Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB5/423-928/13-2/MW
z 13 lutego 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 15 listopada 2013 r. (data wpływu 18 listopada 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy w przypadku gdy zobowiązanie Spółki wobec Dostawcy zostanie uregulowane w terminie 90 dni od dnia zaliczenia przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury wystawionej przez Dostawcę, przy czym spłata przez Spółkę zobowiązania wobec Faktora nastąpi po tym terminie, Spółka nie będzie obowiązana do korekty kosztów uzyskania przychodów, o której mowa w art. 15b ustawy o CIT – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 listopada 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy w przypadku gdy zobowiązanie Spółki wobec Dostawcy zostanie uregulowane w terminie 90 dni od dnia zaliczenia przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury wystawionej przez Dostawcę, przy czym spłata przez Spółkę zobowiązania wobec Faktora nastąpi po tym terminie, Spółka nie będzie obowiązana do korekty kosztów uzyskania przychodów, o której mowa w art. 15b ustawy o CIT.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka jest podmiotem działającym w branży sportowej zajmującym się produkcją i sprzedażą rowerów oraz części i akcesoriów rowerowych. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka nabywa od dostawców różne kategorie towarów i usług. Z tytułu nabycia towarów i usług Spółka wykazuje zarówno koszty bezpośrednio związane z przychodami, jak i koszty pośrednie (koszty inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami w rozumieniu art. 15 ust. 4d ustawy o CIT).

W związku z zakupem przez Spółkę towarów i usług, dostawcy będą wystawiać na rzecz Spółki faktury ze standardowym terminem zapłaty wynoszącym 90 dni. Ze względu na specyfikę rynku sprzętu rowerowego (duża sezonowość sprzedaży), Spółka obawia się, iż dotrzymanie 90-dniowych terminów płatności może okazać się kłopotliwe. W związku z powyższym, w stosunku do wybranych kontrahentów (dalej: Dostawca) Spółka planuje wprowadzić rozwiązanie polegające na uzyskaniu zewnętrznego finansowania w postaci tzw. faktoringu odwrotnego, które pozwoli na odroczenie terminu zapłaty kwoty wynikającej z faktury od Dostawcy przy jednoczesnym uregulowaniu zobowiązania Spółki względem tego Dostawcy.

W tym celu, planowane jest zawarcie porozumienia pomiędzy Spółką a podmiotem finansującym (dalej: Faktor), na mocy którego Spółka uzyska od Faktora finansowanie pozwalające na spłatę zobowiązania z tytułu faktur otrzymanych od Dostawcy w terminie wskazanym na fakturach, tj. w ciągu 90 dni od ich wystawienia. Zgodnie z treścią planowanego porozumienia, przelew środków pieniężnych na rachunek Dostawcy zostanie fizycznie wykonany przez Faktora. W wyniku tej operacji, dojdzie do wygaśnięcia zobowiązania Spółki wobec Dostawcy każdorazowo nie później niż 90 dnia od dnia zaliczenia przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury wystawionej przez Dostawcę.

Spółka zobowiązana będzie następnie do zwrotu Faktorowi kwoty równej zobowiązaniu z tytułu faktur wystawionych przez Dostawcę, które Faktor uregulował w imieniu Spółki na rzecz Dostawcy (dalej: Zobowiązanie wobec Faktora). Spółka będzie obowiązana do zwrotu ww. kwot Faktorowi w terminie 90 dni od upływu terminu zapłaty wskazanego na fakturach wystawionych przez Dostawcę na rzecz Spółki.

Z tytułu udzielenia przez Faktora 90-dniowego okresu na spłatę Zobowiązania wobec Faktora, Spółka zapłaci Faktorowi wynagrodzenie obejmujące:

1. prowizję naliczoną od wartości brutto uregulowanych zobowiązań,
2. odsetki dyskontowe naliczane od wartości brutto zobowiązania.
   
   

Po wprowadzeniu ww. rozwiązania mogą się zdarzyć sytuacje, w których spłata przez Spółkę Zobowiązania wobec Faktora nastąpi po upływie 90 dni od dnia zaliczenia przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury wystawionej przez Dostawcę. Tym niemniej, jak wskazano powyżej, w wyniku uzyskania finansowania w ramach faktoringu odwrotnego, zobowiązanie Spółki wobec Dostawcy będzie każdorazowo uregulowane nie później niż w ciągu 90 dni od dnia zaliczenia przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury wystawionej przez Dostawcę.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przypadku gdy zobowiązanie Spółki wobec Dostawcy zostanie uregulowane w terminie 90 dni od dnia zaliczenia przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury wystawionej przez Dostawcę, przy czym spłata przez Spółkę zobowiązania wobec Faktora nastąpi po tym terminie, Spółka nie będzie obowiązana do korekty kosztów uzyskania przychodów, o której mowa w art. 15b ustawy o CIT?

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym zdarzeniu przyszłym, w przypadku gdy zobowiązanie Spółki wobec Dostawcy zostanie uregulowane w terminie 90 dni od dnia zaliczenia przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury wystawionej przez Dostawcę, przy czym spłata przez Spółkę Zobowiązania wobec Faktora nastąpi po tym terminie, Spółka nie będzie obowiązana do korekty kosztów uzyskania przychodów, o której mowa w art. 15b ustawy o CIT.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

1. Przepisy ustawy o CIT w zakresie korekty kosztów uzyskania przychodów
   
   

Ustawa z dnia 16 listopada 2012 roku o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce (Dz. U. z 2012 r. poz. 1342, dalej: ustawa nowelizująca) wprowadziła do ustaw o podatkach dochodowych rozwiązania, na podstawie których podatnik będący dłużnikiem ma obowiązek dokonania korekty kosztów uzyskania przychodów w przypadku nieuregulowania kwoty wynikającej z faktury lub innego dokumentu w przewidzianym przepisami terminie. Jak wskazano w uzasadnieniu do projektu ustawy nowelizującej, wprowadzenie omawianych regulacji ma na celu zmotywowanie dłużników do terminowego regulowania swoich zobowiązań i zwiększenia dyscypliny płatniczej.

Na gruncie ustawy o CIT powyższa regulacja została unormowana w art. 15b ustawy o CIT. W myśl ust. 1 tego przepisu, w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury (rachunku), a jeżeli nie istniał obowiązek wystawienia faktury (rachunku) – kwoty wynikającej z umowy albo innego dokumentu, i nieuregulowania tej kwoty w terminie 30 dni od daty upływu terminu płatności, podatnik jest obowiązany do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z tych dokumentów.

Ponadto, art. 15b ust. 2 ustawy o CIT stanowi, że w przypadku gdy termin płatności jest dłuższy niż 60 dni, zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów dokonuje się z upływem 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów, o ile nie została ona uregulowana w tym terminie. Powyższe oznacza, że w przypadku nieuregulowania zobowiązania z określonego tytułu w terminie przewidzianym przepisami ustawy, podatnik ma obowiązek dokonania korekty kosztów uzyskania przychodów.

2. Wykładnia pojęcia „uregulowanie kwoty”, o którym mowa w art. 15b ustawy o CIT

2.1. Dowolny sposób uregulowania zobowiązania

Przepisy ustawy o CIT nie definiują pojęcia „uregulowania” kwoty wynikającej z faktury, umowy lub innego dokumentu, na podstawie którego dany koszt zaliczono do kosztów uzyskania przychodów podatnika.

W ocenie Spółki, termin „uregulowanie kwoty” należy rozumieć jako zapłatę zobowiązań w jakiejkolwiek formie dopuszczalnej przepisami prawa. Rezultaty wykładni językowej tego przepisu, oparte o potoczne znaczenie terminu „uregulować”, rozumianego jako uiszczenie należności, spełnienie długu lub wypełnienie obowiązków, również wskazywałyby, iż uregulowanie następuje nie tylko poprzez fizyczną zapłatę przez dłużnika sumy pieniężnej, ale w każdy inny sposób prowadzący do wygaśnięcia zobowiązania.

Na swobodę w wyborze sposobu uregulowania zobowiązania z tytułu dostaw towarów i usług w kontekście art. 15b ustawy o CIT wskazują również zgodnie organy podatkowe w wydawanych interpretacjach indywidualnych. Przykładowo, w interpretacji indywidualnej z dnia 5 lipca 2013 r. (sygn. IPTPB3/423-109/13-5/MF) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi stwierdził m.in., iż „termin „uregulowanie” którym posługuje się ustawodawca w powołanych powyżej przepisach jest pojęciem szerokim, obejmującym wszelkie typy rozliczeń, takich jak: gotówka, czek gotówkowy, dowód wpłaty na rachunek bankowy, polecenie przelewu, polecenie zapłaty, czek rozrachunkowy, akredytywa, weksel własny, weksel trasowany, okresowe rozliczenia saldami, rozliczenia planowe, karta płatnicza, potrącenie (kompensata). Przez termin „uregulowanie”, o którym mowa w powołanych wyżej przepisach należy więc rozumieć każdą dopuszczalną prawnie formę efektywnego spełnienia świadczenia skutkującym wygaśnięciem zobowiązania”. Podobne stanowisko zajął również m.in. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 23 lipca 2013 r. (sygn. IBPBI/2/423-518/13/MO).

Podsumowując, uregulowanie kwoty z faktury w rozumieniu art. 15b ustawy o CIT, jest skuteczne zawsze wówczas, gdy dojdzie do wygaśnięcia zobowiązania podatnika względem dostawcy.

2.2. Wykładnia celowościowa przepisu art. 15b ustawy o CIT

Zgodnie z uzasadnieniem projektu ustawy nowelizującej, celem projektowanych zmian była w szczególności „poprawa płynności finansowej przedsiębiorców, ograniczenie zatorów płatniczych w gospodarce oraz zwiększenie dyscypliny płatniczej między przedsiębiorcami”. Z treści uzasadnienia do ustawy nowelizującej wynika ponadto, iż wprowadzenie regulacji zmierzającej do ograniczenia zatorów płatniczych miało na celu także „uniknięcie sytuacji, gdy podatnik będzie wykorzystywał swoją dominującą pozycję wobec dostawcy usług lub towarów przez narzucanie długich terminów płatności”. W tym celu wprowadzono rozwiązanie polegające na wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów kwot nieopłaconych w terminie 90 dni od dnia zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt analizowanego zdarzenia przyszłego należy podkreślić, iż w przypadku przelania przez Faktora (w imieniu Spółki) na rachunek Dostawcy kwoty wynikającej z faktury wystawionej przez Dostawcę przed upływem 90 dni od dnia zaliczenia przez Spółkę tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów, niewątpliwie zostanie spełniony cel wprowadzonej regulacji, gdyż Dostawca otrzyma należność wynikającą z wystawionej przez niego faktury, a tym samym zobowiązanie Spółki wobec Dostawcy zostanie uregulowane. Odwołując się do dyrektyw wykładni celowościowej, w kontekście interpretacji art. 15b ustawy o CIT uprawnione jest więc przyjęcie, iż w przypadku dokonania uregulowania zobowiązania przy udziale finansowania przez Faktora w ramach tzw. faktoringu odwrotnego, interesy obu stron, tj. zarówno Spółki jak i Dostawcy, zostaną zrealizowane. Tym samym, w ocenie Spółki, uregulowanie zobowiązania przy wykorzystaniu instytucji tzw. faktoringu odwrotnego realizuje cel tego przepisu, w szczególności poprzez doprowadzenie do efektywnego wygaśnięcia zobowiązania Spółki wobec Dostawcy.

3. Uregulowanie kwoty zobowiązania poprzez zastosowanie faktoringu odwrotnego

W przypadku klasycznej usługi faktoringu, stronami umowy są faktor oraz dostawca towarów i usług (faktorant). W ramach takiej umowy, faktorant przelewa na rzecz faktora swoje wierzytelności z tytułu dostaw towarów i usług w zamian za wypłatę przez faktora należności za przelane wierzytelności. W takim przypadku, przedmiotem finansowania są wierzytelności faktoranta.

W przypadku faktoringu odwrotnego, przedmiotem finansowania są z kolei zobowiązania faktoranta z tytułu nabywanych towarów i usług. Istotą takiej usługi jest zapłata przez faktora w imieniu dłużnika (faktoranta) jego zobowiązania wobec dostawcy, w terminie płatności faktury (lub we wcześniejszym terminie wskazanym przez dłużnika). Następnie faktor wydłuża dłużnikowi termin spłaty o okres uzgodniony z dłużnikiem. W ramach faktoringu odwrotnego faktorant (tj. nabywca towarów i usług) uzyskuje zatem finansowanie, które pozwala na terminowe regulowanie zobowiązań względem swoich dostawców.

Zgodnie z opisem zdarzenia przyszłego, Spółka planuje zawrzeć porozumienie z Faktorem, na mocy którego zobowiązania Spółki z tytułu faktur otrzymanych od Dostawcy zostaną uregulowane przez Faktora w terminie zapłaty wskazanym na fakturze (tj. w ciągu 90 dni). W ramach usługi świadczonej przez Faktora Spółka uzyska zatem finansowanie w wysokości kwot wynikających z faktur otrzymanych od Dostawcy, które pozwolą na uregulowanie zobowiązania Spółki wobec Dostawcy wynikającego z ww. faktur. Z treści porozumienia wynika, że Spółka będzie zobowiązana do zwrotu Faktorowi kwoty objętej finansowaniem w ciągu 90 dni od terminu zapłaty wskazanego na poszczególnych fakturach wystawionych przez Dostawcę na rzecz Spółki.

Z ekonomicznego punktu widzenia, opisane w zdarzeniu przyszłym finansowanie udzielane Spółce przez Faktora w ramach tzw. faktoringu odwrotnego, będzie miało charakter zbliżony do kredytu/pożyczki. W obu przypadkach Spółka uzyskuje bowiem środki finansowe pozwalające na spłatę zobowiązania wobec Dostawcy w terminie wskazanym na wystawionej przez niego fakturze. W omawianej sytuacji, różnica pomiędzy faktoringiem odwrotnym a udzieleniem kredytu/pożyczki polega zasadniczo na tym, iż w przypadku kredytu/pożyczki Spółka otrzymywałaby środki pieniężne na swój rachunek bankowy, z którego następnie sama dokonywałaby przelewu na rzecz Dostawcy. Specyfika usługi faktoringu odwrotnego polega natomiast na tym, iż udzielona Spółce kwota finansowania jest przekazywana przez Faktora bezpośrednio (z pominięciem Spółki) na rachunek bankowy Dostawcy. W efekcie Spółka, będąc stroną umowy faktoringu odwrotnego, ma pewność, iż jej zobowiązanie względem Dostawcy zostanie uregulowane zgodnie z terminem wskazanym na fakturze. Wszelkie czynności wykonywane w ramach faktoringu odwrotnego na rzecz Spółki przez Faktora, w tym dokonywanie przelewów pieniężnych na rachunek Dostawcy w celu uregulowania zobowiązań Spółki, stanowią przy tym podstawę wynagrodzenia należnego Faktorowi za świadczone usługi.

Należy jednak podkreślić, iż bez względu na to, który z podmiotów (Spółka czy Faktor) wykonywać będzie fizycznie przelew środków pieniężnych na rachunek Dostawcy, ekonomiczny rezultat takiej operacji pozostaje identyczny – dojdzie bowiem do wygaśnięcia zobowiązania Spółki wobec Dostawcy. W analizowanej sytuacji nie ma znaczenia, czy środki na spłatę zobowiązania przez Spółkę pochodzą z jej oszczędności, z faktoringu odwrotnego, czy też z kredytu lub pożyczki udzielonej Spółce. Każde z wymienionych źródeł finansowania pozwoli bowiem na spłatę zobowiązania Spółki wobec Dostawcy, a w konsekwencji na uregulowanie kwoty z faktury wystawionej przez Dostawcę, w rozumieniu art. 15b ustawy o CIT.

Mając powyższe na uwadze, nie ulega wątpliwości, że Spółka nie będzie obowiązana do korekty kosztów uzyskania przychodów, o której mowa w art. 15b ustawy o CIT, w stosunku do kwot wynikających z faktur wystawianych przez Dostawcę, nawet w przypadku gdy Spółka, po uzyskaniu finansowania przez Faktora, dokona spłaty ww. kwot na rzecz Faktora w terminie przekraczającym 90 dni od dnia zaliczenia ww. kwot do kosztów uzyskania przychodów. Wynika to z faktu, iż w wyniku operacji dokonanych w ramach faktoringu odwrotnego, zobowiązanie Spółki wobec Dostawcy zostanie każdorazowo uregulowane przed upływem ww. 90-dniowego terminu.

W związku z powyższym, Spółka wnosi o potwierdzenie prawidłowości zaprezentowanego stanowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397, z późn. zm., dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami bądź służą zabezpieczeniu lub zachowaniu źródła przychodów.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
  

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  

• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
  

• został właściwie udokumentowany,
  

• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 updop nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  
  

Koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty. Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Ustawą z dnia 16 listopada 2012 r. o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce (Dz. U. z 2012 r. poz. 1342) do updop wprowadzono, obowiązujący od 1 stycznia 2013 r., art. 15b zgodnie z którym:

• w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury (rachunku), a jeżeli nie istniał obowiązek wystawienia faktury (rachunku) – kwoty wynikającej z umowy albo innego dokumentu, i nieuregulowania tej kwoty w terminie 30 dni od daty upływu terminu płatności, podatnik jest obowiązany do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z tych dokumentów (art. 15b ust. 1 updop);
• jeżeli termin płatności jest dłuższy niż 60 dni, zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z dokumentów, o których mowa w ust. 1, dokonuje się z upływem 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów, o ile nie została ona uregulowana w tym terminie (art. 15b ust. 2 updop).
  
  

Zgodnie z art. 15b ust. 3 updop, zmniejszenia, o którym mowa w ust. 1 lub 2, dokonuje się w miesiącu, w którym upływa termin określony w tych przepisach. Jeżeli po dokonaniu zmniejszenia, o którym mowa w ust. 1 lub 2, zobowiązanie zostanie uregulowane, podatnik w miesiącu, w którym uregulował zobowiązanie, zwiększa koszty uzyskania przychodów o kwotę dokonanego zmniejszenia (art. 15b ust. 4 updop).

W myśl art. 15b ust. 5 ustawy, jeżeli w miesiącu, w którym podatnik ma obowiązek dokonać zmniejszenia, o którym mowa w ust. 1 lub 2, podatnik nie ponosi kosztów uzyskania przychodów lub poniesione koszty są niższe od kwoty zmniejszenia, wówczas ma obowiązek zwiększyć przychody o kwotę, o którą nie zostały zmniejszone koszty uzyskania przychodów.

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika że, Spółka jest podmiotem działającym w branży sportowej zajmującym się produkcją i sprzedażą rowerów oraz części i akcesoriów rowerowych. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka nabywa od dostawców różne kategorie towarów i usług.

Spółka planuje zawrzeć porozumienie z podmiotem finansującym (Faktorem), na mocy którego zobowiązania Spółki z tytułu faktur otrzymanych od Dostawcy zostaną uregulowane przez Faktora w terminie zapłaty wskazanym na fakturze (tj. w ciągu 90 dni). W ramach usługi świadczonej przez Faktora Spółka uzyska zatem finansowanie w wysokości kwot wynikających z faktur otrzymanych od Dostawcy, które pozwolą na uregulowanie zobowiązania Spółki wobec Dostawcy wynikającego z ww. faktur. Z treści porozumienia wynika, że Spółka będzie zobowiązana do zwrotu Faktorowi kwoty objętej finansowaniem w ciągu 90 dni od terminu zapłaty wskazanego na poszczególnych fakturach wystawionych przez Dostawcę na rzecz Spółki.

Wątpliwości Spółki budzi kwestia czy w przypadku gdy zobowiązanie Spółki wobec Dostawcy zostanie uregulowane w terminie 90 dni od dnia zaliczenia przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury wystawionej przez Dostawcę, przy czym spłata przez Spółkę zobowiązania wobec Faktora nastąpi po tym terminie, Spółka nie będzie obowiązana do korekty kosztów uzyskania przychodów, o której mowa w art. 15b ustawy o CIT.

Należy wskazać, że faktoring nie został zdefiniowany w polskich przepisach prawa i należy do tzw. umów nienazwanych. Co do zasady faktoring polega na tym, że faktorant przenosi na faktora wierzytelność, a faktor zobowiązuje się zapłacić faktorantowi jej wartość nominalną pomniejszoną o dyskonto uwzględniające wynagrodzenie faktora oraz świadczyć na jego rzecz dodatkowe usługi. Podkreślenia wymaga fakt, że skutkiem jaki wywołuje umowa faktoringu jest zmiana osoby wierzyciela. Zmiana ta dokonywana jest w oparciu o przepisy zawarte w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz.U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), w Księdze trzeciej, Tytule IX, Dziale 1 Zmiana wierzyciela.

Z powyższego wynika, że główną istotą faktoringu jest zmiana podmiotu uprawnionego (wierzyciela) w następstwie cesji (przelewu) wierzytelności. Istotą przelewu wierzytelności jest zatem umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na podstawie której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność. W wyniku przelewu wierzytelności prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności, przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie.

Instytucja cesji wierzytelności odnosi się zatem do sytuacji, w której wierzyciel przenosi na podmiot trzeci w drodze umowy wierzytelność przysługującą mu wobec dłużnika, zaś podstawowym wynikiem przelewu wierzytelności jest wstąpienie nabywcy w miejsce poprzedniego „właściciela” wierzytelności.

Wierzyciel, który dokonuje cesji wierzytelności zostaje w części lub w całości zaspokojony przez nabywcę wierzytelności, czyli następuje faktyczny przyrost jego majątku. Natomiast w sytuacji majątkowej dłużnika, sama cesja wierzytelności nie wywołuje żadnych skutków. Pozostaje on dłużnikiem co do całości pierwotnej wierzytelności.

Należy również wskazać, że przepisy podatkowe nie regulują stosunków cywilnoprawnych (zasad zawierania umów cywilnoprawnych, porozumień), ani nie mają wpływu na ich treść, w tym ustalenia dotyczące terminów płatności. Zgodnie z obowiązującą w prawodawstwie polskim zasadą swobody umów, strony transakcji mogą dowolnie kształtować treść umowy w granicach wyznaczonych przez prawo. Zasada ta ma również zastosowanie na gruncie prawa podatkowego. Organy podatkowe nie mają prawa ingerować w treść zawieranych umów i przyjęte w nich ustalenia, w tym zasady ustalania terminów płatności, chyba że postanowienia umów naruszają przepisy podatkowe, a to może być stwierdzone jedynie w trakcie przeprowadzonego przez organ pierwszej instancji postępowania podatkowego.

Przedstawione powyżej przepisy dotyczące korekty kosztów uzyskania przychodów mają zastosowanie w przypadkach braku zapłaty w odpowiednim (wskazanym w przepisach) terminie przez podatnika. Literalna wykładnia przepisów updop, w tym art. 15b prowadzi również do oczywistego wniosku, że przepisy te nie zawierają wyłączeń, jeśli chodzi o ich stosowanie, w odniesieniu do uregulowania zobowiązań podatnika przez osobę trzecią (w przedmiocie sprawy uregulowanie zobowiązania Spółki wobec Dostawcy przez Faktora).

Jednocześnie, odnosząc się do kryterium celowości wprowadzonych zmian należy podnieść, że zasadniczym celem wprowadzenia przedmiotowych rozwiązań było przeciwdziałanie zjawisku tzw. „zatorów płatniczych”; innymi słowy, regulacje te mają mobilizować podatników do regulowania płatności kontrahentom.

Fakt, że Faktor dokonuje płatności na rzecz Dostawcy Spółki w terminie 90 dni od wystawienia faktury, nie świadczy, że zobowiązanie Spółki wobec Dostawcy zostaje skutecznie uregulowane jeszcze przed upływem terminów płatności wynikających z faktur. Zobowiązanie wynikające z faktury dokumentującej nabycie towarów/usług od Dostawcy Spółka ureguluje dopiero w momencie przekazania środków pieniężnych Faktorowi (podmiotowi finansującemu, nabywcy wierzytelności). W odniesieniu do sytuacji przedstawionej we wniosku, należy zatem stwierdzić, że płatność na rzecz Dostawcy Spółki dokonywana przez Faktora, nie powoduje, że Spółka jako nabywca towarów/usług poniosła ciężar płatności.

Aby można było mówić o poniesieniu wydatku, w majątku ponoszącego wydatek powinno nastąpić uszczuplenie. Uwzględnienie danego wydatku jako kosztu uzyskania przychodów uzależnione jest od jego faktycznego i definitywnego poniesienia. Wydatek musi być poniesiony i prawidłowo udokumentowany. Przez poniesienie wydatku należy rozumieć obciążenie majątku podatnika. Obciążenie to powinno mieć jednocześnie charakter definitywny, tzn. musi być poniesiony z majątku podatnika i mieć ostateczny charakter.

Należy zatem wskazać, że zobowiązanie wynikające z faktury dokumentującej nabycie towaru/usługi od Dostawcy Spółka ureguluje dopiero w momencie przekazania środków pieniężnych Faktorowi.

W świetle powyższego, stanowisko Wnioskodawcy, że w przypadku gdy zobowiązanie Spółki wobec Dostawcy zostanie uregulowane w terminie 90 dni od dnia zaliczenia przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury wystawionej przez Dostawcę, przy czym spłata przez Spółkę Zobowiązania wobec Faktora nastąpi po tym terminie, Spółka nie będzie obowiązana do korekty kosztów uzyskania przychodów, o której mowa w art. 15b ustawy o CIT, jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.