Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB2/436-160/14-4/MK
z 13 października 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 30 czerwca 2014 r. (data wpływu 2 lipca 2014 r.), uzupełnionym pismem z dnia 6 października 2014 r. (data wpływu 7 października 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie nieodpłatnego zniesienia współwłasności – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 lipca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie nieodpłatnego zniesienia współwłasności, a także w przedmiocie podatku od spadków i darowizn oraz podatku dochodowego od osób fizycznych.

Z uwagi na fakt, że ww. wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 oraz art. 14f § 2 Ordynacji podatkowej, pismem z dnia 26 września 2014 r. nr ILPB2/436-159/14 -2/MK, ILPB2/436-160/14-2/MK Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów wezwał Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Jednocześnie poinformowano Zainteresowaną, że stosownie do postanowień art. 139 § 4 w zw. z art. 14d Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem przez organ a uzupełnieniem wniosku przez Wnioskodawczynię nie wlicza się do trzymiesięcznego terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Wezwanie wysłano w dniu 26 września 2014 r. (skuteczne doręczenie nastąpiło w dniu 29 września 2014 r.), zaś w dniu 7 października 2014 r. (data nadania 6 października 2014 r.) Wnioskodawczyni uzupełniła ww. wniosek.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W dniu 28 grudnia 2012 r. Wnioskodawczyni nabyła wraz z byłym mężem lokal mieszkalny oraz udział wynoszący 1/45 część w lokalu niemieszkalnym (hali garażowej) za łączną kwotę 270 240,00 zł (wartość lokalu określono na 255.240,00 zł a wartość udziału wynoszącego 1/45 części w lokalu niemieszkalnym na 15.000,00 zł). W momencie zakupu, Wnioskodawczyni oraz jej były mąż byli stanu wolnego (orzeczono wobec nich prawomocnie rozwód). Obecnie każdemu z nabywców przysługuje prawo do 1/2 lokalu mieszkalnego oraz udziału wynoszącego 1/45 część w lokalu niemieszkalnym (współwłasność w częściach ułamkowych).

Nieruchomość lokalowa oraz udział wynoszący 1/45 części w lokalu niemieszkalnym zostały zakupione ze środków pochodzących z kredytu mieszkaniowego w wysokości 289.100,00 zł udzielonego przez Bank, zabezpieczonego hipoteką łączną do kwoty 491.470,00 zł na lokalu mieszkalnym oraz udziale wynoszącym 1/45 część w lokalu niemieszkalnym. Kredyt został udzielony Wnioskodawczyni oraz jej byłemu mężowi (dłużnicy solidarni).

Wnioskodawczyni zamierza podpisać z byłym mężem umowę o zniesienie współwłasności lokalu oraz udziału wynoszącego 1/45 część w lokalu niemieszkalnym, zgodnie z którą uzyska na wyłączną własność lokal oraz udział, bez obowiązku spłat i dopłat na rzecz byłego męża. W zamian, Wnioskodawczyni zobowiąże się do zwolnienia byłego męża od obowiązku świadczenia wobec banku z tytułu kredytu mieszkaniowego w wysokości 289.100,00 zł (art. 392 k.c.), a w dalszej kolejności wystąpi do Banku z wnioskiem o zwolnienie byłego męża z długu.

Kwota kapitału do spłaty z tytułu kredytu mieszkaniowego wynosi na dzień sporządzania niniejszego wniosku 281.460,46 zł. Wartość lokalu mieszkalnego wynosi 255.240,00 zł, a wartość udziału w wysokości 1/45 części w lokalu niemieszkalnym − 15.000,00 zł.

