INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 02 stycznia 2012 r. (data wpływu 04 stycznia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych związanych z zakupem bazy danych teleadresowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 04 stycznia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych związanych z zakupem bazy danych teleadresowych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

18 października 2011 r. Spółka zawarła umowę nabycia danych teleadresowych od firmy U. z siedzibą we Włoszech. W wyniku zawartej umowy, Spółka nabyła od U. z siedzibą we Włoszech dane teleadresowe z zawartością X kontaktów zgromadzonych i przekazanych w pliku excel, zawierające: imię i nazwisko, nazwę firmy, adres siedziby, telefon, e-mail.

Umowa zawiera postanowienia, że celem kupującego jest doprowadzenie do komercjalizacji danych teleadresowych oraz zapewnienie sobie stosownych dochodów z tego tytułu, to jest do dalszego rozwoju i zaktualizowania danych teleadresowych zgromadzonych w pliku excel w stopniu pozwalającym na jej komercyjne zastosowanie, a następnie praktyczne wykorzystanie danych teleadresowych.

Ponadto, w umowie zawarto, iż celem umowy nie jest przeniesienie praw autorskich, gdyż dane te nie mają charakteru twórczego o indywidualnym charakterze.

Kupujący może eksploatować dane teleadresowe w postaci kontaktów zgromadzonych i przekazanych w pliku excel wyłącznie na potrzeby własnej działalności gospodarczej bez prawa do dystrybucji czy odsprzedaży.

Sprzedawca oświadczył, iż przekazane dane teleadresowe zgromadzone w pliku excel są powszechnie znane i łatwo dostępne oraz iż spełniają one kryteria jawności i nie są istotne z punktu widzenia wytwarzania, czy sprzedaży produktów objętych umową.

Kwota należna zbywcy określona została w walucie euro, jako jednorazowa należność z tytułu sprzedaży danych teleadresowych.

W umowie zawarta jest również klauzula, że Sprzedawca zapewni, aby jego pracownicy i osoby zeń współpracujące nie ujawnili jakichkolwiek informacji dotyczących sprzedawanych danych teleadresowych, jak również nie podejmowali jakichkolwiek działań mogących uniemożliwić lub utrudnić utrzymanie lub uzyskanie ochrony, zgodnie z ustawą z dnia 27 lipca 2001 r. o ochronie baz danych (Dz. U. Nr 128, poz. 1402 z późn. zm).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

1. Czy w związku z nabyciem danych teleadresowych z zawartością X kontaktów zgromadzonych i przekazanych w pliku excel, zawierających: imię i nazwisko, nazwę firmy, adres siedziby, telefon, e-mail, od U. - podmiotu z siedzibą we Włoszech, Spółka była zobowiązana do pobrania i odprowadzenia podatku u źródła z tytułu osiągniętego przez U. przychodu powstałego wskutek zbycia pliku z danymi teleadresowymi...
2. Czy należność za dane teleadresowe z zawartością X kontaktów zgromadzonych i przekazanych w pliku excel, zawierające: imię i nazwisko, nazwę firmy, adres siedziby, telefon, e-mail, od U. - podmiotu z siedzibą we Włoszech, stanowi koszt uzyskania przychodu w miesiącu otrzymania faktury od firmy U....

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, którzy nie mają na terytorium Polski siedziby lub zarządu, przychodów m.in. z tytułu należności licencyjnych za użytkowanie lub prawo do użytkowania informacji związanych ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know - how), ustala się w wysokości 20% tych przychodów.

Podobnie określone jest pojęcie know - how w świetle umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

W opinii Wnioskodawcy, know - how jest jedyną kategorią z katalogu z art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i art. 12 pkt 3 umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, z którą można próbować powiązać plik z danymi teleadresowymi.

Ani ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych, ani umowa w sprawie unikania podwójnego opodatkowania nie zawierają definicji legalnej know - how, stąd konieczne jest poszukiwanie znaczenia tej kategorii podatkowej w innych źródłach.

