Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/2/423-375/13/SD
z 4 lipca 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 25 lutego 2013 r. (data wpływu do tut. BKIP 29 marca 2013 r.), uzupełnionym w dniu 03 czerwca 2013 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie:

• możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków wynikających z faktury w tym samym okresie rozliczeniowym, w którym Spółka uzyska przychód ze sprzedaży pojazdów, niezależnie od faktycznej płatności – jest prawidłowe,
• ustalenia daty początkowej, od której biegnie 90-dniowy termin, o którym mowa w art. 15b ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych– jest nieprawidłowe.

(pytanie oznaczone we wniosku Nr 1)

UZASADNIENIE

W dniu 29 marca 2013 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie:

• możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków wynikających z faktury w tym samym okresie rozliczeniowym, w którym Spółka uzyska przychód ze sprzedaży pojazdów, niezależnie od faktycznej płatności,
• ustalenia daty początkowej, od której biegnie 90-dniowy termin, o którym mowa w art. 15b ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
  
  

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 29 maja 2013 r. Znak: IBPBI/2/423-375/13/SD wezwano do ich uzupełnienia. Uzupełnienia wniosku dokonano w dniu 03 czerwca 2013 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka jest autoryzowanym dealerem sprzedaży i serwisu samochodów ciężarowych, realizowanych w oparciu o Umowę Dealerską zawartą ze Spółką A. Umowa Dealerska obejmuje sprzedaż nowych i używanych pojazdów marki, serwis oraz profesjonalne naprawy pojazdów. Spółka A (dostawca Spółki) jest Spółką zależną koncernu B i działa w oparciu o zasadę „budowania na zamówienie”. Oznacza to, że wszelkie pojazdy konstruowane są, aby spełnić konkretne wymagania poszczególnych klientów, a produkcja zaczyna się dopiero po otrzymaniu zamówienia od konkretnego, finalnego klienta wskazanego przez lokalnego dealera, tu Spółkę. Zakłady produkcyjne Spółki A mieszczą się w Holandii oraz w Belgii i stamtąd sprowadzane są do Polski zamówione pojazdy.

Spółka zawarła Umowę Dealerską tylko ze Spółką A. Nie jest natomiast stroną jakichkolwiek odrębnych lub dodatkowych dwustronnych lub wielostronnych porozumień z którąkolwiek inną spółką Grupy B. Zgodnie z art. 1.1.a i art. 1.2. Załącznika G „Warunki Płatności Odnośnie Pojazdów Spółki A” do Umowy Dealerskiej, Spółka A udzieliła Spółce tzw. „zwykłych warunków płatności”, polegających na tym, że w zakresie płatności faktur:

1. za samochody ciężarowe sprzedawane dla odbiorców, płatność należna staje się po 30 dniach od daty wystawienia faktury (ciągniki) lub 45 dni (podwozia),
2. za samochody demonstracyjne zarówno dla podwozi jak i ciągników -180 dni,
3. za inne samochody - w odniesieniu do ciągników 30 dni, a dla podwozi 45 dni.
   
   

Samochodami ciężarowymi sprzedawanymi do odbiorców są nowo wyprodukowane samochody, które są sprzedawane przez Spółkę A Spółce, a które Spółka sprzedaje konkretnemu odbiorcy, na mocy bezwarunkowej umowy sprzedaży. Jednocześnie, zgodnie z art. 1.1. pkt b, w związku z art. 13 Załącznika G, Spółka A może przedłużyć wskazane wyżej zwykłe warunki, jeśli Spółka złoży stosowny wniosek, a Spółka A go w sposób wyraźny przyjmie na piśmie, odpowiednio do 150 lub 135 dni w odniesieniu do pojazdów wskazanych w pkt a i c. Terminy za samochody demonstracyjne nie ulegają przedłużeniu. Przedłużenie wiąże się z tym, że poczynając od 120 dnia od wystawienia faktury wypłacane będzie 10% kwoty faktury Spółce A w odstępach miesięcznych, aż do spłaty całości salda w 180 dniu od dnia wystawienia faktury przez Spółkę A. Ponadto, strony ustaliły, że w przypadku przedłużenia okresu płatności Spółka zapłaci odsetki w ustalonej w Załączniku w art. 3 wysokości za okres od daty pierwotnego terminu płatności, a końcem przedłużonego okresu płatności. Odsetki są kalkulowane, w zależności od waluty faktury wg stopy bazowej EURIBOR 3M lub WIBOR 3M. Odsetki naliczone w danym miesiącu z tytułu każdej faktury stają się należne i płatne do 15 dnia następnego miesiąca kalendarzowego. Zgodnie z art. 4 Załącznika G, Spółka A określiła także limit kredytu, odzwierciedlający łączną maksymalną wysokość należności płatnych na rzecz Spółki A przez Spółkę.

Jednocześnie Spółka A, jako podmiot z Grupy B, jest stroną odrębnych, wewnątrzgrupowych porozumień ze Spółką C z siedzibą w Holandii. Spółka C jest spółką finansową z Grupy, oferującą szeroką gamę produktów i rozwiązań dotyczących finansowania zakupów (np. leasing). Zgodnie z posiadaną przez Spółkę wiedzą, na podstawie ww. porozumień, zobowiązania Spółki do zapłaty ceny są każdorazowo regulowane wobec Spółki A przez Spółkę C w terminach określonych dla zwykłych warunków płatności. Faktury sprzedaży wystawiane przez Spółkę A na rzecz Spółki z tytułu sprzedaży zamówionych pojazdów zawierają dodatkowe wskazanie, że „wierzytelności określone w niniejszej fakturze oraz wszelkie inne roszczenia pieniężne, które mogą powstać w wyniku umowy, na podstawie której oparta została faktura (...) zostały asygnowane do Spółki C”, a w konsekwencji, Spółka jest zobowiązana dokonywać wszelkich płatności już nie na rzecz Spółki A, lecz do Spółki C, która reguluje zobowiązanie pierwotne wobec Spółki A i wstępuje w prawa wierzyciela. Sama Spółka nie jest stroną żadnych porozumień lub umów ze Spółką C. De facto Spółka reguluje wobec Spółki C należność z tytułu udzielonego finansowania (w ramach limitu przyznanego przez Spółkę A), a nie faktur, gdyż te zostały już opłacone przez Spółkę C.

Co do zasady, Spółka ma 30 dni na płatność od daty faktury. W przypadku przekroczenia tego terminu, następuje udzielenie przedłużenia warunków płatności. Spółka dodatkowo płaci odsetki na rzecz Spółki C za sfinansowanie zapłaty ceny na rzecz Spółki A i przedłużenie terminu płatności. Pomimo zapisów umownych dotyczących obowiązku uzyskania wyraźnej pisemnej zgody co do przedłużenia warunków płatności, w praktyce w zakresie przedłużenia oraz zapłaty odsetek Spółka nie posiada żadnych bezpośrednich uregulowań kontraktowych ze Spółką C. Jedynymi dokumentami, jakie Spółka otrzymuje, są dokumenty tytułowane jako faktury (faktycznie: noty odsetkowe), wystawiane przez Spółkę C ze wskazaniem łącznej kwoty odsetek za dany miesiąc do zapłaty i wyszczególnieniem faktur, w odniesieniu do których naliczane są te odsetki.

W codziennej praktyce transakcje i płatności są realizowane w poniżej opisany sposób. Spółka zamawia pojazdy od Spółki A i otrzymuje od Niej fakturę dokumentującą tę sprzedaż, ze zwykłym terminem płatności (30 dni). Spółka A ceduje wierzytelność na Spółkę C, po czym zamieszcza informację na takiej fakturze i wskazuje rachunek do rozliczeń należący do Spółki C, Spółka A otrzymuje swoje wynagrodzenie w zwykłym terminie płatności od Spółki C.

Następnie, w określonym okresie rozliczeniowym Spółka dokonuje sprzedaży na rzecz finalnego lokalnego odbiorcy. Spółka realizuje z tego tytułu przychód w wysokości uzyskanej ceny sprzedaży, który musi odpowiednio w tym okresie wykazać. Spółka C każdorazowo przyjmuje, że nastąpiło przedłużenie okresu płatności oraz obciąża Spółkę odsetkami za dostarczone finansowanie. Należy przy tym wskazać, że przedłużenie jest realizowane tylko poprzez wystawienie pierwszej noty odsetkowej.

Jednocześnie we wzajemnych relacjach Spółki, Spółki A i Spółki C obowiązuje utarta, niepisana zasada, że płatność na rzecz Spółki C następuje w terminie 14 dni od dokonania przez Dealera sprzedaży na rzecz ostatecznego odbiorcy (czyli od wydania karty pojazdu). W praktyce może to oznaczać, że płatność (stanowiąca dla Spółki koszt podatkowy) zostanie faktycznie dokonana w innym, jednym z kolejnych okresów rozliczeniowych, niż nastąpiło uzyskanie przychodu ze sprzedaży. Zazwyczaj ma to miejsce po przekroczeniu 30-dniowego terminu płatności ustalonego pierwotnie na fakturze wystawionej przez Spółkę A, uregulowanej przez Spółkę C, która przejęła wierzytelność. Spółka reguluje należność w granicach przedłużonego terminu.

Innymi słowy Spółka uzyskuje przychód, któremu przyporządkowuje koszt uzyskania przychodu w wysokości wynikającej z faktury Spółki A. Należność taka jest realizowana w zwykłym terminie płatności przez Spółkę C. Zobowiązanie wobec Spółki A zostaje uregulowane w zwykłym terminie płatności. Następnie Spółka reguluje zobowiązanie z tytułu finansowania udzielonego przez Spółkę C wraz z odsetkami od daty pierwotnej płatności z faktury, w granicach przedłużonego terminu płatności. Faktyczna płatność może nastąpić w okresach rozliczeniowych przypadających na okresy późniejsze niż uzyskanie przychodu, ale co do zasady w granicach dorozumianego, potwierdzonego tylko notą odsetkową przedłużenia terminu płatności.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy w związku z przepisem art. 15b ustawy o pdop w sytuacji, gdy Spółka uzyska przychód ze sprzedaży pojazdów na rzecz odbiorców w Polsce, będzie mogła przyporządkować odpowiedni koszt uzyskania przychodu wynikający z faktury zakupu wystawionej na rzecz Spółki przez Spółkę A w tym samym okresie rozliczeniowym, niezależnie od faktycznej płatności? (pytanie oznaczone we wniosku nr 1)

Zdaniem Wnioskodawcy, art. 15b ustawy o pdop nie zmienia definicji kosztu uzyskania przychodów, ani też ogólnych zasad dotyczących zaliczania wydatków do kosztów podatkowych. Oznacza to, że co do zasady koszty nadal potrąca się z chwilą ich poniesienia (w przypadku kosztów pośrednio związanych z przychodami u podatników prowadzących księgi rachunkowe) lub w roku podatkowym, w którym podatnik uzyskał odpowiadające tym kosztom przychody (w odniesieniu do kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z przychodami). Zatem, gdy Spółka generuje przychód ze sprzedaży pojazdów na rzecz finalnego odbiorcy, ma prawo przyporządkować takiemu przychodowi odpowiadający mu koszt bezpośredni, wynikający z faktury zakupu pojazdu od Spółki A. Biorąc pod uwagę obowiązujące przedłużone terminy płatności, w jej ocenie, może ująć taki koszt w rozliczeniu, gdy wykazuje przychód. Dopiero, jeśli od momentu takiego zaliczenia Spółka nie dokona płatności w terminie 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów, to będzie zobowiązana do dokonania przejściowej korekty.

Jednocześnie Spółka wskazuje na zasady prawidłowego ustalenia daty początkowej, od której biegnie 90-dniowy termin, o którym mowa w art. 15b ust. 2 ustawy o pdop. Podatek dochodowy nie jest rozliczany dziennie, okresem rozliczeniowym tego podatku jest miesiąc lub kwartał (w zakresie zaliczek) oraz rok podatkowy w zakresie ostatecznego rozliczenia podatku. Zaliczenie danego wydatku do kosztów uzyskania przychodu nie następuje zatem w rozliczeniu za dany dzień, tylko w rozliczeniu za dany miesiąc (kwartał). Wydaje się zatem, że datą zaliczenia danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów powinien być ostatni dzień danego miesiąca (kwartału).

Zgodnie bowiem z art. 9 ust. 1 ustawy o pdop, podatnicy są zobowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z przepisami ustawy o rachunkowości, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami ustawy o pdop. W związku z tym, zaliczenie danego wydatku do kosztu uzyskania przychodu musi być poprzedzone dokonaniem odpowiedniego zapisu w księgach rachunkowych, prowadzonych przez podatnika zgodnie z przepisami ustawy o rachunkowości. Oznacza to, że celem ustalenia daty zaliczenia danej kwoty do kosztów uzyskania przychodów musimy odwołać się do przepisów ustawy o rachunkowości.

Przepisy ustawy o rachunkowości nie nakładają na podmiot prowadzący księgi rachunkowe obowiązku dokonywania księgowania danej kwoty w danym, konkretnym dniu, w szczególności w dniu otrzymania faktury. Nakładają natomiast obowiązek prowadzenia ksiąg na bieżąco, wedle reguł zawartych w ustawie o rachunkowości. Oznacza to, że podatnik może ująć kwotę wynikającą z faktury dokumentującej zakup towaru lub usługi w dowolnym czasie jednak nie później niż na koniec danego miesiąca. De facto termin 90 dni, o którym mowa jest w art. 15b ust. 2 ustawy o pdop, biegnie zatem od daty wynikającej z przyjętych przez danego podatnika zasad ujmowania w księgach zdarzeń gospodarczych i datą tą może być również ostatni dzień danego miesiąca, w którym Spółka otrzyma fakturę.

Na tle przestawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam, co następuje:

O możliwości obciążenia podatkowych kosztów uzyskania przychodów wydatkami ponoszonymi przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych decydują przepisy ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm., dalej „ustawa o pdop”).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o pdop, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Aby wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, należy ocenić jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz możliwość osiągnięcia przychodu. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu – w okresie ponoszenia kosztów lub w przyszłości. W związku z powyższym, kosztami są zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim.

Ponadto, zaliczenie danego wydatku do kosztów podatkowych uzależnione jest od tego, czy nie mieści się on w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, który zawiera art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Mocą art. 4 ustawy z dnia 16 listopada 2012 r. o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce (Dz. U. z 2012 r. Nr 1397), do ustawy o pdop został wprowadzony z dniem 01 stycznia 2013 r. przepis art. 15b.

Zgodnie z art. 15b ust. 1 ustawy o pdop, w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury (rachunku), a jeżeli nie istniał obowiązek wystawienia faktury (rachunku) - kwoty wynikającej z umowy albo innego dokumentu, i nieuregulowania tej kwoty w terminie 30 dni od daty upływu terminu płatności, podatnik jest obowiązany do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z tych dokumentów.

Stosownie do art. 15b ust. 2 ustawy o pdop, jeżeli termin płatności jest dłuższy niż 60 dni, zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z dokumentów, o których mowa w ust. 1, dokonuje się z upływem 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów, o ile nie została ona uregulowana w tym terminie.

Zatem, zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów należy dokonać:

• jeżeli termin płatności zobowiązania jest krótszy lub wynosi 60 dni – z upływem 30 dnia od daty upływu terminu wymagalności (płatności) zobowiązania, lub
• jeżeli termin płatności zobowiązania jest dłuższy niż 60 dni – z upływem 90 dnia od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów.
  
  

Jednocześnie, jak wynika z art. 15b ust. 3 ustawy o pdop, zmniejszenia, o którym mowa w ust. 1 lub 2, dokonuje się w miesiącu, w którym upływa termin określony w tych przepisach.

Z kolei art. 15b ust. 8 ustawy o pdop stanowi, iż jeżeli zgodnie z art. 15 zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z dokumentów, o których mowa w ust. 1, nastąpi po upływie terminu określonego w ust. 1 lub 2, to zaliczenie tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów następuje z uwzględnieniem art. 15, z tym że nie wcześniej niż w miesiącu jej uregulowania.

Ponieważ z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż pierwotnie określone na fakturze wystawionej przez Spółkę A terminy płatności (30 lub 45 dni), w praktyce zostają każdorazowo przedłużone do 150 lub 135 dni, zastosowanie znajdą przepisy art. 15b ust. 2 ustawy o pdop.

Z cytowanego powyżej przepisu art. 15b ust. 2 ustawy o pdop wynika, iż jeżeli termin płatności wynikający z faktury (rachunku) lub umowy, która została zawarta pomiędzy podatnikiem a dostawcą towarów lub usług, w przypadku, gdy podmiot ten nie był zobowiązany do wystawienia faktury (rachunku), jest dłuższy niż 60 dni, podatnik jest zobowiązany do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę nieuregulowanego długu wynikającego z danej faktury (rachunku) lub umowy z upływem 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów.

Art. 15b ust. 8 ustawy o pdop wskazuje, iż warunkiem zaliczenia wydatków do kosztów podatkowych (zgodnie z art. 15 ww. ustawy) po upływie terminów określonych w ust. 1 i 2, jest uregulowanie płatności. Termin z ust. 1, do którego odsyła ust. 8, to termin 30 dni od daty upływu terminu płatności, natomiast termin z ust. 2, to termin płatności. W sytuacji, gdy towar zostanie sprzedany po upływie terminu płatności (dłuższym niż 60 dni), podatnik do czasu uregulowania zobowiązania wobec dostawcy nie ma prawa zaliczyć kosztu nabytych towarów do kosztów podatkowych. Zaliczenie tej kwoty (lub części odpowiadającej uregulowanym kwotom) będzie mogło nastąpić nie wcześniej, niż w miesiącu jej uregulowania.

W świetle powyższych przepisów stwierdzić należy, iż w przypadku gdy sprzedaż pojazdów nastąpi przed upływem przedłużonego terminu płatności to wówczas Spółka będzie miała prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych wydatków. Dopiero w momencie braku uregulowania zobowiązania w terminie 90 dni od dnia zaliczenia tej kwoty do kosztów, Spółka będzie zobowiązana pomniejszyć odpowiednio koszty uzyskania przychodów.

Natomiast odnosząc się do zasad prawidłowego ustalenia daty początkowej, od której biegnie 90-dniowy termin, o którym mowa w art. 15b ust. 2 ustawy o pdop, stwierdzić należy, że stanowisko Spółki w tym zakresie jest nieprawidłowe.

Sposób, w jaki należy rozliczyć koszty uzyskania przychodów jest uzależniony od stopnia ich powiązania z uzyskiwanymi przychodami, tj. od tego, czy dany wydatek można zakwalifikować do kosztów bezpośrednio czy też innych niż bezpośrednio związanych z przychodami.

Kwestia związana z momentem potrącalności kosztów uzyskania przychodów została uregulowana w przepisach art. 15 ust. 4 ustawy o pdop oraz art. 15 ust. 4b-4h.

Zgodnie z art. 15 ust. 4 ustawy o pdop, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

W przedstawionym zdarzeniu przyszłym poniesione przez Spółkę koszty wynikające z wystawionej przez Spółkę A faktury stanowią koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, o których mowa w art. 15 ust. 4 ustawy o pdop. Ich poniesienie generuje bowiem możliwość uzyskania przychodu ze sprzedaży pojazdów na rzecz odbiorców w Polsce. W konsekwencji koszty te staną się kosztami podatkowymi w momencie uzyskania przychodu z ich sprzedaży, zgodnie z wyżej powołanym art. 15 ust. 4 ustawy o pdop.

W świetle powyższych przepisów stwierdzić należy, iż termin 90 dni o którym mowa w art. 15b ust. 2 ustawy o pdop, biegnie od dnia zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodów, tj. dnia w którym Spółka uzyskała przychód za sprzedaży pojazdów a nie, jak twierdzi Wnioskodawca od ostatniego dnia miesiąca (kwartału) w zależności od przyjętego sposobu rozliczania.

Reasumując, stanowisko Spółki w zakresie:

• możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków wynikających z faktury w tym samym okresie rozliczeniowym w którym uzyska przychód ze sprzedaży pojazdów, niezależnie od faktycznej płatności – jest prawidłowe,
• ustalenia daty początkowej, od której biegnie 90-dniowy termin, o którym mowa w art. 15b ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych– jest nieprawidłowe.
  
  

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienia się, iż w sprawach będących przedmiotem pytań oznaczonych we wniosku Nr 2 do Nr 4 wydano odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – j.t. Dz. U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.