Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB5/423-753/13-2/KS
z 28 listopada 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku (data wpływu 23.09.2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji do podatkowych kosztów uzyskania przychodu wydatków ponoszonych przez Spółkę na przygotowanie dokumentacji projektowej oraz środków finansowych przekazanych gminie w związku z budową drogi – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23.09.2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji do podatkowych kosztów uzyskania przychodu wydatków ponoszonych przez Spółkę na przygotowanie dokumentacji projektowej oraz środków finansowych przekazanych gminie w związku z budową drogi.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Przedsiębiorstwo Państwowe „P.” (dalej: „P.” lub Wnioskodawca) jest właścicielem ośrodka wypoczynkowego w Juracie. Obiekt jest przeznaczony zarówno dla pracowników i ich rodzin, jak i osób nie będących pracownikami. Plan inwestycji polegającej na rozbudowie ośrodka przewidywał, iż Wnioskodawca będzie osiągał przychód nie tylko z udostępniania ośrodka na cele wypoczynkowe, ale również będzie wynajmował ośrodek w związku z organizacją szkoleń. Formalny adres ośrodka wypoczynkowego P. w J. sugeruje, że dojazd do ośrodka odbywa się ulicą Ś., co w rzeczywistości nie jest możliwe. Ulica ta jest w części zamknięta dla ruchu, gdyż jest to teren prywatny, zaś przed ulicą jest ustawiona zapora. Rzeczywisty dojazd do ośrodka odbywa się drogą leśną (utwardzoną w przeszłości na koszt P. płytami betonowymi) ale nie posiadającą statusu drogi publicznej, a tym samym po tej drodze nie powinien odbywać się ruch pojazdów. P. nie dysponuje prawem do terenu, na którym zlokalizowana jest leśna droga, po której w rzeczywistości odbywa się dojazd do zabudowanej nieruchomości stanowiącej własność P.

W celu zapewnienia właściwego dojazdu do ośrodka planowane jest zawarcie umowy pomiędzy P. a gminą w której strony ustalą warunki budowy nowej drogi oraz zasady jej finansowania. Po wybudowaniu nowej drogi, gmina będzie jej właścicielem i droga będzie przez nią utrzymywana. Droga nie będzie stanowiła środka trwałego będącego własnością P., nie będzie również przedmiotem dzierżawy, najmu, ani innej umowy o podobnym charakterze.

Zgodnie z negocjowaną umową, na gminie będzie ciążył obowiązek wybudowania drogi i przekazania jej do użytkowania wraz z towarzyszącą infrastrukturą. Natomiast Wnioskodawca będzie zobowiązany do przeniesienia na gminę praw majątkowych do dokumentacji projektowej, sfinansowania robót budowlanych oraz prac związanych z nadzorem inwestorskim i autorskim.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w przedstawionym stanie faktycznym wydatki poniesione na przygotowanie dokumentacji projektowej oraz środki finansowe przekazane na budowę drogi będą stanowiły koszty uzyskania przychodu?

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki poniesione na przygotowanie dokumentacji oraz środki przekazane na budowę drogi będą stanowiły koszty uzyskania przychodu dla P.. Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. - Dz. U. z 9 marca 2011 r., Nr 74, poz. 397 ze zm., dalej: ustawa o CIT”) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Celem budowy drogi jest zwiększenie atrakcyjności ośrodka, polepszenie dojazdu i sprawienie, że będzie on bardziej komfortowy dla osób korzystających z ośrodka. Wygodna droga dojazdowa stanowi swego rodzaju wizytówkę ośrodka i umożliwia dojazd również zorganizowanych grup autokarami o wysokim standardzie. Tym samym, celem podjętych przez Wnioskodawcę działań (wydatków) jest zwiększenie osiąganych przychodów podatkowych z tytułu użytkowania ośrodka. Sama budowa nie będzie bezpośrednio wpływała na wysokość przychodów osiąganych przez P., niewątpliwie przyczyni się jednak do tego w sposób pośredni. Zaś istnienie pośredniego związku ponoszonych przez P. wydatków z przychodem uzasadnia zaliczenie ich do kosztów uzyskania przychodu.

Jednocześnie, Wnioskodawca pragnie zaznaczyć, iż intencją P. przy zawieraniu porozumienia będzie budowa drogi, nie zaś obdarowanie gminy. Wnioskodawca zdecydował się na takie rozwiązanie prawne, tj. przekazanie gminie środków na budowę drogi, gdyż P. nie jest właścicielem gruntów, na których zlokalizowana jest obecna droga, jak również tych, na których planowana jest budowa nowej drogi i nie ma do nich żadnych praw własnościowych. Wyklucza to zakwalifikowanie drogi jako środka trwałego. P. nie dysponuje również żadnym innym gruntem, na którym mógłby wybudować swoją drogę, łączącą ośrodek z drogą główną zapewniając właściwy dojazd.

W ocenie Wnioskodawcy, w przedstawionym stanie faktycznym nie znajdą zastosowania regulacje ustawy o CIT dotyczące darowizny. Należy podkreślić, iż ani w tytule porozumienia, ani w jego treści nie ma mowy o darowiźnie. Dokonując analizy umowy pod kątem prawnym należy stwierdzić, iż pomiędzy gminą a Wnioskodawcą został zawarty stosunek o charakterze prawnym innym niż darowizna.

Darowizna ma bowiem charakter świadczenia nieodpłatnego i nieekwiwalentnego, które dochodzi do skutku w drodze umowy jednostronnie zobowiązującej. W przedstawionym stanie faktycznym, P. uzyska możliwość korzystania z wybudowanej drogi, co więcej - będzie ona prowadziła jedynie do ośrodka, dlatego też należy uznać, że wynikające z porozumienia świadczenie pieniężne oraz przekazana dokumentacja projektowa na rzecz jednostki samorządu terytorialnego nie będą dokonywane bez ekwiwalentu.

W konsekwencji nie można mówić o darowiźnie w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 14 ustawy o CIT.

Na ten fakt zwrócił uwagę również Naczelny Sąd Administracyjny, który w wyroku z 27 sierpnia 1997 r. (sygn. II SA 34/96) stwierdził, iż „przez umowę darowizny darczyńca obowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swojego majątku (art. 888 KC). Świadczenie darowizny jest bezpłatne tylko wtedy, gdy druga strona umowy nie zobowiązuje się do jakiegokolwiek świadczenia w zamian za uczynioną darowiznę. Nieodpłatność ta oznacza, że darczyńca nie może uzyskać jakiegokolwiek ekwiwalentu ani w chwili dokonania darowizny, ani też w przyszłości.

Tym samym, wymienione wydatki nie mieszczą się w katalogu enumeratywnie wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Wnioskodawca pragnie zaznaczyć, iż podobne stanowisko jest prezentowane przez organy podatkowe w wydawanych interpretacjach indywidualnych (np. interpretacja indywidualna z 6 lipca 2010 r. wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, nr IBPBI/2/423-540/10/SD; interpretacja indywidualna z 18 grudnia 2012 r. wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, nr IPPB5/423-1110/12-2/KS).

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż zarówno wydatki poczynione na przygotowanie dokumentacji projektowej przekazane gminie, jak i przekazane środki pieniężne stanowią koszty uzyskania przychodów w rozumieniu ustawy o CIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm. dalej updop) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (nie wymienionych w art. 16 ust. 1 updop), pod warunkiem, że podatnik wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Z treści powyższych regulacji prawnych, wyraźnie wynika, że warunkami kwalifikującymi dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów są:

• poniesienie kosztu w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
  

• nie zakwalifikowanie kosztu do grupy kosztów nie uznawanych przez ustawę za koszty uzyskania przychodów.
  
  
  

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo - skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Nie w każdym przypadku związek ten jest wyraźny, co powoduje, iż każdą sytuację należy oceniać odrębnie, stosując zasadę zdrowego rozsądku.

Wydatki więc nie tylko muszą być ponoszone w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, ale jednocześnie - co ma zasadnicze znaczenie dla rozpatrywanej sprawy – nie mogą być wymienione w art. 16 ust. 1 wydatków nie uznawanych za koszt uzyskania przychodów.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca będący właścicielem ośrodka wypoczynkowego podjął decyzję o inwestycji polegającej na rozbudowie tego ośrodka. Plan przewidywał, że Wnioskodawca. będzie osiągał przychód nie tylko z udostępniania ośrodka na cele wypoczynkowe, ale również z jego wynajmu w związku z organizacją szkoleń. Formalny adres ośrodka wypoczynkowego sugeruje, że dojazd do niego odbywa się ulicą przy której mieści się ośrodek, co w rzeczywistości nie jest możliwe, gdyż ulica ta jest w części zamknięta dla ruchu (ustawiona jest zapora), ponieważ mieści się na terenie prywatnym. Rzeczywisty dojazd do ośrodka odbywa się drogą leśną (utwardzoną w przeszłości na koszt Wnioskodawcy) ale nie posiadającą statusu drogi publicznej, co oznacza, że po tej drodze nie powinien odbywać się ruch pojazdów. Wnioskodawca nie dysponuje prawem do terenu, na którym zlokalizowana jest leśna droga, po której w rzeczywistości odbywa się dojazd do zabudowanej nieruchomości stanowiącej własność Wnioskodawcy.

W celu zapewnienia właściwego dojazdu do ośrodka planowane jest zawarcie umowy pomiędzy Wnioskodawcą a gminą, w której strony ustalą warunki budowy nowej drogi oraz zasady jej finansowania. Po wybudowaniu nowej drogi, gmina będzie jej właścicielem i również przez gminę będzie ona utrzymywana. Droga nie będzie stanowiła środka trwałego będącego własnością Wnioskodawcy, nie będzie również przedmiotem dzierżawy, najmu, ani innej umowy o podobnym charakterze.

Wnioskodawca podaje, że zgodnie z negocjowaną umową, na gminie będzie ciążył obowiązek wybudowania drogi i przekazania jej do użytkowania wraz z towarzyszącą infrastrukturą. Natomiast Wnioskodawca będzie zobowiązany do przeniesienia na gminę praw majątkowych do dokumentacji projektowej, sfinansowania robót budowlanych oraz prac związanych z nadzorem inwestorskim i autorskim.

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi możliwość zaliczenia do podatkowych kosztów uzyskania przychodu wydatków poniesionych na przygotowanie dokumentacji projektowej budowanej drogi, oraz środków finansowych przekazanych gminie w związku z budową tej drogi.

W danej sprawie nie będzie miał zastosowania przepis art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Wydatki, o których mowa w treści wniosku nie są objęte zakresem zastosowania tego artykułu. Podkreślić jednak należy, że powyższe nie oznacza, że automatycznie stanowią one koszt uzyskania przychodów. Z definicji kosztu podatkowego zawartego w art. 15 ust. 1 ustawy o pdop wynika że, aby wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, to pomiędzy tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowo-skutkowy tego typu, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, zachowanie albo zabezpieczenie jego źródła. Do rozważenia pozostaje kwestia celu poniesionego wydatku w kontekście jego wpływu na osiągane przez podatnika przychody oraz czy wydatek ten wiąże się z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że Spółka zamierza zrealizować inwestycję budowy drogi w związku z prowadzoną działalnością w celu zwiększenia atrakcyjności ośrodka i polepszenia dojazdu do niego, co sprawi, że będzie on bardziej komfortowy dla osób z niego korzystających. Wygodna droga dojazdowa stanowi swego rodzaju wizytówkę ośrodka i umożliwia dojazd również zorganizowanych grup autokarami o wysokim standardzie. Wnioskodawca podkreśla, że budowana droga pośrednio przyczyni się do zwiększenia przychodu z udostępniania ośrodka na cele wypoczynkowe oraz z wynajmu ośrodka w celach szkoleniowych. Zdaniem organu uzasadnionym jest poniesienie przez Wnioskodawcę wydatków związanych z budową drogi, zarówno związanych z przygotowaniem niezbędnej dokumentacji, jak również z przekazaniem środków na jej budowę.

Kosztami uzyskania przychodów, w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy mogą być koszty pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami, pod warunkiem, ze podatnik wykaże, że koszty te zostały poniesione w celu uzyskania lub zabezpieczenia źródła przychodów. Zdaniem Organu, z opisu stanu faktycznego wynika, że przesłanki, aby przedmiotowe wydatki poniesione przez Wnioskodawcę w związku z budową drogi uznać za koszty uzyskania przychodów, zostały spełnione.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Wskazać także należy, że powołane przez Wnioskodawcę rozstrzygnięcia w sprawie interpretacji przepisów prawa podatkowego zostały wydane w indywidualnych sprawach, przez co nie mogą wpływać na przedmiotowe rozstrzygnięcie.

Ponadto, w odniesieniu do wyroków sądów administracyjnych powołanych przez Wnioskodawcę, należy wskazać, iż artykuł 87 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 78, poz. 483 ze zm.) stanowi, że źródłami powszechnie obowiązującego prawa Rzeczypospolitej Polskiej są: Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe, rozporządzenia i akty prawa miejscowego. Katalog źródeł prawa zawarty w art. 87 Konstytucji wyraźnie wyklucza orzecznictwo sądów jako źródło prawa powszechnie obowiązującego, a zatem zasady konstytucyjne nie nadają orzecznictwu sądów administracyjnych mocy powszechnie obowiązującej.

Wobec powyższego, przedstawione we wniosku orzeczenia sądów administracyjnych, wydane w indywidualnych sprawach w określonych, odrębnych stanach faktycznych tylko do nich się odnoszą. Nie są natomiast wiążące dla organu, który wydał niniejszą interpretację indywidualną. Każdą sprawę Organ podatkowy jest zobowiązany traktować indywidualnie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.