Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP3/443-200/13-2/KB
z 28 maja 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 13.03.2013 r. (data wpływu 14.03.2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium Polski – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14.03.2013 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium Polski.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca ...Sarl (dalej: „X.” lub „Wnioskodawca”) jest spółką z siedzibą działalności gospodarczej w Luksemburgu. Ponadto, Wnioskodawca posiada oddział w Szwajcarii. X. jest zarejestrowany w Luksemburgu oraz w Szwajcarii dla celów podatku od wartości dodanej. Wnioskodawca jest także zarejestrowany dla celów podatku od towarów i usług, jak również dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych w Polsce.

Od 1 lipca 2011 r. Wnioskodawca jest podmiotem odpowiedzialnym za operacyjne zaopatrzenie oraz politykę cenową w grupie P. w regionie Europy, Środkowego Wschodu oraz Afryce.

Podstawowym przedmiotem działalności gospodarczej Wnioskodawcy w Polsce od 1 marca 2013 roku są przesunięcia własnych wyrobów gotowych do Polski oraz z Polski do innych państw Unii Europejskiej oraz sprzedaż złomu do podmiotów zlokalizowanych w Polsce jak również sprzedaż produktów z branży napędów i sterowań [np. złączek hydraulicznych, śrub drążonych, filtrów olejowych, osuszaczy], ich komponentów oraz półproduktów niezbędnych do ich produkcji.

W ramach swojej działalności, Wnioskodawca nabywa półprodukty oraz surowce od dostawców zlokalizowanych na terenie Unii Europejskiej, od polskich dostawców oraz kontrahentów z krajów trzecich [tj. spoza Unii Europejskiej]. Półprodukty te są następnie dostarczane do spółki produkcyjnej z grupy P. H. tj. P. H. Poland Sp. z o.o. [dalej; „H.”] z siedzibą w Polsce. Na podstawie zawartej umowy z Wnioskodawcą, H. wytwarza wyroby gotowe. W trakcie prac dokonywanych przez H. nie dochodzi do przeniesienia praw własności półproduktów – X. nabywa usługę wytworzenia wyrobów gotowych [tzw. usługę „toller fee”]. X. jest właścicielem materiałów oraz półproduktów dostarczanych do H. w celu przetworzenia. Wnioskodawca nabywa również usługi galwanizacji oraz inne usługi od podmiotów zlokalizowanych na terenie Polski lub Unii Europejskiej. Ponadto, wszystkie półprodukty oraz gotowe wyroby będące własnością X., są składowane na terenie zakładów produkcyjnych/siedziby H..

Po wykonaniu usług, wyroby gotowe [uprzednio przetworzone / poddane obróbce przez H. lub podwykonawcę], są przedmiotem przesunięć towarów własnych do innych krajów Unii Europejskiej jak również transakcji sprzedaży przez Wnioskodawcę do podmiotów z grupy P. zlokalizowanych na terenie Polski, Unii Europejskiej oraz krajów trzecich [tj. poza Unią Europejską] w celu ich dalszej sprzedaży. Wyroby te, zlokalizowane w zakładach produkcyjnych H., są albo wysyłane bezpośrednio do ostatecznych kontrahentów lub do podmiotów z grupy P. zlokalizowanych na terytorium Unii Europejskiej lub krajów trzecich (poza terytorium Unii Europejskiej). W celu dostarczenia wyrobów gotowych/towarów do ich ostatecznych nabywców (w tym do podmiotów z grupy P.), X. nabywa usługi transportowe od podmiotów zlokalizowanych na terenie Polski oraz innych państw Unii Europejskiej.

(H.) zatrudnia pracowników odpowiedzialnych za nadzór procesu wykonywania wyrobów gotowych. Pracownicy dokonują weryfikacji, czy wyroby gotowe spełniają warunki wskazane w zamówieniu przez X.. Warunki zamówienia oraz wygląd/cechy wyrobów gotowych oraz wszelkie decyzje związane z dystrybucją wyrobów gotowych/towarów są uzgadniane przez X. w Szwajcarii oraz dostawcami.

W ramach usług świadczonych przez H. na rzecz X., H. jest odpowiedzialna za całą obsługę związaną z wytworzeniem/poddaniem obróbce surowców/półproduktów w celu otrzymania wyrobów gotowych. Na podstawie zawartej umowy usługi te obejmują również czynności takie jak:

• dokonywanie na rzecz X. analiz rynku dostawców,
  
• weryfikacji ich wypłacalności,
  
• organizowania transportu na rzecz X. oraz dostarczania surowców/półproduktów do ich miejsca przeznaczenia,
  
• badania jakości nabywanych przez X. towarów (surowców/półproduktów) oraz
  
• innego rodzaju asyście związanej z nabywaniem przez X. surowców/półproduktów.
  
  
  

W ramach zawartej umowy z X., zadania H. obejmują również czynności takie jak kontakty z dostawcami X., weryfikację warunków nabycia surowców/półproduktów przez X. od dostawców (m.in.:

• uzyskanie wyceny,
  
• dyskusje z dostawcami zgodnie z wytycznymi ustanowionymi przez X.,
  
• wizyty u dostawców,
  
• przekazywanie warunków nabycia przez X. surowców / półproduktów,
  
• ustalanie terminarzu dostaw,
  
• kontakt z dostawcami X. w przypadku zakwestionowania jakości nabytych surowców / półproduktów).
  
  
  

W przypadku dokonywania zakupów od dostawców spoza Grupy P., zamówienia są składane bezpośrednio przez pracowników H., jednakże w imieniu X., zgodnie z potrzebami produkcyjnymi i na warunkach ściśle określonych przez X. oraz zgodnie z limitami na podstawie umowy H. z X. oraz polityki X.. Należy podkreślić, iż w przypadku znaczących zamówień, są one szacowane oraz akceptowane przez pracowników X. (tj. przez upoważnionych przedstawicieli X. w Szwajcarii, gdzie są akceptowane). Należy podkreślić, iż jedynym podmiotem uprawnionym do modyfikowania umów jest X. w Szwajcarii. Pracownicy H. składają zamówienia, ze względu na to, iż X. nie posiada swoich pracowników w Polsce, którzy osobiście mogliby dokonywać takich czynności.

Ponadto, H. świadczy na rzecz X. usługi administracyjne obejmujące usługi księgowe, w szczególności polegające na księgowaniu dokumentów. Do obowiązków H. należy także bieżąca pomoc w interpretacji przepisów podatkowych, sporządzanie rejestrów oraz stosownych deklaracji. Wszelkie czynności związane ze wsparciem administracyjnym X. przez H. są wykonywane przez pracowników zatrudnionych przez H. X. nie oddelegowuje swoich pracowników do Polski.

Wnioskodawca podkreśla, iż nie posiada w Polsce siedziby działalności gospodarczej ani oddziału, nie zatrudnia w Polsce żadnych pracowników, nie posiada na własność, ani nie wynajmuje w Polsce żadnej powierzchni biurowej. Nie posiada również w Polsce magazynów ani żadnego zaplecza technicznego czy adresu, które mogłyby służyć do prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski. Wszelkie funkcje związane z magazynowaniem półproduktów / wyrobów gotowych są pełnione przez H. w ramach świadczonych na rzecz X. usług. Wnioskodawca nie posiada w Polsce również żadnych maszyn ani sprzętu, które mogłyby zostać uznane za infrastrukturę techniczną. Produkcja gotowych wyrobów jest wykonywana przez H. przy wykorzystaniu jej maszyn oraz narzędzi. W ramach świadczonych przez H. usług na rzecz X., z uwagi na odpowiedzialność H. za dostarczenie X. wyrobów gotowych, czynności niezbędne do wykonania wyrobu finalnego, jak również zaangażowanie zaplecza technicznego, magazynów, narzędzi oraz maszyn należą do H.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w stanie faktycznym przedstawionym powyżej, w związku z prowadzeniem działalności gospodarczej w Polsce, Wnioskodawca posiada stale miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 i 5 ustawy o VAT?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zdaniem Wnioskodawcy, w stanie faktycznym opisanym powyżej, X. nie posiada na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 i 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. nr 54 poz. 535 ze zm.; dalej: „ustawa o VAT”).

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Ustawa o VAT nie zawiera definicji stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Pojęcie to jest pojęciem wspólnotowym (tj. wynikającym z VI Dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. oraz Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r.). Od dnia 1 lipca 2011 r. pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej zostało uregulowane Rozporządzeniu Wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej; Dz.U. UE z dnia 23 marca 2011 r. L 77/1 (dalej: Rozporządzenie Wykonawcze”). Rozporządzenie Wykonawcze przewiduje dwie, zasadniczo podobne, definicje stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej jedną dla stałego miejsca prowadzenia działalności świadczącego usługi, a drugą dla nabywającego usługi.

W odniesieniu do sytuacji Wnioskodawcy, kluczowe jest ustalenie czy posiada on stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w związku z nabywaniem usług świadczonych na jego rzecz przez H. / podwykonawców oraz dokonywaniem dostaw towarów przez Wnioskodawcę. Stąd, w dalszej części wniosku przytoczona zostanie definicja stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej dla potrzeb odbioru usług / dokonywania dostaw towarów.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 Rozporządzenia Wykonawczego, w odniesieniu do stałego miejsca dla potrzeb odbioru usług: „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce – inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia – które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”.

W świetle art. 11 ust. 3 Rozporządzenia Wykonawczego „fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej”.

Jak wskazuje pkt 14 preambuły do Rozporządzenia Wykonawczego, powyższa definicja jest oparta na orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: „ETS”). Dlatego też, zdaniem Wnioskodawcy, dorobek orzecznictwa ETS w kwestii „stałego miejsca prowadzenia działalności” powinien być uwzględniony w rozstrzygnięciu przedmiotowej sprawy, tj. w ustaleniu, czy Wnioskodawca posiada na terytorium Polski stałe miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Zgodnie ze wskazówkami przedstawionymi przez ETS w punkcie 18 orzeczenia z dnia 4 lipca 1985 r. w sprawie Gunter Berkholz przeciwko Finanzamt Hamburg-Mitte-Altstadt (168/84), aby miejsce, w którym podatnik wykonuje działalność gospodarczą można było uznać za stałe miejsce prowadzenia działalności, muszą być łącznie spełnione następujące warunki:

• miejsce to musi się charakteryzować pewną minimalną skalą działalności oraz
  
• muszą być w nim obecne zasoby ludzkie oraz techniczne konieczne do wykonywania działalności.
  
  
  

Z kolei w wyroku z dnia 17 lipca 1997 r. w sprawie ARO Lease BV przeciwko Inspecteur van de Belastingdienst Grote Ondernemingen te Amsterdam (C-190/95), ETS stwierdził (pkt 16 orzeczenia), że stałe miejsce prowadzenia działalności musi mieć możliwość prowadzenia działalności w sposób niezależny. Oznacza to zdaniem ETS, że takie stałe miejsce prowadzenia działalności musi mieć możliwość (a) sporządzania umów bądź (b) podejmowania decyzji o charakterze zarządczym. Analogiczne stanowisko ETS zajął także w wyroku z dnia 7 maja 1998 r. w sprawie Lease Plan Luxembourg SA przeciwko Belgische Swat (C-390/96).

Powyższe podejście podzielają także polskie sądy administracyjne. Przykładowo, w orzeczeniu Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (dalej: „WSA”) w Warszawie z 26 czerwca 2009 r. (sygn. III SA/Wa 110/09), powołując wyroki ETS, WSA stwierdził: ETS zdefiniował pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności jako to, gdzie podmiot posiada zasoby ludzkie, zasoby techniczne a także infrastrukturę umożliwiającą zawieranie umów i podejmowanie decyzji zarządczych.

W oparciu o przywołane powyżej orzeczenia ETS wskazać można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności”. Przy czym, zdaniem Wnioskodawcy analiza dorobku orzecznictwa ETS wskazuje, że przesłanki te powinny być spełnione łącznie.

W świetle powyższego, należy przyjąć, iż stałe miejsce prowadzenia działalności powstanie, jeśli działalność Wnioskodawcy w Polsce łącznie spełniać będzie następujące przesłanki:

1. określony poziom stałości prowadzenia działalności gospodarczej wyrażony, jako zamiar podatnika do prowadzenia działalności z tego miejsca w sposób permanentny;
   
2. obecność odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza personalnego i technicznego koniecznej do prowadzenia działalności gospodarczej (tj. zatrudnionych przez podatnika pracowników oraz infrastruktury technicznej);
   
3. prowadzenie działalności, w szczególności zawieranie umów i podejmowanie decyzji sposób niezależny w stosunku do działalności głównej prowadzonej przez dany podmiot.
   
   
   

W przypadku, gdy nie jest spełnione chociażby jedno z wyżej wymienionych kryteriów nie można uznać, że obecność danego podmiotu na terytorium państwa członkowskiego nosi znamiona stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej rozumieniu przepisów o VAT.

Prawidłowość powyższego podejścia potwierdzona została także m.in. w następujących indywidualnych interpretacjach podatkowych:

• Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej tu Warszawie z 7 lutego 2012 r. (IPPP3/443-1504/11-2/LK: (...) należy stwierdzić, iż sam fakt zarejestrowania się Spółki dla celów VAT w Polsce nie implikuje posiadania przez nią stałego miejsca prowadzenia działalności w kraju w rozumieniu przepisów o VAT. Zarejestrowanie dla celów VAT w Polsce nie może być utożsamione z ustanowieniem stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium kraju, gdyż nie pociąga to za sobą przeniesienia na stałe ani zaplecza technicznego ani personelu, które zapewniłyby permanentną i niezależną działalność Spółki w kraju. Wnioskodawca nie posiada na terytorium kraju własnego zaplecza materialnego w postaci magazynów, nieruchomości itp. korzysta jedynie z infrastruktury Spółki z Grupy. Nie zatrudnia również własnych pracowników, a wszelkie prace wykonywane są przez pracowników tej Spółki w ramach usługi świadczonej na rzecz Wnioskodawcy, również decyzje dotyczące zleceń sprzedaży towarów prowadzonej z terytorium Polski są podejmowane przez Spółkę w jej miejscu siedziby. A zatem analizując powyższe kryteria w kontekście opisu sprawy, stwierdzić należy, że Spółka nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski.
  
  
  
• Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 16 kwietnia 2012 r. (IPPP3/443- 288/12-4/BH): (...) Wnioskodawca nie będzie posiadał na terenie Polski stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. (…) Jak Wnioskodawca wskazuje, zarówno skład celny jak i magazyn nieposiadający statusu składu celnego będzie prowadzony przez podmiot trzeci zajmujący się działalnością logistyczną. Zatem stwierdzić należy, że Wnioskodawca nie będzie dysponował na terenie Polski zapleczem personalnym i technicznym. które charakteryzuje się wystarczającą stałością i strukturą niezbędną do wykonywania dostaw towarów.
  
  
  
• Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 22 października 2012 r. (IBPP2/443-677/12/IK): Mając na uwadze przedstawiony stan prawny i zaistniały stan faktyczny należy stwierdzić, iż Wnioskodawca nie posiada na terytorium Republiki Czeskiej stałego miejsce prowadzenia działalności, gdyż nie posiada tam własnej infrastruktury, która umożliwiałaby mu niezależne prowadzenie działalności gospodarczej. Wnioskodawca podnajmuje biuro, które służy wyłącznie w celach pomocniczych. Spółka na terytorium Republiki Czeskiej posiada własny personel, jednakże nie jest on uprawniony do podejmowania decyzji w zakresie zarządzania. Pracownicy Spółki jedynie decydują o zakupach wyposażenia biura, materiałów biurowych i usług niezbędnych do realizacji pomocniczych działań. Decyzje z zakresu działalności Spółki są podejmowane przez siedzibę Spółki w Katowicach. Zatem zaangażowanie osobowe nie pozostaje w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Brak zaangażowania osobowego oraz fakt, że czynności wykonywane na terytorium Republiki Czeskiej są czynnościami pomocniczymi w działalność Spółki czyni niemożliwym ustanowienie stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium Republiki Czeskiej.
  
  
  

Mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić, iż takie podejście jest powszechnie prezentowane przez organy podatkowe wydające indywidualne interpretacje prawa podatkowego w imieniu Ministra Finansów. Potwierdzeniem tego są również interpretacje podatkowe Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie: z dnia 18 sierpnia 2011 r. (sygn. IPPP3/443-692/11-4/KC), z dnia 1 lutego 2012 r. (sygn. IPPP3/443-1595/11-2/MPe), z dnia 5 marca 2012 r. (sygn. IPPP3/443-1545/11-2/SM) czy z dnia 8 sierpnia 2012 r. (IPPP3/443-539/12- 2/SM).

1. Kryterium stałości prowadzonej działalności gospodarczej:
   
   
   

Jak wynika z samej nazwy „stały” to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny – stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, iż działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy.


Wnioskodawca nie jest obecny w Polsce, w celu realizacji umów zawieranych z kontrahentami w ramach działalności gospodarczej wykonywanej na terenie Polski. Umowy z X. są zawierane/podpisywane przez upoważnionych przedstawicieli X. w Szwajcarii. Umowy te są sporządzane/akceptowane przez X. w Szwajcarii. Warunki zamówienia składanego przez X. do H. na wyroby gotowe, jak również wszelkie decyzje dotyczące procesu dystrybucji będą bezpośrednio podejmowane w Szwajcarii. Wnioskodawca nie posiada w Polsce przedstawicieli uczestniczących w decyzjach zarządczych dotyczących działalności X.. Wszystkie wykonywane w Polsce czynności są uwarunkowane treścią instrukcji otrzymywanych od pracowników X. w Szwajcarii lub Luksemburgu.


Z tego względu nie można przyjąć, iż prezencja Wnioskodawcy w Polsce charakteryzuje się stałością i zamiarem prowadzenia działalności gospodarczej z tego miejsca. Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż kryterium stałości prowadzenia działalności nie może zostać uznane za spełnione.


Potwierdzeniem prawidłowości takiego toku rozumowania są liczne interpretacje organów podatkowych.


Między innymi, w interpretacji indywidualnej z dnia 5 marca 2012 r. (sygn. IPPP3/443-1545/11-2/SM) Dyrektor potwierdził zasadność następującego stanowiska przedstawionego przez podatnika:


„ograniczony element ludzki oraz techniczny, które jako jedyne stanowią o obecności U. w Polsce, noszą zdecydowanie znamiona tymczasowości. nie zaś stałości, wobec czego kluczowa cecha związana z definicją miejsca stałego prowadzenia działalności na gruncie przepisów o podatku od towarów i usług nie będzie charakteryzowała działań U. w Polsce.


(...) Mając na uwadze powyższe, U. stoi na stanowisku, iż U. nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności na gruncie przepisów o VAT.”


Podobne stanowisko prezentują również inni Dyrektorzy Izb Skarbowych wydający interpretacje podatkowe w imienin Ministra Finansów. Na przykład w interpretacji indywidualnej z dnia 23 września 2011 r. (sygn. IPTPP2/443-251/11-4/IR) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi wypowiedział się w sposób następujący: „Jak wynika z samej nazwy „stały” to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny - stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, iż działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzne znamię, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale (...). Dla uznania więc, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający”.

2. Kryterium odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza personalnego i technicznego
   
   

Zaangażowanie, o którym mowa, powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający. Mając na uwadze wskazane orzeczenia ETS należy stwierdzić, iż aby określić, czy na terenie danego kraju znajduje się stałe miejsce prowadzenia działalności danego podatnika, winien on posiadać w tym kraju zarówno personel, jak i zasoby rzeczowe potrzebne dla samodzielnego wykonywania działalności.
Wnioskodawca nie posiada w Polsce siedziby działalności gospodarczej ani oddziału, nie zatrudnia w Polsce żadnych pracowników, nie posiada na własność również w Polsce żadnej powierzchni biurowej czy magazynowej ani żadnego zaplecza technicznego czy adresu, które mogłyby służyć do prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski.


Wnioskodawca nie posiada w Polsce również żadnych maszyn ani sprzętu, które mogłyby zostać uznane za infrastrukturę techniczną.
W świetle powyższego, zdaniem Wnioskodawcy nie jest możliwe stwierdzenie, iż dysponuje on w Polsce jakąkolwiek strukturą w zakresie zaplecza technicznego oraz personalnego.

Sam fakt, iż wyroby gotowe / półprodukty są magazynowane przez H. w ramach świadczonych przez niego usług na rzecz Wnioskodawcy, nie może być utożsamiany z utworzeniem w Polsce struktury w zakresie zaplecza technicznego. Nie można również uznać nabywania usług przetwarzania / produkcji wyrobów gotowych jak również wsparcia administracyjnego (obejmującego pomoc księgową oraz pomoc w zakresie analiz rynku dostawców) przez X. od H. jako posiadania infrastruktury technicznej czy personalnej. X. nie zatrudnia w Polsce pracowników, a wszelkie prace na rzecz X. są wykonywane przez pracowników H..

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy, nie dysponuje on w Polsce jakąkolwiek strukturą w zakresie zaplecza technicznego, jak również nie wytworzył on struktury w zakresie zaplecza personalnego. W świetle powyższego, również to kryterium nie może zostać uznane za spełnione.

3. Kryterium niezależności prowadzonej działalności
   
   
   

Stale miejsce prowadzenia działalności musi mieć możliwość prowadzenia działalności w sposób niezależny. Niezależność ta objawia się w możliwości (a) sporządzania umów bądź (b) podejmowania decyzji o charakterze zarządczym przez takie stałe miejsce prowadzenia działalności.

Jak wskazano powyżej, umowy z X. są zawierane przez upoważnionych przedstawicieli X. w Szwajcarii. Umowy te są sporządzane/akceptowane przez X. w Szwajcarii. Jedynym podmiotem uprawnionym do modyfikowania umów jest X. w Szwajcarii. W ramach usług nabywanych od H. przez X., H. zapewnia jedynie asystę związaną z zakupem surowców/półproduktów przez X. od dostawców, zgodnie z wytycznymi ustanowionymi przez X.. Powyższy rodzaj wsparcia (taki jak bieżące kontakty z dostawcami X., badania rynku itp.) nie może być uznany jako prowadzony w sposób niezależny, w szczególności z uwagi na fakt, iż takie czynności powinny być wykonywane zgodnie z wytycznymi ustanowionymi przez X. w Szwajcarii. Biorąc pod uwagę powyższe, wszystkie operacyjne/zarządcze decyzje/kontrakty są zawierane/omawiane przez X. w Szwajcarii przez jej upoważnionych reprezentantów. W Polsce zasadniczo nie ma osób bądź organów Wnioskodawcy, które byłyby uprawnione do podejmowania wiążących decyzji dotyczących działalności Wnioskodawcy, w tym na przykład do zawierania umów z kontrahentami.

