Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB3/423-424/13-2/JG
z 4 grudnia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, reprezentowanej przez pełnomocnika, przedstawione we wniosku z 5 września 2013 r. (data wpływu 9 września 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 września 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą związaną z oprogramowaniem (edycyjną, pozostałą), działalność w zakresie sprzętu komputerowego oraz działalność związaną z informatyką, bazami i przetwarzaniem danych. Działalność gospodarcza Wnioskodawcy przede wszystkim koncentruje się na wykonywaniu specjalistycznych usług informatycznych dla podmiotu będącego jego jedynym udziałowcem – W. Inc. Wnioskodawca posiada dobrą pozycję w branży komputerowej, opinię rzetelnego podmiotu gospodarczego oraz dobrego partnera biznesowego. Wykonanie usług świadczonych przez Wnioskodawcę w każdym przypadku wymaga współpracy i ścisłego współdziałania jej pracowników z tzw. osobami współpracującymi. Pracownicy Wnioskodawcy wraz z osobami współdziałającymi tworzą konkretne zespoły realizujące określone projekty (moduły oprogramowania), wykonywane dla podmiotu będącego jej jedynym udziałowcem – W. Inc. Osoby współpracujące wykonują na rzecz Wnioskodawcy różne usługi z branży IT oraz dzieła w rozumieniu prawa autorskiego (programy komputerowe wraz z dokumentacją techniczną) na podstawie umów cywilno-prawnych, w ramach których: piszą programy komputerowe (na podstawie specyfikacji funkcjonalno-technicznych), tworzą aplikacje komputerowe wykorzystywane w ramach jego działalności, testują i usuwają błędy oprogramowania, wdrażają oprogramowanie, w tym dokonują jego konfiguracji, integracji i dostosowania do preferencji, tworzą dokumentacje techniczne dotyczące oprogramowania oraz realizują pozostałe zadania programistyczne związane z przedmiotem działalności Wnioskodawcy.

Osoby współdziałające posiadają status przedsiębiorców, samodzielnie występują w obrocie gospodarczym, prowadzą własne działalności rynkowe i wykonują swoje usługi w siedzibie Wnioskodawcy lub poza nią. Wnioskodawca udostępnia im również odpłatnie (za określonym wynagrodzeniem) miejsca we własnych pomieszczenia biurowych, wyposażenie, sprzęt komputerowy oraz pozostałe narzędzia i materiały niezbędne do realizacji umów. Osoby współpracujące przenoszą na Wnioskodawcę autorskie prawa majątkowe do wszystkich utworów i ich elementów składowych na ściśle określonych (w treści umów) polach eksploatacji.

Pozycja gospodarcza Wnioskodawcy, oprócz wysokiej jakości wykonywanych usług i realizowanych projektów informatycznych, zbudowana jest również za pomocą dobrych relacji ze swoimi pracownikami oraz osobami współpracującymi. Wnioskodawca, w celu utrzymania się na rynku usług IT, szczególnie dba o rozwój zawodowy swoich pracowników, oferuje dobre warunki współdziałania z osobami współpracującymi oraz zmuszony jest również (ze względu na podobne, standardowe czynności podmiotów konkurencyjnych), prowadzić różne działania mające na celu poprawę atmosfery pracy, zintegrowanie pracowników z firmą oraz pomiędzy sobą.

