2014.04.23 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB5/423-365/14-2/IŚ
z 23 kwietnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa ( Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 14 kwietnia 2014 r. (data wpływu 15 kwietnia 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie uznania za odrębne środki trwałe Składników Majątkowych, które stanowią elementy wyposażenia Budynku – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 kwietnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie uznania za odrębne środki trwałe Składników Majątkowych, które stanowią elementy wyposażenia Budynku.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka jest producentem kosmetyków.

Działalność Spółki jest prowadzona w budynkach fabrycznych stanowiących jej własność i posadowionych na gruncie, znajdującym się w użytkowaniu wieczystym Spółki.

Obecnie Spółka prowadzi inwestycję mającą na celu zwiększenie mocy produkcyjnych fabryki, Inwestycja ta obejmuje m.in.: modernizację i rozbudowę budynku hali produkcyjnej Spółki, polegającą na zwiększeniu powierzchni istniejącego budynku („Budynek”) oraz wyposażeniu Budynku w odpowiednie systemy, urządzenia i instalacje techniczne wraz z uzbrojeniem.

W skład systemów, urządzeń i instalacji technicznych wchodzą między innymi:

instalacje technologiczne,
urządzenia wentylacyjne i klimatyzacyjne,
urządzenia chłodnicze,
instalacje grzewcze,
instalacja energii elektrycznej,
instalacja przeciwpożarowa,
systemowa sieć IT Budynku,
systemy teletechniczne, w tym:
1. system sterowania oświetleniem DALI,
2. system monitorowania oświetlenia awaryjnego DATA-S,
3. telewizja przemysłowa wraz z okablowaniem,
4. system sygnalizacji pożaru,
5. system monitorowania mediów,
6. system SCADA.

Spółka podkreśliła, że wszystkie wymienione powyżej systemy, urządzenia i instalacje techniczne (dalej łącznie zwane: „Składnikami Majątkowymi”), będące przedmiotem niniejszego zapytania, nie stanowią części składowych Budynku wmontowanych w Budynek na stałe. Składniki Majątkowe te przytwierdzone są do Budynku w sposób pozwalający na ich odłączenie bez uszczerbku zarówno dla konstrukcji Budynku, jak i dla tych Składników Majątkowych. Należy podkreślić, że powyższe Składniki Majątkowe zostały wyodrębnione przez służby techniczne Spółki po uzyskaniu potwierdzenia, że stanowią one samodzielne obiekty, których ewentualny demontaż i ponowne zamontowanie w innym budynku (bez konieczności dokonywania istotnych zmian adaptacyjnych) nie spowoduje zniszczenia ani Budynku, ani samych Składników Majątkowych.

Dodatkowo, Spółka zaznaczyła, że ze względu na specyfikę działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę, Składniki Majątkowe są połączone z Budynkiem tylko do okresowego użytku, gdyż zużywają się nieporównywalnie szybciej niż Budynek. Składniki Majątkowe podlegają częstym modyfikacjom oraz bieżącym remontom i częstej wymianie ze względu na ich szybkie zużywanie się w procesie stałego postępu technologicznego związanego z wymogami produkcji, która odbywać się będziew Budynku Spółki.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wskazane w stanie faktycznym Składniki Majątkowe, które stanowią elementy wyposażenia Budynku, stanowią odrębne środki trwałe podlegające amortyzacji według odpowiednich stawek określonych w ustawie z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r., Nr 54, poz. 654, z późn. zm., dalej: „ustawa o CIT”)?

Zdaniem Spółki, Składniki Majątkowe będące przedmiotem niniejszego zapytania powinny być uznane za odrębne środki trwałe do celów amortyzacji podatkowej z uwagi na ich kompleksowość i wyodrębnienie oraz spełnienie innych wymaganych przez przepisy ustawy o CIT warunków.

Zgodnie z treścią art. 15 ust. 6 ustawy o CIT, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16 zawierającego katalog wydatków enumeratywnie wyłączonych z kosztów uzyskania przychodów).

Z brzmienia wskazanego wyżej przepisu wyraźnie wynika, że Spółka, jako podmiot prowadzący księgi handlowe i dokonujący odpisów amortyzacyjnych, powinna skrupulatnie przestrzegać zasad i stawek określonych w obowiązujących regulacjach podatkowych. Tym samym, jeżeli dane aktywo spełnia warunki pozwalające na uznanie go za środek trwały, Spółka powinna ustalić dla niego odpowiednią stawkę amortyzacyjną wynikającą z ustawy o CIT oraz dokonywać odpisów amortyzacyjnych na zasadach określonych w tej ustawie.

Z uwagi na powyższe, zdaniem Spółki, istotne jest określenie, co należy rozumieć pod pojęciem środka trwałego.

Zgodnie z Załącznikiem 1 do ustawy o CIT w zakresie określenia stawek amortyzacyjnych, rodzaj środka trwałego należy ustalić w oparciu o Klasyfikację Środków Trwałych („KŚT”) zawartą w Rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. (Dz. U. z 2010 r., Nr 242, poz. 1622, z późn. zm.) w sprawie klasyfikacji środków trwałych (KTŚ) („Rozporządzenie KŚT”).

Mając powyższe na uwadze należy wskazać, że zgodnie z objaśnieniami wstępnymi w Części I Rozporządzenia KŚT, „za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może być nim budynek, maszyna, pojazd techniczny itp. Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się przyjęcie za pojedynczy obiekt - obiektu zbiorczego, którym może być np. zespół przewodów rurociągowych lub zespół latarni jednego typu, użytkowanych na terenie osiedla, ulicy, zakładach pracy, zespoły komputerowe itp.”

Na powyższe wyjaśnienia powołuje się również doktryna prawa podatkowego (tak m.in.: „Podatek dochodowy od osób prawnych" - komentarz pod redakcją J. Marciniaka, rok 2006, s. 633).

Zgodnie natomiast z art. 16a ustawy o CIT, amortyzacji podlegają środki trwałe nabyte lub wytworzone we własnym zakresie obejmujące budowle, budynki, lokale będące odrębną własnością, maszyny, urządzenia i środki transportu oraz inne przedmioty, przy czym powinny być one kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania oraz wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy tub leasingu.

Spółka uważa, że w tym miejscu warto przywołać również definicję środka trwałego wynikającą z art. 3 ust. 1 pkt 15 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2013 r., Nr 330, poz. 330, z pózn. zm.), zgodnie z którą środkami trwałymi są rzeczowe aktywa trwałe i zrównane z nimi, o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok, kompletne, zdatne do użytku, przeznaczone na potrzeby jednostki. Zalicza się do nich m.in. maszyny i urządzenia, środki transportu i inne rzeczy.

W związku z powyższym, w ocenie Spółki, opisane poniżej, Składniki Majątkowe, na które składają się (i) stanowiące nierozerwalną całość systemy oraz (ii) urządzenia wykorzystywane w Budynku fabryki, spełniają wymienione wyżej kryteria wymagane dla uznania ich za środki trwałe.

Regulacje KŚT, do których odsyłają przepisy ustawy o CIT - klasyfikują opisane w stanie faktycznym Składniki Majątkowe stanowiące wyposażenie Budynku jako odrębne środki trwałe.

Należy ponadto zauważyć, że przepisy Rozporządzenia KTŚ znajdują bezpośrednie odzwierciedlenie w ustawie o CIT, a w szczególności w Załączniku Nr 1 do tej ustawy, w którym od statystycznego zaszeregowania uzależnia się wysokość stawki amortyzacyjnej dla celów podatkowych.

Skoro Rozporządzenie KTŚ oraz ustawa o CIT wykazują poszczególne składniki jako odrębne środki trwałe, przyjęcie założenia, że tak nie jest oznaczałoby stwierdzenie, że ustawa ta jest aktem prawnym sprzecznym wewnętrznie, co z kolei byłoby niezgodne nie tylko z samymi zasadami wykładni prawa (wykładni literalnej, systemowej), ale również zakładałoby nieracjonalność samego ustawodawcy. Nałoży bowiem zauważyć, że zasada racjonalności ustawodawcy oraz brak sprzeczności wewnętrznej stanowią podstawowe zasady systemu prawnego w Polsce.

W ocenie Spółki oznacza to, że w konsekwencji Składniki Majątkowe (wszystkie wymienione w KŚT) powinny być w analogiczny sposób traktowane jako odrębne środki trwałe na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych.

Na poparcie powyższego stwierdzenia, Spółka pragnie przybliżyć specyfikę poszczególnych Składników Majątkowych będących przedmiotem niniejszego zapytania wskazując przy tym na jednorodność oraz powtarzalność cech wspólnych przemawiających za możliwością uznania ich za odrębne środki trwałe:

Instalacje technologiczne

Do instalacji technologicznych zaliczane są zamontowane w Budynku orurowanie technologiczne, takie jak:

instalacja pary i kondensatu - składa się stacji redukcji ciśnienia oraz rurociągów dystrybucyjnych podłączonych do kotłowni. Instalacja służy do prowadzenia procesów technologicznych grzania;
instalacja sprężonego powietrza - składa się z rurociągów dystrybucyjnych podłączonych do sprężarek, osuszaczy oraz zbiorników buforowych. Instalacja służy do dostarczania energii w postaci sprężonego powietrza do prowadzenia oraz sterowania procesami technologicznymi;
instalacja azotu - składa się z rurociągów dystrybucyjnych podłączonych do zbiornika, magazynowego azotu wraz z przynależnym do niego reduktorem, który to jest wykorzystywany do wytwarzania atmosfery obojętnej, niezbędnej do ich przeprowadzenia;
instalacje wody technologicznej (zmiękczonej i procesowej) - składają się z rurociągów dystrybucyjnych podłączonych do stacji uzdatniania wody oraz zbiorników magazynowych. Instalacje służą do dostarczania wody do procesów technologicznych, która to jest wykorzystywana jako składnik produktu oraz do mycia i dezynfekcji urządzeń technologicznych;
instalacja ścieków przemysłowych - składa się z rurociągów ściekowych podłączonych do przepompowni ścieków umiejscowionej na zewnątrz Budynku. Instalacja służy do odprowadzania ścieków wytworzonych w procesie technologicznym.

Są to niezależne, odrębne instalacje zamontowane w Budynku. Wskazane Składniki Majątkowe są instalacjami technologicznymi, które będą wykorzystywane do procesów produkcyjnych (produkcja kosmetyków) realizowanych w Budynku.

Spółka podkreśliła także, że instalacje te są umieszczone w Budynku w taki sposób, że można je odłączyć bez uszczerbku dla Budynku, jak również dla samych instalacji. Tym samym nie można uznać, że są one trwale związane z Budynkiem.

Z uwagi na powyższe, zdaniem Spółki, z punktu widzenia kryteriów techniczno-użytkowych, a w szczególności możliwości eksploatacji wymienionych instalacji po ich ewentualnym demontażu, instalacje te należałoby uznać za kompletne i zdatne do użytku.

Jednocześnie Spółka podkreśliła, że instalacje te zostały wyodrębnione jako osobne środki trwale w KŚT w rodzaju 211 - rurociągi sieci rozdzielczej oraz linie telekomunikacyjne i elektroenergetyczne, rozdzielcze, który zgodnie z wyjaśnieniami Rozporządzenia KŚT obejmuje m.in. przewody sieci technologicznych wewnątrzzakładowych.

Ponadto, Spółka wyodrębniła urządzenia niezbędne do funkcjonowania wymienionych instalacji technologicznych, stanowiące odrębne obiekty inwentarzowe:

sprężarki wraz z ich automatyką (szafy sterownicze) służących da sprężania powietrza, zakwalifikowane do rodzaju 444 KŚT sprężarki;
osuszacza ziębniczego, będącego elementem instalacji sprężonego powietrza; zakwalifikowany do rodzaju 444 KŚT sprężarki.
separatora oleju z kondensatu wodnego - zakwalifikowany do rodzaju 654 KŚT – produkcja w sprężarkowania.

Urządzenia wentylacyjne i klimatyzacyjne

W skład urządzeń wentylacyjnych i klimatyzacyjnych wchodzą:

centrale wentylacyjne AHU - składające się z nagrzewnic i chłodnic wraz z kanałami wentylacyjnymi i automatyką sterującą (szafy sterujące). Centrale wentylacyjne AHU stanowią urządzenia do obróbki i cyrkulacji powietrza i są nieodzowną częścią instalacji ogrzewania, wentylacji lub klimatyzacji. Podstawową funkcją AHU jest pobranie powietrza zewnętrznego, jego obróbka i dostarczenie świeżego powietrza do Budynku. Całe zużyte powietrze jest usuwane, co zapewnia utrzymanie wymaganej jakości powietrza. W zależności od wymaganej temperatury obrabianego powietrza, świeże powietrze jest albo podgrzewane przez agregat do odzysku ciepła lub przez nagrzewnicę, albo jest chłodzone przez chłodnicę. AHU jest dużą metalową skrzynią zawierającą osobne wentylatory do doprowadzanego i usuwanego powietrza, nagrzewnicę, chłodnicę, układ odzysku ciepła/chłodu, komorę lub rząd filtrów powietrza, tłumik hałasów, komorę mieszania i przepustnicę. AHU podłączone jest do kanałów, które dystrybuują obrobione powietrze po Budynku i doprowadzają z powrotem do AHU. Urządzenia te są sklasyfikowane przez Spółkę w rodzaju 653 KŚT urządzenia klimatyzacyjne;
wentylatory dachowe wraz z kanałami wentylacyjnymi - służące do wentylowania pomieszczeń na potrzeby bytowe Budynku, sklasyfikowane przez Spółkę w rodzaju 652 KŚT urządzenia wentylacyjne;
klimatyzatory wraz z instalacją freonową i instalacją skroplin - w rodzaju 653 KŚT urządzenia klimatyzacyjne.

Wymienione wyżej urządzenia wentylacji i klimatyzacji to kompleksowy system montowany w jedną całość na obiekcie na kondygnacjach technicznych, w poszczególnych pomieszczeniach szachtach, lub na dachu składający się z podzespołów (głównie ww. wymienionych) w tym oprogramowania, uzbrojenia, urządzeń i innych elementów, a także sieci przewodów oraz instalacji rozprowadzających powietrze.

System ten zamontowany jest w sposób umożliwiający jego rozmontowanie i odłączenie od Budynku bez uszczerbku zarówno dla Budynku, jak i systemu wentylacyjnego. Sieć przewodów i instalacji rozprowadzających powietrze nie jest wbudowana w konstrukcję Budynku, ponieważ składniki te biegną przy ścianach Budynku oraz są podwieszone do jego sufitu za pomocą szpilek.

Zadaniem systemu jako całości jest zapewnienie odpowiedniego komfortu cieplnego, jak i wymianę powietrza zużytego na świeże. System może wykonywać swoje funkcje jedynie jako całość połączonych ze sobą urządzeń i armatury, w tym przewodów rozprowadzających, odpowiednio wysterowany za pomocą sterowników i komputerów sterujących (oprogramowanie).

W tym miejscu, Spółka podkreśliła, że system ten może być wymontowany z Budynku fabryki w całości, a następnie zainstalowany w innych budynkach, przy czym demontaż systemu nie powoduje jego zniszczenia, utraty funkcjonalności, uszkodzenia albo konieczności zmiany przeznaczenia użytkowego.

Mając powyższe na uwadze, z punktu widzenia kryteriów techniczno-użytkowych, a w szczególności możliwości eksploatacji systemu po jego ewentualnym demontażu, system - zdaniem Spółki - należałoby uznać za kompletny i w konsekwencji zdatny do dalszego użytku.

Charakter urządzeń wentylacyjnych i klimatyzacyjnych jako odrębnych środków trwałych potwierdza wyszczególnienie:

Przedstawiono, że słuszność stanowiska Spółki potwierdza m.in. interpretacja wydana przez Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie z dnia 17 lipca 2007 r. (sygn. 1471/DPR2/423-65/07/AB). W interpretacji tej organ podatkowy uznał, że klimatyzator może stanowić odrębny środek trwały, stwierdzając, że: „urządzenia klimatyzacyjnego nie należy kwalifikować jako wyposażenia w rozumieniu przepisów rozporządzenia w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT), gdyż nie jest ono trwale wmontowane w konstrukcję budynku (jak przykładowo wymienione w rozporządzeniu instalacje sanitarne (...) oraz normalne wyposażenie budynku np. wbudowane meble) i w dowolnym momencie może zostać odłączone od budynku bez uszczerbku zarówno dla budynku, jak i urządzenia”.

Urządzenia chłodnicze

W skład urządzeń de generowania i dystrybucji chłodu wchodzą:

instalacja chłodnicza wodno-glikolowa - składająca się z orurowania wraz z armaturą, podłączona do pompowni i stacji chillerów, które są zlokalizowane na zewnątrz Budynku - sklasyfikowana przez Spółkę w rodzaju 211 KŚT rurociągi sieci rozdzielczej oraz lnie telekomunikacyjne i elektroenergetyczne, rozdzielcze;
pompy - sklasyfikowane przez Spółkę w rodzaju 441 KŚT pompy wirowe;
naczynia wzbiorcze - sklasyfikowane przez Spółkę w rodzaju 449 KŚT pozostałe maszyny i urządzenia do przetłaczania i sprężania cieczy i gazów;
agregaty chłodnicze wraz z automatyką instalacji chłodu (szafy sterujące) - sklasyfikowane przez Spółkę w rodzaju 485 KŚT urządzenia i aparaty chłodnicze nieprzenośne.

Wymienione wyżej urządzenia chłodnicze to kompleksowy system montowany w jedną całość na obiekcie na kondygnacjach technicznych, w poszczególnych pomieszczeniach szachtach, lub na dachu składający się z podzespołów (głównie ww. wymienionych) w tym oprogramowania, uzbrojenia, urządzeń i innych elementów, a także sieci przewodów oraz instalacji rozprowadzających powietrze.

System ten zamontowany jest w sposób umożliwiający jego rozmontowanie i odłączenie
od Budynku bez uszczerbku zarówno dla Budynku, jak i systemu chłodniczego. Sieć przewodów i instalacji rozprowadzających powietrze nie jest wbudowana w konstrukcję Budynku, ponieważ składniki te biegną przy ścianach Budynku oraz są podwieszone do jego sufitu za pomocą szpilek. Zadaniem systemu jako całości jest zapewnienie odpowiedniego komfortu cieplnego, jak i wymianę powietrza zużytego na świeże. System może wykonywać swoje funkcje jedynie jako całość połączonych ze sobą urządzeń i armatury, w tym przewodów rozprowadzających, odpowiednio wysterowany za pomocą sterowników i komputerów sterujących (oprogramowanie).

Instalacje grzewcze

W skład instalacji grzewczych rozumianych jako przewody i orurowanie do dystrybucji ciepła składają się:

instalacja gazowa wewnętrzna - składająca się z orurowania, reduktorów i armatury zasilana do kotła grzewczego;
instalacja grzewcza kotłowni wraz z szafą sterującą dystrybucją ciepła;
rurociągi grzewcze dystrybucyjne do aparatów grzewczych i central wentylacji (instalacji nagrzewnic oraz chłodnic central wentylacyjnych) składająca się z orurowania i armatury, służą do ogrzewania i do wentylacji pomieszczeń bytowych;
instalacja centralnego ogrzewania;
instalacje aparatów grzewczo-wentylacyjnych;
instalacja odzysku ciepła - składająca się z orurowania i armatury - służąca i do odzysku ciepła z urządzeń technologicznych zasilanych ciepłym powietrzem ze sprężarek, używanego na potrzeby grzewcze.

Wymienione powyżej instalacje są instalacjami grzewczymi. Składa się na nie zespół urządzeń przytwierdzonych do ścian za pomocą śrub, uchwytów, których funkcją jest łączenie sieci cieplnej oraz rozdzielanie ciepła do poszczególnych urządzeń odbiorczych. Są to połączone ze sobą instalacje, rurociągi i trasy pomiędzy urządzeniami (aparatami) wraz z urządzeniami pomiarowymi, służące do wymiany energii cieplnej, zmiany rodzaju łub parametrów nośnika ciepła dostarczanego z przyłącza oraz regulacji ilości ciepła dostarczanego do instalacji odbiorczych.

Z punktu widzenia przeznaczenia i funkcjonalności każda z wymienionych instalacji stanowi kompleksowy i dający się wyodrębnić zespół urządzeń zdatny do użytku w takiej postaci, w jakiej został zmontowany. Co więcej, posiada on wszystkie elementy konstrukcyjne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania jako całość, zgodnie z przeznaczeniem. Elementy danej instalacji tworzą razem zespół współpracujących ze sobą urządzeń.

Spółka podkreśliła również, że wskazane instalacje mogą być zdemontowane z Budynku i w całości przeniesione i ponownie zainstalowane w innym miejscu bez uszczerbku dla żadnego z elementów instalacji, jak również dla Budynku.

Mając powyższe na uwadze, z punktu widzenia kryteriów techniczno-użytkowych, a w szczególności możliwości eksploatacji wymienionych instalacji grzewczych po ich ewentualnym demontażu, instalacje te należałoby uznać za kompletne i w konsekwencji zdatne do dalszego użytku. Zgodnie z KŚT, instalacje te - według Spółki - można zaklasyfikować do rodzaju 211 - rurociągi sieci rozdzielczej oraz lnie telekomunikacyjne i elektroenergetyczne, rozdzielcze.

Oprócz opisanych powyżej przewodów i tras pomiędzy urządzeniami Spółka wyodrębnia również urządzenia instalacji grzewczych, takie jak:

aparaty grzewczo-wentylacyjne wraz z ich automatyką (szafami sterującymi) - zakwalifikowane przez Spółkę do rodzaju 462 KŚT wymienniki przeponowe komorowo-grzejnikowe;
destryfikatory (aparaty wentylacyjne spychające) - zakwalifikowane przez Spółkę do rodzaju 652 urządzenia wentylacyjne;
pompy obiegowe i cyrkulacyjne - zakwalifikowane przez Spółkę do rodzaju 441 KŚT pompy wirowe;
kocioł kondensacyjny - zakwalifikowany przez Spółkę do rodzaju 310 KŚT kotły grzewcze;
naczynie wzbiorcze - zakwalifikowane przez Spółkę do rodzaju 449 KŚT pozostałe maszyny i urządzenia do przetłaczania i sprężania cieczy i gazów;
separator mikro-pęcherzy powietrza - zakwalifikowany przez Spółkę do rodzaju 654 KŚT urządzenia do oczyszczania wody;
licznik ciepła - zakwalifikowany przez Spółkę do rodzaju 664 KŚT urządzenia i aparatura do przeprowadzania badań technicznych;
nawilżacz powietrza - zakwalifikowany przez Spółkę do rodzaju 653 KŚT urządzenia klimatyzacyjne.

Instalacja energii elektrycznej

W skład instalacji energii elektrycznej wchodzą m.in.:

sieci przewodów obejmujące:
- okablowanie rozprowadzające i łączące,
- oświetlenie (lampy) wraz z instalacją je łączącą,
urządzenia obejmujące m.in.:
- stacje elektroenergetyczne,
- rozdzielnice,
- transformatory.

Instalacja energii elektrycznej to kompleksowy system montowany w jedną całość w Budynku na kondygnacjach technicznych, w pomieszczeniach, szachtach, szafach, tablicach, rozdzielniach, stacjach trafo, podrozdzielniach, układach lub na dachu składający się z sieci przewodów rozprowadzających lub łączących ze sobą poszczególne urządzenia celem zapewnienia w Budynku dostawy oraz przesyłu energii elektrycznej, a także z innych urządzeń stanowiących odrębne środki trwałe zaklasyfikowanych do urządzeń i aparatury energetycznej oraz urządzeń elektroenergetycznych przetwórczych i zasilających (takich jak np.: stacje elektroenergetyczne, rozdzielnice, transformatory, agregaty prądotwórcze, w tym oprogramowanie, uzbrojenie, urządzenia pomiarowe i inne elementy).

Instalacja ta nie jest wbudowana w konstrukcję Budynku, z uwagi na fakt, że biegnie po powierzchni ścian i sufitów Budynku umocowana w sposób umożliwiający jej demontaż bez jej zniszczenia, utraty funkcjonalności, uszkodzenia albo konieczności zmiany przeznaczenia użytkowego, a także odłączenie od Budynku bez uszczerbku zarówno dla Budynku, jak i systemu energetycznego.

Zadaniem instalacji jako całości jest zapewnienie odpowiednich parametrów dostawy oraz dystrybucji w Budynku energii elektrycznej, umożliwienie pomiaru zużycia energii elektrycznej, zapewnienie bezpieczeństwa przy użytkowaniu, jak również zasilenie wielu innych systemów, aby te mogły wypełniać swoje funkcje. System może wykonywać swoje funkcje jedynie jako całość połączonych ze sobą urządzeń i aparatów, w tym przewodów rozprowadzających, odpowiednio zabezpieczony, wysterowany za pomocą sterowników i komputerów sterujących (oprogramowanie). Jest to bardzo skomplikowany i zaawansowany technicznie system, na który składa się szereg ww. urządzeń.

Instalacja ta ma również za zadanie zabezpieczenie przed przeciążeniami oraz porażeniem prądem.

Mając powyższe na uwadze, z punktu widzenia kryteriów techniczno-użytkowych, a w szczególności możliwości eksploatacji instalacji po jej ewentualnym demontażu, instalację należałoby uznać za kompletną i w konsekwencji zdatną do dalszego użytku.

Zgodnie z KŚT, Spółka winna zaklasyfikować system w sposób następujący:

okablowanie rozprowadzające i oświetlenie (lampy) wraz z instalacją je łączącą - do rodzaju 211 rurociągi sieci rozdzielczej oraz linie telekomunikacyjne i elektroenergetyczne, rozdzielcze;
stacje elektroenergetyczne - do rodzaju 613 stacje transformatorowe stałe i mobilne;
rozdzielnice - do rodzaju 610 urządzenia rozdzielcze prądu zmiennego;
transformatory - do rodzaju 630 transformatory.

Instalacja przeciwpożarowa

Instalacja przeciwpożarowa składa się z:

instalacji tryskaczowej, której głównymi elementami są rurociągi rozprowadzone po powierzchni Budynku (pod dachem), jak również po regałach magazynowych oraz tryskacze. Instalacja jest podłączona do zewnętrznej instalacji przeciwpożarowej składającej się z rurociągu pomp i zbiornika zapasu wody pożarowej, instalacja uruchamia się w momencie pożaru i stanowi urządzenie gaśnicze.

Instalacja przeciwpożarowa to niezależne, odrębne urządzenia zamontowane w Budynku, które mogą być odłączone od Budynku bez szkody dla budynku oraz tych urządzeń.

Ponadto, posiada ona wszystkie elementy konstrukcyjne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania, jako całość, zgodnie z przeznaczeniem, i jest zdatna do użytku niezależnie od zmiany miejsca ich instalacji.

Instalacja przeciwpożarowa jest przytwierdzona do Budynku w taki sposób, że możnają odłączyć bez uszczerbku dla Budynku, jak również dla niej samej. Tym samym, nie można uznać, że jest ona trwale związana z Budynkiem. Ponadto, instalacja przeciwpożarowa nie musi być definitywnie przypisana tytko do jednego Budynku i powinna być wyodrębniona jako środek trwały z uwagi na fakt, że stanowi ona element szybciej zużywalny niż sam Budynek, jako że wymaga większych nakładów na konserwacje i remonty bieżące.

Mając powyższe na uwadze, z punktu widzenia kryteriów techniczno-użytkowych, a w szczególności możliwości eksploatacji instalacji po jej ewentualnym demontażu, instalacja tę należałoby uznać za środek trwały kompletny i w konsekwencji zdatny do użytku.

Jednocześnie, Spółka podkreśliła, że instalacja ta została wyodrębniona jako osobny środek trwały w KŚT w rodzaju 663 - Urządzenia przeciwpożarowe.

Systemowa sieć IT Budynku

W Budynku zainstalowano systemową sieć IT służącą między innymi dla potrzeb prawidłowego funkcjonowania systemów technicznych, wskazanych w punkcie 7 poniżej.

Sieć IT składa się z przewodów sygnałowych i światłowodowych, które są rozprowadzone na korytach kablowych przytwierdzonych trwale wewnątrz Budynku. Przewody skupione są w szafie teletechnicznej, stanowiącej punkt dystrybucyjny, przeznaczony dla realizacji połączeń oraz udostępniania konkretnych usług sieciowych. Na system składają się następujące urządzenia: gniazda zasilające, zasilacze UPS i przełącznice światłowodowe, urządzenia do dystrybucji sygnału takie jak patchpanele, switche itp.

Ze względu na zastosowane elementy spełniające złożone funkcje dzięki wykorzystaniu najnowszych zdobyczy techniki, system sieci IT jest poddany szybkiemu postępowi technicznemu, co przekłada się na jego częste modernizacje.

Sieć IT nie jest trwałe połączona z Budynkiem i może być od niego odłączona bez uszczerbku tak dla Budynku, jak i dla sieci. Powyższe wynika z faktu, że trasy kablowe biegną w korytach kablowych bądź panelach krosowych, które nie są trwale z budynkiem połączone - znajdują się na zewnątrz ścian (nie są zamurowane).

Sieć stanowi funkcjonalną całość, która może pełnić swoje funkcje również w odniesieniu do systemów funkcjonujących w innych budynkach, po jej ewentualnym demontażu. Sieć stanowi kompleksowy zespól urządzeń zdatnych do użytku w takiej postaci, w jakiej zostały zamontowane. Sieć posiada wszystkie elementy konstrukcyjne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania, jako całość, zgodnie z przeznaczeniem.

Jednocześnie, mając na uwadze sposób jej zamontowania w Budynku, należy uznać, że sieć ta nie jest trwale związana z Budynkiem, gdyż można ją odłączyć bez uszkodzenia konstrukcji Budynku, jak również składających się nań urządzeń.

Mając powyższe na uwadze, z punktu widzenia kryteriów techniczno-użytkowych, a w szczególności możliwości eksploatacji sieci po jej ewentualnym demontażu, należałoby uznać ją za kompletny i w konsekwencji zdalny do użytku środek trwały.

W ocenie Spółki, sieć stanowi środek trwały sklasyfikowany według KŚT w rodzaju 491 - zespoły komputerowe.

Słuszność poglądu Spółki potwierdza m.in. interpretacja wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 16 października 2009 r. Nr ITPB3/423-428a/09/AM.

Systemy techniczne

system sterowania oświetleniem DALI

System sterowania oświetleniem DALI (Digital Addressable Lighting Interface) to cyfrowy system zaawansowanego sterowania oświetleniem umożliwiający sterowanie pojedynczymi oprawami oświetleniowymi poprzez zastosowanie urządzeń peryferyjnych lub komputera za pomocą dodatkowego przewodu dwużyłowego. System ten umożliwia pełne dopasowanie sterowania oświetleniem w Budynku, które dotychczas osiągalne byto przy dużym nakładzie kosztów i przy użyciu specjalistycznej wiedzy. System pozwala oszczędzać prąd, ze względu na automatykę sterowania światłem, kiedy nie jest potrzebne.

System jest zainstalowany w sposób umożliwiający jego odłączenie i przeniesienie oraz ponowną instalację bez uszczerbku dla elementów tych urządzeń, jak również bez uszkadzania konstrukcji Budynku, a także zmiany przeznaczenia urządzeń.

Głównymi elementami składowymi systemu DALI są: centralki systemu wraz z komputerem, routerem, infrastrukturą sieciową, magistrale systemu (przewody) i czujniki natężenia oświetlenia.

System sterowania oświetleniem DALI stanowi kompleksowe zespoły urządzeń zdatnych do użytku w takiej postaci, w jakiej zostały zmontowane. Posiada on wszystkie elementy konstrukcyjne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania jako całość zgodnie z przeznaczeniem.

Mając powyższe na uwadze, z punktu widzenia kryteriów techniczno-użytkowych, a w szczególności możliwości eksploatacji systemu po jego ewentualnym demontażu, system należałoby uznać za kompletny i w konsekwencji zdatny do użytku.

Zgodnie z KŚT, system ten można wyodrębnić jako kompleksowy środek trwały zaklasyfikowany przez Spółkę do rodzaju 492 - samodzielne urządzenia do automatycznej regulacji i sterowania procesami.

system monitorowania oświetlenia awaryjnego DATA-S

System DATA-S służy do monitorowania opraw oświetlenia awaryjnego i ewakuacyjnego wyposażonych w moduły awaryjne. Jego głównymi elementami są: jednostka sterująca, rozdzielacz sygnału, wzmacniacz sygnału, adresowalny moduł awaryjny, adresowalne oprawy oświetlenia awaryjnego i ewakuacyjnego oraz okablowanie.

System jest zainstalowany sposób umożliwiający jogo odłączenie i przeniesienie oraz ponowną instalację bez uszczerbku dla elementów tych urządzeń, jak również bez uszkodzenie konstrukcji Budynku, a także zmiany przeznaczenia urządzeń.

System sterowanie oświetleniem DATA-S stenowi kompleksowe zespoły urządzeń zdatnych do użytku w takiej postaci, w jakiej zostały zmontowane. Posiada on wszystkie elementy konstrukcyjne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania jako całość zgodnie z przeznaczeniem.

Zgodnie z KŚT, system ten można wyodrębnić jako kompleksowy środek trwały zaklasyfikowany przez Stópkę do rodzaju 492 - samodzielne urządzenia do automatycznej regulacji i sterowania procesami.

telewizja przemysłowa

Telewizja przemysłowa jest te system dozorowy, który jest złożoną instalacją składającą się z szeregu urządzeń elektronicznych, takich jak przede wszystkim: kamery przemysłowe, rejestratory, oprogramowanie systemowe, konwertery oraz przewody.

System telewizji przemysłowej pozwala monitorować dane obszary Budynku i w razie jakichkolwiek nieprawidłowości podjąć odpowiednie środki. System ten ma służyć przede wszystkim do monitorowania procesów produkcyjnych w Budynku, jak również do ochrony Budynku i przebywających w nim ludzi. Telewizja przemysłowa zapewnia jednoczesny dostęp do obrazu przekazywanego z wszystkich kamer przemysłowych, archiwizację danych oraz szybki dostęp do nagranego materiału w postaci audio / wideo.

System ten stanowi kompleksowy zespół urządzeń zdatnych do użytku w takiej postaci, w jakiej zostały zmontowane. Posiada on wszystkie elementy konstrukcyjne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania jako całość zgodnie z przeznaczeniem.

Jednocześnie, mając na uwadze sposób jego zamontowania w Budynku należy uznać, że system ten nie jest trwale związany z Budynkiem, gdyż można go odłączyć bez uszkodzenia konstrukcji budynku, jak również składających się na ten system urządzeń.

Mając powyższe na uwadze, z punktu widzenia kryteriów techniczno-użytkowych, a w szczególności możliwości eksploatacji systemu po jego ewentualnym demontażu, urządzenie należałoby uznać za kompletne i w konsekwencji zdatne do użytku.

Zgodnie z KŚT, system ten można wyodrębnić jako kompleksowy środek trwały zaklasyfikowany do podgrupy 62, rodzaj 623 - urządzenia teletransmisji przewodowej, który zgodnie z Rozporządzeniem KTŚ obejmuje urządzenia systemu monitoringu przemysłowego.

system sygnalizacji pożaru

System sygnalizacji pożarowej stanowi zespół urządzeń służących zabezpieczeniu Budynku Centrum przed pożarem (system przeciwpożarowy).

System sygnalizacji pożaru obejmuje przede wszystkim stosowne oprogramowanie, komputer, okablowanie, centrale, pętlowe moduły wejścia oraz czujki i urządzenia sygnalizacyjno-alarmowe, służące do samoczynnego wykrywania i przekazywania informacji o pożarze.

System ten składa się z czujników dymu, oraz przycisków ręcznego powiadamiania, a także okablowania. Posiada również połączenie ze Strażą Pożarną oraz współdziała z innymi systemami ochrony przeciwpożarowymi - automatycznymi systemami gaśniczymi (zraszacze wodne), systemami nawiewowymi i oddymiania, awaryjnym oświetleniem, a także dźwiękowym systemem ostrzegania itp.

System ten, podobnie jak wcześniej wymienione systemy, stenowi kompleksowy zespół urządzeń, zdatnych do użytku w takiej postaci, w jakiej zostały zmontowane. System ten posiada wszystkie elementy konstrukcyjne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania jako całość zgodnie z przeznaczeniem.

Jednocześnie, mając na uwadze sposób jego zamontowania w Budynku, należy uznać, że system ten nie jest trwale związany z budynkiem, gdyż można go odłączyć bez uszkodzenia konstrukcji budynku, jak również składających się na ten system urządzeń.

Mając powyższe na uwadze, z punktu widzenia kryteriów techniczno-użytkowych, a w szczególności możliwości eksploatacji systemu po jego ewentualnym demontażu, należałoby uznać go za kompletny i w konsekwencji zdatny do użytku środek trwały. Zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych, urządzenia te można zaklasyfikować do podgrupy 66, rodzaj 663 - Urządzenia przeciwpożarowe.

system monitoringu mediów

System monitoringu mediów stanowi zintegrowany system służący do monitorowania zużycia energii elektrycznej oraz monitorowania ciśnienia w instalacjach sprężonego powietrza i w układach wentylacyjnych. System pomaga zlokalizować obszary, gdzie występuje największe zużycie mediów i w ten sposób ustalić miejsce strat, informacje o tym pozwalają na zarządzanie instalacjami w sposób generujący oszczędności.

W skład systemu wchodzą przede wszystkim: szafy sterujące, przepływomierze, serwer wraz z oprogramowaniem, mierniki parametrów sieci, sterowniki PLC (programowalne sterowniki logiczne), okablowanie i koryta kablowe.

System ten, podobnie jak wcześniej wymienione systemy, stanowi kompleksowy zespól urządzeń zdatnych do użytku w takiej postaci, w jakiej zostały zmontowane. System ten posiada wszystkie elementy konstrukcyjne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania, jako całość zgodnie z przeznaczeniem.

Jednocześnie, mając na uwadze sposób jego zamontowania w Budynku, należy uznać, że system ten nie jest trwale związany z Budynkiem, gdyż można go odłączyć bez uszkodzenia konstrukcji budynku, jak również składających się na ten system urządzeń.

Ponadto, system ten nie musi być definitywnie przypisany tytko do jednego Budynku oraz powinien być wyodrębniony jako środek trwały, z uwagi na fakt, że stanowi element szybciej zużywalny niż sam Budynek i wymaga większych nakładów na konserwacje i remonty bieżące.

Zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych, urządzenie to może zostać zakwalifikowane do rodzaju 492 KŚT samodzielne urządzenia do automatycznej regulacji i sterowania procesami. Według opisu szczegółowego do rodzaju 492 zalicza się zestawy automatyki przemysłowej stanowiące samodzielny obiekt. System monitoringu mediów w Spółce spełnia swoje funkcje na rzecz trzech instalacji (elektrycznej, sprężonego powietrza i wentylacyjnej) i zgodnie ze wskazówkami zawartymi w wyjaśnieniach de rodzaju 492, Spółka traktuje go jako samodzielny obiekt, ponieważ w całości tworzy pełną konfigurację sprzętową.

system SCADA

System SCADA (Supervisory Control And Data Acquisition) jest komputerowym systemem nadzorującym funkcjonowanie instalacji grzewczych, chłodniczych i wentylacyjnych. Na system składają się głównie: serwer, komputer przemysłowy wraz z oprogramowaniem, szafy zasialająco-sterownicze wraz z okablowaniem, magistrale (okablowanie wraz z korytami kablowymi), czujniki i siłowniki przepastnic.

Jest to system nadzorujący przebieg procesów technologicznych. Jego główne funkcje obejmują zbieranie aktualnych danych (pomiarów), ich wizualizację, sterowanie procesem, alarmowanie oraz archiwizację danych.

System ten, podobnie jak wcześniej wymienione systemy, stanowi kompleksowy zespół urządzeń zdatnych do użytku w takiej postaci, w jakiej zostały zmontowane. System ten posiada wszystkie elementy konstrukcyjne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania, jako całość zgodnie z przeznaczeniem.

Ponadto, system ten nie musi być definitywnie przypisany tylko do jednego Budynku oraz powinien być wyodrębniony jako środek trwały, z uwagi na fakt, że stanowi element szybciej zużywalny niż sam Budynek i wymaga większych nakładów na konserwacje i remonty bieżące. Spotka uznaje, że system SCADA może zostać zakwalifikowany do rodzaju 492 KŚT samodzielne urządzenia do automatycznej regulacji i sterowania procesami. Według opisu szczegółowego do rodzaju 492 zalicza się zestawy automatyki przemysłowej stanowiące samodzielny obiekt. System SCADA w Spółce spełnia swoje funkcje na rzecz trzech instalacji (grzewczej, chłodniczej i wentylacyjnej) i zgodnie ze wskazówkami zawartymi w wyjaśnieniach do rodzaju 492, Spółka traktuje go jako samodzielny obiekt, ponieważ w całości tworzy pełną konfigurację sprzętową.

W opinii Spółki, wszystkie opisane wyżej składniki majątku mogą zostać uznane za odrębne środki trwałe pod warunkiem, że (i) zostaną nabyte przez Spółkę (ii) będą stanowić jej własność, (iii) będą kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia ich do używania, (iv) ich przewidywany okres używania będzie dłuższy niż rok, oraz (v) będą wykorzystywane na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą Spółki.

