Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB3/423-230/14-2/JG
z 8 sierpnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z 14 maja 2014 r. (data wpływu 19 maja 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia wartości kapitału zakładowego dla potrzeb stosowania przepisów o tzw. cienkiej (niedostatecznej) kapitalizacji – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 maja 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia wartości kapitału zakładowego dla potrzeb stosowania przepisów o tzw. cienkiej (niedostatecznej) kapitalizacji.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest spółką kapitałową z siedzibą w Polsce oraz prowadzi działalność gospodarczą w zakresie wynajmu i dzierżawy pozostałych pojazdów samochodowych. Jedynym właścicielem Wnioskodawcy jest spółka akcyjna z siedzibą w Belgii.

W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca uzyskał od swojego wspólnika pożyczki.

Dnia 20 września 2012 r. uchwałą wspólnika nastąpiło podwyższenie kapitału zakładowego Wnioskodawcy z kwoty 50 000 zł do kwoty 6 000 000 zł, dokonane poprzez utworzenie 119.000 nowych udziałów o wartości 50 zł każdy. Zgodnie z uchwałą, pokrycie podwyższonego kapitału zakładowego powinno nastąpić wkładem pieniężnym.

Porozumieniem z dnia 3 grudnia 2012 r. (dalej: „Porozumienie”) Wnioskodawca oraz wspólnik Wnioskodawcy potwierdzili fakt istnienia wierzytelności Wnioskodawcy względem wspólnika z tytułu niezapłaconego kapitału zakładowego w kwocie 5.950.000 zł oraz fakt istnienia wierzytelności wspólnika względem Wnioskodawcy tytułem zaciągniętych przez Wnioskodawcę pożyczek. Powołanym Porozumieniem strony dokonały potrącenia wzajemnych wierzytelności z tytułu pożyczek z wierzytelnością z tytułu niezapłaconego kapitału zakładowego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w opisanym stanie faktycznym prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym kapitał zakładowy w części wynoszącej 5.950.000 zł został pokryty wkładem pieniężnym, tj. do tej części kapitału zakładowego Wnioskodawcy nie znajdują zastosowania ograniczenia wynikające z art. 16 ust. 1 pkt 60 w zw. z art. 16 ust. 7 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397, z późn. zm.)?

Zdaniem Wnioskodawcy, stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 60 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, „nie uważa się za koszty uzyskania przychodów: odsetek od pożyczek (kredytów) udzielonych spółce przez jej wspólnika posiadającego nie mniej niż 25% udziałów (akcji) tej spółki albo wspólników posiadających łącznie nie mniej niż 25% udziałów (akcji) tej spółki, jeżeli wartość zadłużenia spółki wobec wspólników tej spółki posiadających co najmniej 25% udziałów (akcji) i wobec innych podmiotów posiadających co najmniej 25% udziałów w kapitale takiego wspólnika osiągnie łącznie trzykrotność wartości kapitału zakładowego spółki – w części, w jakiej pożyczka (kredyt) przekracza tę wartość zadłużenia, określoną na dzień zapłaty odsetek; przepisy te stosuje się odpowiednio do spółdzielni, członków spółdzielni oraz funduszu udziałowego takiej spółdzielni”. Cytowany przepis ogranicza możliwość zaliczenia do kosztów podatkowych odsetek od pożyczek w przypadku tzw. „cienkiej kapitalizacji”, tj. w razie, gdy zadłużenie podatnika względem znaczącego wspólnika przekracza trzykrotność kapitału zakładowego podatnika.

W kontekście powyższego na uwagę zasługuje także art. 16 ust. 7 ww. ustawy, zgodnie z którym: „wartość, o której mowa w ust. 1 pkt 60 i 61, funduszu udziałowego w spółdzielni lub kapitału zakładowego spółki określa się bez uwzględnienia tej części tego funduszu lub kapitału, jaka nie została na ten fundusz lub kapitał faktycznie przekazana lub jaka została pokryta wierzytelnościami z tytułu pożyczek (kredytów) oraz z tytułu odsetek od tych pożyczek (kredytów), przysługującymi członkom wobec tej spółdzielni lub wspólnikom wobec tej spółki, a także wartościami niematerialnymi lub prawnymi, od których nie dokonuje się odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16a-16m”.

Przedstawiony art. 16 ust. 7 ww. ustawy wskazuje sposób obliczania wysokości kapitału zakładowego na potrzeby „cienkiej kapitalizacji”, wyłączając z kapitału zakładowego m.in. wartość tego kapitału, jaka została pokryta wierzytelnościami z tytułu pożyczek udzielonych przez wspólników. Mając na uwadze okoliczność, iż żaden przepis ww. ustawy nie definiuje zwrotu pokrywania kapitału zakładowego, w tym zakresie niezbędne jest sięgnięcie do aktu normatywnego, regulującego zagadnienie instytucji wkładów do spółek kapitałowych. W świetle bowiem dyrektywy wykładni systemowej w przypadku, gdy akt prawny posługuje się pojęciem, którego nie definiuje, należy sięgnąć do definicji danego pojęcia wprowadzonej w innym akcie prawnym. Taka koncepcja jest szeroko akceptowana w doktrynie prawa podatkowego: „w sytuacji gdy prawo podatkowe określone wyrażenie stosuje, ale samo go nie definiuje, należy – po trzecie – sformułować tezę, że definicje „obce” wiążą nawet w sytuacji milczenia ustawy podatkowej, jeżeli są definicjami pojęć występujących wyłącznie w językach konwencjonalnych, np. są definicjami pojęć prawnych. Jeżeli w prawie cywilnym pojęcie nieruchomości jest zdefiniowane, to w prawie podatkowym – z braku odmiennej definicji – ma ono takie samo znaczenie, jak w prawie cywilnym” („System prawa finansowego: Tom III – Prawo daninowe” pod redakcją Leonarda Etela).

Na gruncie ustawy Kodeks spółek handlowych ustawodawca wprowadził dwupodział wkładów do spółki, tj. wkład pieniężny oraz wkład niepieniężny. „Wkład pieniężny to określona liczba znaków pieniężnych wnoszonych w gotówce albo też w formie bezgotówkowej, w szczególności w drodze przekazu bankowego” (A. Kidyba, Komentarz aktualizowany do art. 1-300 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych, 2014). W doktrynie prawa powszechnie przyjmuje się przy tym, iż nie występuje żaden trzeci typ wkładu. Pojęciu «wkład niepieniężny» ustawodawca przeciwstawia pojęcie «wkładu pieniężnego» (red. J. Strzępka, „Kodeks spółek handlowych, Komentarz”, 4. wydanie, str. 60).

W tym miejscu Wnioskodawca pragnie podkreślić fakt zasygnalizowany w opisie stanu faktycznego, iż zgodnym zamiarem stron Porozumienia, wspólnik Wnioskodawcy pokrył kapitał zakładowy Wnioskodawcy z tytułu podwyższenia tego kapitału poprzez potrącenie wzajemnych wierzytelności, a nie poprzez wniesienie wierzytelności z tytułu niespłaconych kwot pożyczek. Rozróżnienie skutków prawnych pokrycia kapitału zakładowego wierzytelnością (wkład niepieniężny, aportowy) od pokrycia kapitału zakładowego wkładem pieniężnym, skutkującym powstaniem wierzytelności po stronie spółki, w której podnoszony jest ten kapitał, znajduje przy tym akceptację w doktrynie prawa, w tym w stanowiskach organów podatkowych, przykładowo w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 29 listopada 2012 r. znak ITPB3/423-500a/12/MT. W przywołanej interpretacji indywidualnej organ podatkowy stwierdził:

„Wniesienie aportem do spółki kapitałowej wierzytelności, których dłużnikiem jest ta spółka stanowi jeden ze sposobów dokonania tzw. konwersji wierzytelności na kapitał zakładowy. Należy przy tym wyjaśnić, że istnieją dwa sposoby dokonania owej konwersji:

• objęcie przez wierzyciela udziałów (akcji) w podwyższonym kapitale zakładowym spółki w zamian za wkład niepieniężny w postaci jego wierzytelności wobec spółki – wierzyciel wnosi wierzytelność tytułem aportu, dokonując jej cesji na rzecz spółki, co prowadzi do wygaśnięcia zobowiązania, którego przedmiot stanowiła ta wierzytelność (wierzytelność zostaje bowiem nabyta przez dłużnika);
• objęcie przez wierzyciela udziałów (akcji) w podwyższonym kapitale zakładowym spółki w zamian za wkład pieniężny – powstaje wówczas roszczenie spółki wobec tego podmiotu o wniesienie wkładu pieniężnego, tj. wniesienie środków pieniężnych. Na podstawie umowy między wspólnikiem i spółką możliwe jest wówczas wzajemne potrącenie istniejących wierzytelności pieniężnych. Zgodnie z art. 498 § 1 Kodeksu cywilnego, potrącenie wierzytelności dwóch podmiotów, które są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami jest bowiem możliwe, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku. Skutkiem potrącenia jest wzajemne umorzenie się obu wierzytelności do wysokości wierzytelności niższej (art. 498 § 2 ww. ustawy). W przypadku omawianego sposobu konwersji wierzytelności wspólnika wobec spółki nie stanowi przedmiotu aportu, a jedynie służy realizacji wierzytelności spółki wobec wspólnika z tytułu objęcia udziałów (akcji)”.
  
  

W ocenie Wnioskodawcy, należy się zgodzić z przytoczonym powyżej stanowiskiem Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy, mając na uwadze następujące okoliczności.

Wymaga podkreślenia, iż ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych, jakkolwiek nie definiuje pojęcia „potrącenia”, to jednak zawiera regulacje wskazujące na sposób interpretacji tego pojęcia. Na mocy art. 15a ust. 7 ww. ustawy należy stwierdzić, iż ustawodawca zrównał „uregulowanie zobowiązania” z potrąceniem. Stosownie zaś do art. 26 ust. 1 ww. ustawy, podmioty dokonujące „wypłat” tzw. należności licencyjnych na rzecz nierezydentów zobligowane są pobierać zryczałtowany podatek dochodowy. Zgodnie zaś z art. 26 ust. 7 ustawy pdop „wypłata, o której mowa w ust. 1, 1c i 1d, oznacza wykonanie zobowiązania w jakiejkolwiek formie, w tym poprzez zapłatę, potrącenie lub kapitalizację odsetek”.

Wskazane postanowienia ww. ustawy nakazują zatem przyjąć stanowisko o adopcji pojęcia „potrącenia” z prawa cywilnego na grunt prawa podatkowego, tj. uznania przez ustawodawcę, iż potrącenie stanowi sposób uregulowania zobowiązania. Należy podkreślić, iż potrącenie w istocie stanowi zabieg prawny, polegający na uproszczeniu rozliczeń pomiędzy dwoma podmiotami, będącymi względem siebie jednocześnie wierzycielem i dłużnikiem. W efekcie potrącenie dokonywane jest w celu uniknięcia dokonywania podwójnych przelewów pieniężnych w przypadku wierzytelności pieniężnych.

W tym miejscu należy zaznaczyć, iż zaprezentowana powyżej koncepcja przyjmująca możliwość wniesienia aportem wierzytelności niepieniężnej (aportowej) albo potrącenia wzajemnych wierzytelności (prowadzącego do uznania wkładu za wkład pieniężny) stanowi powtórzenie stanowiska Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie przedstawionego w wyroku z 14 grudnia 2004 r. sygn. akt FSK 2066/04 (opublikowany: LEX nr 157992, M. Podat. 2005/10/38). Naczelny Sąd Administracyjny stanął na stanowisku, iż: ,,o tym, czy konwersja wierzytelności przysługującej wspólnikowi wobec spółki na udziały przybierze postać wkładu pieniężnego lub niepieniężnego decyduje treść uchwały nadzwyczajnego zgromadzenia wspólników spółki”.

Kierując się dyrektywą wskazaną w powyższym wyroku, udziałowiec Wnioskodawcy w treści uchwały nadzwyczajnego zgromadzenia wspólników w przedmiocie podwyższenia kapitału zakładowego Wnioskodawcy wskazał, iż pokryje nowo utworzone udziały wkładem pieniężnym.

W świetle powyższego, mając na uwadze swobodę kształtowania stosunków prawnych oraz wyraźny zamiar udziałowca wyrażony w uchwale o podwyższeniu kapitału zakładowego oraz zamiar udziałowca i Wnioskodawcy wyrażony w Porozumieniu, w ocenie Wnioskodawcy, nie pozostawiają wątpliwości, iż w przedstawionym stanie faktycznym doszło do potrącenia umownego wierzytelności wzajemnych pieniężnych przysługujących Wnioskodawcy względem udziałowca (o pokrycie podwyższonego kapitału zakładowego) oraz wierzytelności udziałowca względem Wnioskodawcy o zwrot udzielonych pożyczek.

Pomimo okoliczności, iż interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawne wskazane w art. 14k § 1 Ordynacji podatkowej, jedynie w stosunku do podmiotu, do którego jest skierowana, Wnioskodawca ma świadomość, iż jednym z podstawowych celów instytucji interpretacji indywidualnych jest – stosownie do art. 14a § 1 Ordynacji podatkowej – dążenie do zapewnienia jednolitego stosowania przepisów prawa podatkowego. Realizacji ww. celu służyć ma m.in. obowiązek publikacji wydanych interpretacji indywidualnych w Biuletynie Informacji Publicznej. W świetle powyższego, Wnioskodawca pragnie wskazać poniżej podstawy własnego stanowiska, wynikające z interpretacji indywidualnych wydanych w zbliżonych (analogicznych) stanach faktycznych. Mimo, że każdy przypadek (stan faktyczny bądź zdarzenie przyszłe) należy rozpatrywać odrębnie, w ocenie Wnioskodawcy, opisy przywołanych w niniejszym wniosku stanów faktycznych (zdarzeń przyszłych) wykazują na tyle silne podobieństwa, że przedstawione interpretacje podatkowe mogą stanowić poparcie stanowiska Wnioskodawcy w niniejszej sprawie.

Bezpośrednie potwierdzenie przedstawionej powyżej wykładni przepisów stanowi wydana w analogicznym stanie faktycznym interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 13 maja 2013 r. sygn. akt IBPBI/2/423-201/13/SD, w której organ podatkowy w całości uznał za prawidłowe stanowisko podatnika, m.in.:

„Wniesienie wierzytelności w drodze aportu do Spółki oraz potrącenie należności na wpłaty na kapitał zakładowy z wierzytelnością przysługującą akcjonariuszowi względem Spółki stanowią dwie odrębne niezależne od siebie kategorie. Bowiem w drodze czynności przedstawionych w opisie zdarzenia przyszłego dojdzie do wniesienia wkładu pieniężnego. Wynika to bezpośrednio z treści uchwały walnego zgromadzenia Spółki. (...)

Zatem, zdaniem Wnioskodawcy, powyższe argumenty świadczą o tym, iż w opisanym zdarzeniu przyszłym kwota podwyższenia kapitału zakładowego nie może być uznana za „pokrytą wierzytelnościami z tytułu pożyczek (kredytów) oraz z tytułu odsetek od tych pożyczek (kredytów), przysługującymi akcjonariuszom wobec tej spółki” w rozumieniu art. 16 ust. 7 ustawy o CIT”.

Podobne stanowisko wyraził Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji indywidualnej z 17 października 2013 r. znak IPTPB2/415-478/13-4/KR, wskazując, iż konwersja wierzytelności na udziały może przybrać postać wkładu niepieniężnego (aportowego) albo wkładu pieniężnego. Organ podatkowy zaznaczył, iż: „o tym, czy konwersja wierzytelności na udziały (akcje) ma postać wkładu pieniężnego, czy niepieniężnego, decyduje treść uchwały o podwyższeniu kapitału zakładowego”.

W wydanej dnia 28 marca 2011 r. znak IBPBI/2/423-1923/10/AK interpretacji indywidualnej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w sposób wyraźny wskazał, iż dokonanie konwersji wierzytelności na udziały lub akcje może nastąpić na dwa sposoby, tj.:

1. objęcie udziałów w podwyższonym kapitale zakładowym w zamian za wkład niepieniężny w postaci wierzytelności wobec spółki lub
2. objęcie udziałów w zamian za wkład pieniężny, kiedy to powstaje roszczenie spółki o wniesienie środków pieniężnych, przy czym na podstawie umowy pomiędzy wspólnikiem a spółką możliwe jest w takim przypadku wzajemne potrącenie istniejących wierzytelności pieniężnych.
   
   

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach podkreślił, iż w tym drugim przypadku wierzytelność wspólnika nie stanowi aportu. Analogiczne stanowisko wyraził także Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z 14 stycznia 2010 r. znak IBPBI/2/423-1247/09/PP, potwierdzając prawidłowość stanowiska podatnika, iż:

„Jeżeli więc dojdzie do wzajemnego, umownego potrącenia wierzytelności Spółki obejmującej udziały wobec spółki, w której są one obejmowane, z wierzytelnością z tytułu należnej wpłaty na poczet podwyższonych udziałów, to czynności tej należy przypisać charakter wykonania zobowiązania Wnioskodawcy wobec Spółki A., tożsamego z dokonaniem pieniężnej zapłaty za udziały. (...) W związku z tym art. 15 ust. 1j updop, regulujący kwestię kosztów uzyskania przychodów w przypadku objęcia udziałów w spółce w zamian za wkład niepieniężny w innej postaci niż przedsiębiorstwo lub jego zorganizowana część nie znajdzie w omawianej sytuacji zastosowania”.

Należy podkreślić, iż zaprezentowane powyżej uzasadnienie podatnika stanowi powtórzenie zdania wyrażonego bezpośrednio przez Ministra Finansów w piśmie z 8 kwietnia 2009 r. znak DD5/8211/12/ZSD/08/PK-468, stanowiącym zmianę interpretacji indywidualnej.

Pośrednio potwierdzenie prawidłowości zaprezentowanego powyżej przez Wnioskodawcę stanowiska stanowi interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 16 marca 2009 r. znak ILPB2/415-97/09-4/AJ. W przytoczonej interpretacji organ podatkowy stwierdził, co następuje:

„Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, że wspólnicy Spółki udzielili Jej oprocentowanych pożyczek. Obecnie strony tych umów planują zawrzeć porozumienie, które zakłada pokrycie nowych udziałów objętych przez wspólników w podwyższonym kapitale zakładowym wkładem pieniężnym równym wartości nominalnej udzielonych pożyczek. W rezultacie Spółka stanie się wierzycielem wspólników, a wierzytelność z tego tytułu zostanie potrącona z wzajemnymi wierzytelnościami wspólników wobec Spółki o zwrot pożyczek. W wyniku potrącenia wzajemne wierzytelności ulegną umorzeniu. Uznawać się będzie, że Spółka zwróciła wspólnikom pożyczki, a wspólnicy wpłacili do Spółki pełną kwotę pokrycia nowych udziałów równą wartości pożyczek.

Zatem nabycie nowych udziałów w Spółce przez Jej wspólników zostanie dokonane metodą pieniężną poprzez potrącenie wzajemnych należności i zobowiązań. Objęcie przedmiotowych udziałów ma zatem nastąpić w zamian za wkład pieniężny. W tej sytuacji na dzień objęcia udziałów w zamian za wkład pieniężny nie powstanie u wspólników obowiązek podatkowy w podatku dochodowym od osób fizycznych”.

Pomimo zatem, że interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 16 marca 2009 r. wydana została w odpowiedzi na inne pytanie, organ podatkowy potwierdził, iż w przedstawionym przez podatnika stanie faktycznym – zbliżonym do stanu faktycznego przedstawionego w niniejszym wniosku – wkład do spółki stanowi wkład pieniężny.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

W odniesieniu do powołanych przez Spółkę interpretacji indywidualnych, stwierdzić należy, iż są one rozstrzygnięciami wydanymi w konkretnych sprawach, osadzonych w określonym stanie faktycznym i tylko do nich się odnoszących, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Jednocześnie należy wskazać, iż powołane w treści wniosku orzeczenie nie może wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tego orzeczenia, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, iż zdaniem organu podatkowego, teza badanego rozstrzygnięcia nie ma zastosowania w przedmiotowym postępowaniu.

Z kolei odnośnie przywołania przez Wnioskodawcę poglądu występującego w doktrynie prawa podatkowego, zaznaczyć należy, że odzwierciedla on indywidualne stanowisko jego autora na dany temat. Ponadto dodaje się, iż komentarze podatkowe znajdujące się w publikacjach nie posiadają waloru wykładni powszechnej normującej prawo.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.