INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 14 maja 2013 r. (data wpływu do tut. Biura – 23 maja 2013 r.), uzupełnionym w dniu 27 sierpnia 2013 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów biegłego sądowego - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 maja 2013 r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów biegłego sądowego.

Z uwagi na fakt, iż wniosek nie spełniał wymogów formalnych pismem z dnia 12 sierpnia 2013 r. znak: IBPP2/443-465/13/ICz oraz IBPB II/1/415-569/13/ASz wezwano do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono w dniu 27 sierpnia 2013 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni jest biegłą sądową z listy biegłych sądowych Sądu Okręgowego i jako osoba fizyczna prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą w postaci Kancelarii Patentowej oraz jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Na zlecenie Sądu Rejonowego Wnioskodawczyni wykonała opinię, za którą Sąd przyznał jej wynagrodzenie brutto w wysokości 4.236,12 zł. Wynagrodzenie zawierało zgodnie z wyliczeniem Wnioskodawczyni podatek od towarów i usług. Na rozliczenie tego wynagrodzenia Wnioskodawczyni wystawiła Sądowi fakturę VAT. Sąd jednak nie przelał całej uwidocznionej na fakturze i przyznanej kwoty, ponieważ obciążył ją podatkiem od osób fizycznych i przelał kwotę 3.740,12 zł.

W tej sytuacji Wnioskodawczyni uznała, że jej przychód został podwójnie opodatkowany - raz poprzez fakturę VAT, którą Wnioskodawczyni zarejestrowała w książce przychodów i rozchodów a drugi raz poprzez odprowadzenie podatku dochodowego od tej samej kwoty do Urzędu Skarbowego przez Sąd jako płatnika.

Wnioskodawczyni wystosowała pismo do Sądu, wyjaśniając sprawę z jej punktu widzenia. Na powyższe pismo Wnioskodawczyni otrzymała odpowiedź Sądu, który podtrzymał swoje stanowisko i wyjaśnił, że w celu uniknięcia podwójnego opodatkowania nie powinna rejestrować faktury VAT w księdze przychodów.

Z rady tej Wnioskodawczyni nie skorzystała do tej pory, tzn. nie wyzerowała faktury w postaci korekty i nie wysłała korekty wykonanej deklaracji do urzędu skarbowego, ponieważ ma poważne wątpliwości czy stanowisko Sądu jest słuszne. Wnioskodawczyni oczekuje prawidłowej interpretacji stosownych przepisów tak, żeby w tej sprawie i w podobnych sprawach w przyszłości nie naraziła się na ewentualne zarzuty ze strony urzędu skarbowego. Podobna sytuacja miała bowiem miejsce również wcześniej, gdy Wnioskodawczyni wykonywała opinię dla Sądu Okręgowego.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytania:

1. Czy wobec wystawienia faktury VAT Sąd słusznie obciążył Wnioskodawczynię dodatkowym podatkiem...
2. Czy w zaistniałej sytuacji Wnioskodawczyni powinna usunąć przychód wykazany w fakturze z księgi przychodów i rozchodów i wystosować odpowiednią korektę do urzędu skarbowego...
3. Czy też to Sąd powinien dokonać korekty i wycofać podatek oraz przekazać go Wnioskodawczyni jako pobrany nienależnie...
   
   

Wnioskodawczyni uważa, że wystawienie faktury, do czego jako podatnik podatku od towarów i usług była zobowiązana, wyczerpuje jej zobowiązanie podatkowe i dodatkowe obciążanie jej podatkiem ze strony Sądu było niesłuszne, ponieważ stanowi podwójne opodatkowane tego samego przychodu. Z kolei nie wykazywanie tego przychodu w księdze przychodów i rozchodów, jak to sugeruje Sąd, nie pozwoli Wnioskodawczyni prawidłowo rozliczyć się z podatku od towarów i usług zawartego w kwocie wynagrodzenia.

Wnioskodawczyni uważa, że podobnie jak rozlicza się z innymi podmiotami prywatnymi i państwowymi (np. komendy policji), również z sądami powszechnymi powinna rozliczać się poprzez fakturę i rozliczać się z podatku od towarów i usług na ogólnych zasadach, co w przekonaniu Wnioskodawczyni wyklucza dodatkowe opodatkowanie wynagrodzenia przez sądy, na zlecenie których wykonuje usługę.

