INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 31.01.2013 r. (data wpływu 04.02.2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia wydatków związanych z organizacją spotkań promocyjnych do kosztów uzyskania przychodów:

• w części ponoszonych na zakup artykułów spożywczych (poczęstunki) – jest nieprawidłowe,

• w części dotyczącej reklamy produktów leczniczych – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 04.02.2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia wydatków związanych z organizacją spotkań promocyjnych, w tym na zakup artykułów spożywczych do kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (dalej: również jako „Spółka”) jest wiodącym producentem i dystrybutorem produktów leczniczych („Produkty”) w Polsce. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka zajmuje się także prowadzeniem działań marketingowych i promocyjnych, wspierających sprzedaż oferowanych przez nią Produktów. Prowadzona przez Spółkę reklama produktów leczniczych jest zgodna z przepisami Ustawy z dnia 6 września 2001 r. Prawo Farmaceutyczne („Prawo Farmaceutyczne”) i obejmuje m. in. sponsorowanie spotkań promocyjnych dla osób upoważnionych do wystawiania recept lub osób prowadzących obrót produktami leczniczymi (dalej jako „Spotkania Promocyjne” lub „Spotkanie”). Spotkania Promocyjne prowadzone są przez Konsultantów Medycznych Wnioskodawcy w specjalnie wynajętych pomieszczeniach oraz salach szpitalnych (na oddziałach) i mają na celu informowanie o właściwościach oferowanych przez Spółkę produktów leczniczych.

W trakcie Spotkania Spółka zapewnia zwyczajowy niewielki poczęstunek w postaci np.: kawy, herbaty, napojów bezalkoholowych, ciastek, słodyczy czy też innych drobnych przekąsek (dalej łącznie jako „Artykuły Spożywcze”). Powyższe Artykuły Spożywcze są nabywane przez Konsultantów Medycznych Wnioskodawcy przed Spotkaniem i są dokumentowane właściwymi fakturami VAT. Poczęstunek zapewniany uczestnikom ma charakter symboliczny i nie nosi znamion okazałości - wartość Artykułów Spożywczych zużywanych podczas Spotkania Promocyjnego nigdy nie przekracza 100 zł na uczestnika, a przejawy gościnności nie wykraczają poza główny cel tego Spotkania.

Spółka jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (VAT), prowadzącym wyłącznie działalność opodatkowaną VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy wydatki związane z organizacją Spotkań Promocyjnych, w tym na zakup Artykułów Spożywczych zużywanych podczas Spotkań, stanowią koszt uzyskania przychodu w świetle art. 15 ust. 1 Ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych...
2. Czy w związku z zakupem Artykułów Spożywczych Spółce przysługuje prawo do odliczenia podatku od towarów i usług (VAT) naliczonego przy ich nabyciu...
3. Czy zużycie Artykułów Spożywczych podczas Spotkań Promocyjnych podlega opodatkowaniu podatkiem VAT na podstawie art. 7 ust. 2 Ustawy o VAT...
   
   

Niniejsza interpretacja indywidualna stanowi odpowiedź na pytanie w zakresie podatku CIT.

Wniosek Spółki w zakresie pytań dotyczących podatku VAT zostanie rozpatrzony odrębną interpretacją indywidualną.

Stanowisko podatnika dotyczące podatku CIT.

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki ponoszone w związku z organizacją Spotkań Promocyjnych, stanowią koszt uzyskania przychodu Spółki.

Zgodnie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Ustawa o PDOP) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Tym samym, zasadniczym czynnikiem pozwalającym zaliczyć dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów jest spełnienie dwóch przesłanek:

• pierwszej: istnienie związku przyczynowo - skutkowego (choćby niebezpośredniego) pomiędzy dokonanym wydatkiem a powstaniem/zwiększeniem przychodu lub zabezpieczeniom jego źródła;

• drugiej: wydatek nie znajduje się w zamkniętym katalogu wydatków nie uznawanych za odliczalne dla celów PDOP.
  
  

Odnosząc się do pierwszej z powyższych przesłanek, zgodnie z utrwaloną linią interpretacyjną organów skarbowych, przesłanka ta jest wypełniona w stosunku do prowadzonych działań reklamowych i promocyjnych. Niewątpliwie bowiem podejmowanie działań reklamowych i promocyjnych ma na celu osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródeł przychodów. Wynika to z samej istoty takich działań, podejmowanych właśnie w tym celu, by zwiększyć rozpoznawalność reklamowanych produktów/usług oraz uwidocznić te produkty/usługi na rynku, co w konsekwencji przełożyć ma się korzystnie na ich sprzedaż (na zwiększenie sprzedaży bądź zachowanie na niezmniejszonym poziomie).

