INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony, przedstawione we wniosku z dnia 09.06.2008r. (data wpływu 18.06.2008r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie art. 7 i 12 konwencji z dnia 19 listopada 2002 r. między Rządem Rzeczpospolitej Polskiej a Rządem Królestwa Szwecji w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz. U. z 2006 r. Nr 26, poz. 193; dalej: umowa polsko-szwedzka oraz art. 21 ust. 1 pkt 1 i art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654) ze zm.) - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18.06.2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie art. 7 i 12 umowy polsko – szwedzkiej oraz art. 21 ust. 1 pkt 1 i art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654) ze zm.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka w ramach prowadzonej działalności w zakresie zakładów bukmacherskich przyjmuje zakłady w wyścigach konnych organizowanych przez szwedzki podmiot, który nie płaci podatku dochodowego w Szwecji na podstawie specjalnej ustawy (SIL §6 §7) a jedynie podatek od zakładów. W tym zakresie Spółka uzyskała stosowne prawa do przyjmowania zakładów, prawa do dystrybucji transmisji telewizyjnych w punktach przyjmowania zakładów oraz prawo dostępu do bazy danych dotyczących zakładów. Prawa te Spółka nabyła na podstawie umowy zawartej z podmiotem szwedzkim, mocą której zostały jej przyznane na wyłączność licencje na programy wyścigów dla Polski, która obejmuje również licencję na używanie składników wyścigów jak również informacje o wyścigach w celach marketingowych oraz w celu stworzenia polskiej puli na zakłady określone w załączniku do umowy. Licencja ta jest ściśle ograniczona do terytorium Polski. Spółka mocą tej umowy powinna wykorzystywać Licencję na program wyścigów tylko w połączeniu z jednoczesnym nadawaniem wyścigów w telewizji oraz poprzez kanały, zgodnie z polskimi oraz szwedzkimi zasadami. Spółka zobowiązała się w ramach umowy, że dołoży wszelkich starań aby rozprowadzać szwedzkie zakłady w swoich punktach sprzedaży. Informacje dostępne pod licencją programu wyścigów dla Spółki to: 1. program wyścigów, warunki wyścigu oraz warunki panujące na torze wyścigowym; 2. imię każdego ze startujących koni, łącznie z właścicielem, trenerem, płeć, strój dżokeja, hodowle, wagę, wyznaczonego dżokeja lub kierowcę, stanowisko, pozycję, strój siodła (z numerem) lub numer znajdujący się na kasku, oraz czy startujący zostali połączeni w celach wagowych; 3. imię każdego ze startujących wycofanych z wyścigu; 4. „linię poranną” jaką założył szwedzki totalizator 5. dżokeja/kierowcę, wyposażenie, przebieg wyścigu lub inne zmiany; 6. wyniki gonitw z wygranymi wypłacanymi przez szwedzkiego totalizatora, 7. jakiekolwiek zmiany w czasie trwania wyścigów 8. fotografie na zakończeniu wyścigu; i 9. wszelkiego rodzaju informacje, które mogą być niezbędne dla Spółki w celach promocyjnych i nadawania telewizyjnego. Totalizator szwedzki udostępnia Spółce polskiej informacje, o których mowa wyżej, jednocześnie pozwalając na dostęp do bazy (zapewniając stosowne hasła dostępu) na stronie internetowej. Podmiot szwedzki udziela Spółce wyłącznego prawa do odbioru i jednoczesnej dystrybucji w Polsce, poprzez telewizję przemysłową i systemy danych, jak również przez system satelitarny, naziemny i telewizję kablową, programów na żywo z wyścigów organizowanych przez podmiot szwedzki określonych w załączniku do umowy. Rozszerzenie przez Spółkę dystrybucji, również na telewizję publiczną w Polsce, powinno odbywać się tylko po wcześniejszym uzyskaniu pisemnej zgody podmiotu szwedzkiego. Nie podlega to dodatkowym opłatom. Spółka może wykorzystać transmisje w celach promocyjnych, np. zaprezentować konie i dżokejów/kierowców oraz zdjęcia zakładom bukmacherskim, itp. Spółka nie ma prawa do retransmitowania lub redystrybucji „sygnałów” w jakikolwiek inny sposób, osobom, podmiotom lub obiektom zlokalizowanym poza granicami Polski (z zaznaczeniem możliwości wykorzystania w tym celu telewizji kablowej lub satelitarnej).

Prawa do jednoczesnych, wyłącznych dystrybucji transmisji wyścigów organizowanych w Szwecji nie uwzględniają praw do nagrywania, kopiowania lub korzystania w inny sposób niż określono w umowie, chyba że za wcześniejszą pisemną zgodą podmiotu szwedzkiego. Spółka mocą umowy uzyskała prawa dotyczące nadawania „sygnałów” obejmujące wyłączne prawo do produkcji, wystawiania, sprzedaży, licencji, przekazywania lub transmitowania w formie zdjęć lub filmu, poprzez emisje radiowe i telewizyjne lub podobne, znane teraz lub rozwijające się urządzenia transmisyjne, na wszystkie zdarzenia łącznie z wyścigami, odbywające się w obiektach podmiotu szwedzkiego lub na poszczególnych torach wyścigowych. Podmiot szwedzki nie przyznał Spółce praw do wykorzystania znaków i nazw firmowych, materiałów pod ochroną praw autorskich, baz danych lub innych informacji dotyczących własności, poza wyraźnie przedstawionymi w tej umowie. Udostępniane Spółce informacje o wyścigach stanowią własność podmiotu szwedzkiego. Licencjobiorca nie może udzielać dalszych licencji. Wątpliwości Spółki budzi obowiązek poboru przez płatnika (Spółka polska) zryczałtowanego podatku dochodowego od dokonanych opłat licencyjnych. Usługi, jakie świadczone są przez kontrahenta szwedzkiego dla Spółki dotyczą w istocie udostępnienia bazy danych, którą zbiera i buduje ten kontrahent. Baza ta to zestawienie informacji wymienionych powyżej. Dane te są wykorzystywane do organizacji zakładów bukmacherskich przez Spółkę. Pojawiła się uzasadniona wątpliwość, co do tego czy zapłatę za taką usługę można określić mianem zapłaty za należności licencyjne, a tym samym czy potrącanie podatku przez Spółkę jest zgodne z obowiązującym prawem, w szczególności polsko-szwedzką umową międzynarodową. Wątpliwości i zastrzeżenia co do legalności poboru podatku u źródła zgłosił szwedzki kontrahent Spółki wskazując, iż podatek, jaki pobiera Spółka nie znajduje uzasadnienia w obowiązującym prawie, a w szczególności w umowie międzynarodowej.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy przekazywane przez Spółkę opłaty z tytułu prawa do korzystania z programu wyścigów na własne potrzeby będą objęte dyspozycją art. 12 umowy polsko-szwedzkiej oraz art. 21 i 26 updop ...
2. Czy Spółka dokonująca wypłaty takich należności na rzecz podmiotu szwedzkiego będzie obowiązana do potrącenia od nich zryczałtowanego podatku dochodowego.

