Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/2/423-751/13/JS
z 17 września 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 03 lipca 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółdzielni, przedstawione we wniosku z dnia 18 czerwca 2013 r. (data wpływu do tut. BKIP 21 czerwca 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów środków finansowych przeznaczonych, lecz nie wpłaconych na konto ZFŚS, zadysponowanych na pokrycie kosztów zakupu bonów towarowych dla pracowników jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 czerwca 2013 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów środków finansowych przeznaczonych, lecz nie wpłaconych na konto ZFŚS, zadysponowanych na pokrycie kosztów zakupu bonów towarowych dla pracowników.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółdzielnia (Wnioskodawca) prowadzi od wielu lat tzw. Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych. Utworzony jest regulamin ZFŚS, a środki z tego funduszu są wydatkowane zgodnie z przepisami regulującymi cele takiego funduszu, jak i zgodnie z regulaminem.

Corocznie tworzony jest plan wpłat i wydatków na i z ZFŚS, za zgodą związków zawodowych. Wnioskodawca z aprobatą istniejących w zakładzie organizacji związkowych, w 2010 r. dokonał kompensaty wartości zakupionych bonów świątecznych z należnymi środkami pieniężnymi na ZFŚS. Innymi słowy, Spółdzielnia pomniejszyła swoją wpłatę na wydzielone konto ZFŚS o kwotę równoważną wartości bonów przekazanych pracownikom. Związki zawodowe działające w zakładzie Wnioskodawcy zaaprobowały ten sposób rozliczenia z ZFŚS. Jest to o tyle istotne, że związki zawodowe mają prawo wystąpić na drogę sądową o zwrot wypłaconych z funduszu środków, nie przeznaczonych na cele socjalne. Zakup bonów był bezspornie świadczeniem socjalnym dla pracowników (w załączeniu kopia takiego porozumienia z organizacjami związkowymi z 2009 r.).

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy środki finansowe przeznaczone na ZFŚS, nie wpłacone na osobne konto, ale przed wpłatą na konto bankowe zadysponowane na pokrycie kosztów zakupu bonów towarowych dla pracowników, są kosztem podatkowym u Wnioskodawcy?

Zdaniem Wnioskodawcy, odpisy i wpłaty na różnego rodzaju fundusze tworzone przez podatnika, co do zasady, nie stanowią kosztów uzyskania przychodów. Kosztem podatkowym mogą być jednak (art. 16 ust. 1 pkt 9 ustawy o PDOP) podstawowe odpisy i wpłaty na te fundusze, jeżeli obowiązek lub możliwość ich tworzenia w ciężar kosztów określają odrębne ustawy, odpisy i zwiększenia, które w rozumieniu przepisów o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych obciążają koszty działalności pracodawcy, jeżeli środki pieniężne stanowiące równowartość tych odpisów i zwiększeń zostały wpłacone na rachunek Funduszu. Zasady tworzenia Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych (ZFŚS) oraz dysponowania jego środkami, reguluje ustawa z dnia 04 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (Dz. U. z 1996 r. Nr 70, poz. 335 ze zm.) - dalej „ustawa o ZFŚS”.

Z art. 3 tej ustawy wynika, że Fundusz tworzą pracodawcy zatrudniający według stanu na dzień 01 stycznia danego roku, co najmniej 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty. Pracodawcy zatrudniający mniej niż ww. 20 pracowników mogą tworzyć Fundusz na zasadach określonych w ustawie o ZFŚS lub mogą wypłacać świadczenie urlopowe. Z kolei pracodawcy prowadzący działalność w formie jednostek budżetowych i samorządowych zakładów budżetowych, tworzą Fundusz bez względu na liczbę zatrudnianych pracowników. Fundusz tworzony jest z corocznego odpisu podstawowego, naliczanego w stosunku do przeciętnej liczby zatrudnionych. Wprawdzie w ustawie o ZFŚS określona została wysokość odpisu podstawowego, przypadającego na jednego pracownika, to jednak w art. 4 tej ustawy zapisano, że u pracodawców zatrudniających według stanu na dzień 01 stycznia danego roku, co najmniej 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty, układ zbiorowy pracy może dowolnie kształtować wysokość odpisu na Fundusz, może również postanawiać, że Fundusz nie będzie tworzony. Jeżeli pracodawcy nie są objęci tym układem, postanowienia w tych sprawach może zawierać regulamin wynagradzania. Jeżeli u pracodawcy nie działa zakładowa organizacja związkowa, postanowienia regulaminu wynagradzania w sprawie wysokości odpisu na Fundusz lub nietworzenie Funduszu, wymagają uzgodnienia z pracownikiem wybranym przez załogę do reprezentowania jej interesów (art. 4 ust. 3 ustawy o ZFŚS). W świetle przepisów ustawy o ZFŚS, koszty działalności pracodawcy obciążają odpisy i zwiększenia ZFŚS niezależnie od tego, czy Fundusz ten tworzony jest obowiązkowo, czy dobrowolnie. Kosztem tym są odpisy dokonane w ustawowo określonej wysokości, a także odpisy ustalone w układzie zbiorowym pracy lub regulaminie wynagradzania.

W opinii Wnioskodawcy, środki przekazane na pozyskanie bonów świątecznych dla pracowników, pomimo tego, że nie przeszły przez konto bankowe ZFŚS, powinny być kosztem podatkowym w Spółdzielni, ponieważ były to środki przeznaczone do wpłaty na ZFŚS, a za zgodą organizacji związkowych, przed wpłatą na konto zostały zadysponowane na zakup bonów dla pracowników.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm., dalej „ustawa o pdop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Z przepisu tego wynika, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z przychodami, tzn. wydatki takie są uzasadnione z ekonomicznego punktu widzenia, a rezultatem ich poniesienia jest uzyskanie przychodów oraz zabezpieczenie funkcjonowania źródła przychodów. Co istotne również, muszą być to wydatki, dzięki którym podatnik może osiągnąć przychód podlegający opodatkowaniu.

Jednym z rodzajów kosztów występujących w zakładzie pracy są tzw. koszty pracownicze. Należy jednak pamiętać, że nie każde świadczenie na rzecz pracownika, które stanowi dla niego przychód, może być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów pracodawcy. Pracodawca może bowiem zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów tylko te wydatki na rzecz pracowników, które pozostają w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą i z uzyskiwanymi przez niego przychodami, a jednocześnie wydatki te nie mogą znajdować się w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 9 lit. b ustawy o pdop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów i wpłat na różnego rodzaju fundusze tworzone przez podatnika; kosztem uzyskania przychodów są jednak odpisy i zwiększenia, które w rozumieniu przepisów o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych obciążają koszty działalności pracodawcy, jeżeli środki pieniężne stanowiące równowartość tych odpisów i zwiększeń zostały wpłacone na rachunek Funduszu.

Zasady tworzenia zakładowego funduszu świadczeń socjalnych oraz zasady gospodarowania środkami tego funduszu określa ustawa z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (Dz. U. z 1996 r. Nr 70, poz. 335 ze zm., dalej „ustawa o ZFŚS”).

Na podstawie art. 6 ust. 1 ustawy o ZFŚS, odpisy i zwiększenia, o których mowa w art. 3-5 i 6a oraz kwoty wypłaconych świadczeń urlopowych, o których mowa w art. 3, obciążają koszty działalności pracodawcy. Przepis ten odnosi się również do odpisów ustalonych na podstawie art. 4 ust. 1 ww. ustawy o ZFŚS, zgodnie z którym u pracodawców, o których mowa w art. 3 ust. 1, układ zbiorowy pracy może dowolnie kształtować wysokość odpisu na Fundusz; może również postanawiać, że Fundusz nie będzie tworzony. Natomiast w myśl art. 4 ust. 2 ustawy o ZFŚS, u pracodawców określonych w art. 3 ust. 1, których pracownicy nie są objęci układem zbiorowym pracy, postanowienia w sprawach, o których mowa w ust. 1, może zawierać regulamin wynagradzania. Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 2 ustawy o ZFŚS, równowartość dokonanych odpisów i zwiększeń naliczonych zgodnie z art. 5, 13 i 14 na dany rok kalendarzowy pracodawca przekazuje na rachunek bankowy Funduszu w terminie do dnia 30 września tego roku, z tym że w terminie do dnia 31 maja tego roku przekazuje kwotę stanowiącą co najmniej 75% równowartości odpisów, o których mowa w art. 5 ust. 1–3.

Zatem, aby pracodawca mógł uznać za koszt uzyskania przychodów odpisy dokonywane na ZFŚS, konieczne jest łączne spełnienie dwóch przesłanek:

1. mają obciążać koszty działalności pracodawcy,
2. środki pieniężne stanowiące równowartość tych odpisów mają zostać wpłacone na rachunek Funduszu.
   
   

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, iż kosztem uzyskania przychodów w przedmiotowej sprawie może być jedynie odpis na Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych, którego równowartość została wpłacona na wyodrębniony rachunek bankowy Funduszu. Samo dokonanie odpisu na ZFŚS nie daje prawa zaliczenia go do kosztów uzyskania przychodów, a także sama wpłata na rachunek funduszu bez dokonania odpisu nie jest wystarczającą przesłanką do uznania jej za koszt uzyskania przychodów. Pracodawca ma prawo zaliczyć do kosztów równowartość odpisu z chwilą przekazania środków pieniężnych na rachunek Funduszu.

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, iż Wnioskodawca nie dokonał wpłaty środków pieniężnych na wyodrębniony rachunek Funduszu, lecz dokonał kompensaty wartości zakupionych bonów świątecznych z należnymi środkami pieniężnymi na ZFŚS. Nie została więc spełniona przesłanka o której mowa w art. 16 ust. 1 pkt 9 lit. b ustawy o pdop, stanowiąca o wpłacie na rachunek Funduszu odpisów na ZFŚS.

Kwota odpisu stanowi koszt uzyskania przychodu w momencie przekazania środków na rachunek ZFŚS.

Stanowisko Wnioskodawcy należy zatem uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.