Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB1/4511-51/15-7/15-S/SJ
z 29 lipca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
WYDANA W WYNIKU UWZGLĘDNIENIA SKARGI

W związku ze skargą z dnia 7 lipca 2015 r. (data wpływu 13 lipca 2015 r.) do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w na indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 30 kwietnia 2015 r., Nr IPTPB1/4511-51/15-5/SJ, w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika (stan faktyczny), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów, w trybie art. 54 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.) oraz na podstawie art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) w związku z § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) oraz § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), uwzględnia skargę w całości, w związku z czym zmienia zaskarżoną indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 30 kwietnia 2015 r., Nr IPTPB1/4511-51/15-5/SJ, uznając stanowisko Wnioskodawcy za prawidłowe.

UZASADNIENIE

Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów, na wniosek Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z dnia 19 stycznia 2015 r. (data wpływu 21 stycznia 2015 r.), uzupełniony pismem z dnia 13 kwietnia 2015 r. (data wpływu 17 kwietnia 2015 r.), wydał indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 30 kwietnia 2015 r., Nr IPTPB1/4511-51/15-5/SJ, w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika stwierdzając, że stanowisko Wnioskodawcy zawarte w ww. wniosku jest nieprawidłowe.

We wniosku z dnia 19 stycznia 2015 r. (data wpływu 26 stycznia 2015 r.) przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (zwana dalej: Spółką lub Wnioskodawcą) prowadzi działalność w zakresie produkcji i dystrybucji wyrobów chemii budowlanej. Wnioskodawca zatrudnia na podstawie umów o pracę przedstawicieli handlowych, których miejscem świadczenia pracy wskazanym w umowie jest obszar kilku województw (dalej: Region).

Takie ukształtowanie tego istotnego elementu stosunku pracy jest związane z charakterem pracy przedstawiciela handlowego, do którego obowiązków nieodłącznie należy stałe podtrzymywanie kontaktów handlowych z obecnymi kontrahentami, a także działania ukierunkowane na zdobycie nowych kontrahentów, którzy rozproszeni są po całym Regionie. Należyte wykonywanie skonkretyzowanych w ten sposób obowiązków pracowniczych wymaga licznych przejazdów, wyjazdów oraz dojazdów na obszarze wskazanym w umowie o pracę, jako miejsce świadczenia pracy, a także bezpośrednio z tym związanych, częstych noclegów „w trasie” bowiem prawidłowe wykonanie obowiązków pracowniczych wymaga wyjazdów wielodniowych. Wielokrotnie zdarza się bowiem, że powrót na koniec dnia pracy do domu okazywałby się nieefektywny z punktu widzenia Wnioskodawcy, bowiem pracownik musiałby nadkładać każdego dnia wiele kilometrów (do kilku godzin jazdy dziennie), aby dotrzeć do punktów, w których ma wykonywać swoje obowiązki pracownicze.

Koszty tych noclegów ponosi Wnioskodawca, bowiem na fakturze VAT, czy rachunku, jako nabywca ww. usług, wskazana jest Spółka. Jednocześnie Wnioskodawca nie traktuje opisanego wyżej stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego jako podróży służbowej w rozumieniu Kodeksu pracy i nie wypłaca przedstawicielom handlowym diet, jak również żadnych innych należności przysługujących pracownikowi z tego tytułu.

W uzupełnieniu wniosku dodano, że pracownicy korzystają z noclegów dobrowolnie, tj. nie ma przymusu (obowiązku nałożonego przez pracodawcę pod groźbą odpowiedzialności dyscyplinarnej) skorzystania z noclegu, inicjatywa skorzystania z noclegu pochodzi natomiast od pracodawcy, który nakłada na pracownika obowiązek wykonania określonego polecenia służbowego. Sformułowanie „polecenie” zawarte w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego wniosku o interpretację z 19 stycznia 2015 r. („konieczność noclegu i związanych z jego świadczeniem kosztów jest wynikiem polecenia Wnioskodawcy i wykonywania czynności na jego rzecz”) należy zatem odczytywać w ten sposób, że Wnioskodawca wydaje polecenie wykonania określonych zadań służbowych przez pracowników i jednocześnie zapewnia pokrycie kosztów noclegu.