Zdaniem Wnioskodawczyni, podatek dochodowy od osób fizycznych został niesłusznie pobrany przez Sąd jako płatnika wobec faktu, że Wnioskodawczyni wystawiła fakturę, na podstawie której rozlicza się zarówno z podatku od towarów i usług jak i z podatku dochodowego. W tej sytuacji pobranie podatku dochodowego przez Sąd stanowi ponowne obciążenie tego samego przychodu podatkiem, który już został zaksięgowany i pobrany na podstawie faktury. Dlatego zdaniem Wnioskodawczyni dochodzi do podwójnego opodatkowania podatkiem dochodowym jednego i tego samego przychodu. W rozliczeniu rocznym za 2013 r. do zeznania PIT-36 przychód z tytułu tej opinii Wnioskodawczyni będzie musiała wpisać jako przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej, zgodnie z fakturą oraz drugi raz ten sam przychód musi wpisać jako działalność osoby fizycznej, ponieważ otrzyma z sądu PIT-11. Przychodów tych, zdaniem Wnioskodawczyni, nie można wzajemnie kompensować.

Wnioskodawczyni uważa, że stanowisko Sądu jest niesłuszne i nie powinien on obciążać jej przychodu podatkiem dochodowym.

Zdaniem Wnioskodawczyni sąd powinien dokonać korekty i wpłacić na jej rachunek pobrany podatek jako pobrany nienależnie.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Na wstępie zaznacza się, iż przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawczyni w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych w przedmiocie opodatkowania przychodów biegłego sądowego. W zakresie podatku od towarów i usług wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest zasada powszechności opodatkowania. W myśl tej zasady, wyrażonej w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z treścią art. 10 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, źródłem przychodów jest działalność wykonywana osobiście.

Natomiast w myśl art. 10 ust. 1 pkt 3 cyt. ustawy, źródłem przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Definicja działalności gospodarczej zawarta jest w art. 5a pkt 6 cyt. ustawy. Zgodnie z tą definicją, ilekroć w ustawie jest mowa o działalności gospodarczej albo pozarolniczej działalności gospodarczej – oznacza to działalność zarobkową:

1. wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,
2. polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
3. polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

-prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Zatem nie są przychodami z działalności gospodarczej takie przychody, które zostały zaliczone przez ustawodawcę do pozostałych źródeł przychodów znajdujących się w katalogu źródeł przychodów (art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9 ww. ustawy), tj. m.in. do przychodów z działalności wykonywanej osobiście.

Ustawodawca wyraźnie bowiem rozróżnił w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych źródła przychodu m.in. z działalności wykonywanej osobiście oraz z pozarolniczej działalności gospodarczej; dokonany podział ma charakter rozłączny.

Stosownie do treści art. 13 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z działalności wykonywanej osobiście uważa się przychody osób, którym organ władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, sąd lub prokurator, na podstawie właściwych przepisów, zlecił wykonanie określonych czynności, a zwłaszcza przychody biegłych w postępowaniu sądowym, dochodzeniowym i administracyjnym oraz płatników, z zastrzeżeniem art. 14 ust. 2 pkt 10, i inkasentów należności publicznoprawnych, a także przychody z tytułu udziału w komisjach powoływanych przez organy władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 9.

Wyodrębnienie w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych w katalogu przychodów z działalności wykonywanej osobiście, przychodów osób, którym organ władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, sąd lub prokurator, na podstawie właściwych przepisów, zlecił wykonanie określonych czynności, a zwłaszcza przychodów biegłych w postępowaniu sądowym, dochodzeniowym i administracyjnym oraz płatników – przy jednoczesnym zdefiniowaniu na użytek tej ustawy pojęcia pozarolniczej działalności gospodarczej – nie pozostawia wątpliwości, że źródłem tych przychodów nie jest pozarolnicza działalność gospodarcza, lecz zawsze działalność wykonywana osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy.

Powyższe powoduje także, iż tego przychodu nie zalicza się do przychodu uzyskiwanego z tytułu umowy zlecenia lub o dzieło. Słowo „zleca” użyte w art. 13 pkt 6 ww. ustawy nie oznacza, iż mamy do czynienia z umową zlecenia. Zlecenie dokonania czynności ma swoje źródło w stosownych przepisach prawa.

Ponadto należy podkreślić, iż na gruncie prawa podatkowego nie ma przeszkód, aby osoby prowadzące działalność gospodarczą równocześnie wykonywały na zlecenie sądu, prokuratury czy policji określone czynności i osiągały z tego tytułu przychody, o których mowa w art. 13 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednakże przychodów tych nie należy łączyć z przychodami z działalności gospodarczej.

Konsekwencją takiej kwalifikacji przychodu jest spoczywający na organach dokonujących wypłaty przedmiotowych kwot obowiązek płatnika, określony w art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 41 ust. 1 ww. ustawy, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Zatem płatnicy są obowiązani do poboru zaliczek na podatek dochodowy w wysokości 18% należności pomniejszonej o koszty uzyskania przychodów, w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 ww. ustawy.

Na podstawie art. 42 ust. 1 powoływanej ustawy, płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) - na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jednakże w przypadku, gdy podatek został pobrany zgodnie z art. 30a ust. 2a, płatnicy, o których mowa w art. 41 ust. 10, przekazują kwotę tego podatku na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych.

W myśl art. 42 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani przesłać podatnikom, o których mowa:

1. w art. 3 ust. 1 oraz urzędom skarbowym, którymi kierują naczelnicy urzędów skarbowych właściwi według miejsca zamieszkania podatnika - imienne informacje o wysokości dochodu, o którym mowa w art. 41 ust. 1, sporządzone według ustalonego wzoru;
2. w art. 3 ust. 2a, oraz urzędom skarbowym, którymi kierują naczelnicy urzędów skarbowych właściwi w sprawach opodatkowania osób zagranicznych - imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru, również gdy płatnik w roku podatkowym sporządzał i przekazywał informacje w trybie przewidzianym w ust. 4.
   
   

Jednocześnie, zgodnie z treścią art. 45 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 7 i 8.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni jest biegłą sądową Sądu Okręgowego i jako osoba fizyczna prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą w postaci Kancelarii Patentowej oraz jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Na zlecenie Sądu Rejonowego Wnioskodawczyni wykonała opinię, za którą Sąd przyznał jej wynagrodzenie brutto w wysokości 4.236,12 zł. Wynagrodzenie zawierało, zgodnie z wyliczeniem Wnioskodawczyni, podatek od towarów i usług. Wnioskodawczyni wystawiła Sądowi fakturę VAT. Sąd nie przelał całej uwidocznionej na fakturze i przyznanej kwoty, ponieważ obciążył ją podatkiem od osób fizycznych i przelał kwotę 3.740,12 zł.

W tej sytuacji Wnioskodawczyni uznała, że jej przychód został podwójnie opodatkowany - raz poprzez fakturę VAT, którą Wnioskodawczyni zarejestrowała w książce przychodów i rozchodów a drugi raz poprzez odprowadzenie podatku dochodowego od tej samej kwoty do urzędu skarbowego przez Sąd jako płatnika.

Z powołanych powyżej przepisów wynika, że Sąd jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych ma obowiązek pobrać zaliczkę na podatek dochodowy od wypłaconego wynagrodzenia za dokonanie opinii, natomiast Wnioskodawczyni obowiązana jest wykazać przedmiotowe dochody w zeznaniu rocznym na podstawie otrzymanych od płatnika informacji. Oznacza to, iż przychodów, o których mowa w art. 13 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie należy – dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych - ujmować w podatkowej księdze przychodów i rozchodów, w której rejestrowane są przychody uzyskiwane w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Koniecznym jest wyłączenie z działalności gospodarczej przychodów z tytułu między innymi wydawania opinii na zlecenie organów władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, sądów lub prokuratur, co w konsekwencji wyeliminuje podwójne ich opodatkowanie. Przychody te nie są bowiem przychodami uzyskiwanymi w ramach źródła – działalności gospodarczej. Zatem, osoba w takiej sytuacji nie jest zobowiązana do samodzielnego odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Biorąc powyższe pod uwagę, należy stwierdzić, że przychody Wnioskodawczyni z tytułu wykonywanych czynności na zlecenie Sądu należy kwalifikować do przychodów, o których mowa w powołanym wyżej art. 13 pkt 6 w związku art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych a nie do przychodów z działalności gospodarczej. Przychody te Wnioskodawczyni, jako biegły sądowy prowadzący działalność gospodarczą, winna wykazać - niezależnie od przychodów uzyskiwanych z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej - w zeznaniu rocznym na podstawie otrzymanych od płatnika informacji. Tym samym przychodów tych nie należy ewidencjonować w podatkowej księdze przychodów i rozchodów prowadzonej dla potrzeb działalności gospodarczej.

Ponadto wyjaśnia się, że zaliczenie przychodów osiąganych przez Wnioskodawczynię z tytułu wykonywanych czynności na zlecenie Sądu do źródła przychodów z działalności wykonywanej osobiście nie ma wpływu na jej sytuację prawnopodatkową na gruncie ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177 poz. 1054 ze zm.). Ustawa ta posługuje się bowiem własną definicją działalności gospodarczej.

Oznacza to, że całokształt czynności podejmowanych przez Wnioskodawczynię, zarówno w ramach prowadzonej przez nią działalności gospodarczej, jak i wykonywanych przez Wnioskodawczynię jako biegłego sądowego opinii dla Sądu, stanowi prowadzenie samodzielnej działalności gospodarczej zdefiniowanej w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, niezależnie od odmiennego sposobu ich traktowania (jako pozarolnicza działalność gospodarcza, czy też jako przychody z działalności wykonywanej osobiście) na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

W związku z dołączeniem do wniosku pliku dokumentów, należy zauważyć, że wydając interpretację w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do jego oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawczynię i jej stanowiskiem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.