Dla wyjaśnienia pojęcia know – how, Spółka pragnie zatem przytoczyć definicję zawartą w Komentarzu do Modelowej Konwencji OECD w sprawie podatku od dochodów i majątku („Model Tax Convention on Income and on Capital” condensed version, 28 January 2003), który jest podstawowym źródłem wytycznych dotyczących interpretowania umów o unikaniu podwójnego opodatkowania opartych na Modelowej Konwencji OECD, więc także umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

Zgodnie z definicją sformułowaną przez Stowarzyszenie Biur Własności Przemysłowej, know - how obejmuje całokształt nieujawnionych informacji technicznych, niezależnie od tego czy podlegają one opatentowaniu, czy nie, niezbędnych do przemysłowego wytwarzania produktu lub stworzenia technologii produkcji. Ponieważ informacja taka osiągana jest na podstawie doświadczenia, know - how stanowi to, czego producent nie może poznać na podstawie samego badania produktu i samej znajomości postępu technicznego.

W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawcy, w świetle przytoczonej definicji plik z danymi teleadresowymi nie może być kwalifikowany jako know - how. Nabyte przez Spółkę dane teleadresowe z zawartością X kontaktów zgromadzonych i przekazanych w pliku excel stanowią bowiem jedynie zbiór danych ogólnie dostępnych, które nie mogą być określane mianem doświadczenia, jak również nie stanowią one wiedzy technicznej o poufnym charakterze. Tym samym, sprzedaż danych teleadresowych nie może być traktowana jako udzielenie (przekazanie) know - how w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i art. 12 pkt 3 umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, a zatem należność Spółki wobec U. nie stanowi należności licencyjnych w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, więc Spółka nie jest zobowiązana do poboru i odprowadzenia podatku u źródła z tytułu osiągniętego przez Spółkę U. przychodu ze zbycia danych teleadresowych.

Spółka ponadto zasygnalizowała, podtrzymując jednocześnie, że sprzedaż danych teleadresowych nie może być traktowana jako udzielenie know - how, iż istnieje również stanowisko, wedle którego jednorazowa sprzedaż nie może być utożsamiana z trwałym czerpaniem korzyści przez zbywcę z tytułu przekazania know - how w użytkowanie.

W wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 kwietnia 1998 r. (sygn. I SA/Kr 917/1997) zważono, iż „pojęcie należności licencyjne (…) nie obejmuje należności z wszelkich umów związanych z prawami na dobrach materialnych, ale jedynie te spośród nich, które polegają na ustanowieniu prawa do użytkowania tych praw. Zapłata za przeniesienie danego prawa (np. sprzedaż patentu albo sprzedaż firmy i know - how w ramach sprzedaży przedsiębiorstwa) nie stanowi należności licencyjnej”.

Gdyby nawet błędnie, w opinii Wnioskodawcy, przyjąć, że dane teleadresowe stanowią know - how w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i art. 12 pkt 3 umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, to w stanie faktycznym objętym niniejszym wnioskiem jednorazowe, definitywne przeniesienie praw zawartych w danych teleadresowych, zgodnie z poglądem wyrażonym przez Naczelny Sąd Administracyjny w przywołanym orzeczeniu, nie powoduje powstania należności licencyjnych w myśl powołanych regulacji.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2.

Kwestia momentu zaliczenia kosztów uzyskania przychodów powinna być oceniana w świetle uregulowań zawartych w przepisach art. 15 ust. 4 - 4h ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z przywołanymi przepisami oraz ugruntowanym stanowiskiem sądów administracyjnych i organów podatkowych, na gruncie ww. ustawy, wśród kosztów uzyskania przychodów można wyróżnić koszty bezpośrednio związane z przychodami oraz koszty inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami (koszty pośrednie). Koszty uzyskania przychodu o charakterze bezpośrednim to koszty, których poniesienie ma bezpośredni związek z uzyskaniem konkretnego przychodu. Natomiast koszty uzyskania przychodu o charakterze pośrednim to koszty, których nie można przypisać konkretnym przychodom.

Zdaniem Wnioskodawcy, należność za nabycie danych teleadresowych z zawartością X kontaktów zgromadzonych i przekazanych w pliku excel stanowi koszt inny niż bezpośrednio związany z przychodami Spółki.

