Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/1/415-432/13/SK
z 11 lipca 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 24 kwietnia 2013 r. (data wpływu do tut. Biura 30 kwietnia 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej do amortyzacji ulepszonego środka trwałego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 kwietnia 2013 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej do amortyzacji ulepszonego środka trwałego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca w dniu 15 listopada 2001 r. na podstawie aktu notarialnego zakupił od gminy obiekt niemieszkalny na cele handlowe, używany dłużej niż 60 miesięcy. Cena nabycia ww. nieruchomości wynosiła 117.644,76 zł. W grudniu 2001 r. Wnioskodawca wprowadził ww. obiekt do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych, klasyfikując go według Klasyfikacji Środków Trwałych do Grupy 1, pod symbolem 103. Na podstawie art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Wnioskodawca zastosował indywidualny skrócony okres odpisu amortyzacyjnego, tj. 36 miesięcy. W 2002 r. Wnioskodawca wykonał instalacje centralnego ogrzewania i tym samym podniósł wartość ww. środka trwałego do wysokości 124.518,35 zł. Wartość ta była amortyzowana do końca 3-letniego okresu amortyzacji. Obecnie (tj. w latach 2012-2013 r.) Wnioskodawca dokonuje modernizacji przedmiotowego budynku polegającej na rozbudowie, poprzez podniesienie o dwie kondygnacje. Wartość nakładów wyniesie ok. 600.000 zł netto, a przewidywany okres zakończenia powyższych prac to czerwiec 2013 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Jak w związku ze zmianą od 01 stycznia 2003 r. brzmienia przepisu art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którą dla tego typu obiektów, jak opisany we wniosku nie przewiduje się okresu dokonywania odpisów amortyzacyjnych wynoszącego 36 miesięcy, lecz 10 lat, Wnioskodawca powinien prawidłowo ustalić stawkę amortyzacyjną dla w pełni zamortyzowanego dla środka trwałego, w którym dokonano modernizacji?

Zdaniem Wnioskodawcy, stosowanie zróżnicowanych stawek dla poszczególnych części tego samego obiektu, który przez cały okres stanowi środek trwały wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, byłoby niewłaściwe. Wnioskodawca uważa, iż powinien zastosować stawkę, jak dla części zasadniczej, tj. obliczoną przy zastosowaniu 36-miesięcznego okresu amortyzacji.

Na potwierdzenie swojego stanowiska Wnioskodawca powołał pismo Pierwszego Urzędu Skarbowego w Poznaniu z dnia 30 stycznia 2007 r. Znak: PD-2/415-302/06.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów (art. 22h ust. 1 pkt 1 tej ustawy).

Zgodnie z art. 22h ust. 2 ww. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Przy czym, w myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. c ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych (…).

Stosownie natomiast do treści art. 22g ust. 17 ww. ustawy, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Z powyższych przepisów wynika, iż sposób zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej, wydatków ponoszonych na środek trwały uzależniony jest od charakteru tych wydatków. Wydatki o charakterze ulepszeniowym powiększają wartość początkową środków trwałych i podlegają zaliczeniu do ww. kosztów poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane od podwyższonej wartości początkowej środka trwałego. Jeżeli jednak wydatki te nie przekroczą kwoty 3.500 zł, mogą podlegać zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu jednorazowo w dacie poniesienia.

Z cyt. powyższego art. 22g ust. 17 ww. ustawy wynika, iż ulepszenie polega na przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji środka trwałego. Wyliczenie zawarte w omawianym przepisie stanowi katalog zamknięty, co oznacza, że tylko wydatki związane chociaż z jedną z tych prac, które w konsekwencji skutkują wymienionymi efektami, mogą zostać uznane za wydatki ulepszające ten środek. Przebudową jest rezultat prac budowlanych, którego istotą jest zmiana struktury wewnętrznej obiektu już istniejącego, nie powodująca jednak zwiększenia ani jego powierzchni, ani też kubatury. Rozbudowa polega na zwiększeniu, w wyniku prac budowlanych, powierzchni lub kubatury budynku. Rekonstrukcja to ponowna budowa, w efekcie której nastąpi odtworzenie określonych elementów obiektu w tej przestrzeni, którą dotychczas elementy te zajmowały. Zazwyczaj dotyczy elementów zużytych lub zniszczonych. Adaptacja natomiast polega na przystosowaniu obiektu do nowej funkcji, której dotychczas nie pełnił, a modernizacja to unowocześnienie, tj. wyposażenie obiektu, bądź jego elementów składowych w takie urządzenia lub cechy, których wcześniej nie miał, a które są wytworem nowszej myśli technicznej.

Ulepszenie środka trwałego polega zatem na dokonywaniu nakładów na tenże środek, które powodują wzrost wartości użytkowej tego środka. Poniesione na ulepszenie środka trwałego nakłady (o ile w wyniku charakteru i rozmiaru przeprowadzonych prac nie spowodują wytworzenia nowego, odrębnego środka trwałego) powiększają wartość początkową środka trwałego i podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane od podwyższonej wartości środka trwałego wg zasad przyjętych pierwotnie do amortyzacji tego środka.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca w dniu 15 listopada 2001 r. na podstawie aktu notarialnego nabył od gminy budynek niemieszkalny. W grudniu 2001 r. wprowadził go do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i sklasyfikował pod symbolem KŚT–103. Zgodnie z obowiązującymi w 2001 r. przepisami, na podstawie art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Wnioskodawca zastosował do jego amortyzacji indywidualną stawkę amortyzacyjną, przyjmując za okres amortyzacji 36 miesięcy. W 2003 r. ww. środek trwały został w pełni zamortyzowany. Wnioskodawca podjął decyzję o rozbudowie ww. budynku poprzez nadbudowę dwóch kondygnacji. Wartość nakładów ulepszeniowych wyniesie ok. 600.000 zł. Rozbudowa rozpoczęła się w 2012 r. planowany okres zakończenia inwestycji to czerwiec 2013 r.

Mając na względzie powyższe stwierdzić należy, iż jeżeli w istocie w świetle odrębnych przepisów (przepisów prawa budowlanego) nie będących przepisami prawa podatkowego, a tym samym i nie mogących być przedmiotem interpretacji indywidualnej, w wyniku poniesienia ww. wydatków nie zostanie wytworzony nowy obiekt – środek trwały, to poniesione nakłady będą ulepszeniem wskazanego we wniosku środka trwałego (budynku). W takim przypadku poniesione nakłady zwiększą jego wartość początkową i od tak ustalonej wartości początkowej Wnioskodawca będzie mógł dokonywać odpisów amortyzacyjnych według wybranej w 2001 r. metody amortyzacji (tj. wg indywidualnej stawki amortyzacyjnej i z zastosowaniem 36-miesięcznego okresu amortyzacji), o ile jej stosowanie zgodne było z obowiązującymi wówczas przepisami prawa.

Z ww. zastrzeżeniem stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Zauważyć ponadto należy, iż przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej, nie jest ocena prawidłowości zastosowania pierwotnie przyjętej przez Wnioskodawcę metody (w tym stawki) amortyzacji.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.