INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej, przedstawione we wniosku z dnia 23 kwietnia 2012 r. (data wpływu 24 kwietnia 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia kosztów uzyskania przychodów ze sprzedaży złomu stanowiącego odpady poprodukcyjne – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 kwietnia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia kosztów uzyskania przychodów ze sprzedaży złomu stanowiącego odpady poprodukcyjne.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka Akcyjna (dalej: Spółka, Wnioskodawca) prowadzi na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej (dalej: Strefa) działalność gospodarczą polegającą zasadniczo na produkcji i sprzedaży naczep, przyczep i zabudów na samochody ciężarowe.

Działalność prowadzona jest na podstawie zezwolenia z dnia 27 grudnia 2007 r., zmienionego następnie decyzją z dnia 4 grudnia 2009 r. (zmiana dotyczyła przesunięcia terminów na wypełnienie warunków związanych z inwestycją; dalej: Zezwolenie).

W związku z powyższym, Spółka objęta jest zwolnieniem z podatku dochodowego od osób prawnych w odniesieniu do dochodów otrzymywanych z działalności produkcyjnej, handlowej i usługowej objętej następującymi pozycjami Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług:

• nadwozia do pojazdów samochodowych, przyczepy i naczepy (34.20),

• części i akcesoria do pojazdów samochodowych i ich silników (34.30),

• pojazdy samochodowe przeznaczone do celów specjalnych (34.10.5),

• wyposażenie elektryczne do silników i pojazdów, gdzie indziej niesklasyfikowane (31.61).
  
  

Wnioskodawca rozpocznie korzystanie ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych, po spełnieniu warunków wskazanych w Zezwoleniu.

Zgodnie bowiem z § 5 ust. 2a rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 27 października 2006 r. w sprawie specjalnej strefy ekonomicznej (Dz. U. Nr 200, poz. 1473 ze zm.), w przypadku przedsiębiorcy, którego przedsiębiorstwo lub jego zorganizowaną część objęto granicami strefy w związku z realizacją nowej inwestycji, zwolnienia (...) przysługują od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zostały poniesione wydatki inwestycyjne i został osiągnięty poziom zatrudnienia, określone w zezwoleniu, w okresie od dnia uzyskania zezwolenia, aż do wyczerpania dopuszczalnej pomocy regionalnej.

Spółka osiąga również inne przychody z działalności nieobjętej Zezwoleniem, np. z tytułu świadczenia odpłatnych usług serwisowych oraz sprzedaży towarów i materiałów nieprzetworzonych przez Spółkę w procesie produkcyjnym. Podlegają one opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych na zasadach ogólnych.

W wyniku realizacji procesu produkcyjnego, w fabryce Spółki powstają również stalowe i aluminiowe odpady (dalej: złom). Powstały w ten sposób złom odsprzedawany jest następnie podmiotowi, z którym Wnioskodawca posiada umowę na odbiór złomu. Dokonywane przez Spółkę dostawy fakturowane są zasadniczo w miesięcznych okresach rozliczeniowych.

Sprzedaż złomu nie została wymieniona w zezwoleniu na działalność w Strefie. Spółka będzie więc traktować przychody oraz odpowiadające im koszty uzyskania przychodu dotyczące obrotu złomem jako związane z działalnością opodatkowaną.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy koszt uzyskania przychodu ze sprzedaży złomu należy określić w wysokości ceny nabycia materiału, z którego powstał złom...

Zdaniem Wnioskodawcy, zasady kwalifikowania wydatków do kosztów podatkowych określa art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.). Stanowi on, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

W ocenie Wnioskodawcy, wskazany przepis stanowi podstawową definicję określającą pojęcie kosztów podatkowych. Na tej podstawie należy uznać, że przepis ten ma zastosowanie do wszystkich wydatków definitywnie poniesionych przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą (w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia ich źródła), o ile określony wydatek jest właściwie udokumentowany i nie podlega wyłączeniu z mocy prawa.

W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawcy, należy stwierdzić, że art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ma zastosowanie również do określenia kosztów uzyskania przychodów ze sprzedaży złomu. Jak wskazano powyżej, jest to przepis ogólny, który ma zastosowanie do uznawania wydatków za koszty podatkowe.

Biorąc pod uwagę, iż brak jest specjalnych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, które wskazywałyby zasady określania kosztów z tytułu sprzedaży złomu, konieczne jest zastosowanie zasady wyrażonej w art. 15 ust. 1 ww. ustawy. Dlatego też, w ocenie Wnioskodawcy, jako koszty uzyskania przychodu należy więc ujmować cenę nabycia materiałów, które zostały sprzedane jako złom produkcyjny.

Koszty nabycia tych materiałów spełniają wszystkie wymienione wcześniej warunki, od których zależy uznanie wydatku za koszt podatkowy:

• są faktycznie ponoszone przez Spółkę,

• pozostają w bezpośrednim związku z działalnością gospodarczą wykonywaną przez Spółkę (służą bowiem osiąganiu przychodów, które Spółka uzyska ze sprzedaży złomu),

• są należycie dokumentowane,

• nie są wymienione w negatywnym katalogu wydatków nieuznawanych za koszty podatkowe (art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).
  
  

W związku z powyższym, zdaniem Spółki, cena nabycia materiałów, które następnie podlegają sprzedaży jako złom, jest bezpośrednio związana z uzyskanym przez Spółkę przychodem ze sprzedaży tego złomu. Dlatego kosztem uzyskania przychodów ze sprzedaży złomu będzie wartość materiałów według ich ceny nabycia.

Wnioskodawca wskazuje, iż przedstawione stanowisko zostało potwierdzone w interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu w dniu 10 czerwca 2011 r., Organ potwierdził w niej stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym „koszt uzyskania przychodu z tytułu sprzedaży złomu i innych odpadów poprodukcyjnych powinien zostać określony w wysokości ceny nabycia materiałów, gdy sprzedaży na złom podlega zakupiony materiał.”

Ponadto, zdaniem Wnioskodawcy, do opisanego wyżej stanu faktycznego odnieść można również stanowisko zaprezentowane przez Naczelnika Warmińsko - Mazurskiego Urzędu Skarbowego w postanowieniu z dnia 14 maja 2007 r. (sygn. US.PD/423-10/ER/07), w której Organ stwierdził, iż „wydatek poniesiony na zakup blachy odpowiadający ilości powstałych odpadów produkcyjnych (złomu) stanowi koszt uzyskania przychodu ze sprzedaży tego złomu, gdyż wiąże się w sposób bezpośredni z przychodem z tego tytułu.”

Wnioskodawca zaznacza, że wartość kosztu uzyskania przychodu w wysokości ceny nabycia materiału ustalana jest co do zasady, także w przypadku sprzedaży do nabywców pełnowartościowego materiału. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie wskazują na możliwość różnicowania wysokości kosztu uzyskania przychodu w zależności od tego czy materiał podlega standardowej sprzedaży jako wyrób pełnowartościowy, czy też sprzedaż dotyczy materiałów uszkodzonych w ramach procesu produkcyjnego z ich przeznaczeniem do złomowania. Spójność i poprawność stosowania przepisów wymaga, by w każdym z tych przypadków wysokość kosztu określać w wysokości kosztu poniesionego na nabycie materiału. Dlatego wysokość kosztu uzyskania przychodu ze sprzedaży materiałów bez względu na ich przeznaczenie i uzyskaną cenę ze sprzedaży, powinna być ustalana według takich samych zasad.

Dodatkowo Wnioskodawca wskazuje, że w omawianej sprawie brak jest podstaw do poszukiwania zasad określania kosztów podatkowych w ustawie z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t. j. Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223). Ustawa ta, zaliczana do prawa bilansowego, nie powinna wpływać na określanie kosztów uzyskania przychodów i innych zasad opodatkowania, z wyjątkiem sytuacji, gdy znajduje zastosowanie na podstawie stosownego odesłania normatywnego. Wynika to z powszechnie przyjętego w doktrynie i orzecznictwie założenia o autonomii prawa podatkowego. Przyjęte przez podatnika dobrowolnie rozwiązania księgowe albo narzucone mu przepisami o rachunkowości księgowe zasady ujęć zdarzeń, nie determinują innych, niż zapisane w przepisach podatkowych kwalifikacji prawno#61485;podatkowych.

Zdaniem Wnioskodawcy, podstawą określania, co jest kosztem uzyskania przychodów w analizowanej sprawie są przede wszystkim przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Dodatkowo Wnioskodawca zauważa, że w świetle prawa podatkowego obowiązuje odmienna definicja kosztu uzyskania przychodu, niż ma to miejsce na gruncie prawa bilansowego Zgodnie bowiem z art. 3 pkt 31 ustawy o rachunkowości, przez koszty i straty rozumie się „uprawdopodobnione zmniejszenia w okresie sprawozdawczym korzyści ekonomicznych, o wiarygodnie określonej wartości, w formie zmniejszenia aktywów, albo zwiększenia wartości zobowiązań i rezerw, które doprowadzą do zmniejszenia kapitału własnego lub zwiększenia jego niedoboru w inny sposób niż wycofanie środków przez udziałowców lub właścicieli.”

W ocenie Wnioskodawcy, rachunkowość wskazuje zatem, na ekonomiczną istotę kosztu, jako zdarzenia skutkującego zmianą wartości pozycji bilansowych. Natomiast w świetle prawa podatkowego, ocenie podlega również związek poniesionego wydatku (uznawanego za koszt) z efektem działalności podatnika w postaci możliwości osiągnięcia przychodu. Zatem, definicji kosztu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie można utożsamiać albo zastępować rozumieniem wynikającym z ustawy o rachunkowości.

Podsumowując, Wnioskodawca uważa, że koszt uzyskania przychodu z tytułu sprzedaży złomu powinien zostać określony w wysokości ceny nabycia materiałów, z których powstał złom.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.