Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB1/415-372/14/DP
z 3 lipca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa
(Dz. U. z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 31 marca 2014 r. (data wpływu 3 kwietnia 2014 r.), uzupełnionym pismem z dnia 3 czerwca 2014 r. (data wpływu 9 czerwca 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków zaniechanej inwestycji – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 kwietnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków zaniechanej inwestycji.

Wniosek uzupełniono pismem z dnia 3 czerwca 2014 r. (data wpływu 9 czerwca 2014 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

We wrześniu 2000 r. mąż Wnioskodawczyni (upadłej) nabył nieruchomość, dom mieszkalny, za który zapłacił 50% wartości z 200.000 zł. Pozostałą kwotę, tj. 100.000 zł, miał zapłacić do dnia 31 grudnia 2000 r., jednakże kwoty tej nie zapłacił. W 2003 r. Wnioskodawczyni (rozdzielność majątkowa z mężem) na skutek ugody z wierzycielem, sprzedawcą nieruchomości, zapłaciła 80% (80.000 zł) zaległości nabywając nieruchomość. Zakup nastąpił od osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej. Budynek ten nie został wpisany do ewidencji środków trwałych. W okresie od 2005 r. do 2007 r. przez Wnioskodawczynię – prowadzącą działalność gospodarczą – zostały poniesione nakłady związane z przystosowaniem części budynku do prowadzonej działalności w wysokości 800.879 zł (VAT został odliczony, nakłady zwiększały wartość środka trwałego). W lutym 2009 r. została zamknięta działalność gospodarcza. W dniu 31 lipca 2009 r. została ogłoszona upadłość firmy Wnioskodawczyni. W remanencie likwidacyjnym, który został sporządzony przez Wnioskodawczynię na dzień zamknięcia działalności gospodarczej, ale złożony po ogłoszeniu upadłości, został wykazany ww. budynek i naliczono należny VAT, wykazując go w deklaracji. W 2014 r. Syndyk sprzedał przedmiotową nieruchomość za 601.111 zł. Od momentu poniesienia nakładów został zmieniony sposób użytkowania budynku z mieszkalnego na mieszkalno-użytkowy. W większej powierzchni jest użytkowy. Na dzień dzisiejszy syndyk nie posiada dokumentów (faktur, rachunków) świadczących o prowadzonej inwestycji. Z analizy deklaracji VAT i PIT-36L złożonych w urzędzie skarbowym za ww. okres wynika, że Wnioskodawczyni poniosła poniżej wskazane nakłady:

• w 2005 r. wykazano w deklaracji VAT nakłady zaliczane u Wnioskodawczyni do środków trwałych na kwotę 127.077 zł, pozostałe nakłady na kwotę 21.520 zł, koszty prowadzenia działalności w deklaracji rocznej wyniosły 27.934,50 zł.
  

• w 2006 r. wykazano w deklaracji VAT nakłady zaliczone u Wnioskodawczyni do środków trwałych na kwotę 589.388 zł, pozostałe nakłady na kwotę 15.716 zł, koszty prowadzenia działalności w deklaracji rocznej wyniosły 30.349,34 zł.

• w 2007 r. wykazano w deklaracji VAT nakłady zaliczone u Wnioskodawczyni do środków trwałych na kwotę 84.414 zł, pozostałe nakłady na kwotę 70.805 zł, koszty prowadzenia działalności w deklaracji rocznej wyniosły 160.717,08 zł.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy należy zapłacić podatek dochodowy od transakcji sprzedaży, w przypadku braku faktur dokumentujących poniesienie nakładów na remont budynku, a jedynie deklaracje VAT-7, w których ujęte są wydatki zaliczane u Wnioskodawczyni do środków trwałych i deklaracje roczne PIT, w których wykazano kwoty poniesionych kosztów, które nie zawierają wydatków inwestycyjnych? Jeżeli tak, to od jakiej kwoty?