W uzupełnieniu wniosku podano, że lokalu mieszkalnego oraz lokalu niemieszkalnego prowadzone są dwie odrębne księgi wieczyste.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy od opisanej czynności − zniesienia współwłasności nieruchomości, połączonego ze zobowiązaniem jednego ze współwłaścicieli do zwolnienia drugiego współwłaściciela od obowiązku świadczenia wobec banku z tytułu kredytu − winien być naliczony podatek od czynności cywilnoprawnych (art. 1 ust. 1 lit. d ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych), czy też podatek od spadków i darowizn (art. 1 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn)?
2. Jeżeli od opisanej czynności winien być naliczony podatek od czynności cywilnoprawnych, to w jakiej wysokości i od jakiej kwoty?
3. Jeżeli od opisanej czynności winien być naliczony podatek od spadków i darowizn, to w jakiej wysokości i od jakiej kwoty?
4. Czy zobowiązanie się przez Wnioskodawczynię do zwolnienia byłego męża od obowiązku świadczenia wobec banku z tytułu kredytu mieszkaniowego udzielonego przez Bank, a następnie spłata tego kredytu przez Wnioskodawczynię zgodnie z harmonogramem spłaty, skutkować będzie powstaniem po stronie byłego męża Wnioskodawczyni przychodu podlegającego opodatkowaniu na zasadach określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych? Jeżeli tak, to w jakiej kwocie i na jakich zasadach?
   
   

Mając na uwadze przytoczone pytania informuje się, że przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawczyni w zakresie ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych (pytania nr 1 i 2). W kwestii podatku od spadków i darowizn oraz ustawy o podatku dochodowego od osób fizycznych zostały wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Zdaniem Wnioskodawczyni z uwagi na nieodpłatne zniesienie współwłasności (były mąż Wnioskodawczyni zrzeknie się przysługującego mu udziału we współwłasności bez prawa do spłat oraz dopłat), podatek jaki trzeba odprowadzić od tej czynności, to podatek od spadków i darowizn (art. 1 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku od spadków i darowizn). Ponieważ na lokalu mieszkalnym oraz udziale w lokalu niemieszkalnym w wysokości 1/45 ciąży hipoteka umowna łączna do kwoty 491.470,00 zł, podstawę opodatkowania stanowić będzie wartość lokalu mieszkalnego oraz udziału w lokalu niemieszkalnym w wysokości 1/45, w części przekraczającej wartość udziału we współwłasności, który przed jej zniesieniem przysługiwał Wnioskodawczyni, po potrąceniu kwoty hipoteki umownej łącznej (art. 7 ust. 1 i 6 ustawy o podatku od spadków i darowizn). Jako że suma hipoteki przerasta wartość lokalu oraz udziału w lokalu niemieszkalnym, podatek od spadków i darowizn będzie wynosił 0 zł. Wniosek jaki trzeba wypełnić i złożyć do urzędu skarbowego to SD-3.

Pogląd taki wyrażono m.in. w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 maja 2012 r. sygn. akt II FSK 2158/10 oraz interpretacji indywidualnej z dnia 7 kwietnia 2014 r., IBPBII/1/436-17/14/ASz, wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (t.j. Dz.U. z 2010 r. Nr 101, poz. 649 ze zm.), podatkowi temu podlegają następujące czynności cywilnoprawne:

1. umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych,
2. umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku,
3. (uchylona),
4. umowy darowizny – w części dotyczącej przejęcia przez obdarowanego długów i ciężarów albo zobowiązań darczyńcy,
5. umowy dożywocia,
6. umowy o dział spadku oraz umowy o zniesienie współwłasności – w części dotyczącej spłat lub dopłat,
7. (uchylona),
8. ustanowienie hipoteki,
9. ustanowienie odpłatnego użytkowania, w tym nieprawidłowego, oraz odpłatnej służebności,
10. umowy depozytu nieprawidłowego,
11. umowy spółki;

2. zmiany umów wymienionych w pkt 1, jeżeli powodują one podwyższenie podstawy opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych, z zastrzeżeniem ust. 3 pkt 4;
3. orzeczenia sądów, w tym również polubownych, oraz ugody, jeżeli wywołują one takie same skutki prawne, jak czynności cywilnoprawne wymienione w pkt 1 lub 2.
   
   

Zatem, jak z powyższego wynika, ustawodawca wprowadził zasadę enumeratywnego określenia czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Tym samym, o kwalifikacji określonej czynności prawnej, a w konsekwencji o jej podleganiu opodatkowaniu tym podatkiem decyduje jej treść (elementy przedmiotowo istotne), a nie nazwa. Zatem, jeżeli strony zawierają umowę i układają stosunki w jej ramach w określony sposób, to dla oceny czy powstanie obowiązek podatkowy w podatku od czynności cywilnoprawnych, w związku z dokonaniem wskazanej w ustawie czynności, miarodajne będą rzeczywiste prawa i obowiązki stron tej umowy pozwalające na ich kwalifikacje pod względem prawnym.

Szczegółowe ustalenie zakresu przedmiotowego ma określone konsekwencje. Ustawodawca, wprowadzając zamknięty katalog czynności podlegających opodatkowaniu, wyłączył od opodatkowania inne podobne, które nie zostały wyraźnie wskazane w przepisie. Oznacza to, że czynności niewymienione w ustawowym katalogu nie podlegają opodatkowaniu, nawet gdy wywołują skutki w sferze gospodarczej takie same bądź podobne do tych, które zostały w nim wyliczone.

„Umowa jest to czynność prawna zawierająca co najmniej dwa zgodne oświadczenia woli zmierzające do powstania, zmiany lub ustania stosunku prawnego. Można pokusić się o stwierdzenie, że umowa − jako instytucja prawna − najpełniej realizuje zasadę równorzędności podmiotów w stosunku cywilnoprawnym, nie istnieje bowiem żaden generalny, prawny obowiązek zaspokajania swoich potrzeb poprzez zawieranie umów, a względny charakter powstających w wyniku zawarcia umów stosunków prawnych ogranicza jedynie do jej stron skuteczność ustanowionych praw i obowiązków.

Ustawodawca pozostawia dużą swobodę w kształtowaniu takich czynności prawnych − zgodnie z zasadą swobody umów. Strony mają prawnie zagwarantowaną swobodę:

1. w wyborze kontrahenta;
2. ukształtowania treści konkretnego stosunku zobowiązaniowego (w granicach wyznaczonych przez właściwość, naturę tego stosunku, przepisy bezwzględnie obowiązujące oraz zasady współżycia społecznego);
3. w nadaniu określonej formy oświadczeń woli stron.
   
   

Uczestnicy obrotu, zawierający umowę, mają dodatkowo wybór pomiędzy ustawowo określonymi wzorcami umów (tzw. „umowami nazwanymi”, tj. „zaproponowanymi przez ustawodawcę” poprzez uregulowanie ich postanowień w przepisach prawa cywilnego) oraz stosunkami, których postanowienia nie mieszczą się w takich wzorcach (tzw. umowy nienazwane).

Ową swobodę stron w kształtowaniu stosunków umownych w pełni realizuje przepis art. 353¹ KC, zgodnie z którym strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego” – wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z siedzibą w Gliwicach z 29 stycznia 2008 r. sygn. akt. I SA/Gl 722/07.

Przepisy ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych nie definiują instytucji przejęcia długu. Stosowanie do postanowień art. 519 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 roku – Kodeks cywilny (t.j. Dz. U. z 2014 r. poz. 121), osoba trzecia może wstąpić na miejsce dłużnika, który zostaje z długu zwolniony (przejęcie długu). W myśl § 2 przejęcie długu może nastąpić:

1. przez umowę między wierzycielem a osobą trzecią za zgodą dłużnika; oświadczenie dłużnika może być złożone którejkolwiek ze stron;
2. przez umowę między dłużnikiem a osobą trzecią za zgodą wierzyciela; oświadczenie wierzyciela może być złożone którejkolwiek ze stron; jest ono bezskuteczne, jeżeli wierzyciel nie wiedział, że osoba przejmująca dług jest niewypłacalna.
   
   

Przejęcie długu następuje na podstawie umowy pomiędzy przejemcą a dłużnikiem lub wierzycielem. Jednakże w obu wypadkach do zawarcia umowy przejęcia długu potrzebna będzie zgoda tej strony zobowiązania, która nie uczestniczy w umowie przejęcia długu. Przejęcie długu skutkuje wejściem osoby trzeciej w miejsce dotychczasowego dłużnika tylko w zakresie, w jakim sytuacja dotychczasowego dłużnika wyznaczały jego obowiązki i ewentualne uprawnienia związane z istnieniem długu (art. 524 KC).

Jak podkreślają komentatorzy (J. Mojak w Kodeks cywilny. Komentarz. T. 2, (red.) K. Pietrzykowski, Wyd. 7, Warszawa 2013, System Informacji Prawnej Legalis) „przejęcie długu jest umową, na mocy której osoba trzecia nieuczestnicząca do tej pory w stosunku zobowiązaniowym staje się dłużnikiem, zwalniając od odpowiedzialności dotychczasowego dłużnika. Zmiana ta nie wpływa na treść stosunku obligacyjnego, łączącego wierzyciela i dawnego dłużnika. Nie umarza przejmowanego zobowiązania i nie tworzy na jego miejsce nowego (por. art. 519 § 1; wyr. SN z 10.1.1972 r., I CR 359/71, OSNCPiUS 1972, Nr 7-8, poz. 136)”.

Innymi słowy umowa cywilnoprawna przewidziana w art. 519 § 2 pkt 1 i 2 jest na gruncie obowiązującego Kodeksu cywilnego podstawową kategorią konstrukcyjną instytucji przejęcia długu − J. Sawiłow „Kilka uwag o konstrukcji prawnej przejęcia długu”, Justitia 2011 nr 2, s. 67.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że w 2012 r. Wnioskodawczyni nabyła wraz z byłym mężem lokal mieszkalny oraz udział wynoszący 1/45 część w lokalu niemieszkalnym (hali garażowej) za łączną kwotę 270 240,00 zł (wartość lokalu określono na 255.240,00 zł a wartość udziału wynoszącego 1/45 części w lokalu niemieszkalnym na 15.000,00 zł). Dla obydwu lokali prowadzone są odrębne księgi wieczyste. W momencie zakupu, Wnioskodawczyni oraz jej były mąż byli stanu wolnego (orzeczono wobec nich prawomocnie rozwód). Opisany powyżej zakup został sfinansowany ze środków pochodzących z kredytu hipotecznego w wysokości 289.100,00 zł zabezpieczonego hipoteką łączną do kwoty 491.470,00 zł na lokalu mieszkalnym oraz udziale wynoszącym 1/45 część w lokalu niemieszkalnym. Kredyt został udzielony Wnioskodawczyni oraz jej byłemu mężowi (dłużnicy solidarni). Obecnie właściciele zamierzają znieść współwłasność ww. nieruchomości. W efekcie wyłączna własność lokalu mieszkalnego oraz udziału 1/45 części w lokalu niemieszkalnym przypadnie Wnioskodawczyni bez obowiązku spłat i dopłat na rzecz drugiego właściciela. W zamian, Wnioskodawczyni zobowiąże się do zwolnienia byłego męża od obowiązku świadczenia wobec banku z tytułu kredytu mieszkaniowego w wysokości 289.100,00 zł (art. 392 k.c.), a w dalszej kolejności wystąpi do banku z wnioskiem o zwolnienie byłego męża z długu.

Wobec wskazanych okoliczności faktycznych, w pierwszej kolejności zasadnym wydaje się przybliżyć pojęcie nieruchomości. Stosownie do art. 46 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. − Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 121) nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności. Z kolei, zgodnie z art. 24 ust. 1 zd. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece (t.j. Dz.U. z 2013 r. poz. 707 ze zm.) dla każdej nieruchomości prowadzi się odrębną księgę wieczystą, chyba że przepisy szczególne stanowią inaczej. Wykładnia pojęcia nieruchomości była przedmiotem wielu orzeczeń Sądu Najwyższego, zgodnie z dominującą w nich koncepcją nieruchomością jest część powierzchni ziemskiej, dla której urządzono księgę wieczystą. Innymi słowy obowiązuje zasada (koncepcja wieczystoksięgowa): jedna księga wieczysta – jedna nieruchomość (Uchwała Sądu Najwyższego – Izba Cywilna z dnia 21 marca 2013 r. III CZP 8/13).

Powyższe tym samym oznacza, że skoro w analizowanej sprawie dla każdego z lokali prowadzona jest odrębna księga wieczysta to mamy do czynienia z dwoma nieruchomościami. Co oznacza, że czynność cywilnoprawną w postaci nieodpłatnego zniesienia współwłasności należy rozpatrywać oddzielnie dla każdego z lokali (nieruchomości).

