Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB3/423-139/14-4/EK
z 30 czerwca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 21 marca 2014 r. (data wpływu 25 marca 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 marca 2014 r. został złożony ww. wniosek – uzupełniony pismem z 3 czerwca 2014 r. (data wpływu 9 czerwca 2014 r.) – wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka powstała dnia 7.06.2011 r. w wyniku przekształcenia spółki cywilnej w spółkę z o.o. Do Spółki zostały przyjęte aportem środki trwałe wycenione w Spółce w wartości rynkowej. Do Spółki między innymi został przekazany samochód ciężarowy X, jak również przyczepa Y. Środek trwały w postaci samochodu X został wyceniony w Spółce na wartość 91.394,18 zł (cena zakupu netto). Samochód X o wyżej wymienionej wartości w spółce cywilnej był jednorazowo amortyzowany, amortyzacja została ujęta w kosztach uzyskania przychodów. W dniu 3.07.2011 r. już jako środek trwały Spółki samochód ciężarowy X uległ wypadkowi – całkowita kasacja. Spółka z o.o. otrzymała od ubezpieczyciela kwotę 46.000,00 zł z tytułu ubezpieczenia, natomiast za sprzedaż wraku samochodu 14.000,00 zł netto, powyższe kwoty zostały ujęte w przychodach.

Do Spółki została wprowadzona aportem przyczepa Y o wartości 8.200,00 zł netto, która w spółce cywilnej w całości została amortyzowana i amortyzacja została ujęta w kosztach uzyskania przychodów. Z uwagi na wady które ujawniły się w trakcie eksploatacji przyczepy Spółka w roku 2012 wniosła sprawę na drogę postępowania sądowego o zwrot kosztów przyczepy od sprzedawcy. W marcu 2013 r. wydano wyrok i nakazano zwrot przyczepy dla firmy sprzedającej. Firma sprzedająca zabrała przyczepę i wystawiła fakturę korygującą na wartość 8.200,00 zł netto plus 23% VAT. Kwota 8.200,00 zł została ujęta na zmniejszenie kosztów uzyskania przychodów.

Dodatkowo w piśmie z 3 czerwca 2014 r. (data wpływu 9 czerwca 2014 r.) Spółka wyjaśniła, co następuje:

1. jak należy odczytywać stwierdzenie, że Spółka powstała „w wyniku przekształcenia Spółki cywilnej w Spółkę z o.o.” w kontekście wskazania, że „do Spółki z o.o. zostały przyjęte aportem środki trwałe”, w szczególności należy wyjaśnić tryb ww. przekształcenia spółki cywilnej w spółkę z o.o. oraz wskazać przepisy prawa będące podstawą owego przekształcenia;
   Spółka z o.o. powstała w wyniku przekształcenia spółki cywilnej na podstawie art. 551 § 2 Kodeksu spółek handlowych.
2. czy samochód X oraz przyczepa Y stanowiły w spółce z o.o. środek trwały w rozumieniu art. 16a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.);
   Samochód X oraz przyczepa Y stanowiły w Spółce środki trwałe.
3. czy ww. samochód ciężarowy oraz przyczepa podlegały amortyzacji, zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a odpisy amortyzacyjne stanowiły koszt uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15 ust. 6 tej ustawy;
   Samochód ciężarowy X oraz przyczepa Y w Spółce z o.o. nie podlegały amortyzacji, gdyż ww. środki trwałe były jednorazowo amortyzowane w spółce cywilnej.
4. w jaki sposób ustalona została dla potrzeb ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wartość początkowa ww. samochodu ciężarowego i przyczepy;
   Wartość początkowa samochodu ciężarowego X oraz przyczepy Y została ustalona w cenie zakupu netto.
5. co oznacza, że samochód ciężarowy X został wyceniony w Spółce na wartość 91.394,18 zł (cena zakupu netto) – czy cena ta odpowiadała wartości rynkowej tego pojazdu;
   Samochód ciężarowy X został wyceniony w Spółce na wartość 91.394,18 zł – jest to cena zakupu netto. Cena odpowiadała wartości rynkowej, ponieważ samochód został doposażony w hak holowniczy, osłony rurowe z przodu i pod podłogą oraz inny osprzęt.
6. czy kwota 8.200 zł, którą Spółka chce zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, stanowiła wartość rynkową przyczepy Y odpowiadającą (dla celów podatku dochodowego od osób prawnych) jej wartości początkowej;
   Przyczepa Y została zakupiona w spółce cywilnej w kwocie 8.200,00 zł (netto) i została jednorazowo amortyzowana, jest to cena zakupu i zarazem cena rynkowa.
7. na czyją rzecz wystawiona została faktura korygująca dotycząca zwrotu przyczepy do firmy sprzedającej;
   Faktura korygująca dot. zwrotu przyczepy Y została wystawiona na Spółkę.
8. czy kwota 8.200,00 zł (jako korekta) „została ujęta na zmniejszenie kosztów uzyskania przychodów” spółki z o.o. czy spółki cywilnej.
   Kwota 8.200,00 zł jako korekta została ujęta na zmniejszenie kosztów uzyskania przychodów Spółki.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wycenione środki trwałe po cenach rynkowych w Spółce samochodu X po likwidacji oraz przyczepy Y po zwrocie do producenta można ująć w koszty uzyskania przychodów w Spółce? Odnośnie samochodu X, czy wartość rynkowa środka trwałego wniesiona aportem, czy wysokość otrzymanego odszkodowania od ubezpieczyciela (46.000,00 zł) i za sprzedany wrak (14.000,00 zł)?

Zdaniem Wnioskodawcy, z uwagi na to, że jest przychód z tytułu odszkodowania za uszkodzony samochód X oraz przychód ze zwrotu wadliwie wykonanej przyczepy Y Spółka ma prawo wartość środków trwałych zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, zgodnie z art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – samochód ciężarowy X w kwocie 91.394,18 zł, natomiast przyczepę Y w kwocie 8.200,00 zł.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 551 § 2 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 1030), spółka cywilna może być przekształcona w spółkę handlową, inną niż spółka jawna. Przepis ten nie narusza przepisów art. 26 § 4-6.

W myśl art. 551 § 3 ww. ustawy, do przekształcenia, o którym mowa w § 2 zdanie pierwsze, stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące przekształcenia spółki jawnej w inną spółkę handlową, z tym że do skutków przekształcenia stosuje się art. 26 § 5.

Z kolei jak stanowi art. 26 § 5 powołanej ustawy, spółce handlowej powstałej w wyniku przekształcenia spółki cywilnej przysługują wszystkie prawa i obowiązki stanowiące majątek wspólny wspólników. Przepisy art. 553 § 2 i 3 stosuje się odpowiednio.

Powyższe oznacza m.in., że z dniem przekształcenia majątek wspólników – wniesiony do spółki cywilnej i nabyty w ramach spółki cywilnej – staje się majątkiem spółki handlowej (tu: spółki z ograniczoną odpowiedzialnością).

Ponadto, jak wynika z treści art. 553 § 2 i 3 ustawy Kodeks spółek handlowych, spółka przekształcona pozostaje podmiotem w szczególności zezwoleń, koncesji oraz ulg, które zostały przyznane spółce przed jej przekształceniem, chyba że ustawa lub decyzja o udzieleniu zezwolenia, koncesji albo ulgi stanowi inaczej oraz że wspólnicy spółki przekształcanej uczestniczący w przekształceniu stają się z dniem przekształcenia wspólnikami spółki przekształconej.

Na gruncie prawa podatkowego, prawa i obowiązki następców prawnych oraz podmiotów przekształconych, regulują przepisy art. 93-93e ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.). W przepisach tych ustawodawca przedstawił katalog sytuacji, w których zachodzi sukcesja podatkowa, tj. sukcesja praw i obowiązków następców prawnych oraz podmiotów przekształcanych.

I tak, zgodnie z art. 93a § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, osoba prawna zawiązana (powstała) w wyniku:

1. przekształcenia innej osoby prawnej,
2. przekształcenia spółki niemającej osobowości prawnej

– wstępuje we wszelkie przewidziane w przepisach prawa podatkowego prawa i obowiązki przekształcanej osoby lub spółki.

W świetle art. 93d ww. ustawy, przepisy art. 93-93c mają zastosowanie również do praw i obowiązków wynikających z decyzji wydanych na podstawie przepisów prawa podatkowego.

Sukcesja podatkowa na gruncie podatków dochodowych oznacza, że na spółkę przekształconą przejdą skutki podatkowe zdarzeń zaistniałych w spółce przekształcanej i ujętych w prowadzonych przez nią ewidencjach dla celów podatkowych, które wystąpiłyby w tej spółce, gdyby przekształcenie nie miało miejsca. Innymi słowy, jeżeli w spółce przekształconej pojawią się określone przychody, koszty lub wydatki, które są konsekwencją zdarzeń zaewidencjonowanych w spółce przekształcanej, to spółka przekształcona powinna je potraktować podatkowo tak, jak uczyniłaby to spółka przekształcana, gdyby przekształcenie nie miało miejsca.

Przedmiot opodatkowania w podatku dochodowym od osób prawnych obejmuje szeroko rozumianą działalność gospodarczą. Punktem wyjścia dla określenia zakresu przedmiotowego ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.) jest regulacja zawarta w art. 7 ust. 1 ww. ustawy, stanowiąca, że przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich dochód ten został osiągnięty (…). Dochodem – w myśl art. 7 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jest natomiast nadwyżka przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym.

Sposób ujęcia przedmiotu opodatkowania w podatku dochodowym od osób prawnych nie jest przypadkowy i pozwala na wyprowadzenie wniosku o objęciu zakresem ustawy wszystkich zdarzeń, z którymi wiąże się dla podatnika konkretna korzyść o wymiarze finansowym powodująca zwiększenie aktywów lub zmniejszenie pasywów. Wystąpienie każdego zdarzenia powodującego wymierną korzyść po stronie podatnika skutkuje obowiązkiem opodatkowania osiągniętej nadwyżki ponad koszty jej uzyskania przez podatnika. Nie jest przy tym istotne źródło korzyści, chodzi bowiem o każdy przypadek powodujący wzrost wartości majątku lub zmniejszenie zobowiązań ciążących na podatniku. Bez znaczenia jest również to, czy przysporzenie jest wynikiem działania innej osoby, czy też samego podatnika, jak również to, czy korzyść wiąże się z konkretnymi przepływami finansowymi. Przyjęte rozwiązanie legislacyjne pozwala na stosowanie przepisów ustawy niezależnie od specyfiki podmiotów podlegających opodatkowaniu, zmieniających się okoliczności i rzeczywistości gospodarczej, jak również ewolucji różnego rodzaju instrumentów wykorzystywanych w obrocie gospodarczym.

Z punktu widzenia przepisów ustawy istotny jest zatem efekt końcowy podejmowanej przez podatnika czynności czy też zaistniałego zdarzenia, tj. wystąpienie korzyści finansowej (przysporzenia), nie zaś rodzaj czynności czy zdarzenia, które doprowadziło do osiągnięcia przez niego przychodu.

Jak wskazano wcześniej, przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich dochód ten został osiągnięty (…). Dochodem jest natomiast, z zastrzeżeniem art. 10 i 11, nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym (…).

Ww. ustawa nie zawiera jednak legalnej definicji przychodu podatkowego. Ustawodawca ograniczył się w tym zakresie do wskazania w art. 12 ust. 1 przykładowych przysporzeń zaliczanych do tej kategorii.

Zgodnie z ww. przepisem, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe (art. 12 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy).

Na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych można stwierdzić, że o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów decyduje definitywny jego charakter w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa podatnika. Otrzymane świadczenie może być uznane za przychód, jeżeli ma ono charakter definitywny, ostateczny oraz pewny w tym znaczeniu, że podatnik uzyskuje swobodę dysponowania określonym świadczeniem lub środkami pieniężnymi.

Ustawa przewiduje przy tym wyjątki od powyższej reguły. Dotyczą one m.in.:

• przychodów z działalności gospodarczej i z działów specjalnych produkcji rolnej (art. 12 ust. 3);
  
• przypadków, w których przysporzenia otrzymywane przez podatnika nie stanowią jego przychodów podatkowych (art. 12 ust. 4).
  
