Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB3/423-243/14-2/JG
z 11 sierpnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej przedstawione we wniosku z 12 maja 2014 r. (data wpływu 22 maja 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 maja 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka „A” S.A. (dalej: „A”, Spółka) jest wielooddziałowym podmiotem gospodarczym, będącym polskim podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych oraz podatku od towarów i usług, rozliczającym się w podatku dochodowym od osób prawnych na podstawie prowadzonych ksiąg handlowych. Spółka powstała w roku 1991, natomiast w styczniu roku 2014 połączyła się ze spółką „B” S.A. (w trybie połączenia przez przejęcie – spółką przejmującą było „A”). Obecnie 100% akcji Spółki posiada „C” S.A.

Spółka jest znaczącym na rynku krajowym dostawcą soli przeznaczonej do zimowego utrzymania dróg oraz największym odbiorcą złomu miedzi w Polsce. Jest także właścicielem najnowocześniejszego w Europie Terminalu Kwasu Siarkowego, uruchomionego w Porcie Szczecin. Oprócz powyższego, „A” prowadzi także działalność w tych obszarach, w których do stycznia 2014 r. prowadziła ją spółka „B”, a więc w zakresie produkcji związków renu (wykorzystywanych w technice lotniczej), kruszyw drogowych, odzysku surowców z wymurówek z pieców hutniczych oraz przetwarzania elektroodpadów.

Ze względu na fakt, iż przeważająca część (ponad 90%) przychodów Spółki generowana jest w wyniku prowadzonej działalności w zakresie handlu, w szczególności zaś:

• handlu złomem miedzi („A” jest jego głównym dostawcą dla hut miedzi należących do „C” S.A., a zarazem - jego największym odbiorcą w Polsce),
• handlu solą drogową (odbiorcami są podmioty działające w przemyśle chemicznym, spożywczym, ciepłownictwie, farbiarstwie, garbarstwie, produkujące pasze dla zwierząt oraz zajmujące się zimowym utrzymaniem dróg),

istotne – jest budowanie trwałych i stabilnych relacji z klientami (łącznie około kilkadziesiąt stale współpracujących podmiotów). Cel ten realizowany jest m.in. przez handlowców Spółki, którzy osobiście nawiązują kontakt z klientami, podejmując wszelkie niezbędne działania zmierzające do podpisania korzystnych dla „A” umów.

Klientami Spółki (będącymi zarówno dostawcami, jak i odbiorcami) są podmioty zlokalizowane na terenie całego kraju, a także – za granicą. Prowadzenie negocjacji wiąże się z koniecznością przeprowadzania spotkań o charakterze biznesowym, w trakcie których prowadzone są negocjacje handlowe, uzgadniane warunki rzeczowe i finansowe dostaw i zakupów, często o bardzo indywidualnym charakterze. Spotkania te dotyczą zarówno kontrahentów krajowych, jak i zagranicznych. Niejednokrotnie spotkania te przeciągają się w czasie, trwając nawet kilka godzin. Spotkania takie przeprowadzane są w siedzibie Spółki, jednak w przypadku, gdy należą do spotkań wielogodzinnych, przeprowadzane są często także poza siedzibą Wnioskodawcy, np. w lokalach gastronomicznych lub restauracji. Do dobrych obyczajów handlowych i praktyk należy podjęcie zaproszonego kontrahenta (kontrahentów) obiadem lub innym posiłkiem na koszt zapraszającego, np. Wnioskodawcy. Przedmiotowe spotkania w restauracji (lub w innym lokalu gastronomicznym) nie mają charakteru wytwornego obiadu (kolacji lub lunchu), czy specjalnie zorganizowanej imprezy. Ich celem jest omówienie bieżących spraw biznesowych, a nie chęć okazania przepychu, wytworności itp. Posiłki zamawiane są z obowiązującego menu. Wydatki na obiad (inny posiłek) z kontrahentem są dokumentowane fakturami VAT (rachunkami, w przypadku gdy dany lokal nie ma statusu podatnika VAT). Jeżeli chodzi o spotkania lub ich część, odbywające się w siedzibie Wnioskodawcy, to wówczas kontrahenci są częstowani drobnym poczęstunkiem oraz napojami (kawa, herbata, ciastka).

Ww. faktury VAT są przed zaksięgowaniem opisywane w systemie księgowym Spółki przez pracownika dokonującego zakupu usługi gastronomicznej tak, aby wiadomo było czego dany wydatek dotyczył (np. spotkanie z kontrahentem, negocjacje handlowe itp.). Nadmienić ponadto należy, że Spółka ewidencjonuje powyższe wydatki na odrębnym koncie „koszty biznesowe” i odróżnia je od wydatków na reprezentację (ujmowanych na koncie „koszty reprezentacji”).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wydatki ponoszone na obiad (kolację, lunch) z kontrahentami ponoszone na spotkaniu odbywanym w restauracji w celach biznesowych oraz wydatki na drobny poczęstunek ponoszone w związku ze spotkaniami biznesowymi w siedzibie Spółki (kawa, herbata, ciastka) stanowią koszty uzyskania przychodu przy ustalaniu podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...).

Na podstawie powyższej definicji w doktrynie (Podatek dochodowy od osób prawnych –Komentarz, red. M. Wilk i in., wyd. LEX 2012) wskazuje się, że dany wydatek może być uznany za koszt uzyskania przychodów, jeśli spełnia łącznie następujące przesłanki:

• został faktycznie poniesiony,
• jego poniesienie nastąpiło w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
• nie znajduje się w katalogu wydatków nieuznawanych za koszt, wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
  
  

Natomiast zgodnie z zobowiązującym art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za koszty uzyskania przychodów nie uważa się kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

W związku z faktem, iż:

• ustawodawca nie zdefiniował pojęcia „reprezentacja”,
• w wydawanych na przestrzeni ostatnich lat interpretacjach występowały rozbieżności co do znaczenia tego terminu, problematyka ta znalazła swoje omówienie i zarazem podsumowanie w wydanym w składzie siedmiu sędziów wyroku NSA z 17 czerwca 2013 r. sygn. akt II FSK 702/11.
  
  

NSA w wyroku tym podkreślił potrzebę indywidualnej oceny stanu faktycznego konkretnej sprawy dotyczącej kwalifikowania kosztów (wydatków) jako kosztów reprezentacji. Analiza tego orzeczenia pozwala jednak na wysunięcie poniżej wskazanych tez o charakterze ogólnym, które powinny być pomocne przy wykładni przepisów art. 15 ust. 1 i 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Z wyroku tego wynika m.in., że za koszty uzyskania przychodów należy uznać wszystkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione oraz definitywnie poniesione wydatki, których celem jest osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie ich źródła, związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, o ile nie zostały one wymienione w katalogu kosztów zawartym w art. 16 ust. 1.

Wymienienie w art. 16 ust. 1 pkt 28 jako przykładowych kosztów reprezentacji, wydatków na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych, nie oznacza, iż wydatki tego rodzaju zawsze muszą zostać wyłączone z kosztów uzyskania przychodów. Kwalifikacja każdego przypadku powinna być odrębna, pod kątem warunków i okoliczności uzasadniających poniesienie takich wydatków.

Dla kwalifikacji danych wydatków jako wydatków na reprezentację, wykluczonych z kosztów uzyskania przychodów, nie jest istotne miejsce podawania poczęstunków, świadczenia usług gastronomicznych etc., tj. nie bierze się pod uwagę tego, czy poczęstunki odbywają się w siedzibie firmy, czy też poza nią. Dla oceny takich wydatków nie są także istotne takie cechy jak wystawność, wytworność, okazałość poczęstunków. Nie ma bowiem możliwości skonstruowania miernika dla określenia poziomu wystawności, wytworności, okazałości czy przepychu jednakowego dla wszystkich podmiotów gospodarczych. Za wydatki na zakup żywności, napojów i usług gastronomicznych, wyłączone z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należy uznać te, których wyłącznym bądź dominującym celem jest stworzenie pewnego wizerunku podatnika, stworzenie dobrego obrazu jego firmy, czy działalności, wykreowanie pozytywnych relacji z uczestnikami takich spotkań.

Każda sprawa powinna być przedmiotem odrębnej oceny pod kątem okoliczności w jakich doszło do poniesienia omawianych wydatków. Poniesione wydatki na zakup żywności, napojów i usług gastronomicznych powinny spełniać wymogi przepisów art. 15 ust. 1 ww. ustawy, czyli być poniesionymi w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Reasumując, należy stwierdzić, że analiza tez wyroku NSA z 17 czerwca 2013 r. sygn. akt II FSK 702/11 prowadzi do wniosku, iż nie podlegają wykluczeniu z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ponoszone przez podatników wydatki na drobne poczęstunki (kawa, herbata, ciastka), a także posiłki (np. obiady, lunche), niezależnie od miejsca ich podawania (w siedzibie podatnika, czy też poza nią), podawane podczas prowadzenia rozmów i spotkań z kontrahentami, inwestorami, wykonawcami – które to spotkania i rozmowy dotyczą zakresu prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej. Tym samym – w przedstawionym w zapytaniu stanie faktycznym – wydatki, które:

• nie noszą znamion okazałości czy wytworności,
• poniesione są w celu omówienia bieżących spraw biznesowych, przeprowadzenia negocjacji, czy też podpisania kontraktu,

będą kosztem uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób prawnych.

Końcowo Wnioskodawca pragnie podkreślić, iż w przypadku, kiedy pracownicy Spółki uznają, że spotkania nie mają cech właściwych dla uznania ich za koszty uzyskania przychodu – będą one klasyfikowane jako wydatki niestanowiące kosztu uzyskania przychodu. Powyższe zbieżne jest z aktualną linią orzeczniczą, m.in. wyrokami sygn. akt II FSK 2102/11 z 19 czerwca 2013 r. oraz sygn. akt II FSK 2019/13 z 10 września 2013 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Ustosunkowując się z natomiast do powołanych w treści wniosku orzeczeń Naczelnego Sądu Administracyjnego należy wskazać, że nie mogą one wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, że zdaniem organu podatkowego, tezy badanych rozstrzygnięć nie mają zastosowania w przedmiotowym postępowaniu.

Z kolei odnośnie przywołania przez Wnioskodawcę poglądu występującego w doktrynie prawa podatkowego, zaznaczyć należy, że odzwierciedla on indywidualne stanowisko jego autora na dany temat. Ponadto dodaje się, iż komentarze podatkowe znajdujące się w publikacjach nie posiadają waloru wykładni powszechnej normującej prawo.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.