, który przyniósł Wnioskodawcy konkretne przychody.

Aby dany koszt mógł zostać uznany za strefowy, powinien dotyczyć przychodu dotyczącego dochodu zwolnionego na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Jeżeli przychód uzyskany przez Spółkę dotyczy sprzedaży produktów wytworzonych na terenie Strefy i w ramach udzielonego Zezwolenia, to koszt z tym przychodem związany nie może być traktowany jako pozastrefowy. Nie można bowiem traktować elementów konstrukcyjnych podatku, jakimi są przychód i koszt, w odniesieniu do tego samego stanu faktycznego i prawnego jako dwóch samodzielnych kategorii, tj. kwalifikując je na przychód strefowy i koszt pozastrefowy. Byłoby to wbrew definicji podatku przyjętej w ustawach podatkowych.

Wnioskodawca ponosząc koszt reklamacji działa w obiektywnym przekonaniu, że taki wydatek w sensie przyczynowo-skutkowym powinien doprowadzić do osiągnięcia przychodów, w przypadku Spółki – przychodów strefowych. W związku z tym, jest on bezwzględnie racjonalnym kosztem związanym z przychodem strefowym.

Potwierdzeniem takiego stanowiska jest wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z 26 stycznia 2011 r. (I SA/Wr 1364/10). Sąd w wyroku uchylił interpretację indywidualną, w której organ podatkowy stwierdził, że wydatki na obsługę reklamacji, nie stanowią kosztów tzw. strefowych. Przyznał natomiast rację Wnioskodawcy, iż wydatki takie stanowią koszt związany z działalnością prowadzoną na terenie strefy.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2.

Zdaniem Wnioskodawcy, przychody uzyskane z tytułu reklamacji są związane z działalnością wykonywaną na terenie strefy i w związku z tym podlegają zwolnieniu na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Koszty obsługi reklamacji, jakim Spółka obciąża dostawcę, dotyczą czynności, jakie zostały wykonane na zakupionym surowcu, aby doprowadzić go do stanu zgodnego z oczekiwaniami, tj. spełniającego określone normy. Czynności te wykonane zostają na terenie strefy i związane są z działalnością wykonywaną na terenie strefy na podstawie zezwolenia. W związku z powyższym, przychody z otrzymanych reklamacji należy traktować, jako przychody tzw. strefowe, podlegające zwolnieniu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest:

prawidłowe – w zakresie ustalenia, czy koszty poniesione z tytułu usługi serwisowej w ramach obsługi reklamacji wyprodukowanych i sprzedanych przez Spółkę wyrobów mieszczą się w zakresie działalności strefowej i w związku z tym, czy wpływają na ustalenie dochodu korzystającego ze zwolnienia z podatku dochodowego z tytułu prowadzenia działalności na terenie Strefy;
nieprawidłowe – w zakresie ustalenia, czy przychody uzyskane z tytułu obciążania dostawców kosztami reklamacji stanowią przychód strefowy korzystający ze zwolnienia z podatku dochodowego z tytułu prowadzenia działalności na terenie Strefy.

Odpowiedź na pytanie nr 1.

Zgodnie z art. 12 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (t.j. Dz.U. 2007 r. Nr 42, poz. 274 ze zm.), dochody uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy w ramach zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1, przez osoby prawne lub osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą są zwolnione od podatku dochodowego, odpowiednio na zasadach określonych w przepisach o podatku dochodowym od osób prawnych lub w przepisach o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej, o którym mowa w cytowanym powyżej przepisie uprawnia do prowadzenia działalności gospodarczej na terenie strefy i korzystania z pomocy publicznej. Określa ono przedmiot i warunki prowadzenia działalności (art. 16 ust. 1 i 2 ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych).

Stosownie do art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm.), wolne od podatku są dochody, z zastrzeżeniem ust. 4-6, uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (t.j. Dz.U. z 2007 r. Nr 42, poz. 274 ze zm.), przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami.

Równocześnie art. 17 ust. 4 ww. ustawy stanowi, że powyższe zwolnienie przysługuje podatnikowi wyłącznie z tytułu dochodów uzyskanych z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy.

Podkreślenia wymaga fakt, że prowadzenie działalności gospodarczej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej i wynikające stąd zwolnienie dochodów pochodzących z tej działalności jest wyjątkiem od zasady równości i sprawiedliwości opodatkowania, w związku z tym przepisy dotyczące zwolnień muszą być interpretowane ściśle, zgodnie z ich wykładnią językową.

Powyższe regulacje prawne ustanawiają fundamentalne warunki korzystania z ulgi podatkowej z tytułu prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej działalności gospodarczej.

Z przywołanych powyżej przepisów wynika, że zwolnieniu z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych podlegają dochody z działalności gospodarczej, która spełnia łącznie dwa zasadnicze warunki:

jest określona w zezwoleniu;
jest prowadzona na terenie specjalnej strefy ekonomicznej.

Wolny od podatku dochodowego od osób prawnych jest wyłącznie dochód uzyskany z działalności gospodarczej, w zakresie określonym w zezwoleniu, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych, prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej.

A contrario, jeżeli działalność gospodarcza nie jest prowadzona na terenie specjalnej strefy ekonomicznej to nie będzie ona podlegała zwolnieniu z opodatkowania.

Analogicznie, jeżeli dany rodzaj działalności gospodarczej nie jest wymieniony w treści zezwolenia, a także, jeżeli działalność taka nie jest działalnością pomocniczą, niezbędną do realizacji zakresu działalności gospodarczej wymienionej w zezwoleniu, to wynik na takiej działalności nie podlega zwolnieniu z podatku dochodowego, jako wynikający z działalności odrębnej niż wskazana w zezwoleniu.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Spółka prowadzi działalność gospodarczą na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej na podstawie uzyskanego zezwolenia w dniu 29 października 2007 r. oraz w dniu 11 czerwca 2014 r. Spółka w ramach prowadzonej działalności wytwarza określone konstrukcje metalowe. Wyprodukowane przez Spółkę części są sprzedawane m.in. kontrahentom w innych krajach UE. W przypadku niespełniania przez dostarczane wyroby odpowiednich standardów jakości, kontrahent Spółki we własnym zakresie dokonuje napraw serwisowych i obciąża Spółkę poniesionymi kosztami reklamacji.

Kwestią wymagającą rozstrzygnięcia jest m.in. ustalenie, czy koszty poniesione z tytułu usługi serwisowej w ramach obsługi reklamacji wyprodukowanych i sprzedanych przez Spółkę wyrobów mieszczą się w zakresie działalności strefowej i w związku z tym, czy wpływają na ustalenie dochodu korzystającego ze zwolnienia z podatku dochodowego z tytułu prowadzenia działalności na terenie Strefy.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (nie wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie przychodów oraz zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu z danego źródła. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody. Aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości.

Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednie związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
został właściwie udokumentowany,
nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Należy przy tym podkreślić, że obowiązek jednoznacznego wykazania związku przyczynowo–skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a przychodem uzyskanym z działalności, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła tego przychodu – każdorazowo spoczywa na podatniku.

Wydatki poczynione przez podatnika można uznać za koszt uzyskania przychodu wtedy, gdy są poniesione w sposób celowy i zasadny. Podatnik więc podejmując decyzję o dokonaniu wydatku, musi być przeświadczony o racjonalności, z punktu widzenia prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, wydatkowania środków finansowych.

Z kolei, aby dany koszt mógł zostać uznany za strefowy, powinien dotyczyć przychodu kształtującego dochód zwolniony na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jeżeli zatem Spółka jest zobowiązana w przypadku niespełnienia przez dostarczane wyroby odpowiednich standardów jakości do napraw serwisowych, to jest to element jej działalności produkcyjno-handlowej, warunkującej prawidłowe wykonanie tej działalności. Konieczność ponoszenia tych wydatków jest elementem koniecznym. Stanowi więc fragment szerzej rozumianej działalności produkcyjnej (handlowej) warunkując w ten sposób poprawne jej realizowanie. Spółka omawiane koszty jest zobowiązana ponieść jako sprzedawca (producent wytworzonych wyrobów strefowych). Tym samym, potwierdza to związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy tymi wydatkami a działalnością Spółki prowadzoną na terenie specjalnej strefy ekonomicznej. Koszty poniesione z tytułu pokrycia kosztów usługi serwisowej w ramach obsługi reklamacji na wyrobach wyprodukowanych na terenie Strefy są zatem bezpośrednio związane z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą na terenie specjalnej strefy ekonomicznej.

W związku z powyższym, należy uznać, że wydatki związane z usługą serwisową w ramach obsługi reklamacji wyrobów wyprodukowanych przez Spółkę na terenie Strefy stanowią koszty uzyskania przychodów stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, związane z działalnością strefową i kwalifikowane powinny być jako wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z których dochód zwolniony jest od podatku na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Podsumowując, koszty poniesione z tytułu usługi serwisowej w ramach obsługi reklamacji wyprodukowanych i sprzedanych przez Spółkę wyrobów mieszczą się w zakresie działalności strefowej Spółki i w związku z tym wpływają na ustalenie dochodu korzystającego ze zwolnienia z podatku dochodowego z tytułu prowadzenia działalności na terenie strefy.

Odpowiedź na pytanie nr 2.

