P O S T A N O W I E N I E

Na podstawie art. 14 a § 4 w zw. z § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t.j. - Dz.U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), po rozpatrzeniu wniosku Spółki o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, Naczelnik Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie – biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny oraz stan prawny

postanawia

- uznać stanowisko Strony za prawidłowe.

UZASADNIENIE

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Podatnik prowadzi działalność gospodarczą jako właściciel sieci hoteli wraz z restauracjami. W związku z prowadzoną działalnością, Podatnik ponosi wydatki na zakup przedmiotów niezbędnych do wyposażenia hoteli. Przedmiotem takich zakupów są m.in. urządzenia klimatyzacyjne (dalej: klimatyzatory), które są następnie montowane w hotelach. Przewidywany okres użytkowania klimatyzatorów przekracza jeden rok. Klimatyzatory są montowane w budynkach hotelowych w sposób umożliwiający ich odłączenie od budynku bez uszczerbku zarówno dla substancji budynku, jak i klimatyzatora. Przedmiotowym wnioskiem Podatnik zwrócił się o potwierdzenie stanowiska, iż ma prawo uznać klimatyzator jako środek trwały w rozumieniu art. 16a ustawy z dnia 15.02.1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tj. Dz.U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.). Zdaniem Podatnika nabywanego przez niego urządzenia klimatyzacyjne odpowiadają definicji środka trwałego, zawartej w powołanym powyżej przepisie. Klimatyzator jest bowiem urządzeniem nabytym przez Podatnika, stanowi jego własność, jego przewidywany okres używania jest dłuższy niż rok, przeznaczony jest na potrzeby związane z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą oraz niewątpliwie jest zdatny do używania.

Ponadto, w ocenie Podatnika, uznanie klimatyzatora za środek trwały zależy od spełnienia wymogu kompletności w dniu przyjęcia do używania. Pojęcie „kompletności” nie jest zdefiniowane w prawie podatkowym. Wobec tego, zdaniem Podatnika, należy się oprzeć na kryteriach techniczno-użytkowych danego obiektu, w szczególności odnosząc się do możliwości jego eksploatacji po ewentualnym demontażu. Jak wynika z posiadanych przez Podatnika informacji, klimatyzatory mogą być wymontowywane z budynków, w których są umieszczone, a następnie instalowane w innych budynkach. Demontaż klimatyzatora nie powoduje jego zniszczenia, uszkodzenia albo konieczności zmiany przeznaczenia użytkowego. W związku z powyższym, w ocenie Podatnika, klimatyzator spełnia wszystkie przesłanki wymagane dla uznania go za środek trwały.

Charakter klimatyzatora jako odrębnego środka trwałego potwierdza wyszczególnienie go w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 30.12.1999 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz.U. Nr 112, poz. 1317 ze zm.), w rodzaju 653 – Urządzenia klimatyzacyjne. KŚT jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego wydanym nie tylko w celach ewidencyjnych, ale też w celu ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych, a więc stosowanie przepisów rozporządzenia dla celów klasyfikacji poszczególnych przedmiotów jako odrębnych środków trwałych na gruncie podatku dochodowego jest uzasadnione. Dodatkowo, KŚT posługuje się definicją środka trwałego, zgodnie z którą środkiem trwałym są składniki majątku kompletne i zdatne do użytku w momencie przyjęcia do używania. Należy zatem uznać, że wyszczególnienie urządzeń klimatyzacyjnych jako środków trwałych oznacza, iż powinny być uznane za spełniające warunek „kompletności” również dla celów podatku dochodowego od osób prawnych.

O kompletności i zdatności do używania klimatyzatora jako środka trwałego odrębnego od budynku świadczy również fakt, iż nie stanowi on stałego elementu wyposażenia budynku (możliwe jest użytkowanie budynku bez klimatyzatorów). Istotne znaczenie ma również charakter połączenia klimatyzatora z budynkiem. Zgodnie z KŚT „do wyposażenia budynku zalicza się wszystkie instalacje wbudowane w konstrukcję budynku na stałe np. instalacje sanitarne elektryczne, sygnalizacyjne, komputerowe, telekomunikacyjne, przeciwpożarowe oraz normalne wyposażenie budynku np. wbudowane meble. Klimatyzatory nie są montowane w budynku na stałe, bowiem możliwe jest ich odłączenie od budynku bez uszczerbku dla substancji budynku jak i klimatyzatora, brak jest więc podstaw do uznania ich za element stałego wyposażenia budynku.

Zdaniem Podatnika, takie rozdzielenie przez ustawodawcę w KŚT w dwóch różnych grupach budynków (należących do grupy 1) i urządzeń klimatyzacyjnych (należących do grupy 6), wskazuje, że są to dwa odrębne od siebie obiekty. W konsekwencji, klimatyzator nie powinien być traktowany jako wyposażenie (część) budynku zwiększające jego wartość, lecz jako odrębny środek trwały. Jako wyjątek od tej reguły należałoby potraktować sytuację, w której klimatyzatory są trwale wbudowane w substancję budynku (nie jest możliwe ich wymontowanie z budynku bez ich uszkodzenia lub zniszczenia).

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz przepisy prawa podatkowego obowiązujące w tym stanie faktycznym, Naczelnik Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie stwierdza co następuje:

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy z dnia 15.02.1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. - Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1) budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2) maszyny, urządzenia i środki transportu,

3) inne przedmioty

o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, zwane środkami trwałymi.

Z powyższego przepisu wynika zatem, że o zaliczeniu danej rzeczy do środków trwałych podlegających amortyzacji decyduje łączne spełnienie następujących warunków, a mianowicie dana rzecz:

- stanowi własność lub współwłasność podatnika;

- została przez podatnika nabyta lub wytworzona we własnym zakresie, albo oddana do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub leasingu;

- jest kompletna i zdatna do użytku w dniu jej przyjęcia do używania;

- jej przewidywany okres używania jest dłuższy niż rok;

- jest wykorzystywana przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

Z przedstawionego przez Podatnika stanu faktycznego wynika, że urządzenie klimatyzacyjne spełnia wszystkie wymogi stawiane przez art. 16a cyt. ustawy. Stanowi ono własność Podatnika (jednej ze spółek wchodzących w skład podatkowej grupy kapitałowej), jak również jest kompletne i zdatne do użytku. Ponadto będzie wykorzystywane dla potrzeb prowadzonej przez Stronę działalności gospodarczej, jaką jest prowadzenie sieci hoteli wraz z restauracjami, przez okres dłuższy niż 1 rok. Stanowi ono więc środek trwały, który - zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz.U. Nr 112, poz. 1317 ze zm.) - zakwalifikować należy do rodzaju 653 – Urządzenia Klimatyzacyjne. Urządzenia klimatyzacyjnego nie należy kwalifikować jako wyposażenia w rozumieniu przepisów rozporządzenia w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT), gdyż nie jest ono trwale wmontowane w konstrukcję budynku (jak przykładowo wymienione w rozporządzeniu instalacje sanitarne, elektryczne, sygnalizacyjne, komputerowe, telekomunikacyjne, przeciwpożarowe oraz normalne wyposażenie budynku np. wbudowane meble) i w dowolnym momencie może zostać odłączone od budynku bez uszczerbku zarówno dla budynku, jak i urządzenia.

Reasumując, klimatyzator stanowi środek trwały w rozumieniu art. 16a ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Podatnik ma więc prawo dokonywać jego amortyzacji dal celów podatkowych na zasadach określonych w art. 16a – 16m w/w ustawy, a dokonywane odpisy amortyzacyjne może zaliczać do kosztów uzyskania przychodu na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Powołany przepis stanowi bowiem, że kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.
Mając powyższe na uwadze, postanowiono jak na wstępie. Niniejsze postanowienie dotyczy wyłącznie stanu faktycznego przedstawionego we wniosku oraz obowiązującego w tym stanie faktycznym stanu prawnego.