INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 7 czerwca 2013 r. (data wpływu 11 czerwca 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zmiany wysokości stawek amortyzacyjnych jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 czerwca 2013 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zmiany wysokości stawek amortyzacyjnych (możliwości – po rezygnacji ze stosowania podwyższonej stawki amortyzacyjnej – obniżenia stawek amortyzacyjnych od środków trwałych).

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący opis zdarzeń przyszłych.

Wnioskodawca – Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: Wnioskodawca lub Spółka) prowadzi działalność gospodarczą na terytorium Polski w zakresie wytwarzania energii elektrycznej w elektrowniach wiatrowych. W związku z prowadzoną działalnością gospodarczą Spółka nabyła używane środki trwałe obierając, stosownie do art. 16h ust. 2 ustawy o PDOP, liniową metodę amortyzacji. Spółka dokonywała odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16i ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: ustawy o PDOP), przy zastosowaniu podwyższonych stawek amortyzacyjnych dla maszyn i urządzeń zaliczonych do grupy 4-6 i 8 KŚT, poddanych szybkiemu postępowi technicznemu.

Działając w trybie przewidzianym przez art. 16i ust. 4 ustawy o PDOP, Spółka począwszy od 1 stycznia 2013 r. (tj. z początkiem swojego bieżącego roku podatkowego), zrezygnowała ze stosowania podwyższonych stawek amortyzacyjnych w odniesieniu do wybranych środków trwałych, powracając tym samym do stawek z Wykazu stawek amortyzacyjnych (dalej: Wykaz).

W kolejnych latach podatkowych Spółka rozważa modyfikowanie stawek amortyzacyjnych w odniesieniu do wybranych środków trwałych poprzez podwyższanie lub obniżanie stawek amortyzacyjnych podanych w Wykazie.

W opinii Spółki nie ma żadnych przeszkód co do przyszłej zmiany wysokości stawek amortyzacyjnych z Wykazu, do których stosowania powróciła Spółka po rezygnacji z podwyższonych w trybie art. 16i ust. 2 pkt 3 ustawy o PDOP stawek amortyzacyjnych.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy po rezygnacji ze stosowania podwyższonej na podstawie art. 16i ust. 2 pkt 3 stawki amortyzacyjnej, Spółka działając na postawie art. 16i ust. 5 ustawy o PDOP, może od pierwszego miesiąca kolejnego roku podatkowego obniżyć stosowane obecnie, podane w Wykazie stawki amortyzacyjne dla wybranych środków trwałych...
2. Czy działając na podstawie art. 16i ust. 5 ustawy o PDOP Spółka jest uprawniona do obniżenia stosowanych obecnie stawek amortyzacyjnych dla wybranych środków trwałych do dowolnej wysokości...
3. Czy od pierwszego miesiąca kolejnego roku podatkowego Spółka może dokonać dalszego obniżenia, wcześniej obniżonych, stawek amortyzacyjnych dla wybranych środków trwałych lub dowolnego ich podwyższenia jednakże do poziomu nie wyższego niż wynika to z Wykazu...

Przedmiot niniejszej interpretacji indywidualnej stanowi odpowiedź na pytanie pierwsze. Wniosek Spółki w zakresie pytania drugiego i trzeciego zostanie rozpatrzony odrębną interpretacją indywidualną.

Zdaniem Wnioskodawcy, możliwe jest obniżenie obecnie stosowanych stawek amortyzacyjnych dla wybranych środków trwałych na podstawie art. 16i ust. 5 ustawy o PDOP. Odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych dokonuje się, co do zasady, przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o PDOP.

Art. 16i ust. 2 ustawy o PDOP przewiduje możliwość podwyższania wynikających z Wykazu stawek amortyzacyjnych w odniesieniu do określonych rodzajów składników majątku trwałego. Stosownie do treści ust. 2 pkt 3 ww. przepisu, podatnicy mogą podwyższać podane w Wykazie stawki amortyzacyjne dla maszyn i urządzeń zaliczanych do grupy 4-6 KŚT, poddanych szybkiemu postępowi technicznemu.

Zgodnie natomiast z ust. 4 tego artykułu, podatnicy mogą podwyższać stawki dla środków trwałych wymienionych w ust. 2 pkt 3 bądź rezygnować z ich stosowania począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji, albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego w odniesieniu do środków ujętych już w ewidencji.

Ponadto, zgodnie z brzmieniem art. 16i ust. 5 ustawy podatnicy mogą obniżać podane w wykazie stawki dla poszczególnych środków trwałych. Należy zauważyć, że przepis ten nie wprowadza żadnych ograniczeń dotyczących rodzajów środków trwałych, których stawki mogą być obniżane, jak również nie określa przyczyny, dla której stawka amortyzacyjna miałaby być obniżona.

Jak wynika z powołanego przepisu, zdaniem Spółki jedyne ograniczenie, jakie zamieszczono w omawianym zakresie to ograniczenie czasowe, czyli moment, od którego nowa stawka znajduje zastosowanie.

Co istotne, zgodnie z literalnym brzmieniem przepisu art. 16i ust. 5 ustawy o PDOP, możliwość obniżenia stawek amortyzacyjnych dotyczy stawek amortyzacyjnych podanych w Wykazie stawek amortyzacyjnych.

Spółka pragnie zauważyć, że zgodnie ze stanem faktycznym przedstawionym we wniosku, po rezygnacji ze stosowania podwyższonych zgodnie z art. 16i ust. 2 stawek amortyzacyjnych, Spółka powróciła do stosowania, względem określonych środków trwałych, stawek z Wykazu,

W tym miejscu należy zauważyć, że zgodnie z przepisami ustawy o PDOP, zmiana określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych może nastąpić zarówno odnośnie środków trwałych wprowadzonych po raz pierwszy do ewidencji, jak i odnośnie środków trwałych będących już przedmiotem amortyzacji. Zatem możliwość zmiany (w przedmiotowej sprawie - obniżenia) stawki amortyzacyjnej, która odnosi się do środków trwałych będących już przedmiotem amortyzacji, powinna nastąpić nie później niż w momencie dokonania pierwszego w danym roku odpisu amortyzacyjnego.

Jednocześnie art. 16h ust. 1 stanowi, iż obniżenie stawki nie może prowadzić do zmiany przyjętej metody amortyzacji środków trwałych. Biorąc powyższe pod uwagę, Spółka pragnie podkreślić, iż obniżenie stawek amortyzacyjnych w ramach przyjętej metody amortyzacji liniowej nie stanowi zmiany samej metody amortyzacji.

Reasumując, zdaniem Spółki, w stanie faktycznym będącym przedmiotem niniejszego wniosku, przyjąć należy, iż nie ma przeciwwskazań by dokonać obniżenia, wraz z początkiem kolejnego roku podatkowego, wysokości stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie, do których stosowania Spółka powróciła w stosunku do wybranych środków trwałych, rezygnując z podwyższonych stawek amortyzacyjnych.

Stanowisko Spółki znajduje potwierdzenie w przykładowych interpretacjach indywidualnych:

1. W szczególności interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 11 grudnia 2008 r. znak ILPB3/423-582/08-2/MC, stwierdzono: „Podatnicy mogą obniżać podane w wykazie stawek amortyzacyjnych stawki dla poszczególnych środków trwałych, a zmiany stawki dokonuje się począwszy od miesiąca następnego roku podatkowego".
2. Zgodnie ze stanowiskiem wyrażonym w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 27 sierpnia 2008 r. znak IP-PB3-423-823/08-3/MW: „(…) podatnik ma zatem możliwość stosowania różnych stawek amortyzacyjnych dla środków trwałych na każdy rok podatkowy".
3. Ponadto stanowisko Spółki znajduje potwierdzenie w interpretacji wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 2 czerwca 2011 r. znak IPPB3/423-153/11-2/JG, w której organ podatkowy stwierdził: „(...) obniżenie - powrót do stawek z wykazu - stawek uprzednio podwyższonych na podstawie art. 16i ust. 2 następuje na podstawie art. 16i ust. 3 lub 4 ustawy. Natomiast nie ma przeszkód, aby Spółka obniżając podwyższone stawki dokonywała jednocześnie (od pierwszego miesiąca następnego roku podatkowego) obniżenia stawek z Wykazu na podstawie art. 16i ust. 5 ustawy".

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Stosownie do regulacji art. 15 ust. 6 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) – dalej: ustawa – kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Zasady dotyczące dokonywania odpisów z tytułu zużycia środków trwałych (odpisów amortyzacyjnych) zamieszczone zostały w przepisach art. 16a - 16m ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zgodnie z art. 16a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają – z zastrzeżeniem art. 16c – stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

• budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
• maszyny, urządzenia i środki transportu,
• inne przedmioty
  
  - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Treść powyższego przepisu oznacza, że amortyzacja podatkowa stanowi formę rozłożonego w czasie, obniżenia kosztów podatkowych wartością używanych w prowadzonej działalności gospodarczej przedmiotów, które zużywają się w okresie dłuższym niż 1 rok. Okres amortyzacji jest zwykle zbliżony do standardowego okresu użytkowania danego rodzaju środków trwałych, co znajduje odzwierciedlenie w wysokości stawek amortyzacyjnych wskazanych w Wykazie.

Jak wynika z Objaśnień wstępnych (część I) Klasyfikacji Środków Trwałych – stanowiącej załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. Nr 242, poz. 1622) – do którego to usystematyzowania nawiązuje ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych, środki trwałe to rzeczowe aktywa trwałe i zrównane z nimi, o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok, kompletne, zdatne do użytku i przeznaczone na potrzeby jednostki, z wyłączeniem aktywów posiadanych przez jednostkę w celu osiągnięcia z nich korzyści ekonomicznych. Zbliżone pojęcie zawierała, obowiązująca do dnia 31 grudnia 2010 r., Klasyfikacja będąca załącznikiem do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. (Dz. U. Nr 112, poz. 1317, ze zm.), według której przez środki trwałe rozumie się rzeczowe aktywa trwałe i zrównane z nimi, o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok, kompletne, zdatne do użytku i przeznaczone na potrzeby jednostki lub oddane do używania na podstawie najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze.

Do środków trwałych zalicza się m.in. maszyny, urządzenia, środki transportu i inne rzeczy, t.j. środki trwałe, którymi oddziałuje się bezpośrednio na przedmioty pracy.

W myśl art. 16i ust. 7 ustawy, wyjaśnienia dotyczące warunków używania budynków i budowli, określenia szczególnej sprawności technicznej maszyn, urządzeń i środków transportu oraz maszyn i urządzeń poddanych szybkiemu postępowi technicznemu, o których mowa w ust. 2, zawarte są w objaśnieniach do Wykazu stawek amortyzacyjnych.

Przez maszyny i urządzenia grupy 4-6 i 8 Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT), poddanych szybkiemu postępowi technicznemu, o których mowa w art. 16i ust. 2 pkt 3 ustawy, rozumie się maszyny, urządzenia i aparaturę, w których zastosowane są układy mikroprocesorowe lub systemy komputerowe, spełniające założone funkcje dzięki wykorzystaniu w nich najnowszych zdobyczy techniki, a także pozostałą aparaturę naukowo-badawczą i doświadczalno-produkcyjną – pkt 4 Objaśnień do Wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych.

Stosownie do art. 16h ust. 2 ww. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i - 16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Jak stanowi art. 16i ust. 1 tej ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

W razie wystąpienia bądź ustania warunków uzasadniających podwyższenie stawek, o których mowa w ust. 2 pkt 1 i 2 (budynki i budowle używane w warunkach pogorszonych lub złych oraz maszyny, urządzenia i środki transportu używane bardziej intensywnie), stawki te ulegają podwyższeniu lub obniżeniu od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zaistniały okoliczności uzasadniające te zmiany - art. 16i ust. 3 ww. ustawy.

Stosownie zaś do art. 16i ust. 2 pkt 3 ustawy, podatnicy mogą podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki podwyższać dla maszyn i urządzeń zaliczonych do grupy 4-6 i 8 Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT), wydanej na podstawie odrębnych przepisów, zwanej dalej „Klasyfikacją”, poddanych szybkiemu postępowi technicznemu, przy zastosowaniu współczynników nie wyższych niż 2,0.

Podatnicy mogą podwyższać stawki dla środków trwałych wymienionych w ust. 2 pkt 3 bądź rezygnować z ich stosowania począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji, albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego – art. 16i ust. 4 cyt. ustawy. Tak więc w stosunku do maszyn i urządzeń zaliczanych do grupy 4-6 i 8 Klasyfikacji Środków Trwałych poddanych szybkiemu postępowi technicznemu obniżenie stawki do stawki określonej w Wykazie, może nastąpić od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego, jeśli podatnik zrezygnuje ze stosowania stawki podwyższonej.

Należy natomiast odróżnić sytuacje, w których, na podstawie art. 16i ust. 3 lub 4 ustawy, następuje obniżanie/rezygnacja ze stawek uprzednio podwyższonych (na podstawie art. 16i ust. 2 ustawy), czyli „powrót” do stawek określonych w Wykazie, od sytuacji, o której mowa w art. 16i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zgodnie z brzmieniem art. 16i ust. 5 ustawy, podatnicy mogą obniżać podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki dla poszczególnych środków trwałych. Zmiany stawki dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego. Ustawodawca w tym przepisie stwarza więc możliwość obniżenia stawek amortyzacyjnych podanych w Wykazie, a decyzję co do obniżenia tych stawek pozostawia podatnikowi, nie określając przyczyny, dla której stawka amortyzacyjna miałaby być obniżona.

Zatem, powołany w zdaniu pierwszym przepis nie zabrania obniżenia stawki amortyzacyjnej danego środka trwałego. Podatnik może zatem dokonać zmiany stawki (tj. jej zmniejszenia bądź zwiększenia uprzednio obniżonej) począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo począwszy od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego. Ma on w tej sytuacji możliwość stosowania różnych stawek amortyzacyjnych dla środków trwałych na każdy rok podatkowy, z tym tylko zastrzeżeniem, aby stawki te nie były wyższe od stawek określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych.

Zmiana stawek amortyzacyjnych przewidziana w art. 16i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, pomimo że nie została ograniczona przez ustawodawcę żadnym limitem, powinna być dokonywana z uwzględnieniem pozostałych przepisów ustawy. Z powyższego wynika zatem, że możliwość obniżania stawek nie jest uwarunkowana wystąpieniem jakichkolwiek okoliczności. Taką decyzję podejmuje podatnik. Ponadto, wysokość obniżenia lub podwyższenia dla danego środka trwałego jest dowolna i pozostaje w gestii podatnika. Może on, na podstawie art. 16i ust. 5 ww. ustawy, obniżyć bądź podwyższyć dla poszczególnych środków trwałych stawkę amortyzacyjną wynikającą z Wykazu stawek amortyzacyjnych, począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo począwszy od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Reasumując, przedsiębiorca, który wybrał metodę amortyzacji określoną w art. 16i ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ma możliwość stosowania różnych stawek amortyzacyjnych dla środków trwałych na każdy rok podatkowy. Podstawowym warunkiem jest to, aby stawki te nie były wyższe od stawek określonych w ww. Wykazie. Wysokość obniżenia/podwyższenia stawki dla danego środka trwałego jest dowolnam i pozostaje w gestii podatnika. Dla środków trwałych będących już przedmiotem amortyzacji, zmiana stawki amortyzacyjnej powinna nastąpić nie później niż w momencie dokonania pierwszego w danym roku odpisu amortyzacyjnego. W przypadku maszyn i urządzeń zaliczanych do grupy 4-6 i 8 Klasyfikacji Środków Trwałych poddanych szybkiemu postępowi technicznemu, ustawodawca pozostawił podatnikowi dowolność w podjęciu decyzji, co do rezygnacji ze stosowania stawek podwyższonych w tym sensie, że, nie musi nastąpić żadna konkretna zmiana warunków zewnętrznych (w tym przypadku - w obszarze szybkiego postępu technicznego), aby podatnik miał możliwość „powrotu” do stawki nie podwyższonej – stawki z Wykazu i może to nastąpić od pierwszego miesiąca następnego roku podatkowego (w odniesieniu do środków ujętych już w ewidencji). W oparciu o postanowienia art. 16i ust. 5 ustawy, nie ma przeszkód, aby Spółka obniżając podwyższone stawki dokonała jednocześnie (od pierwszego miesiąca następnego roku podatkowego) obniżenia stawek z Wykazu na podstawie art. 16i ust. 5 ustawy.

Stanowisko Spółki należy uznać zatem za prawidłowe.

Odnosząc się do powołanych interpretacji indywidualnych należy zauważyć, że wydane one zostały w indywidualnych, sprawach innych podatników, przy określonym w nich stanie faktycznym (zdarzeniu przyszłym) i nie mogą wpływać na ocenę stanowiska Wnioskodawcy w konkretnie analizowanej przedmiotowej sprawie.

Wskazuje się jednocześnie, że organ podatkowy nie dokonał oceny prawidłowości zaklasyfikowania wskazanych we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej środków trwałych do odpowiedniej grupy, gdyż nie jest do tego uprawniony. Klasyfikacji tej powinien dokonać sam podmiot gospodarczy przy ewentualnej pomocy uprawnionego organu statystycznego. Tym samym niniejsza interpretacja oparta jest na grupowaniu wskazanym przez Wnioskodawcę.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.