Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/415-546/13-3/TW
z 8 sierpnia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 6 maja 2013 r. (data wpływu 9 maja 2013 r.), uzupełnionym w dniu 28 czerwca 2013 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej samochodu osobowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 maja 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej samochodu osobowego.

Wniosek uzupełniono w dniu 28 czerwca 2013 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W dniu 1 września 2010 r. Wnioskodawca rozpoczął prowadzenie działalności gospodarczej PKD 7112Z (działalność w zakresie inżynierii i związane z nią doradztwo techniczne).

Wnioskodawca prowadzi księgę przychodów i rozchodów, podatek oblicza na zasadach ogólnych. Z tytułu tejże działalności jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Do prowadzenia działalności niezbędny jest Mu samochód osobowy. W związku z tym Wnioskodawca postanowił przeznaczyć do prowadzenia działalności używany przez siebie, zakupiony uprzednio na potrzeby prywatne samochód osobowy. Samochód został wpisany do ewidencji środków trwałych w pierwszym miesiącu prowadzenia działalności, tj. 30 września 2010 r. Jako wartość początkową środka trwałego Wnioskodawca przyjął wartość rynkową wg wyceny własnej na dzień wpisania go do ewidencji środków trwałych, która stanowiła podstawę naliczenia odpisów amortyzacyjnych. W ostatnich dniach Wnioskodawca dowiedział się, że popełnił błąd, ponieważ prawidłowo powinien postąpić następująco: wartość początkowa tego środka trwałego, która stanowi jednocześnie podstawę amortyzacji powinna być równa cenie nabycia wynikającej z posiadanej przez Zainteresowanego faktury dokumentującej zakup samochodu w 2007 r., czyli kwotę 80.510 zł. Samochód został nabyty w 2007 r. na podstawie faktury wystawionej na imię i nazwisko Zainteresowanego i również na Jego nazwisko zarejestrowany.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wprowadzając samochód osobowy do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych jako wartość początkową tego środka trwałego będącego podstawą naliczenia amortyzacji należało przyjąć cenę nabycia wynikającą z wystawionej na nazwisko Wnioskodawcy faktury dokumentującej zakup samochodu w 2007 roku czyli kwotę 80.510 zł, a następnie skorygować koszty amortyzacji od momentu wprowadzenia środka trwałego do ewidencji środków trwałych oraz złożyć korektę rocznych zeznań podatkowych za te lata?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za wartość początkową środków trwałych w razie nabycia w drodze kupna uważa się cenę ich nabycia.

Zgodnie z art. 22g ust. 8 ww. ustawy, jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o którym mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika. W ocenie Zainteresowanego, w omawianym przypadku istniała możliwość ustalenia ceny nabycia, gdyż cały czas Wnioskodawca dysponuje fakturą zakupu samochodu. Przepis art. 22g ust. 8 ww. ustawy nie ma więc zastosowania. Zastosowanie mają natomiast art. 22g ust. 1 pkt 1 oraz art. 22g ust. 3 ustawy o podatku od osób fizycznych. Wartość początkową środka trwałego (samochodu osobowego) należy więc ustalić wg ceny nabycia z 2007 r. na podstawie posiadanej faktury.

Z uwagi na fakt, że w momencie zakupu samochodu nie przysługiwało Wnioskodawcy prawo do odliczenia VAT (nie prowadził wówczas działalności gospodarczej) wartość początkowa samochodu osobowego powinna być ustalona wg ceny brutto (zawierającej VAT), wynikającej z faktury zakupu samochodu.

Na poparcie swojego stanowiska Wnioskodawca pragnie przywołać interpretację indywidualną IPTPB1/415-630/12-3/MD Dyrektora Iżby Skarbowej w Łodzi z dnia 9 stycznia 2013 r. (w załączeniu).

Z uwagi na powyższe Wnioskodawca uważa, że należy skorygować koszty amortyzacji od momentu wprowadzenia środka trwałego do ewidencji środków trwałych oraz złożyć korektę rocznych zeznań podatkowych za lata 2010, 2011 i 2012.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodu są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ww. ustawy.

Kosztem uzyskania przychodów, stosownie do art. 22 ust. 8 ww. ustawy, są natomiast odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Ograniczenie kwotowe odpisów amortyzacyjnych dot. samochodu osobowego wprowadza przepis art. 23 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 22a-22o, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20.000 euro przeliczonej na złote według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania.

Podstawą dokonywania odpisów amortyzacyjnych jest wartość początkowa środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych.

Zgodnie bowiem z art. 22f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Sposób ustalenia tej wartości początkowej reguluje art. 22g ww. ustawy.

Stosownie do art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie odpłatnego nabycia – cenę ich nabycia.

Zgodnie z art. 22g ust. 3 ww. ustawy, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług (...).

Natomiast zgodnie z zapisem art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

Powyższy przepis przewiduje możliwość ustalenia wartości początkowej nabytego w drodze kupna środka trwałego na podstawie wyceny dokonanej przez podatnika, jedynie w przypadku, gdy nie można ustalić jego ceny nabycia.

Mając na względzie powołane wyżej przepisy oraz przedstawiony stan faktyczny, należy stwierdzić, iż wartość początkową nabytego w drodze kupna samochodu osobowego, zgodnie z generalną zasadą określoną w art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowi jego cena nabycia, w rozumieniu art. 22g ust. 3 ww. ustawy.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika m.in., że momencie zakupu samochodu osobowego nie przysługiwało Wnioskodawcy prawo do odliczenia podatku VAT (nie prowadził wówczas działalności gospodarczej). Tak więc cena nabycia ww. środka trwałego obejmuje również ten podatek. W konsekwencji wartość początkową wskazanego we wniosku środka trwałego (samochodu osobowego) należało ustalić w wysokości wartości brutto zakupionego środka trwałego, wykazanej na fakturze dokumentującej jego zakup.

Stosownie do powyższego, wprowadzając samochód osobowy jako środek trwały do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, Wnioskodawca, zgodnie z generalną zasadą, określoną w art. 22g ust. 1 pkt 1 w związku z art. 22g ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, powinien ustalić wartość początkową według ceny nabycia. Wartość początkową przedmiotowego samochodu osobowego stanowi jego cena nabycia, wynikająca z faktury VAT. Z uwagi na fakt, iż Wnioskodawcy nie przysługiwało obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy w podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, wartość początkowa przedmiotowego samochodu osobowego winna być ustalona według ceny brutto wynikającej z faktury VAT.

Tak ustalona wartość będzie podstawą do dokonywania odpisów amortyzacyjnych z tym, że odpisy te będą stanowiły koszty uzyskania przychodów w części nieprzekraczającej równowartość 20.000 euro, ustalonej zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem, Wnioskodawca postąpi słusznie korygując wartość początkową samochodu do jego ceny zakupu brutto wynikającej z faktury VAT, korygując równocześnie wartość dokonanych odpisów amortyzacyjnych za lata 2010, 2011 i 2012 oraz zeznania roczne o wysokości osiągniętego dochodu za 2010, 2011 i 2012 rok.

W związku z powyższym stanowisko przedstawione przez Wnioskodawcę jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

W odniesieniu do powołanej we wniosku indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu informuje, iż wydana ona została w indywidualnej sprawie i nie ma zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.