INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 13.12.2011 r. (data wpływu 19.12.2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stałego miejsca prowadzenia działalności – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19.12.2011 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stałego miejsca prowadzenia działalności.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

S. BV (zwana dalej: S. lub Spółka) jest centralną spółką dystrybucyjną Grupy S. z siedzibą w Holandii. Wyłącznym udziałowcem S. jest S. Co, Ltd z siedzibą w Korei. Podstawowa działalność gospodarcza S. związana jest z zarządzaniem procesem dystrybucji i dostawy towarów handlowych S. do spółek zależnych z Grupy S., rozlokowanych w różnych europejskich krajach, które zajmują się ich sprzedażą na lokalnych rynkach.

Jako centralna spółka koordynująca proces dystrybucji towarów handlowych S. w Europie, S. nabywa wyroby gotowe od producentów zależnych z Grupy S., w tym od S.

E. Sp. z o.o. (zwanej dalej: „E.”), które następnie dostarcza do europejskich spółek zależnych z Grupy (w celu ich sprzedaży na lokalnych rynkach) poprzez zorganizowaną sieć centrów dystrybucyjnych służących efektywnej realizacji procesu dostawy towarów. Do tej pory, w celu optymalizacji procesów dostaw, S. utworzyła 3 centra dystrybucyjne w Europie, zlokalizowane w Czechach, na Słowacji oraz w głównej siedzibie Spółki - w Holandii.

Obecnie, S. planuje utworzyć w Polsce kolejne Centrum Dystrybucji (zwane dalej: „CD”), z którego towary dostarczane będą do spółek dystrybucyjnych S. P. Sp. z o.o. („P.”) oraz G. GmbH („G.”). W przyszłości Spółka rozważa możliwość rozszerzenia dystrybucji towarów składowanych w CD do innych spółek zależnych S. mających siedzibę w UE.

Utworzenie CD jest efektem optymalizacji czasu i kosztu zarządzania zapasami towarów zakupionych przez S. i ma służyć ich gromadzeniu i utrzymywaniu na odpowiednim poziomie w celu dostawy do P. i G.. Składowanie towarów w CD zapewni S. możliwość elastycznego dostosowywania poziomów dostaw towarów handlowych z S. do G. i P. zgodnie z ich potrzebami.

W związku z planowanym otwarciem CD, S. będzie wynajmować budynek magazynu należący do niepowiązanej spółki. S. nie będzie właścicielem magazynu w którym znajdować się będzie CD. Magazyn ten wykorzystywany będzie wyłącznie na potrzeby obsługi dostaw do G. i P.: rozładunku i załadunku, rozpakowania dostaw towarów należących do S., składowania towarów oraz ich pakowania w celu dostawy do G. i P. CD nie będzie wykorzystywane przez S. do świadczenia usług logistycznych dla podmiotów trzecich.

W ramach prowadzonej działalności, S. będzie nabywać towary od spółek produkcyjnych z grupy S. (w tym od E.) i sprzedawać towary (spółkom dystrybucyjnym z grupy S.) na podstawie uzgodnień i negocjacji podejmowanych poza Polską w ramach Grupy S.. Wszystkie uzgodnienia umowne w zakresie transakcji kupna i sprzedaży towarów, wielkości i terminów realizacji zamówień, organizacji dostaw towarów do CD oraz ich dostaw do ostatecznych odbiorców będą negocjowane i zawierane przez S. poza Polską. Część kupowanych przez S. towarów wysyłana będzie bezpośrednio do nabywców z Grupy S. (nie będzie przechowywana w magazynie). Natomiast część towarów, przeznaczona do dostaw na rzecz G. i P., przesyłana będzie do CD. Towary te będą następnie wysyłane bezpośrednio do tych spółek dystrybucyjnych oraz sporadycznie bezpośrednio do ich klientów. Właścicielem towarów znajdujących się w CD będzie S.. Przejście własności towarów będzie następowało w momencie opuszczenia przez nie CD.

W związku z planowaną działalnością Spółka dokona rejestracji dla potrzeb podatku VAT w Polsce.

S. nie będzie utrzymywać żadnego stałego ani tymczasowego personelu w Polsce w związku z działalnością dotyczącą zakupu i sprzedaży towarów składowanych w CD oraz operacjami logistycznymi tam dokonywanymi.

Transportem towarów do CD zajmować się będzie E. oraz inne spółki dystrybucyjne S., o ile będą również dostarczać towary do CD w celu ich dystrybucji do G. i P. Transport odbywać się będzie na warunkach CIP (Incoterms 2000, tzn. Przewoźne i ubezpieczenie opłacone do... ). Zgodnie z tymi warunkami E. odpowiedzialna będzie za organizację transportu do CD, a ryzyko utraty (uszkodzenia) towaru w transporcie ponoszone będzie przez S.. Personel S. nie będzie uczestniczyć w organizacji dostaw towarów do CD.

Z kolei transport towarów z CD do spółek dystrybucyjnych Grupy S. lub bezpośrednio do klientów tych spółek organizowany będzie przez personel S. w Holandii z wykorzystaniem niezależnego przewoźnika / spedytora (niezależnego, niepowiązanego usługodawcy).

Podstawowe czynności związane ze składowaniem towarów w magazynie realizowane będą przez personel spółki, od której magazyn będzie wynajmowany. Podmiot ten będzie zaangażowany w szczególności w składowanie towarów, odbiór, przeładunek, kontrole ilościowe i jakościowe, przepakowywanie, etykietowanie, dołączanie kart gwarancyjnych, przepakowanie palet, załadunek towarów w CD oraz w wystawianie dokumentów dotyczących przyjmowania towarów, wydawania towarów i inwentaryzacji przeprowadzanej w imieniu S. (tylko na wyraźne żądanie S.) w ramach standardowych usług magazynowych świadczonych na rzecz S..

Ponadto, S. zleci dodatkowe czynności administrowania CD do E. Dodatkowe czynności w tym zakresie, konieczne do zapewnienia właściwego składowania i ochrony towarów S. w CD, realizowane będą przez E. na podstawie umowy zawartej pomiędzy E. i S.. W szczególności zakres czynności administrowania CD realizowanych przez E. na rzecz S. obejmie:

• realizacja obsługi CD - administrowanie procesami logistycznymi, monitorowanie kosztów i wyników działalności logistycznej, monitorowanie i dokumentowanie wskaźników efektywności CD;
• monitorowanie kosztów CD - monitorowanie głównych danych dotyczących kosztów logistycznych, weryfikacja faktur dotyczących kosztów logistycznych, przygotowywanie raportów w odniesieniu do kosztów logistycznych generowanych przez CD;
• kontrola dostaw przychodzących - monitorowanie i aranżowanie przesyłek, kontrola towarów otrzymywanych, tygodniowe planowanie transportów przychodzących, wsparcie w zakresie ceł,
• kontrola dostaw wychodzących - kontrola poziomu zamówień, koordynowanie procesu wysyłki towarów, kontrola i analiza dostaw;
• kontrola zapasów magazynowych - uzgadnianie stanów magazynowych, organizacja inwentaryzacji, kalkulowanie i monitorowanie stanów magazynowych, monitorowanie i poprawianie danych w elektronicznym systemie danych dotyczących przepływu towarów;
• monitorowanie wskaźników efektywności - sporządzanie miesięcznych raportów w zakresie wydajności, monitorowanie wykrytych nieprawidłowości oraz identyfikowanie ich podstawowych przyczyn oraz określanie działań naprawczych;
• wybrane procesy związane z obsługą nabywców w zakresie reklamacji oraz zwrotów towarów.
  
  

E. nie będzie mieć prawa do podejmowania żadnych decyzji dotyczących towarów składowanych w CD. W szczególności E. ani pracownicy E. nie będą podejmować (i nie będą upoważnieni do podejmowania) żadnych decyzji dotyczących zakupu lub sprzedaży towarów dystrybuowanych przez S.. Ani E., ani jego pracownicy nie będą negocjować i nie będą mieć uprawnień wykonawczych ani pełnomocnictw do reprezentowania S. w odniesieniu do przygotowywania i podpisywania przedmiotowych umów kupna lub sprzedaży towarów składowanych w CD. Przelewy bankowe dotyczące zakupu (np. dokonywanie płatności na rzecz spółek produkcyjnych) będą realizowane z konta S. w Holandii. Korespondencja od spółek dystrybucyjnych Grupy S. dotycząca produktów składowanych w CD będzie adresowana bezpośrednio do S. w Holandii. Pracownicy E. nie będą nadzorowani ani kontrolowani przez S., a zakres ich obowiązków ograniczał się będzie jedynie do podstawowych czynności umożliwiających funkcjonowanie CD w zakresie administrowania dostaw towarów należących do S., określonych przez umowę zawartą pomiędzy S. i E.

Czynności materialne dotyczące sprzedaży (tzn. fizyczne wystawienie faktur VAT spółkom dystrybucyjnym grupy S., odbiór faktur od spółek produkcyjnych z grupy S., w tym od E.) będą realizowane przez pracowników S. znajdujących się w Holandii. Z uwagi na dużą wartość materialną magazynowanych w CD towarów S. zobowiązany będzie do zapewnienia niezbędnych środków ochrony magazynu. W tym celu S. zaangażuje niezależną firmę ochrony mienia.

Podsumowując, S. nie będzie mieć w Polsce własnego personelu a wszelkie kluczowe decyzje związane z zakupem i sprzedażą towarów podejmowane będą w Holandii. S. będzie mieć jedynie prawo własności do towarów znajdujących się w magazynie, nie będzie natomiast właścicielem magazynu w którym funkcjonować będzie CD.

Wynajmowany magazyn będzie w znacznym stopniu przystosowany i wyposażony w zakresie niezbędnym do realizacji czynności w zakresie obsługi logistycznej dostaw. W przypadku konieczności uzupełnienia wyposażenia magazynu, którego nie będzie w stanie dostarczyć spółka obsługująca magazyn oraz / lub E., S. rozważa posiadanie wybranego wyposażenia dodatkowego magazynu, takiego jak maszyny do rozładunku, przeładunku, pakowania towarów oraz oprogramowanie służące do zarządzania zasobami magazynowymi, składowanym towarem oraz transportem. W takim przypadku dodatkowe wyposażenie stanowić będzie własność Spółki.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w przedstawionym we wniosku zdarzeniu przyszłym, Spółka będzie posiadać stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, o którym mowa w przepisach ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54 poz. 535, z późn. zm., zwana dalej: „ustawa o VAT”), w szczególności w art. 17 ust. 1 pkt 4 i pkt 5 oraz ust. 5 ustawy o VAT oraz art. 28b ustawy o VAT...

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle zaprezentowanego powyżej zdarzenia przyszłego, Spółka nie będzie posiadała na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, o którym mowa w przepisach ustawy o VAT.

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej (ang. fixed establishment) nie zostało zdefiniowane w przepisach ustawy o VAT. Takiej definicji nie zawierają również przepisy aktów wykonawczych do tej ustawy. Pojęcie to pojawia się w natomiast VI Dyrektywie Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. oraz Dyrektywie Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r., (zwana dalej: „Dyrektywa VAT”). Ponadto, definicja stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej znalazła się w Rozporządzeniu Wykonawczym Rady (UE) Nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającym środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (zwane dalej: „Rozporządzenie Wykonawcze”). Znaczenie pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej było również wielokrotnie przedmiotem rozstrzygnięć Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dawniej Europejski Trybunał Sprawiedliwości; zwany dalej: „TSUE”).

Ze względu na fakt, że wraz z przystąpieniem Polski do Unii Europejskiej w 2004 r., do polskiego systemu prawnego przyjęty został dorobek prawny Wspólnot Europejskich, aby ustalić znaczenie pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, należy odwołać się do kontekstu całej ustawy o VAT, odpowiednich przepisów prawa wspólnotowego (w tym w szczególności do Rozporządzenia Wykonawczego, które powinno być bezpośrednie stosowane), stanowisk polskich organów podatkowych, a także orzecznictwa TSUE.

Zgodnie art. 11 Rozporządzenia Wykonawczego „na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”. Dodatkowo, w myśl art. 11 ust. 2 Rozporządzenia Wykonawczego, dla potrzeb stosowania wybranych artykułów Dyrektywy VAT (w tym art. 192a Dyrektywy VAT), „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce — inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika (...) — które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, aby umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje”.

Jednocześnie, należy zwrócić uwagę, że powyższa definicja została wprowadzona przede wszystkim dla potrzeb określenia miejsca świadczenia usług. Niemniej jednak, należy uznać że może być ona stosowana pomocniczo również dla potrzeb zdefiniowania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej dla potrzeb dostaw towarów (zgodnie z odpowiedzią podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów - z upoważnienia ministra - na interpelację nr 24082). Ponadto, zgodnie z art. 53 par. 1 Rozporządzenia Wykonawczego „Na użytek stosowania art. 192a dyrektywy 2006/112/WE stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika uwzględnia się wyłącznie wtedy, gdy charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu dokonanie dostawy towarów lub świadczenie usług, w których uczestniczy”.

