Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB1/4511-51/15-5/SJ
z 30 kwietnia 2015 r.

Zmieniona przez interpretację nr IPTPB1/4511-51/15-7/15-S/SJ w trakcie porządkowania

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 74, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 19 stycznia 2015 r. (data wpływu 26 stycznia 2015 r.), uzupełnionym pismem z dnia 13 kwietnia 2015 r. (data wpływu 17 kwietnia 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 stycznia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek nie spełniał wymogów, o których mowa m.in. w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 2 kwietnia 2015 r., IPTPB1/4511-51/15-2/SJ, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w związku z art. 14h oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie z dnia 2 kwietnia 2015 r. skutecznie doręczono w dniu 7 kwietnia 2015 r., następnie w dniu 17 kwietnia 2015 r. uzupełniono ww. wniosek (data nadania w polskiej placówce pocztowej 14 kwietnia 2015 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (zwana dalej: Spółką lub Wnioskodawcą) prowadzi działalność w zakresie produkcji i dystrybucji wyrobów chemii budowlanej. Wnioskodawca zatrudnia na podstawie umów o pracę przedstawicieli handlowych, których miejscem świadczenia pracy wskazanym w umowie jest obszar kilku województw (dalej: Region).

Takie ukształtowanie tego istotnego elementu stosunku pracy jest związane z charakterem pracy przedstawiciela handlowego, do którego obowiązków nieodłącznie należy stałe podtrzymywanie kontaktów handlowych z obecnymi kontrahentami, a także działania ukierunkowane na zdobycie nowych kontrahentów, którzy rozproszeni są po całym Regionie. Należyte wykonywanie skonkretyzowanych w ten sposób obowiązków pracowniczych wymaga licznych przejazdów, wyjazdów oraz dojazdów na obszarze wskazanym w umowie o pracę, jako miejsce świadczenia pracy, a także bezpośrednio z tym związanych, częstych noclegów „w trasie” bowiem prawidłowe wykonanie obowiązków pracowniczych wymaga wyjazdów wielodniowych. Wielokrotnie zdarza się bowiem, że powrót na koniec dnia pracy do domu okazywałby się nieefektywny z punktu widzenia Wnioskodawcy, bowiem pracownik musiałby nadkładać każdego dnia wiele kilometrów (do kilku godzin jazdy dziennie), aby dotrzeć do punktów, w których ma wykonywać swoje obowiązki pracownicze.

Koszty tych noclegów ponosi Wnioskodawca, bowiem na fakturze VAT, czy rachunku, jako nabywca ww. usług, wskazana jest Spółka. Jednocześnie Wnioskodawca nie traktuje opisanego wyżej stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego jako podróży służbowej w rozumieniu Kodeksu pracy i nie wypłaca przedstawicielom handlowym diet, jak również żadnych innych należności przysługujących pracownikowi z tego tytułu.

W uzupełnieniu wniosku dodano, że pracownicy korzystają z noclegów dobrowolnie, tj. nie ma przymusu (obowiązku nałożonego przez pracodawcę pod groźbą odpowiedzialności dyscyplinarnej) skorzystania z noclegu, inicjatywa skorzystania z noclegu pochodzi natomiast od pracodawcy, który nakłada na pracownika obowiązek wykonania określonego polecenia służbowego. Sformułowanie „polecenie” zawarte w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego wniosku o interpretację z 19 stycznia 2015 r. („konieczność noclegu i związanych z jego świadczeniem kosztów jest wynikiem polecenia Wnioskodawcy i wykonywania czynności na jego rzecz”) należy zatem odczytywać w ten sposób, że Wnioskodawca wydaje polecenie wykonania określonych zadań służbowych przez pracowników i jednocześnie zapewnia pokrycie kosztów noclegu.

Opłacenie pracownikom noclegu przez Wnioskodawcę niekoniecznie w każdym przypadku przynosi im korzyść w postaci powiększenia aktywów a zwłaszcza zaoszczędzenia wydatków, które musieliby ponieść. Gdyby Wnioskodawca nie zapewniał kosztów noclegu, część pracowników być może pokrywałaby te koszty z własnych środków, część ryzykowałaby męczącą podróż do domu, a niektórzy być może zdecydowaliby się na mało komfortowy nocleg w samochodzie służbowym.

Korzystanie przez pracowników z noclegów nie jest „niezbędne” do wykonania zadań wynikających ze stosunku pracy w tym sensie, że brak możliwości skorzystania z noclegów uniemożliwiłby w ogóle wykonanie im tych obowiązków. Korzystanie z noclegu jest jednak wysoce potrzebne, celowe i uzasadnione, mając na uwadze specyfikę pracy wykonywanej przez pracowników, o których mowa we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca postąpi prawidłowo w przypadku, gdy nie uzna poniesionych przez siebie kosztów noclegów za zatrudnionych na podstawie umowy o pracę przedstawicieli handlowych, wykonujących obowiązki pracownicze na określonym w umowie o pracę obszarze, wskazanym w niej jako miejsce świadczenia pracy, w kategoriach przychodu pracownika ze stosunku pracy i nie będzie pobierać w takiej sytuacji oraz odprowadzać na rachunek właściwego urzędu skarbowego zaliczki na podatek dochodowy w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli potrzeba zapewnienia noclegu jest bezpośrednio związana z czynnościami służbowymi wykonywanymi przez tego pracownika...

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na ww. pytanie w zakresie przedstawionego stanu faktycznego. Natomiast odnośnie odpowiedzi na to pytanie w zakresie przedstawionego zdarzenia przyszłego - zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy, pokrycie kosztów noclegów przedstawicieli handlowych, wykonujących swe obowiązki pracownicze w miejscu określonym w umowie o pracę (poza siedzibą Wnioskodawcy oraz swoim miejscem zamieszkania), stanowi racjonalny wydatek, związany z realizacją określonych celów gospodarczych. Wydatek ten ponoszony w interesie Wnioskodawcy, stanowi koszt działalności gospodarczej, poniesiony w celu osiągnięcia przez Wnioskodawcę przychodów.

Wnioskodawca stoi zatem na stanowisku, że przedmiotowy wydatek nie może być uznany za element przychodu pracownika, jeżeli pobyt w hotelu, czy też zakup paliwa był spowodowany koniecznością wykonywania czynności służbowych poza Jego siedzibą, a jednocześnie poza miejscem zamieszkania pracownika. Niezależnie bowiem od tego, czy pracownik przebywa w delegacji w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy, czy też jego wyjazd nie posiada takiego statusu, to pobyt w danym miejscu i ewentualna konieczność noclegu i ponoszenia innych związanych ze świadczeniem pracy kosztów, jest wynikiem polecenia Wnioskodawcy i wykonywania czynności na Jego rzecz. Pracownik nie otrzymuje od Wnioskodawcy jakiekolwiek „przysporzenia”, w związku z tym nie powstaje po jego stronie przychód w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowych od osób fizycznych.

W myśl postanowień tego przepisu, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Na mocy odesłania zawartego w art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowych od osób fizycznych, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b ustawy o podatku dochodowych od osób fizycznych.

Ponieważ w art. 12 ust. l nie wymienia się w sposób wyczerpujący wszystkich świadczeń, które składają się na przychody ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych, hipotetycznie mogą pojawić się wątpliwości, czy danego rodzaju świadczenie należy zaliczyć do przychodów ze stosunku pracy jako nieodpłatne świadczenia, czy też nie. Wszelkie wątpliwości w tym zakresie zostały rozstrzygnięte przez Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r. w sprawie K 7/13 (Dz. U. z 2014 r., poz. 947). W orzeczeniu tym TK dokonał oceny zgodności przepisów art. 12 ust. l oraz art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowych od osób fizycznych z Konstytucją RP, w zakresie w jakim przewidują opodatkowanie wszelkich świadczeń, które pracownik może otrzymywać w związku z pozostawaniem w stosunku pracy, w tym także tych, które związane są z działalnością gospodarczą prowadzoną przez pracodawcę. Trybunał orzekł, że poddany kontroli zgodności z Konstytucją przepis w związku z art. 11 ust. 2-2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, rozumiany w ten sposób, że „inne nieodpłatne świadczenie” oznacza wyłącznie przysporzenie majątkowe o indywidualnie określonej wartości, otrzymane przez pracownika, jest zgodny z ww. przepisami Konstytucji RP. W uzasadnieniu swego orzeczenia wskazał na kilka bardzo ważnych dyrektyw interpretacyjnych, które mogą służyć rozstrzygnięciu, czy w okolicznościach indywidualnej sprawy mamy do czynienia z takim przysporzeniem ze stosunku pracy, który powiększa u pracownika podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych. W szczególności TK przyjął, że za przychód pracownika mogą być uznane jedynie świadczenia, które: po pierwsze zostały spełnione za zgodą pracownika, po drugie spełnione zostały w jego interesie, a nie w interesie pracodawcy i przyniosły mu korzyści w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść. Co więcej, uznano, że korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi.

W analogiczny sposób wypowiadały się w ostatnim czasie sądy administracyjne. W szczególności przytoczyć należy wyrok NSA z dnia 1 października 2014 r. (sygn. akt II FSK 2387/12), w którym stwierdzono, że „ponoszenie przez pracodawcę wydatków w celu zapewnienia noclegów pracownikowi jest świadczeniem poniesionym w interesie pracodawcy, bo to jemu przynosi konkretną i wymierną korzyść w postaci prawidłowo i efektywnie wykonanej przez pracownika pracy”. Uzasadniając swoje stanowisko NSA wskazał, że „obowiązek zapewnienia prawidłowej organizacji pracy nie może być utożsamiany tylko z zapewnieniem biurka, materiałów biurowych, czy pokryciem kosztów eksploatacji samochodu służbowego, czy kosztów zużytej energii elektrycznej. Ten obowiązek należy i trzeba odnosić i analizować w kontekście konkretnych obowiązków pracowniczych i wynikających z tych obowiązków oczekiwań pracodawcy.

Skoro więc prawidłowe i efektywne wykonywanie obowiązków pracowniczych wymaga od pracownika nocowania w hotelu, aby w określonym czasie wynikającym z kontaktów handlowych pracodawcy i kontrahenta dotrzeć do kontrahenta, to zapewnienie tej możliwości przez pracodawcę nie jest korzyścią pracownika, ale właśnie wypełnieniem przez pracodawcę ustawowego obowiązku prawidłowego organizowania pracy tak, aby była ona wydajna i należytej jakości”.

W tym kontekście nie można mieć wątpliwości, że rację ma Wnioskodawca twierdząc, że wartość nieodpłatnych noclegów zapewnianych Jego przedstawicielom handlowym nie stanowi dla nich w przedstawionym stanie faktycznym przychodu ze stosunku pracy, także wówczas, gdy nie odbywają podróży służbowej w rozumieniu przepisów prawa pracy, a tym samym nie przysługuje im ustawowo ryczałt za noclegi.

W uzupełnieniu wniosku dodano, że potrzeba zapewnianie noclegu jest bezpośrednio związana z czynnościami służbowymi wykonywanymi przez zatrudnionych pracowników, a zatem Wnioskodawca postąpi prawidłowo:

1. nie uznając poniesionych przez siebie kosztów noclegów za zatrudnionych na podstawie umów o pracę przedstawicieli handlowych, wykonujących obowiązki pracownicze na określonym w umowie o pracę obszarze, wskazanym w niej jako miejsce świadczenia pracy, w kategoriach przychodu pracownika ze stosunku pracy (art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych),
2. nie pobierając zaliczki na podatek dochodowy w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).
   

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione od podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku, w drodze rozporządzenia wydanego przez Ministra Finansów.

Z przepisu art. 11 ust. 1 ww. ustawy wynika, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną, jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika. Dla celów podatkowych nieodpłatne świadczenie obejmuje działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób, których skutkiem jest nieodpłatne – to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu – przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy stanowi, że źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użycie w ww. przepisie słowa „w szczególności” oznacza, że wymienione w nim kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Oznacza to, że przychodami ze stosunku pracy są wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz świadczenia nieodpłatne, czy też częściowo odpłatne lub świadczenia w naturze, skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Zgodnie z art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z wniosku wynika, Wnioskodawca zatrudnia na podstawę umów o pracę przedstawicieli handlowych, których miejscem świadczenia pracy wskazanym w umowie jest obszar kilku województw. Należyte wykonywanie skonkretyzowanych obowiązków pracowniczych wymaga licznych przejazdów, wyjazdów oraz dojazdów na obszarze wskazanym w umowie o pracę, jako miejsce świadczenia pracy, a także bezpośrednio z tym związanych, częstych noclegów „w trasie”. Koszty noclegów ponosi Wnioskodawca, jednocześnie Wnioskodawca nie traktuje opisanego wyżej zdarzenia przyszłego jako podróży służbowej w rozumieniu Kodeksu pracy i nie wypłaca przedstawicielom handlowym diet, jak również żadnych innych należności przysługujących pracownikowi z tego tytułu.

Pracownicy korzystają z noclegów dobrowolnie, tj. nie ma przymusu (obowiązku nałożonego przez pracodawcę pod groźbą odpowiedzialności dyscyplinarnej) skorzystania z noclegu, inicjatywa skorzystania z noclegu pochodzi natomiast od pracodawcy, który nakłada na pracownika obowiązek wykonania określonego polecenia służbowego.

Odnosząc się do kwestii pokrycia kosztów noclegu przedstawicielom - w trasie, na wstępie podkreślić należy, że na gruncie przepisów prawa pracy nie ma przeszkód, aby katalog świadczeń związanych z pracą obowiązujący u danego pracodawcy przewidywał zapewnienie pracownikowi noclegu, bądź zwrot kosztów noclegu związanego z wykonywaniem zadań służbowych poza miejscowością zamieszkania pracownika.

Nie oznacza to jednak, że zapewnienie tego rodzaju świadczeń należy do obowiązków pracodawcy. Stąd zwrot pracownikowi zwiększonych kosztów wykonywania pracy (niemający charakteru wynagrodzenia za pracę), stanowi dodatkowe świadczenie otrzymywane przez pracownika od pracodawcy.

Jednocześnie, świadczenia w postaci zapewnienia pracownikowi noclegu (zwrotu kosztów za nocleg) nie można utożsamiać z ustawowymi obowiązkami pracodawcy związanymi z porządkiem w zakładzie pracy, w tym z organizacją pracy lub wyposażeniem pracowników w narzędzia i materiały niezbędne do wykonywania pracy.

Czym innym jest zatem organizacja stanowiska pracy, polegająca na udostępnieniu pracownikowi biurka, materiałów biurowych, czy pokrywanie przez pracodawcę wydatków związanych ze zużyciem prądu lub eksploatacją samochodu służbowego podczas godzin pracy, czym innym natomiast zapewnienie pracownikowi noclegu, czy wyżywienia w sytuacji, gdy dobowa norma czasu pracy pracownika nie obejmuje noclegu, pracownik nie przebywa w podróży służbowej, a na pracodawcy nie ciąży ustawowy obowiązek finansowania wydatków mieszkaniowych, czy żywieniowych pracownika, dla którego – zgodnie z zawartą umową o pracę – wyjazdy są nieodłącznym i stałym elementem wykonywania obowiązków służbowych. Zasadą jest, że wszelkie świadczenia pozostające w związku ze stosunkiem pracy powinny być traktowane jako element wynagrodzenia za pracę i w ten sam sposób opodatkowywane, tj. wraz z wynagrodzeniem za miesiąc, w którym zostały pracownikowi przekazane, chyba że korzystają ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W katalogu zwolnień ustawodawca jednoznacznie określił, które dochody (m.in. uzyskiwane przez pracownika) korzystają ze zwolnienia. Zatem, skoro umieścił w nich również te świadczenia, które pracownik uzyskuje w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych, to należy uznać, że wszelkiego rodzaju świadczenia uzyskane w ramach stosunku pracy stanowią przychód pracownika – opodatkowany lub korzystający ze zwolnienia. Zaznaczyć bowiem należy, że gdyby ustawodawca zamierzał nie zaliczać do przychodu pracownika świadczeń uzyskiwanych w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych, to dałby temu jednoznaczny wyraz w przepisach. Skoro tak nie jest, to brak jest podstaw, aby twierdzić przeciwnie. Za potwierdzeniem stanowiska zajętego w niniejszej interpretacji przemawia fakt, że w katalogu zwolnień zawarte są dochody (świadczenia), które pracownik otrzymuje w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych. Dochód zwolniony z opodatkowania to m.in. świadczenia uzyskiwane w ramach podróży służbowej, ekwiwalenty pieniężne za używane przez pracownika własne narzędzia (sprzęt, materiały).

W przypadku, gdy pracownik nie jest w podróży służbowej – tak jak to ma miejsce w przedmiotowej sprawie, gdyż w ocenie Wnioskodawcy, wyjazdy przedstawicieli handlowych (pracowników mobilnych), których miejscem pracy, zgodnie z umową o pracę, jest określony obszar terytorialny, nie stanowią podróży służbowych w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy – na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolna od podatku dochodowego jest wartość świadczeń ponoszonych przez pracodawcę z tytułu zakwaterowania pracowników, z zastrzeżeniem ust. 14 – do wysokości nieprzekraczającej kwoty 500 zł.

W związku z powyższym stwierdzić należy, że skoro Wnioskodawca ponosi wydatki za noclegi pracowników #61485; przedstawicieli handlowych w związku z ich wyjazdami (niebędącymi podróżami służbowymi) w ramach obowiązków pracowniczych na rzecz Wnioskodawcy – to wartość tego świadczenia (noclegu) – wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy – stanowi dla tych pracowników nieodpłatne świadczenie jako przychód ze stosunku pracy. Przychód ten jednakże korzysta ze zwolnienia z podatku dochodowego, określonego w art. 21 ust. 1 pkt 19 ww. ustawy, tj. do wysokości nieprzekraczającej kwoty 500 zł. Natomiast wartość świadczenia – przekraczająca kwotę 500 zł – ponoszona przez pracodawcę z tytułu zapewnienia noclegu ww. pracownikom, Wnioskodawca ma obowiązek doliczyć do wynagrodzenia wypłaconego tym pracownikom w danym miesiącu i od łącznej wartości obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z przepisami art. 31, 32 i 38 ww. ustawy.

Biorąc powyższe pod uwagę, stwierdzić należy, że zwrot przedstawicielom handlowym wydatków na nocleg w trasie stanowi dla tegoż pracownika przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wartość ww. świadczenia otrzymanego przez pracownika niebędącego w podróży służbowej – ponad kwotę określoną w art. 21 ust. 1 pkt 19 cyt. ustawy podatkowej – Wnioskodawca ma obowiązek doliczyć do wynagrodzenia wypłaconego w danym miesiącu i od łącznej wartości obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy, według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z przepisami art. 31, 32 i 38 ww. ustawy.

Dodać należy, że w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13, wskazano kryteria, którymi należy się kierować przy określeniu, czy w konkretnym przypadku dochodzi do nieodpłatnego świadczenia na rzecz pracownika. W ww. wyroku nie wykluczono możliwości powstania przychodów z nieodpłatnych świadczeń, ale wskazano, że aby mogły powstać, muszą być zindywidualizowane, co ma miejsce w niniejszej sprawie. Świadczy o tym m.in. fragment tegoż wyroku, w którym czytamy, że: „Zdaniem Trybunału, z dotychczasowych ustaleń wynika, że:

• po pierwsze, na tle ogólnych założeń podatku dochodowego, objęcie nim nie tylko świadczeń pieniężnych, ale także innych nieodpłatnych świadczeń spełnianych w naturze, jest zrozumiałe i w pełni racjonalne z punktu widzenia zasady powszechności przedmiotowej opodatkowania,

• po drugie, wobec generalnie otwartego katalogu źródeł przychodów (art. 10 ust. 1 pkt 9 u.p.d.o.f.) nie powinno budzić zastrzeżeń posłużenie się przez ustawodawcę, przy określaniu przychodu ze stosunku pracy, formułą „inne nieodpłatne świadczenia”.
  

Odstąpienie przez ustawodawcę od próby skatalogowania świadczeń nieodpłatnych i zastosowanie ogólnego sformułowania jest w pełni uzasadnione ciągłym pojawianiem się nowych postaci świadczeń. Przywoływane w stanowiskach stron i w opinii Prezesa NSA stany faktyczne, na tle których zapadały rozstrzygnięcia sądowe, najlepiej dowodzą, że próba wyliczenia w ustawie podlegających opodatkowaniu nieodpłatnych świadczeń, okazałaby się chybiona, gdyż ustawodawca nie byłby w stanie nadążyć za praktyką pracodawców.”

Co więcej, możliwości powstania ww. przychodu dowodzi również inny fragment cyt. wyroku Trybunału Konstytucyjnego, w którym Trybunał Konstytucyjny uznał, że: „Świadczenia uzyskiwane od pracodawcy, niezależnie od tego czy są dokonywane w formie pieniężnej, czy w formie świadczenia rzeczowego lub usługi, aby podlegały opodatkowaniu muszą prowadzić do pojawienia się po stronie pracownika dochodu, czyli korzyści majątkowej, która może wystąpić w dwóch postaciach: prowadzi do powiększenia aktywów, co jest zwykłym skutkiem wypłaty pieniędzy, albo do zaoszczędzenia wydatków, co może być następstwem świadczenia rzeczowego lub w formie usługi. W wyniku takiego świadczenia w majątku pracownika nie pojawia się wprawdzie realny dochód (w znaczeniu ekonomicznym), ale ponieważ – jak wskazano w pkt 3.2.4. uzasadnienia – znaczenie dochodu na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest szersze, zaoszczędzenie wydatków musi być traktowane na równi z przyrostem majątku”.

Z tak rozumianym „zaoszczędzeniem” mamy do czynienia w przedmiotowej sprawie, wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Końcowo - odnosząc się do powołanych tez wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego - wskazać należy, że dotyczą one konkretnych, indywidualnych spraw podatników podjętych w określonym stanie faktycznym i są wiążące tylko w tych sprawach. Dlatego, stosownie do art. 87 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. – Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 78, poz. 483, ze zm.), nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa i tym samym nie mogą być wiążące dla Organu wydającego interpretację indywidualną.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.