Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/2/423-1420/14/MO
z 26 lutego 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 17 listopada 2014 r. (data wpływu do tut. BKIP 26 listopada 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zapłatę cła, podatku obrotowego od importu oraz odsetek od zaległości celnych na rzecz Głównego Urzędu Celnego w Niemczech – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 listopada 2014 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zapłatę cła, podatku obrotowego od importu oraz odsetek od zaległości celnych na rzecz Głównego Urzędu Celnego w Niemczech.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka z o.o. w 1995 r. jako przewoźnik wykonała 4 transporty (jako usługi zleconej). Transporty odbywały się zgodnie z Konwencją TIR (z miejsca wyjścia w Polsce do organu celnego w miejscu przeznaczenia w Hiszpanii, Portugalii). W przypadku tych transportów, zdaniem organów celnych w Niemczech, nie została prawidłowo zakończona procedura przesyłki towarowej wraz z karnetem TIR. Wskutek tego w 1995 i 1996 r. organy celne niemieckie wydały na podstawie kodeksu celnego decyzje wymiarowe, w których nałożyły na Spółkę (przewoźnika) podatki wwozowe, cło oraz podatek obrotowy od importu w kwocie 223.930 EUR.

Wydane przez administrację niemiecką decyzje były przedmiotem różnego rodzaju postępowań (merytorycznych co do zasadności samych należności celnych, a następnie postępowań w sprawie umorzenia).

W roku 2014 wszelkie działania procesowe zostały zakończone i ostatecznie Spółka w 2014 r. zapłaciła zaległe cła, podatki dochodowe (winno być obrotowe) od importu oraz odsetki na rzecz Głównego Urzędu Celnego w Cottbus (Niemcy). Odsetki od zaległości wyniosły ponad 28.884 EUR.

Organy celne nie uwzględniły wniosków o umorzenie naliczonych podatków wwozowych. Jako uzasadnienie podano, że: Firmy odbierające w Hiszpanii, Portugalii działały posługując się urzędnikami celnymi czy to fałszywymi czy też prawdziwymi i urzędnicy ci posługiwali się stemplami urzędowymi takimi jakie stosuje się przy zakończeniu procedury przesyłkowej. Wiadomo jest, że zarówno w Hiszpanii jak i Portugalii istniały takie Urzędy Celne, które fałszowały własne stemple urzędowe aby w ten sposób zabezpieczyć się przed użyciem „nieautoryzowanych” fałszerstw pieczątek i doprowadziło to do takich wielkich ilości pieczęci, iż sami nie mogli się połapać, które z nich zostały sporządzone jako wyroby fałszywe własnej produkcji, a które nie. Można by podać jako rzecz ogólnie znaną że wszczęto wówczas tak dużo procedur poszukiwawczych i ostrzegawczych, że trudno było faktycznie podjąć kroki mające na celu zdemaskowanie sprawców, ponieważ znaną sprawą jest, że jak strona niemiecka wystąpiła z pismami do organów hiszpańskich i portugalskich, to tamte z początku nie reagowały w ogóle i dopiero po wielu monitach i z zastanawiającym ociąganiem przekazywały pierwsze informacje. W tym samym czasie tzn. pomiędzy tymi zapytaniami ze strony niemieckiej do strony hiszpańskiej i portugalskiej i pomiędzy standardowymi odpowiedziami organów celnych hiszpańskich i portugalskich, każdego dnia przepływały kolejne transporty cukru, masła i mleka w proszku z Polski i to w sposób zupełnie niekontrolowany i bez przeszkód lądując u tych samych odbiorców. Niemieckie organy celne były zawiadomione, że urzędowo stwierdzono masowe występowanie oszustw wwozowych cukru, mleka, produktów mlecznych oraz masła w procedurze Karnet-TIR najpóźniej w 1994 r. Jednak organa te nie podjęły żadnych czynności aby przerwać ten proceder. Dopiero w 1996 r. a dokładnie 1.04.1996 r. cukier, masło, produkty mleczne oraz mleko zostały wyjęte z procedury Karnetu-TIR ale nie dlatego, że zawnioskowała o to RFN by przerwać masowe przestępstwa. Raczej chodziło o bezsilność działań urzędowych i przez naciski związków, które dawały gwarancje z tytułu konwencji TIR i które zapowiedziały wobec niemieckich urzędów celnych, że przerwą poręczenia celne na te oraz inne grupy towarowe.

