2014.07.16 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB5/423-440/14-2/AJ
z 16 lipca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 12 maja 2014 r. (data wpływu 16 maja 2014 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie opodatkowania u źródła należności z tytułu nabycia prawa do transmisji wyścigów chartów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 maja 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie opodatkowania u źródła należności z tytułu nabycia prawa do transmisji wyścigów chartów.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka S.A. podatnik podatku dochodowego od osób prawnych w Polsce, prowadzący działalność gospodarczy w zakresie m.in. przyjmowania zakładów wzajemnych, dalej zwany Wnioskodawcy zawarł w dniu 26 marca 2013 roku umowę z I Ltd, dalej „Spółka cypryjska”.

Spółka cypryjska wyraziła zgodę na przyznanie wyłącznego prawa Wnioskodawcy do transmisji wyścigów chartów w punktach sprzedaży na terytorium Polski tak, aby Wnioskodawca mógł oferować swoim klientom - graczom możliwość zawierania zakładów bukmacherskich dotyczących transmitowanych wydarzeń sportowych. Spółka cypryjska zapewniła także Wnioskodawcy dostęp do innych danych dotyczących transmitowanych wyścigów przy użyciu nazwy użytkownika i hasła w określonych umową godzinach. Są to dane zawierające informację tekstową i/lub napisy związane z wyścigiem chartów włączając w to informację o zakładach, starcie i przebiegu oraz notowania i wyniki jak również komentarze w języku angielskim do sprawozdań telewizyjnych z wyścigów psów. Zawarta umowa nie daje Wnioskodawcy żadnego prawa do wykorzystywania lub upoważniania innych do wykorzystywania zakupionego prawa do transmitowania wyścigów oraz innych danych integralnie z tym związanych. Wnioskodawca nie może więc przekazać, zastawić ani przenieść żadnych swoich praw i obowiązków, wynikających z umowy trzeciej stronie bez pisemnej zgody Spółki cypryjskiej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy wypłacone tytułem opisanej wyżej umowy wynagrodzenie stanowi należność podlegającą opodatkowaniu podatkiem u źródła ?

Zdaniem Wnioskodawcy, wypłata wynagrodzenia z tytułu zawartej umowy Spółce cypryjskiej nie podlega opodatkowaniu podatkiem u źródła.

W procesie kwalifikacji prawnopodatkowej dochodów uzyskiwanych w układzie transgranicznym (rozpatrując kwestię ograniczonego obowiązku podatkowego w odniesieniu do nierezydentów) należy przeprowadzić analizę;

czy dane przysporzenie podlega opodatkowaniu w Polsce, a jeżeli tak, to
czy Polska ma prawo do opodatkowania tego przysporzenia w świetle stosownej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Bowiem mimo, iż zgodnie z zasadą autonomiczności prawa podatkowego ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych dokonuje samodzielnej kwalifikacji prawnopodatkowej określonych dochodów, to z uwagi na okoliczność, iż opisany stan faktyczny dotyczy dochodów uzyskiwanych przez spółkę posiadającą siedzibę poza terytorium Polski przedmiotowy obowiązek podatkowy może zostać zmodyfikowany postanowieniami odpowiedniej umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 91 ust. 2 Konstytucji RP.

Z art. 21 ustawy o CIT wynika, że:

Podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów:
1. z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),
2. z opłat za świadczone usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej, wykonywanej przez osoby prawne mające siedzibę za granicą, organizowanej za pośrednictwem osób fizycznych lub osób prawnych prowadzących działalność w zakresie imprez artystycznych, rozrywkowych lub sportowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
3. 1. z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze
  - ustala się w wysokości 20% przychodów;
4. z tytułu należnych opłat za wywóz ładunków i pasażerów przyjętych do przewozu w portach polskich przez zagraniczne przedsiębiorstwa morskiej żeglugi handlowej, z wyjątkiem ładunków i pasażerów tranzytowych,
5. uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez zagraniczne przedsiębiorstwa żeglugi powietrznej
- ustala się w wysokości 10% tych przychodów.
Przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Artykuł 12 umowy z Cyprem między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Cypru w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzona w Warszawie dnia 4 czerwca 1992 r. (Dz. U. z dnia 8 grudnia 1993 r.) wskazuje, iż:

