Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB5/423-376/14-4/MK
z 18 czerwca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 16 kwietnia 2014 r. (data wpływu 22 kwietnia 2014 r.), uzupełnionym pismem z dnia 12 czerwca 2014 r. (data nadania 12 czerwca 2014 r., data wpływu 13 czerwca 2014 r.), stanowiącym odpowiedź na wezwanie z dnia 6 czerwca 2014 r. (data nadania 6 czerwca 2014 r.) Nr IPPB5/423-376/14-2/MK o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

• możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych na nabycie akcji bonusowych dla pracowników Wnioskodawcy – jest prawidłowe,
• momentu rozpoznania kosztu podatkowego – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 22 kwietnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

• możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych na nabycie akcji bonusowych dla pracowników Wnioskodawcy,
  
• momentu rozpoznania kosztu podatkowego.
  
  
  

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Podstawowym przedmiotem działalności gospodarczej Spółki jest dystrybucja na terenie Polski stali narzędziowej, produktów spawalniczych oraz taśm stalowych. Spółka należy do międzynarodowej grupy kapitałowej zajmującą się sprzedażą i obróbką stali. V. GmbH (dalej: V. GmbH) jest 100% udziałowcem Spółki. Spółką matką V. GmbH jest notowana na wiedeńskiej giełdzie papierów wartościowych spółka X. AG (Austria).

W ramach grupy kapitałowej został wdrożony program motywacyjny (dalej: „program”), którego celem jest przywiązanie pracowników do koncernu X., zmotywowanie ich do bardziej efektywnej pracy poprzez zaoferowanie im dodatkowych korzyści finansowych. Program polega na sprzedaży akcji V. GmbH pracownikom koncernu, z 25% upustem w stosunku do bieżącego kursu akcji. Za każde 3 indywidualnie zakupione akcje pracownik otrzymuje 1 akcję bonusową gratis - dalej „akcje bonusowe”. Cena zakupu odpowiada wartości kursu akcji z dnia giełdowego zdefiniowanego w broszurze informacyjnej. Program jest sukcesywnie wprowadzany w kolejnych spółkach z grupy. Wnioskodawca również objął tym programem swoich pracowników. Dzięki udziałowi w powyższym programie pracownik Wnioskodawcy jako akcjonariusz V. GmbH będzie mógł współuczestniczyć w rozwoju koncernu poprzez:

• uzyskanie prawa do zabrania głosu podczas corocznego walnego zgromadzenia akcjonariuszy (ma aktywny wpływ na strategiczny rozwój koncernu),
  
• możliwość czerpania z programu korzyści finansowych - tj. otrzymanie akcji bonusowych, uzyskanie dywidendy, potencjalny wzrost wartości akcji na giełdzie.
  
  

Zarząd X. AG na koniec każdego roku finansowego podejmuje decyzję czy w roku kolejnym umożliwić pracownikom koncernu skorzystanie z przedmiotowego programu. W przypadku podjęcia pozytywnej decyzji podstawowe zasady programu określone przez austriacką spółkę są publikowane w corocznej broszurze informacyjnej.

Szczegółowe zasady programu określa regulamin. Akcje może nabyć pracownik zatrudniony w Spółce dłużej niż 12 m-cy. Pracownik może zainwestować określoną kwotę pieniędzy, po złożeniu stosownej deklaracji przystąpienia u swojego pracodawcy. Akcję bonusową można zachować tylko pod warunkiem zachowania zakupionych akcji przez 5 lat - dalej „okres restrykcyjny”.

Sprzedaż akcji w okresie restrykcyjnym nie jest możliwa, pracownik ma jednak prawo do dywidendy i prawo głosu od dnia przyznania akcji. Istnieje możliwość zapłaty za akcje własne jednorazowo lub w systemie ratalnym. Raty są potrącane z wynagrodzenia. Po upływie okresu restrykcyjnego pracownik może sprzedać własne zainwestowane akcje, jak i akcje bonusowe lub też pozostawić w depozycie do dalszego nimi zarządzania.

W przypadku opuszczenia przedsiębiorstwa przez upływem 5 lat (okresu restrykcyjnego) pracownik ma prawo do zatrzymania wszystkich akcji zakupionych ze środków własnych.

Spółka będzie zbierać deklaracje przystąpienia do programu i pośredniczyć w przekazaniu pieniędzy pracowników na konto X. AG. Dodatkowo Spółka zamierza pokryć koszt nabycia akcji bonusowych przyznanych pracownikom ze swoich środków.

Koncern spodziewa się korzyści biznesowych z programu - dzięki takim działaniom stwarza pracownikom a zarazem akcjonariuszom koncernu możliwość wniesienia strategicznie ważnego wkładu własnego w stabilność i dalszy rozwój koncernu oraz uzyskania poparcia dla działań koncernu.

Dla celów rachunkowych Spółka planuje ująć przedmiotowy wydatek jednorazowo w roku nabycia akcji bonusowych.

Ponadto w uzupełnieniu stanu faktycznego Wnioskodawca wskazał, że:

• organizatorem programu motywacyjnego oraz podmiotem udostępniającym pracownikom akcje bonusowe jest spółka z siedzibą w Austrii. Od strony organizacyjnej rozliczaniem i administrowaniem programu zajmuje się fundacja z siedzibą w Austrii. Akcje, które są nabywane przez pracowników to akcje notowanej na wiedeńskiej giełdzie spółki V. AG,
  
• właścicielem akcji bonusowych w okresie restrykcji, a zatem od momentu ich nabycia, przez 5 lat, są pracownicy,
  
• przyznanie akcji bonusowych jest ofertą koncernu skierowaną do pracowników. Oferta ta zostaje zatwierdzona decyzją zarządu X. AG o kontynuacji programu akcjonariatu pracowniczego,
  
• wydatki na akcje bonusowe są finansowane z własnych środków bieżących Spółki.
  
  

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy wydatek poniesiony przez Wnioskodawcę na nabycie akcji bonusowych będzie stanowił koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o PDOP?
   
2. Zakładając, że odpowiedź na pierwsze pytanie jest pozytywna, w którym momencie Spółka powinna rozpoznać koszt z tytułu nabycia akcji bonusowych na gruncie ustawy o PDOP?
   
3. Czy w związku z otrzymaniem akcji bonusowych, w przypadku przystąpienia pracownika Wnioskodawcy do programu, na którymś ze wskazanych etapów (przyznania akcji, upływ okresu restrykcyjnego, zbycie akcji przez pracownika) powstanie po stronie pracownika przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych - w konsekwencji na Wnioskodawcy będą ciążyć obowiązki płatnika w zakresie pobrania i wpłaty podatku od tego przychodu zgodnie z art. 31 ustawy o PIT?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest wykładnia przepisów w zakresie pytań oznaczonych nr 1 oraz nr 2.

W zakresie pytania oznaczonego nr 3 zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy,

Ad. 1.

Wydatek poniesiony na sfinansowanie akcji bonusowych stanowi koszt uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r., Nr 74, poz. 397, z późn. zm., dalej jako: ustawa o PDOP).

Uzasadnienie

Zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 ustawy o PDOP, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, aby wydatek poniesiony przez podatnika mógł stanowić koszt uzyskania przychodów, muszą zaistnieć łącznie następujące przesłanki:

• został poniesiony przez podatnika,
  
• jest definitywny, a więc bezzwrotny,
  
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
  
• nie jest kosztem wymienionym w art. 16 ust. 1 ustawy o PDOP,
  
• został właściwie udokumentowany.
  
  

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o PDOP, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem tego wydatku a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania, ustawodawca wyróżnia koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami i inne niż bezpośrednio z nimi związane, których nie można wprost przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać po uwagę: przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu) oraz potencjalną możliwość przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu.