  

I tak, na mocy art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Wykładnia powołanego powyżej przepisu prowadzi do wniosku, że objęte hipotezą tego przepisu przychody muszą być następstwem prowadzonej działalności gospodarczej. Zatem, między przychodem a wymienionymi rodzajami działalności gospodarczej musi istnieć związek skutkujący powstaniem przychodu. Omawiany przepis stanowi, że przychodami uznanymi za przychody z działalności gospodarczej są nie tylko przychody otrzymane, ale także należne, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane. Przychodami należnymi są przychody, które w następstwie działalności gospodarczej stały się należnością (wierzytelnością), chociaż faktycznie jeszcze ich nie uzyskano.

Dla potrzeb ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych kwestię kosztów uzyskania przychodów reguluje natomiast art. 15 ust. 1.

Zgodnie z tym przepisem, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Powyższe oznacza, że podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków pod warunkiem, iż nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ww. ustawy oraz że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poczynienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania lub zabezpieczenia przychodów). Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatnika musi wystąpić związek przyczynowo-skutkowy.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Zatem to podatnik zobowiązany jest wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność.

W tym miejscu należy zauważyć, że ustawodawca nie definiuje, co należy rozumieć pod pojęciami: „w celu” osiągnięcia przychodu, jak i „zachowanie” lub „zabezpieczenie” źródła przychodów.

Zgodnie z definicjami zawartymi w Słowniku języka polskiego PWN, pojęcie:

1. „celowość” oznacza: „przydatność do jakichś potrzeb”, „świadome zmierzanie do celu”, „taki przebieg zjawisk, zdarzeń, działań ludzkich, jakby w swym rozwoju zmierzały one do określonego celu”,
2. „zabezpieczyć” oznacza: „zapewnienie ochrony przed czymś niebezpiecznym lub szkodliwym”, „uczynienie bezpiecznym”, „zapewnienie utrzymania czegoś w dotychczasowym stanie”, „zapewnienie komuś środków do życia”, „zapewnienie zaspokojenia roszczenia lub wykonanie kary”, natomiast
3. „zachować” oznacza: „pozostać w posiadaniu czegoś”, „dochować coś w niezmienionym stanie mimo upływu czasu lub niesprzyjających okoliczności”, „uchronić przed zapomnieniem”.
   
   

Można więc przyjąć, że koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów to takie koszty, które są poniesione w trakcie dążenia do uzyskania przychodów. Określony cel musi być widoczny w momencie ponoszenia kosztu. Ponadto poniesione koszty winny omawiany cel realizować lub co najmniej zakładać jego realność. Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronienie istniejącego źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca (działający w formie sp. z o.o.) powstał w wyniku przekształcenia spółki cywilnej. Do Spółki przekazany został m.in. samochód ciężarowy, który w spółce cywilnej podlegał jednorazowej amortyzacji – amortyzacja stanowiła koszt uzyskania przychodu. 3 lipca 2011 r. samochód ciężarowy uległ wypadkowi (całkowita kasacja). W związku z tym zdarzeniem Spółka otrzymała od ubezpieczyciela kwotę 46.000 zł z tytułu ubezpieczenia, natomiast za sprzedaż wraku 14.000 zł.

Na tle powyższego powstała wątpliwość, czy wartość samochodu po likwidacji (jego wartość rynkowa) stanowić będzie koszt uzyskania przychodów Spółki.

Odnosząc powyższe do treści art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zauważyć należy, że spełnienie przez określony wydatek warunków o jakich mowa w zdaniu pierwszym tego przepisu („kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów”) nie stanowi bezwarunkowo o kosztowym charakterze określonego wydatku, ponieważ normę z art. 15 ust. 1 dopełnia treść art. 16 ust. 1 (przewidującego wyłączenie określonych wydatków z kategorii kosztów podatkowych), co wprost wynika z odesłania z art. 15 ust. 1 zdanie pierwsze in fine.

Konstatacja ta oznacza, że dokonując rozpoznania kosztowego charakteru określonego wydatku, podatnik musi badać nie tylko to, czy określony wydatek został poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, ale również i to, czy nie jest on objęty wyłączeniem z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, co definitywnie pozbawia go charakteru kosztu podatkowego, choćby nawet spełniał wprowadzone przez ustawodawcę w ust. 1 art. 15 ww. ustawy kryteria normatywne. Innymi słowy, wyłączenie określonego wydatku z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z art. 15 ust. 1 tej ustawy powoduje, że nie stanowi on kosztu uzyskania przychodu. Z drugiej strony, brak takiego wyłączenia na podstawie art. 16 ust. 1 ww. ustawy dopiero po spełnieniu przesłanek określonych w art. 15 ust. 1 daje podstawę do uznania go za koszt podatkowy.

Mając na uwadze powyższe wyjaśnienia należy zwrócić uwagę na treść art. 16 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

Powyższa regulacja ma na celu zapobieżenie sytuacji, gdy podatnik uwzględniłby w kosztach podatkowych straty w składnikach majątku, które zostały już przez niego rozliczone dla celów podatkowych poprzez odpisy amortyzacyjne.

Strata, o której mowa w ww. przepisie odzwierciedla zatem wartość „podatkową” utraconego składnika majątku – nierozliczone podatkowo wydatki na nabycie lub wytworzenie tego składnika majątku.

Przenosząc powyższe na grunt rozpoznawanej sprawy stwierdzić należy, że skoro Wnioskodawca nie dokonywał odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej ww. środka trwałego, gdyż – zgodnie z przedstawionym opisem sprawy – samochód ciężarowy podlegał jednorazowej amortyzacji w spółce cywilnej (a amortyzacja stanowiła koszt uzyskania przychodu), to Spółka nie ma możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów „straty w środku trwałym”.

W świetle powyższego, wartość rynkowa środka trwałego – samochodu ciężarowego po likwidacji – nie stanowi dla Spółki kosztu uzyskania przychodów, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika również, że do Spółki – oprócz ww. samochodu ciężarowego – przekazana została przyczepa. Z uwagi na wady, które ujawniły się w trakcie eksploatacji przyczepy, Spółka w 2012 r. wniosła sprawę na drogę postępowania sądowego o zwrot kosztów zakupu przyczepy. W marcu 2013 r. zapadł wyrok nakazujący zwrot przyczepy sprzedawcy. Sprzedawca zabrał przyczepę, wystawił fakturę korygującą na kwotę 8.200,00 zł netto + 23% VAT, a kwota ta – jako korekta – wpłynęła na zmniejszenie kosztów uzyskania przychodów Spółki.

Mając na względzie powyższe należy podkreślić, że jednym z warunków zaliczenia określonego wydatku do kosztów uzyskania przychodów jest to, by wydatek ten był definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona.

W niniejszej sprawie, przyczepa stanowiła w Spółce środek trwały niepodlegający amortyzacji, gdyż przyczepa była jednorazowo amortyzowana w spółce cywilnej (amortyzacja stanowiła koszt uzyskania przychodu). Następnie w wyniku ujawnienia się w trakcie eksploatacji wad przyczepy i skierowania sprawy (już przez Spółkę) na drogę postępowania sądowego, przyczepa została zwrócona sprzedawcy, który wystawił fakturę korygującą. Kwota wynikająca z faktury wpłynęła na zmniejszenie kosztów uzyskania przychodów.

Skoro więc ww. zdarzenie zostało już rozliczone poprzez korektę kosztów uzyskania przychodów, to w analizowanej sytuacji nie można mówić o powstaniu przychodu, a w związku z tym i kosztu uzyskania przychodów. Innymi słowy, jeżeli spółka cywilna dokonała jednorazowej amortyzacji przyczepy, która stanowiła koszt uzyskania przychodu, a Spółka skorygowała ten koszt w związku ze zwrotem przyczepy sprzedawcy, to ten sam wydatek nie może powtórnie stanowić kosztów podatkowych (Spółka nie poniosła wydatku, lecz dokonała korekty kosztów uzyskania przychodów).

Wobec powyższego, wartość rynkowa środka trwałego – przyczepy zwróconej producentowi – nie stanowi dla Spółki kosztu uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.