Mając na uwadze przedstawiony wyżej opis poszczególnych obiektów, w ocenie Spółki, nie powinno budzić wątpliwości ich zakwalifikowanie do odrębnych środków trwałych z punktu widzenia zarówno kryteriów wynikających z przepisów, jak i z praktyki organów podatkowych.

Wszystkim analizowanym Składnikom Majątkowym, w ocenie Spółki można bowiem przypisać cechy kompletności i zdatności do użytku w momencie przyjęcia do używania, zawierają one wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem. Ponadto są to urządzenia nabyte przez Spółkę i wykorzystywane na potrzeby związane z działalnością gospodarczą.

Przepisy podatkowe nie wyjaśniają, jak należy rozumieć te pojęcia kompletnych i zdatnych do użytku środków trwałych, niemniej jednak w literaturze przedmiotu („Podatek dochodowy od osób prawnych” - komentarz pod redakcją J. Marciniaka, rok 2006, s. 533) wskazuje się, że składnik majątku spełnia te kryteria, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, a ponadto, jeżeli jest sprawny technicznie i zalegalizowany prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie (o ile taka legalizacja jest wymagana).

Ponadto organy podatkowe oraz doktryna prawa podatkowego stoją również na stanowisku, że pojęcie użyte w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych - „kompletne i zdatne do użytku” nie oznacza, że mają one być zdolne do samodzielnej pracy (przykładowo cytowana już interpretacja Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie z dnia 17 lipca 2007 r. (sygn. 1471/DPR2/423-65/07/AB).

W podobny sposób wypowiedział się Naczelnik Urzędu Skarbowego w Lubaniu w interpretacji z dnia 9 grudnia 2005 r. (sygn. PD/415-29.33.39.43/1/05), który stwierdził, że: „zawarte w ww. przepisach sformułowanie kompletne i zdatne do użytku nie oznacza samodzielne. W KŚT ujęte są także inne maszyny i urządzenia, które nie mogą funkcjonować samodzielnie np. przyczepa, naczepa czy wagony kolejowe i tramwajowe, lecz nikt nie odbiera im z tego powodu przymiotu środków trwałych”.

Powyższe, zdaniem Spółki, oznacza, że jednym z kryteriów pozwalającym na zakwalifikowanie danego urządzenia jako odrębnego środka trwałego, jest ich możliwość funkcjonowania w różnych konfiguracjach i zespołach urządzeń i instalacji, możliwość wymontowania, wymiany, zainstalowania w innym miejscu bez uszczerbku dla urządzenia i zmiany przeznaczenia danego urządzenia.

W wyroku z dnia 24 kwietnia 2000 r. sygn. I SA/Wr 671/98 Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, że jeżeli z okoliczności faktycznych wynika, że dane urządzenie może współpracować z różnymi urządzeniami danego rodzaju (w tym przypadku chodziło o drukarkę i komputer) to należy uznać, że jest ono obiektem kompletnym i zdatnym do użytku niezależnie od podłączenia do danego urządzenia.

W ocenie Spółki, nie należy przy wyodrębnianiu środków trwałych posługiwać się kryterium samodzielności, gdyż większość urządzeń i instalacji jest tak skonstruowana oraz ma takie przeznaczenie, że żeby prawidłowo funkcjonować wymaga współpracy i podłączenia do innych urządzeń. W przeciwnym wypadku doprowadziłoby to do sytuacji, że żadnego urządzenia nie dałoby się wyodrębnić do celów amortyzacji i zastosować przewidzianych dla nich stawek amortyzacyjnych (np. większość urządzeń wymaga dla prawidłowego działania przynajmniej połączenia z siecią elektryczną, zapewniającego im zasilanie).

Wszystkie Składniki Majątkowe będące przedmiotem niniejszego zapytania zawsze funkcjonują jako element w pewnym stopniu przyczyniający się do poprawy lub umożliwienia funkcjonowania innych środków trwałych - w omawianym przypadku Budynku fabryki. Powyższe jednak nie oznacza konieczności zaliczania ich do wartości początkowej tego Budynku (lub innego środka trwałego, do którego są zamontowane) jako urządzeń pomocniczych, bowiem takie podejście doprowadziłoby do sytuacji, w której wymienione w załączniku do ustawy o CIT stawki faktycznie nigdy nie znalazłyby zastosowania, co podważałoby sens wprowadzania przedmiotowych uregulowań.

Dodatkowo, Spółka zaznaczyła, że są to urządzenia i instalacje połączone z Budynkiem tylko do okresowego użytku, gdyż zużywają się nieporównywalnie szybciej niż budynek i mogą być wymieniane. Co więcej, należy wskazać, że analizowane urządzenia i instalacje podlegają wymianie i bieżącym remontom ze względu na ich szybkie zużywanie się lub z uwagi na szybki postęp technologiczny.

Za przedstawianym stanowiskiem Spółki w odniesieniu do wszystkich będących przedmiotem niniejszego zapytania urządzeń i instalacji przemawia również fakt, że te urządzenia i instalacje zostały zaklasyfikowane jako odrębne środki trwale według Klasyfikacji Środków Trwałych, którym przypisuje się odrębne stawki amortyzacyjne zgodnie z załącznikiem Nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie bowiem z przyjmowanym poglądem akceptowanym w interpretacjach podatkowych organów skarbowych (przykładowo pismo IS w Gdańsku z dnia 24 lutego 2003 r., Nr BI/005-0551/04; pismo MF z dnia 10 lutego 2000 r., Nr PB-H/448/00/10), oraz doktrynie prawa podatkowego do rozstrzygnięcia, czy konkretny przedmiot może być uznany za środek trwały, czy też nie - należy posłużyć się klasyfikacją środków trwałych.

Gdyby przyjąć rozumowanie opierające się na założeniu, że wszystkie urządzenia i instalacje wewnątrz Budynku powinny zostać zaliczone do Budynku, prowadziłoby to do wniosku, że ustawodawca bezprzedmiotowo zawarł w załączniku Nr 1 do ustawy o CIT wykaz stawek amortyzacyjnych dla szeregu środków trwałych sklasyfikowanych w Rozporządzeniu KTŚ. Powyższe przemawia, zdaniem Spółki, za przyjęciem, że wszystkie wymienione Składniki Majątkowe stanowią odrębne środki trwale podlegające amortyzacji dla celów podatkowych na zasadach określonych w ustawie o CIT oraz według stawek przewidzianych w załączniku Nr 1 do tej ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397, z późn. zm.; dalej: updop)), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Określona grupa wydatków, w tym związana z finansowaniem środków trwałych (ich nabyciem czy wytworzeniem) może być zaliczana do kosztów uzyskania przychodów tylko poprzez odpisy amortyzacyjne.

Wynika to z art. 15 ust. 6 updop, który stanowi, że kosztami uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje wprost czym jest amortyzacja, tym niemniej wskazać należy, że amortyzacja jest pojęciem związanym z aktywami trwałymi - odpisów amortyzacyjnych dokonujemy bowiem od pozycji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, co potwierdzają, m.in. przepisy art. 16a i art. 16b tej ustawy.

W znaczeniu ekonomicznym amortyzacja oznacza zmniejszenie lub utratę wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej na skutek ich zużycia w wyniku normalnego używania, korzystania z nich.

Istotą amortyzacji jest rozłożenie w czasie jednorazowego wydatku poniesionego na zakup, czy wytworzenie danego środka trwałego. Podstawę odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa, a wysokość tych odpisów uzależniona jest m.in. od przewidywanego okresu użytkowania danego środka trwałego.

Za pomocą amortyzacji nakłady na zakup bądź wytworzenie środka trwałego są stopniowo, w formie odpisów, zaliczane w koszty poszczególnych okresów, przy czym odpisy – jak wskazano wyżej – dokonywane zgodnie z regulacjami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Art. 16a ust. 1 updopy stanowi, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Uwzględniając, że amortyzacji środków trwałych dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych (art. 16i updop) stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy, w którym następuje odwołanie się do symbolu Klasyfikacji Środków Trwałych, należy stwierdzić, że rozwinięcie zakresu przedmiotowego środków trwałych wskazanych w art. 16a ust. 1 updop ma miejsce - jak słusznie zauważyła Spółka - w Klasyfikacji Środków Trwałych, którą określa Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r.) w sprawie klasyfikacji środków trwałych (Dz. U. z 2010 r., Nr 242, poz. 1622, z późn. zm.).

Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustaleniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych.

Przez środki trwałe rozumie się w Klasyfikacji Środków Trwałych rzeczowe aktywa trwałe i zrównane z nimi, o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok, kompletne, zdatne do użytku i przeznaczone na potrzeby jednostki lub oddane do używania na podstawie najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze.

Słusznie podniosła również Spółka, że za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się w Klasyfikacji Środków Trwałych pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może być nim np. budynek, maszyna, pojazd mechaniczny itp. Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się w ewidencji przyjęcie za pojedynczy obiekt, tzw. obiekt zbiorczy, którym może być np. zespół przewodów rurociągowych lub zespół latarni jednego typu użytkowanych na terenie zakładu, ulicy osiedla, zespoły komputerowe itp.

Zgodnie z komunikatem Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1, poz. 11), zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej. Natomiast w przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania m. in. środka trwałego według Klasyfikacji Środków Trwałych, zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem do Urzędu Statystycznego w Łodzi, który udziela informacji w zakresie stosowania takiej klasyfikacji.

Mając na względzie powyższe, przypomnieć należy, że organ podatkowy nie jest uprawniony do dokonywania klasyfikacji środków trwałych do odpowiedniej grupy. Klasyfikacji tej powinien dokonać sam podmiot gospodarczy przy ewentualnej pomocy uprawnionego organu statystycznego.

Ponadto, aby składniki majątku wymienione w art. 16a ust. 1 updop mogły zostać zaliczone do środków trwałych podatnika, muszą spełniać następujące warunki:

przewidywany okres ich używania musi przekraczać jeden rok – o tym, jak długo będzie używany dany składnik decyduje sam podatnik;
muszą stanowić własność lub współwłasność podatnika – amortyzacji podatkowej podlegają wyłącznie środki trwałe, do których przysługuje podatnikowi prawo własności, z wyjątkiem środków używanych przez leasingobiorcę na podstawie umowy leasingu finansowego oraz tych wymienionych w art. 16a ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych;
muszą być kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania – ustawodawca nie określił bliżej tych warunków, jednakże należy stwierdzić, iż warunki te spełnia składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie przez właściwe organy administracji państwowej. Kompletne i zdatne do użytku są takie składniki majątku trwałego, które zawierają wszystkie elementy konstrukcyjne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania zgodnie z ich przeznaczeniem, bez narażenia życia lub zdrowia osób z nich korzystających. Tym samym, nie jest możliwe amortyzowanie budynku w trakcie budowy, czy też budynku niekompletnego;
muszą być wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą lub ich oddaniem do używania na podstawie umowy leasingu, najmu lub dzierżawy.

Jak wynika z wniosku, Spółka prowadzi inwestycję mającą na celu zwiększenie mocy produkcyjnych fabryki. Inwestycja ta obejmuje m.in.: modernizację i rozbudowę budynku hali produkcyjnej Spółki, polegającą na zwiększeniu powierzchni istniejącego Budynku oraz jego wyposażeniu. W związku z realizacją przedmiotowej inwestycji Spółka wyposażyła Budynek w odpowiednie systemy, urządzenia i instalacje techniczne wraz z uzbrojeniem, których szczegółowa charakterystyka została przedstawiona we wniosku. Wszystkie wymienione we wniosku systemy, urządzenia i instalacje techniczne wraz z uzbrojeniem są własnością Spółki i są wykorzystywane na potrzeby związane z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą, a okres ich używania jest dłuższy niż rok. Co istotne, wszystkie wymienione powyżej systemy, urządzenia i instalacje techniczne nie stanowią części składowych Budynku wmontowanych w Budynek na stałe, lecz są przytwierdzone są do Budynku w sposób pozwalający na ich odłączenie bez uszczerbku zarówno dla konstrukcji Budynku, jak i dla tych Składników Majątkowych. Służby techniczne potwierdziły też, że ww. Składniki Majątkowe stanowią samodzielne obiekty, których ewentualny demontaż i ponowne zamontowanie w innym budynku (bez konieczności dokonywania istotnych zmian adaptacyjnych) nie spowoduje zniszczenia ani Budynku, ani samych Składników Majątkowych.

Wszystkie te Składniki Majątkowe, stanowią więc kompletne i dające się wyodrębnić urządzenia zdatne do użytku. Posiadają one wszystkie elementy konstrukcyjne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania, jako całość, zgodnie z przeznaczeniem. Spółka sklasyfikowała również te Składniki Majątkowe w oparciu o Klasyfikację Środków Trwałych.

Zgodnie z art. 16f ust. 1 updop podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 16b updop.

Z kolei, na podstawie art. 16h ust. 1 pkt 1 updop, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Przepis art. 16i ust. 1 updop stanowi, że odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1. Stawki tam wykazane można podwyższać lub obniżać zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami ustawy.

Podsumowując powyższe wyjaśnienia stwierdzić należy, że wskazane w we wniosku Składniki Majątkowe, stanowiące elementy wyposażenia Budynku, podlegać będą amortyzacji, według stawek określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, jako odrębne środki trwałe.

W tych okolicznościach organ uznaje stanowisko Spółki za prawidłowe.

Końcowo - w odniesieniu do powołanych przez Spółkę interpretacji wyjaśnić należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego, a tym samym nie są wiążące w niniejszej sprawie Spółki.

Ponadto wskazać trzeba, że niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia pisemnej informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach zdarzenia przyszłego podanego przez Spółkę.

Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe jest zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalanie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Jeżeli w toku ewentualnego postępowania podatkowego lub kontrolnego właściwy organ ustali, że zdarzenie przedstawione we wniosku jest inne, wówczas właściwy organ wywiedzie skutki prawne adekwatne do sytuacji mającej miejsce w rzeczywistości a niniejsza interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych (nie będzie chroniła Spółki – Wnioskodawcy).

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin