Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB3/423-578/13-2/JG
z 27 lutego 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z 28 listopada 2013 r. (data wpływu 2 grudnia 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 grudnia 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Głównym przedmiotem działalności Wnioskodawcy (Spółki z o.o.) jest działalność agentów zajmujących się sprzedażą maszyn, urządzeń przemysłowych, statków i samolotów oraz działalność agentów specjalizujących się w sprzedaży pozostałych określonych towarów.

Wnioskodawca jest wyłącznym dystrybutorem na terytorium Polski maszyn wykorzystywanych w górnictwie i kopalnictwie, których Producentem jest koncern mający siedzibę na terytorium UE. Sprzedaż powyższych maszyn jest głównym przedmiotem działalności Wnioskodawcy oraz jego głównym źródłem przychodów.

Prawo do wyłącznej dystrybucji maszyn ma swe źródła w Umowie Dystrybucji, zawartej przez Spółkę z Producentem. Wnioskodawca jest podmiotem niezależnym organizacyjnie od Producenta działającym pod własną nazwą. Nie jest jednostką organizacyjną ani spółką powiązaną osobowo ani kapitałowo z Producentem. Wnioskodawca prowadzi działalność na własne ryzyko i na własny rachunek. Maszyny Producenta są jednymi z wielu marek sprzedawanych przez Wnioskodawcę. Umowa o Dystrybucję zastrzega jedynie, że Wnioskodawca nie może sprzedawać maszyn konkurencyjnych do Producenta.

W oparciu o powyższą Umowę, Wnioskodawca uzyskał wyłączne prawo dystrybucji maszyn, części zamiennych oraz serwisowania na terytorium Polski. Jednocześnie, zapisy Umowy nakładają na Wnioskodawcę liczne obowiązki. Wnioskodawca jest zobowiązany do m.in. utrzymania określonego rocznego woluminu zakupów, ponoszenia rocznych minimalnych wydatków marketingowych i promocyjnych, zapewnienia minimalnej liczby sprzedawców oraz serwisantów oraz ich szkolenie i budowę sieci dystrybucyjnej, organizacji serwisu i dystrybucji części zamiennych, zapewnienia określonego woluminu stanów magazynowych części zamiennych, wykorzystywania materiałów sprzedażowych i dokumentacji technicznej dostarczonych bądź zatwierdzonych przez Producenta, organizacji obiektów pokazowych i instalacyjnych, zapewnienia powierzchni wystawowych.

Wnioskodawca jest również zobowiązany do używania w celach marketingowych znaków towarowych Producenta, umieszczonych na sprzedawanych maszynach. Znaki towarowe pozostają zawsze własnością Producenta. Znaki towarowe Producenta nie mogą być wykorzystywane jako część nazwy Wnioskodawcy ani wykorzystywane w podobny sposób. Obowiązek do korzystania ze znaków towarowych wygasa z chwilą wygaśnięcia Umowy Dystrybucji. Prawa własności intelektualnej pozostają zawsze wyłączną własnością Producenta. Maszyny przekazywane nabywcom opatrzone są znakami firmowymi Wnioskodawcy.

Sprzedaż maszyn przebiega w ten sposób, że Wnioskodawca składa zamówienie u Producenta, dokonuje zapłaty, a następnie odbiera maszynę i dokonuje jej dostawy do swojego klienta. Własność maszyny przechodzi z chwilą dokonania zapłaty.

Warunkiem udzielenia przez Producenta na rzecz Wnioskodawcy tak ukształtowanego prawa do wyłącznej dystrybucji maszyn na terytorium Polski było dokonanie przez Wnioskodawcę „opłaty dystrybucyjnej” na rzecz Producenta. Była to jednorazowa opłata dokonywana po podpisaniu Umowy, w wysokości określonej jednostronnie przez Producenta. Spółka dokonała zapłaty powyższej kwoty na rzecz Producenta w ratach. Z opłatą nie wiązało się żadne świadczenie ze strony Producenta na rzecz Wnioskodawcy. Wysokość opłaty nie była uzależniona od przewidywanego obrotu. Opłata nie podlega zwrotowi, niezależnie od czasu trwania Umowy oraz osiągniętego obrotu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy opłata dystrybucyjna poniesiona na rzecz Producenta maszyn, w związku z zawarciem umowy dystrybucyjnej, na warunkach opisanych w stanie faktycznym, z którą nie wiąże się żadne świadczenie ze strony Producenta na rzecz Wnioskodawcy, stanowi koszt uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób prawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, opłata dystrybucyjna poniesiona przez Wnioskodawcę na rzecz Producenta maszyn stanowi koszt uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 19.02.1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych.

Powołany przepis wskazuje, że kosztem uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Opłata poniesiona przez Wnioskodawcę na rzecz Producenta maszyn, których dystrybucja jest głównym przedmiotem działalności Wnioskodawcy są wydatkami poniesionymi w celu osiągnięcia przychodów oraz zabezpieczenia źródła przychodów. Jednocześnie wydatek ten nie należy do żadnej z kategorii wydatków wyłączonych z kosztów uzyskania przychodów, określonych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ani do wydatków na zakupy podlegające amortyzacji.

Poniesienie opłaty dystrybucyjnej na rzecz Producenta maszyn było warunkiem uzyskania wyłącznego prawa dystrybucji. Odmowa dokonania wskazanej opłaty skutkowałaby odmową zawarcia Umowy dystrybucji. Bez uzyskania tego prawa, istnienie Spółki utraciłoby rację bytu. Jednocześnie, w związku z dokonaną opłatą, Producent nie dokonał na rzecz Wnioskodawcy żadnego świadczenia.

Wobec powyższego, w ocenie Wnioskodawcy, opisana we wniosku opłata podlega zaliczeniu w poczet kosztów uzyskania przychodu, podlegających rozliczeniu na zasadach ogólnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

O możliwości obciążenia podatkowych kosztów uzyskania przychodów wydatkami ponoszonymi przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych decydują przepisy art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (nie wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu z danego źródła. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody. Aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednie związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Koszty uzyskania przychodu są drugim obok przychodów elementem konstrukcyjnym dochodu, który stanowi podstawę opodatkowania w roku podatkowym (art. 7 ust. 1 i ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Oba te elementy są częściami tego samego stosunku prawno-podatkowego składającego się na zobowiązanie podatkowe.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Podatnik zobowiązany jest więc wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, nie można uznać za koszt wydatków, których charakter budzi wątpliwości.

W tym miejscu należy zauważyć, że ustawodawca nie definiuje, co należy rozumieć pod pojęciami: „w celu” osiągnięcia przychodu, jak i „zachowanie” lub „zabezpieczenie” źródła przychodów.

Zgodnie z definicjami zawartymi w Słowniku języka polskiego PWN, pojęcie:

1. „celowość” oznacza: „przydatność do jakichś potrzeb”, „świadome zmierzanie do celu”, „taki przebieg zjawisk, zdarzeń, działań ludzkich, jakby w swym rozwoju zmierzały one do określonego celu”,
2. „zabezpieczyć” oznacza: „zapewnienie ochrony przed czymś niebezpiecznym lub szkodliwym”, „uczynienie bezpiecznym”, „zapewnienie utrzymania czegoś w dotychczasowym stanie”, „zapewnienie komuś środków do życia”, „zapewnienie zaspokojenia roszczenia lub wykonanie kary”, natomiast
3. „zachować” oznacza: „pozostać w posiadaniu czegoś”, „dochować coś w niezmienionym stanie mimo upływu czasu lub niesprzyjających okoliczności”, „uchronić przed zapomnieniem”.
   
   

Można więc przyjąć, iż koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów to takie koszty, które są poniesione w trakcie dążenia do uzyskania przychodów. Określony cel musi być widoczny w momencie ponoszenia kosztu. Ponadto poniesione koszty winny omawiany cel realizować lub co najmniej zakładać jego realność. Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronienie istniejącego źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób.

Innymi słowy, wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu zaistnieje związek przyczynowy.

Z przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest wyłącznym dystrybutorem na terytorium Polski maszyn wykorzystywanych w górnictwie i kopalnictwie, których Producentem jest koncern mający siedzibę na terytorium UE. Sprzedaż tych maszyn jest głównym przedmiotem działalności Wnioskodawcy oraz jego głównym źródłem przychodów. Prawo do wyłącznej dystrybucji maszyn ma swe źródła w Umowie dystrybucji, zawartej przez Spółkę z Producentem.

Spółka wskazała, że warunkiem udzielenia przez Producenta na rzecz Wnioskodawcy tak ukształtowanego prawa do wyłącznej dystrybucji maszyn na terytorium Polski było dokonanie przez Wnioskodawcę „opłaty dystrybucyjnej” na rzecz Producenta. Była to jednorazowa opłata dokonywana po podpisaniu Umowy, w wysokości określonej jednostronnie przez Producenta. Spółka dokonała zapłaty powyższej kwoty na rzecz Producenta w ratach. Z opłatą nie wiązało się żadne świadczenie ze strony Producenta na rzecz Wnioskodawcy. Wysokość opłaty nie była uzależniona od przewidywanego obrotu. Opłata nie podlega zwrotowi, niezależnie od czasu trwania Umowy oraz osiągniętego obrotu.

Ponadto Spółka wskazała, że odmowa dokonania wskazanej opłaty skutkowałaby odmową zawarcia Umowy dystrybucji. Bez uzyskania tego prawa, istnienie Spółki utraciłoby rację bytu.

Odnosząc zatem powołane uregulowania prawne i powyższe wyjaśnienia do przedstawionego opisu sprawy, należy stwierdzić, że opłata dystrybucyjna poniesiona przez Wnioskodawcę na rzecz Producenta maszyn spełnia przesłanki wynikające z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i tym samym może stanowić koszt uzyskania przychodów.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.