Spółka nie otrzymała z funduszu gwarancyjnego żadnych środków na pokrycie należności celnych. Fundusz gwarancyjny wypłacił na rzecz administracji niemieckiej część należności, jednak Spółka nie została w tym rozliczeniu uwzględniona.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy zapłacone w 2014 r. na rzecz Głównego Urzędu Celnego w Cottbus (Niemcy):

• cło oraz podatek dochodowy (winno być obrotowy) od importu stanowią koszty uzyskania przychodów w 2014 r.,
• odsetki od zaległości celnych na rzecz Głównego Urzędu Celnego w Cottbus (Niemcy) stanowią koszt uzyskania przychodów w 2014 r.?
  
  

Zdaniem Wnioskodawcy, zapłata należności celnych powinna stanowić koszty uzyskania przychodów w 2014 r. tj. w roku zapłaty, czyli poniesienia wydatku.

Dług celny powstał w związku z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą i był spowodowany tzw. „aferą celną” w 1995 r., w którą zamieszanych było pod 100 polskich przewoźników. Należności celne zostały zapłacone w 2014 r., zatem poniesienie wydatku nastąpiło w 2014 r. Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o p.d.o.p., kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 17, 18, 21 ustawy, nie uważa się natomiast za koszty uzyskania przychodów:

• kosztów egzekucyjnych związanych z niewykonaniem zobowiązań;
• grzywien i kar pieniężnych orzeczonych w postępowaniu karnym, karnym skarbowym, administracyjnym i w sprawach o wykroczenia oraz odsetek od tych grzywien i kar;
• odsetek za zwłokę z tytułu nieterminowych wpłat należności budżetowych i innych należności, do których stosuje się przepisy Ordynacji podatkowej.
  
  

Zdaniem Spółki, zapłata na rzecz administracji niemieckiej należności celnej (cło i podatek obrotowy od importu) powinny stanowić koszt uzyskania przychodów. Poniesione wydatki związane były z przychodami Spółki z tytułu świadczonych usług transportowych, a ich nałożenie było konsekwencją sytuacji opisanej w części dotyczącej stanu faktycznego.

Jeśli chodzi o zapłacone odsetki, to zdaniem Spółki, również powinny stanowić koszty uzyskania przychodów. Do odsetek tych nie mają zastosowania przepisy polskiej Ordynacji podatkowej, dlatego nie podlegają wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 21 u.p.d.o.p.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Z opisu stanu faktycznego wynika, że Spółka w 1995 r. jako przewoźnik wykonała 4 transporty. Transporty odbywały się zgodnie z Konwencją TIR. W przypadku tych transportów, zdaniem organów celnych w Niemczech, nie została prawidłowo zakończona procedura przesyłki towarowej wraz z karnetem TIR, wskutek czego w 1995 i 1996 r. organy te wydały decyzje wymiarowe, nakładając na Spółkę podatki wwozowe tj. cło i podatek obrotowy od importu. Ww. decyzje były przedmiotem różnego rodzaju postępowań. W 2014 r. wszelkie działania procesowe zostały zakończone i ostatecznie Spółka w 2014 r. zapłaciła zaległe cła, podatki obrotowe od importu oraz odsetki na rzecz Głównego Urzędu Celnego w Niemczech.

Biorąc pod uwagę, że poniesione przez Spółkę wydatki dotyczyły 1995 r. należy stwierdzić, że w niniejszej sprawie znajdą zastosowanie przepisy ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 1993 r. Nr 106, poz. 482 ze zm. dalej: „ustawa o pdop”) w brzmieniu obowiązującym w 1995 r.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o pdop, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. (…).

Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodu, każdy wydatek, poza wyraźnie wskazanym w ustawie, wymaga indywidualnej oceny pod kątem bezpośredniego związku z tymi przychodami i racjonalności działania dla osiągnięcia tego przychodu. Zgodnie z powyższymi uregulowaniami podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć bezpośredni wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

Zatem zasadniczo każdy wydatek celowo poniesiony z zamiarem uzyskania przychodu, poza wyraźnie wskazanymi w art. 16 ustawy o pdop, powinien być uznany za koszt uzyskania przychodu.

Przepis regulujący moment zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodów, w brzmieniu obowiązującym w latach 1995-1996 tj. w latach, w których zostały wydane decyzje wymiarowe, stanowił, że koszty uzyskania przychodów są potrącalne tylko w tym roku podatkowym, którego dotyczą, tj. są potrącalne także koszty uzyskania poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy, lecz dotyczące przychodów roku podatkowego oraz określone co do rodzaju i kwoty koszty uzyskania, które zostały zarachowane, chociaż ich jeszcze nie poniesiono, jeżeli odnoszą się do przychodów danego roku podatkowego, chyba że ich zarachowanie nie było możliwe; w tym przypadku są one potrącalne w roku, w którym zostały poniesione (art. 15 ust. 4 ustawy o pdop).

Stosownie do tego przepisu koszty uzyskania przychodów są potrącalne tylko w tym roku podatkowym, którego dotyczą, tj. potrącalne są także koszty uzyskania poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy, ale dotyczące przychodów roku podatkowego oraz określone co do rodzaju i kwoty koszty uzyskania, które zostały zarachowane, chociaż ich jeszcze nie poniesiono, jeżeli odnoszą się do przychodów danego roku podatkowego, chyba że ich zarachowanie nie było możliwe; w tym przypadku są one potrącalne w roku, w którym zostały poniesione. Jest zatem zasadą, że koszty uzyskania przychodów są potrącalne w tym roku podatkowym, którego przychodów dotyczą, a tylko wówczas, gdy ich zarachowanie nie jest możliwe, mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów tego roku podatkowego, w którym zostały poniesione.

Odnosząc powyższe przepisy do przedstawionego stanu faktycznego stwierdzić należy, że wydatki jakie Spółka poniosła w 2014 r. z tytułu uregulowania zaległego cła i podatku obrotowego od importu, na podstawie decyzji Głównego Urzędu Celnego w Niemczech, dotyczą 1995 r., gdyż w tamtym okresie sprawozdawczym możnaby rozpatrywać ich ewentualny związek z powstaniem przychodu. Zwróć bowiem należy uwagę, że w momencie zapłaty ww. wydatki nie mają żadnego związku, nawet pośredniego, z uzyskiwanym obecnie przychodem.

Ponadto zwrócić należy uwagę, że skoro Spółce znane były kwoty wynikające z decyzji wymiarowych wydanych w 1995 i 1996 r., to wtedy było możliwe ich zarachowanie, co za tym idzie wtedy było możliwe zaliczenie ich do kosztów uzyskania przychodów, przy spełnieniu przesłanek określonych w art. 15 ust. 1 ustawy o pdop. Jednak w tym konkretnym stanie faktycznym nie będzie możliwe zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów ww. wydatków, gdyż zobowiązanie podatkowe uległo już przedawnieniu. Zgodnie bowiem z art. 70 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.), zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.

Przechodząc do kwestii możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odsetek od zaległości, jakie zostały nałożone na Spółkę, na podstawie decyzji Głównego Urzędu Celnego w Niemczech, stwierdzić należy, że wbrew twierdzeniom Spółki znajdzie tutaj zastosowanie art. 16 ust. 1 pkt 21 ustawy o pdop, w myśl którego nie uważa się z koszty uzyskania przychodów odsetek za zwłokę z tytułu nieterminowych wpłat należności budżetowych i innych należności, do których stosuje się przepisy Ordynacji podatkowej.

Zapłacone przez Spółkę odsetki niewątpliwie dotyczą należności budżetowych jakimi są cło i podatek obrotowy. Odnosząc się natomiast do argumentu Spółki, że do odsetek tych nie znajdą zastosowania przepisy polskiej Ordynacji podatkowej należy zauważyć, że warunek stosowania przepisów Ordynacji podatkowej dotyczy odsetki od innych należności, a nie odsetek od należności budżetowych, z którymi mamy do czynienia w niniejszej sprawie.

Zgodzić należy się ze Spółką, że do ww. odsetek nie mają zastosowania przepisy Ordynacji podatkowej, jednak odsetki te dot. należności budżetowych; tym samym w odniesieniu do nich, wyłączenie określone w art. 16 ust. 1 pkt 21 ustawy o pdop, będzie miało zastosowanie.

Tym samym stanowisko Spółki należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.