Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/1/415-8/14/ZK
z 21 marca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 18 grudnia 2013 r. (data wpływu do tut. Biura 3 stycznia 2014 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie:

• możliwości uznania za inwestycję w obcym środku trwałym wydatków dotyczących przystosowania wskazanego we wniosku lokalu użytkowego do potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej – jest prawidłowe,
• konieczności wyłączenia z wartości początkowej ww. inwestycji wydatków o charakterze remontowym – jest nieprawidłowe,
• możliwości bezpośredniego zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej:
• wydatków z tytułu zużytych mediów (opłat za energię elektryczną, ogrzewanie, gaz, wodę, ścieki, śmieci), w okresie prowadzenia ww. inwestycji – jest nieprawidłowe,
• wydatków z tytułu utrzymania lokalu, tj. czynszu najmu lokalu, opłat eksploatacyjnych (utrzymania powierzchni wspólnych, ppoż, ochrony obiektu), opłat za zużycie mediów po zakończeniu ww. inwestycji, podatku od nieruchomości, kosztów reklamy w mediach, reklamy na zewnątrz budynku wraz z opłatami za pozwolenie na jej umieszczenie – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 stycznia 2014 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości uznania za inwestycję w obcym środku trwałym wydatków dotyczących przystosowania wskazanego we wniosku lokalu użytkowego na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, sposobu ustalenia wartości początkowej tej inwestycji oraz możliwości bezpośredniego zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej pozostałych, a wskazanych we wniosku wydatków.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest najemcą lokalu użytkowego, w którym rozpoczął prowadzenie działalności gospodarczej w formie restauracji. Przed przystąpieniem do użytkowania lokalu, wymagał on odpowiedniego przystosowania do charakteru planowanej działalności – restauracji, dlatego po podpisaniu umowy najmu z wynajmującym Wnioskodawca przystąpił do odpowiedniej adaptacji lokalu. W okresie kilku miesięcy poprzedzających otwarcie lokalu, Wnioskodawca poniósł szereg wydatków, znacznie przekraczających w danym roku podatkowym kwotę 3.500 zł, związanych z przystosowaniem lokalu do użytkowania (prace budowlano-remontowe, ulepszeniowe, adaptacyjne). Poniósł także koszty prowizji bankowej oraz odsetek w związku z umową kredytu zaciągniętego na rozszerzenie działalności gospodarczej (uruchomienie restauracji), a także koszty związane z utrzymaniem lokalu, tj. koszty czynszu najmu lokalu, koszty opłat eksploatacyjnych (utrzymania powierzchni wspólnych, ppoż, ochrony obiektu), koszty opłat za media (prąd, ogrzewanie, gaz, ścieki, wodę, śmieci), podatek od nieruchomości, koszty reklamy w mediach (radio, prasie), reklamy na zewnątrz budynku wraz z opłatami za pozwolenie na jej umieszczenie.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy za inwestycje w obcych środkach trwałych należy uznać wszelkie wydatki poniesione przez Wnioskodawcę w związku z adaptacją i przystosowaniem lokalu do planowanej działalności (prace remontowo-budowlane), poniesione do dnia przyjęcia inwestycji do używania?

Czy wydatki z tytułu podatku od nieruchomości, reklamy w mediach (radio, prasie) oraz reklamy na zewnątrz budynku wraz z opłatami za pozwolenie na jej umieszczenie nie stanowią inwestycji w obcych środkach trwałych, ale mogą być rozpatrywane w kategorii wydatków uznawanych za koszty uzyskania przychodów na zasadach ogólnych wynikających z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w momencie ich poniesienia?

Czy czynsz najmu jaki płacił Wnioskodawca oraz koszty eksploatacyjne i opłaty za media są - bez względu na prowadzoną w lokalu inwestycję - kosztem, jaki Wnioskodawca musi ponieść by prowadzić swoją działalność?

Czy opłaty te są należne właścicielowi lokalu, a dla najemcy stanowią koszty uzyskania przychodu w momencie poniesienia wydatków, a tym samym nie są zaliczane do wartości początkowej inwestycji, podlegającej następnie amortyzacji?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,
• musi być należycie udokumentowany.
  
  

Kosztami uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23 (art. 22 ust. 8 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 22a ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu używania:

1.przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej "inwestycjami w obcych środkach trwałych",

2.budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie,

3.składniki majątku, wymienione w ust. 1, niestanowiące własności lub współwłasności podatnika, wykorzystywane przez niego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością na podstawie umowy określonej w art. 23a pkt 1, zawartej z właścicielem lub współwłaścicielami tych składników - jeżeli zgodnie z przepisami rozdziału 4a odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający

-zwane także środkami trwałymi,

4.tabor transportu morskiego w budowie (PKWiU 30.11).

Przepisy prawa podatkowego nie definiują wprost, co należy rozumieć przez inwestycje w obcych środkach trwałych, ale definiują pojęcie inwestycji. Zgodnie z art. 5a pkt 1 ww. ustawy, inwestycje to środki trwałe w budowie w rozumieniu ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz.U. z 2013 r. poz. 330, zwanej dalej "ustawą o rachunkowości").

Środki trwałe w budowie to zaliczane do aktywów trwałych środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego (art. 3 ust. 1 pkt 16 ww. ustawy o rachunkowości). Biorąc pod uwagę tę definicję można stwierdzić, że inwestycje w obcych środkach trwałych to ogół działań (nakładów) podatnika odnoszących się do niestanowiącego jego własności środka trwałego, które zmierzają do jego ulepszenia, tzn. polegają na jego przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji. Zgodnie z przyjętą linią orzecznictwa sądowego poprzez „inwestycje w obcych środkach trwałych” należy rozumieć nakłady ponoszone na ulepszenie istniejącego już środka trwałego, który nie stanowi własności (współwłasności) podatnika, jest jednak wykorzystywany, na podstawie stosownej umowy (najmu, dzierżawy itp.). Przy czym, adaptacją jest przystosowanie obiektu do nowej funkcji, której dotychczas nie pełnił.

W świetle powyższego, za inwestycje w obcych środkach trwałych należy uznać wszelkie wydatki poniesione przez Wnioskodawcę w związku z adaptacją i przystosowaniem lokalu do planowanej działalności, jeżeli ich zakres i wartość pozwalają uznać, że nie stanowią one jedynie remontu lokalu, poniesione do dnia przyjęcia inwestycji do używania. Inwestycją w obcym środku trwałym nie będą więc wydatki na remont lokalu (czyli na odtworzenie stanu pierwotnego), lecz nakłady powodujące jego ulepszenie. Ulepszenie obcego środka trwałego, czyli inwestycja w obcym środku trwałym, nastąpi wówczas, gdy suma wydatków poniesionych na przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację obcego środka trwałego przekroczy w danym roku podatkowym 3.500 zł, a wydatki te spowodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia go do używania, zgodnie z art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle przytoczonych powyżej definicji i poglądów uznać należy, że podatek od nieruchomości, reklama w mediach (radio, prasa) oraz reklama na zewnątrz budynku wraz z opłatami za pozwolenie na jej umieszczenie nie stanowią inwestycji w obcych środkach trwałych, nie wpływają one bowiem na ulepszenie lokalu, ale mogą być rozpatrywane w kategorii wydatków uznawanych za koszty uzyskania przychodów na zasadach ogólnych wynikających z art. 22 ust. 1 ustawy w momencie ich poniesienia.

Co do zakwalifikowania pozostałych kosztów (koszty czynszu najmu lokalu, koszty opłat eksploatacyjnych (utrzymania powierzchni wspólnych, ppoż, ochrona obiektu), koszty opłat za media (prąd, ogrzewanie, gaz, ścieki, wodę, śmieci) są one - bez względu na prowadzoną w lokalu inwestycję - kosztem, jaki najemca musi ponieść by prowadzić swoją działalność. Opłaty te są należne właścicielowi lokalu, a dla najemcy stanowią koszty uzyskania przychodu w momencie poniesienia wydatków na takie opłaty. Nie są tym samym zaliczane do wartości początkowej inwestycji, podlegającej następnie amortyzacji.

Wydatki takie nie zwiększają wartości początkowej inwestycji w obcym środku trwałym, bowiem w myśl art. 22g ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych, między innymi rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych. Kategoria jaką jest czynsz, opłaty eksploatacyjne nie mieszczą się więc w katalogu wydatków podwyższających wartość środka trwałego - inwestycji w obcym środku trwałym.

Ponoszone wydatki z tytułu czynszu oraz opłat eksploatacyjnych związane są z bieżącym utrzymaniem nieruchomości i wynikają z umowy najmu. Nie wpływają zatem, nawet w pośredni sposób na ulepszenie najmowanego obiektu. Zatem wydatki z tytułu uiszczanego czynszu oraz opłat eksploatacyjnych dotyczące wynajmowanych przebudowywanych lokali mogą być rozpatrywane w kategorii wydatków uznawanych za koszty uzyskania przychodów na zasadach ogólnych wynikających z art. 22 ust. 1 ww. ustawy. Opłaty te są należne właścicielowi lokalu, bądź dostawcom mediów, a dla Wnioskodawcy stanowią koszty uzyskania przychodów inne niż bezpośrednio związane z przychodami danego okresu. Nie są tym samym zaliczane do wartości początkowej inwestycji, podlegającej następnie amortyzacji. Ponoszone wydatki z tytułu opłat za czynsz najmu pomieszczenia oraz opłat eksploatacyjnych, mają charakter kosztów pośrednich. Zgodnie z ustawą tego rodzaju koszty są potrącalne w dacie ich poniesienia (art. 22 ust. 4d ww. ustawy).

Na potwierdzenie swojego stanowiska Wnioskodawca powołał:

• interpretację indywidualną wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 28 maja 2013 r. Znak: IBPBI/1/415-235/13/SK,
• interpretacje indywidualne wydane przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 4 stycznia 2011 r. Znak: IPPB1/415-906/10-2/JB i z 16 stycznia 2009 r. Znak: IPPB3/423-1495/08-2/JG,
• interpretację indywidualną wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu 4 sierpnia 2009 r. Znak: ILPB3/423-444/09-2/DS,
• postanowienie Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie z 10 września 2007 r. Znak: 1471/DPR1/423-85/07/MK.
  
  

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• musi pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• musi nie znajdować się na liście wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• musi być właściwie udokumentowany.
  
  

Generalnie należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, że konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań, braku nadzoru lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

Podkreślić przy tym należy, że ciężar wykazania związku przyczynowo-skutkowego kosztu z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Natomiast stosownie do treści art. 22a ust. 2 pkt 1 tej ustawy, amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu używania przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej „inwestycjami w obcych środkach trwałych”, zwane także środkami trwałymi.

Z powyższych przepisów wynika, że, co do zasady, wydatki poniesione przez podatnika na nabycie lub wytworzenie środków trwałych, w tym również stanowiące inwestycję w obcych środkach trwałych, są rozliczane w czasie i podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej - pośrednio poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej tych środków.

Należy zaznaczyć, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje wprost, co należy rozumieć przez inwestycje w obcych środkach trwałych. Definiuje natomiast pojęcie „inwestycji”. Zgodnie z art. 5a pkt 1 tej ustawy, inwestycje to środki trwałe w budowie w rozumieniu ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 330 ze zm.). Środki trwałe w budowie to - w myśl art. 3 ust. 1 pkt 16 ustawy o rachunkowości - zaliczane do aktywów trwałych środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego. Biorąc pod uwagę ww. definicje można stwierdzić, że inwestycja w obcym środku trwałym to ogół działań (nakładów) podatnika, odnoszących się do niestanowiącego jego własności środka trwałego, które zmierzają do jego ulepszenia lub polegają na stworzeniu składnika majątku mającego cechy środka trwałego.

Zgodnie z przyjętą linią orzecznictwa sądowego poprzez „inwestycje w obcych środkach trwałych” należy rozumieć nakłady ponoszone na ulepszenie istniejącego już środka trwałego, który nie stanowi własności (współwłasności) podatnika, jest jednak przez niego wykorzystywany, na podstawie stosownej umowy (najmu, dzierżawy, użyczenia, itp.). Przy czym wszystkie nakłady poniesione przed oddaniem składnika majątku do używania (również o charakterze odtworzeniowym - remontowym) należy zaliczyć do inwestycji w obcym środku trwałym.

Przykładem nakładów o charakterze ulepszającym obcy środek trwały jest konieczność dostosowania używanych na podstawie umowy najmu czy dzierżawy lub innej umowy, obcych budynków albo lokali do potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej użytkownika. Podejmując inwestycję w obcym środku trwałym podatnik powinien dysponować zezwoleniem uzyskanym od właściciela ulepszanego środka trwałego. Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że wydatki poniesione na inwestycję w obcym środku trwałym podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej tej inwestycji.

Stosownie do treści art. 22g ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wartość początkową inwestycji w obcych środkach trwałych oraz budynków i budowli wybudowanych na obcym gruncie ustala się, stosując odpowiednio przepisy ust. 3-5 tego artykułu, zawierające definicję ceny nabycia i kosztów wytworzenia. Przy czym, w myśl art. 22g ust. 4 ww. ustawy, za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Ze złożonego wniosku wynika m.in., że Wnioskodawca jest najemcą lokalu użytkowego, w którym rozpoczął prowadzenie działalności gospodarczej. Lokal ten wymagał odpowiedniego przystosowania do charakteru planowanej działalności – restauracji, dlatego po podpisaniu z wynajmującym umowy najmu lokalu Wnioskodawca przystąpił do jego adaptacji. W okresie kilku miesięcy poprzedzających otwarcie lokalu, Wnioskodawca poniósł szereg wydatków, znacznie przekraczających w danym roku podatkowym kwotę 3.500 zł, związanych z jego przystosowaniem do użytkowania (prace budowlano-remontowe, ulepszeniowe, adaptacyjne). Poniósł także koszty związane z utrzymaniem lokalu, tj. koszty czynszu najmu lokalu, koszty opłat eksploatacyjnych (utrzymania powierzchni wspólnych, ppoż, ochrony obiektu), koszty opłat za media (prąd, ogrzewanie, gaz, ścieki, wodę, śmieci), wydatki z tytułu podatku od nieruchomości, reklamy w mediach (radio, prasie), reklamy na zewnątrz budynku wraz z opłatami za pozwolenie na jej umieszczenie.

Mając na względzie cyt. wyżej przepisy oraz przedstawiony stan faktyczny sprawy stwierdzić należy, że Wnioskodawca poniósł wydatki na przystosowanie (adaptację) dzierżawionego lokalu do potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej, a zatem lokalu nie będącego jego własnością. W wyniku przeprowadzonych prac lokal stał się zdatny do wykorzystania na potrzeby prowadzenia przez Wnioskodawcę w ramach pozarolniczej działalności gospodarczej restauracji. W związku z tym, wszystkie wydatki jakie Wnioskodawca poniósł (do dnia oddania lokalu do użytkowania) w związku z przeprowadzonymi pracami budowlanymi w wynajmowanym lokalu, bez względu na charakter tych prac (remont i ulepszenie) stanowią inwestycję w obcym środku trwałym w rozumieniu art. 22a ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przy czym, do wartości początkowej tej inwestycji należy również zaliczyć wydatki poniesione (do dnia oddania lokalu do użytkowania), tytułem zużycia mediów, a więc koszty energii elektrycznej, ogrzewania, gazu, wody, ścieków, śmieci, a więc koszty mediów zużytych w trakcie prowadzonej inwestycji. Skoro bowiem przeprowadzenie wskazanych wyżej prac budowlanych związane było z zużyciem energii elektrycznej, ogrzewania, gazu, wody, ścieków, śmieci, itp., to wydatki z tego tytułu należy zaliczyć do wartości początkowej inwestycji w obcym środku trwałym.

W konsekwencji wydatki te mogą znaleźć odzwierciedlenie w kosztach uzyskania przychodów prowadzonej przez Wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej pośrednio, poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej inwestycji w obcym środku trwałym.

Natomiast pozostałe przedstawione we wniosku wydatki związane z wykorzystywaniem lokalu użytkowego w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności, takie jak: czynsz najmu, opłaty eksploatacyjne (koszty utrzymania powierzchni wspólnych), opłaty na media nie związane z prowadzoną inwestycją, podatek od nieruchomości, reklama (w mediach i na budynku, w którym znajduje się wynajmowany lokal) mogą w dacie ich poniesienia (w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) stanowić koszty uzyskania przychodów prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej.

W świetle powołanych przepisów i w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie:

• możliwości uznania za inwestycję w obcym środku trwałym wydatków dotyczących przystosowania wskazanego we wniosku lokalu użytkowego do potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej – jest prawidłowe,
• konieczności wyłączenia z wartości początkowej ww. inwestycji wydatków o charakterze remontowym – jest nieprawidłowe,
• możliwości bezpośredniego zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej:
• wydatków z tytułu zużytych mediów (opłat za energię elektryczną, ogrzewanie, gaz, wodę, ścieki, śmieci), w okresie prowadzenia ww. inwestycji – jest nieprawidłowe,
  
• wydatków z tytułu utrzymania lokalu, tj. czynszu najmu lokalu, opłat eksploatacyjnych (utrzymania powierzchni wspólnych, ppoż, ochrony obiektu), opłat za zużycie mediów po zakończeniu ww. inwestycji, podatku od nieruchomości, kosztów reklamy w mediach, reklamy na zewnątrz budynku wraz z opłatami za pozwolenie na jej umieszczenie – jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych zauważyć należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach innych podmiotów i nie wiążą tut. Organu w sprawie będącej przedmiotem wniosku.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.