Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB3/423-194/14/DK
z 1 sierpnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku 23 kwietnia 2014 r. (data wpływu 29 kwietnia 2014 r.) dotyczącym udzielenia interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego – uzupełnionym w dniu 21 lipca 2014 r. – w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na samochody osobowe będące własnością Spółki – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 kwietnia 2014 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na samochody osobowe będące własnością Spółki.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, prowadzącą działalność gospodarczą m.in. w zakresie robót budowlanych. Zawarł on ze swoimi pracownikami umowy przekazania pracownikom samochodu służbowego. Przedmiotowe umowy dotyczą przekazania pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej do 3,5 tony. Zgodnie z postanowieniami przedmiotowych umów, powierzony pracownikowi pojazd może być wykorzystywany wyłącznie w celach służbowych, pracownik nie ma prawa do użytkowania samochodu służbowego do celów prywatnych nie może ich wykorzystywać w dni wolne od pracy, urlopy oraz w trakcie zwolnienia lekarskiego, urlopu macierzyńskiego i urlopu wychowawczego. Jedynie w wyjątkowej sytuacji, za zgodą Zarządu Spółki wyrażoną na piśmie, pracownik może użyć przekazany pojazd do celów prywatnych, za określoną odpłatnością.

Mając na uwadze powyższe należy uznać, że pojazdy co do których Wnioskodawca zawarł z pracownikami umowy przekazania samochodu służbowego w używanie, są wykorzystywane wyłącznie w ramach działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę (w tym sporadyczne wykorzystywane tych pojazdów do celów prywatnych pracowników, mające odpłatny charakter, następuje w ramach działalności gospodarczej Wnioskodawcy).

Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2014 r., aby skorzystać z prawa do pełnego odliczenia podatku naliczonego od wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, których dotyczą zawarte z pracownikami umowy, Wnioskodawca musiałby złożyć naczelnikowi właściwego urzędu skarbowego informację o tych pojazdach i prowadzić ewidencję przebiegu pojazdów, zgodnie z art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Z uwagi na to, że w ocenie Wnioskodawcy prowadzenie ewidencji przebiegu pojazdów jest obowiązkiem nazbyt uciążliwym, Wnioskodawca zdecydował, że w zakresie wydatków związanych z opisywanymi pojazdami, będzie korzystał z prawa do odliczenia 50% podatku naliczonego, zgodnie z art. 86a ust. 1 u.p.t.u.

Wnioskodawca planuje również zmianę opisanych powyżej, zawartych z pracownikami umów, w ten sposób, że pracownicy będą mieli możliwość wykorzystywania pojazdów na ich cele prywatne, za określoną w umowach odpłatnością.

W uzupełnieniu wniosku, które wpłynęło do tutejszego organu w dniu 21 lipca 2014 r. Spółka wskazała, że wszystkie samochody, o których mowa w stanie faktycznym wniosku z dnia 23 kwietnia 2014 r. są składnikami majątku Spółki – Wnioskodawca jest ich właścicielem.

W związku z tym sformułowano następujące pytania.

1. Czy wszystkie poniesione przez Wnioskodawcę wydatki związane z pojazdami opisanymi w stanie faktycznym, w tym podatek naliczony w części, w której Wnioskodawca nie korzysta z prawa do odliczenia, stanowią dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodu?
2. Czy w przypadku zmiany zawartych z pracownikami umów i umożliwienia pracownikom wykorzystywania pojazdów na ich cele prywatne, za określoną w umowach odpłatnością, wydatki związane z pojazdami opisanymi w stanie faktycznym, w tym podatek naliczony w części, w której Wnioskodawca nie korzysta z prawa do odliczenia, będą stanowić dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodu?

W ocenie Wnioskodawcy wszystkie wydatki ponoszone w związku z wykorzystywaniem pojazdów opisanych w stanie faktycznym, w tym podatek naliczony w części, w której Wnioskodawca nie korzysta z prawa do odliczenia, stanowią dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Z kolei w myśl art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a) ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów:

1. podatek naliczony:



1. jeżeli podatnik zwolniony jest od podatku od towarów i usług lub nabył towary i usługi w celu wytworzenia albo odprzedaży towarów lub świadczenia usług zwolnionych od podatku od towarów i usług,
2. w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług – jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.

Wnioskodawca wskazuje, że okoliczność, iż nie będzie prowadził ewidencji przebiegu pojazdów, o której mowa w art. 86a ust. 4 pkt 1 u.p.t.u., skutkuje brakiem prawa do odliczenia podatku naliczonego na gruncie podatku od towarów i usług. W związku z powyższym podatek naliczony, od wydatków związanych z pojazdami samochodowymi opisanymi w stanie faktycznym, w części nieodliczonej przez Wnioskodawcę, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi koszt uzyskania przychodu.

Mając na uwadze powyższe rozważania oraz okoliczność, że wydatki związane z pojazdami samochodowymi opisanymi w stanie faktycznym są ponoszone w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, w ocenie Wnioskodawcy wszystkie wydatki związane z tymi pojazdami, w tym podatek naliczony w części, w której Wnioskodawca nie korzysta z prawa do odliczenia, stanowią u Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu.

W ocenie Wnioskodawcy, w przypadku zmiany zawartych z pracownikami umów i umożliwienia pracownikom wykorzystywania pojazdów na ich cele prywatne, za określoną w umowach odpłatnością, wydatki związane z pojazdami opisanymi w stanie faktycznym, w tym podatek naliczony w części, w której Wnioskodawca nie korzysta z prawa do odliczenia, będą stanowić dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodu. Należy bowiem uznać, że odpłatne udostępnianie pracownikom samochodów służbowych do celów prywatnych będzie działaniem podejmowanym w ramach prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na wstępie należy stwierdzić, że postępowanie w sprawie interpretacji indywidualnej jest postępowaniem odrębnym od postępowania podatkowego, czy też kontrolnego, w których organ podatkowy zobowiązany jest do przeprowadzenia postępowania dowodowego, w którym bada okoliczności danej sprawy. W przypadku wydawania interpretacji indywidualnej organ podatkowy jest związany treścią przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, które stanowią podstawę do wydania interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, w ramach tego postępowania właściwy organ nie może jednak dokonywać weryfikacji przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, gdyż wykraczałoby to poza zakres przedmiotowego postępowania.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 851) – dalej: Ustawa, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powołany przepis ma charakter ogólny (tzw. klauzula generalna). Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Kosztami uzyskania przychodów są wyłącznie takie koszty, które spełniają kumulatywnie warunki określone w cytowanym art. 15 ust. 1, tj.:

• zostały poniesione przez podatnika,
  
• ich poniesienie miało na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,
  
• nie zostały wyłączone z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
  

Przesłankę celowości kosztu uważa się za spełnioną, gdy istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem danego kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Nie ma przy tym znaczenia, czy dany wydatek przyniósł oczekiwany skutek w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła. Istotne jest, czy w momencie jego ponoszenia podatnik mógł – obiektywnie oceniając – oczekiwać takiego efektu.

Katalog włączeń z kategorii kosztów uzyskania przychodów zawarty w art. 16 ust. 1 ustawy ma charakter zamknięty. Ujęte w nim wyłączenia mają różny charakter i pełnią różne funkcje.

W szczególności, część spośród nich prowadzi do bezwzględnego wyłączenia określonych rodzajów kosztów z kategorii kosztów podatkowych, część służy limitowaniu wysokości rozpoznawanych przez podatników rodzajów kosztów uzyskania przychodów (uniemożliwia zaliczenie do kosztów podatkowych wartości przewyższających ustalony przez ustawodawcę poziom wydatków), część – „przesunięciu” momentu rozpoznawania określonych kosztów, wykluczeniu ich związku albo powiązaniu ich z konkretnym przychodem lub momentem podatkowym.

I tak, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów podatek naliczony:

• jeżeli podatnik zwolniony jest od podatku od towarów i usług lub nabył towary i usługi w celu wytworzenia albo odprzedaży towarów lub świadczenia usług zwolnionych od podatku od towarów i usług,
  
• w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług – jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.
  

Wyjaśnić należy, że podatek naliczony, o którym mowa w powyższym przepisie, to suma kwot podatku VAT określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika przy nabyciu towarów i usług lub potwierdzających dokonanie przedpłaty.

Natomiast, podatek VAT naliczony, o który podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług zgodnie z odrębnymi przepisami, to 50% kwoty podatku, który w myśl art. 86a ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.) o podatku od towarów i usług, nie obniża podatku należnego.

Odnosząc powyższe do analizowanej sprawy wyjaśnić należy, że wejście w życie przepisów ustawy z dnia 7 lutego 2014 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2014 r., poz. 312), nie oznacza, że w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych, podatnicy ci zobligowani są do automatycznego pomniejszenia kosztów używania samochodu osobowego o 50%. A zatem, jeśli wydatki związane z używaniem tego samochodu – w tym podatek naliczony, o którym mowa we wniosku – spełniają warunki określone w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. samochody są wykorzystywane w prowadzeniu działalności gospodarczej, a w przypadku wykorzystywania samochodów przez pracowników Spółki na cele prywatne Spółka uzyskuje przychód w związku z udostępnianiem tych samochodów, to wydatki te będą stanowiły koszt uzyskania przychodu wraz z podatkiem naliczonym niepodlegającym odliczeniu od podatku należnego.

Powyższe należy odnieść zarówno do stanu faktycznego jak i zdarzenia przyszłego opisanego we wniosku.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.