Należy bowiem zauważyć, że wydatku tego nie można powiązać bezpośrednio z jednym konkretnym przychodem, a nawet z jednym konkretnym strumieniem przychodów. Przedmiotowe wydatki pozostają w związku z całokształtem działalności Spółki.

Stosownie do treści art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami Spółki (koszty pośrednie), są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli dotyczą one okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Z uwagi na brzmienie zdania drugiego tego przepisu, rozliczenie kosztu w czasie możliwe jest tylko jeżeli obiektywnie i w miarę jednoznacznie można określić okres, którego dany koszt dotyczy.

W tym konkretnym przypadku, nabycie danych teleadresowych nie dotyczy konkretnego okresu. W konsekwencji, należność za nabycie danych teleadresowych będzie stanowiło koszt podatkowy w momencie poniesienia, zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi, że za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f - 4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

W konsekwencji, w świetle powyższego należy uznać, że na podstawie art. 15 ust. 4d i ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, należność za nabycie danych teleadresowych stanowić będzie jednorazowy koszt podatkowy w miesiącu dokonania przedmiotowej operacji gospodarczej, tj. nabycia przez Spółkę danych teleadresowych z zawartością X kontaktów zgromadzonych i przekazanych w pliku excel.

W szczególności, powyższa należność nie powinna być zaklasyfikowana jako należność za nabycie wartości niematerialnej i prawnej w rozumieniu art. 16b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i ujmowana w kosztach podatkowych w postaci odpisów amortyzacyjnych. Powyższy przepis zawiera zamknięty katalog wartości niematerialnych i prawnych dla celów podatku dochodowego od osób prawnych i jak już wskazano wyżej, należność za dane teleadresowe nie stanowi „know - how”, ani należności licencyjnej, tak więc nie jest wartością niematerialną i prawną.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r Nr 74, poz. 397 ze zm.), podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 1 tej ustawy, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) – ustala się w wysokości 20% przychodów.

Przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 21 ust. 2 ww. ustawy).

W art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wymienione zostały określone rodzaje należności wypłacane przez podmioty polskie podmiotom zagranicznym, w przypadku uzyskania których podmiot zagraniczny podlega opodatkowaniu w Polsce podatkiem dochodowym, a obowiązanym do jego naliczenia, potrącenia i odprowadzenia do urzędu skarbowego jest podmiot polski. Podatek ten nazywany jest podatkiem „u źródła” ze względu na szczególny sposób jego poboru, który dokonywany jest przez polski podmiot wypłacający określone należności na rzecz nierezydenta, w trybie i na zasadach wymienionych w art. 26 tej ustawy.

Zaznacza się, iż zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 ust. 1, są obowiązane, jako płatnicy, pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2b, w dniu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat. Jednakże od należności z tytułu odsetek od papierów wartościowych wyemitowanych przez Skarb Państwa i zapisanych na rachunkach papierów wartościowych albo na rachunkach zbiorczych, wypłacanych na rzecz podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, zryczałtowany podatek dochodowy pobierają, jako płatnicy, podmioty prowadzące te rachunki, jeżeli wypłata należności następuje za ich pośrednictwem. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

W myśl art. 7 ust. 1 umowy podpisanej w dniu 21 czerwca 1985 r. w Rzymie między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Włoskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania (Dz. U. z 1989 r. Nr 62, poz. 374), zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność w drugim Umawiającym się Państwie przez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko do takiej wysokości, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

Zgodnie z art. 7 ust. 2 umowy polsko - włoskiej, z zastrzeżeniem postanowień ustępu 3 niniejszego artykułu, jeżeli przedsiębiorstwo Umawiającego się Państwa wykonuje działalność w drugim Umawiającym się Państwie przez położony tam zakład, to w każdym Umawiającym się Państwie należy przypisać temu zakładowi takie zyski, które mógłby on osiągnąć, gdyby wykonywał taką samą lub podobną działalność w takich samych lub podobnych warunkach jako samodzielne przedsiębiorstwo i był całkowicie niezależny w stosunkach z przedsiębiorstwem, którego jest zakładem.

Jeżeli w zyskach mieszczą się dochody, które zostały odrębnie uregulowane w innych artykułach niniejszej umowy, postanowienia tych innych artykułów nie będą naruszane przez postanowienia niniejszego artykułu (art. 7 ust. 7 ww. umowy).

W rozpatrywanej sprawie przepisem szczególnym w stosunku do postanowień art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest art. 12 umowy polsko – włoskiej.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. umowy, należności licencyjne, powstające w Umawiającym się Państwie, wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Jednakże należności te mogą być także opodatkowane w tym Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z prawem tego Państwa, lecz gdy odbiorca tych należności jest ich właścicielem, podatek ustalony w ten sposób nie może przekroczyć 10 procent kwoty brutto tych należności (art. 12 ust. 2 umowy).

Z kolei, art. 12 ust. 3 tej umowy zawiera definicję określenia „należności licencyjne”, które w niniejszym artykule oznacza wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania każdego prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin oraz filmami i taśmami dla telewizji lub radia, patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego albo za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego oraz za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.

W art. 3 ust. 2 przedmiotowej umowy wskazano, iż przy stosowaniu niniejszej umowy przez Umawiające się Państwo, jeżeli z treści przepisu nie wynika inaczej, każde określenie, zdefiniowane odmiennie, będzie miało takie znaczenie, jakie przyjmuje się według prawa danego Umawiającego się Państwa w zakresie podatków, do których stosuje się niniejszą umowę.

W celu określenia zakresu praw autorskich wg polskich przepisów, należy odnieść się do art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t. j. Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 ze zm.), który stanowi, iż przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

Ponadto, zgodnie z art. 1 ust. 2 pkt 1 powołanej ustawy, przedmiotem prawa autorskiego są w szczególności utwory wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe).

Stosownie do art. 3 ww. ustawy, zbiory, antologie, wybory, bazy danych spełniające cechy utworu są przedmiotem prawa autorskiego, nawet jeżeli zawierają niechronione materiały, o ile przyjęty w nich dobór, układ lub zestawienie ma twórczy charakter, bez uszczerbku dla praw do wykorzystanych utworów.

Podkreślić należy, że jako utwory w rozumieniu powyższej regulacji, mogą zostać potraktowane bazy danych, które – nawet jeżeli zawierają nietwórcze materiały – mają twórczy charakter ze względu na przyjęty w nich dobór, układ lub zestawienie treści.

Ponadto, bazy danych podlegają ochronie określonej w ustawie z dnia 27 lipca 2001 r. o ochronie baz danych (Dz. U. Nr 128, poz. 1402 ze zm.) niezależnie od ochrony przyznanej - na podstawie ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych - bazom danych spełniającym cechy utworu. Na podstawie art. 1 cytowanej ustawy, ochronie określonej w tej ustawie podlegają bazy danych, z wyłączeniem baz danych spełniających cechy utworu określone w ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Baza danych w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, oznacza zbiór danych lub jakichkolwiek innych materiałów i elementów zgromadzonych według określonej systematyki lub metody, indywidualnie dostępnych w jakikolwiek sposób, w tym środkami elektronicznymi, wymagający istotnego, co do jakości lub ilości, nakładu inwestycyjnego w celu sporządzenia, weryfikacji lub prezentacji jego zawartości.

Tak więc zasadniczo wyróżnia się dwie odrębne kategorie baz danych, tj.:

• twórcze bazy danych chronione prawami autorskimi w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych,
• nie mające twórczego charakteru bazy danych, chronione na zasadach szczególnych, tj. w oparciu o ustawę o ochronie baz danych.
  
  

Co istotne jednak – ochrona przysługująca bazom danych nie obejmuje programów komputerowych związanych z tworzeniem i obsługą (wykorzystywaniem) tych baz, zarówno, jeśli chodzi o bazy spełniające cechy utworu, jak i nie spełniające tych cech. Powyższe uregulowanie wynika z treści przepisu art. 4 ustawy o ochronie baz danych oraz art. 772 ustawy o prawach autorskich i prawach pokrewnych.

Mając powyższe na uwadze oraz odnosząc się do definicji należności licencyjnych zawartej w art. 12 umowy polsko – włoskiej, należy podkreślić, że Państwa - Strony tej umowy posłużyły się sformułowaniami: „wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania każdego prawa autorskiego do działa literackiego, artystycznego lub naukowego”, obejmując tym samym całość chronionych praw autorskich na gruncie polskiej ustawy.

W przedmiotowej sprawie, zaliczenie należności wypłaconej przez Spółkę na rzecz kontrahenta zagranicznego do odpowiedniej kategorii dochodów, w rozumieniu ww. umowy, zależy od istoty praw, jakie odbiorca nabywa w ramach umowy przewidującej prawo do użytkowania bazy danych.

Jeśli zatem z danej umowy zawartej pomiędzy polskim a zagranicznym kontrahentem wynika, że nabywca prawa do użytkowania bazy danych będzie mógł je wykorzystywać w szerszym zakresie (na szerszym polu eksploatacji) niż końcowy nabywca i użytkownik, to uznać należy, że zbywca odpłatnie udzielił nabywcy prawa do użytkowania prawa majątkowego do bazy danych, a więc należność za to prawo jest należnością licencyjną.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż zawarł umowę nabycia danych teleadresowych, z zawartością X kontaktów zgromadzonych i przekazanych w pliku excel, zawierających: imię i nazwisko, nazwę firmy, adres siedziby, telefon, e-mail, od firmy U. z siedzibą we Włoszech. W umowie zawarto, iż celem umowy nie jest przeniesienie praw autorskich, gdyż dane te nie mają charakteru twórczego o indywidualnym charakterze. Kupujący może eksploatować dane teleadresowe w postaci kontaktów zgromadzonych i przekazanych w pliku excel wyłącznie na potrzeby własnej działalności gospodarczej bez prawa do dystrybucji czy odsprzedaży. Ponadto, sprzedawca oświadczył, iż przekazane dane teleadresowe zgromadzone w pliku excel są powszechnie znane i łatwo dostępne oraz iż spełniają one kryteria jawności i nie są istotne z punktu widzenia wytwarzania, czy sprzedaży produktów objętych umową. Kwota należna zbywcy określona została w walucie euro, jako jednorazowa należność z tytułu sprzedaży danych teleadresowych.

Tego typu informacje, gdy zostaną szczegółowo usystematyzowane zgodnie z wymaganiami danego odbiorcy w postaci np. bazy danych dla klienta, spełniają kryterium kwalifikujące je do kategorii dzieła w rozumieniu prawa autorskiego. Z drugiej strony należy zauważyć, iż zgodnie z zawartą przez Spółkę umową - jak wskazano we wniosku - eksploatowanie danych w postaci kontaktów zgromadzonych w pliku exel może odbywać się wyłącznie na potrzeby własnej działalności Wnioskodawcy (bez prawa do dystrybucji czy odsprzedaży).

Mając na względzie przedstawione warunki eksploatowania bazy danych nabytej od firmy włoskiej, a także przytoczone powyżej przepisy, stwierdzić należy, że jeśli umowa ta nie przenosi praw autorskich ani nie daje prawa do rozporządzania utworem na wszystkich polach eksploatacji, to zapłata za nabycie od włoskiej spółki prawa dostępu do bazy danych teleadresowych na potrzeby własnej działalności bez prawa do modyfikacji, sporządzania kopii, dystrybucji, odsprzedaży cudzych praw majątkowych nie mieści się w definicji należności licencyjnych wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz art. 12 ust. 3 umowy polsko – włoskiej, w części dotyczącej praw autorskich.

W kontekście przedstawionego przez Spółkę stanu faktycznego niezbędne staje się również wyjaśnienie pojęcia „know - how”, które należy rozumieć jako określoną wiedzę o poufnym charakterze, w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej. Prawa do korzystania z tej wiedzy mogą być przedmiotem obrotu, między innymi sprzedaży praw, udzielenia licencji. Pojecie to określa m.in. wiedzę techniczną i specjalne właściwości odkryte przez dany podmiot w rezultacie prowadzonych przez siebie badań, a nieznane konkurencji.

„Know-how” można zdefiniować jako pakiet informacji praktycznych, wynikających z doświadczenia i badań, które są:

• niejawne, czyli nie są powszechnie znane lub łatwo dostępne,
• istotne, czyli ważne i użyteczne z punktu widzenia wytwarzania czy sprzedaży produktów objętych umową oraz
• zidentyfikowane, czyli opisane w wystarczająco zrozumiały sposób, aby można było sprawdzić, czy spełniają kryteria niejawności i istotności.
  
  

W punkcie 11.1, 11.2 i 11.3 Komentarza do art. 12 ust. 2 Modelowej Konwencji OECD, wyraźnie stwierdza się, iż „w umowie na zakup know - how jedna ze stron zobowiązuje się do udostępniania drugiej stronie specjalistycznej wiedzy i doświadczeń nieujawnionych publicznie w celu wykorzystania ich na własny rachunek. Uważa się, że udostępniający nie jest zobowiązany do odgrywania jakiejkolwiek roli w trakcie stosowania udostępnianej formuły produkcyjnej ani też nie jest zobowiązany do gwarantowania wyników stosowania tej formuły”.

Mając na uwadze powyższe, sprzedaż danych teleadersowych nie może być traktowana jako udzielenie know - how. Nabyte przez Spółkę dane teleadresowe z zawartością X kontaktów zgromadzonych i przekazanych w pliku excel stanowią bowiem jedynie zbiór danych ogólnie dostępnych, które nie mogą być określane mianem doświadczenia, jak również nie stanowią one wiedzy technicznej o poufnym charakterze. Spółka bowiem wskazała, iż przekazane dane są powszechnie znane i łatwo dostępne oraz iż spełniają one kryteria jawności i nie są istotne z punktu widzenia wytwarzania, czy sprzedaży produktów objętych umową.

Tym samym, sprzedaż danych teleadresowych nie może być traktowana jako udzielenie (przekazanie) know - how w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i art. 12 ust. 3 umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

Podsumowując, należność Spółki wobec podmiotu włoskiego nie stanowi należności licencyjnych w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Zatem Spółka nie jest zobowiązana do poboru i odprowadzenia podatku u źródła z tytułu osiągniętego przez włoską spółkę przychodu ze zbycia danych teleadresowych.

Reasumując, Wnioskodawca nie będzie obowiązany do poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych od należności wypłaconych na rzecz spółki z Włoch w związku z nabyciem danych teleadresowych z zawartością X kontaktów zgromadzonych i przekazanych w pliku exel.

Natomiast odnośnie momentu ujęcia powyższego wydatku do kosztów uzyskania przychodów, należy wskazać, iż zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z osiąganymi przychodami bądź służą zabezpieczeniu lub zachowaniu źródła przychodów.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Przepisy ww. ustawy podatkowej dokonują podziału kosztów na koszty bezpośrednio związane z przychodami i koszty pośrednie (inne niż bezpośrednio związane z przychodami).

Jak wynika z art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

Zgodnie z ugruntowanym poglądem, kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami są takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów.

Natomiast w świetle art. 15 ust. 4d ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Z kolei, art. 15 ust. 4e tej ustawy stanowi, iż za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f - 4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Pośrednie koszty uzyskania przychodów to takie wydatki, których nie da się przypisać wprost do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia. Nie pozostają one w uchwytnym związku z konkretnymi przysporzeniami podatnika - brak jest możliwości ustalenia, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód. Jako koszty pośrednie przyjmowane są przede wszystkim koszty funkcjonowania podatnika, których ponoszenie jest związane z całokształtem prowadzonej działalności.

Wobec powyższego, stwierdzić należy, iż związek poniesionego wydatku na nabycie danych teleadresowych z uzyskiwanymi przez Spółkę przychodami nie ma charakteru bezpośredniego. Tym samym, przedmiotowa opłata stanowi pośredni koszt podatkowy potrącalny w dacie jego poniesienia.

Reasumując, należność za nabycie danych teleadresowych powinna zostać rozliczona w pełnej wysokości w kosztach uzyskania przychodów – zgodnie z art. 15 ust. 4d i ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jednorazowo w miesiącu jej poniesienia.

Ponadto, należy wskazać, iż powołane w treści wniosku orzeczenie sądu administracyjnego nie może wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tego orzeczenia, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy stwierdzić, iż zdaniem tut. Organu, teza badanego rozstrzygnięcia nie ma zastosowania w przedmiotowym postępowaniu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.