Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/2/423-185/14/CzP
z 8 maja 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 3 lipca 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z 4 lutego 2014 r. (data wpływu do tut. BKIP 10 lutego 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie uznania kosztów związanych z prowadzeniem składów konsygnacyjnych za koszty strefowe (pytanie oznaczone we wniosku jako nr 2) - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 lutego 2014 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie uznania kosztów związanych z prowadzeniem składów konsygnacyjnych za koszty strefowe.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca, spółka z o.o. (dalej: „Spółka”) powstała w wyniku przekształcenia X Spółka z o. o. Spółka Komandytowo – Akcyjna (dalej: „X”). Spółka prowadzi w Specjalnej Strefie Ekonomicznej (dalej zwana „Strefą”) działalność produkcyjną w zakresie produkcji obrzeży i profili meblowych w ramach inwestycji w Strefie. X uzyskała zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie Strefy w dniu 16 grudnia 2009 r. (dalej zwane „Zezwoleniem”). Zezwolenie zostało zmienione decyzją z 8 grudnia 2011 r. na podstawie art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz.U. z 2013 r. poz. 267) oraz art. 16 ust. 4-6 i art. 19 ust. 4 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (t.j. Dz.U. z 2007 r. Nr 42, poz. 274 ze zm.). Na podstawie art. 553 § 2 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 1030) obecnie Zezwolenie przysługuje Spółce.

Działalnością objętą Zezwoleniem jest działalność produkcyjna, handlowa i usługowa w zakresie określonym w następujących pozycjach Polskiej Klasyfikacji Działalności Głównego Urzędu Statystycznego, wprowadzonej rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 24 grudnia 2007 r. (Dz.U. Nr 251, poz. 1885): Produkcja pozostałych wyrobów z tworzyw sztucznych - sekcja C, dział 22, grupa 22.2, klasa 22.29, pod klasa 22.29.Z. Wspólnikami Spółki są osoby fizyczne. Spółka przewiduje wprowadzenie modyfikacji w zakresie organizacji działalności prowadzonej przez nią, tj. rozważa prowadzenie części dystrybucji towarów (produktów) wyprodukowanych w Strefie za pośrednictwem składów konsygnacyjnych ulokowanych poza jej obszarem.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy koszty związane z prowadzeniem składów konsygnacyjnych oraz dystrybucją za ich pośrednictwem towarów wyprodukowanych na terenie Strefy, zgodnie z Zezwoleniem, stanowią koszty uzyskania przychodu związane z przychodem wynikającym ze sprzedaży towarów za pośrednictwem tego składu? (pytanie oznaczone we wniosku nr 2

Zdaniem Spółki, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Zachowując argumentację poczynioną na gruncie pytania nr 1, zdaniem Spółki, wydatki poczynione na prowadzenie składów konsygnacyjnych oraz organizowanie za ich pośrednictwem dystrybucji towarów wyprodukowanych przez Spółkę na terenie Strefy stanowią koszty uzyskania przychodu wynikające z działalności strefowej. Przyjęcie, że działalność polegająca na sprzedaży produktów strefowych za pośrednictwem składów konsygnacyjnych ulokowanych poza Strefą stanowi (zgodnie z przedstawionym wyżej stanowiskiem Spółki) działalność gospodarczą na terenie Strefy determinuje potrzebę przyjęcia, iż wydatki poczynione w celu uzyskania przychodów z takiej działalności stanowią koszty uzyskania przychodu osiąganego na terenie strefy. W związku z tym wydatki związane z prowadzeniem składów konsygnacyjnych oraz organizowaniem za ich pośrednictwem dystrybucji towarów strefowych stanowią koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu, zatem winny być kwalifikowane jako koszty uzyskania przychodu z działalności strefowej.

Na poparcie powyższego stanowiska można powołać m.in. następujące interpretacje indywidualne:

• Znak: IBPBI/2/423-1225/13/PP,
• Znak: IPPB1/415-432/08-2/EC,
• Znak: ILPB3/423-265/09-6/ŁM

oraz pośrednio pozostałe interpretacje indywidualne przytoczone na potwierdzenie zasadności stanowiska w odniesieniu do pytania nr 1.

Przy czym interpretacja Znak: IBPBI/2/423-1225/13/PP została wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach 27 grudnia 2013 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Specjalne Strefy Ekonomiczne są częścią terytorium kraju wyodrębnioną administracyjnie, na której możliwe jest prowadzenie działalności gospodarczej na preferencyjnych warunkach, a w szczególności korzystanie ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych lub podatku dochodowego od osób fizycznych, o czym wyraźnie stanowi art. 12 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (t.j. Dz.U. z 2007 r. Nr 42, poz. 274 ze zm.).

Na mocy art. 12 ust. 1 tej ustawy, dochody uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy w ramach zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1, przez osoby prawne lub osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą są zwolnione od podatku dochodowego, odpowiednio na zasadach określonych w przepisach o podatku dochodowym od osób prawnych lub w przepisach o podatku dochodowym od osób fizycznych. Podstawą do korzystania z pomocy publicznej (zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym) jest zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie danej strefy uprawniające do korzystania z tej pomocy (art. 16 ust. 1 ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2011r. Nr 74, poz. 397 ze zm. – zwanej dalej „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami lub służą zachowaniu bądź zabezpieczeniu źródła przychodów. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w tym celu, nawet wówczas gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, winien wykazać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz to, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub że wydatek ten jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym.

Katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, pomimo ich związku z przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą zawarty został w art. 16 ust. 1 updop. Należy jednak pamiętać, że samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, nie stwarza domniemania, iż wszelkie pozostałe koszty, które nie są zamieszczone w art. 16 updop, zostaną ex lege uznane za koszty uzyskania przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 updop nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 updop, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo – skutkowym z osiąganymi przychodami. Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

• przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu ) oraz
• potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu.
  
  

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka przewiduje wprowadzenie modyfikacji w zakresie organizacji działalności prowadzonej przez nią, tj. rozważa prowadzenie części dystrybucji towarów (produktów) wyprodukowanych w Strefie za pośrednictwem składów konsygnacyjnych ulokowanych poza jej obszarem.

Mając na uwadze wyżej cytowane przepisy oraz przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego uznać należy, że wydatki związane z prowadzeniem składów konsygnacyjnych oraz organizowaniem za ich pośrednictwem dystrybucji towarów strefowych stanowią koszty, które winny być kwalifikowane jako koszty uzyskania przychodu z działalności strefowej.

Stanowisko Spółki jest zatem prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

W zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 1 wydano odrębną interpretację indywidualną.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – j.t. Dz.U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.