W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawcy, nie można uznać, iż jego działalność na terytorium Polski ma charakter niezależny co, jak sformułowano w orzecznictwie TSUE, jest przesłanką dla powstania stałego miejsca prowadzenia działalności dla celów VAT.

Podsumowanie i wnioski

• Jak wskazano w stanie faktycznym, Wnioskodawca nie zatrudnia w Polsce (ani oddelegowuje do Polski) pracowników, którzy są zaangażowani w proces wytwarzania wyrobów gotowych / towarów Wnioskodawcy. Ponadto, Wnioskodawca nie zatrudnia w Polsce personelu, który jest uprawniony do reprezentowania Wnioskodawcy w kontaktach z kontrahentami, podejmowania działań o charakter sprzedażowym, a w szczególności negocjowania i zawierania umów w imieniu Wnioskodawcy, a także zawierania takich umów. Wnioskodawca składa do H. zamówienie na wyroby gotowe. Zamówienia na usługi galwaniczne lub inne są składane bezpośrednio przez H., jednakże w imieniu X., po wcześniejszym ustaleniu warunków zamówień. Za prawidłowość realizacji zamówienia jest odpowiedzialny H., zatrudniający pracowników w celu nadzoru/koordynowania procesu przetwarzania/produkcji wyrobów gotowych. Jednakże, zawsze na podstawie umów wcześniej zawartych przez X..
  
  
  
• Wnioskodawca nie posiada ani nie wynajmuje w Polsce żadnego biura, za pomocą którego możliwy jest bezpośredni kontakt z Wnioskodawcę. W takiej sytuacji, np. kontrahent zainteresowany nawiązaniem współpracy z Wnioskodawcą, jest zobowiązany do zawarcia/podpisania umowy na warunkach ustanowionych/zaakceptowanych bezpośrednio przez X. w Szwajcarii.
  
  
  
• Za magazynowanie półproduktów/wyrobów gotowych Wnioskodawcy jest odpowiedzialny H. (w ramach świadczonych na rzecz Wnioskodawcy usług).
  
  
  
• Umowy operacyjne/główne wytyczne są ustanawiane przez X. w Szwajcarii. Umowy są podpisywane przez upoważnionych reprezentantów X. w Szwajcarii. Ponadto, Wnioskodawca nie zatrudnia w Polsce (ani nie oddelegowuje do Polski) pracowników uprawnionych do podejmowania decyzji o charakterze zarządczym. Wszelkie decyzje zarządcze w zakresie strategii rozwoju, rozwoju wyrobów gotowych, wchodzenia na rynki zbytu czy wdrożenia procesów zarządzania są podejmowane w siedzibie Wnioskodawcy w Luksemburgu lub oddziale w Szwajcarii.
  
  
  

W świetle powyższego, zdaniem Wnioskodawcy, w opisanym stanie faktycznym nie są spełnione przesłanki pozwalające na uznanie, że X. posiada w Polsce miejsce charakteryzujące się (a) wystarczającą stałością, oraz (b) odpowiednią strukturą ludzko-techniczną, (c) umożliwiającą mu dokonywanie dostaw towarów i usług w sposób niezależny, a także nabywanie usług dla potrzeb takiego stałego miejsca prowadzenia działalności.

W szczególności, brak w Polsce osób uprawnionych przez Wnioskodawcę do zawierania umów oraz podejmowania decyzji zarządczych dotyczących jego działalności na terytorium Polski wyklucza możliwość uznania, iż Wnioskodawca posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Ponadto tut. Organ informuje, iż w dniu 26 sierpnia 2011r. opublikowany został tekst jednolity ustawy o podatku od towarów i usług – Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.