Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB3/423-91/14/PST
z 20 maja 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 20 lutego 2014 r. (data wpływu 25 lutego 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych wydatków na pokrycie kosztów noclegów pracowników mobilnych podczas wykonywania obowiązków służbowych w miejscu określonym w umowie jako miejsce świadczenia pracy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 lutego 2014 złożono ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych wydatków na pokrycie kosztów noclegów pracowników mobilnych podczas wykonywania obowiązków służbowych w miejscu określonym w umowie jako miejsce świadczenia pracy.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny

(Spółka, Wnioskodawca) jest producentem podzespołów elektronicznych oraz mechanicznych dla przemysłu motoryzacyjnego. Produkuje w szczególności elementy samochodowych instalacji gazowych LPG i CNG. Produkowane przez Spółkę podzespołysą sprzedawane w kraju i za granicą i powinny być montowane tylko przez uprawnione i przeszkolone warsztaty.

Wnioskodawca zatrudnia regionalnych doradców techniczno-handlowych (pracownicy mobilni), którzy udzielają pomocy technicznej warsztatom montującym samochodowe instalacje gazowe Wnioskodawcy oraz prowadzą szkolenia. Miejscem wykonywania przez nich pracy jest obszar jednego lub kilku województw. W związku z charakterem pracy stale podróżują. Odbywa się to w ramach określonego dla nich miejsca pracy oraz zgodnie z treścią zawartej umowy o pracę. Z uwagi na powyższe wyjazdy takie w ramach obszaru określonego w umowie nie stanowią podróży służbowej, a Spółka nie wypłaca za to diet. Wynika to z istoty definicji podróży służbowej, która opiera się na wykonywaniu obowiązków służbowych poza stałym, wskazanym w umowie miejscem pracy. W danym stanie faktycznym pracownicy wykonują swoje obowiązki służbowe w określonym w umowie obszarze. Jednakże w pewnych przypadkach Spółka ponosi koszty związane z wykonywaniem tej pracy przez pracowników mobilnych na obszarze Ich pracy określonym w umowie o pracę, tj. koszty noclegów poza miejscem zamieszkania danego pracownika. Odbywa się to w sytuacjach, gdy np. pracownik kończy pracę w danym dniu daleko od miejsca zamieszkania, a następnego dnia mają kontynuować w tej okolicy i niezasadnym, również ekonomicznie, byłoby gdyby pracownik wracał kilkadziesiąt/kilkaset kilometrów na nocleg do domu i następnego dnia pokonywał tę odległość ponownie, aby kontynuować pracę. Analogiczne sytuacje mają miejsce, kiedy pracownik prowadzi szkolenie 2-dniowe lub dnia następnego drugie w okolicy. Dokumenty potwierdzające zakup (rachunki, faktury) takich usług są wystawiane na Spółkę jako nabywcę i to ona faktycznie (tj. ze swoich zasobów majątkowych) ponosi te koszty.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie.

Czy wydatki poniesione na pokrycie kosztów noclegów pracowników mobilnych podczas wykonywania obowiązków służbowych na obszarze wskazanym jako miejsce pracy stanowią dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodów na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy kwestię zaliczania danych wydatków do kosztów uzyskania przychodów regulują następujące przepisy updop: art. 9, art. 15, art. 16. Zgodnie z art. 15 updop, decydującym dla zaliczenia danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów jest ustalenie, że istnieje pomiędzy nimi następujący związek: poniesienie kosztu jest niezbędne do osiągnięcia przychodu. W danym stanie faktycznym, niewątpliwie uznać należy, iż taki związek przyczynowo-skutkowy zachodzi. Wyjazdy pracowników mobilnych są koniecznym elementem wykonywania przez nich pracy, a jednocześnie ich celem i skutkiem jest powstanie przychodów po stronie ponoszącej te koszty Spółki. Poza tym, nie zostały one wyłączone z zakresu przedmiotowego kosztów uzyskania przychodów w art. 16 ust. 1 updop. Wnioskodawca realizuje także nakaz określony w art. 9: wszelkie ponoszone koszty są dokumentowane oraz prowadzona jest ewidencja rachunkowa ponoszonych kosztów. Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki na noclegi pracowników mobilnych związane z wykonywaniem przez nich obowiązków służbowych w miejscu wykonywania pracy, stanowią dla Spółki koszty uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na wstępie należy zauważyć że, pytanie (pytania) Wnioskodawcy zadane we wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego wyznacza przedmiotowy zakres postępowania interpretacyjnego (por. J. Brolik, Urzędowe interpretacje prawa podatkowego, Warszawa 2010, s. 61). Pogląd ten został zaaprobowany przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 29 lipca 2010 r., sygn. akt II FSK 944/10 czy też w wyroku NSA z dnia 16 września 2011 r., sygn. akt II FSK 497/10.

W związku z powyższym charakter pytania determinuje zakres wniosku, tj. w przedmiotowej sprawie odnosi się wyłącznie do możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych wydatków na pokrycie kosztów noclegów pracowników mobilnych podczas wykonywania obowiązków służbowych w miejscu określonym w umowie jako miejsce świadczenia pracy. Tym samym ocenie w niniejszej interpretacji nie podlega kwestia dokumentowania poniesionych kosztów a za podstawę rozstrzygnięcia przyjęto za opisem stanu faktycznego, że przedmiotowe wyjazdy pracowników nie są „podróżami służbowymi”.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm. – dalej: „ustawa”) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Konstrukcja tego przepisu daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ustawy), pod warunkiem, że wykaże istnienie związku przyczynowego pomiędzy ich poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu. Dotyczy to zarówno takich wydatków, które bezpośrednio przekładają się na uzyskanie konkretnych przychodów, jak i tych, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione, jako zmierzające do ich osiągnięcia.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Kosztem uzyskania przychodów jest wyłącznie taki koszt, który spełnia kumulatywnie warunki określone w cytowanym art. 15 ust. 1 ustawy, czyli:

• został poniesiony przez podatnika,
  

• jest definitywny, a więc bezzwrotny,
  

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  

• jego poniesienie miało na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów, tj. istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania; w momencie ponoszenia wydatku podatnik mógł, obiektywnie oceniając, oczekiwać skutku w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenie ich źródła,
  

• nie został wyłączony z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 ustawy,
  

• został właściwie udokumentowany.
  

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych różnicują przy tym zasady ujmowania kosztów dla celów podatkowych. W oparciu o kryterium stopnia powiązania istniejącego pomiędzy kosztem a celem, jakiemu ma służyć, ustawodawca wprowadził kategorie: kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z przychodami i innych niż bezpośrednio związane z przychodami (tzw. kosztów pośrednich), odrębnie regulując moment ich potrącalności (art. 15 ust. 4, ust. 4b-4d ustawy). Te pierwsze dają się powiązać z konkretnie określonym przychodem, jaki osiągnął podatnik, natomiast te drugie wiążą się z całokształtem działalności prowadzonej przez podatnika i ogólnie określonymi przychodami osiąganymi z tytułu prowadzenia tej działalności.

W odniesieniu do podatników prowadzących działalność gospodarczą należy przy tym podkreślić, że sam fakt poniesienia danego wydatku w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą nie jest decydujący dla uznania, że spełnia on przesłankę celowości wynikającą z art. 15 ust. 1 ustawy. Nie każdy bowiem wydatek ponoszony w ramach prowadzonej działalności gospodarczej ma na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie ich źródła. W odniesieniu do kosztów nieobjętych wyłączeniem z art. 16 ust. 1 ustawy można stwierdzić, że kwestia ich związku z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika stanowi jeden z istotnych elementów, które powinny być uwzględniane przy ocenie ich celowości – nie przesądza jednak samoistnie o możliwości zaliczenia tych kosztów do kategorii kosztów podatkowych.

Biorąc pod uwagę powyższe uwarunkowania prawne oraz przedstawiony stan faktyczny - rozważając kwestię kwalifikacji podatkowej przedmiotowych wydatków należy zauważyć, iż pomimo tego, że poniesione na pokrycie kosztów noclegów pracowników mobilnych podczas wykonywania obowiązków służbowych w miejscu określonym w umowie jako miejsce świadczenia pracy nie mogą być powiązane z konkretnym przychodem uzyskiwanym przez Wnioskodawcę, przejawiają jednakże związek z prowadzoną przez Spółkę działalnością. Stąd też przedmiotowe wydatki wypada zakwalifikować jako wypełniające dyspozycję art. 15 ust. 1 ustawy, przy spełnieniu wszystkich wyżej wymienionych warunków ustawowych, pozwala je zaliczyć do kosztów podatkowych.

Reasumując stanowisko Spółki wyrażone we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego jest prawidłowe.

Jednocześnie podkreślenia wymaga, że zaliczając określony wydatek do kosztów uzyskania przychodów podatnik stosuje przepis prawa podatkowego o charakterze materialnoprawnym uznając, iż zaistniałe po jego stronie okoliczności wypełniają hipotezę określonej normy prawnej (mieszczą się w zakresie zastosowania danej normy prawnej/danego przepisu). Podejmując decyzję o zastosowaniu danego przepisu prawa podatkowego podatnik musi liczyć się jednak z koniecznością przedstawienia dowodów potwierdzających prawidłowość tej czynności, jaka może się pojawić na etapie ewentualnych postępowań podatkowych lub kontrolnych. Warunkiem niezbędnym ich kwalifikacji jest oczywiście wykazanie, że między tymi wydatkami a zamierzonym przychodem istnieje związek przyczynowy w tym znaczeniu, że są one uzasadnione z ekonomicznego punktu widzenia, a w rezultacie ich poniesienia Spółka oczekiwała zwiększenia swoich przychodów, względnie zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu. Skutkiem tego konieczne jest udokumentowanie, także w razie nie uzyskania przychodu w następstwie poniesienia tych wydatków, że były one – obiektywnie rzecz ujmując – racjonalne co do zasady i co do wysokości.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. H. Sienkiewicza 84, 15–950 Białystok, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z dnia 13 marca 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.