Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/2/423-1306/13/JS
z 17 stycznia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 3 października 2013 r. (data wpływu do tut. Biura 7 października 2013 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia jednorazowo do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zakup pomocy dydaktycznych, których wartość przekracza 3.500 zł – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 października 2013 r. wpłynął do tut. Biura wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia jednorazowo do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zakup pomocy dydaktycznych, których wartość przekracza 3.500 zł. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 13 grudnia 2013 r. Znak IBPBI/2/423-1306/13/MO, wezwano do ich uzupełnienia. Uzupełnienia dokonano 23 grudnia 2013 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (jako organ założycielski) powołał w 2006 r. niepubliczną szkołę o uprawnieniach szkoły publicznej. Wnioskodawca sprawuje i wykonuje pełną kontrolę i nadzór nad działalnością szkoły; dotyczy to spraw finansowych, jak również organizacyjnych, gospodarczych i kadrowo-płacowych. Wnioskodawca otrzymuje z Urzędu Miasta dotację, która wpływa na bieżące podstawowe konto Wnioskodawcy. Dotacja przeznaczona jest na dofinansowanie realizacji zadań działalności szkoły w zakresie kształcenia, wychowania i opieki, na bieżące wydatki szkoły i wykorzystywana zgodnie z jej przeznaczeniem. Wnioskodawca wyposażył pracownie, sale lekcyjne w środki dydaktyczne służące procesowi dydaktyczno-wychowawczemu realizowanemu na zajęciach lekcyjnych. Wartość niektórych zakupionych pomocy dydaktycznych przewyższa kwotę 3.500,00 zł brutto. Zakupione pomoce służą wyłącznie uczniom w celach dydaktycznych, jako pomoc w przekazywaniu praktycznych i teoretycznych wiadomości na lekcjach z przedmiotów zawodowych. Każda z zakupionych pomocy dydaktycznych, których wartość przekracza kwotę 3.500,00 zł brutto jest uznawana za środek trwały, wpisana do ewidencji środków trwałych i jednorazowo wpisywana w koszty w miesiącu przyjęcia, oddania ich do używania. Zakupione środki dydaktyczne nie nadają się do przeznaczenia ich na działalność gospodarczą (zarobkową), mogą jedynie służyć do procesów dydaktycznych, oświatowych, szkoleniowych. Pomoce dydaktyczne finansowane są w całości z otrzymanej dotacji. Pomoce nie mogą być przeznaczone na inne cele niż edukacyjne, gdyż technika ich wykonania służy jedynie do celów naukowych. Wartość użytkowa zakupionych pomocy dydaktycznych przewidywana jest na okres dłuższy niż rok, ale należy wziąć pod uwagę, że są to pomoce dydaktyczne, z których korzystają uczniowie na zajęciach ucząc się obsługi praktycznej tych urządzeń i mogą one ulec zepsuciu lub zużyciu. Wnioskodawca rozpoczął działalność gospodarczą w 1984 r.

W uzupełnieniu wniosku z 23 grudnia 2013 r., Wnioskodawca wskazał, że otrzymywane dotacje są przeznaczane na dofinansowanie realizacji zadań w zakresie bieżącej działalności szkoły, bieżących wydatków. Dotacja przyznawana jest na dany rok budżetowy. Dotacje udzielone z budżetu jednostki samorządu terytorialnego w części niewykorzystanej do końca roku budżetowego podlegają zwrotowi do budżetu tej jednostki, w terminie do 31 stycznia następnego roku. W związku z powyższym, Wnioskodawca nie uzyskuje dochodu z otrzymanych dotacji, gdyż niewykorzystaną dotację należy zwrócić. Natomiast dotacja jako przychód z działalności oświatowej, podlega zwolnieniu z opodatkowania na podstawie art. 17 ust. 1 ustawy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy zakupione pomoce dydaktyczne, których wartość zakupu przekracza kwotę 3.500,00 zł brutto Wnioskodawca może ująć jednorazowo w koszty uzyskania przychodów, ze względu na wykorzystywanie tych pomocy wyłącznie do celów oświatowych a nie do celów gospodarczych (z uwagi na ich stan techniczny i przeznaczenie wyłącznie do celów edukacyjnych)?

Zdaniem Wnioskodawcy, otrzymuje on dotacje na dofinansowanie realizacji zadań szkoły w zakresie bieżącej działalności, pokrycie bieżących wydatków szkoły. Dotacje, o których mowa w art. 80a ust. 1, art. 90 ust. 17 są przeznaczone na dofinansowanie realizacji zadań szkoły lub placówki w zakresie kształcenia, wychowania i opieki, w tym profilaktyki społecznej.

Dotacje mogą być wykorzystane wyłącznie na:

• pokrycie wydatków bieżących szkół i placówek, obejmujących każdy wydatek poniesiony na cele działalności szkoły lub placówki …,
• zakup środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, które na podstawie przepisów art. 40 ust. 4 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, mogą być umarzane jednorazowo przez spisanie w koszty w miesiącu przyjęcia do używania.
  
  

Zgodnie z § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 5 lipca 2010 r. w sprawie szczegółowych zasad rachunkowości oraz planów kont (Dz.U. Nr 128, poz. 861), jednorazowo przez wpisanie w koszty w miesiącu przyjęcia do używania mogą być umarzane:

1. książki i inne zbiory biblioteczne,
2. środki dydaktyczne służące procesowi dydaktyczno-wychowawczemu realizowanemu w szkołach i placówkach oświatowych,
3. odzież i umundurowanie,
4. meble i dywany,
5. inwentarz żywy,
6. pozostałe środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne o wartości nieprzekraczającej wielkości ustalonej w przepisach o podatku dochodowym od osób prawnych, dla których odpisy amortyzacyjne są uznawane za koszt uzyskania przychodów w 100% ich wartości, w momencie oddania do używania.
   
   

W związku z powyższym, każdy zakup pomocy dydaktycznych o wartości powyżej 3.500,00 zł brutto, Wnioskodawca traktuje jako wydatek na nabycie środka trwałego, który uznaje za koszt uzyskania przychodów w miesiącu oddania tego środka do używania, zgodnie z przytoczonymi wyżej przepisami.

Wnioskodawca uważa, że zakupione pomoce służą tylko do celów dydaktycznych i przeznaczone są dla uczniów w celach edukacyjnych; z tego powodu uznaje ich zakup jednorazowo w koszty uzyskania przychodów, a nie amortyzuje wg tabeli amortyzacyjnej.

Zdaniem Wnioskodawcy, takie rozliczenie jest prawidłowe, gdyż zakupione pomoce dydaktyczne są przeznaczone wyłącznie dla młodzieży, która dzięki nim może naocznie zapoznać się z wieloma urządzeniami praktycznie, a nie tylko teoretycznie. Wnioskodawca uważa, że nie może zakupu traktować jako inwestycji i amortyzować, gdyż ww. składniki majątku przeznaczone są dla celów edukacyjnych i służą jako pomoc w zajęciach dydaktycznych. Na podstawie faktury zakupu Wnioskodawca uznaje ten koszt jednorazowo w danym miesiącu.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm. - dalej „ustawa o pdop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 powołanej ustawy. Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu.

W świetle cytowanego powyżej art. 15 ust. 1 ustawy o pdop, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodów, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o pdop nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu.

Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty. Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Bezpośrednimi kosztami uzyskania przychodów są wydatki, które mogą przyczynić się do powstania konkretnego przychodu osiągniętego w danym momencie. Pośrednimi kosztami uzyskania przychodów są wydatki związane z całokształtem działalności podatnika i wywiązywaniem się przez niego z obowiązków nałożonych innymi przepisami prawa.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w ww. ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, wydatki na nabycie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są jednorazowo zaliczane do kosztów uzyskania przychodów. Z treści art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o pdop wynika bowiem, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków m.in. na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 16g ust. 13 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

-wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem pkt 8a, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Z uwagi na fakt, że składniki majątku trwałego wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia, ustawodawca przyjął zasadę, że wydatki związane z ich nabyciem zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia. Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Definicja środka trwałego – dla potrzeb podatku dochodowego od osób prawnych – zawarta została w treści art. 16a ust. 1 ustawy o pdop, zgodnie z którym amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z powyższym, wymienione w pkt 1-3 środki trwałe będą podlegały amortyzacji po spełnieniu następujących warunków:

1. zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie,
2. stanowią własność lub współwłasność podatnika – amortyzacji podatkowej podlegają wyłącznie środki trwałe, do których przysługuje podatnikowi prawo własności, z wyjątkiem środków używanych przez leasingobiorcę na podstawie umowy leasingu finansowego oraz tych wymienionych w art. 16a ust. 2 ustawy o pdop,
3. są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania – ustawodawca nie określił bliżej tych warunków, jednakże należy stwierdzić, iż warunki te spełnia składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto sprawny technicznie i zalegalizowany prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie,
4. przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok – o tym, jak długo będzie używany dany składnik decyduje sam podatnik,
5. są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu,
6. nie są wymienione w katalogu środków trwałych wymienionych w art. 16c ustawy.
   
   

Jak już wcześniej wskazano, jednym z warunków dokonywania odpisów amortyzacyjnych od nabywanych przez podatnika składników majątku jest wykorzystanie tych aktywów na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Ustawa o pdop nie zawiera definicji działalności gospodarczej, a zatem zasadne jest sięgniecie w tym zakresie do definicji zawartej w Ordynacji podatkowej. Zgodnie z art. 3 pkt 9 Ordynacji podatkowej, przez działalność gospodarczą rozumie się każdą działalność zarobkową w rozumieniu przepisów o swobodzie działalności gospodarczej, w tym wykonywanie wolnego zawodu, a także każdą inną działalność zarobkową wykonywaną we własnym imieniu i na własny lub cudzy rachunek, nawet gdy inne ustawy nie zaliczają tej działalności do działalności gospodarczej lub osoby wykonującej taką działalność – do przedsiębiorców.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika m.in, że Wnioskodawca otrzymuje z Urzędu Miasta dotację, która przeznaczona jest na dofinansowanie realizacji zadań działalności szkoły w zakresie kształcenia, wychowania i opieki, na bieżące wydatki szkoły i wykorzystywana zgodnie z jej przeznaczeniem. Za otrzymane środki pieniężne Wnioskodawca wyposażył pracownie, sale lekcyjne w pomoce dydaktyczne służące procesowi dydaktyczno-wychowawczemu realizowanemu na zajęciach lekcyjnych. Wartość niektórych zakupionych pomocy dydaktycznych przewyższa kwotę 3.500,00 zł brutto. Każda z zakupionych pomocy dydaktycznych, których wartość przekracza kwotę 3.500,00 zł brutto jest uznawana przez Wnioskodawcę za środek trwały, wpisana do ewidencji środków trwałych i jednorazowo ujmowana w koszty w miesiącu przyjęcia, oddania ich do używania. Wnioskodawca uważa, że nie może zakupu ww. pomocy dydaktycznych traktować jako inwestycji i amortyzować, gdyż przeznaczone są dla celów edukacyjnych i służą jako pomoc w zajęciach dydaktycznych Zakupione środki dydaktyczne nie nadają się do przeznaczenia ich na działalność gospodarczą (zarobkową), mogą jedynie służyć do procesów dydaktycznych, oświatowych, szkoleniowych. Pomoce dydaktyczne finansowane są w całości z otrzymanej dotacji.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika zatem, że nabywane przez Wnioskodawcę składniki majątku (pomoce dydaktyczne) nie są wykorzystywane do działalności gospodarczej, lecz do działalności statutowej. Wydatki poniesione na zakup pomocy dydaktycznych nie stanowią wobec tego wydatków na nabycie składników majątku trwałego. W konsekwencji, wydatki na ich nabycie podlegają, co do zasady, kwalifikacji do kosztów uzyskania przychodu w dacie ich poniesienia, zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o pdop.

Wskazać jednak należy, że z opisu stanu faktycznego przedstawionego we wniosku i w jego uzupełnieniu wynika, że wydatki na nabycie pomocy dydaktycznych finansowane są w całości z dotacji otrzymanej od Urzędu Miasta (z budżetu jednostki samorządu terytorialnego). Zaznaczyć przy tym należy, że dotacje otrzymane z budżetu państwa lub budżetu jednostki samorządu terytorialnego, zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 47 ustawy o pdop, korzystają ze zwolnienia od podatku dochodowego.

W związku z powyższym, wydatki sfinansowane ze środków zwolnionych z opodatkowania nie stanowią kosztów uzyskania przychodów, bowiem zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 58 ustawy o pdop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków i kosztów bezpośrednio sfinansowanych z dochodów (przychodów), o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 14a, 23, 24, 42, 47, 48, 52 i 53, lub ze środków, o których mowa w art. 33 ust. 4 ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie (Dz.U. Nr 96, poz. 873 z późn. zm.).

Mając powyższe na uwadze, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zakup pomocy dydaktycznych jest nieprawidłowe.

Jednocześnie zaznaczyć należy, że brak możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wydatków na nabycie pomocy dydaktycznych, sfinansowanych w całości otrzymaną dotacją, dotyczy wszystkich składników majątku, bez względu na ich wartość.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.