INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 10 października 2011r. (data wpływu do tut. Biura 14 października 2011r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia prawidłowej stawki amortyzacji - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 października 2011r. wpłynął do tut. Biura wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia prawidłowej stawki amortyzacji.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Na podstawie aktu notarialnego z dnia 3 sierpnia 2006r. Spółka zakupiła od Starostwa Powiatowego nieruchomość o pow. 563 m² za kwotę 760.000,00 zł. Działka zabudowana jest dwukondygnacyjną kamienicą (częściowo podpiwniczoną), o powierzchni użytkowej 308,80 m², z czasów przedwojennych. Na podstawie dowodu OT do ewidencji środków trwałych wprowadzono grunt o powierzchni 563 m² na kwotę 194.555,00 zł.

Zakupiona nieruchomość przeznaczona została do przebudowy i rozbudowy, zgodnie z decyzją z dnia 16 lipca 2008r., zatwierdzającą projekt budowlany i udzielającą pozwolenia na zmianę sposobu użytkowania budynku na funkcję usługowo-handlową wraz z jego przebudową i rozbudową. Do momentu zakończenia przebudowy i rozbudowy wartość nieruchomości stanowiła nakłady inwestycyjne zgodnie z ewidencją księgową. Po zakończeniu inwestycji i otrzymaniu decyzji zezwalającej na użytkowanie na podstawie dokumentu OT z dnia 31 grudnia 2010r. do ewidencji środków trwałych wprowadzono budynek handlowo-usługowy na wartość 3.779.205,83 zł.

Spółka zastosowała stawkę amortyzacyjną w wysokości 10%.

Jak wspomniano powyżej, budynek pochodzi z czasów przedwojennych i był używany przez ostatniego właściciela jako przychodnia zdrowia. Ponieważ zgodnie z wymienioną wyżej decyzją prace budowlane polegały na przebudowie i rozbudowie istniejącego budynku, tym samym należy uznać, że Spółka powinna zastosować stawkę amortyzacyjną w wysokości 10%.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Spółka ma prawo do zastosowania stawki amortyzacyjnej w wysokości 10% zgodnie z przepisami podatku dochodowego od osób prawnych...

Zdaniem Wnioskodawcy, stawkę amortyzacyjną w wysokości 10% zastosowano na podstawie art. 16j ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zgodnie z ustawą podatnik ma prawo do zastosowania stawki indywidualnej dla środków trwałych używanych lub ulepszonych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika.

Zgodnie z art. 16j ust. 4, dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Jak wymieniono w poz. 50 wniosku ORD-1N nabyta nieruchomość pochodzi z lat przedwojennych, czyli jej okres użytkowania przekracza 40 lat i w związku z tym okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat. Biorąc powyższe pod uwagę, zdaniem Wnioskodawcy, zastosowano prawidłową stawkę amortyzacyjną.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2011 r., Nr 74, poz. 397 ze zm., dalej „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Zatem, wydatek może zostać uznany za koszt uzyskania przychodów o ile pozostaje w związku przyczynowo - skutkowym z przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą podatnika i nie został wymieniony w art. 16 ust. 1 updop, jako wydatek niestanowiący kosztów uzyskania przychodów.

W myśl art. 15 ust. 6 updop, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Pojęcie środków trwałych podlegających amortyzacji zostało określone w art. 16a updop, który stanowi, iż amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.
  
  

Stosownie do art. 16d ust. 2 updop, składniki majątku, o których mowa w art. 16a-16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o którym mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4.

Natomiast zgodnie z art. 16h ust. 2 updop, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i-16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Zgodnie z art. 16j ust. 1 pkt 4 updop, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5 % nie może być krótszy niż 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

W kontekście powołanych uregulowań uznać zatem należy, że dla możliwości zastosowania przez Wnioskodawcę indywidualnej stawki amortyzacyjnej w odniesieniu do przedmiotowego budynku, konieczne jest by środek ten:

1. był po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych podatnika oraz
2. był uprzednio używany.
   
   

Ponadto należy dodać, iż ustawodawca w odniesieniu do budynków, o których mowa w cytowanym powyżej art. 16j ust. 1 pkt 4 updop, wyłączył stosowanie art. 16j ust. 2 updop. Wskazał jedynie, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych. W świetle powyższego w odniesieniu do środków trwałych wskazanych w ww. przepisie minimalny okres używania wynosi zatem 1 rok. Ustawodawca nie określił również sposobu dokumentowania dotychczasowego okresu używania środka trwałego. Zatem w gestii podatnika pozostaje zebranie stosownej dokumentacji potwierdzającej fakt, że dany obiekt można uznać za używany oraz potwierdzającej okres jego używania.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Spółka w 2006r. nabyła od Starostwa Powiatowego nieruchomość, którą przeznaczyła do przebudowy i rozbudowy. 31 grudnia 2010r. budynek handlowo-usługowy został wprowadzony do ewidencji środków trwałych. Budynek pochodzi z lat przedwojennych, a jego okres użytkowania przekracza 40 lat.

W świetle powyższego, Spółka będzie mogła dokonywać amortyzacji przedmiotowego budynku niemieszkalnego przy zastosowaniu indywidualnej stawki amortyzacyjnej, spełnione bowiem zostały warunki, o których mowa w art. 16j ust. 1 pkt 4 updop.

Stanowisko Wnioskodawcy jest zatem prawidłowe.

Nadmienić należy, iż zasady klasyfikacji danego środka trwałego zostały unormowane w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 roku w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. nr 242, poz. 1622).

Klasyfikacja ta jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. O zaliczeniu budynku (lokalu) do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje jego przeznaczenie oraz związana z tym konstrukcja i wyposażenie, a nie sposób użytkowania, który w praktyce bywa czasem niezgodny z przeznaczeniem. O zmianie pierwotnego przeznaczenia na stałe, decyduje każdorazowo wykonanie odpowiednich robót budowlano-adaptacyjnych. W przypadku budynków (lokali) o różnym przeznaczeniu o zaliczeniu obiektu do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje główne jego przeznaczenie (uwagi szczegółowe do Grupy I w KŚT). Organem uprawnionym do orzekania w zakresie Klasyfikacji Środków Trwałych jest urząd statystyczny. Zatem kwestia ta nie była przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.