Wnioskodawczyni uważa, że w przypadku budynku mieszkalno-użytkowego należy rozstrzygnąć jaki jest jego dominujący charakter. Jak wynika z pkt 2 objaśnień wstępnych Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych stanowiącej załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. Nr 112, poz. 1316 ze zm.) – budynki mieszkalne są to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej jest wykorzystywana do celów mieszkalnych. W przypadkach, gdy mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, budynek taki klasyfikowany jest jako niemieszkalny, zgodnie z jego przeznaczeniem (tak Minister Finansów w interpretacji z dnia 16 kwietnia 2010 r., IBPBI1/2/415-80/107MM).Tak więc w sytuacji, gdy większość powierzchni użytkowej lub jej całość przeznaczona jest na cele użytkowe należy budynek zakwalifikować do użytkowych. Jego zbycie będzie opodatkowane jako zbycie składnika majątku zaliczanego do środków trwałych jako inwestycja w toku. Zatem przy sprzedaży za kwotę 601.111 zł i poniesionych kosztach w wysokości 800.879 zł, wynikających z deklaracjach VAT za okres 2005-2007 oraz kosztach nabycia nieruchomości w kwocie 80.000 zł u sprzedawcy powstanie strata na tej operacji gospodarczej. W związku z powyższym nie powstanie obowiązek zapłacenia podatku dochodowego od transakcji sprzedaży nieruchomości będącej lokalem użytkowym pomimo, że Wnioskodawczyni nie posiada dokumentów potwierdzających poniesienie poszczególnych wydatków inwestycyjnych na tej nieruchomości, a jedynie posiada odpisy deklaracji VAT-7, w których ujęte są wydatki zaliczane u niej do środków trwałych i deklaracje roczne PIT, w których wykazano kwoty poniesionych kosztów, które nie zawierają wydatków inwestycyjnych, poświadczone za zgodność z oryginałem przez urząd skarbowy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21,52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Natomiast dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów (ust. 2 art. 9 ustawy).

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodu są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ww. ustawy.

Konstrukcja powyższego przepisu daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (nie wymienionych w art. 23 ust. 1 ww. ustawy) pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni lub pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wysokość osiągniętego przychodu bądź zachowanie źródła przychodu.

Tak więc kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie przychodu lub zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 23 ust. 1 ww. ustawy.

Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  

• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
  

• być właściwie udokumentowany.
  

Katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, pomimo ich związku z przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą, zawarty został w art. 23 ust. 1 omawianej ustawy. Należy jednak pamiętać, że samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, nie stwarza domniemania, że wszelkie pozostałe koszty, które nie są zamieszczone w art. 23 tej ustawy, zostaną ex lege uznane za koszty podlegające odliczeniu.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawczyni ponosiła nakłady na przystosowanie budynku mieszkalnego do celów działalności gospodarczej. Inwestycja nie została zakończona, w związku z tym budynek nie został wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Nieruchomość została sprzedana w 2014 r.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych definiuje wprost, co należy rozumieć przez pojęcie „inwestycji”. Zgodnie z art. 5a pkt 1 tej ustawy, inwestycje to środki trwałe w budowie w rozumieniu ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223, Nr 157, poz. 1241 i Nr 165, poz. 1316 oraz z 2010 r. Nr 47, poz. 278), zwanej dalej „ustawą o rachunkowości”.

Z kolei, środki trwałe w budowie to – w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 16 ustawy o rachunkowości – zaliczane do aktywów trwałych środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej podatnicy podejmują bowiem zadania inwestycyjne związane w szczególności z nabyciem, wytworzeniem lub ulepszeniem środków trwałych.

Wydatki ponoszone w związku z inwestycją nie podlegają bezpośredniemu zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu. Powiększają one wartość inwestycji, wpływając na przyszłą wartość początkową środka trwałego, który powstanie po zakończeniu inwestycji. Wydatki poniesione na zakończone inwestycje, w wyniku których zostaną wytworzone/ulepszone środki trwałe, stają się, co do zasady, kosztami uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne.

W toku prowadzonej inwestycji może również dojść do jej zaniechania, z którym mamy do czynienia wówczas, gdy podatnik nie podejmuje kolejnych czynności związanych z prowadzonym procesem inwestycyjnym, pomimo że nie został on zakończony. Ani ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych, ani też ustawa o rachunkowości nie podają natomiast definicji „zaniechanej inwestycji”. Wykładnia tego pojęcia została dokonana przez pryzmat piśmiennictwa, które wskazuje, że zaniechanie inwestycji to brak podejmowania kolejnych czynności związanych z prowadzonym procesem inwestycyjnym. Innymi słowy, to brak działania, zaprzestanie dokonywania następnych czynności, a w konsekwencji to rezygnacja z podjętych wcześniej zamierzeń i odstąpienie od inwestycji. Pojęcie „zaniechanych inwestycji” obejmuje ogół kosztów poniesionych w bezpośrednim związku z budową środka trwałego, która została zaniechana (środek trwały nie będzie oddany do użytku i wykorzystywany w działalności gospodarczej).

Zaniechanie inwestycji może polegać także na tym, że podatnik pomimo poniesienia pewnych wydatków odstępuje od zamiaru nabycia kompletnego środka trwałego lub też rezygnuje z wytworzenia we własnym zakresie środka trwałego, przy czym bez znaczenia dla uznania poniesionych wydatków za koszty .uzyskania przychodów jest przyczyna, z jakiej nastąpiło odstąpienie od zamiaru nabycia lub wytworzenia środka trwałego. Zaniechanie inwestycji dotyczy także rezygnacji już na etapie wstępnych czynności związanych z planowaną budową konkretnego obiektu.