Opłacenie pracownikom noclegu przez Wnioskodawcę niekoniecznie w każdym przypadku przynosi im korzyść w postaci powiększenia aktywów a zwłaszcza zaoszczędzenia wydatków, które musieliby ponieść. Gdyby Wnioskodawca nie zapewniał kosztów noclegu, część pracowników być może pokrywałaby te koszty z własnych środków, część ryzykowałaby męczącą podróż do domu, a niektórzy być może zdecydowaliby się na mało komfortowy nocleg w samochodzie służbowym.

Korzystanie przez pracowników z noclegów nie jest „niezbędne” do wykonania zadań wynikających ze stosunku pracy w tym sensie, że brak możliwości skorzystania z noclegów uniemożliwiłby w ogóle wykonanie im tych obowiązków. Korzystanie z noclegu jest jednak wysoce potrzebne, celowe i uzasadnione, mając na uwadze specyfikę pracy wykonywanej przez pracowników, o których mowa we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca postąpi prawidłowo w przypadku, gdy nie uzna poniesionych przez siebie kosztów noclegów za zatrudnionych na podstawie umowy o pracę przedstawicieli handlowych, wykonujących obowiązki pracownicze na określonym w umowie o pracę obszarze, wskazanym w niej jako miejsce świadczenia pracy, w kategoriach przychodu pracownika ze stosunku pracy i nie będzie pobierać w takiej sytuacji oraz odprowadzać na rachunek właściwego urzędu skarbowego zaliczki na podatek dochodowy w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli potrzeba zapewnienia noclegu jest bezpośrednio związana z czynnościami służbowymi wykonywanymi przez tego pracownika?

Zdaniem Wnioskodawcy, pokrycie kosztów noclegów przedstawicieli handlowych, wykonujących swe obowiązki pracownicze w miejscu określonym w umowie o pracę (poza siedzibą Wnioskodawcy oraz swoim miejscem zamieszkania), stanowi racjonalny wydatek, związany z realizacją określonych celów gospodarczych. Wydatek ten ponoszony w interesie Wnioskodawcy, stanowi koszt działalności gospodarczej, poniesiony w celu osiągnięcia przez Wnioskodawcę przychodów.

Wnioskodawca stoi zatem na stanowisku, że przedmiotowy wydatek nie może być uznany za element przychodu pracownika, jeżeli pobyt w hotelu, czy też zakup paliwa był spowodowany koniecznością wykonywania czynności służbowych poza Jego siedzibą, a jednocześnie poza miejscem zamieszkania pracownika. Niezależnie bowiem od tego, czy pracownik przebywa w delegacji w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy, czy też jego wyjazd nie posiada takiego statusu, to pobyt w danym miejscu i ewentualna konieczność noclegu i ponoszenia innych związanych ze świadczeniem pracy kosztów, jest wynikiem polecenia Wnioskodawcy i wykonywania czynności na Jego rzecz. Pracownik nie otrzymuje od Wnioskodawcy jakiekolwiek „przysporzenia”, w związku z tym nie powstaje po jego stronie przychód w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowych od osób fizycznych.

W myśl postanowień tego przepisu, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Na mocy odesłania zawartego w art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowych od osób fizycznych, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b ustawy o podatku dochodowych od osób fizycznych.

Ponieważ w art. 12 ust. l nie wymienia się w sposób wyczerpujący wszystkich świadczeń, które składają się na przychody ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych, hipotetycznie mogą pojawić się wątpliwości, czy danego rodzaju świadczenie należy zaliczyć do przychodów ze stosunku pracy jako nieodpłatne świadczenia, czy też nie. Wszelkie wątpliwości w tym zakresie zostały rozstrzygnięte przez Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r. w sprawie K 7/13 (Dz. U. z 2014 r., poz. 947). W orzeczeniu tym TK dokonał oceny zgodności przepisów art. 12 ust. l oraz art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowych od osób fizycznych z Konstytucją RP, w zakresie w jakim przewidują opodatkowanie wszelkich świadczeń, które pracownik może otrzymywać w związku z pozostawaniem w stosunku pracy, w tym także tych, które związane są z działalnością gospodarczą prowadzoną przez pracodawcę. Trybunał orzekł, że poddany kontroli zgodności z Konstytucją przepis w związku z art. 11 ust. 2-2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, rozumiany w ten sposób, że „inne nieodpłatne świadczenie” oznacza wyłącznie przysporzenie majątkowe o indywidualnie określonej wartości, otrzymane przez pracownika, jest zgodny z ww. przepisami Konstytucji RP. W uzasadnieniu swego orzeczenia wskazał na kilka bardzo ważnych dyrektyw interpretacyjnych, które mogą służyć rozstrzygnięciu, czy w okolicznościach indywidualnej sprawy mamy do czynienia z takim przysporzeniem ze stosunku pracy, który powiększa u pracownika podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych. W szczególności TK przyjął, że za przychód pracownika mogą być uznane jedynie świadczenia, które: po pierwsze zostały spełnione za zgodą pracownika, po drugie spełnione zostały w jego interesie, a nie w interesie pracodawcy i przyniosły mu korzyści w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść. Co więcej, uznano, że korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi.

W analogiczny sposób wypowiadały się w ostatnim czasie sądy administracyjne. W szczególności przytoczyć należy wyrok NSA z dnia 1 października 2014 r. (sygn. akt II FSK 2387/12), w którym stwierdzono, że „ponoszenie przez pracodawcę wydatków w celu zapewnienia noclegów pracownikowi jest świadczeniem poniesionym w interesie pracodawcy, bo to jemu przynosi konkretną i wymierną korzyść w postaci prawidłowo i efektywnie wykonanej przez pracownika pracy”. Uzasadniając swoje stanowisko NSA wskazał, że „obowiązek zapewnienia prawidłowej organizacji pracy nie może być utożsamiany tylko z zapewnieniem biurka, materiałów biurowych, czy pokryciem kosztów eksploatacji samochodu służbowego, czy kosztów zużytej energii elektrycznej. Ten obowiązek należy i trzeba odnosić i analizować w kontekście konkretnych obowiązków pracowniczych i wynikających z tych obowiązków oczekiwań pracodawcy.

Skoro więc prawidłowe i efektywne wykonywanie obowiązków pracowniczych wymaga od pracownika nocowania w hotelu, aby w określonym czasie wynikającym z kontaktów handlowych pracodawcy i kontrahenta dotrzeć do kontrahenta, to zapewnienie tej możliwości przez pracodawcę nie jest korzyścią pracownika, ale właśnie wypełnieniem przez pracodawcę ustawowego obowiązku prawidłowego organizowania pracy tak, aby była ona wydajna i należytej jakości”.

W tym kontekście nie można mieć wątpliwości, że rację ma Wnioskodawca twierdząc, że wartość nieodpłatnych noclegów zapewnianych Jego przedstawicielom handlowym nie stanowi dla nich w przedstawionym stanie faktycznym przychodu ze stosunku pracy, także wówczas, gdy nie odbywają podróży służbowej w rozumieniu przepisów prawa pracy, a tym samym nie przysługuje im ustawowo ryczałt za noclegi.

W uzupełnieniu wniosku dodano, że potrzeba zapewnianie noclegu jest bezpośrednio związana z czynnościami służbowymi wykonywanymi przez zatrudnionych pracowników, a zatem Wnioskodawca postąpi prawidłowo:

1. nie uznając poniesionych przez siebie kosztów noclegów za zatrudnionych na podstawie umów o pracę przedstawicieli handlowych, wykonujących obowiązki pracownicze na określonym w umowie o pracę obszarze, wskazanym w niej jako miejsce świadczenia pracy, w kategoriach przychodu pracownika ze stosunku pracy (art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych),
2. nie pobierając zaliczki na podatek dochodowy w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).
   
   

W dniu 30 kwietnia 2015 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów wydał interpretację indywidualną Nr IPTPB1/4511-51/15-5/SJ, uznającą stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej z dnia 19 stycznia 2015 r. (data wpływu 26 stycznia 2015 r.), uzupełnionym w zakresie stanu faktycznego pismem z dnia 13 kwietnia 2015 r. (data wpływu 17 kwietnia 2015 r.), za nieprawidłowe. Interpretację doręczono w dniu 5 maja 2015 r.

Odpowiedź na pytanie Wnioskodawcy w zakresie zdarzenia przyszłego została zawarta w odrębnej interpretacji z dnia 30 kwietnia 2015 r., Nr IPTPB1/4511-51/15-4/SJ.

Nie zgadzając się z powyższym stanowiskiem, Strona pismem z dnia 8 maja 2015 r. (data wpływu 11 maja 2015 r.), wniosła wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów orzekł, że brak jest podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, co stwierdzone zostało w odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa z dnia 5 czerwca 2015 r., Nr IPTPB1/4511-1-16/15-2/SJ. Odpowiedź na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa doręczono w dniu 8 czerwca 2015 r.

Następnie na powyższą interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego Nr IPTPB1/4511-51/15-5/SJ z dnia 30 kwietnia 2015 r., Pełnomocnik Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, pismem z dnia 7 lipca 2015 r. (data wpływu 13 lipca 2015 r., data nadania 8 lipca 2015 r.), złożył skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w której wniósł o uchylenie ww. interpretacji indywidualnej oraz o zasądzenie od strony przeciwnej na rzecz Wnioskodawcy zwrotu kosztów postępowania w sprawie.

W uzasadnieniu skargi na wstępie wskazał, że mocą interpretacji indywidualnej z dnia 16 czerwca 2015 r. nr …. Minister Finansów z urzędu zmienił interpretację indywidualną 5 lipca 2013 roku, wydaną w stosunku do Wnioskodawcy w sprawie, w której pojawił się identyczny problem prawny, tj. kwalifikacji do przychodów pracowniczych zwrotu kosztów noclegu. Stanowisko Wnioskodawcy w przedmiocie wykładni art. 12 ust. 1 w zw. z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym nie są przychodem pracownika ze stosunku pracy poniesione przez pracodawcę koszty noclegów także poza reżimem prawnym podróży służbowych, zostało przez Ministra Finansów uznane za zasadne. W tym stanie rzeczy wydanie dwóch rozbieżnych treściowo interpretacji indywidualnych wobec tego samego podatnika w tej samej przedmiotowo sprawie narusza zasadę zaufania do państwa (art. 122 Ordynacji podatkowej).

Pełnomocnik podnosi, że w wyroku z 8 lipca 2014 roku w sprawie K 7/13 Trybunał Konstytucyjny dokonał wykładni art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Za przychód pracownika ze stosunku pracy mogą być zatem uznane takie tylko świadczenia, które:

1. zostały spełnione za zgodą pracownika;
2. zostały spełnione w interesie pracownika a nie w interesie pracodawcy i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub zaoszczędzenia wydatków, które pracownik musiałby ponieść;
3. korzyść pracownika jest wymierna i indywidualnie przypisana pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla szerszego kręgu podmiotów).
   
   

Zdaniem Pełnomocnika, o ile w niniejszej sprawie warunki a) i c) są spełnione, o tyle inaczej przedstawia się ocena w przedmiocie warunku b). Jakkolwiek skorzystanie z noclegu wykupionego przez pracodawcę następuje za zgodą pracownika, tym niemniej świadczenie to nie jest spełnione w interesie pracownika lecz w interesie pracodawcy obowiązanego do właściwego zorganizowania pracy. Obowiązek zapewnienia prawidłowej organizacji pracy nie ogranicza się do zapewnienia pracownikowi biurka, materiałów biurowych, samochodu służbowego, laptopa lub energii elektrycznej i wody. Obowiązek ten należy analizować w kontekście konkretnych obowiązków pracowniczych i wynikających z tego oczekiwań pracodawcy. Skoro dla prawidłowego i efektywnego wykonywania obowiązków pracowniczych konieczne jest zapewnienie pracownikowi noclegu w hotelu, tak aby pracownik np. mógł na umówioną porę dotrzeć na spotkanie z kontrahentami, to korzyść tę należy postrzegać w kategoriach korzyści pracodawcy, a nie pracownika. Zapewniając nocleg w takiej sytuacji, pracodawca ma na względzie własny interes, tj. efektywną i wydajna pracę pracownika, w sposób zmniejszający ewentualne uciążliwości wynikające ze stosunku pracy (tak NSA w wyroku z 2 października 2014 r., II FSK 2387/12).

Odnosząc powyższe do opisu stanu faktycznego zawartego we wniosku, Pełnomocnik podniósł, że potrzeba zapewnianie noclegu jest bezpośrednio związana z czynnościami służbowymi wykonywanymi przez zatrudnionych pracowników. Istniejące w przedsiębiorstwie Wnioskodawcy ukształtowanie stosunku pracy jest związane z charakterem pracy przedstawiciela handlowego, do którego obowiązków nieodłącznie należy stałe podtrzymywanie kontaktów handlowych z obecnymi kontrahentami, a także działania ukierunkowane na zdobycie nowych kontrahentów, którzy rozproszeni są po całym Regionie. Należyte wykonywanie skonkretyzowanych w ten sposób obowiązków pracowniczych wymaga licznych przejazdów, wyjazdów oraz dojazdów na obszarze wskazanym w umowie o pracę, jako miejsce świadczenia pracy, a także bezpośrednio z tym związanych, częstych noclegów „w trasie” bowiem prawidłowe wykonanie obowiązków pracowniczych wymaga wyjazdów wielodniowych. Wielokrotnie zdarza się bowiem, że powrót na koniec dnia pracy do domu okazywałby się nieefektywny z punktu widzenia Wnioskodawcy, bowiem pracownik musiałby nadkładać każdego dnia wiele kilometrów (do kilku godzin jazdy dziennie), aby dotrzeć do punktów, w których ma wykonywać swoje obowiązki pracownicze. Korzystanie przez pracowników z noclegów nie jest „niezbędne” do wykonania zadań wynikających ze stosunku pracy w tym sensie, że brak możliwości skorzystania z noclegów uniemożliwiłby w ogóle wykonanie im tych obowiązków. Korzystanie z noclegu jest jednak wysoce potrzebne, celowe i uzasadnione, mając na uwadze specyfikę pracy wykonywanej przez pracowników, o których mowa we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej.

Stosownie do art. 54 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.), organ, którego działanie lub bezczynność zaskarżono, może w zakresie swojej właściwości uwzględnić skargę w całości do dnia rozpoczęcia rozprawy.

Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów, po rozpatrzeniu zarzutów skargi z dnia 21 maja 2014 r. (data wpływu 23 maja 2014 r.) oraz ponownym przeanalizowaniu sprawy, uwzględnia skargę w całości i stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 12 grudnia 2013 r., uzupełnionym pismem z dnia 12 marca 2014 r., o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest prawidłowe.

Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów rozpatrując ponownie wniosek w przedmiotowej sprawie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613), odstąpił od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Jednocześnie wskazać należy, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe jest zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnił się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.