Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB3/423-175/13/AW
z 20 czerwca 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749, ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 17 kwietnia 2013 r. (data wpływu 22 kwietnia 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji do kosztów uzyskania przychodów dodatkowej wpłaty (ponad odpis obligatoryjnych) na Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 kwietnia 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji do kosztów uzyskania przychodów dodatkowej wpłaty (ponad odpis obligatoryjnych) na Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych jest zobowiązana do tworzenia zakładowego funduszu świadczeń socjalnych.

W zakładowym układzie zbiorowym pracy obowiązującym w Spółce jest zapis: podstawą tworzenia Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych jest ustawa o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych oraz, że Fundusz ten może zostać zmieniony w porozumieniu z zakładowymi organizacjami związkowymi w przypadku, gdy uzasadnia to sytuacja finansowa zakładu pracy.

W marcu br. zostało podpisane porozumienie, pomiędzy Spółką reprezentowaną przez zarząd a zakładowymi organizacjami związkowymi działającymi w Spółce, dotyczące dodatkowego zasilenia ZFŚS. Kwota tego zasilenia jest kwotą dodatkową ponad obligatoryjny odpis.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy kwota zwiększonego odpisu na Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych ponad odpis obligatoryjny, po dokonaniu wpłaty na wyodrębniony rachunek bankowy Funduszu, stanowi koszt uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób prawnych?

Prezentując własne stanowisko w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego Jednostka wskazała, iż zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych kosztem uzyskania przychodów są odpisy i zwiększenia, które w rozumieniu przepisów o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych obciążają koszty działalności pracodawcy, jeżeli środki pieniężne stanowiące równowartość tych odpisów i zwiększeń zostały wpłacone na rachunek Funduszu. Stosownie natomiast do art. 6 ust. 1 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, odpisy i zwiększenia, o których mowa w art. 3 - 5 i 6a, obciążają koszty działalności pracodawcy. Przepis ten odnosi się również do odpisów ustalonych na podstawie art. 4 ust. 1, zgodnie z którym u pracodawców, o których mowa w art. 3 ust. 1, układ zbiorowy pracy może dowolnie kształtować wysokość odpisu na Fundusz.

Zdaniem Wnioskodawcy, dodatkowy odpis na zakładowy fundusz świadczeń wynika z zapisów w zakładowym układzie zbiorowym pracy i może być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów w momencie dokonania jego przelewu na rachunek bankowy ZFŚS.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397, ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Przepis sformułowany przez ustawodawcę ma charakter ogólny (tzw. klauzula generalna). Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Kosztami uzyskania przychodów są wyłącznie takie koszty, które spełniają kumulatywnie warunki określone w cytowanym art. 15 ust. 1, tj.:

• zostały poniesione przez podatnika,
• ich poniesienie miało na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów (tzw. przesłanka celowości kosztów),
• nie zostały wymienione w zamkniętym katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów zawartym w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Katalog wyłączeń z kategorii kosztów uzyskania przychodów zawarty w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ma charakter zamknięty. Wśród wydatków nieuważnych za koszty uzyskania przychodów, ustawodawca wymienił m.in. w punkcie 9 odpisy i wpłaty na różnego rodzaju fundusze tworzone przez podatnika, wskazując jednocześnie, że odpisy i zwiększenia, które w rozumieniu przepisów o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych obciążają koszty działalności pracodawcy, jeżeli środki pieniężne stanowiące równowartość tych odpisów i zwiększeń zostały wpłacone na rachunek Funduszu, są jednak kosztem uzyskania przychodów (art. 16 ust. 1 pkt 9 lit. b).

Z normy tej wynika więc, że odpisy na zakładowy fundusz świadczeń socjalnych mogą zostać uznane za koszt podatkowy jednakże nie w momencie ich naliczenia, ale dopiero w momencie faktycznego przekazania środków pieniężnych na wydzielony rachunek funduszu. Natomiast samo dokonanie odpisu na ZFŚS nie daje prawa zaliczenia go do kosztów uzyskania przychodów.

Zasady tworzenia przez pracodawców zakładowego funduszu świadczeń socjalnych i zasady gospodarowania środkami tego Funduszu, przeznaczonego na finansowanie działalności socjalnej organizowanej na rzecz osób uprawnionych do korzystania z Funduszu, na dofinansowanie zakładowych obiektów socjalnych oraz na tworzenie zakładowych żłobków, klubów dziecięcych, przedszkoli oraz innych form wychowania przedszkolnego określa ustawa z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 592, ze zm.).

Na podstawie art. 3 ust. 1 tej ustawy, fundusz tworzą, z zastrzeżeniem ust. 2, pracodawcy zatrudniający według stanu na dzień 1 stycznia danego roku co najmniej 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty.

Zgodnie z postanowieniami art. 4 ust. 1 ww. ustawy, u pracodawców, o których mowa w art. 3 ust. 1, układ zbiorowy pracy może dowolnie kształtować wysokość odpisu na Fundusz; może również postanawiać, że Fundusz nie będzie tworzony. W myśl natomiast art. 4 ust. 2 tej ustawy, u pracodawców określonych w art. 3 ust. 1, których pracownicy nie są objęci układem zbiorowym pracy, postanowienia w sprawach, o których mowa w ust. 1, może zawierać regulamin wynagradzania.

Stosownie do art. 6 ust. 1 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, odpisy i zwiększenia, o których mowa w art. 3-5 i 6a oraz kwoty wypłaconych świadczeń urlopowych, o których mowa w art. 3, obciążają koszty działalności pracodawcy. Przepis ten odnosi się również do odpisów ustalonych na podstawie art. 4 ust. 1 ww. ustawy.

Z opisanego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Spółka tworzy zakładowy fundusz świadczeń socjalnych. W marcu br. zostało podpisane porozumienie, pomiędzy Spółką reprezentowaną przez zarząd a zakładowymi organizacjami związkowymi działającymi w Spółce, dotyczące dodatkowego zasilenia ZFŚS. Taka możliwość wynika z zapisów obowiązującego w Spółce zakładowego układu zbiorowego pracy.

W tym miejscu wskazać należy, iż zgodnie z art. 14b § 1 ww. Ordynacji podatkowej Minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Stosownie do art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej, przez przepisy prawa podatkowego należy rozumieć przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych. Znaczenie terminu „ustawy podatkowe” wyjaśnia przy tym art. 3 pkt 1 Ordynacji podatkowej. Na jego mocy, ilekroć w ustawie jest mowa o ustawach podatkowych, należy przez to rozumieć ustawy dotyczące podatków, opłat oraz niepodatkowych należności budżetowych określające podmiot, przedmiot opodatkowania, powstanie obowiązku podatkowego, podstawę opodatkowania, stawki podatkowe oraz regulujące prawa i obowiązki organów podatkowych, podatników, płatników i inkasentów, a także ich następców prawnych oraz osób trzecich.

Oznacza to zarazem, iż minister właściwy do spraw finansów publicznych nie jest organem uprawnionym do interpretowania przepisów innych ustaw niż ustawy podatkowe. Tym samym, nie jest uprawniony do interpretowania ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, bowiem przepisy tej ustawy nie stanowią przepisów prawa podatkowego zdefiniowanych w cytowanym powyżej przepisie art. 3 pkt 1 Ordynacji podatkowej.

W świetle powyższego, należy uznać, iż kwota dodatkowego odpisu na Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych może stanowić dla Spółki koszty uzyskania przychodów, pod warunkiem, że zwiększenie odpisu jest zgodne z przepisami ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270, ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.