Spółka wskazuje, iż zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych z tytułu m.in. praw autorskich lub praw pokrewnych jest pobierany zryczałtowany podatek. Opodatkowanie tych wypłat dla nierezydentów musi następować z uwzględnieniem obowiązujących umów międzynarodowych, których Polska jest stroną. W sytuacji więc podatnik dokonuje wypłat należności z tytułów, o których mowa wyżej jest obowiązana pobrać w dniu wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, tzw. podatek u źródła w wysokości 10% lub przy zastosowaniu stawek podatku wynikających z umowy międzynarodowej, jeśli posiada stosowny certyfikat rezydencji podatkowej podmiotu, któremu dokonuje płatności (5 %). Podatek ten jest pobierany od tzw. „należności licencyjnych”, natomiast nie jest należny w sytuacji gdy wypłata nie stanowi takich opłat w rozumieniu umowy międzynarodowej. Zgodnie z art. 12 ust. 2 Konwencji Modelowej określenie „należności licencyjne” oznacza wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin, wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za korzystanie z doświadczenia zawodowego w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej. W niektórych umowach międzynarodowych definicja ta jest recypowana bądź modyfikowana albo rozszerzana. W umowie międzynarodowej łączącej Polskę ze Szwecją definicja należności licencyjnych została zawarta w art. 12 umowy polsko- szwedzkiej, zgodnie z którą określenie „należności licencyjne” jest tożsama z przywołaną definicja wynikającą z Konwencji. Zakwalifikowanie należności wypłacanych przez Spółkę na rzecz kontrahenta zagranicznego do odpowiedniej kategorii dochodów, w rozumieniu umowy polsko- szwedzkiej zależy od istoty praw, jakie odbiorca nabywa w ramach umów zawartych z dostawcą licencji. Należy wskazać, iż wątpliwości odnoszą się wyłącznie do tego czy w niniejszej sprawie mamy do czynienia z uiszczaniem opłat licencyjnych czy zapłatą wynagrodzenia z tytułu usługi dostępu do bazy danych nie będących dziełem w świetle obowiązującego prawa. Spółka zgadza się ze stanowiskiem prezentowanym przez kontrahenta szwedzkiego. W szczególności Spółka prezentuje pogląd, że pojęcie użytkowania lub prawa użytkowania prawa autorskiego równoznaczne jest z prawem do korzystania z dzieła na określonych w umowie polach eksploatacji. Spółka uważa, że korzystanie z bazy danych nie jest równoznaczne w niniejszej sprawie z korzystaniem z dzieła, a więc wypłaty należności dla kontrahenta zagranicznego za korzystanie z bazy nie należy identyfikować z opłatami licencyjnymi. Według Spółki jej stanowisko znajduje uzasadnienie w ustawie z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (tj. Dz. U. Nr 80, poz. 904 ze zm.) zawierającej definicję utworu (dzieła). Spółka zakłada przy tym, że polskie prawo w tej materii posługuje się pojęciem wypracowanym w stosunkach międzynarodowych, uwzględnia postanowienia umów, a w szczególności postanowienia Konwencji Modelowej. Ustawa Prawo autorskie w art. 1 ust. 1 pkt. 1 oraz ust. 2 wskazuje, że przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór). W szczególności przedmiotem prawa autorskiego są utwory wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe). Zgodnie z prawem autorskim dziełem jest utwór stanowiący jedność treści i formy, za pośrednictwem którego zawarta w nim treść intelektualna zostaje przedstawiona w sposób dostępny dla osób trzecich. Dzieło ma charakter twórczy i niepowtarzalny, cechuje się oryginalnością. Warunkiem uznania rezultatu pracy człowieka za utwór w rozumieniu prawa autorskiego jest to, aby stanowił rezultat pracy człowieka (twórcy) oraz przejaw jego działalności twórczej miał indywidualny charakter. Oryginalność i indywidualność to twórczość. Twórczość jest przejawem indywidualnego ujęcia i w następstwie tego prowadzi do powstania rezultatu niepowtarzalnego. Trudno prostego zestawienia danych, nie wymagającego ich przetwarzania uznać za działanie niepowtarzalne, cechujące się oryginalnością. Nie są przecież przejawem indywidualnego ujęcia rozwiązania rutynowe, które zachodzą w niniejszej sprawie. Stworzona baza danych nie jest także opracowaniem cudzego utworu., którym jest w szczególności tłumaczenie, przeróbka, adaptacja. To oczywiście nie wyczerpująca definicja opracowania. Aby jednak mówić o opracowaniu, z dzieła macierzystego muszą być zaczerpnięte elementy o charakterze twórczym, oryginalne. Tymczasem stworzona baza nie zapożycza z innych dzieł, jest jedynie zestawieniem danych. W stanie faktycznym będącym przedmiotem niniejszego zapytania zawierana jest umowa o korzystanie z bazy danych i praw do dystrybucji transmisji dokonywanej we własnych punktach sprzedaży zakładów, na specjalnie zamontowanych tam monitorach. Umowa ta nie przenosi praw autorskich ani nie daje prawa do użytkowania prawa autorskiego, a korzystający może eksploatować nabyte prawa wyłącznie na potrzeby własne i nie ma prawa do modyfikacji, kopiowania, rozpowszechniania oraz dalszej odprzedaży cudzych praw majątkowych. Podkreślenia wymaga fakt, że Spółka nabyła wymienione powyżej prawa do użytkowania wyłącznie na własne potrzeby. Zgodnie z Komentarzem do Modelowej Konwencji, zawartym w punkcie 14 do art. 12 prawa umożliwiające jedynie faktyczne korzystanie z programu, nie stanowią tytułu do naliczania opłat licencyjnych. Reasumując, w zaistniałym stanie faktycznym można mówić o zawarciu umowy, której przedmiotem jest udostępnienie danych z sytemu pozwalającego na przyjmowanie zakładów na wyścigi organizowane przez kontrahenta szwedzkiego. W ramach kontraktu dochodzi wiec do nabycia praw dostępu do zebranych baz danych a nadto do dystrybucji transmitowania wyścigów. Umowa ta nie przenosi praw autorskich ani nie daje prawa do użytkowania prawa autorskiego, a korzystający może eksploatować uzyskane dane wyłącznie na potrzeby własne i nie ma prawa do modyfikacji oraz dalszej odprzedaży cudzych praw majątkowych. Zatem, przekazywane przez Spółkę opłaty z tytułu prawa do korzystania z programu wyścigów na własne potrzeby nie będą objęte dyspozycją art. 12 umowy polsko-szwedzkiej oraz art. 21 i 26 updop. Oznacza to, że Spółka dokonująca wypłaty takich należności na rzecz podmiotu szwedzkiego nie będzie obowiązana do potrącenia od nich zryczałtowanego podatku dochodowego. W ocenie Spółki w niniejszej sprawie dochodzi do nabycia usług, które nie wypełniają definicji należności licencyjnej w rozumieniu umowy międzynarodowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Przepis art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o pdop stanowi, iż z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) - ustala się w wysokości 20% przychodów.

Stosownie do art. 21 ust. 2 ww. ustawy o pdop przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Z art. 12 ust. 1 umowy polsko – szwedzkiej wynika, że należności licencyjne powstające w Polsce i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w Szwecji, mogą być opodatkowane w Szwecji. Jednakże takie należności mogą być opodatkowane także w Polsce tj. w państwie, w którym powstają i zgodnie z polskim ustawodawstwem, ale jeżeli osoba uprawniona do należności licencyjnych ma miejsce zamieszkania lub siedzibę w Szwecji, to podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 5 % kwoty brutto należności licencyjnych (art. 12 ust. 2 umowy polsko –szwedzkiej).

Zgodnie z art. 12 ust. 3 umowy polsko – szwedzkiej określenie „należności licencyjne”(…) oznacza wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin, albo filmów lub taśm dla radia bądź telewizji, wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego, jak również za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za korzystanie z doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.

W art. 3 ust. 2 przedmiotowej umowy wskazano, iż jeżeli z treści przepisu nie wynika inaczej, każde określenie w niej nie zdefiniowane będzie miało takie znaczenie, jakie przyjmuje się według prawa danego Umawiającego się Państwa w zakresie podatków, do których ma zastosowanie umowa polsko – szwecka.

W celu określenia zakresu praw autorskich wg polskich przepisów, należy odnieść się do art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 ze zm.), zwanej dalej ustawą o prawie autorskim, który stwierdza, iż przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

Ponadto, w art. 1 ust. 2 pkt 1 powołanej ustawy, stwierdza się, iż przedmiotem prawa autorskiego są w szczególności utwory wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe).

Podkreślić należy, że jako utwory w rozumieniu art. 3 ustawy o prawach autorskich i prawach pokrewnych mogą zostać potraktowane bazy danych, które – nawet jeżeli zawierają nietwórcze materiały – mają twórczy charakter ze względu na przyjęty w nich dobór, układ lub zestawienie treści.

Ponadto bazy danych podlegają ochronie określonej w ustawie z dnia 27 lipca 2001 r. o ochronie baz danych (Dz. U. Nr 128, poz. 1402 ze zm.) niezależnie od ochrony przyznanej - na podstawie ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych - bazom danych spełniającym cechy utworu. Na podstawie art. 1 ustawy o ochronie baz danych ochronie określonej w tej ustawie podlegają bazy danych, z wyłączeniem baz danych spełniających cechy utworu określone w ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Baza danych w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy o ochronie baz danych oznacza zbiór danych lub jakichkolwiek innych materiałów i elementów zgromadzonych według określonej systematyki lub metody, indywidualnie dostępnych w jakikolwiek sposób, w tym środkami elektronicznymi, wymagający istotnego, co do jakości lub ilości, nakładu inwestycyjnego w celu sporządzenia, weryfikacji lub prezentacji jego zawartości.

Tak więc zasadniczo wyróżnia się dwie odrębne kategorie baz danych, tj.:

• twórcze bazy danych chronione prawami autorskimi w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych,
• nie mające twórczego charakteru bazy danych, chronione na zasadach szczególnych, tj. w oparciu o ustawę o ochronie baz danych.

Co istotne jednak – ochrona przysługująca bazom danych nie obejmuje programów komputerowych związanych z tworzeniem i obsługą (wykorzystywaniem) tych baz, zarówno, jeśli chodzi o bazy spełniające cechy utworu, jak i nie spełniające tych cech. Powyższe uregulowanie wynika z treści przepisu art. 4 ustawy o ochronie baz danych oraz art. 772 ustawy o prawach autorskich i prawach pokrewnych.

Mając powyższe na uwadze oraz odnosząc się do definicji należności licencyjnych zawartej w art. 12 ust. 3 umowy polsko - szwedzkiej, należy podkreślić, że Państwa-Strony tejże umowy posłużyły się sformułowaniem „wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego”, obejmując tym samym całość chronionych praw autorskich na gruncie polskiej ustawy.

W przedstawionym stanie faktycznym, zaliczenie należności wypłacanych przez Spółkę na rzecz kontrahenta zagranicznego do odpowiedniej kategorii dochodów, w rozumieniu umowy polsko-szwedzkiej, zależy od istoty praw, jakie odbiorca nabywa w ramach umów przewidujących prawo do użytkowania z bazy danych.

Jeśli zatem z umowy zawartej pomiędzy polskim, a zagranicznym kontrahentem wynika, że nabywca prawa do użytkowania bazy danych będzie mógł je wykorzystywać w szerszym zakresie (na szerszym polu eksploatacji) niż końcowy nabywca i użytkownik, to uznać należy, że zbywca odpłatnie udzielił nabywcy prawa do użytkowania prawa majątkowego do bazy danych, a więc należność za to prawo jest należnością licencyjną.

W przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawca zawarł z kontrahentem szedzkim umowę, której przedmiotem jest prawo do korzystania przez Spółkę z baz danych (zawierającej zestawienie informacji o wyścigach, szczegółowo opisanych we wniosku) i praw do dystrybucji transmisji dokonywanej we własnych punktach sprzedaży zakładów, na specjalnie zamontowanych tam monitorach. Umowa ta nie przenosi praw autorskich ani nie daje prawa do użytkowania prawa autorskiego, a korzystający może eksploatować nabyte prawa wyłącznie na potrzeby własne i nie ma prawa do modyfikacji, kopiowania, rozpowszechniania oraz dalszej odprzedaży cudzych praw majątkowych.

Mając na względzie przedstawione warunki użytkowania bazy danych należącej do firmy szwedzkiej, a także przytoczone powyżej przepisy stwierdzić należy, że jeśli zawarta umowa nie przenosi praw autorskich ani nie daje prawa do rozporządzania utworem na wszystkich polach eksploatacji, to zapłata za nabycie od rezydenta szwedzkiego prawa dostępu do baz danych na potrzeby własnej działalności gospodarczej bez prawa do modyfikacji, sporządzania kopii, dystrybucji, odsprzedaży cudzych praw majątkowych nie mieści się w definicji należności licencyjnych wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy oraz art. 12 ust. 3 powoływanej umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku. Zatem dokonywanie z tego tytułu wypłat podmiotom, o których mowa w art. 3 ust. 2 ustawy nie jest objęte dyspozycją art. 12 umowy polsko-szwedzkiej oraz art. 21 i 26 ustawy. Oznacza to, że podmiot polski dokonujący wypłaty takich należności nie będzie obowiązany do potrącenia od nich zryczałtowanego podatku dochodowego .

W takiej sytuacji, dochód firmy ze Szwecji w postaci wynagrodzenia należy kwalifikować jako “zyski przedsiębiorstwa” w rozumieniu art. 7 umowy polsko-szwedzkiej. Zyski te podlegają opodatkowaniu tylko w państwie siedziby podmiotu, który dochód taki uzyskuje, o ile firma szwedzka nie posiada zakładu na terytorium Polski (art. 7 ust. 1 umowy polsko-szwedzkiej).

W przypadku jednak, gdy na podstawie umowy dającej prawo do korzystania z bazy danych doszłoby do przeniesienia praw autorskich, a korzystający z prawa do użytkowania bazy danych – udzielone prawo (licencję) przekazuje, przenosi, sprzedaje bądź w jakikolwiek sposób rozpowszechnia oraz dostarcza dane innym podmiotom, dochodzi wówczas do zapłaty, którą należałoby zakwalifikować jako należność z tytułu praw autorskich. W związku z tym, taka należność przekazywana podmiotowi zagranicznemu byłaby objęta dyspozycją art. 12 umowy polsko-szwedzkiej.

Mając na uwadze powyższe, zajęte przez Spółkę stanowisko w kwestii obowiązków podatkowych związanych z wypłatą przez Spółkę należności z tytułu prawa do użytkowania baz danych jest prawidłowe.

W tym miejscu należy zauważyć, że inna byłaby ocena skutków podatkowych związanych z korzystaniem z bazy danych, w przypadkach, kiedy użytkowanie takie służyłoby jako instrument do odpłatnego korzystania z posiadanych przez podmiot zagraniczny “informacji w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how)

Pod pojęciem „know-how” należy rozumieć określoną wiedzę o poufnym charakterze, w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej. Prawa do korzystania z tej wiedzy mogą być przedmiotem obrotu, między innymi sprzedaży praw, udzielenia licencji lub przekazania w formie, np. bazy danych zawierającej wiedzę na tematy gospodarcze, istotną z punktu widzenia prowadzonej działalności gospodarczej. Pojecie to określa m.in. wiedzę techniczną i specjalne właściwości odkryte przez dany podmiot w rezultacie prowadzonych przez siebie badań, a nieznane konkurencji. „Know-how” można zdefiniować jako pakiet informacji praktycznych, wynikających z doświadczenia i badań, które są: niejawne, czyli nie są powszechnie znane lub łatwo dostępne, istotne, czyli ważne i użyteczne z punktu widzenia wytwarzania czy sprzedaży produktów objętych umową oraz zidentyfikowane, czyli opisane w wystarczająco zrozumiały sposób, aby można było sprawdzić, czy spełniają kryteria niejawności i istotności.

Tak więc w przypadku zawarcia umowy pozwalającej na korzystanie z bazy danych faktycznym przedmiotem transakcji mogą być także zawarte w niej określone dane specjalistyczne, nie mające charakteru ogólnodostępnego. W takich przypadkach, kiedy przekazywane podmiotowi szwedzkiemu należności obejmowałyby zarówno opłatę za korzystanie z takich informacji, jak i opłatę za korzystanie z bazy danych, należności te podlegałyby w Polsce opodatkowaniu podatkiem dochodowym, na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w związku z art. 12 umowy polsko-szwedzkiej.

Należy jednocześnie dodać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby pełną ocenę spełnienia przez Spółkę przesłanek zwolnienia z obowiązku pobierania zryczałtowanego podatku dochodowego od płatności dokonywanych na rzecz podmiotu szwedzkiego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy – Ordynacja podatkowa jest sam przepis prawa.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.