Rozpatrując niniejszą sprawę nie można pominąć również kwestii związanych z pojęciem współwłasności zdefiniowanym w art. 195 Kodeksu cywilnego. Na podstawie przywołanego przepisu o współwłasności mówimy wtedy, gdy własność tej samej rzeczy przysługuje niepodzielnie kilku osobom. Co oznacza, że każdemu ze współwłaścicieli przysługują wszystkie atrybuty prawa własności (tzn. wszystkie uprawnienia składające się na własność). Z kolei niepodzielność oznacza, że każdemu ze współwłaścicieli przysługuje prawo do całej rzeczy, a nie do jej części odpowiadającej udziałowi.

Polskie prawo rozróżnia dwa rodzaje współwłasności: współwłasność w częściach ułamkowych i współwłasność łączną (art. 196 § 1 kc). W myśl art. 210 zd. 1 Kodeksu cywilnego, każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności. Sposoby wyjścia ze stanu współwłasności regulują postanowienia art. 211 i art. 212 Kodeksu cywilnego.

W świetle wyżej powołanych przepisów zniesienie współwłasności może nastąpić na podstawie umowy między współwłaścicielami albo, w braku zgody między współwłaścicielami, na podstawie orzeczenia sądu. W przypadku umownego zniesienia współwłasności zastosowanie mogą znaleźć umowy nazwane uregulowane w Kodeksie cywilnym, jak również ich modyfikacje − stosownie do zasady swobody umów (art. 353¹) − dostosowane do indywidualnych potrzeb stron konkretnej umowy.

W ramach wymienionych trybów ustawodawca przewiduje trzy sposoby zniesienia współwłasności:

1. podział rzeczy wspólnej, czyli np. podzielenie jednej nieruchomości na kilka mniejszych (tzw. podział fizyczny);
2. przyznanie rzeczy jednemu lub niektórym ze współwłaścicieli;
3. sprzedaż rzeczy wspólnej (tzw. podział cywilny).
   
   

W rozpatrywanym przypadku jak wskazano we wniosku współwłaściciele zamierzają znieść współwłasność jednej nieruchomości (lokal mieszkalnego) oraz częściowo znieść współwłasność drugiej nieruchomości (lokalu niemieszkalnego), gdyż przyszłemu wyłącznemu właścicielowi tego lokalu nadal będzie przysługiwał tylko udział we współwłasności nieruchomości. Czynność będzie miała charakter nieodpłatny gdyż nabywca nie będzie zobowiązany do spłat i dopłat na rzecz zbywcy.

Jak zostało wyżej wskazane zakres przedmiotowy ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych jest ściśle określony, ma charakter zamknięty. Co oznacza, że nie może być on rozszerzany w drodze wykładni na inne jeszcze czynności, nawet gdy te inne czynności cywilnoprawne pozwalają w obrocie gospodarczym osiągnąć skutki (prawne, ekonomiczne) takie same bądź zbliżone, co czynności objęte zakresem analizowanej ustawy. Zatem pomimo takiego samego efektu (wyjście ze stanu współwłasności poprzez przeniesienie własności udziału w nieruchomości) opisanemu we wniosku działaniu trudno przypisać posiadanie przedmiotowo istotnych składników którejkolwiek z umów cywilnoprawnych wymienionych w ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Z kolei odnośnie drugiej z opisanych we wniosku nieruchomości, w skład której wchodzi lokal niemieszkalny należy wskazać, że opisana czynność nie prowadzi do definitywnego zniesienia współwłasności. Wnioskodawczyni nadal będzie współwłaścicielem tej nieruchomości.

W konsekwencji, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Końcowo, odnosząc się do powołanej interpretacji indywidualnej oraz orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego, wskazać należy, że nie są one wiążące dla tutejszego organu. Interpretacja organu podatkowego, podobnie jak orzeczenie sądu, dotyczy tylko konkretnej, indywidualnej sprawy, osadzonej w określonym stanie faktycznym i tylko w tej sprawie rozstrzygnięcie w niej zawarte jest wiążące. Natomiast organy podatkowe mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.