Z przytoczonej powyżej definicji wynika, iż aby mówić o stałym miejscu prowadzenia działalności gospodarczej niezbędnym jest jednoczesne posiadanie na terytorium danego kraju:

• miejsca charakteryzującego się określonym poziomem stałości (tj. podmiot posiadający takie miejsce ma zamiar prowadzenia działalności z tego miejsca w sposób permanentny),
• miejsca, w którym zgromadzono zaplecze techniczne i ludzkie niezbędne do prowadzenia działalności danego rodzaju.

Ponadto, jak wspomniano powyżej, pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej jest pojęciem wspólnotowym i jako takie było wielokrotnie przedmiotem rozważań TSUE. Jak wynika z ugruntowanego stanowiska TSUE (m.in. wyrok z dnia 4 lipca 1985 r. w sprawie Gunter Berkholz przeciwko Finanzamt Hamburg-Mitte-Altstadt, sygn. C-168/84, wyrok z dnia 2 maja 1996 w sprawie Faaborg-Gelting Linien A/S przeciwko Finanzamt Flensburg, sygn. C-231/94, wyrok z dnia 7 maja 1998 r. w sprawie Lease Plan Luxembourg SA przeciwko Niemczech, sygn. C-390/96; wyrok z dnia 17 lipca 1997 r. w sprawie ARO Lease BV przeciwko Inspecteur van de Belastingdienst Grote Ondernemingen Amsterdam, sygn C-190/95, wyrok z dnia 28 czerwca 2007 r. w sprawie Planzer Luxembourg Sárl przeciwko Bundeszentralamt für Steuern, sygn. C-73/06), ze stałym miejscem prowadzenia działalności gospodarczej mamy do czynienia wówczas, gdy łącznie spełnione są następujące warunki:

• dane miejsce charakteryzuje się określonym poziomem stałości (tj. podmiot posiadający takie miejsce ma zamiar prowadzenia działalności z tego miejsca w sposób permanentny),
• działalność prowadzona w tym miejscu jest działalnością niezależną w stosunku do głównej działalności prowadzonej przez dany podmiot oraz
• w danym miejscu zgromadzono zaplecze techniczne i ludzkie niezbędne do prowadzenia działalności danego rodzaju.

Przy tym należy pamiętać, że aby mówić o stałym miejscu prowadzenia działalności gospodarczej wskazane wyżej przesłanki muszą być spełnione łącznie. Oznacza to, że nie spełnienie chociażby jednej z przesłanek determinuje, że dany podmiot nie będzie posiadał na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Definicja wypracowana przez TSUE stanowiła podstawę dla sformułowania definicji stałego miejsca działalności gospodarczej w Rozporządzeniu Wykonawczym. Jednocześnie, należy uznać że definicja ta znajdzie zastosowanie we wszystkich przypadkach, w których ustawa o VAT odwołuje się do stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej (tj. zarówno w odniesieniu do określenia miejsca świadczenia usług zgodnie z art. 28b ustawy o VAT, jak również w innych przypadkach odwołania do stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej np. w art. 17 ust. 1 pkt. 4 i pkt 5 oraz ust. 5 ustawy o VAT).

Mając powyższe na uwadze, w celu udzielenia odpowiedzi na pytanie czy S. posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej należy przeanalizować poszczególne przesłanki determinujące jego występowanie.

a. kryterium stałości prowadzonej działalności

Obecność S. w Polsce związana będzie z prowadzoną działalnością dystrybucyjną. Natomiast, sama działalność S. w Polsce nierozerwalnie związana będzie z umową najmu powierzchni magazynowej wskazującą okres, na jaki powierzchnia magazynowa będzie wykorzystywana na potrzeby działalności S..

Zdaniem S. powyższe okoliczności pozawalają uznać, że działalność S. na terytorium Polski nie ma charakteru stałego i nieprzemijanego, ponieważ umowa najmu będzie mogła być w każdej chwili wypowiedziana, co oznacza, że Spółka może dowolnie zmienić miejsce składowania swoich towarów bez angażowania w tym celu znacznych środków.

b. kryterium niezależności prowadzonej działalności

W opinii S. nie można również uznać, iż planowana przez nią działalność poprzez CD będzie miała charakter niezależny.

S. pragnie podkreślić, iż w Polsce nie będzie osób, które byłyby uprawnione do podejmowania wiążących decyzji dotyczących zarówno działalności Spółki, jak i realizacji głównych założeń kontraktów. Na terytorium Polski nie będzie osób, które byłyby uprawnione do podejmowania wiążących decyzji dotyczących działalności Spółki oraz obrotu towarami składowanymi w CD, w tym zawierania umów handlowych w imieniu S.. W konsekwencji, nie można uznać, że działalność Spółki na terytorium Polski będzie miała charakter niezależny. S. zlecać będzie jedynie usługi w zakresie obsługi dostaw i administracji CD. Jedyne decyzje, które mogą zostać podjęte przez podmioty świadczące te usługi dotyczą bieżącego sposobu wykonania usług obsługi dostaw i administracji CD (np. decyzje dotyczące sposobu składowania i technicznych aspektów przechowywania towarów). Natomiast wszelkie decyzje biznesowe będą podejmowane w miejscu siedziby S. (tj. w Holandii).

Podobne stanowisko zostało wyrażone w wyroku z dnia 17 lipca 1997 r. w sprawie C-190/95 (ARO Lease B.V. vs. Inspecteur van de Selastingdienst Grote Ondernemingen Amsterdam), w którym TSUE uznał, że „(...) jeśli spółka leasingowa nie posiada w Państwie Członkowskim własnego personelu ani trwałej struktury organizacyjnej w stopniu wystarczającym do umożliwienia sporządzania umów bądź podejmowania decyzji w zakresie zarządzania i w ten sposób umożliwienia niezależnego świadczenia usług, nie można przyjąć, iż spółka ta posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w tym państwie”. W konsekwencji, nie można uznać, iż działalność S. na terytorium Polski będzie miała charakter niezależny, co - jak sformułowano w orzecznictwie TSUE - jest przesłanką powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej dla celów VAT.

c. kryterium odpowiednich zasobów ludzkich i technicznych

W opinii Spółki nie można również stwierdzić, iż Spółka będzie posiadała na terytorium Polski zaplecze techniczne i ludzkie niezbędne do prowadzenia działalności w Polsce.

W związku z utworzeniem CD, S. nie zatrudni stałych ani tymczasowych pracowników w Polsce (będzie jedynie korzystał z usług świadczonych przez spółki zewnętrzne). Jednocześnie, jak wskazano powyżej, wszelkie zarządcze decyzje dotyczące działalności Spółki podejmowane będą w Holandii.

Ponadto, S. nie będzie posiadał w Polsce własnej infrastruktury, która umożliwiałaby jej niezależne prowadzenie działalności, gdyż będzie korzystać z zasobów będących własnością niezależnego usługodawcy.

E. będzie posiadał w Polsce przechowywane w magazynie towary. Oprócz towarów, S. rozważa również posiadanie w Polsce wybranych elementów wyposażenia dodatkowego, którego nie będzie w stanie dostarczyć spółka obsługująca magazyn oraz / lub E., tj. w szczególności wybranego sprzętu oraz oprogramowania, które wykorzystywane będą przez podmioty zaangażowane w obsługę dostaw i administrację CD. W takim przypadku, zasoby te nie będą przebywać w Polsce na stałe i w każdym momencie mogą zostać realokowane do innych centrów dystrybucji S. zlokalizowanych w innych krajach. Jednocześnie, nie można uznać że posiadane przez Spółkę w Polsce zasoby stanowić będą wystarczające zaplecze techniczne w myśl wyroków TSUE. Jak wskazano powyżej, S. będzie właścicielem jedynie wybranych maszyn i systemów. Jednocześnie, ani magazyn ani większość zasobów technicznych wykorzystywanych w magazynie nie będzie należeć do S.. Oznacza to, że wybrane zasoby techniczne będące własnością Spółki w Polsce nie będą wystarczające do niezależnego prowadzenia działalności z wykorzystaniem tych zasobów, i tym samym nie będą prowadzić do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce.

W konsekwencji, nie można stwierdzić, iż S. będzie dysponował w Polsce zapleczem technicznym oraz ludzkim, które pozwalają na stałe i niezależne prowadzenie działalności gospodarczej w Polsce. Zdaniem Spółki, okoliczności zaangażowania przez S. dodatkowych zasobów technicznych nie pozwoli na stwierdzenie, że Spółka posiada w Polsce zaplecze techniczne i ludzkie pozwalające na niezależne prowadzenie działalności gospodarczej.

Powyższe stanowisko znajduje również potwierdzenie w interpretacjach prawa podatkowego wydanych przez polskie organy podatkowe. Przykładowo, w postanowieniu Naczelnika Trzeciego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Radomiu z dnia 28 listopada 2005 r. (sygn. 1473/WV/443/315/218/2005/EŻ) stwierdzono, że „stałe miejsce prowadzenia działalności oznacza miejsce, które charakteryzuje się pewnym minimum stałości wynikającej ze stałej obecności zarówno osób (personelu firmy), jak i zaplecza technicznego, aby można było prowadzić działalność na niezależnych zasadach.” Dodatkowo, należy również przytoczyć stanowisko Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie zaprezentowane w interpretacji indywidualnej z dnia 11 października 2010 (sygn. IPPP3/443-680/10-2/SM), zgodnie z którym „aby określić, czy na terenie danego kraju znajduje się stałe miejsce prowadzenia działalności danego podatnika, winien on posiadać w tym kraju zarówno personel jak i zasoby rzeczowe potrzebne dla samodzielnego wykonywania działalności”.

Ponadto, stanowisko S. znajduje również potwierdzenie w interpretacjach prawa podatkowego wydanych przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 28 lipca 2011r. (sygn. IPPP3/443-670/11-2/SM) oraz z dnia 12 sierpnia 2011 r. (sygn. IPPP3/443-714/11-4/SM). W powyższych interpretacjach, organ podatkowy potwierdził, że wnioskodawcy, którzy poza wynajmowaną powierzchnią magazynową nie dysponowali na terytorium Polski infrastrukturą ani zapleczem technicznym (oraz nie zatrudniali formalnie pracowników i podejmowali decyzje zarządcze poza terytorium Polski) a jedynie korzystali z usług firm zewnętrznych, nie posiadają stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski.

Jednocześnie, należy podkreślić konieczność łącznego spełnienia przesłanek istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie stałości, niezależności oraz obecności w Polsce odpowiedniego zaplecza technicznego i ludzkiego. W związku z tym, jeśli wszystkie wymienione powyżej przesłanki nie zostaną spełnione łącznie, nie dojdzie do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Teza ta znajduje swoje odzwierciedlenie w szczególności w przedstawionym poniżej orzecznictwie polskich sądów administracyjnych oraz postanowieniach organów podatkowych.

Przykładowo, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 26 czerwca 2009 r. III SA/Wa 110/09 wskazał, że „TSUE zdefiniował pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności jako to, gdzie podmiot posiada zasoby ludzkie, zasoby techniczne, a także infrastrukturę umożliwiającą zawieranie umów i podejmowanie decyzji zarządczych. Nadto, powyższe zasoby i infrastruktura muszą charakteryzować się pewną stałością oraz umożliwiać świadczenie usług w sposób niezależny”.

Zgodnie ze stanowiskiem Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie przedstawionym w interpretacji indywidualnej z dnia 14 lipca 2011 r. (sygn.IPPP3/443-524/11-4/SM) stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania - konieczna jest pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest na stałe. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego. Taka osobowo rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny”.

Podobnie, w interpretacji indywidualnej z dnia 10 maja 2011 r. (sygn. IBPP3/443-364/11/KO) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach wskazał, że „jak wynika z samej nazwy „stały” to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, iż działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy”. Ponadto, w tej samej interpretacji podkreślono, że to zaangażowanie powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo rzeczowy. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności gospodarczej ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego. Taka osobowo rzeczowa infrastruktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający”.

Spółka pragnie również podkreślić przy okazji fakt, iż w żadnym wypadku sama rejestracja dla celów VAT w Polsce (jak będzie to miało miejsce w zaprezentowanym zdarzeniu przyszłym) nie może być utożsamiane z ustanowieniem stałego miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski. Rejestracja bowiem wynika z realizowania w kraju czynności opodatkowanych, a te automatycznie nie oznaczają posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Brak wpływu rejestracji dla potrzeb podatku VAT na posiadanie stałego miejsca działalności gospodarczej wynika również wprost z Rozporządzenia Wykonawczego - zgodnie z art. 11 ust. 3 Rozporządzenia Wykonawczego „fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce posiadania działalności gospodarczej”.

Podsumowując, wobec braku łącznego spełnienia wskazanych przesłanek, zdaniem S., nie można uznać, iż Spółka posiadać będzie w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej dla potrzeb stosowania przepisów ustawy o VAT.

Mając na uwadze powyższe argumenty S., należy wskazać, że z uwagi na fakt, iż nie zostaną spełnione wszystkie przesłanki determinujące uznanie prowadzonej aktywności gospodarczej za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, zdaniem Spółki nie będzie ona posiadała na terenie Polski stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej dla potrzeb stosowania przepisów polskiej ustawy o VAT (w tym, w szczególności, art. 17 ust. 1 pkt 4 i pkt 5 oraz ust. 5 ustawy o VAT oraz art. 28b ustawy o VAT).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.