Podkreślić należy, że ustawodawca pozwala rozliczyć w kosztach podatkowych koszty inwestycji, która nie została przez podatnika dokończona, nie żądając spełnienia jakichś dodatkowych warunków np. zaniechania z określonych powodów. Niewątpliwie jednak podatnik rozliczający w kosztach podatkowych wydatki poniesione na taką inwestycję powinien być w stanie wykazać, że podejmując ją zakładał jej związek z uzyskiwaniem przychodów lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów. Warunek ten jest podstawowy w zaliczeniu wydatku do kosztu uzyskania przychodów na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy.

W myśl art. 22 ust. 5e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty zaniechanych inwestycji są potrącalne w dacie zbycia inwestycji lub ich likwidacji.

Mając na uwadze treść tego przepisu należy stwierdzić, że skoro Wnioskodawczyni zbyła zaniechaną inwestycję, to rozliczenie tej transakcji powinno być dokonane na ogólnych zasadach dotyczących zbycia składników majątku firmy. Oznacza to, że w dacie odpłatnego zbycia inwestycji Wnioskodawczyni uzyskała przychód w wysokości ceny wynikającej z umowy, a jako koszt uzyskania tego przychodu zaliczyć może wydatki poniesione w związku z realizacją tej inwestycji. Jednakże dla zaliczenia kosztów zaniechanych inwestycji konieczne jest spełnienie ogólnych przesłanek zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodów wynikających z treści art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ustalając wartość nakładów inwestycyjnych należy również mieć na uwadze treść art. 22g ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z którego wynika, że za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Cytowana definicja ma charakter otwarty. Ustawodawca obejmuje pojęciem kosztu wytworzenia środka trwałego wszelkie koszty, których poniesienie jest związane bezpośrednio z realizacją inwestycji. Oceniając dany wydatek pod kątem możliwości uznania go za element wartości początkowej wytwarzanego we własnym zakresie środka trwałego, należy zatem badać, czy stanowi on element procesu wytwarzania tego składnika majątku podatnika.

W szczególności, do wartości składających się na koszt wytworzenia środka trwałego należą:

1. wartość – w cenie nabycia – rzeczowych składników majątku zużytych do wytworzenia środków trwałych, tj. przede wszystkim materiałów, z których został wykonany środek trwały,
2. wartość – w cenie nabycia – wykorzystanych usług obcych zużytych do wytworzenia środków trwałych, tj. zarówno usług polegających na samym wytwarzaniu środka trwałego, tj. przede wszystkim jego budowie, jak i innych usług niezbędnych do wytworzenia i uczynienia tego składnika majątku zdatnym do używania, np. kosztów prac geologicznych niezbędnych do uzyskania pozwolenia na budowę, usług projektowych, usług inżynierskich, doradztwa finansowego i prawnego związanego z prowadzoną inwestycją, kosztów sporządzenia dokumentacji przetargowej, kosztów niezbędnych ekspertyz obiektów budowlanych,
3. koszty wynagrodzeń wraz z pochodnymi, tj. przede wszystkim koszty wynagrodzeń dla pracowników zatrudnionych przy realizacji inwestycji.

Cenę nabycia ww. rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych należy ustalać, z uwzględnieniem art. 22g ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Omawiany art. 22g ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie reguluje przy tym jakie dowody powinny dokumentować ustalenie wartości kosztu wytworzenia środka trwałego. Konieczność przedstawienia dowodów potwierdzających prawidłowość tej operacji może się natomiast pojawić na etapie ewentualnych późniejszych postępowań podatkowych lub kontrolnych.

Zasady udowadniania okoliczności faktycznych w postępowaniu podatkowym normuje ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.). Na mocy art. 187 § 1 tego aktu prawnego, organ podatkowy jest obowiązany zebrać i w sposób wyczerpujący rozpatrzyć cały materiał dowodowy. Ocena kwestii udowodnienia danej okoliczności jest dokonywana na podstawie całości zgromadzonych dowodów (art. 191 tej ustawy).

W myśl art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej, jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. W szczególności dowodami takimi mogą być księgi podatkowe, deklaracje złożone przez stronę, zeznania świadków, opinie biegłych, materiały i informacje zebrane w wyniku oględzin, informacje podatkowe oraz inne dokumenty zgromadzone w toku czynności sprawdzających lub kontroli podatkowej, z zastrzeżeniem art. 284a § 3, art. 284b § 3 i art. 288 § 2, oraz materiały zgromadzone w toku postępowania karnego albo postępowania w sprawach o przestępstwa skarbowe lub wykroczenia skarbowe (art. 181 Ordynacji podatkowej). Szczególną moc dowodową, omawiana ustawa nadaje m.in.: księgom podatkowym, które stanowią dowód tego, co wynika z zawartych w nich zapisów, pod warunkiem, że są prowadzone rzetelnie i w sposób niewadliwy (art. 193 § 1).

Z treści § 12 ust. 3 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. z 2013 r. nr 152, poz. 1475 z późn. zm.) wynika, że dowodami księgowanymi – na podstawie których dokonuje się zapisów w księdze – są faktury, faktury VAT RR, rachunki oraz dokumenty celne, zwane dalej „fakturami”, wystawione zgodnie z odrębnymi przepisami. Za dowody księgowe uważa się również – w myśl § 13 i § 14 ww. rozporządzenia – dzienne zestawienia dowodów (faktur dotyczących sprzedaży) sporządzone do zaksięgowania ich zbiorczym zapisem; noty księgowe, sporządzone w celu skorygowania zapisu dotyczącego operacji gospodarczej, wynikającej z dowodu obcego lub własnego, otrzymane od kontrahenta podatnika lub przekazane kontrahentowi; dowody przesunięć; dowody opłat pocztowych i bankowych; inne dowody opłat, w tym dokonywanych na podstawie książeczek opłat; dowody wewnętrzne; paragony lub dowody kasowe; opisy lub specyfikacje otrzymanych materiałów lub towarów handlowych, o których mowa w § 16 ww. rozporządzenia.

Natomiast w myśl art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2013 r. poz. 330), do ksiąg rachunkowych okresu sprawozdawczego należy wprowadzić, w postaci zapisu, każde zdarzenie, które nastąpiło w tym okresie sprawozdawczym. Podstawą takich zapisów są dowody księgowe stwierdzające dokonanie operacji gospodarczej, zwane dalej „dowodami źródłowymi”:

1. zewnętrzne obce – otrzymane od kontrahentów,
2. zewnętrzne własne – przekazywane w oryginale kontrahentom,
3. wewnętrzne – dotyczące operacji wewnątrz jednostki (art. 20 ust. 2 wskazanej ustawy).

Podstawą zapisów mogą być również dowody księgowe sporządzone przez jednostkę, wymienione w art. 20 ust. 3 ustawy o rachunkowości. Ponadto, w szczególnym przypadku uzasadnionego braku możliwości uzyskania zewnętrznych obcych dowodów źródłowych, kierownik jednostki może zezwolić na udokumentowanie operacji gospodarczej za pomocą księgowych dowodów zastępczych, sporządzonych przez osoby dokonujące tych operacji. Nie może to jednak dotyczyć operacji gospodarczych, których przedmiotem są zakupy opodatkowane podatkiem od towarów i usług oraz skup metali nieżelaznych od ludności (art. 20 ust. 4 tej ustawy).

Z powyższych przepisów wynika, że co do zasady wartość poniesionych nakładów powinna być udokumentowana zgodnie z zasadami prowadzonej dokumentacji księgowej, tj. fakturami, fakturami VAT RR, rachunkami oraz dokumentami celnymi. Dla uznania prowadzonych ksiąg za rzetelne i niewadliwe konieczne jest prawidłowe udokumentowanie zdarzeń gospodarczych. Podatnik zobowiązany jest więc dysponować dowodami dokumentującymi poniesione przez niego wydatki, a w razie ich braku w pierwszej kolejności podjąć działania, które umożliwiłyby ich odzyskanie lub odtworzenie.

Zatem stanowisko Wnioskodawczyni, że na podstawie odpisów deklaracji VAT-7 „w których ujęte zostały wydatki zaliczone do środków trwałych” oraz zeznań rocznych PIT, w których wykazano kwoty poniesionych kosztów” będzie mogła pomniejszyć przychód uzyskany z transakcji sprzedaży nieruchomości uznać należy za nieprawidłowe.

Jednocześnie należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Podkreślenia wymaga również fakt, iż dokonując interpretacji podatkowej w trybie art. 14a Ordynacji podatkowej, tutejszy organ nie może rozstrzygać w kwestiach, które wymagają przeprowadzenia postępowania podatkowego. W konsekwencji zatem, nie może dokonać ustalenia wysokości podatku, do zapłaty którego będzie Pan zobowiązany, co sugeruje treść wniosku. Przedmiotem interpretacji indywidualnej mogą być jedynie przepisy regulujące zasady jego ustalania.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni

od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.