Rozstrzygnięcie zagadnienia drugiego wymaga wszechstronnego odniesienia się do przedłożonego przez Wnioskodawcę opisu stanu faktycznego z którego wynika, że w sytuacji, gdy Spółka otrzyma materiał od dostawcy niespełniający standardów jakości, zmuszona jest do wykonania dodatkowych czynności aby doprowadzić go do stanu pożądanego. W takim przypadku, obciąża kontrahenta notą obciążeniową za poniesione koszty obsługi reklamacji.

Istotą powyższego jest ustalenie, czy przychody uzyskane z tytułu obciążania dostawców kosztami reklamacji stanowią przychód strefowy korzystający ze zwolnienia z podatku dochodowego z tytułu prowadzenia działalności na terenie Strefy.

Dla dokonania prawidłowej oceny stanu faktycznego w kontekście zadanego pytania konieczne jest nie tylko rozważenie czy przychody uzyskane z tytułu obciążania dostawców kosztami reklamacji stanowią przychód strefowy korzystający ze zwolnienia z podatku dochodowego z tytułu prowadzenia działalności na terenie Strefy, lecz przede wszystkim rozstrzygnięcie czy otrzymane środki pieniężne stanowią przychód dla Spółki.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera legalnej definicji przychodu podatkowego. Ustawodawca ograniczył się w tym zakresie do wskazania w art. 12 ust. 1 przykładowych przysporzeń zaliczanych do tej kategorii.

I tak, na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych można stwierdzić, że o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów decyduje definitywny jego charakter w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa podatnika. Otrzymane świadczenie może być uznane za przychód, jeżeli ma ono charakter definitywny, ostateczny oraz pewny w tym znaczeniu, że podatnik uzyskuje swobodę dysponowania określonym świadczeniem lub środkami pieniężnymi.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy podatkowej, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Z kolei na podstawie art. 12 ust. 3 powołanej ustawy, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Istnieją takie przypadki, w których otrzymane środki pieniężne nie są równoznaczne z otrzymaniem przychodów.

Do takich przychodów należy zaliczyć zwrot wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów. Zgodnie bowiem z art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, do przychodów nie zalicza się zwróconych innych wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 556 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 121 ze zm.), sprzedawca jest odpowiedzialny względem kupującego, jeżeli rzecz sprzedana ma wadę fizyczną lub prawną (rękojmia).

Art. 5613 tej ustawy stanowi, że z zastrzeżeniem art. 5611 § 2 i 3 koszty wymiany lub naprawy ponosi sprzedawca. W szczególności obejmuje to koszty demontażu i dostarczenia rzeczy, robocizny, materiałów oraz ponownego zamontowania i uruchomienia.

Z powyższego wynika, że to na sprzedawcy lub wykonawcy usługi spoczywa obowiązek wymiany, naprawy towaru lub ponowne wykonanie, ewentualnie poprawienie usługi. Zatem to sprzedawca odpowiada w pełni za sprzedane towary czy też wykonane usługi.

Przechodząc na grunt analizowanej sprawy, należy podkreślić, że w sprawie to Spółka jako kupujący nabyła materiał niespełniający standardów jakości. W celu doprowadzenia zakupionego materiału do pożądanego stanu Spółka poniosła wydatki z tytułu obsługi reklamacji, do poniesienia których zobowiązany był jej kontrahent. Tym samym, Spółka poniosła wydatki, do których poniesienia nie była zobligowana.

Spółka ponadto w uzupełnieniu wniosku wskazała, że ww. wydatki zaliczyła do podatkowych kosztów uzyskania przychodów.

Należy podkreślić, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…) – art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Z powyższego przepisu wynika, że aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu.

Nie sposób zatem uznać wydatków poniesionych przez Spółkę z tytułu „obsługi reklamacji” jako jej kosztów uzyskania przychodów. Wydatki z ww. tytułu nie pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem Spółki z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej, tym samym nie mogą stanowić jej kosztów uzyskania przychodów.

Wydatki związane z obsługą reklamacji, które de facto – jak wynika z powyższego – dotyczą kontrahenta Spółki, nie powinny stanowić zatem kosztów uzyskania przychodów. Wynika to z faktu braku po stronie tych wydatków podstawowej cechy warunkującej uznanie ich za koszty podatkowe, tj. przymiotu celowości. Wydatki te bowiem nie wpływają na przychód podatkowy Spółki związany z prowadzoną przez nią działalnością gospodarczą, tym samym nie mogą być uznane za koszty o tym charakterze.

W rezultacie, w obliczu tak przedstawionego stanu faktycznego należy uznać, że otrzymanie kwoty na podstawie wystawionej noty obciążeniowej z tytułu obsługi reklamacji jako zwrot poniesionych wydatków nie stanowi przychodu podatkowego. Jak wskazała Spółka, wartość kwoty wynikającej z noty obciążeniowej wystawionej na kontrahenta odpowiada kwocie rzeczywiście poniesionych wydatków z tytułu obsługi reklamacji. Spółka zatem uzyskując od kontrahenta na podstawie noty obciążeniowej przysporzenie za poniesione koszty obsługi reklamacji – jako zwrot wydatków, które nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów – nie powinna wykazywać z tego tytułu przychodu podatkowego. Zwrot ww. wydatków nie może stanowić konkretnego przysporzenia majątkowego, tj. przychodu podatkowego.

Jakkolwiek można dopatrywać się pośredniego związku pomiędzy kosztami poniesionymi przez Spółkę z tytułu obsługi reklamacji z jej działalnością gospodarczą, niemniej związek ten ma znaczenie tylko ekonomiczne, a nie podatkowo-prawne.

Bez znaczenia bowiem dla podatkowej kwalifikacji wydatków jest okoliczność ich faktycznego poniesienia, która z punktu widzenia ekonomicznego wpływać będzie na osiągnięcie określonego przysporzenia majątkowego. Ekonomiczny charakter przysporzenia nie zawsze bowiem przekłada się na jego podatkową kwalifikację, która wynika z rygoryzmu ustawy podatkowej, nie zaś z gospodarczych uwarunkowań podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą.

Potwierdzeniem zasadności przyjętego przez Organ rozumowania, zgodnie z którym ponoszenie wydatków za inny podmiot nie realizuje celu jaki wynika z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych są poglądy judykatury wskazane w wyrokach: WSA we Wrocławiu z 20 listopada 2012 r. sygn. akt I SA/Wr 1111/12, WSA w Gliwicach z 15 grudnia 2012 r. sygn. akt I SA/Gl 1055/11, czy też pośrednio w wyroku WSA w Warszawie z 12 maja 2012 r. sygn. akt III SA/Wa 2029/10, potwierdzonym wyrokiem NSA z 5 czerwca 2013 r. sygn. akt II FSK 2161/11, gdzie Sąd wskazał, że niedopuszczalne jest kreowanie dochodu podatkowego poprzez powiększenie kosztów uzyskania przychodów, w sytuacji dobrowolnego przejęcia kosztów (strat, wydatków) innego podmiotu, co w ocenie organu podatkowego stanowi przejaw finansowania działalności innego podmiotu gospodarczego i w tym sensie zbieżne jest z sytuacją rozpoznawaną w niniejszej sprawie. Jak wskazał ponadto Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 14 stycznia 2014 r. (sygn. akt II FSK 228/12): „Ekonomiczne koszty opisywanej operacji gospodarczej mogą być także przeniesione na skarżącą mocą umów cywilnoprawnych, jednakże nie może prowadzić to do uzyskania spodziewanych przez Skarżącą efektów podatkowych. Ekonomiczna alokacja kosztów określonej operacji gospodarczej jest bowiem czym innym od prawnopodatkowej kwalifikacji przychodów i kosztów każdego z podmiotów (odrębnych podatników), biorących udział w tej operacji. Kwalifikacja ta opierać się musi wyłącznie na zasadach wynikających z przepisów prawa podatkowego. Dopiero bowiem takie powiązanie kosztów z przychodami u każdego z podatników uczestniczących w wielostronnym kontrakcie o celu gospodarczym może doprowadzić do prawidłowego określenia uzyskanego przez każdego z nich dochodu jako przedmiotu opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych (art. 7 ust. 1 i ust. 2 u.p.d.o.p.). Jakkolwiek można dopatrywać się pośredniego związku pomiędzy kosztami ponoszonymi przez poprzedników w łańcuchu operacji składających się na obrót gospodarczy, a przychodem uzyskanym przez podmiot uplasowany w tym łańcuchu niżej, niemniej związek ten ma znaczenie tylko ekonomiczne, a nie podatkowo-prawne”.

Podsumowując, otrzymane środki pieniężne z tytułu obciążenia kontrahenta kosztami obsługi reklamacji – jako zwrot poniesionych wydatków, które nie powinny stanowić podatkowych kosztów uzyskania przychodów – nie stanowi przychodu podatkowego Spółki.

W konsekwencji, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia, czy przychody uzyskane z tytułu obciążania dostawców kosztami reklamacji stanowią przychód z tytułu prowadzenia działalności na terenie Strefy z którego dochód podlega zwolnieniu z podatku dochodowego od osób prawnych na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jest nieprawidłowe.

Jednocześnie należy wskazać, iż powołane w treści wniosku orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego nie może wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tego orzeczenia, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, iż zdaniem organu podatkowego, teza badanego rozstrzygnięcia nie ma zastosowania w przedmiotowym postępowaniu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin