INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej, przedstawione we wniosku z dnia 21 maja 2012 r. (data wpływu 4 czerwca 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie rozliczania nadwyżek i niedoborów magazynowych ujawnionych w wyniku inwentaryzacji jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 czerwca 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niedoborów w stanie magazynowym powstałych na skutek zagubienia, uszkodzenia lub kradzieży towarów oraz rozliczania nadwyżek i niedoborów magazynowych ujawnionych w wyniku inwentaryzacji.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (zwany dalej także Spółką) prowadzi internetową platformę sprzedażową oferującą szeroki asortyment towarowy, w szczególności z branży budowlanej i wykończeniowej, artykuły elektryczne, sanitarne, instalacyjne i metalowe. Towary są zlokalizowane w magazynie Wnioskodawcy, z którego są dostarczane do klientów lub odbierane przez nich osobiście.

Wnioskodawca posiada znaczny stan magazynowy, który pozwala utrzymać ciągłość sprzedaży. Celem zapewnienia należytego nadzoru nad stanem magazynowym, Wnioskodawca zawarł umowę o zarządzanie magazynem z profesjonalnym operatorem logistycznym (dalej zwany także „Firma logistyczna”). W oparciu o umowę i ustaloną przez strony procedurę, stan magazynu jest weryfikowany co miesiąc poprzez spis z natury (tzw. inwentaryzacja ciągła).

Obowiązkiem zarządzającego magazynem jest utrzymanie prawidłowego i zgodnego z dokumentacją stanu magazynowego, poprzez dokonywanie i nadzór nad czynnościami związanymi z przyjmowaniem, składowaniem, ochroną, kontrolą, ewidencją i wydawaniem towarów. Odpowiedzialność za stan magazynowy spoczywa wyłącznie na zarządzającym magazynem.

Pomimo zachowania należytej staranności przez zarządzającego magazynem, zdarza się lub może się zdarzyć sytuacja, że towar zostanie zagubiony, uszkodzony, lub skradziony na skutek włamania do obiektu. W przypadku powstania niedoborów, zarządzający magazynem ma obowiązek udokumentować i wskazać przyczyny niedoboru towarów poprzez specjalny protokół (w przypadku kradzieży, protokół policyjny). W związku z powstaniem niedoborów Wnioskodawca jest uprawniony do otrzymania rekompensaty (odszkodowania) od zarządzającego magazynem odpowiadającej cenie netto (tj. bez podatku od towarów i usług) zakupu towarów na podstawie wystawionej noty obciążeniowej. Taka sama procedura obowiązuje w przypadku towarów całkowicie zniszczonych lub uszkodzonych, a ewentualne naprawy i ryzyko związane z dalszą sprzedażą lub niemożnością sprzedaży towaru Wnioskodawca przejmuje na siebie.

W przypadku gdyby okazało się, że inwentaryzacja wykaże nadwyżkę w towarze (zagubiony towar zostanie odnaleziony), nadwyżka inwentaryzacyjna uprawnia zarządzającego magazynem do otrzymania ekwiwalentu zapłaconej uprzednio ceny zakupu netto z tytułu utraty tego towaru. Różnice inwentaryzacyjne (niedobory i nadwyżki) są rozliczane w okresach miesięcznych, stosownie do realnego stanu towarów wynikającego z przeprowadzonych inwentaryzacji ciągłych.

Udokumentowanie nadwyżek i niedoborów inwentaryzacyjnych dla potrzeb rozliczeń między Wnioskodawcą a zarządzającym magazynem odbywa się na podstawie noty obciążeniowo uznaniowej wystawianej przez Wnioskodawcę, którą obciąża On zarządzającego wartością stwierdzonych niedoborów oraz uznaje własne zobowiązanie w wartości powstałych nadwyżek inwentaryzacyjnych. Wzajemne rozliczenia ulegają kompensacie do wysokości wierzytelności niższej, nadwyżka ponad wartość niższej wierzytelności jest rozliczana przelewem na rachunek uprawnionej strony.

Niedobory (straty) w towarze Wnioskodawcy nie dotyczą wyrobów akcyzowych, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 47 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej „UPDOP”).

Przyjęcie towaru na stan magazynu Firmy logistycznej poprzedza weryfikacja ilościowa i jakościowa przeprowadzana przez pracowników Firmy logistycznej na podstawie wystawionego dokumentu dostawy przesyłanego w formie elektronicznej, zwanego awizem.

Dokument ten sporządzany jest przez pracowników Wnioskodawcy i zawiera:

• numer zamówienia,

• planowaną datę dostawy towaru,

• oczekiwaną ilość towaru,

• dane towaru: nazwę, symbol producenta, kod kreskowy, numer katalogowy pobrany z bazy Wnioskodawcy.
  
  

Weryfikacja ilościowa polega na porównaniu ilości faktycznie dostarczonych towarów względem ilości określonej w wystawionym przez Spółkę dokumencie dostawy.

Kontrola jakościowa obejmuje sprawdzenie towaru pod względem widocznych uszkodzeń i wad oraz możliwości identyfikacji towaru (prawidłowe oznaczenie: symbol producenta/kod kreskowy).

W przypadku wady towaru ilość zostaje potwierdzona zgodnie ze stanem faktycznym, ale poprzez uzupełnienie określonego pola, towar automatycznie zostaje przesunięty na magazyn, z którego nie zostanie udostępniony do sprzedaży.

Wszystkie niezgodności, jakie mają miejsce podczas przyjmowania danej dostawy są uwzględniane na wewnętrznym dokumencie obsługującej firmy logistycznej - tzw. „Karcie niezgodności”. Dokument ten jest przekazywany do strefy Spółki (wydzielona część magazynu Firmy logistycznej, obsługiwana przez pracowników Spółki) wraz ze wszystkimi uwzględnionymi na nim towarami (za wyjątkiem towarów określonych jako „brak w dostawie”) w celu wyjaśnienia wszystkich rozbieżności z dostawcą.

Po przekazaniu towarów niezgodnych z awizem, następuje systemowe (informatyczne) potwierdzenie dostarczonych ilości przez pracowników Firmy logistycznej.

W umowie określono procedury dotyczące zabezpieczenia powierzonych towarów.

Firma logistyczna w zakresie obsługi Spółki postępuje zgodnie z przyjętymi następującymi procedurami:

• procedura przyjęcia towaru na stan magazynowy,

• procedura wydania towaru do klienta,

• procedura inwentaryzacji,

• procedura zwrotów i reklamacji.
  
  

Dla zapewnienia wysokiego poziomu bezpieczeństwa towarów należących do Spółki wykorzystywany jest monitoring całego magazynu, ochrona i każdorazowa kontrola wykrywaczem metalu podczas wyjścia z magazynu. Teren na którym znajduje się magazyn jest ogrodzony, a wejście na ten teren mają wyłącznie upoważnione osoby.

Procedura inwentaryzacji ciągłej stanu magazynowego towarów handlowych.

Okres inwentaryzacji ciągłej dotyczy całości okresu sprawozdawczego, pomiędzy pierwszym stycznia a trzydziestym pierwszym grudnia. Wszystkie składowane towary podlegają inwentaryzacji przynajmniej raz w roku. Zakres inwentaryzacji bieżącej nie powinien być mniejszy niż 8% ilości składowanych SKU w skali miesiąca (100% składowanych SKU w skali roku). Za wybór towarów do inwentaryzacji ciągłej odpowiada Firma logistyczna.

Inwentaryzacja na zlecenie Spółki polega na przeprowadzeniu inwentaryzacji na wskazanych przez Nią towarach. Jej wyniki dopisuje się do wyników inwentaryzacji ciągłej.

Inwentaryzacja przeprowadzana jest w następujący sposób:

1. Wybór towarów, sporządzenie arkuszy inwentaryzacyjnych.
2. Fizyczne liczenie towarów zgodnie z arkuszem inwentaryzacyjnym, naniesienie ilości na arkusz.
3. Wprowadzenie wyników inwentaryzacji do systemu w celu porównania faktycznego/fizycznego stanu magazynowego ze stanem magazynowym w systemie informatycznym.
4. Wystąpienie rozbieżności ilościowej pomiędzy stanem fizycznym i informatycznym klasyfikuje dane SKU do powtórnego liczenia.
   
   

Firma logistyczna w terminie 7 dni od daty zakończenia miesiąca rozliczeniowego sporządza dokument zawierający specyfikację braków, uszkodzeń, wad technicznych i nadwyżek z rozbiciem na produkty i przesyła go do Spółki w formie elektronicznej oraz listem poleconym na adres siedziby. Spółka dokonuje sprawdzenia otrzymanego dokumentu. W przypadku potwierdzenia niezgodności dot. ilości, braków, uszkodzeń i nadwyżek Spółka wystawia notę obciążeniowo - uznaniową i dostarczają listem poleconym do siedziby Firmy logistycznej.

Wystawiając notę obciążeniowo - uznaniową Spółka:

• obciąża Firmę logistyczną za fizycznie zagubione i uszkodzone towary,

• uznaje nadwyżki - uwzględnia nadwyżki tylko tych towarów, które w miesiącach ubiegłych zostały uznane przez Firmę logistyczną jako brak.
  
  

W przypadku, gdy stan fizyczny magazynu wykazuje nadwyżkę inną niż tą dotyczącą towaru wcześniej zagubionego przez Firmę logistyczną - Spółka wyjaśnia rozbieżność z dostawcą. Udokumentowanie strat w towarach.

W przypadku wystąpienia jakichkolwiek rozbieżności pomiędzy stanem fizycznym i informatycznym magazynu sporządzane są następujące dokumenty:

• protokół inwentaryzacyjny

• karta niezgodności
  
  

Oba dokumenty są niezwłocznie przekazywane pracownikom Wnioskodawcy oraz wykonywane są ruchy magazynowe w celu wyrównania stanów magazynowych, z tym że jako wzorcowy traktowany jest stan magazynowy Firmy logistycznej.

W przypadku uszkodzenia towaru oprócz dokumentów wykonywane są zdjęcia uszkodzonych towarów i przesyłane jako dowód do Wnioskodawcy.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy w opisanym zdarzeniu Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów niedobory w stanie magazynowym powstałe na skutek zagubienia, uszkodzenia lub kradzieży towarów...
2. Czy prawidłowy jest sposób rozpoznania w podatku dochodowym od osób prawnych u Wnioskodawcy kwot uzyskanych od zarządzającego magazynem z tytułu niedoborów inwentaryzacyjnych spowodowanych przez Firmę logistyczną (obciążenie) jako przychodów na postawie art. 12 ust. 1 UPDOP, oraz odpowiednio kwot zapłaconych do Firmy logistycznej z tytułu nadwyżek inwentaryzacyjnych w towarach (uznanie), za które uprzednio obciążono Firmę logistyczną z powodu ich utraty (okoliczności jw.), jako kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 UPDOP, na podstawie wystawionej przez Wnioskodawcę noty obciążeniowo - uznaniowej wobec zarządzającego magazynem...
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie nr 2. Natomiast w pozostałej części zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy, otrzymana rekompensata (odszkodowanie) od zarządzającego magazynem w związku z powstaniem niedoborów inwentaryzacyjnych na skutek zniszczenia, uszkodzenia lub utraty towarów, na podstawie wystawionej przez Wnioskodawcę noty obciążeniowej, stanowić będzie przychód Wnioskodawcy w wartości rekompensaty, na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Z kolei kwota należna zarządzającemu magazynem w związku z powstaniem nadwyżek inwentaryzacyjnych, stanowić będzie u Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu w cenie netto zakupu towaru, na podstawie art. 15 ust 1 ww. ustawy.

Wnioskodawca podkreśla też, że udokumentowanie strat lub nadwyżek towarowych dla potrzeb podatkowych jest ściśle związane z przepisami o rachunkowości, gdyż na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnik ma obowiązek prowadzenia ewidencji rachunkowej w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy. Z kolei na podstawie art. 27 ustawy o rachunkowości, przeprowadzenie jak i wyniki inwentaryzacji należy odpowiednio udokumentować i powiązać z zapisami ksiąg rachunkowych, a ujawnione w toku inwentaryzacji różnice między stanem rzeczywistym a stanem wykazanym w księgach rachunkowych wyjaśnić i rozliczyć w księgach tego roku obrotowego, na który przypadał termin inwentaryzacji.

Wnioskodawca prowadzi rzetelną ewidencję księgową, pozwalającą na prawidłowe ustalanie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku. Konsekwentnie, przyjęty przez strony sposób rozliczenia wzajemnych roszczeń w drodze jednej noty księgowej wystawionej przez Wnioskodawcę oraz dokonania umownej kompensaty, tj. zmniejszenia wartości obciążenia za niedobory magazynowe o wartość ujawnionych nadwyżek za dany miesiąc, umożliwia ujęcie wynikających z jednej noty wartości jako przychodów i odpowiednio kosztów uzyskania przychodów w podatku dochodowym Wnioskodawcy. Kompensacie umownej podlegają bowiem wyłącznie wzajemne rozliczenia, a nie bezpośrednio elementy kalkulacyjne podatku.

Uzupełniając ocenę prawną Wnioskodawca wskazuje, że sposób przyjętego rozliczenia między Wnioskodawcą a zarządzającym magazynem jest wprost powiązany z wystąpieniem różnic inwentaryzacyjnych w majątku obrotowym Wnioskodawcy w postaci nadwyżek i niedoborów magazynowych. Przedmiotem wniosku jest kwalifikacja podatkowa rozliczeń między Spółką a firmą logistyczną, tj. ocena możliwości uznania obciążeń oraz uznania własnych zobowiązań odpowiednio za przychody i koszty uzyskania przychodów Spółki oraz dokonania ewentualnej ich kompensaty jednym dokumentem (notą obciążeniowo - uznaniową).

Otrzymane od zarządzającego magazynem kwoty, będące wynikiem uznania zobowiązania Firmy logistycznej wobec Wnioskodawcy z tytułu niedoborów towarowych, stanowić będą przychód w rozumieniu art. 12 ust 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Natomiast, odnośnie ponoszonych przez Wnioskodawcę wydatków w związku z uznanymi notą zobowiązaniami wobec zarządzającego magazynem (w przypadkach ujawnienia nadwyżki w towarze, za którego ubytek uprzednio Wnioskodawca obciążył zarządzającego magazynem, w oparciu o właściwą procedurę i dokumentację) wskazać należy na uregulowanie wynikające z art. 15 ust 1 ww. ustawy, w myśl którego kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Katalog wyłączeń z kosztów uzyskania przychodów, zawarty w art. 16 ust. 1 omawianej ustawy, nie znajduje zastosowania w omawianej sprawie. Dlatego należy zbadać celowość kosztu, tj. istnienie związku przyczynowego pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

W ocenie Wnioskodawcy, warunek związku przyczynowego między poniesionym kosztem a zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów został spełniony. Ponoszone przez Wnioskodawcę kwoty tytułem uznania zobowiązania wobec zarządzającego magazynem wiązać się będą z realizacją wiążącej umowy z zarządzającym magazynem. Umowa ta stanowi istotny element podstawowej działalności Wnioskodawcy, którą jest internetowa sprzedaż towarów Wnioskodawcy, zlokalizowanych w magazynie powierzonym profesjonalnemu operatorowi logistycznemu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a – 16m.

Odrębnymi przepisami normującymi zasady prowadzenia ewidencji rachunkowej są przepisy ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t. j. Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223 ze zm.). Na mocy art. 26 tej ustawy, jednostki są obowiązane do przeprowadzania inwentaryzacji określonych składników majątku.

Przeprowadzenie i wyniki inwentaryzacji należy odpowiednio udokumentować i powiązać z zapisami ksiąg rachunkowych, a ujawnione w jej toku różnice między stanem rzeczywistym a stanem wykazanym w księgach rachunkowych należy wyjaśnić i rozliczyć w księgach rachunkowych tego roku obrotowego, na który przypadał termin inwentaryzacji (art. 27 ust. 1 i 2 ustawy o rachunkowości).

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych określa zdarzenia, które powodują powstanie obowiązku podatkowego, czyli powinności przymusowego świadczenia pieniężnego w związku z zaistnieniem tych zdarzeń. Ustala, kiedy i w jakich sytuacjach powstanie obowiązek podatkowy. Oznacza to, że powstaje on w okolicznościach wskazanych przez prawo, niezależnie od woli podlegających mu osób czy podmiotów. Na gruncie ustaw podatkowych abstrakcyjny obowiązek podatkowy przekształca się w skonkretyzowane zobowiązanie podatkowe, czyli zobowiązanie do zapłacenia podatku.

Jak stanowi art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

W tym miejscu należy dodać, że dokonując wykładni art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie można abstrahować od przepisu art. 7 ust. 1 ww. ustawy, który stanowi, iż przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich dochód ten został osiągnięty.

W konsekwencji uznać należy, że z istoty podatku dochodowego wynika, iż jest on ciężarem publicznoprawym od przyrostu majątkowego (dochodu), a zatem przychodem jest ta wartość, która wchodząc do majątku podatnika może powiększyć jego aktywa. Przychodem jest zatem takie przysporzenie majątkowe o charakterze trwałym, które definitywnie powiększa aktywa osoby prawnej.

Niemniej jednak, na podstawie analizy wykazu zdarzeń uznanych przez ustawodawcę za przychody u podatników podatku dochodowego od osób prawnych zawartych w art. 12 ust. 1 ww. ustawy nie można uznać „dodatnich” różnic inwentaryzacyjnych, jako zdarzenia rodzącego taki przychód. Zdarzenie takie nie jest także objęte dyspozycją art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którą za przychody związane z działalnością gospodarczą uważa się także przychody należne, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane.

Dodatkowo podnieść należy, że ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje źródeł przychodów, a zasadą jest, że za źródło przychodu uznaje się każdy zindywidualizowany stosunek prawny, zdarzenie lub stan faktyczny, z którym wiąże się uzyskanie przychodu, a wyjątki od tej zasady wynikać muszą z konkretnego przepisu ustawy wyłączającego bądź zwalniającego konkretny dochód z opodatkowania. Podatek dochodowy od osób prawnych ma bowiem cechy podatku powszechnego obejmującego swoim zakresem przedmiotowym wszelkie uzyskiwane w ciągu roku podatkowego przysporzenia majątkowe o charakterze trwałym, bez względu na ich charakter.

Natomiast, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z osiąganymi przychodami. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty. Zatem, do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Ustawodawca, tworząc w art. 15 ust. 1 ww. ogólną definicję kosztów uzyskania przychodów (koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów) oraz uszczegóławiając w dalszych ustępach tego przepisu rozumienie pojęcia „kosztów” w odniesieniu do różnych konkretnych kategorii podatników oraz w odniesieniu do różnych szczególnych sytuacji, nie stwierdził wyraźnie, że kosztami mogą też być określone straty. Jednocześnie w art. 16 tej ustawy wymienione zostały wydatki lub różnego rodzaju zdarzenia niebędące formalnie wydatkami, które nie mogą zostać zaliczone do kosztów, a wśród nich różnego rodzaju straty wymienione w tym artykule w ust. 1 pkt 5, 6, 25 lit c, 39, 47, 50. Skoro istnieją pewne rodzaje strat, które nie mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, to znaczy, że istnieją także takie straty, które do kosztów mogą być zaliczone, chociaż nie mieszczą się w pojęciu kosztów zdefiniowanym w art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż Spółka jest firmą zajmującą się sprzedażą szerokiego asortymentu towarowego, w szczególności z branży budowlanej i wykończeniowej, artykuły elektryczne, sanitarne, instalacyjne i metalowe. Wnioskodawca posiada znaczny stan magazynowy, który pozwala utrzymać ciągłość sprzedaży. Celem zapewnienia należytego nadzoru nad stanem magazynowym, Wnioskodawca zawarł umowę o zarządzanie magazynem z profesjonalnym operatorem logistycznym (firmą logistyczną). Ponadto z wniosku wynika, iż mamy do czynienia z ubytkami towarów w przypadku, gdyby towar został zagubiony, uszkodzony lub skradziony na skutek włamania do obiektu pomimo zachowania należytej staranności przez zarządzającego magazynem. Niedobory (straty) w towarze Wnioskodawcy nie dotyczą wyrobów akcyzowych, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 47 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W związku z powyższym otrzymana rekompensata (odszkodowanie) od zarządzającego magazynem w związku z powstaniem niedoborów inwentaryzacyjnych na skutek zniszczenia, uszkodzenia lub utraty towarów, na podstawie wystawionej przez Wnioskodawcę noty obciążeniowej, stanowić będzie przychód Wnioskodawcy w wartości rekompensaty, na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Z kolei kwota należna zarządzającemu magazynem w związku z powstaniem nadwyżek inwentaryzacyjnych, stanowić będzie u Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu w cenie netto zakupu towaru, na podstawie art. 15 ust 1 ww. ustawy.

Reasumując, gdy ponowna inwentaryzacja wykaże nadwyżkę w towarze, ponieważ zagubiony towar zostanie odnaleziony, powstała w ten sposób nadwyżka inwentaryzacyjna uprawniająca zarządzającego magazynem do otrzymania od Wnioskodawcy równowartości (ekwiwalentu) zapłaconej uprzednio ceny zakupu netto z tytułu utraty tego towaru, stosownie do postanowień art. 12 ust. 1 pkt 1 i art. 15 ust 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, będzie miała wpływ na wysokość zaewidencjonowanych przez Wnioskodawcę przychodów i kosztów uzyskania przychodów.

W tej sytuacji Wnioskodawca powinien dokonać korekty przychodu o kwotę środków pieniężnych należnych zarządzającemu magazynem (firmie logistycznej), uprzednio zaliczoną do przychodów z tytułu niedoborów inwentaryzacyjnych. Odpowiednio Wnioskodawca winien dokonać korekty kosztów uzyskania przychodów.

Interpretacja dotyczy opisanego zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.