Powyższe stanowisko potwierdza wyrok z dnia 7 marca 2005 r. Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu (sygn. Akt 1729/03) który stwierdził: „Wydatki na cele reprezentacji i reklamy są kosztami pośrednimi, posiadającymi specyficzny charakter, bowiem nie występuje bezpośredni wpływ tych wydatków na powstanie przychodu. (...) Celem reklamy jest przekazywanie informacji o towarach (usługach) i nakłanianie potencjalnych klientów do ich nabycia, co polega głównie na prezentowaniu towarów, usług, ewentualnie marki cech jakościowych, użytkowych lub konsumpcyjnych, zalet technicznych, estetycznych lub zdrowotnych, rozwiązań nowoczesnych, modnych czy nawet prowokujących, aby skłonić jak największą ilość potencjalnych nabywców do zakupu (korzystania z usługi). Jednym słowem poniesienie wydatków na reprezentację i reklamę, mimo, iż brak jest bezpośredniego związku między nimi a przychodem, podlega zaliczeniu w koszty uzyskania przychodu, jeżeli podatnik wykaże związek takich wydatków z prowadzoną działalnością gospodarczą.”

Wskazać należy jednak, iż Ustawa o PDOP nie zawiera definicji reklamy. W związku z powyższym, zdaniem Spółki, zasadne jest odwołanie się w tej kwestii w pierwszej kolejności do właściwych przepisów regulujących zasady prowadzenia działalności gospodarczej na rynku farmaceutycznym - tj. do ustawy z dnia 6 września 2001 r. Prawo farmaceutyczne (tekst jednolity Dz. U. z 2008 r., Nr 45, poz. 271 ze zm., dalej jako: „Prawo farmaceutyczne”).

Zgodnie z art. 52 ust. 1 Prawa Farmaceutycznego, reklamą produktu leczniczego jest działalność polegająca na informowaniu lub zachęcaniu do stosowania produktu leczniczego, mająca na celu zwiększenie: liczby przepisywanych recept, dostarczania, sprzedaży lub konsumpcji produktów leczniczych. Art. 52 ust. 2 PF dodatkowo wskazuje na przykładowe formy reklamy produktu leczniczego, do których zalicza się:

• reklama produktu leczniczego kierowaną do publicznej wiadomości,

• reklama produktu leczniczego kierowaną do osób uprawnionych do wystawiania recept lub osób prowadzących obrót produktami leczniczymi,

• odwiedzanie osób uprawnionych do wystawiania recept lub osób prowadzących obrót produktami leczniczymi przez przedstawicieli handlowych lub medycznych;

• dostarczanie próbek produktów leczniczych,

• sponsorowanie spotkań promocyjnych dla osób upoważnionych do wystawiania recept lub osób prowadzących obrót produktami leczniczymi,

• sponsorowanie konferencji, zjazdów i kongresów naukowych dla osób upoważnionych do wystawiania recept lub osób prowadzących obrót produktami leczniczymi.
  
  

Jednocześnie, jak wynika z regulacji art. 58 ust. 1 Prawa Farmaceutycznego niedozwolone jest kierowanie do osób uprawnionych do wystawiania recept oraz osób prowadzących obrót produktami leczniczymi reklamy produktu leczniczego polegającej na wręczaniu, oferowaniu i obiecywaniu korzyści materialnych, prezentów i różnych ułatwień, nagród, wycieczek oraz organizowaniu i finansowaniu spotkań promocyjnych produktów leczniczych, podczas których przejawy gościnności wykraczają poza główny cel tego spotkania. Niemniej, zgodnie z ust. 3 tego artykułu, dozwoloną formą reklamy jest wręczanie wyłącznie takich przedmiotów, których wartość materialna nie przekracza kwoty 100 złotych, i które związane są z praktyką medyczną lub farmaceutyczną oraz opatrzone są znakiem reklamującym daną firmę lub produkt leczniczy.

W tym kontekście, organizacja Spotkań Promocyjnych jest zgodna z ww. przepisami, gdyż:

• jest jedną z aktywności wskazanych w art. 52 ust 3 Prawa Farmaceutycznego;

• uczestnikami Spotkań są osoby uprawnione do wystawiania recept;

• przejawy gościnności nie wykraczają poza główny cel spotkania, w szczególności wartość Artykułów Spożywczych zużywanych podczas Spotkania Promocyjnego nigdy nie przekracza 100 zł na uczestnika.
  
  

Tym samym, w opinii Spółki wydatki związane z Organizacją Spotkań Promocyjnych, w tym w części dotyczącej zakupu Artykułów Spożywczych - jako wydatki związane z prowadzoną reklamą produktów leczniczych - wypełniają pierwszą z przesłanek przewidzianych w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

W odniesieniu do drugiej przesłanki należy rozważyć, czy wydatki związane z Organizacją Spotkań Promocyjnych nie mogą być uznane za jeden z rodzajów wydatków wskazanych w negatywnym katalogu kosztów niestanowiących kosztów uzyskania przychodów. Biorąc pod uwagę specyfikę analizowanych kosztów, wskazać należy, iż ograniczenie w tym zakresie wynikać może przede wszystkim z ewentualnego zakwalifikowania określonego wydatku do kosztów reprezentacji. Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 28 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych. Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje pojęcia reprezentacji, wobec czego, w pierwszej kolejności, należy uznać, że pojęcie to powinno być w kontekście analizowanego przepisu rozumiane w sposób przyjęty w języku potocznym. Zgodnie z definicją reprezentacji z Nowego Słownika Języka Polskiego, PWN, Warszawa 2003 r. „reprezentacja” może być też rozumiana jako „okazałość, wystawność w czyimś sposobie życia, związana ze stanowiskiem, pozycją społeczną”.

Ponadto, z analizy dostępnych interpretacji organów skarbowych wynika, że reprezentacji towarzyszy wytworność, okazałość. Dla przykładu Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z dnia 14.01.2011 r. nr ILPB3/423-821/10-5/GC, stwierdził: „Na podstawie omawianej regulacji nie sposób przyjąć, że reprezentację stanowi każde działanie mające na celu utrzymanie pozytywnego wizerunku podatnika, czy też ochronę przed wywołaniem negatywnego wrażenia. Charakter taki będą miały jedynie te działania, które obecnie mogą zostać uznane za szczególnie okazałe, odbiegające od reguł przyjętych w analogicznych sytuacjach”.

W tym kontekście należy wskazać, że art. 58 ust 1 Prawa Farmaceutycznego wprost zakazuje organizacji spotkań promocyjnych, podczas których przejawy gościnności są nadmierne i wykraczają poza główny cel tego spotkania. W przypadku spełnienia ww. wymogów, podjęta aktywność stanowi dozwoloną prawem reklamę produktu leczniczego. A jeżeli określone działanie i związane z nim wydatki stanowią reklamę w rozumieniu Prawa Farmaceutycznego, w opinii Spółki nie mogą stanowić jednoczenie reprezentacji. W tym kontekście, ponieważ:

• poczęstunek podczas spotkania ma zwyczajowych, symboliczny charakter;
• przejawy gościnności podczas Spotkań nie wykraczają poza główny cel Spotkania,
• w opinii Spółki wydatki na organizację Spotkań Promocyjnych, w tym wydatki na zakup Artykułów Spożywczych, stanowią koszt zgodnej z prawem reklamy produktu leczniczego i w efekcie mogą być uznane za koszt uzyskania przychodu dla celów PDOP.
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się w zakresie możliwości zaliczenia wydatków związanych z organizacją spotkań promocyjnych do kosztów uzyskania przychodów:

• w części ponoszonych na zakup artykułów spożywczych (poczęstunki) – za nieprawidłowe,

• w części dotyczącej reklamy produktów leczniczych – za prawidłowe.
  
  

Zasady kwalifikowania wydatków jako kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r., Nr 74, poz. 397 ze zm. dalej jako: updop).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, do kosztów uzyskania przychodów zalicza się wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Z powyższych przepisów wynika, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami. Decydującym czynnikiem pozwalającym zaliczyć dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów jest zatem poniesienie go w celu osiągnięcia przychodu, bądź zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, przy czym każdy wydatek, poza wyraźnie wskazanym w ustawie - wymaga indywidualnej oceny pod kątem adekwatnego związku z przychodami i racjonalności działania podmiotu.

Przy kwalifikowaniu poniesionych wydatków trzeba brać pod uwagę ich celowość oraz potencjalną możliwość przyczynienia się wydatku do osiągnięcia przychodu, a także racjonalność wydatków, to znaczy ich adekwatność do rzeczywistych potrzeb i zakresu prowadzonej działalności oraz konieczność ich poniesienia dla osiągnięcia przychodu.

Nie każdy koszt poniesiony w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów może zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów.

Takimi kosztami bowiem nie mogą być wydatki enumeratywnie wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

• został właściwie udokumentowany,

• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za nie stanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Należy ponadto wskazać, iż wykazanie związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiąganych przychodów, obciąża Podatnika.

Natomiast na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a-16m.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 28 ww. ustawy do katalogu wydatków nie uznawanych za koszty uzyskania przychodów zaliczają się koszty reprezentacji, w szczególności poniesione na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje terminu „reprezentacja”, ani też nie odsyła do innych przepisów prawa. Próbę zdefiniowania tego pojęcia podjął Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 25 stycznia 2012 r. sygn. akt II FSK 1445/10. Sąd ten stwierdził, iż wykładnia terminu "reprezentacja" użyta przez ustawodawcę w art. 16 ust. 1 pkt 28 u.p.d.o.p. wymaga odwołania się do rozumienia powyższego pojęcia w języku prawnym i prawniczym, zgodnie z który oznacza "przedstawicielstwo, występowanie w czyimś imieniu, w czyimś interesie", a nie "wystawność, okazałość, wytworność".

W ocenie NSA, norma art. 16 ust. 1 pkt 28 updop nie zawiera żadnych wyjątków, tak odnoszących się do miejsca, w którym obowiązki przedstawicielskie są realizowane, jak i do wystawności lub braku wystawności w zakresie nabywania usług gastronomicznych, zakupu żywności lub napojów. Należy zatem stwierdzić, że wydatki na wszelkie tego typu usługi i artykuły, wiążące się z reprezentowaniem podatnika lub prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa, nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów – niezależnie także od tego, czy usługi te i zakupione artykuły były wykorzystywane w kontaktach z kontrahentami w siedzibie przedsiębiorstwa (zakładu), czy też poza nią. Wydatki te jednocześnie w sposób pośredni promują firmę. Pojęcie reprezentacji dotyczy kontaktów podatnika w stosunkach z innymi podmiotami i pozostaje w związku z zakresem prowadzonej przez podatnika działalności.

Z powyższego wynika, iż reprezentacja nie musi odnosić się wyłącznie do okazałości oraz wystawności, lecz do szeroko rozumianego pojęcia reprezentowania firmy w kontaktach z podmiotami trzecimi. W konsekwencji przyjęcie określonego limitu kwotowego związanego z organizowanym poczęstunkiem nie gwarantuje, iż wydatki te nie będą spełniały przesłanki wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Ponadto ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje pojęcia reklama, ani nie odsyła do innych gałęzi prawa. Zgodnie aktualnym orzecznictwem sądów administracyjnych oraz ugruntowanymi poglądami doktryny prawa podatkowego, przez reklamę należy rozumieć szereg działań zmierzających do kształtowania, rozpowszechniania wizerunku nie samego podatnika, lecz jego produktów (towarów i usług). Podnosi się także, iż reklama polega na przedstawianiu towarów i usług oraz nakłanianiu do ich nabycia w sposób bezpośredni. Celem reklamy jest więc nakłonienie potencjalnego klienta do zakupu reklamowanego towaru lub usługi oraz zwiększenie sprzedaży oferowanych towarów czy też świadczonych usług. Może się to odbywać poprzez przedstawienie cech (zalet) towarów, usług, produktów oraz podkreślenie atrakcyjnej ceny.

Pojęcie reklamy, w tym reklamy produktu leczniczego, zawarte zostało także w przepisach szczególnych, którymi w przedmiotowej sprawie są przepisy ustawy z dnia 6 września 2001 r. Prawo farmaceutyczne (t. j. Dz. U. z 2008 r. Nr 45, poz. 271 ze zm.).

Zgodnie z art. 52 ust. 1 i 2 Prawa farmaceutycznego reklamą produktu leczniczego jest działalność polegająca na informowaniu lub zachęcaniu do stosowania produktu leczniczego, mająca na celu zwiększenie: liczby przepisywanych recept, dostarczania, sprzedaży lub konsumpcji produktów leczniczych.

Obejmuje ona w szczególności:

1. reklamę produktu leczniczego kierowaną do publicznej wiadomości,
2. reklamę produktu leczniczego kierowaną do osób uprawnionych do wystawiania recept lub osób prowadzących obrót produktami leczniczymi,
3. odwiedzanie osób uprawnionych do wystawiania recept lub osób prowadzących obrót produktami leczniczymi przez przedstawicieli handlowych lub medycznych,
4. dostarczanie próbek produktów leczniczych,
5. sponsorowanie spotkań promocyjnych dla osób upoważnionych do wystawiania recept lub osób prowadzących obrót produktami leczniczymi,
6. sponsorowanie konferencji, zjazdów i kongresów naukowych dla osób upoważnionych do wystawiania recept lub osób prowadzących obrót produktami leczniczymi.
   
   

Zauważyć przy tym należy, że w art. 53-64 Prawa farmaceutycznego zawarto szereg ograniczeń odnośnie reklamy produktu leczniczego.

Jak stanowi art. 57 ust. 1 pkt 1 Prawa farmaceutycznego zabrania się kierowania do publicznej wiadomości reklamy dotyczącej produktów leczniczych wydawanych wyłącznie na podstawie recepty.

W myśl art. 58 ustawy Prawo farmaceutyczne zabrania się kierowania do osób uprawnionych do wystawiania recept oraz osób prowadzących obrót produktami leczniczymi reklamy produktu leczniczego polegającej na wręczaniu, oferowaniu i obiecywaniu korzyści materialnych, prezentów i różnych ułatwień, nagród, wycieczek oraz organizowaniu i finansowaniu spotkań promocyjnych produktów leczniczych, podczas których przejawy gościnności wykraczają poza główny cel tego spotkania. Przepisy te nie dotyczą dawania lub przyjmowania przedmiotów o wartości materialnej nieprzekraczającej kwoty 100 złotych, związanych z praktyką medyczną lub farmaceutyczną, opatrzonych znakiem reklamującym daną firmę lub produkt leczniczy.

Zgodnie z art. 60 ust. 1 Prawa farmaceutycznego reklama produktu leczniczego może być prowadzona wyłącznie przez podmiot odpowiedzialny lub na jego zlecenie, natomiast na podstawie ust. 4 tegoż przepisu podmiot odpowiedzialny zatrudnia w charakterze przedstawicieli medycznych i handlowych osoby, które mają wystarczającą wiedzę naukową pozwalającą na przekazywanie możliwie pełnej i ścisłej informacji o reklamowanym produkcie leczniczym.

Należy przy tym zauważyć, iż uznanie określonych działań jako reklamy w Prawie farmaceutycznym, nie oznacza automatycznie, iż dla celów podatkowych działania te nie będą stanowić reprezentacji.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka zajmuje się także prowadzeniem działań marketingowych i promocyjnych, wspierających sprzedaż oferowanych przez nią Produktów. Prowadzona przez Spółkę reklama produktów leczniczych obejmuje m. in.: sponsorowanie spotkań promocyjnych dla osób upoważnionych do wystawiania recept lub osób prowadzących obrót produktami leczniczymi. Spotkania Promocyjne prowadzone są przez Konsultantów Medycznych Wnioskodawcy w specjalnie wynajętych pomieszczeniach oraz salach szpitalnych (na oddziałach) i mają na celu informowanie o właściwościach oferowanych przez Spółkę produktów leczniczych. W trakcie Spotkania Spółka zapewnia zwyczajowy niewielki poczęstunek w postaci np.: kawy, herbaty, napojów bezalkoholowych, ciastek, słodyczy czy też innych drobnych przekąsek. Poczęstunek zapewniany uczestnikom ma charakter symboliczny i nie nosi znamion okazałości - wartość Artykułów Spożywczych zużywanych podczas Spotkania Promocyjnego nigdy nie przekracza 100 zł na uczestnika.

Zdaniem wnioskodawcy tego typu wydatki stanowią koszty reklamy i jako takie powinny być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Na potwierdzenie swojego stanowiska Spółka przywołał treść wyroku z dnia 7 marca 2005 r. Sądu Administracyjnego we Wrocławiu (sygn. Akt 1729/03) który stwierdził: „Wydatki na cele reprezentacji i reklamy są kosztami pośrednimi, posiadającymi specyficzny charakter, bowiem nie występuje bezpośredni wpływ tych wydatków na powstanie przychodu. (...) Celem reklamy jest przekazywanie informacji o towarach (usługach) i nakłanianie potencjalnych klientów do ich nabycia, co polega głównie na prezentowaniu towarów, usług, ewentualnie marki cech jakościowych, użytkowych lub konsumpcyjnych, zalet technicznych, estetycznych lub zdrowotnych, rozwiązań nowoczesnych, modnych czy nawet prowokujących, aby skłonić jak największą ilość potencjalnych nabywców do zakupu (korzystania z usługi). Jednym słowem poniesienie wydatków na reprezentację i reklamę, mimo, iż brak jest bezpośredniego związku między nimi a przychodem, podlega zaliczeniu w koszty uzyskania przychodu, jeżeli podatnik wykaże związek takich wydatków z prowadzoną działalnością gospodarczą.”

W ocenie tut. Organu ww. orzeczenie WSA z Wrocławia straciło na aktualności w części dotyczącej wydatków związanych z reprezentacją, z końcem 2006 r. Od 1 stycznia 2007 r. zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w brzmieniu nadanym przez art. 1 ust. 9 ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. Nr 217, poz. 1589), z woli ustawodawcy nie stanowią kosztów uzyskania przychodów koszty reprezentacji, w szczególności poniesione na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych. Do dnia 31 grudnia 2006 r. zgodnie z obowiązującym do końca 2006 r. przepisem art. 16 ust. 1 pkt 28 ww. ustawy - zarówno wydatki na reprezentację i reklamę mogły być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów do wysokości 0,25% przychodów podatnika, chyba, że reklama była prowadzona w środkach masowego przekazu lub publicznie w inny sposób. W konsekwencji tej zmiany od początku 2007 r. skutki podatkowe powiązano z rozróżnieniem pomiędzy reklamą a reprezentacją przyjmując, iż pierwsza z nich w całości może stanowić koszt uzyskania przychodów pod warunkiem spełniania przesłanek art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, natomiast wydatki reprezentacyjne nawet, gdy odpowiadają przesłankom art. 15 ust. 1 ww. ustawy nie mogą być traktowane, jako koszt podatkowy.

Mając na uwadze powyższe rozważania stwierdzić należy, iż w obecnym stanie prawnym wszelkiego rodzaju wydatki ponoszone na nabycie posiłków oraz napojów (catering), podawanych uczestnikom podczas spotkań promujących dany produkt, nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów, bowiem wykraczają poza główny cel spotkania reklamowego/promującego. W konsekwencji przedmiotowe wydatki spełniają przesłankę kosztów reprezentacji, ponieważ w sposób pośredni promują oraz kreują pozytywny wizerunku Wnioskodawcy, tym samym mieszczą się w katalogu wydatków nieuznawanych przez ustawodawcę za koszty uzyskania przychodów zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zdaniem tut. Organu interpretacyjnego inny charakter mają wydatki ponoszone stricte na promocję/reklamę samego produktu, a dotyczące m. in. wynajęcia pomieszczeń oraz sal szpitalnych, celem organizacji spotkań promocyjnych. W tym miejscu należy zgodzić się z Wnioskodawcą, iż tego typu spotkania mają na celu informowanie o właściwościach oferowanych przez Spółkę produktów leczniczych, co może w ocenie Organu przekładać się na wzrost sprzedaży tych produktów. Tym samym, ww. wydatki spełniają przesłanki zakwalifikowania do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ww. ustawy, jako pośrednie koszty uzyskania przychodów.

Jednakże pamiętać należy, iż z faktu niezaliczenia danej kategorii wydatku do wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów na podstawie wyłączenia zawartego w art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie wynika automatyczny wniosek, że wydatek ten może stanowić koszt uzyskania przychodów. Wydatek ten musi bowiem spełniać przesłanki zawarte w ogólnej zasadzie zawartej w art. 15 ust. 1 tej ustawy, tj. być poniesionym w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Reasumując, uznać należy za nieprawidłowe stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym wydatki ponoszone na organizację spotkań promocyjnych, w tym na poczęstunki, w całości powinien zakwalifikować do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Końcowo wskazać należy, iż w celu dokonania oceny, czy dane wydatki stanowią koszty reprezentacji czy też inny rodzaj wydatków, konieczna jest analiza całokształtu okoliczności faktycznych konkretnej sprawy, która może nastąpić jedynie w postępowaniu dowodowym. Organ wydający interpretację indywidualną prawa podatkowego związany jest przedstawionym przez Wnioskodawcę opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego zgodnie z art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa, i tym samym nie jest uprawniony do dokonania takich ustaleń w postępowaniu interpretacyjnym. Z tego względu, niniejsza interpretacja ogranicza się do wykładni przepisu art. 15 ust. 1 i art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i wskazania elementów, które są istotne dla kwalifikacji przedmiotowych kosztów.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim, wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.