INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, reprezentowanej przez Pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 21 listopada 2011 r. (data wpływu 30.11.2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 listopada 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz opis zdarzenia przyszłego.

Wnioskodawca (dalej „Spółka”) należy do grupy M., zajmującej się na całym świecie doradztwem strategicznym.

Spółka prowadzi swoją działalność w P., począwszy od stycznia 2011 r., w wynajmowanych pomieszczeniach biurowych. Spółka zatrudnia zespół pracowników, którzy zajmują się świadczeniem m.in. usług polegających na przygotowywaniu materiałów prezentacyjnych i graficznych, usług asystenckich i sekretarskich dla menedżerów oraz zespołów konsultantów, usług regionalnych w zakresie finansów, księgowości i kadr.

Jedno z pomieszczeń wynajmowanych przez Spółkę przeznaczone zostało na „cafeterię”. W pomieszczeniu tym znajdują się krzesła i stoły, przy których każdy z pracowników Spółki może w czasie przerw w pracy spożyć artykuły spożywcze oraz napoje, zarówno przyniesione przez siebie, jak zakupione przez Spółkę i wyłożone przez nią w „cafeterii”. Pracownicy nie są obciążani żadną odpłatnością za spożywanie tych artykułów i napojów.

Zakupione przez Spółkę w celu wyłożenia w „cafeterii” artykuły spożywcze to przede wszystkim jogurty, muesli, ciastka, owoce, gotowe dania i inne artykuły nadające się do spożycia bez dodatkowego przetworzenia. Ponadto w „cafeterii” dostępne są napoje bezalkoholowe, takie jak np. kawa (z ekspresu), herbata, woda, soki, napoje chłodzące.

Asortyment produktów dostępnych w „cafeterii” może się zmieniać. Niniejszy wniosek dotyczy wydatków Spółki na zakup tych produktów niezależnie od tego, jaki będzie ich aktualny asortyment.

Pracownicy pobierają ww. produkty sami, tzn. w „cafeterii” brak jest osoby, która podawałaby produkty pracownikom.

Spółka zobowiązała się do udostępnienia ww. artykułów spożywczych pracownikom w obowiązującym w Spółce od 01.07.2011 r. regulaminie wynagradzania (dalej „Regulamin”). Zgodnie bowiem z art. 11.5. Regulaminu:

„11.5. Niezależnie od świadczenia, o którym mowa w ust. 11.1. powyżej¹, Pracodawca zapewni Pracownikom nieodpłatnie możliwość skorzystania w siedzibie Pracodawcy z artykułów spożywczych dostępnych w zakładowej cafeterii, takich jak np. owoce, ciastka, jogurty oraz napoje. O doborze środków spożywczych udostępnionych Pracownikom decyduje Pracodawca. Pracownik korzysta z powyższych środków spożywczych w czasie przerw w pracy. Pracownikom nie przysługuje ekwiwalent pieniężny w przypadku niewykorzystania udostępnionych środków spożywczych”.

Spółka nabywa przedmiotowe artykuły spożywcze od dostawców zewnętrznych, finansując ich zakup ze swoich środków obrotowych.

Spółka dolicza wartość przedmiotowych artykułów spożywczych do przychodu pracowników ze stosunku pracy w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (z uwzględnieniem zwolnienia w przypadku napojów, których udostępnienie jest obowiązkiem Spółki jako pracodawcy, na podstawie przepisów BHP).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy przepis art. 15 ust. 1 w zw. z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należy interpretować w ten sposób, że wydatki Spółki na zakup opisanych w stanie faktycznym artykułów spożywczych (w tym napojów) dla pracowników stanowią dla Spółki koszt uzyskania przychodów...

Zdaniem Wnioskodawcy, przepis art. 15 ust. 1 w zw. z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należy interpretować w ten sposób, że wydatki Spółki na zakup opisanych w stanie faktycznym artykułów spożywczych (w tym napojów) dla pracowników stanowią dla Spółki koszt uzyskania przychodów.

Uzasadnienie.

Koszty ponoszone przez podatników mogą być zaliczane przez nich do kosztów podatkowych jedynie w przypadku łącznego spełnienia następujących dwóch warunków:

1. zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów (art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych) oraz
2. nie zostały wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wśród kategorii kosztów nie stanowiących kosztów podatkowych.
   
   

Ad. 1)

Związek wydatków z przychodami Spółki.

Jak wskazano w stanie faktycznym, zgodnie z Regulaminem Spółka jest zobowiązana do zapewnienia pracownikom bezpłatnego dostępu do artykułów spożywczych i napojów w firmowej „cafeterii”. Wartość udostępnionych pracownikom artykułów spożywczych (w tym napojów) stanowi zatem element wynagrodzenia należnego pracownikom od Spółki jako pracodawcy.

Ponadto w przypadku napojów, ich udostępnienie pracownikom jest obowiązkiem Spółki jako pracodawcy, wynikającym z przepisów dotyczących BHP.

Wobec powyższego, Spółka udostępniając artykuły spożywcze (w tym napoje) wykonuje swoje obowiązki wynikające z przepisów prawa pracy. Tym samym, ponoszenie tych wydatków jest niezbędne do prowadzenia działalności gospodarczej przez Spółkę, która to działalność generuje przychody podatkowe.

Dodatkowo należy wskazać, że wydatki na zakup przedmiotowych artykułów spożywczych mają wpływ na efektywność i wydajność pracowników, a ich zapewnienie w firmowej „cafeterii” poprawia warunki pracy, zwiększa jej wydajność oraz pozwala pracownikom efektywniej wykorzystać czas pracy (pracownicy nie muszą opuszczać w przerwie budynku Spółki w celu zakupu artykułów spożywczych).

Ponadto wspólne spożywanie posiłków w „cafeterii” sprzyja wzajemnej integracji pracowników. Sprzyja to budowaniu „ducha zespołu” i przyczynia się do zwiększenia identyfikacji pracowników ze Spółką, a tym samym do wzrostu wydajności ich pracy.

Wobec powyższego nie ulega wątpliwości, że przedmiotowe wydatki pozostają w związku z osiąganymi przez Spółkę przychodami. Nie ma przy tym znaczenia, że związek ten ma charakter pośredni.

Ad. 2)

Katalog kosztów niestanowiących kosztów uzyskania przychodów.

Art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zawiera katalog wyłączeń z kosztów uzyskania przychodów. Wydatki ponoszone przez Spółkę na zakup artykułów spożywczych dla pracowników nie mieszczą się w żadnej z kategorii kosztów objętych wyłączeniem z kosztów podatkowych.

Konkluzja.

W odniesieniu do wydatków na zakup artykułów spożywczych dla pracowników Spółki spełnione są obydwie przesłanki warunkujące zaliczenie ich do kosztów podatkowych. Spółka ma zatem prawo zaliczyć te wydatki do kosztów podatkowych.

Stanowisko Spółki jest zgodne ze stanowiskiem MF prezentowanym w licznych interpretacjach indywidualnych, np.: w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 21 stycznia 2011 r. (nr IBPBI/2/423-1490/10/AP), czy Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 13 grudnia 2010 r. (nr IBPBI/2/423-1781/10/PC), zgodnie z którą: „Ponoszone przez Spółkę ze środków obrotowych, wydatki na rzecz pracowników w postaci obiadów oraz artykułów spożywczych / napojów udostępnianych w miejscu pracy, są pośrednio związane z jej działalnością. Należy więc uznać, iż zachodzą przesłanki uprawniające do ich zaliczenia, do kosztów uzyskania przychodów”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, winien wykazać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz to, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub że wydatek ten jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym.

W tym miejscu należy zauważyć, że kosztami podatkowymi – co do zasady – są tzw. koszty pracownicze. Koszty te obejmują nie tylko wynagrodzenia zasadnicze, wszelkiego rodzaju nagrody, premie, ale i diety, inne należności za czas podróży służbowej, wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracowników, świadczenia medyczne oraz inne wydatki na rzecz pracowników pod warunkiem spełnienia przesłanki wynikającej z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zatem w świetle powyższego, pracodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki na rzecz pracowników, które pozostają w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą i z uzyskiwanymi przez niego przychodami. Jednocześnie zaznaczyć należy, że wydatki te nie mogą znajdować się w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - w szczególności należy mieć na uwadze wyłączenie wynikające z art. 16 ust. 1 pkt 28 ww. ustawy.

Stosownie bowiem do treści art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Jak wynika z opisu sprawy, Spółka kupuje i udostępnia pracownikom w firmowej „cafeterii” artykuły spożywcze, takie jak: jogurty, muesli, ciastka, owoce, gotowe dania i inne artykuły nadające się do spożycia bez dodatkowego przetworzenia oraz napoje bezalkoholowe, takie jak: kawa (z ekspresu), herbata, woda, soki, napoje chłodzące. Wnioskodawca wskazał, iż jest On – na podstawie obowiązującego regulaminu wynagradzania – zobowiązany do zapewnienia pracownikom bezpłatnego dostępu do artykułów spożywczych i napojów. Ponadto w przypadku napojów, ich udostępnienie pracownikom jest obowiązkiem Spółki jako pracodawcy, wynikającym z przepisów dotyczących BHP. Spółka udostępniając artykuły spożywcze (w tym napoje) wykonuje swoje obowiązki wynikające z przepisów prawa pracy.

Zakup przedmiotowych artykułów spożywczych finansowany jest ze środków obrotowych Spółki. Wnioskodawca dolicza wartość przedmiotowych artykułów spożywczych do przychodu pracowników ze stosunku pracy w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (z uwzględnieniem zwolnienia w przypadku napojów, których udostępnienie jest obowiązkiem Spółki jako pracodawcy, na podstawie przepisów BHP).

Spółka wskazała także, że zapewnienie pracownikom opisanych we wniosku artykułów spożywczych wpływa na efektywność i wydajność pracowników oraz pozwala pracownikom efektywniej wykorzystać czas pracy.

Mając zatem na uwadze powyższe, stwierdzić należy, że określonych we wniosku wydatków nie należy rozpatrywać w zakresie kosztów reprezentacji, bowiem wydatki te nie są skierowane „na zewnątrz”, czyli do kontrahentów lub potencjalnych kontrahentów Spółki, lecz dotyczą Jej pracowników i dodatkowo nie posiadają przymiotu okazałości czy wystawności.

Zatem w świetle powyższego uznać należy, że przedmiotowe wydatki związane z zakupem artykułów spożywczych, które Wnioskodawca ponosi z własnych środków obrotowych na rzecz swoich pracowników, na podstawie ustaleń zawartych w regulaminie wynagradzania oraz przepisów BHP, stanowią koszty uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jednocześnie należy wskazać, iż wykazanie związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiąganych przychodów (zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów), obciąża Podatnika.

Jak bowiem stanowi art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy. Z tak udokumentowanych wydatków winno też wynikać, że mają one związek z prowadzoną działalnością gospodarczą i bezpośrednio lub pośrednio wpływają na wielkość osiąganych przez podatnika przychodów.

Ponadto, tut. Organ pragnie nadmienić, że pełna weryfikacja prawidłowości zaliczenia poszczególnych wydatków Wnioskodawcy do kosztów uzyskania przychodów może być dokonana jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.). Dokonując bowiem interpretacji indywidualnej organ podatkowy działający z upoważnienia Ministra Finansów przedstawia jedynie swój pogląd dotyczący wykładni treści analizowanych przepisów i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego (którego elementy przyjmuje jako podstawę rozstrzygnięcia bez weryfikacji).

W odniesieniu natomiast do powołanych przez Spółkę interpretacji indywidualnych, stwierdzić należy, iż są one rozstrzygnięciami wydanymi w konkretnych sprawach, osadzonych w określonym stanie faktycznym i tylko do nich się odnoszących, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Wniosek Spółki w zakresie zaistniałego stanu faktycznego został rozpatrzony odrębną interpretacją wydaną w dniu 21 lutego 2012 r. nr ILPB3/423-560/11-2/JG.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.