Zdaniem Wnioskodawcy koszt nabycia akcji bonusowych spełnia powyższe przesłanki a tym samym stanowi koszt uzyskania przychodu. Przemawiają za tym poniższe argumenty.

Zwiększona efektywność/motywacja pracowników

Zapewnienie pracownikom możliwości objęcia akcji koncernu X. ma w założeniu spowodować, że pracownicy będą lepiej zmotywowani oraz bardziej przywiązani do Spółki jako swojego pracodawcy. Pracownicy, stając się akcjonariuszami tym samym uzyskując możliwość osiągnięcia wymiernych korzyści finansowych z tytułu udziału w programie (możliwość nabycia akcji bonusowych, prawa do dywidendy, możliwy wzrost cen akcji), uzyskują dodatkową motywację do jak najlepszej pracy w celu maksymalizacji zysków osiąganych przez Spółkę. Udział w programie daje pracownikom możliwość wniesienia strategicznie ważnego wkładu własnego w stabilność i dalszy rozwój koncernu. W konsekwencji, zwiększenie efektywności działań pracowników prowadzi do sprawniejszej i wydajniejszej realizacji celów biznesowych oraz zwiększenia wyników finansowych całej Grupy, w tym również Spółki. Przekłada się to pośrednio na zwiększenie przychodów generowanych przez Wnioskodawcę.

Minimalizacja ryzyka utraty pracowników cennych dla Spółki

Dodatkowo wskazać należy, że udział w przedmiotowym programie minimalizuje ryzyko utraty pracowników cennych dla Spółki (pracownicy zobowiązani są do pozostania w Spółce w celu realizacji korzyści płynących z programu przez okres co najmniej 5 lat od momentu nabycia akcji), a taka utrata mogłaby spowodować utratę części przychodów lub konieczność poniesienia dodatkowych kosztów na rekrutację i szkolenie nowych pracowników. Tym samym w ocenie Wnioskodawcy ponoszenie wydatków związanych z kosztami uczestnictwa pracowników w programie poprzez sfinansowanie akcji bonusowych ma na celu również ochronę źródła przychodów Spółki.

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie w licznych indywidualnych interpretacjach podatkowych wydanych w podobnych stanach faktycznych m.in. przez:

• Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, w dniu 15 października 2013 r., interpretacja o sygnaturze ILPB3/423-330/13-2/PR;
  
• Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, w dniu 3 lipca 2012 r., interpretacja o sygnaturze ITPB3/423-165/12/MK;
  
• Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, w dniu 27 stycznia 2012 r., interpretacja o sygnaturze IPPB5/423-1114/11-2/AS;
  
• Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, w dniu 15 grudnia 2011 r.. interpretacja o sygnaturze IPPB5/423-1048/11-2/RS;
  
• Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, w dniu 7 marca 2011 r., interpretacja o sygnaturze IBPBI/2/423-1827/10/JD.
  
  

Biorąc pod uwagę powyższą argumentację, w ocenie Spółki istnieje związek przyczynowy między poniesionym wydatkiem na nabycie akcji bonusowych a potencjalnym lub zwiększonym przychodem Spółki. Wydatek ten nie został wymienionym w art. 16 ust. 1 ustawy o PDOP, równocześnie zostanie właściwie udokumentowany przez Wnioskodawcę.

W konsekwencji, w ocenie Wnioskodawcy wydatki związane z pokryciem kosztu przyznanych pracownikom akcji bonusowych stanowią koszt uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o PDOP.

Ad. 2.

Zdaniem Spółki wydatek poniesiony na zakup akcji bonusowych stanowiący koszt pośredni w rozumieniu art. 15 ust. 4d ustawy o PDOP należy ująć jednorazowo w kosztach uzyskania przychodów w roku podatkowych, w którym kosz ten został ujęty w księgach rachunkowych.

Zasady potrącalności kosztów uzyskania przychodów na gruncie ustawy o PDOP regulują przepisy art. 15 ust. 4, ust. 4a - 4e tej ustawy. W świetle wskazanych przepisów data potrącenia kosztów zależy od charakteru powiązania tych kosztów z przychodem podatkowym.

W ocenie Wnioskodawcy koszty związane z zakupem akcji bonusowych zaliczyć należy do kosztów innych niż bezpośrednio związane z przychodem. Przedmiotowy wydatek nie da się wprost przypisać do określonego przychodu, dotyczy on jedynie przyszłej możliwości zabezpieczenia lub zwiększenia przychodów. Tym samym, zastosowanie znajdą przepisy art. 15 ust. 4d i ust. 4e ustawy o PDOP.

W myśl art. 15 ust. 4d ustawy o PDOP, koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. Z kolei art. 15 ust. 4e ustawy o PDOP stanowi, iż za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f - 4h uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Dokonując zatem kwalifikacji podatkowej przedmiotowych kosztów, istotne jest ustalenie, co należy rozumieć pod pojęciem „dzień poniesienia kosztu”, o którym mowa w art. 15 ust. 4e ustawy o PDOP. Za dzień poniesienia kosztu uznaje się dzień, na który podatnik uwzględnia koszt w prowadzonych przez niego księgach rachunkowych. Dnia poniesienia kosztu nie należy utożsamiać z dniem faktycznego księgowania kosztów, tj. z dniem technicznego zapisu operacji gospodarczej w księgach rachunkowych. Z literalnego brzmienia przepisu art. 15 ust. 4e ustawy o PDOP wynika jednoznacznie, że ustawodawca uzależnia moment, w którym wydatek staje się kosztem uzyskania przychodów od momentu ujęcia go w księgach zgodnie z zasadami wynikającymi z ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t. j. Dz. U. z 2013 r., poz. 330). Przy czym nie chodzi w tym przypadku o jakiekolwiek ujęcie wydatku w księgach, tylko jego „ujęcie jako kosztu”, tzn. uznanie przez podatnika za taki koszt z punktu widzenia przepisów o rachunkowości. Innymi słowy, przyporządkowanie księgowe danego kosztu do okresu sprawozdawczego zgodnie z przepisami o rachunkowości pozwala na określenie dnia, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych w rozumieniu art. 15 ust. 4e ustawy o PDOP. Tym samym, ustawodawca przesądził, że „pośrednie” koszty uzyskania przychodów rozpoznawane są nie na zasadzie kasowej (a więc z momentem faktycznego poniesienia danego wydatku przez podatnika skutkującego uszczupleniem jego majątku), lecz na zasadzie memoriałowej (a więc z momentem księgowego poniesienia danego wydatku przez podatnika).

Podsumowując, ujęcie (zaksięgowanie) kosztu w księgach rachunkowych określa datę powstania kosztu podatkowego. Przepisy o rachunkowości decydują, na który dzień ujmuje się w księgach rachunkowych koszt, a tym samym przesądzają o dacie poniesienia kosztu podatkowego, z zastrzeżeniem rezerw i biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Koszt podatkowy powstaje zatem w dniu faktycznego zaksięgowania kosztu w księgach rachunkowych.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w orzecznictwie i w indywidualnych interpretacjach organów podatkowych m.in. w:

• interpretacji z dnia 21 stycznia 2013 r. o sygn. IBPBI/2/423-1369/12/AP wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, organ stwierdził, że „Przepisy o rachunkowości decydują, na który dzień ujmuje się w księgach rachunkowych koszt, a tym samym przesądzają o dacie poniesienia kosztu podatkowego, z zastrzeżeniem rezerw i biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Wynika zatem z tego, iż pod pojęciem „dzień poniesienia kosztu” rozumieć należy dzień, na który Spółka uwzględniła koszt w prowadzonych przez nią księgach rachunkowych. Tym samym jest to dzień do którego dany wydatek został przypisany. Jeśli więc dla celów rachunkowych podatnik w prowadzonych przez siebie księgach rachunkowych ujmuje jako koszt ponoszone wydatki, wówczas dla celów podatku dochodowego od osób prawnych zasadne jest przyjęcie, iż jest to koszt poniesiony w rozumieniu podatkowym.”,
  
• interpretacji z dnia 8 września 2011 r. o sygn. ILPB3/423-257/11-4/KS wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, organ zgodził się ze stanowiskiem wnioskodawcy zgodnie, z którym: „W ocenie Spółki, wydatki, które będzie ponosić w związku z udziałem Jej pracowników w pracowniczym programie motywacyjnym SP należy potraktować na gruncie powyższego przepisu, jako wydatki inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami. Jednocześnie, jako że przedmiotowe wydatki nie będą dotyczyć żadnego konkretnego okresu (nie są to np. koszty usług świadczonych w konkretnych okresach rozliczeniowych), a mogą wpływać motywująco na pracowników w nieograniczonej perspektywie czasowej, nie znajduje do nich zastosowanie zdanie drugie zacytowanego przepisu. Tym samym, na podstawie zdania pierwszego, w opinii Spółki, będą one stanowić koszty uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia, ustalonej zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.”,
  
• wyroku NSA z 27 września 2012 r. o sygn. II FSK 253/11 sąd stwierdził, że „ujęcie (zaksięgowanie) wydatku w księgach rachunkowych określa datę powstania kosztu podatkowego. Przepisy o rachunkowości decydują, na który dzień ujmuje się w księgach rachunkowych koszt, a tym samym przesądzają o dacie poniesienia kosztu podatkowego, z zastrzeżeniem rezerw i biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Wydatek dla zakwalifikowania go do kosztów uzyskania przychodu musi zatem spełniać wymogi określone ustawą podatkową, ale w czasie koszt ten ujawniony jest w dniu jego zaksięgowania w księgach rachunkowych. (...) Przepis art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p. wprowadził wybór dla podmiotu, co do możliwości zaliczenia w czasie tego typu wydatków do kosztów uzyskania przychodów. Wybór ten jest determinowany zasadami polityki rachunkowości.”,
  
• wyroku NSA z 12 grudnia 2012 r. (sygn. akt II FSK 849/11) NSA wskazał, iż: „(...) kwestię potrącalności kosztów podatkowych w czasie reguluje przede wszystkim art. 15 ust. 4 i następne u.p.d.o.p. (...) Przy ustalaniu daty potrącenia kosztów należy mieć również na względzie art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p., zgodnie z którym za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień, w którym ujęto kosz w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, w którym ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku)”;
  
• wyroku z 29 października 2012 r. WSA w Łodzi (sygn. akt I SA/Łd 1350/12) stwierdził, że: „(…) Jeżeli zatem zgodnie z przyjętą polityką rachunkowości Spółka dla celów bilansowych wydatki stanowiące pośrednie koszty uzyskania przychodów rozlicza jednorazowo, to powinna je w tym samym czasie zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów dla celów podatkowych. Jeśli zaś wydatki te dla celów bilansowych rozliczała w czasie, to powinna je w tym samym czasie zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów dla celów podatkowych”.
  
  

Przytoczone powyżej interpretacje organów podatkowych oraz orzeczenia sądów administracyjnych potwierdzają, że pośrednie koszty uzyskania przychodów, które są dla celów księgowych, zgodnie z przyjęta polityką rachunkową, ujmowane (księgowane) jednorazowo, na podstawie art. 15 ust. 4e ustawy o PDOP powinny być zaliczane w poczet kosztów podatkowych na moment ich ujęcia jako koszt księgowy, rozumiany jako obniżenie wyniku księgowego Spółki. Zgodnie z przyjętą polityką rachunkowości Spółka dla celów bilansowych wydatki przedstawione w niniejszym wniosku zamierza rozliczać jednorazowo, w konsekwencji na podstawie art. 15 ust. 4e w zw. z art. 15 ust. 4d ustawy o PDOP, Spółka powinna w analogiczny sposób traktować je dla celów podatkowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.