Należności licencyjne powstające w Umawiającym się Państwie, wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.
Jednakże, takie należności mogą być także opodatkowane w tym Umawiającym się Państwie, w którym powstały, i zgodnie z prawem tego Państwa, lecz jeżeli osoba uzyskująca należności jest osobą do nich uprawnioną, podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 5 procent kwoty należności licencyjnych brutto.
Określenie „należności licencyjne” użyte w tym artykule oznacza wszelkiego rodzaju należności otrzymywane w związku z użytkowaniem lub prawem do użytkowania wszelkich praw autorskich, patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje (know-how) związane z doświadczeniem zawodowym w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej; określenie to oznacza również wszelkiego rodzaju należności otrzymywane w związku z użytkowaniem lub prawem do użytkowania wszelkich praw do filmów dla kin oraz filmów lub taśm do transmisji w radiu lub telewizji).

W ocenie Spółki nie można uznać za utwór kodowanej transmisji wyścigów psów a zatem prawo do transmisji takiego wydarzenia nie może podlegać ochronie prawa autorskiego. Jak podkreśla się w doktrynie i orzecznictwie (por. wyrok z dnia 13 I 2006 r. III CSK 40/05 LEX nr 176385 oraz wyrok z 26 czerwca 1998 r, I PKN 196/98) nie może być uznany za utwór i objęty ochroną prawa autorskiego taki przejaw ludzkiej aktywności umysłowej, któremu brak cech dostatecznie indywidualizujących, to jest odróżniających go od innych wytworów podobnego rodzaju i przeznaczenia. Warunkiem ustalenia, iż przedmiot ewentualnej ochrony spełnia przestanki uznania go za utwór w rozumieniu art. 1 ust. 1 pr. aut. jest kumulatywne istnienie trzech głównych związanych ze sobą, mających charakter ocenny cech:

dobro takie jest przejawem działalności twórczej,
ma charakter indywidualny,
zostało ustalone w jakiejkolwiek postaci.

Takiej indywidualności pozbawiona jest prosta transmisja wyścigów psów.

Z umowy zawartej pomiędzy polskim a zagranicznym kontrahentem wynika, że nabywca prawa do transmitowania wyścigów nie będzie mógł go wykorzystywać w szerszym zakresie (na szerszym polu eksploatacji) niż końcowy nabywca i użytkownik. Będzie mógł transmitować wyścigi we własnych punktach sprzedaży zakładów, na specjalnie zamontowanych tam monitorach celem przyjmowania zakładów sportowych na transmitowane na żywo wyścigi chartów. Umowa ta nie przenosi praw autorskich ani nie daje prawa do użytkowania prawa autorskiego, a korzystający może eksploatować nabyte prawa wyłącznie na potrzeby własne i nie ma prawa do modyfikacji, kopiowania, rozpowszechniania oraz dalszej odprzedaży cudzych praw majątkowych.

Zatem dokonywanie z tego tytułu wypłat podmiotom, o których mowa w art. 3 ust. 2 ustawy nie jest objęte dyspozycją art. 12 umowy polsko-cypryjskiej oraz art. 21 i 26 ustawy. Oznacza to, że podmiot polski dokonujący wypłaty takich należności nie będzie obowiązany do potrącenia od nich zryczałtowanego podatku dochodowego.

W takiej sytuacji, dochód firmy cypryjskiej należy kwalifikować jako „zyski przedsiębiorstwa” a zyski te podlegają opodatkowaniu tylko w państwie siedziby podmiotu, który dochód taki uzyskuje, o ile firma cypryjska nie posiada zakładu na terytorium Polski.

Wnioskodawca wskazał także, że wyrażone przez niego stanowisko zostało zaakceptowane w interpretacji indywidualnej organu IP-PB3-423-844/08-2/PS z dnia 18-09-2008 r. która dotyczyła skutków opodatkowania analogicznych jak w niniejszej sprawie usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego w zakresie opodatkowania u źródła należności z tytułu nabycia prawa do transmisji wyścigów chartów – jest nieprawidłowe.

Przedmiotowe prawa do transmisji/retransmisji wyścigów chartów w punktach sprzedaży na terenie Polski należy zakwalifikować do kategorii wideogramów w rozumieniu art. 94 ust. 2 w rozdziale 11 „Prawa pokrewne” ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631, z późn. zm., dalej pr. aut.), zgodnie z którym wideogramem jest pierwsze utrwalenie sekwencji ruchomych obrazów, z dźwiękiem lub bez, niezależnie od tego, czy stanowi ono utwór audiowizualny.

Niewątpliwie bowiem, aby Wnioskodawca mógł nabyć prawo do transmisji (a tym bardziej retransmisji widowiska sportowego) musi ono zostać najpierw zarejestrowane, utrwalone.

Nie można zgodzić się z poglądem, zgodnie z którym z okoliczności, że nie można uznać za utwór wyścigów chartów, wynika, że prawo do transmisji – publicznego odtworzenia (taki charakter ma odtworzenie w punkcie sprzedaży) takiego wydarzenia nie może podlegać ochronie prawa autorskiego. Czym innym jest widowisko sportowe, a czym innym zapis obrazu i dźwięku (czyli audiowizualny) takiego widowiska.

Komentatorzy prawa autorskiego (por. J. Barta, M. Czajkowska-Dabrowska, Z. Ćwiąkalski, R. Markiewicz, E. Traple. Prawo Autorskie i Prawa Pokrewne. Komentarz Zakamycze 2005, str. 680) wskazują, że z uwagi na brak jednoznacznej definicji pojęcia utworu audiowizualnego nie można wykluczyć, że audycje telewizyjne na żywo można uznać za utwory.

Stąd prawo przysługujące danemu podmiotowi związane z transmisją (lub retransmisją) tego typu wydarzenia może być objęte ochroną nie tylko jako prawo pokrewne, ale też kumulatywnie jako utwór audiowizualny podlegający ochronie jako prawo autorskie.

Jak podkreśla się w doktrynie i orzecznictwie (por. wyrok z dnia 13.01.2006 r. III CSK 40/05 LEX nr 176385 oraz wyrok z 26.06.1998 r. I PKN 196/98) nie może być uznany za utwór i objęty ochroną prawa autorskiego taki przejaw ludzkiej aktywności umysłowej, któremu brak cech dostatecznie indywidualizujących, to jest odróżniających go od innych wytworów podobnego rodzaju i przeznaczenia. Warunkiem ustalenia, iż przedmiot ewentualnej ochrony spełnia przesłanki uznania go za utwór w rozumieniu art. 1 ust. 1 pr. aut. jest kumulatywne istnienie trzech głównych związanych ze sobą, mających charakter ocenny cech :

dobro takie jest przejawem działalności twórczej,
ma charakter indywidualny,
zostało ustalone w jakiejkolwiek postaci.

W tym kontekście utworem może być np. fotografia, jeżeli jest przejawem działalności twórczej o indywidualnym charakterze. Jeżeli więc zapis widowiska sportowego będzie miał cechy indywidualności (np. sekwencje zbliżeń, kombinacje ujęć z różnych kamer, informacje tekstowe, w tym komentarze…) to nie można wykluczyć możliwości uznania go także za utwór audiowizualny (podlegający kumulatywnej ochronie z tytułu praw autorskich i praw pokrewnych).

Przedmiotowe prawa podlegają zatem ochronie zarówno jako prawa autorskie, jak i jako prawa pokrewne. Świadczy o tym także okoliczność, że aby Wnioskodawca mógł zgodnie z prawem korzystać z tych praw dokonując transmisji lub retransmisji opisanych wydarzeń, musi on uiścić stosowne wynagrodzenie. Gdyby ww. transmisja/retransmisja bez nabycia stosownych praw do emisji nie naruszała praw kontrahenta cypryjskiego, wynagrodzenie z tego tytułu byłoby nienależne.

Powyższe stanowisko tut. Organu podatkowego znajduje potwierdzenie w uzasadnieniu wyroku WSA w Warszawie z 04.04.2008 r. III SA/Wa 301/08, w którym wskazano, że należności za prawo do transmisji programów telewizyjnych mieszczą się – co do zasady – w definicji należności licencyjnych (w kontekście polsko-brytyjskiej umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania).

Podobnie w wyroku z 14.06.2013 r. III SA/Wa 2740/12 Sąd nie miał żadnych wątpliwości, że nagrania wydarzeń sportowych utrwalone przez podmioty zagraniczne są wideogramami.

Przechodząc na płaszczyznę prawa podatkowego należy wskazać, że zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851, dalej także: „updop”) podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Stosownie do treści art. 21 ust. 1 pkt 1 updop podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) - ustala się w wysokości 20% przychodów.

Jednocześnie na mocy art. 26 ust. 1 powołanej ustawy osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 ust. 1, są obowiązane, jako płatnicy, pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2b, w dniu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat. Jednakże od należności z tytułu odsetek od papierów wartościowych wyemitowanych przez Skarb Państwa i zapisanych na rachunkach papierów wartościowych albo na rachunkach zbiorczych, wypłacanych na rzecz podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, zryczałtowany podatek dochodowy pobierają, jako płatnicy, podmioty prowadzące te rachunki, jeżeli wypłata należności następuje za ich pośrednictwem. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

W konsekwencji należy uznać, że wypłaty należności związanych z nabyciem przedmiotowych praw do transmisji/retransmisji wydarzeń sportowych co do zasady podlegają opodatkowaniu u źródła na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 1 (w zw. z art. 26 ust. 1 updop).

Jednakże należy podkreślić, że zgodnie z art. 21 ust. 2 updop przepis ten stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

czy dane przysporzenie podlega opodatkowaniu w Polsce (jak w niniejszej sprawie), a jeżeli tak, to
czy Polska ma prawo do opodatkowania tego przysporzenia w świetle stosownej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Mimo, że zgodnie z zasadą autonomiczności prawa podatkowego ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych dokonuje samodzielnej kwalifikacji prawnopodatkowej określonych dochodów, to z uwagi na okoliczność, że opisany stan faktyczny dotyczy dochodów uzyskiwanych przez spółkę posiadającą siedzibę poza terytorium Polski przedmiotowy obowiązek podatkowy może zostać zmodyfikowany postanowieniami odpowiedniej umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 91 ust. 2 Konstytucji RP.

Umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania jest zespołem norm kolizyjnych mających na celu rozgraniczenie praw dwóch państw do opodatkowania danego przysporzenia. Umowy takie nie kreują jednak samodzielnie obowiązku podatkowego. W konsekwencji okoliczność, że umowa przyznaje jednemu państwu prawo do opodatkowania danej kategorii dochodu, nie oznacza, że takie opodatkowanie będzie miało w praktyce miejsce, ponieważ jest to regulowane wyłącznie wewnętrznym ustawodawstwem tego państwa.

Biorąc pod uwagę powyższe należy uznać, że decydujący wpływ na rozstrzygnięcie w przedmiotowej sprawie będzie miała wykładnia postanowień art. 12 ust. 3 umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Cypru w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzonej w Warszawie dnia 4 czerwca 1992 r. (Dz. U. z 1993 r. nr 117, poz. 523, Dz. U. z 2012 r. poz. 1383, dalej: „UPO”), zgodnie z którym określenie „należności licencyjne” użyte w tym artykule oznacza wszelkiego rodzaju należności otrzymywane w związku z użytkowaniem lub prawem do użytkowania wszelkich praw autorskich, patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje (know-how) związane z doświadczeniem zawodowym w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej; określenie to oznacza również wszelkiego rodzaju należności otrzymywane w związku z użytkowaniem lub prawem do użytkowania wszelkich praw do filmów dla kin oraz filmów lub taśm do transmisji w radiu lub telewizji) .

Analiza ww. definicji należności licencyjnych prowadzi do wniosku, że przedmiotowa definicja obejmuje prawa do emisji, czy też transmisji/retransmisji telewizyjnej (w tym w punktach sprzedaży).

Należy przy tym podkreślić brak konieczności sięgania do definicji prawa krajowego skoro zamiar stron wynika wprost z treści danej umowy międzynarodowej (strony dla potrzeb umowy mogą niemal dowolnie definiować zarówno pojęcie należności licencyjnych, jak i np. praw autorskich). Zaistniałe wątpliwości interpretacyjne dotyczą bowiem art. 12 UPO, a więc aktu normatywnego należącego do prawa międzynarodowego publicznego, które posiada własne, odrębne i dla siebie swoiste dyrektywy wykładni prawa (por. np.: L. Ehrlich, Interpretacja traktatów, Warszawa 1957, s. 75 i n.; A. Kozłowski, Interpretacja traktatu międzynarodowego w świetle jego kontekstu, Warszawa 2002, s. 25 i n.,). Dyrektywy te zostały częściowo zawarte w Konwencji Wiedeńskiej o Prawie Traktatów sporządzonej w Wiedniu dnia 23 maja 1969 r. (Dz. U. z 1990 r. Nr 74, poz. 439, dalej w skrócie: KWPT). W myśl art. 31 ust. 1 ww. Konwencji traktat należy interpretować w dobrej wierze, zgodnie ze zwykłym znaczeniem, jakie należy przypisać użytym w nim wyrazom w ich kontekście, oraz w świetle jego przedmiotu i celu. Zatem odmiennie niż w porządku prawa krajowego, dyrektywy wykładni umów międzynarodowych nakazują w procesie wykładni uwzględnić zawsze nie tylko wykładnię językową, ale nawet w sytuacji językowej jasności postanowień umowy, sięgnąć po wykładnię funkcjonalną (teleologiczną) (por. wyroki II FSK 1398/10, II FSK 917/08).

Nadto należy zauważyć, że gdyby strony UPO uznawały zarówno filmy, jak i prawa do odtwarzania programów telewizyjnych za mieszczące się w sposób oczywisty w zakresie praw autorskich do dzieła artystycznego, to brak byłoby potrzeby doprecyzowania w tak wyraźny sposób tej kwestii.

Za oczywiste należy również uznać (biorąc pod uwagę m.in. Komentarz do art. 12 Konwencji Modelowej OECD), że nie ma znaczenia, czy mamy do czynienia z zapisem widowiska w formie analogowej na taśmie, czy w formie cyfrowej (przy wykorzystaniu łączy satelitarnych lub innych). O wartości danego prawa nie stanowi bowiem nośnik, lecz jego istota.

Taśma jako taka nie może być objęta ochroną ani jako prawo autorskie, ani jako prawo pokrewne. Warto przy tym zauważyć, że w wersji anglojęzycznej UPO w miejscu sformułowania „należności otrzymywane w związku z użytkowaniem lub prawem do użytkowania wszelkich praw do filmów dla kin oraz filmów lub taśm do transmisji w radiu lub telewizji” użyto wyrażenia „including cinematograph films and films for television or radio broadcasting” (gdzie „broadcasting” oznacza emisję, nadawanie, transmitowanie).

Nie ulega zatem wątpliwości, że wolą stron UPO było objęcie definicją należności licencyjnych materiałów przeznaczonych do emisji, transmisji, czy retransmisji telewizyjnej.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 i ust. 2 UPO należności licencyjne powstające w Umawiającym się Państwie, wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie. Jednakże, takie należności mogą być także opodatkowane w tym Umawiającym się Państwie, w którym powstały, i zgodnie z prawem tego Państwa, lecz jeżeli osoba uzyskująca należności jest osobą do nich uprawnioną, podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 5 procent kwoty należności licencyjnych brutto.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 7 ust. 1 UPO zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność w drugim Umawiającym się Państwie przez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko do takiej wysokości, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

Jednakże w myśl art. 7 ust. 7 UPO jeżeli w zyskach mieszczą się dochody, które zostały odrębnie uregulowane w innych artykułach niniejszej umowy, postanowienia tych artykułów nie będą naruszane przez postanowienia niniejszego artykułu.

Zatem postanowienia art. 7 nie znajdą zastosowania w niniejszej sprawie, skoro przedmiotowe dochody mieszczą się w zakresie art. 12 UPO.

W konsekwencji na podstawie art. 26 ust. 1 w zw. art. 21 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 oraz art. 12 ust. 2 i ust. 3 UPO, na Wnioskodawcy będzie ciążył obowiązek pobrania podatku u źródła od przedmiotowych wypłat na rzecz podmiotu z siedzibą na terytorium Republiki Cypru.

Ustosunkowując się natomiast do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej Nr IP-PB3-423-844/08-2/PS należy zwrócić uwagę na następujące okoliczności:

interpretacja ta dotyczyła zakupu prawa do korzystania z określonej bazy danych,
Organ podatkowy zastrzegł, że „(...) w przypadku jednak, gdy na podstawie umowy dającej prawo do korzystania z bazy danych doszłoby do przeniesienia praw autorskich, a korzystający z prawa do użytkowania bazy danych – udzielone prawo (licencję) przekazuje, przenosi, sprzedaje bądź w jakikolwiek sposób rozpowszechnia oraz dostarcza dane innym podmiotom, dochodzi wówczas do zapłaty, którą należałoby zakwalifikować jako należność z tytułu praw autorskich. W związku z tym, taka należność przekazywana podmiotowi zagranicznemu byłaby objęta dyspozycją art. 12 umowy polsko-szwedzkiej”.

W tym stanie rzeczy, biorąc pod uwagę powyższe oraz zasadę wyrażoną w art. 120 Ordynacji podatkowej, brak jest podstaw do uznania, że stanowisko zajęte przez Organ podatkowy we wskazanej przez Wnioskodawcę interpretacji należy uznać za przesądzające w odniesieniu do rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin