Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/2/423-598/14/CzP
z 14 lipca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 4 kwietnia 2014 r. (data wpływu do tut. BKIP 9 kwietnia 2014 r.), uzupełnionym 2 lipca 2014 r., o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zastosowania regulacji art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w odniesieniu do kaucji gwarancyjnych (stan faktyczny) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 kwietnia 2014 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zastosowania regulacji art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w odniesieniu do kaucji gwarancyjnych. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 26 czerwca 2014 r. Znak: IBPP2/443-357/14/WN, IBPBI/2/423-598/14/PH wezwano do jego uzupełnienia. Uzupełnienia wniosku dokonano 2 lipca 2014 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca świadczy usługi budowlano-montażowe często zlecając ich wykonanie podwykonawcom. Zgodnie z zawieranymi umowami zatrzymuje z faktur wystawionych przez podwykonawców określoną procentowo kwotę kaucji gwarancyjnej, która stanowi dla Spółki formę zabezpieczenia należytego wykonania robót, bądź też służy pokryciu roszczeń wynikających z ich niewykonania, czy też nienależytego wykonania. Umowy określają również termin i sposób zwrotu zatrzymanej kaucji. Zatrzymane kaucje ewidencjonowane są w księgach rachunkowych na kontach rozrachunkowych według poszczególnych kontrahentów. Kaucje mają charakter zwrotny – nie wpływają na wysokość kosztów – są neutralne podatkowo. W związku z tym Wnioskodawca nie stosuje przepisów ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 851, dalej „ustawa CIT ”), w stosunku do potrącanych kaucji gwarancyjnych.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca, w przypadku zatrzymania części wynagrodzenia podwykonawcy w postaci kaucji gwarancyjnej, jest zobowiązany do realizacji, w tej części, wykładni art. 15b ustawy o podatku od osób prawnych i korekty kosztów uzyskania przychodów, a jeżeli tak to od jakiej daty powinien liczyć przekroczenie 30 dni upływu terminu jej płatności?

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z zaliczeniem części wynagrodzenia na poczet kaucji gwarancyjnej wynikającej z umowy, powstaje odrębny stosunek prawny. Zatrzymanie, zgodnie z warunkami umowy kaucji gwarancyjnej, nie mieści się w pojęciu tak zwanej „nieuregulowanej należności”. Zobowiązanie z tytułu kaucji gwarancyjnej stanowi odrębne zobowiązanie od kwoty należnej w związku z wykonaniem przez podwykonawcę usług, bowiem wynagrodzenie należne podwykonawcy z tytułu ww. usług zostało zapłacone, a jedynie umówiona część kaucji gwarancyjnej została tymczasowo zatrzymana, zamiast dokonywać w tej części odrębnej wpłaty przez podwykonawcę. Zatrzymanie kaucji gwarancyjnej jest neutralne podatkowo i stanowi jedynie formę rozliczeń finansowych, jak również formę zabezpieczenia należytego wykonania robót przez wykonawcę, bądź też służy do pokrycia ewentualnych roszczeń wynikających z ich niewykonania, czy też nienależytego wykonania. W konsekwencji, do tej części zatrzymanego wynagrodzenia nie znajdują zastosowania, w żadnej mierze, regulacje zawarte w art. 15b ustawy CIT.

Uregulowanie zobowiązania wynikającego z faktur podwykonawców w kwocie pomniejszonej o procentowo określoną kaucję gwarancyjną nie spowoduje konieczności pomniejszenia wartości kosztów uzyskania przychodów o wartość zatrzymanej kaucji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 851, dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 updop.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami. Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Aby zatem wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• musi zostać poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• musi być definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• musi pozostawać w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• musi być poniesiony w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• musi zostać właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 updop nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Ustawa z dnia 16 listopada 2012 r. o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce (Dz.U. z 2012 r. poz. 1342), która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2013 r., wprowadziła w art. 15b updop rozwiązanie polegające na obowiązku dokonywania korekty kosztów uzyskania przychodów w przypadku nieuregulowania kwoty wynikającej z faktury lub innego dokumentu.

Z brzmienia art. 15b ust. 1 updop wynika, że w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury (rachunku), a jeżeli nie istniał obowiązek wystawienia faktury (rachunku) – kwoty wynikającej z umowy albo innego dokumentu, i nieuregulowania tej kwoty w terminie 30 dni od daty upływu terminu płatności, podatnik jest obowiązany do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z tych dokumentów.

W myśl art. 15b ust. 2 updop, jeżeli termin płatności jest dłuższy niż 60 dni, zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z dokumentów, o których mowa w ust. 1, dokonuje się z upływem 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów, o ile nie została ona uregulowana w tym terminie.

Art. 15b ust. 9 updop stanowi natomiast, że przepisy ust. 1-8 stosuje się odpowiednio, w przypadku gdy zobowiązanie zostało zapłacone w części.

Zatem, w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury lub innego dokumentu podatnik będzie zobowiązany do dokonania zmniejszenia tych kosztów, jeżeli nie ureguluje kwoty zobowiązania w ciągu 30 dni od daty upływu terminu jego płatności. Natomiast, w sytuacji ustalenia przez strony terminu płatności dłuższego niż 60 dni, podatnik będzie zobowiązany do dokonania zmniejszenia kosztów podatkowych o kwotę wynikającą z faktury lub innego dokumentu z upływem 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów, jeżeli w tym terminie kwota ta nie zostanie uregulowana.

Jak wynika z powyższego korekta kosztów podatkowych jest uzależniona od terminu płatności ustalonego przez strony i braku zapłaty w odpowiednim (wskazanym w przepisach) terminie.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca świadczy usługi budowlano-montażowe często zlecając ich wykonanie podwykonawcom. Zgodnie z zawieranymi umowami zatrzymuje z faktur wystawionych przez podwykonawców określoną procentowo kwotę kaucji gwarancyjnej, która stanowi dla Spółki formę zabezpieczenia należytego wykonania robót, bądź też służy pokryciu roszczeń wynikających z ich niewykonania, czy też nienależytego wykonania. Umowy określają również termin i sposób zwrotu zatrzymanej kaucji. Zatrzymane kaucje ewidencjonowane są w księgach rachunkowych na kontach rozrachunkowych według poszczególnych kontrahentów. Kaucje mają charakter zwrotny – nie wpływają na wysokość kosztów – są neutralne podatkowo. W związku z tym Wnioskodawca nie stosuje przepisów updop w stosunku do potrącanych kaucji gwarancyjnych.

Zdaniem tut. Organu, w odniesieniu do kaucji gwarancyjnych zatrzymywanych przez Wnioskodawcę nie znajduje zastosowania przepis art. 15b updop, gdyż kwoty te nie stanowią należności z tytułu nieopłaconych faktur (dotyczą one w istocie odrębnego stosunku prawnego).

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Ocena stanowiska Wnioskodawcy w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych (zdarzenie przyszłe) oraz podatku od towarów i usług została zawarta w odrębnych rozstrzygnięciach.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 14 marca 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.