W toku całego 2012 r. Wnioskodawca dokonywał w hurtowniach spożywczych systematycznych zakupów artykułów konsumpcyjnych o drobnej, nieznacznej wartości i przeznaczał je w całości na potrzeby związane z bieżącym funkcjonowaniem sekretariatu. Były to zakupy takich produktów jak: woda pitna, kawa, herbata, mleko, słodycze, jogurty, płatki, soki, napoje oraz artykuły spożywcze przeznaczone na drobne posiłki (przekąski czy kanapki). Pracownicy korzystają z nich wyłącznie w siedzibie Wnioskodawcy oraz w godzinach pracy. Zdarzyły się również sytuacje, w których zakupione artykuły spożywcze były spożywane przez pracowników podczas spotkań, zebrań oraz narad (tj. szkoleń wewnętrznych, konferencji i spotkań projektowych), odbywających się w ramach realizacji poszczególnych projektów informatycznych. Nabyte artykuły spożywcze nie były serwowane klientom oraz nie były one spożywane podczas spotkań z kontrahentami Wnioskodawcy. Dokonane zakupy postrzegane są przez Wnioskodawcę jako wyraz zwykłej dbałości o pracowników, które w obecnych standardach rynkowych dokonywane są przez wszystkie podmioty gospodarcze, funkcjonujące nie tylko w branży IT. Wnioskodawca zatrudnia wysoko wykwalifikowanych pracowników, profesjonalistów, o specjalnościach inżynierów, programistów, projektantów oraz współpracuje z twórcami modułów programów komputerowych. Wnioskodawca tworzy odpowiednie, dobre i konkurencyjne warunki pracy. Zakup tego rodzaju artykułów to typowy wydatek wszystkich przedsiębiorców, stanowiący powszechny element tzw. etykiety biznesowej, do której należy zapewnienie pracownikom drobnych artykułów do spożycia w siedzibie firmy w toku wykonywanej pracy, który wpisał się już na stałe w obecne realia gospodarcze. Tym bardziej, iż standardem w segmencie rynkowym usług IT jest bowiem oferowanie dobrych warunków pracy oraz korzystnych zasad współpracy, zawieranych z wysoko wykwalifikowanymi specjalistami. Opisane transakcje zakupów drobnych artykułów spożywczych zostały sfinansowane ze środków obrotowych Wnioskodawcy oraz udokumentowane stosownymi fakturami VAT. Wnioskodawca dokonał ww. wydatków w toku bieżącej działalności gospodarczej, kierując się zasadą racjonalizacji i minimalizacji kosztów oraz ich związkiem z osiągnięciem, zachowaniem oraz zabezpieczeniem źródła przychodów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w powyżej opisanym stanie faktycznym prawidłowa jest kwalifikacja Wnioskodawcy, iż poniesione w toku 2012 r. wydatki na zakup artykułów spożywczych z przeznaczeniem na potrzeby sekretariatu oraz szkoleń, spotkań i narad wewnętrznych, stanowią koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, zakupy drobnych artykułów spożywczych, przeznaczone na potrzeby codziennego działania sekretariatu, wykorzystywane również przez pracowników w ramach spożycia w trakcie szkoleń wewnętrznych, konferencji i spotkań projektowych, stanowią koszty podatkowe roku 2012.

Stosownie do regulacji art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2011 r., poz. 361, ost. zm. Dz.U. z 2012 r., poz. 1540), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16.

Powyższe określenie kategorii kosztów podatkowych ma charakter generalny. Wszystkie wydatki ponoszone przez podatników powinny podlegać ocenie indywidualnej, w celu ich odpowiedniej kwalifikacji prawnej. Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Podatnik ma prawo zaliczyć do kosztów podatkowych wszystkie koszty, zarówno bezpośrednio przekładające się na uzyskanie przychodów, jak również te, których w taki sposób nie można przypisać do określonych przychodów, jeśli są one racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia i nie zostały wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do osiągnięcia, zachowania lub zabezpieczenia przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie, zwiększenie lub zabezpieczenie przychodu. Kosztami są również racjonalnie poniesione koszty w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Orzecznictwo sądów administracyjnych oraz doktryna prawa podatkowego jednomyślnie wskazują, iż wydatki podatników stanowią koszty podatkowe, przy wypełnieniu poniższych warunków:

• muszą zostać poniesione przez podatnika (z jego zasobów majątkowych),
• muszą zostać poniesione w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub mogą mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• muszą pozostawać w związku z prowadzoną przez podatników działalnością gospodarczą,
• muszą mieć definitywny (rzeczywisty i bezzwrotny) charakter,
• powinny zostać w odpowiedni sposób udokumentowane oraz
• nie mogą znajdować się w grupie wydatków, których na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

W opisanym stanie faktycznym, wszystkie powyżej wymienione warunki w odniesieniu do opisanych wydatków Wnioskodawcy zostały jednoznacznie wypełnione. Wnioskodawca dokonywał systematycznych zakupów drobnych artykułów spożywczych z przeznaczeniem na potrzeby sekretariatu oraz do spożycia przez pracowników w toku spotkań, zebrań oraz narad (tj. szkoleń wewnętrznych, konferencji i spotkań projektowych). Opisane wydatki na rzecz pracowników ponoszone były ze środków obrotowych Wnioskodawcy. Wnioskodawca dokonywał przedmiotowych wydatków w toku bieżącej działalności gospodarczej, miały one na celu osiągnięcie, zachowanie lub zabezpieczenie przychodów i pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskiwanymi przychodami.

Według Wnioskodawcy, zakupy artykułów spożywczych na potrzeby sekretariatu oraz spotkań, zebrań i narad, w analizowanym stanie faktycznym nie spełniają przesłanek określonych w regulacji prawnej art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, na podstawie której ustawodawca wyklucza z kosztów uzyskania przychodów koszty reprezentacji, w szczególności poniesione na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych. W ocenie Wnioskodawcy, dokonane zakupy były zwykłymi, powszechnymi i standardowymi wydatkami, nie wiązały się z jego reprezentowaniem ani z reprezentacją jego przedsiębiorstwa i stanowią koszty uzyskania przychodów na podstawie regulacji prawnej art. 15 ust. 1 ww. ustawy.

Przepisy prawa podatkowego nie definiują pojęcia „reprezentacji”. Pojęcie to było przedmiotem wielokrotnych interpretacji, zarówno w piśmiennictwie, jak również w orzecznictwie sądowym. W orzecznictwie przyjmowano, iż skoro ustawodawca nie zdefiniował w sposób jednoznaczny pojęcia „reprezentacja”, według zasad wykładni prawa należy odnieść się do definicji słownikowej. Według definicji zawartej w „Uniwersalnym słowniku języka polskiego” pod redakcją S. Dubisza (Wyd. Naukowe PWN 2008, tom III, s. 932), „reprezentacja” to: 1. grupa osób występująca w czyimś imieniu, reprezentująca czyjeś interesy, przedstawicielstwo; 2. okazałość, wystawność w czyimś sposobie życia, związana ze stanowiskiem, pozycją społeczną; 3. grupa zawodników reprezentująca w zawodach barwy swojego kraju, klubu lub miasta. W przepisach ustaw o podatkach dochodowych termin „reprezentacja” z pewnością nie został użyty przez ustawodawcę w znaczeniu 3. Wykładnia językowa ww. terminu wymaga analizy dwóch pierwszych jego znaczeń oraz wyboru tego znaczenia, który rozumiał i w którym zastosował go ustawodawca. Orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego pojęcie reprezentacji w dalszym ciągu interpretuje niejednoznacznie. NSA zauważa, iż reprezentacja to ogólnie okazałość, wystawność w czyimś sposobie życia, związana ze stanowiskiem, pozycją społeczną. Pod pojęciem reprezentacji należy uznać wszelkie wydatki, które w sposób ponadstandardowy kreują pozytywny wizerunek firmy, w tym wobec innych podmiotów, z którymi ona współpracuje. Zatem nie można uznać jako wydatki reprezentacyjne koszty posiłku w restauracji, zwyczajowo przyjętego w obecnych realiach życia gospodarczego (por. wyroki NSA z 25 maja 2012 r. sygn. II FSK 2200/10 oraz z 27 września 2012 r. sygn. II FSK 392/11). Ponadto, w orzeczeniach NSA odnajdujemy również rozumienie pojęcia reprezentacji jako wszelkich działań związanych z tworzeniem pozytywnego wizerunku przedsiębiorcy, ukierunkowanych jedynie pośrednio na zwiększenie lub zabezpieczenie źródła dochodów. W niektórych zatem sytuacjach pozytywny wizerunek przedsiębiorcy kreować będą takie cechy jak prostota, zapobiegliwość czy oszczędność, a nie manifestowanie pozycji materialnej lub społecznej (por. wyrok NSA z 1 czerwca 2012 r. sygn. II FSK 2438/10). W tym nurcie orzecznictwa NSA stwierdza, iż termin reprezentacji w zakresie języka prawnego i prawniczego należy rozumieć jako „przedstawicielstwo, reprezentowanie czyichś interesów, występowanie w czyimś imieniu” (por. wyroki NSA z 25 stycznia 2012 r. sygn. II FSK 1445/10 i z 5 kwietnia 2012 r. sygn. II FSK 2101/10). W orzecznictwie NSA pojawiło się także rozumienie analizowanego pojęcia, niejako „wystawności”, „okazałości” czy „wytworności”, ale jako „przedstawicielstwa, występowania w czyimś imieniu, w czyimś interesie”. Dokonując tej interpretacji NSA koncentrował się na znaczeniu terminu reprezentacja w aktach prawnych zawierających regulacje z dziedziny prawa gospodarczego oraz prawa cywilnego. NSA uznał zatem jako koszty reprezentacji wydatki związane z przedstawicielstwem podatnika lub prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa, bez względu na ich wystawność lub miejsce świadczenia (por. wyrok NSA z 25 stycznia 2012 r. sygn. II FSK 1445/10). Istotę rozumienia pojęcia reprezentacji użytego w przepisach ustawy podatkowej określa jednakże postanowienie siedmiu sędziów NSA z 8 kwietnia 2013 r. sygn. II FPS 7/12, w treści którego (pomimo odmowy podjęcia uchwały abstrakcyjnej), NSA opowiedział się za rozumieniem pojęcia reprezentacji, jako działań podejmowanych w celu wykreowania oraz utrwalenia pozytywnego wizerunku podatnika wobec innych podmiotów, skierowanych do istniejących lub potencjalnych kontrahentów podatnika lub osoby trzeciej oraz w celu stworzenia oczekiwanego wizerunku podatnika dla potrzeb ułatwienia zawarcia umowy, stworzenia korzystnych warunków jej zawarcia, wykreowania pozytywnego wizerunku, uwypuklenie zasobności i profesjonalizmu podatnika.

Przepis art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wskazuje, iż wydatkami na reprezentację są koszty poniesione na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych. Termin ten, w ocenie Wnioskodawcy, w pełni akceptując rozumienie tego pojęcia wyrażone w powołanej uchwale siedmiu sędziów NSA, związany jest określonymi czynnościami faktycznymi, które mają na celu – których celem wyłącznym lub dominującym – jest stworzenie oraz utrzymanie pozytywnego wizerunku podatnika wobec innych podmiotów (kontrahentów i klientów), a nie reprezentacją w sensie prawnym. Zatem wyliczenie przez ustawodawcę jako przykładowych kosztów reprezentacyjnych wydatków na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych, nie oznacza, iż tego rodzaju wydatki zawsze i w każdym przypadku, muszą zostać wyłączone z kosztów uzyskania przychodów. Nie są one kosztami podatkowymi jedynie wówczas, gdy mają jednoznaczny charakter reprezentacyjny. Bezsprzecznie opisane zakupy Wnioskodawcy nie miały charakteru reprezentacji, nie można ich zakwalifikować również jako wydatków szczególnych, specjalnych, okazałych czy wystawnych. Nie zostały one również poniesione w celu utrzymania dobrych relacji z kontrahentami, w ramach specjalnego budowania pozytywnego wizerunku, wyjątkowej pozycji na rynku usług IT, czy też reprezentowania Wnioskodawcy w sensie prawnym w toku prowadzonej działalności gospodarczej.

Analizowane wydatki Wnioskodawcy zostały natomiast niewątpliwie poniesione w toku codziennej, bieżącej działalności gospodarczej, w celu osiągnięcia, zachowania oraz zabezpieczenia źródła przychodów i są to okoliczności decydujące dla ich prawnej kwalifikacji na gruncie podatkowym. Tylko w sensie ogólnym (generalnym) wpływają one na postrzeganie Wnioskodawcy jako przedsiębiorcy (podobnie jak wszystkie inne ponoszone przez niego koszty, wynikające z istoty oraz potrzeb warunkujących prowadzenie działalności gospodarczej).

Wnioskodawca zauważa, iż analiza opisanego stanu faktycznego prowadzi do następujących wniosków:

• o zaliczeniu danego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodów decyduje konkretny stan faktyczny,
• możliwość zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów poszczególnych kategorii wydatków uzależniona jest od spełnienia przesłanek określonych w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, czyli wydatki te muszą być poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
• w przepisach prawa podatkowego ustawodawca nie sformułował legalnej definicji pojęcia „reprezentacja” użytego w art. 16 ust. 1 pkt 28 ww. ustawy,
• nie w każdym przypadku wydatki na zakup usług gastronomicznych, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych muszą zostać automatycznie uznane jako wydatki poniesione na cele reprezentacji,
• wydatki stanowiące koszty podatkowe przedsiębiorców nie mogą tworzyć, w sposób jednoznaczny i celowy, jego pozytywnego wizerunku, ani odbiegać od standardów przyjętych w dynamicznie zmieniającej się rzeczywistości gospodarczej.
  
  

Reasumując, wszystkie poniesione przez Wnioskodawcę wydatki na zakup artykułów spożywczych z przeznaczeniem na potrzeby sekretariatu oraz spożywane przez pracowników w toku szkoleń, spotkań i narad wewnętrznych, stanowią koszty uzyskania przychodów w roku 2012.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Jednocześnie należy wskazać, że powołane w treści wniosku orzeczenia sądów administracyjnych nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy stwierdzić, że zdaniem Organu podatkowego, tezy badanych rozstrzygnięć nie mają zastosowania w przedmiotowym postępowaniu.

Końcowo, tut. Organ zauważa, że pełna weryfikacja prawidłowości zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodów może być dokonana jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.). Dokonując bowiem interpretacji indywidualnej organ podatkowy działający z upoważnienia Ministra Finansów przedstawia jedynie swój pogląd dotyczący wykładni treści analizowanych przepisów i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego (którego elementy przyjmuje jako podstawę rozstrzygnięcia bez weryfikacji).

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.