2015.05.08 - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/2/4510-146/15/IZ
z 8 maja 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 5 lutego 2015 r. (data wpływu do tut. BKIP 10 luty 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości wyboru stosowania zasad określonych w art. 15c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (pytanie oznaczone we wniosku Nr 1)– jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 lutego 2015 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości wyboru stosowania zasad określonych w art. 15c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka z o.o. z siedzibą w K. (dalej: „Spółka”, „Wnioskodawca”) jest podmiotem posiadającym osobowość prawną, mającym siedzibę w Polsce oraz podlegającym w Polsce obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł tych przychodów (tj. podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu). Rok podatkowy Spółki pokrywa się z rokiem kalendarzowym. W 2014 r. Spółka zawarła ze spółką akcyjną z siedzibą we Francji (dalej: „Pożyczkodawca”) umowę pożyczki (dalej: „Umowa 1”). Pożyczka służyła sfinansowaniu bieżącej działalności operacyjnej Spółki. W ramach pożyczki Spółka mogła zaciągać transze pożyczki (kwoty pieniężne) w wysokości i terminie płatności wynikającymi z Umowy 1. W ten sposób określona ilość środków została Spółce wypłacona (faktycznie przekazana) jeszcze w 2014 r. (termin spłaty części z nich wypada w 2015 r.).

Jednocześnie 30 stycznia 2015 r. Spółka zawarła z Pożyczkodawcą nową umowę pożyczki (dalej: „Umowa 2”). Nowa umowa (Umowa 2) uchyliła i zastąpiła wszystkie postanowienia jakichkolwiek umów o finansowanie (linii kredytowych), których przedmiot był podobny lub analogiczny, zawartych pomiędzy Spółką a Pożyczkodawcą i obowiązujących w dniu zawarcia Umowy 2. Pożyczki niespłacone w ramach umów wcześniejszych i wszystkie inne kwoty należne Pożyczkodawcy tytułem tych umów i niezapłacone zostały uznane za podlegające w całości (i regulowane przez postanowienia) Umowy 2 od daty jej zawarcia (w tym w zakresie stosowania marż i prowizji).

Otrzymane na podstawie Umowy 2 środki finansowe w rzeczywistości posłużyły zatem do spłaty zadłużenia wynikającego z pierwszej pożyczki (Umowy 1) - nowa umowa (Umowa 2) zawiera zapis, na podstawie którego wszelkie zobowiązania stron z tytułu Umowy 1 wygasły, a jednocześnie odpowiadające im zobowiązania powstały na gruncie Umowy 2. Nie dojdzie przy tym do faktycznego transferu środków między rachunkami stron, ponieważ sprowadziłyby się one do przekazania środków z rachunku Spółki na rachunek Pożyczkodawcy (ze względu na wygaśnięcie Umowy 1), a następnie ponownego przeniesienia ich - w tej samej wysokości - z rachunku Pożyczkodawcy na rachunek Spółki (w wykonaniu Umowy 2).

Pożyczkodawca jest spółką należącą do tej samej grupy kapitałowej, co Wnioskodawca (podmiotem powiązanym kapitałowo), przy czym powiązanie ma charakter pośredni. W związku z tym na dzień podpisania Umowy 1 w 2014 r. (i wypłaty środków z jej tytułu) Pożyczkodawca nie był podmiotem, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61 ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2014 r. Niemniej, począwszy od 1 stycznia 2015 r., Pożyczkodawca jest podmiotem, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 60 ustawy o CIT posiadającym pośrednio co najmniej 25% udziałów Spółki. Oznacza to, że w 2015 r. dojdzie do sytuacji, w której zadłużenie Wnioskodawcy wobec podmiotów, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 60 ustawy o CIT przekroczy łącznie wartość kapitału własnego Wnioskodawcy, w rozumieniu art. 16 ust. 7h ustawy o CIT.

W związku z powyższym, Wnioskodawca podjął decyzję o wyborze stosowania zasad określonych w art. 15c ustawy o CIT i zawiadomił o tym fakcie właściwego naczelnika urzędu skarbowego w dniu 30 stycznia 2015 r.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy prawidłowe jest stanowisko, że Wnioskodawca był uprawiony do wyboru stosowania zasad określonych w art. 15c ustawy o CIT począwszy od momentu zawarcia z Pożyczkodawcą kolejnej umowy pożyczki, która posłużyła do spłaty pożyczki otrzymanej na podstawie umowy zawartej w 2014 r.? (pytanie oznaczone we wniosku Nr 1)

Wnioskodawca uważa, że był uprawiony do wyboru stosowania zasad określonych w art. 15c ustawy o CIT począwszy od zawarcia z Pożyczkodawcą kolejnej umowy pożyczki, która posłużyła do spłaty pożyczki otrzymanej na podstawie umowy zawartej w 2014 r.

Zakres zmian w przepisach o tzw. niedostatecznej kapitalizacji.

Z dniem 1 stycznia 2015 r. weszła w życie ustawa z dnia 29 sierpnia 2014 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2014 r., poz. 1328 ze zm.; dalej: „nowelizacja”). Nowelizacją ustawodawca wprowadził zmiany w tzw. przepisach o niedostatecznej kapitalizacji (art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61 ustawy o CIT) oraz wprowadził alternatywną metodę zaliczania odsetek do kosztów uzyskania przychodów w art. 15c ustawy o CIT (tzw. metoda alternatywna).

Zmiana w zakresie przepisów o niedostatecznej kapitalizacji dotyczyła, co do zasady, rozszerzenia katalogu podmiotów, od których zaciągnięta przez podatnika pożyczka będzie podlegała ograniczeniom w zakresie ujęcia w kosztach uzyskania przychodów płaconych odsetek.

I tak, w stanie prawnym obowiązującym do 31 grudnia 2014 r., art. 16 ust. 1 pkt 60 ustawy o CIT ograniczał możliwość zaliczania do kosztów uzyskania przychodu odsetek od pożyczek (kredytów) udzielonych spółce przez jej wspólnika posiadającego nie mniej niż 25% udziałów (akcji) tej spółki albo wspólników posiadających łącznie nie mniej niż 25% udziałów (akcji) tej spółki, jeżeli wartość zadłużenia spółki wobec wspólników tej spółki posiadających co najmniej 25% udziałów (akcji) i wobec innych podmiotów posiadających co najmniej 25% udziałów w kapitale takiego wspólnika osiągnie łącznie trzykrotność wartości kapitału zakładowego spółki - w części, w jakiej pożyczka (kredyt) przekracza tę wartość zadłużenia, określoną na dzień zapłaty odsetek. Z kolei na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 61 ustawy o CIT za koszty podatkowy nie uznawano odsetek od pożyczek (kredytów) udzielonych przez spółkę innej spółce, jeżeli w obu tych podmiotach ten sam wspólnik posiada nie mniej niż po 25% udziałów (akcji), a wartość zadłużenia spółki otrzymującej pożyczkę (kredyt) wobec wspólników tej spółki posiadających co najmniej 25% jej udziałów (akcji) i wobec innych podmiotów posiadających co najmniej 25% udziałów w kapitale tych wspólników oraz wobec spółki udzielającej pożyczki (kredytu) osiągnie łącznie trzykrotność wartości kapitału zakładowego spółki - w części, w jakiej pożyczka (kredyt) przekracza tę wartość zadłużenia, określoną na dzień zapłaty odsetek.

Natomiast począwszy od 1 stycznia 2015 r., stosownie do treści art. 16 ust. 1 pkt 60 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odsetek od pożyczek udzielonych spółce przez podmiot posiadający (albo podmioty posiadające łącznie) bezpośrednio lub pośrednio nie mniej niż 25% udziałów (akcji) tej spółki, jeżeli wartość zadłużenia spółki wobec podmiotów posiadających bezpośrednio lub pośrednio nie mniej niż 25% udziałów (akcji) tej spółki, uwzględniającego również zadłużenie z tytułu pożyczek, przekroczy łącznie wartość kapitału własnego spółki - w proporcji, w jakiej wartość zadłużenia przekraczająca wartość kapitału własnego spółki pozostaje do całkowitej kwoty tego zadłużenia wobec tych podmiotów, określonej na ostatni dzień miesiąca poprzedzającego miesiąc zapłaty odsetek od pożyczek. Z kolei art. 16 ust. 1 pkt 61 ustawy o CIT wyłącza z kosztów uzyskania przychodów wydatki w postaci odsetek od pożyczek udzielonych spółce przez inną spółkę, jeżeli w obu tych spółkach ten sam podmiot bezpośrednio lub pośrednio posiada nie mniej niż po 25% udziałów (akcji), a wartość zadłużenia spółki otrzymującej pożyczkę wobec spółki udzielającej pożyczki oraz wobec podmiotów posiadających bezpośrednio lub pośrednio nie mniej niż 25% udziałów (akcji) spółki otrzymującej pożyczkę, uwzględniającego również zadłużenie z tytułu pożyczek, przekroczy łącznie wartość kapitału własnego spółki otrzymującej pożyczkę - w proporcji, w jakiej wartość zadłużenia przekraczająca wartość kapitału własnego spółki pozostaje do całkowitej kwoty tego zadłużenia, określonej na ostatni dzień miesiąca poprzedzającego miesiąc zapłaty odsetek od pożyczek.

Powyższe oznacza, że ustawodawca wprowadził zasadę, że ograniczenia z tytułu niedostatecznej kapitalizacji znajdą także zastosowanie do pożyczek otrzymanych od podmiotów powiązanych w sposób pośredni, o ile spełnione są odpowiednie progi posiadanych udziałów (minimum 25%). Dodatkowo, wprowadzono zmiany także w zakresie innych kwestii związanych ze wskazanymi przepisami, niemniej nie mają one - zdaniem Wnioskodawcy - znaczenia dla odpowiedzi
na zadane pytania.

Metoda alternatywna.

Jednocześnie, ustawa o CIT pozwala obecnie podatnikowi na niestosowanie powyższych ograniczeń (wynikających z art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61 ustawy) pod warunkiem zastosowania zasad określonych w art. 15c ustawy.

I tak, na podstawie art. 15c ustawy o CIT, do kosztów uzyskania przychodu w danym roku podatkowym można zaliczać odsetki do wysokości określonego poziomu, stanowiącego określony procent wartości podatkowej aktywów oraz zysku z działalności operacyjnej podatnika w rozumieniu przepisów o rachunkowości.

Przy czym, w myśl art. 15c ust. 12 ustawy o CIT, do stosowania metody alternatywnej od początku danego roku podatkowego jest uprawniony podatnik, który:

do dnia otrzymania pożyczki w rozumieniu art. 16 ust. 7b ustawy o CIT od podmiotów, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61 ustawy o CIT, nie stosował w roku podatkowym ograniczeń wynikających z tych przepisów,
otrzymał pożyczkę w rozumieniu art. 16 ust. 7b ustawy o CIT od podmiotów, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61 ustawy o CIT,
zawiadomił w formie pisemnej o wyborze stosowania tej metody właściwego naczelnika urzędu skarbowego w terminie 30 dni od dnia zawarcia umowy takiej pożyczki.

Przez pożyczkę należy natomiast rozumieć (w oparciu o art. 16 ust. 7b ustawy o CIT) każdą umowę, w której dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy; przez pożyczkę tę rozumie się także kredyt, emisję papierów wartościowych o charakterze dłużnym, depozyt nieprawidłowy lub lokatę. Przez tak rozumianą pożyczkę nie uważa się natomiast pochodnych instrumentów finansowych.

Jedną z istotnych zasad związanych ze stosowaniem metody alternatywnej jest możliwość rozliczania odsetek, które w danym roku podatkowym nie mogą stanowić kosztu uzyskania przychodu w kolejnych latach podatkowych. Stanowi o tym art. 15c ust. 7 ustawy o CIT, zgodnie z którym odsetki od pożyczek niezaliczone w danym roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów na podstawie ust. 2-5 tego artykułu (odsetki powyżej ustalonego poziomu) podlegają zaliczeniu do kosztów w następnych, kolejno po sobie następujących pięciu latach podatkowych, zgodnie z zasadami i w ramach limitów określonych w tych przepisach.

Przepisy przejściowe.

W myśl art. 17 nowelizacji, zmiany w ustawie o CIT weszły w życie z dniem 1 stycznia 2015 r. (z wyjątkiem przepisów wskazanych w tym artykule, niemających jednak zastosowania w przedstawionym stanie faktycznym).

Niemniej, z uwagi na zakres zmian wprowadzonych nowelizacją ustawodawca zdecydował się na wprowadzenie szczegółowych zasad dotyczących stosowania ustawy o CIT w brzmieniu sprzed, jak i po nowelizacji w odrębnych przepisach przejściowych.

I tak, ogólna zasada dotycząca stosowania nowych regulacji związanych z ujmowaniem odsetek w kosztach uzyskania przychodów (tj. art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61 oraz art. 15c ustawy o CIT) znalazła się w art. 7 ust. 1 nowelizacji.

Zgodnie z tym przepisem do odsetek od pożyczek (kredytów), w przypadku których kwota udzielonej podatnikowi pożyczki (kredytu) została temu podatnikowi faktycznie przekazana przed dniem wejścia w życie nowelizacji, stosuje się przepisy art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61 oraz ust. 6 ustawy o CIT, w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2015 r.

W rezultacie skutki podatkowe związane z otrzymanym finansowaniem (pożyczką) będą w całości uzależnione od daty jej otrzymania, niezależnie kiedy odsetki od takiej pożyczki będą ujmowane w kosztach podatkowych (jako odsetki zapłacone lub odpisy amortyzacyjne).

Należy więc stwierdzić, że w cytowanym art. 7 ust. 1 nowelizacji, ustawodawca wprowadził dwa odrębne reżimy prawne zaliczania do kosztów odsetek od pożyczek udzielonych przez określone podmioty powiązane:

reżim przepisów o niedostatecznej kapitalizacji w brzmieniu obowiązującym przed 1 stycznia 2015 r., stosowany do pożyczek faktycznie przekazanych przed 1 stycznia 2015 r.,
reżim przepisów o niedostatecznej kapitalizacji w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2015 r., stosowany do pożyczek otrzymanych od 1 stycznia 2015 r.

Co ważne, przepis art. 7 ust. 1 nowelizacji ma charakter imperatywny, a zatem nie ma możliwości wyboru stosowania nowych regulacji do pożyczek udzielonych w poprzednio obowiązującym stanie prawnym; przepis intertemporalny zobowiązuje bowiem wprost do zastosowania regulacji obowiązującej w chwili otrzymania pożyczki.

Biorąc pod uwagę przedstawione powyżej zasady, Wnioskodawca był uprawiony do wyboru stosowania zasad określonych w art. 15c ustawy o CIT począwszy od momentu zawarcia z Pożyczkodawcą kolejnej umowy pożyczki, która posłużyła do spłaty pożyczki otrzymanej na podstawie umowy zawartej w 2014 r. Przy czym, zgodnie z art. 15c ust. 12 zdanie 2 ustawy o CIT, w przypadku wyboru metody alternatywnej po zawarciu umowy w 2015 r., Spółka będzie zobowiązana do stosowania określonych w niej zasad od początku tego roku podatkowego.

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego 30 stycznia 2015 r. Spółka zawarła nową umowę z Pożyczkodawcą, na podstawie której została jej przekazana nowa pożyczka, tj. określona ilość środków pieniężnych, którą Spółka będzie zobowiązana zwrócić Pożyczkodawcy, wraz z odsetkami. Przekazane środki będą zatem nową pożyczką w rozumieniu art. 16 ust. 7b ustawy CIT. Na skutek zawarcia Umowy 2, wygasła Umowa 1 - pożyczka od Pożyczkodawcy, udzielona w 2014 r. Nowa umowa (Umowa 2) uchyliła bowiem i zastąpiła wszystkie postanowienia jakichkolwiek umów o finansowanie (linii kredytowych), których przedmiot był podobny lub analogiczny, do zawartych pomiędzy Spółką a Pożyczkodawcą i obowiązujących w dniu zawarcia Umowy 2. Pożyczki niespłacone w ramach umów wcześniejszych i wszystkie inne kwoty należne Pożyczkodawcy tytułem tych umów i niezapłacone, zostały uznane za podlegające w całości (i regulowane przez postanowienia) Umowy 2 od daty jej zawarcia (w tym w zakresie stosowania marż i prowizji).

Dodatkowo, jak wskazano w treści opisu stanu faktycznego, Pożyczkodawca jako podmiot powiązany ze Spółką w sposób pośredni, nie był podmiotem, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61 ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2014 r. W konsekwencji, na podstawie art. 7 ust. 1 nowelizacji, w wyniku zawarcia Umowy 1 i otrzymania pożyczki w 2014 r., Spółka nie podlegała ograniczeniom z tytułu niedostatecznej kapitalizacji ani w 2014 r., ani 2015 r. Takim ograniczeniom dopiero zaczęła podlegać na skutek zawarcia Umowy 2 w 2015 r., ponieważ od 1 stycznia 2015 r. obowiązuje art. 16 ust 1 pkt 60 ustawy o CIT w nowym brzmieniu, obejmujący swoim zakresem również odsetki od pożyczek otrzymanych od określonych podmiotów powiązanych w sposób pośredni, takich jak

Pożyczkodawca. Biorąc pod uwagę powyższe, Spółka była uprawiona do wyboru metody, o której mowa w art. 15c ustawy o CIT począwszy od momentu zawarcia umowy.

Skoro więc Spółka zawiadomiła w formie pisemnej właściwego naczelnika urzędu skarbowego 30 stycznia 2015 r. o wyborze stosowania metody alternatywnej to jest uprawniona do stosowania metody alternatywnej począwszy od roku, w którym dokonała zawiadomienia, tj. od 2015 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Pożyczkodawca jest spółką należącą do tej samej grupy kapitałowej, co Wnioskodawca (podmiotem powiązanym kapitałowo), przy czym powiązanie ma charakter pośredni. W związku z tym na dzień podpisania Umowy 1 w 2014 r. (i wypłaty środków z jej tytułu) Pożyczkodawca nie był podmiotem, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61 ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2014 r. Jednocześnie 30 stycznia 2015 r. Spółka zawarła z Pożyczkodawcą nową umowę pożyczki (dalej: „Umowa 2”). Nowa umowa (Umowa 2) uchyliła i zastąpiła wszystkie postanowienia jakichkolwiek umów o finansowanie (linii kredytowych), których przedmiot był podobny lub analogiczny, zawartych pomiędzy Spółką a Pożyczkodawcą i obowiązujących w dniu zawarcia Umowy 2. Niemniej, począwszy od 1 stycznia 2015 r., Pożyczkodawca jest podmiotem, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 60 ustawy o CIT posiadającym pośrednio co najmniej 25% udziałów Spółki. Oznacza to, że w 2015 r. dojdzie do sytuacji, w której zadłużenie Wnioskodawcy wobec podmiotów, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 60 ustawy o CIT przekroczy łącznie wartość kapitału własnego Wnioskodawcy, w rozumieniu art. 16 ust. 7h ustawy o CIT. W związku z powyższym, Wnioskodawca podjął decyzję o wyborze stosowania zasad określonych w art. 15c ustawy o CIT i zawiadomił o tym fakcie właściwego naczelnika urzędu skarbowego 30 stycznia 2015 r.

Wątpliwości Spółki budzi kwestia możliwości wyboru stosowania zasad określonych w art. 15c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Na wstępie wskazać należy, że do końca 2014 r. przepisy o niedostatecznej kapitalizacji miały zastosowanie bezwzględnie, tj. w regulowanym przez te przepisy zakresie nie istniała alternatywna metoda zaliczania do kosztów uzyskania przychodów odsetek od pożyczek. Zmiana nastąpiła od 1 stycznia 2015 r. Ustawą z dnia 29 sierpnia 2014 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2014 r. poz. 1328 ze zm.), dokonano szeregu zmian przepisów m.in. ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm., dalej: „updop”). Skutkiem uchwalenia powyższych zmian była m.in. zmiana przepisów o niedostatecznej kapitalizacji. Z dniem 1 stycznia 2015 r. nowe brzmienie otrzymały art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61 oraz art. 16 ust. 7b updop. Zostały również dodane nowe przepisy regulujące ww. kwestię tzn. art. 16 ust. 7g i 7h oraz art. 15c updop. Zmiany te spowodowały, że od 1 stycznia 2015 r. zasady stosowania przepisów o niedostatecznej kapitalizacji, znacznie różnią od tych obowiązujących do 31 grudnia 2014 r.

Z dniem 1 stycznia 2015 r. wprowadzono również całkowicie nowy system zaliczania do kosztów uzyskania przychodów odsetek od pożyczek, który może być stosowany alternatywnie wobec reguł niedostatecznej kapitalizacji.

Ustawodawca wprowadzając do updop nowy art. 15c, pozostawił spółkom oraz spółdzielniom możliwość wyboru metody alternatywnej, polegającej na niestosowaniu ograniczeń wynikających z art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61 updop, pod warunkiem zastosowania zasad określonych w art. 15c ww. ustawy. O wyborze stosowania tych zasad ww. podmioty mają obowiązek zawiadomić, w formie pisemnej, właściwego naczelnika urzędu skarbowego w terminie do końca pierwszego miesiąca roku podatkowego.

Zgodnie z art. 15c ust. 12 updop, podatnik, który do dnia otrzymania pożyczki, o której mowa w ust. 1, nie stosował w roku podatkowym ograniczeń wynikających z art. 16 ust. 1 pkt 60 albo 61, może wybrać sposób zaliczania do kosztów uzyskania przychodów odsetek od pożyczek według zasad, o których mowa w niniejszym artykule, pod warunkiem zawiadomienia, w formie pisemnej, właściwego naczelnika urzędu skarbowego w terminie 30 dni od dnia zawarcia umowy takiej pożyczki. W przypadku zaistnienia tych okoliczności w trakcie roku podatkowego, podatnik stosuje zasady określone w niniejszym artykule od początku roku podatkowego. Oznacza to, że warunkiem zaliczania odsetek od tak zdefiniowanych pożyczek do kosztów uzyskania przychodów na zasadach wynikających z art. 15c updop jest zawiadomienie przez podatnika - w określonym terminie - w formie pisemnej właściwego naczelnika urzędu skarbowego o takim wyborze. Wtedy zasady te będą miały zastosowanie w całym roku podatkowym.

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że skoro Spółka w ustawowym terminie, zawiadomiła w formie pisemnej właściwego naczelnika urzędu skarbowego o wyborze stosowania metody alternatywnej wobec reguł niedostatecznej kapitalizacji, to jest uprawniona do stosowania od początku 2015 r. zasad wynikających z art. 15c updop w stosunku do odsetek od kolejnej zawartej umowy pożyczki (Umowy 2).

Stanowisko Spółki w zakresie pytania oznaczonego we wniosku Nr 1 jest więc prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienić należy, że w zakresie pytań oznaczonych we wniosku Nr 2 i 3 zostaną wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin