2014.03.25 - Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB3/423-632/13/MK
z 25 marca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 23 grudnia 2013 r. (data wpływu 30 grudnia 2013 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie:

możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zakup odzieży w sklepach (pytanie oznaczone we wniosku nr 1) jest prawidłowe;

podstawy prawnej dotyczącej możliwości uznania za koszty uzyskania przychodów naliczonego „podatku od wartości dodanej” (pytanie oznaczone we wniosku nr 2) jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 grudnia 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zakup odzieży w sklepach „konkurencyjnych” w kraju i za granicą oraz możliwości uznania za koszty uzyskania przychodów naliczonego podatku od wartości dodanej.

We wniosku przedstawiono następujący opis zdarzenia przyszłego.

Wnioskodawca jest spółką akcyjną (dalej „spółka") mającą siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i w związku z tym na podstawie przepisu art. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych podlega opodatkowaniu od całości swoich dochodów na terytorium RP (nieograniczony obowiązek podatkowy), jest również zarejestrowany jako podatnik VAT UE czynny.

Spółka działa w branży odzieżowej i zajmuje się projektowaniem, produkcją i sprzedażą odzieży oraz akcesoriów odzieżowych. W celu śledzenia bieżących trendów w modzie, analizy materiałów używanych w danym okresie do produkcji, zmian dotyczących rozmiarów i innych elementów odzieży dokonywane są zakupy odzieży w sklepach o podobnym do Spółki profilu działalności w kraju i za granicą (dalej „sklepy konkurencyjne"). Spółka chcąc nadążyć za zmieniającymi się trendami w modzie jak również w branży odzieżowej musi śledzić działania firm konkurencyjnych, aby móc przygotowywać kolekcje odzieży, które sprostają wymaganiom stawianym przez rynek i będą odpowiadały najnowszym trendom w modzie.

Nabywana przez Spółkę odzież traktowana jest wyłącznie jako materiał roboczy dla potrzeb działów projektowych. W tym celu poddawana jest analizie, testom jakościowym i wytrzymałościowym. Nabywana odzież nie stanowi przedmiotu dalszej odsprzedaży - nie jest towarem handlowym. Takie działania warunkują istnienie Spółki na rynku i pozwalają jej dostosować swoją ofertę handlową do aktualnych potrzeb klientów. Ponieważ ze względów marketingowych Spółka chce zachować anonimowość nie wymaga od dostawcy wystawienia faktury, potwierdzającej transakcję. Zakupy są dokumentowane wyłącznie paragonami, które następnie podlegają akceptacji przez osobę upoważnioną przez Spółkę do akceptacji tego rodzaju wydatków.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

czy ponoszone przez Spółkę wydatki na zakup odzieży w sklepach konkurencyjnych zarówno w kraju jak i za granicą, w celu wskazanym w opisie stanu faktycznego stanowią koszt uzyskania przychodów Spółki w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej updop)?
w przypadku pozytywnej odpowiedzi na pytanie wskazane w punkcie 1 - czy wobec braku faktury dokumentującej zakup odzieży w sklepach konkurencyjnych zarówno w kraju jak i za granicą, kosztem uzyskania przychodu na podstawie przepisu art. 16 ust, 1 pkt 46) a tiret drugie updop, będzie kwota brutto (cena netto plus podatek VAT) wskazana na paragonie dokumentującym zakup odzieży?

Zdaniem Wnioskodawcy, w zakresie pytania pierwszego, wydatki na nabycie odzieży w sklepach konkurencyjnych zarówno w sklepach znajdujących się na terytorium kraju, jak i poza jego granicami, która to odzież nie stanowi towaru handlowego - nie jest odsprzedawana, stanowią koszt uzyskania przychodów w myśl art. 15 ust. 1 updop.

Zgodnie z przepisem art. 15 ust 1 updop - kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez NBP z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Analiza pojęcia "koszty uzyskania przychodów" zawartego w art. 15 ust. 1 updop, prowadzi do wniosku, że Spółka ma prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków, pod warunkiem że:

są to koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów,
są to koszty poniesione w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
nie są kosztami wymienionymi w art. 16 ust. 1 updop

W rozumieniu Spółki wydatki na zakup odzieży przeznaczonej do przeprowadzenia analiz wskazanych w opisie stanu faktycznego, spełniają przesłanki wymienione w przywołanym przepisie. Są to wydatki gospodarczo uzasadnione i niewątpliwie wykazują związek z prowadzoną przez Spółkę działalności gospodarczą. Między tymi wydatkami a uzyskiwanymi przychodami zachodzi związek przyczynowy, ponieważ stanowią one jeden z najbardziej istotnych elementów procesu projektowania a następnie produkcji odzieży przez Spółkę a co za tym idzie warunkują uzyskiwanie i zwiększanie wpływów ze sprzedaży, a więc zwiększają przychód podatkowy.

Wydatki na zakup odzieży w firmach konkurencyjnych nie zostały również wymienione w art. 16 ust. 1 updop jako nie stanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Kwoty wydatkowane przez Spółkę na zakup odzieży poza granicami kraju Spółka, zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1 zdanie drugie powinna przeliczać na walutę polską według kursu średniego ogłaszanego przez NBP dla ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu Otrzymana z przeliczenia kwota stanowić będzie koszt uzyskania przychodu przez Spółkę.

Zdaniem Wnioskodawcy, w zakresie pytania drugiego, w przypadku wydatków na zakup odzieży w sklepach konkurencyjnych w celu opisanym w stanie faktycznym, gdy wydatki te nie zostaną udokumentowane fakturą, ale wyłącznie paragonem zaakceptowanym przez osobę upoważnioną przez Spółkę, Spółka będzie uprawniona do rozpoznania kosztu uzyskania przychodu w kwocie odpowiadającej wartości brutto wskazanej w paragonie zakupu odzieży.

Zgodnie z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług (dalej uptu), zarówno w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2013 r., jak również po wejściu z dniem 1 stycznia 2014 r. nowelizacji tej ustawy, prawo do obniżenia kwoty podatku naliczonego co do zasady powstaje u podatnika nabywającego towary lub usługi w celu związanym z prowadzoną przez siebie działalnością gospodarczą - z chwilą otrzymania faktury dokumentującej zakup tych towarów lub usług.

Wynika to z aktualnie obowiązującego przepisu art. 86 ust. 10 w związku z art. 86 ust. 1 uptu, natomiast od dnia 1 stycznia 2014 r. z przepisu art. 86 ust. 10b w związku z art. 86 ust. 1 uptu. Wobec faktu, iż Spółka nie otrzyma faktury dokumentującej zakup odzieży, wskazanej w opisie stanu faktycznego, nie powstanie prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, wskazaną w paragonie. Dlatego też Spółka stoi na stanowisku, iż poniesiony przez Spółkę koszt stanowiący równowartość kwoty podatku VAT wynikającej z paragonu dokumentującego zakup odzieży, na podstawie przepisu art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a) tiret drugie updop będzie stanowiła koszt uzyskania przychodu wraz z kwotą netto ceny zakupu. Wobec braku faktury, zgodnie z przepisami ustawy o VAT - Spółce nie przysługuje bowiem prawo do obniżenie ani zwrot różnicy podatku od towarów i usług a naliczony podatek nie powiększa wartości środka trwałego ani wartości niematerialnej i prawnej.

Wobec powyższego za prawidłowe uznać należy stanowisko Spółki, że na podstawie przepisu art. 15 ust 1 w zw. z art. 16 ust 1 pkt 46 lit. a) tiret drugie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jest ona uprawniona do rozpoznania kosztu uzyskania przychodu w kwocie brutto ceny wydatkowanej na zakup odzieży w celach opisanych w stanie faktycznym.

Na poparcie swego stanowiska Spółka przywołała interpretację wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 21 maja 2010 r. w sprawie IBPBI/2/423-400/10/JD.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Kwestię kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów normują przepisy art. 15 i 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397, ze zm.). Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Z przepisu tego wynika zatem, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowym z przychodami (tzn. wydatki takie są uzasadnione z ekonomicznego punktu widzenia, ponieważ w rezultacie ich poniesienia podatnik może oczekiwać zwiększenia swoich przychodów), w tym służą zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów. Co istotne również, muszą być to wydatki, dzięki którym podatnik może osiągnąć przychód podlegający opodatkowaniu.

Kosztami tymi będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Zatem to podatnik zobowiązany jest wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, nie można uznać za koszt wydatków, których charakter budzi wątpliwości. Generalnie można więc przyjąć, że kosztami uzyskania przychodu są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, której celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów, w tym także dla zagwarantowania jego funkcjonowania.

Enumeratywnie wymieniony w art. 16 ust. 1 ustawy katalog kosztów niestanowiących kosztów podatkowych nie oznacza bowiem, że inne koszty w nim nie wymienione tymi kosztami nie mogą być. W takim przypadku należy badać, czy dany koszt poniesiony został w celu uzyskania przychodów (zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów).

Przesłankę celowości kosztu uważa się za spełnioną, gdy istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem danego kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Nie ma przy tym znaczenia, czy dany wydatek przyniósł oczekiwany skutek w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenie ich źródła. Istotne jest, czy w momencie jego ponoszenia podatnik mógł – obiektywnie oceniając – oczekiwać takiego efektu. Zatem, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, której celem jest osiągnięcie przychodów bądź zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

W takim ujęciu kosztami uzyskania przychodów będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za nie stanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Jednocześnie należy podkreślić, że o tym co jest celowe i potrzebne w prowadzonej działalności, decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z działalnością gospodarczą oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.

W większości przypadków związek z przychodem nie nasuwa żadnych wątpliwości. Są jednak sytuacje, w których ów związek przyczynowy nie jest tak jednoznaczny. Wszystkie te sytuacje należy zatem rozwiązywać według zasad racjonalnego rozumowania, odrębnie w odniesieniu do każdego przypadku. Należy w tym miejscu podkreślić, że koszt uzyskania przychodów jest kosztem działalności gospodarczej, która ze swej istoty zmierza do osiągnięcia przychodów.

Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści, albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu.

Zatem, aby wydatek poniesiony przez podatnika mógł stanowić koszt uzyskania przychodów, muszą zaistnieć łącznie następujące przesłanki:

został poniesiony przez podatnika,

jest definitywny, a więc bezzwrotny,

pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością,

poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,

konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań lub sprzecznych z prawem działań podatnika;

został właściwie udokumentowany,

nie jest kosztem wymienionym w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jak stanowi norma art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a) ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów:

podatek naliczony:

jeżeli podatnik zwolniony jest od podatku od towarów i usług lub nabył towary i usługi w celu wytworzenia albo odprzedaży towarów lub świadczenia usług zwolnionych od podatku od towarów i usług,
w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług - jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.

Podatek naliczony stanowi zatem koszt uzyskania przychodu, jeżeli podatnik:

korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, lub
nabył towary i usługi w celu wytworzenia albo odsprzedaży towarów lub świadczenia usług zwolnionych od podatku od towarów i usług. Ponadto, podatnik może zaliczyć do kosztów podatkowych podatek naliczony w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług nie przysługuje mu obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług, pod warunkiem jednak że naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych.

A zatem naliczony podatek od towarów i usług stanowi koszt uzyskania przychodu, jeżeli nie może zostać odliczony od podatku należnego lub zwrócony.

Ilekroć w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych jest mowa o ustawie o podatku od towarów i usług oznacza to ustawę z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.) – art. 4a pkt 7 ustawy.

Z kolei przez podatek od wartości dodanej, o którym mowa w art. 2 pkt 11 ustawy o podatku od towarów i usług, rozumie się podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium państwa członkowskiego, z wyjątkiem polskiego podatku od towarów i usług nakładanego tą ustawą.

Z powyższego wynika więc, że sformułowanie „podatek od towarów i usług” jest określeniem podatku od wartości dodanej obowiązującym wyłącznie w Polsce, a nie w innych krajach członkowskich. Zatem przez „podatek od towarów i usług” należy rozumieć podatek, o którym mowa w ustawie o podatku od towarów i usług. Ustawodawca nie zawarł w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych definicji podatku od wartości dodanej, jak również odesłania do odpowiednich aktów prawnych w państwach członkowskich UE regulujących ten podatek. Oznacza to, że wyłączenie wydatku z kosztów uzyskania przychodów powinno odnosić się wyłącznie do podatku od towarów i usług uregulowanego w polskiej ustawie o podatku od towarów i usług.

Tym samym, dla celów podatku dochodowego od osób prawnych, Spółka może uwzględniać w kosztach uzyskania przychodów wartość paragonów dokumentujących poniesione koszty w kwocie brutto albowiem w przedstawionej sytuacji nie mają zastosowania odpowiednie regulacje ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych odnoszące się do podatku od towarów i usług.

W konsekwencji, za nieprawidłowe uznać należy stanowisko Spółki, że na podstawie przepisu art. 15 ust 1 w związku z art. 16 ust 1 pkt 46 lit. a) tiret drugie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jest ona uprawniona do rozpoznania kosztu uzyskania przychodu w kwocie brutto ceny wydatkowanej – gdyż wobec braku faktury, Spółce nie przysługuje prawo do obniżenie ani zwrot różnicy podatku od towarów i usług a naliczony podatek nie powiększa wartości środka trwałego ani wartości niematerialnej i prawnej.

Reasumując, przedmiotowe wydatki dotyczą działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę – są one w sposób pośredni związane z jej przychodami (związane są z prowadzoną przez Spółkę działalnością w branży odzieżowej, warunkują istnienie Spółki na rynku: są niezbędne i pozwalają jej dostosować ofertę handlową do aktualnych potrzeb klientów). Między tymi wydatkami a uzyskiwanymi przychodami zachodzi związek przyczynowy, ponieważ stanowią one jeden z najbardziej istotnych elementów procesu projektowania a następnie produkcji odzieży przez Spółkę a co za tym idzie warunkują uzyskiwanie i zwiększanie wpływów ze sprzedaży, a więc zwiększają przychód podatkowy, a ponadto wydatki te, nie zostały wyłączenie z kosztów uzyskania przychodów na mocy art. 16 ust. 1 ustawy) – co do zasady, mogą zatem stanowić koszty uzyskania przychodów, na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, o ile zostaną prawidłowo udokumentowane przez podatnika.

Przy czym dla celów podatku dochodowego od osób prawnych, Jednostka może uwzględniać w kosztach uzyskania przychodów wartość paragonów dokumentujących poniesione koszty w kwocie brutto albowiem w przedstawionej sytuacji nie mają zastosowania odpowiednie regulacje ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (art. 16 ust 1 pkt 46 lit. a tiret drugie) odnoszące się do podatku od towarów i usług .

Wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie wynikające z własnego stanowiska, które nie zostały objęte pytaniem - nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 oraz art. 14f § 2 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Ponadto, odnośnie powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji, tutejszy organ wskazuje, że interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są w indywidualnych sprawach podatników i niewątpliwie kształtują sytuację prawną tych podatników w sprawach będących przedmiotem rozstrzygnięcia, lecz dotyczą konkretnych stanów faktycznych (zdarzeń przyszłych) i nie mają mocy prawa powszechnie obowiązującego, co oznacza, że należy je traktować indywidualnie.

Organ wydając przedmiotową interpretację indywidualną wskazał zakres i sposób zastosowania norm prawa podatkowego ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w odniesieniu do przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego oraz postawionego pytania. Jednocześnie ocenił stanowisko Wnioskodawcy pod względem zgodności z obowiązującymi przepisami prawa podatkowego. Co do zasady bowiem przedmiotem interpretacji indywidualnych wydawanych na podstawie art. 14b Ordynacji jest sam przepis prawa podatkowego.

Procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego czy kontrolnego. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. Pełna weryfikacja prawidłowości zaliczenia poszczególnych wydatków Wnioskodawcy do kosztów uzyskania przychodów może być dokonana jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa. Dokonując interpretacji indywidualnej Organ podatkowy działający z upoważnienia Ministra Finansów przedstawia jedynie swój pogląd dotyczący wykładni treści analizowanych przepisów i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego (którego elementy przyjmuje jako podstawę rozstrzygnięcia bez weryfikacji). Organ nie rozstrzyga o zindywidualizowanych obowiązkach podatkowych strony, gdyż może to nastąpić w ramach przeprowadzonego postępowania podatkowego.

Podkreślić również należy, że niniejsza interpretacja została wydana w oparciu o przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

W celu wykazania związku pomiędzy kosztem, a przychodem podatnik musi dysponować wymaganymi przez prawo dowodami. W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy. Z tak udokumentowanych wydatków winno ponadto wynikać, że mają związek z prowadzoną działalnością gospodarczą i bezpośrednio lub pośrednio wpływają na wielkość osiąganych przez podatnika przychodów.

Zasady prowadzenia tej ewidencji przez podatników określa ustawa z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2013 r. poz. 330 z późn. zm.). Przepis art. 20 ust. 1 tej ustawy stanowi, że do ksiąg rachunkowych okresu sprawozdawczego należy wprowadzić, w postaci zapisu, każde zdarzenie, które nastąpiło w tym okresie sprawozdawczym. Podstawą takich zapisów są dowody księgowe stwierdzające dokonanie operacji gospodarczej, zwane dalej "dowodami źródłowymi":

zewnętrzne obce - otrzymane od kontrahentów,
zewnętrzne własne - przekazywane w oryginale kontrahentom,
wewnętrzne - dotyczące operacji wewnątrz jednostki (art. 20 ust. 2 wskazanej ustawy).

Podstawą zapisów mogą być również dowody księgowe sporządzone przez jednostkę, wymienione w art. 20 ust. 3 ustawy o rachunkowości. Ponadto, w szczególnym przypadku uzasadnionego braku możliwości uzyskania zewnętrznych obcych dowodów źródłowych, kierownik jednostki może zezwolić na udokumentowanie operacji gospodarczej za pomocą księgowych dowodów zastępczych, sporządzonych przez osoby dokonujące tych operacji. Nie może to jednak dotyczyć operacji gospodarczych, których przedmiotem są zakupy opodatkowane podatkiem od towarów i usług oraz skup metali nieżelaznych od ludności (art. 20 ust. 4 tej ustawy).

Dowód księgowy – zgodnie z art. 21 ust. 1 tej ustawy o rachunkowości – powinien zawierać co najmniej:

określenie rodzaju dowodu i jego numeru identyfikacyjnego;
określenie stron (nazwy, adresy) dokonujących operacji gospodarczej;
opis operacji oraz jej wartość, jeżeli to możliwe, określoną także w jednostkach naturalnych;
datę dokonania operacji, a gdy dowód został sporządzony pod inną datą – także datę sporządzenia dowodu;
podpis wystawcy dowodu oraz osoby, której wydano lub od której przyjęto składniki aktywów;
stwierdzenie sprawdzenia i zakwalifikowania dowodu do ujęcia w księgach rachunkowych przez wskazanie miesiąca oraz sposobu ujęcia dowodu w księgach rachunkowych (dekretacja), podpis osoby odpowiedzialnej za te wskazania.

Można przy tym zaniechać zamieszczania na dowodzie danych, o których mowa w pkt 5 i 6, jeżeli wynika to z odrębnych przepisów lub techniki dokumentowania zapisów księgowych (art. 21 ust. 1a tej ustawy).

Dowód księgowy opiewający na waluty obce powinien zawierać przeliczenie ich wartości na walutę polską według kursu obowiązującego w dniu przeprowadzenia operacji gospodarczej. Wynik przeliczenia zamieszcza się bezpośrednio na dowodzie, chyba że system przetwarzania danych zapewnia automatyczne przeliczenie walut obcych na walutę polską, a wykonanie tego przeliczenia potwierdza odpowiedni wydruk (art. 21 ust. 3 tej ustawy).

Jak wyjaśniono uprzednio, kwestię dokumentowania kosztów uzyskania przychodów normują odrębne przepisy. A zatem, jeżeli na gruncie przepisów o rachunkowości, paragony fiskalne potwierdzające przedmiotowe wydatki, opisane w sposób wskazany przez Wnioskodawcę, stanowią dowody księgowe, będące podstawą wprowadzenia tych wydatków do ksiąg rachunkowych, taki sposób udokumentowania faktu ich poniesienia jest wystarczający również dla celów podatku dochodowego od osób prawnych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin