INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działając w imieniu Ministra Finansów - uwzględniając prawomocny wyrok WSA w Warszawie sygn. akt III SA/Wa 1557/11 z dnia 24.02.2012 r. (data wpływu 29.06.2012 r.) - stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 22.11.2010 r. (data wpływu 24.11.2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości obniżenia stawek amortyzacyjnych dla wszystkich środków trwałych wraz z określeniem momentu zmiany stawki amortyzacyjnej (pytanie Nr 1) - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24.11.2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zmiany stawek amortyzacyjnych:

• możliwości obniżenia stawek amortyzacyjnych dla wszystkich środków trwałych wraz z określeniem momentu zmiany stawki amortyzacyjnej (pytanie Nr 1) oraz
• możliwości podwyższenia stawek amortyzacyjnych uprzednio obniżonych (pytanie Nr 2).
  
  

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka dokonuje odpisów amortyzacyjnych od własnych środków trwałych przy zastosowaniu stawek określonych wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54 poz. 654 ze zm., dalej zwana „PDOP”). Spółka planuje czasowo obniżyć stawki amortyzacyjne dla własnych środków trwałych.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy na podstawie art. 16i ust. 5 PDOP możliwe jest obniżenie stosowanych obecnie stawek amortyzacyjnych dla wszystkich środków trwałych do dowolnej wysokości (w tym nawet do 0%) i z jaką datą obniżenie to może nastąpić...
2. Czy po dokonaniu obniżenia stawek amortyzacyjnych w stosunku do ujętych w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do PDOP (zwany dalej: „Wykazem”) Spółka będzie uprawniona do podwyższenia tych stawek do dowolnego poziomu, nie wyższego jednak niż wynikający z Wykazu oraz czy podwyższenie to może nastąpić począwszy od dowolnie wybranego roku podatkowego...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1)

Spółka ma możliwość obniżenia podanych w Wykazie stawek amortyzacyjnych do dowolnej, uznanej przez Spółkę, wysokości (nawet do 0%) począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

W myśl art. 16i ust. 5 PDOP podatnicy mogą obniżać podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki dla poszczególnych środków trwałych, Zmiany stawki dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego. Przepisy ustawy PDOP nie określają rodzaju środków trwałych, w stosunku do których można obniżać stawki amortyzacyjne, jak również nie określają przyczyny, dla której stawka amortyzacyjna miałaby być obniżona. Możliwość obniżania stawek nie jest uwarunkowana wystąpieniem jakichkolwiek okoliczności. Przepisy ustawy PDOP nie określają również dolnego limitu obniżenia stawki amortyzacyjnej, ani też wartości, o jaką stawkę można obniżyć. Podatnicy mogą zatem obniżyć stawkę amortyzacyjną do takiej wysokości, jaką uznają wdanych warunkach za konieczną (nawet do 0%). Oznacza to, iż przyjęcie maksymalnie obniżonej stawki amortyzacyjnej równa się niedokonywaniu w danym okresie odpisów amortyzacyjnych.

Podobny pogląd został wyrażony przez organy podatkowe w wydanych indywidualnych interpretacjach prawa podatkowego, m.in. w interpretacji indywidualnej z 1 lipca 2010 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach (sygn. IBPBI/2/423-841/10/AP), w interpretacji indywidualnej z dnia 5 stycznia 2010 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy (sygn. ITPB3/423-593/09/MK), w interpretacji indywidualnej z dnia 9 listopada 2009 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach (sygn. IBPBI/2/423-962/09/BG), interpretacji indywidualnej z 11 lipca 2008 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu (sygn. ILPB3/423-226/08-2/EK) oraz w interpretacji indywidualnej z 2 września 2008 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu (sygn. ILPB3/423-334/08-4/ŁM).

Ponadto, Spółka chce zwrócić uwagę na brzmienie uzasadnienia do ustawy z dnia 27 lipca 2002 r. zmieniającej stawę o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 141, poz. 1179), która wprowadziła do ustawy o PDOP m. in. art. 16i ust. 5.

Celem wprowadzenia ww. przepisu było bowiem umożliwienie podatnikom zmniejszenia stawek amortyzacyjnych z Wykazu w dowolnej wysokości oraz w wybranym przez podatnika momencie. Taka zmiana podyktowana była koniecznością (...) stworzenia mocniejszego instrumentu polityki podatkowej prowadzonej przez podatników. Podatnicy będą mogli w okresie ponoszenia strat podatkowych zaplanować maksymalnie obniżone stawki amortyzacyjne i powrócić do stawek, tj. wyższych kosztów podatkowych okresie osiągania dochodów, a tym samym odpowiednio wpływać na wysokość straty i dochodu do opodatkowania”.

Nie ulega zatem wątpliwości, iż intencją ustawodawcy było umożliwienie podatnikom swobodnego decydowania o obniżeniu oraz ponownym podwyższeniu stawek amortyzacyjnych dla środków trwałych.

W świetle powyższego Spółka stanęła na stanowisku, iż zgodnie z art. 16i ust. 5 PDOP ma prawo do czasowego obniżenia, stawki amortyzacyjnej dla wszystkich środków trwałych do poziomu 0% począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego. Konsekwencją takiego obniżenia będzie niedokonywanie w danym okresie odpisów amortyzacyjnych ha tych środków trwałych.

Ad. 2)

Spółka ma prawo do podwyższenia uprzednio obniżonych stawek amortyzacyjnych do dowolnego poziomu, nie wyższego jednak niż wynikający z Wykazu wraz z rozpoczęciem każdego nowego roku podatkowego.

Zdaniem Spółki zwiększenie stawki może być dokonane wraz z rozpoczęciem nowego roku podatkowego, dowolnie wybranego przez Spółkę. Przepis art. 16i ust. 5 PDOP nie wprowadza bowiem ograniczeń w zakresie podwyższania uprzednio obniżonej stawki amortyzacyjnej. Z literalnej wykładni przepisu art. 16i ust. 5 wynika bowiem, iż stawki amortyzacyjne mogą być zarówno obniżane, jak i podwyższane (po obniżeniu stawki podatnik ma prawo do jej podwyższenia). Termin „zmiana stawki” użyty w drugim zdaniu przepisu odnosi się bowiem nie tylko do obniżenia. Zmiana może dotyczyć również podwyższenia stawki, przy czym również podwyższenie może być dokonane dopiero wraz z rozpoczęciem nowego roku podatkowego, dowolnie wybranego przez podatnika. Prawo do podwyższenia stawek amortyzacyjnych dotyczy zarówno środków trwałych, co do których obniżono stawki w momencie ich wprowadzenia do ewidencji, jak i pozostałych, co do których obniżenie stawki nastąpiło w okresie ich amortyzacji.

Powyższe stanowisko zostało potwierdzone przez organy podatkowe w indywidualnych interpretacjach prawa podatkowego, np. w interpretacji indywidualnej z 1 lipca 2010 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach (sygn. IBPBI/2/423-841/10/AP), w interpretacji indywidualnej z dnia 5 stycznia 2010 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy (sygn. ITPB3/423-593/09/MK), w interpretacji indywidualnej z dnia 9 listopada 2009 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach (sygn. IBPBI/2/423-962/09/BG), w interpretacji indywidualnej z dnia 9 maja 2008 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy (sygn. ITPB3/423-125/08/AW), interpretacji indywidualnej z dnia 23 października 2008 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy (sygn. ITPB3/423-404/08/DK), w interpretacji indywidualnej z dnia 11 lipca 2008 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu (sygn. ILPB3/423-226/08-2/EK).

Na poparcie swojego stanowiska Spółka ponownie wskazała na wykładnię celowościową przepisu art. 16i ust. 5 PDOP. Zgodnie z cytowanym powyżej uzasadnieniem do ustawy zmieniającej ustawę o podatku dochodowym od osób prawnych z dnia 27 lipca 2002 r. (Dz. U. Nr 141, poz. 1179), podatnicy powinni mieć możliwość powrotu do stawek amortyzacyjnych stosowanych uprzednio (przed ich obniżeniem).

W opinii Spółki, w odniesieniu do środków trwałych wykorzystywanych przez nią w działalności gospodarczej, ma ona prawo podwyższać uprzednio obniżone stawki amortyzacyjne, pod warunkiem iż podwyższenie takie nastąpi począwszy od pierwszego miesiąca nowego roku podatkowego, dowolnie wybranego przez Spółkę. Podwyższenie to może zostać dokonane w dowolnej, wybranej przez Spółkę wysokości, nie przekraczającej jednak poziomu ustalonego w Wykazie.

Po rozpatrzeniu przedmiotowego wniosku Organ podatkowy wydał w dniu 11.02.2011 r. indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego Nr IPPB5/423-786/10-2/AS, uznającą stanowisko Strony w zakresie zmiany stawek amortyzacyjnych:

• możliwości obniżenia stawek amortyzacyjnych dla wszystkich środków trwałych wraz z określeniem momentu zmiany stawki amortyzacyjnej (pytanie Nr 1) - za prawidłowe,
• możliwości podwyższenia stawek amortyzacyjnych uprzednio obniżonych (pytanie Nr 2) - za prawidłowe.
  
  

Uzasadniając swoje stanowisko Organ podatkowy wskazał, że zasady dotyczące dokonywania odpisów z tytułu zużycia środków trwałych („odpisów amortyzacyjnych”) zamieszczone zostały w przepisach art. 16a–16m ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r., Nr 54, poz. 654 ze zm.).

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty
   - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.
   
   

Treść powyższego przepisu oznacza, że amortyzacja podatkowa stanowi formę rozłożonego w czasie, obniżenia kosztów podatkowych wartością używanych w prowadzonej działalności gospodarczej przedmiotów, które zużywają się w okresie dłuższym niż 1 rok (środków trwałych). Okres amortyzacji jest zwykle zbliżony do standardowego okresu użytkowania danego rodzaju środków trwałych, co znajduje odzwierciedlenie w wysokości stawek amortyzacyjnych wskazanych w Wykazie.

Jak stanowi art. 16f ust. 1 i 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 oraz w art. 16b.

Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 16h-16m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3.500 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3.500 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych z art. 16h-16m albo jednorazowo w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Stosownie do art. 16h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i-16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Zgodnie z art. 16i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o którym mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

Stosownie jednak do treści art. 16i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podatnicy mogą obniżać podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki dla poszczególnych środków trwałych. Zmiany stawki dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Co istotne, zmiana, o której mowa w powołanym przepisie dotyczy zarówno sytuacji, w której stawka amortyzacyjna może być obniżona, jak i rezygnacji z obniżonej stawki na rzecz stawek określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych, czyli podwyższenia stawek amortyzacyjnych uprzednio obniżonych.

Zmiana stawek amortyzacyjnych może nastąpić zarówno odnośnie środków trwałych wprowadzonych po raz pierwszy do ewidencji, jak i odnośnie środków trwałych będących już przedmiotem amortyzacji.

Dla środków trwałych wprowadzonych po raz pierwszy do ewidencji zmiana stawki amortyzacyjnej, czyli jej obniżenie może nastąpić w momencie dokonania pierwszego w danym roku odpisu amortyzacyjnego począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji.

Natomiast możliwość obniżenia stawki amortyzacyjnej, a także zwiększenia uprzednio obniżonej odnosi się do środków trwałych będących już przedmiotem amortyzacji i może nastąpić od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Podatnik ma więc możliwość zastosowania różnych stawek amortyzacyjnych dla środków trwałych na każdy rok podatkowy, z tym że zmienione stawki nie mogą być wyższe od stawek określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych.

Należy zauważyć, że przytoczony przepis nie zabrania obniżenia stawki amortyzacyjnej danego środka trwałego nawet kilka razy.

Obniżenie stawek amortyzacyjnych przewidziane w art. 16i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, pomimo że nie zostało ograniczone przez ustawodawcę żadnym limitem, powinno być jednak dokonywane z uwzględnieniem pozostałych przepisów ustawy.

Z powyższego wynika zatem, że możliwość obniżania stawek nie jest uwarunkowana wystąpieniem jakichkolwiek okoliczności. Taką decyzję podejmuje podatnik.

Ponadto wysokość obniżenia dla danego środka trwałego jest dowolna i pozostaje w gestii podatnika. Wnioskodawca może, na podstawie art. 16i ust. 5, obniżyć dla poszczególnych środków trwałych stawkę amortyzacyjną wynikającą z Wykazu stawek amortyzacyjnych, począwszy od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego, jednak obniżenie stawki winno zapewnić realizację zasady współmierności przychodów i odpowiadających im kosztów uzyskania przychodów unormowane w art. 7 ww. ustawy.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, iż zgodnie z art. 16i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podatnik ma prawo obniżyć stawkę amortyzacyjną - w tym nawet do poziomu 0%. Należy jednak zauważyć, że konsekwencją obniżenia stawki amortyzacyjnej do poziomu 0% jest nie dokonywanie w danym okresie odpisów amortyzacyjnych.

Zatem wysokość obniżonej stawki amortyzacyjnej winna być ustalona z uwzględnieniem okresu efektywnej użyteczności gospodarczej danego środka trwałego oraz zasad prowadzonej polityki podatkowej.

Natomiast po dokonaniu obniżenia stawek amortyzacyjnych w stosunku do ujętych w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych, podatnik może podwyższyć stawki uprzednio obniżone do dowolnego poziomu, nie wyższego jednak niż wynikający z Wykazu, a podwyższenie to może nastąpić począwszy od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Podsumowując, Organ podatkowy wskazał że, Spółka może obniżyć stawki amortyzacyjne dla poszczególnych środków trwałych wykorzystywanych w działalności gospodarczej, przy czym wysokość obniżenia stawki dla danego środka trwałego jest dowolna i pozostaje w gestii podatnika. Spółka ma prawo stosować obniżoną stawkę jedynie do wybranych przez siebie środków trwałych, pozostałe zaś amortyzować według dotychczas stosowanych stawek.

Możliwość obniżania stawek nie jest uwarunkowana wystąpieniem jakichkolwiek okoliczności. Taką decyzję podejmuje podatnik. Jeżeli zatem Wnioskodawca zdecyduje się obniżyć stosowane obecnie stawki amortyzacyjne dla wszystkich środków trwałych do dowolnej (w tym nawet do 0%) - przy uwzględnieniu okresu efektywnej użyteczności gospodarczej danego środka trwałego oraz zasad prowadzonej polityki podatkowej – to może obniżać podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki dla poszczególnych środków trwałych w ten sposób, że będą one wszystkie amortyzowane nowymi stawkami.

Dla środków trwałych wprowadzonych po raz pierwszy do ewidencji zmiana stawki amortyzacyjnej, czyli jej obniżenie może nastąpić w momencie dokonania pierwszego w danym roku odpisu amortyzacyjnego.

Zmiana stawki amortyzacyjnej, tj. zmniejszenie, bądź zwiększenie uprzednio obniżonej, może nastąpić od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Podatnik ma więc możliwość zastosowania różnych stawek amortyzacyjnych dla środków trwałych na każdy rok podatkowy, z tym że zmienione stawki nie mogą być wyższe od stawek określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych.

W oparciu o opisane we wniosku zdarzenie przyszłe oraz przywołane powyżej przepisy prawa Organ podatkowy stwierdził zatem stwierdzić, że:

• na podstawie art. 16i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych możliwe jest obniżenie stosowanych obecnie stawek amortyzacyjnych dla wszystkich wybranych przez siebie środków trwałych do dowolnej wysokości (w tym nawet do 0%) - przy uwzględnieniu okresu efektywnej użyteczności gospodarczej danego środka trwałego oraz zasad prowadzonej polityki podatkowej;
• po dokonaniu obniżenia stawek amortyzacyjnych w stosunku do ujętych w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych Spółka będzie uprawniona do podwyższenia tych stawek do dowolnego poziomu, nie wyższego jednak niż wynikający z Wykazu, a podwyższenie to może nastąpić począwszy od dowolnie wybranego roku podatkowego, począwszy od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.
  
  

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie zmiany stawek amortyzacyjnych:

• możliwości obniżenia stawek amortyzacyjnych dla wszystkich środków trwałych wraz z określeniem momentu zmiany stawki amortyzacyjnej (pytanie Nr 1) - należało uznać za prawidłowe,
• możliwości podwyższenia stawek amortyzacyjnych uprzednio obniżonych (pytanie Nr 2) - należało uznać za prawidłowe.
  
  

Interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego doręczono Wnioskodawcy w dniu 21.02.2012 r.

W związku z powyższym rozstrzygnięciem Spółka na mocy art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) w dniu 04.03.2011 r. r. (data wpływu 08.03.2011 r.) wezwała Organ podatkowy do usunięcia naruszenia prawa w interpretacji z dnia 11 lutego 2011 r. o sygnaturze IPPB5/423-786/10-2/AS.

W ww. wezwaniu wskazano, że w dniu 21 lutego 2011 r. pełnomocnik spółki otrzymał interpretację indywidualną dla spółki X Sp. z o.o. dotyczącą wykładni art. 16i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (zwana dalej: PDOP), wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w dniu 11 lutego 2011 r.

W przedmiotowej interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej potwierdził, iż stanowisko Spółki w zakresie:

• możliwości obniżenia stawek amortyzacyjnych dla wszystkich środków trwałych oraz terminu zmiany stawki amortyzacyjnej, jak również
• możliwości podwyższenia stawek amortyzacyjnych uprzednio obniżonych

jest prawidłowe.

W treści przedmiotowej interpretacji Dyrektor Izby Skarbowej na str. 5 stwierdził, iż „obniżenie stawek amortyzacyjnych przewidziane w art. 16i ust. 5 PDOP, pomimo że nie zostało ograniczone przez ustawodawcę żadnym limitem, powinno być jednak dokonywane z uwzględnieniem pozostałych przepisów ustawy. Z powyższego wynika zatem, że możliwość obniżania stawek nie jest uwarunkowana wystąpieniem jakichkolwiek okoliczności. Taką decyzje podejmuje podatnik”. Ostatnie zdanie zostało dodatkowo podkreślone przez Dyrektora Izby Skarbowej.

Pomimo powyższego w dalszej części przedmiotowej interpretacji Dyrektor Izby Skarbowej wskazał na dodatkowe warunki, od których uzależnione miałoby być stosowanie obniżenia stawki amortyzacyjnej, tj. równoczesne zapewnienie realizacji zasady współmierności przychodów i kosztów wywiedzionej z art. 7 PDOP oraz uwzględnienie okresu efektywnej użyteczności gospodarczej danego środka trwałego oraz zasad prowadzonej polityki podatkowej.

Należy mieć na uwadze, iż wszystkie przedstawione wyżej warunki nie mają oparcia w obowiązujących przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jako takie powinny być usunięte z przedmiotowej interpretacji.

Z art. 7 PDOP nie wynika bowiem zasada współmierności przychodów i kosztów, a przedmiot opodatkowania podatkiem dochodowym.

Zasada współmierności, zgodnie z art. 6 ustawy o rachunkowości ma zastosowanie do księgowego ustalenia wyniku finansowego spółki. Prowadzona zaś w zgodzie z ustawą o rachunkowości ewidencja rachunkowa ma zgodnie z art. 9 PDOP zapewnić określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16a-16m PDOP, w tym również zgodnie z art. 16i ust. 5 PDOP.

Użyte przez Dyrektora Izby Skarbowej w przedmiotowej interpretacji sformułowanie, stwierdzające, iż: „wysokość obniżonej stawki amortyzacyjnej winna być ustalona z uwzględnieniem okresu efektywnej użyteczności gospodarczej danego środka trwałego oraz zasad prowadzonej polityki podatkowej” stanowi odwołanie się do pojęć nienormatywnych, niemających podstawy prawnej w przepisach prawa podatkowego.

Jak bowiem słusznie zauważył Dyrektor Izby Skarbowej w przedmiotowej interpretacji: możliwość obniżania stawek nie jest uwarunkowana wystąpieniem jakichkolwiek okoliczności, bo decyzję o obniżeniu podejmuje podatnik i nie musi się kierować użytecznością gospodarczą środka trwałego czy sformalizowanymi w jakikolwiek sposób zasadami prowadzonej polityki podatkowej.

Z powyższych względów wniesiono o zmianę wydanej interpretacji indywidualnej poprzez usunięcie z jej treści wymienionych wyżej dodatkowych warunków, od których zaistnienia uzależnione miałoby być stosowanie obniżonej, w tym zerowej stawki amortyzacyjnej.

W odpowiedzi na powyższe tut. Organ pismem z dnia 24.03.2011 r. Nr IPPB5/423-786/10-4/AS stwierdził brak podstaw do zmiany indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, podtrzymując argumentację zawartą w interpretacji.

Odpowiedź na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa doręczono w dniu 29.03.2011 r.

Na powyższą interpretację przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie z dnia 11 lutego 2011 r. Nr IPPB5/423-786/10-2/AS X Sp. z o.o. z siedzibą w Warszawie, reprezentowana przez doradcę podatkowego Panią Aleksandrę Serafin, złożyła pismem z dnia 27 kwietnia 2011 r. (data stempla pocztowego 27 kwietnia 2011 r., data wpływu 29 kwietnia 2011 r.), skargę na ww. interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej.

W dniu 24.02.2012 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w sprawie sygn. akt III SA/Wa 1557/11 po rozpoznaniu sprawy ze skargi X sp. z o.o. z siedzibą w Warszawie na interpretację indywidualną Ministra Finansów z dnia 11.02.2010 r. Nr IPPB5/423-786/10-2/AS w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych:

1. uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną w części uznającej za prawidłowe stanowisko w zakresie możliwości obniżenia stawek amortyzacyjnych dla wszystkich środków trwałych wraz z określeniem momentu zmiany stawki amortyzacyjnej,
2. stwierdził, że interpretacja indywidualna wskazana w pkt 1) nie może być wykonana w części, w jakiej została uchylona,
3. zasądził od Ministra Finansów na rzecz X sp. z o.o. z siedzibą w Warszawie kwotę 457 zł (słownie: czterysta pięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
   
   

Zdaniem WSA w Warszawie skarga jest zasadna.

W uzasadnieniu do wyroku Sąd wskazał, że kontroli Sądu poddana została interpretacja indywidualna w przedmiocie możliwości obniżania oraz podwyższania stawek amortyzacyjnych.

Interpretację powyższą Skarżąca zaskarżyła jedynie w części dotyczącej możliwości obniżenia stawek amortyzacyjnych dla wszystkich środków trwałych wraz z określeniem momentu zmiany stawki amortyzacyjnej. Taki zakres zaskarżenia potwierdziła pełnomocnik Skarżącej na rozprawie przeprowadzonej 24 lutego 2012 r.

Skarżąca uważała, że w świetle przepisów u.p.d.o.p. ma prawo do czasowego obniżenia stawki amortyzacyjnej dla wszystkich środków trwałych do poziomu 0%, począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Minister Finansów stanowisko Skarżącej uznał za prawidłowe. Stwierdził jednak, że obniżenie stawki amortyzacyjnej winno zapewnić realizację zasady współmierności przychodów i odpowiadających im kosztów uzyskania przychodów, unormowaną w art. 7. Ponadto wysokość obniżonej stawki amortyzacyjnej winna być ustalona z uwzględnieniem okresu efektywnej użyteczności gospodarczej danego środka trwałego oraz zasad prowadzonej polityki podatkowej.

Sąd wskazał, że stanowisko stron oparte zostało na treści art. l6i ust. 5. Przepis ten stanowi, że podatnicy mogą obniżać podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych dla poszczególnych środków trwałych. Zmiany stawki dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Zdaniem Sądu, strony prawidłowo wywiodły, że w świetle tego przepisu Skarżąca może, nawet do poziomu 0%, obniżać stawki amortyzacyjne określone w Wykazie w stosunku do wszystkich własnych środków trwałych wykorzystywanych w prowadzonej działalności gospodarczej, czyniąc to w terminie wskazanym w tymże przepisie.

Sąd zaznaczył, że Skarżąca zakwestionowała otrzymaną interpretację indywidualną, ponieważ dopatrzyła się w niej niespójności wynikającej z faktu, że Minister Finansów zgodził się z jej stanowiskiem i jednocześnie - uzasadniając ocenę prawną jej stanowiska - wprowadził warunki, jakie winny być spełnione w celu skorzystania z możliwości obniżenia stawek amortyzacyjnych w stosunku do ich poziomu określonego w Wykazie. W opinii Skarżącej, warunki te nie wynikały z przepisów u.p.d.o.p., w szczególności zaś z art. 16i ust. 5.

Sąd wskazał, że zgodnie z art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Można od uzasadnienia prawnego, jeżeli stanowisko wnioskodawcy jest prawidłowe w pełnym zakresie. W razie negatywnej oceny stanowiska wnioskodawcy interpretacja indywidualna zawiera wskazanie prawidłowego stanowiska wraz z uzasadnieniem prawnym (§ 2).

Powyższe elementy interpretacji indywidualnej mają równorzędne znaczenie. Przyjęta przez Ministra Finansów forma interpretacji, nawiązująca do konstrukcji decyzji (postanowienia) jest nieistotna z punktu widzenia znaczenia poszczególnych elementów interpretacji.

Istota instytucji interpretacji indywidualnych sprowadza się do tego, że wnioskodawca przedstawiając swój pogląd na zastosowanie przepisu prawa otrzymuje od właściwego organu informację, czy jest to pogląd prawidłowy.

Minister Finansów stanowisko Skarżącej uznał za prawidłowe. Mógł zatem odstąpić od sporządzenia uzasadnienia prawnego tej oceny. Skoro jednak za zasadne uznał sporządzenie takiego uzasadnienia, Sąd jego treści nie mógł pominąć oceniając prawidłowość zaskarżonej interpretacji.

Zdaniem Sądu, co do zasady, uznanie stanowiska wnioskodawcy za prawidłowe nie musi łączyć się z akceptacją uzasadnienia tego stanowiska, jakie przedstawił wnioskodawca. Stwarzając fakultatywną możliwość odstąpienia od uzasadnienia oceny prawnej stanowiska wnioskodawcy, ustawodawca uwzględnił właśnie okoliczność, że wystąpić mogą sytuacje, gdy wnioskodawca prawidłową konkluzję (stanowisko) oparł na wadliwych przesłankach.

Sąd zwrócił przy tym uwagę na przytoczone wyżej brzmienie przesłanki odstąpienia przez organ interpretacyjny od uzasadnienia oceny prawnej stanowiska wnioskodawcy, które uznał za prawidłowe, jaką jest podzielenie tego stanowiska „w pełnym zakresie”. Zdaniem Sądu, zwrot ten należy rozumieć w ten sposób, że organ interpretacyjny może nie sporządzać uzasadnienia oceny prawnej stanowiska wnioskodawcy, gdy zarówno konkluzja (stanowisko) wnioskodawcy co do zagadnienia przedstawionego we wniosku, jak i wskazane przezeń podstawy tej konkluzji (uzasadnienie) będą uznane za prawidłowe.

W przypadku zaś, gdy organ interpretacyjny podziela stanowisko wnioskodawcy, ale za wadliwe uznaje przesłanki, na których wnioskodawca oparł swoje stanowisko, powinien wyrazić ocenę prawną stanowiska wnioskodawcy poprzez stwierdzenie, iż jest ono prawidłowe oraz przedstawić uzasadnienie prawne tej oceny, wykazując w nim wadliwość przesłanek, na których wnioskodawca oparł swoje stanowisko i wskazując przesłanki prawidłowe.

W rozpoznanej sprawie opisana wyżej sytuacja nie wystąpiła. Minister Finansów jednoznacznie zgodził się ze stanowiskiem Skarżącej, a dokonując jego oceny oparł na tym samym przepisie prawa i nie zakwestionował argumentacji przedstawionej przez Skarżącą na poparcie tego stanowiska.

Innymi słowy, rzecz nie w tym, że Minister Finansów z przesłanek innych niż Skarżąca wywiódł prawidłowość jej stanowiska, iż może ona obniżać stawki amortyzacyjne dla poszczególnych środków trwałych, albo że przesłanki podane przez Skarżącą uznał za wadliwe. Rzecz w tym, że do przesłanek wskazanych przez Skarżącą, które zaakceptował, Minister Finansów dodał inne warunki, jakie winny być spełnione przy korzystaniu z prawa do obniżenia stawek amortyzacyjnych. Przypisał Skarżącej powinność zachowania się w określony sposób i uwzględnienia przy obniżaniu stawek amortyzacyjnych określonych okoliczności. Wyraźnie bowiem stwierdził, że obniżenie stawki powinno zapewnić realizację zasady współmierności przychodów i odpowiadających im kosztów uzyskania przychodów, a obniżona stawka winna być ustalona z uwzględnieniem okresu efektywnej użyteczności gospodarczej danego środka trwałego oraz zasad prowadzonej polityki podatkowej.

Sąd przyznał zatem rację Skarżącej, że w sytuacji, gdy Minister Finansów podzielił jej stanowisko i argumentację, wprowadzenie powyższych dodatkowych warunków czyniło zaskarżoną interpretację niespójną i niejednoznaczną. Wprawdzie w końcowej części zaskarżonej interpretacji Organ interpretacyjny zawarł również akapit podsumowujący, w którym warunków tych już nie było, jednakże podsumowanie z istoty swej oznacza ogólne i zwięzłe przedstawienie wniosków. Nie ma też przesłanek, aby za istotny uznać tylko ten fragment zaskarżonej interpretacji.

W odpowiedzi na skargę Minister Finansów wyjaśnił, że uzasadnienie prawne zaskarżonej interpretacji oparł na obowiązujących przepisach prawa, nie tracąc z pola widzenia istoty i sensu instytucji „odpisów amortyzacyjnych”.

W ocenie Sądu, treść zaskarżonej interpretacji nie pozwala zakwestionowanych przez Skarżącą twierdzeń Organu interpretacyjnego uznać jedynie za teoretyczne rozważania co do istoty instytucji amortyzacji podatkowej, czy też odpisów amortyzacyjnych. Wyjaśnienia odnoszące się do istotny tej instytucji Minister Finansów przedstawił po przytoczeniu treści przepisów u.p.d.o.p. regulujących kwestię dokonywania odpisów amortyzacyjnych. Wskazał mianowicie, że amortyzacja podatkowa stanowi formę rozłożonego w czasie obniżenia kosztów podatkowych środków trwałych, a jej okres zwykle jest zbliżony do standardowego okresu użytkowania danego rodzaju środków trwałych, co odzwierciedla wysokość stawek amortyzacyjnych w Wykazie. Być może intencją Ministra Finansów istotnie było przedstawienie szerszych rozważań teoretycznych w tym zakresie, jednakże Sąd bierze pod uwagę zapisy, jakie rzeczywiście znalazły się w zaskarżonej interpretacji.

Zdaniem Sądu nie zasługuje na uwzględnienie podniesiony w odpowiedzi na skargę argument, iż na kanwie zagadnienia zmiany stawek amortyzacyjnych, omówiono kwestie odpisów amortyzacyjnych, z którymi instytucjonalnie związana jest „zasada współmierności przychodów i kosztów” oraz konieczność uwzględnienia zasad „polityki podatkowej”. Obowiązkiem Ministra Finansów było bowiem wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej konkretnego zagadnienia. Jeżeli uznał on za zasadne przedstawić to zagadnienie w szerszym aspekcie, powinien to uczynić w taki sposób, aby nie powodować niespójności interpretacji i nie wywoływać wątpliwości co do zakresu powinności wnioskodawcy, chcącego skorzystać z określonego uprawnienia.

Sąd zauważył, że w odpowiedzi na skargę Minister Finansów wyjaśnił, iż: „Po teoretycznym wprowadzeniu tut. Organ podatkowy przechodząc do meritum sprawy wskazał, że zgodnie z art. 16i ust. 1 (...)”. Zakwestionowane przez Skarżącą warunki znalazły się w części interpretacji uznanej przez Ministra Finansów za merytoryczną. Zostały one wyraźnie skierowane do „Wnioskodawcy”, a zatem do Skarżącej. W odpowiedzi na skargę Organ interpretacyjny stwierdził również, że uwzględnił istotę instytucji odpisów amortyzacyjnych, co jednak nie stanowiło przedmiotu zapytania „Wnioskodawcy”.

Podkreślić przy tym należy, iż Sąd nie kwestionuje uprawnienia Ministra Finansów do przedstawienia rozważań teoretycznych związanych z analizowanym zagadnieniem oraz nie podważa zasadności zamieszczenia w interpretacji indywidualnej takich rozważań. Niejednokrotnie ułatwiają one wnioskodawcy zrozumienie określonej instytucji prawnej i wyjaśniają przesłanki zajęcia przez organ interpretacyjny określonego stanowiska. Zamieszczenie w interpretacji wprowadzenia teoretycznego zwykle jest wręcz konieczne. Nie może to jednak czynić interpretacji niejednoznaczną, nieprecyzyjną, czy też niespójną

Minister Finansów posłużył się przy tym sformułowaniami, których znaczenia dla ocenianego zagadnienia nie wyjaśnił. Zasadnie Skarżąca zarzuciła, iż Organ interpretacyjny ograniczył się do wskazania „klauzul generalnych”.

Sąd wskazał, że zasada współmierności przychodów i kosztów nie wynika ze wskazanego przez Ministra Finansów art. 7. Sformułowana została w art. 6 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz.1223 ze zm.). Generalnie rzecz ujmując, sprowadza się ona do tego, że koszty poniesione w celu osiągnięcia określonych przychodów muszą być ujęte w księgach rachunkowych w tym samym okresie rozrachunkowym, co osiągnięte przychody. Zasada ta obowiązuje również na gruncie u.p.d.o.p. (por. art. 15 ust. 4).

Natomiast w art. 7 ust. 3 ustawodawca określił zasadę, którą najogólniej rzecz ujmując można sprowadzić do stwierdzenia, że wydatki związane z przysporzeniem nie będącym opodatkowanym przychodem nie mogą być uwzględnianie w kosztach uzyskania przychodu. Innymi słowy, przychód neutralny podatkowo nie może generować kosztów. Zasadę tę można określić jako zasadę neutralności podatkowej (por. uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z 24 stycznia 2011 r. sygn. akt II FPS 6/10; ONSA/WSA 2011/3/46).

Jest przy tym rzeczą oczywistą, że Skarżąca jako podatnik prowadzący księgi rachunkowe i opłacający podatek dochodowy, obowiązana jest stosować zasadę współmierności przychodów i kosztów.

Podobnie za oczywiste można uznać, że Skarżąca jako podatnik prowadzi zapewne określoną politykę podatkową.

Jednakże, zdaniem Sądu, nie są to okoliczności istotne z punktu widzenia możliwości skorzystania przez Skarżącą z prawa do obniżenia stawek amortyzacyjnych środków trwałych, przewidzianego w art. 16i ust. 5.

Wadliwe, czy nawet nierzetelne prowadzenie ksiąg rachunkowych oraz ignorowanie zasady współmierności przychodów i kosztów, nie pozbawia podatnika prawa do obniżania stawek amortyzacyjnych. Podatnik poniesie określone negatywne konsekwencje takiego działania w zakresie swoich rozliczeń podatkowych. Tym niemniej, naruszenie zasady współmierności przychodów i kosztów w żaden sposób nie wpływa na wysokość przyjętej przez podatnika obniżonej stawki amortyzacyjnej. Minister Finansów nie wskazał, w jaki sposób dokonywane przez podatnika obniżenie stawki amortyzacyjnej miałoby zapewnić realizację tej zasady, skoro moment, od którego obniżona stawka amortyzacyjna może być stosowana określony został przepisem prawa (art. 16i ust. 5) i powiązany ze wprowadzeniem środka trwałego do ewidencji oraz rokiem podatkowym.

Podatnik może obniżyć stawkę amortyzacyjną kierując się przyjętą polityką podatkową, działając przy tym racjonalnie z uwzględnieniem swojej sytuacji prawnopodatkowej i ekonomicznej. Możliwość obniżenia stawek amortyzacyjnych została przez ustawodawcę dopuszczona właśnie w celu zapewnienia podatnikowi dodatkowego instrumentu kształtowania swojej polityki podatkowej. Równie dobrze, obniżając stawki amortyzacyjne, podatnik może jednak kierować się powodem pozbawionym racjonalnego uzasadnienia. Przepis art. 16i ust. 5 nie stwarza organom podatkowym żadnych możliwości dokonywania ocen w tym zakresie. Przede wszystkim zaś nie wprowadza posiadania i prowadzenia przez podatnika jakiejkolwiek polityki podatkowej jako warunku skorzystania z prawa do obniżenia stawki amortyzacyjnej.

Skarżąca zasadnie podniosła zatem, iż wprowadzenie powyższych elementów jako warunków, jakie musi ona uwzględnić przy obniżaniu stawek amortyzacyjnych nie znajdowało uzasadnienia w treści przepisów u.p.d.o.p. W szczególności zaś nie wynikało z art. 16i ust. 5 wskazanego przez Skarżącą we wniosku o wydanie interpretacji jako przepis będący przedmiotem interpretacji.

Zdaniem Sądu, brak jest również podstaw prawnych do sformułowania warunku, że wysokość obniżonej stawki amortyzacyjnej winna być ustalona z uwzględnieniem okresu efektywnej użyteczności gospodarczej danego środka trwałego.

Zasadnie Minister Finansów wyjaśnił, że okres amortyzacji jest zwykle zbliżony do standardowego okresu użytkowania danego rodzaju środków trwałych, co odzwierciedla wysokość stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie.

Podatnicy obniżając stawki amortyzacyjne zwykle wezmą pod uwagę okres efektywnej użyteczności gospodarczej danego środka trwałego, ponieważ zapewni im to możliwość całkowitego zamortyzowania wartości początkowej tego środka trwałego. Jednakże nie jest to wymóg wynikający z art. 16i ust. 5.

Sąd podkreśla, że przedmiotem zaskarżonej interpretacji była możliwość skorzystania przez Skarżącą z prawa do obniżenia stawek amortyzacyjnych oraz moment, w jakim obniżone stawki można wprowadzić. Wszelkie zatem wyjaśnienia i wypowiedzi Organu interpretacyjnego muszą być oceniane z perspektywy ich znaczenia dla tego właśnie zagadnienia.

Omówione wyżej warunki, wskazane w zaskarżonej interpretacji, nie są warunkami, od których uwzględnienia przez Skarżącą uzależnione jest jej prawo do obniżenia stawek amortyzacyjnych, wysokość obniżonych stawek oraz moment, w którym obniżenie to może ona wprowadzić.

Zdaniem Sądu, specyfika instytucji interpretacji indywidualnych wymaga, aby wypowiedzi organu interpretacyjnego były precyzyjne tak, aby na etapie „zwykłego” postępowania podatkowego (wymiarowego), kiedy to ujawnia się ochronna funkcja tej instytucji, nie dochodziło z kolei do sporów o znaczenie uzyskanej przez wnioskodawcę interpretacji i polemiki, które z jej elementów oddają istotę wypowiedzi organu interpretacyjnego.

Oczywiste z pozoru i nie wpływające na sens interpretacji dodatkowe wyjaśnienia i zastrzeżenia organu interpretacyjnego mogą powodować powstanie wątpliwości do znaczenia interpretacji. W ocenie Sądu, z uwagi na ochronną funkcję interpretacji oraz jej informacyjny charakter, w przypadku rzeczywistego istnienia takich wątpliwości zgłaszanych przez wnioskodawcę, interpretację należy uchylić. W takiej powiem sytuacji podatnik nie uzyskuje jednoznacznej informacji, o którą wystąpił. Ponadto, jak już Sąd wskazał, wątpliwości te, jeżeli nie zostaną wyjaśnione i rozstrzygnięte na etapie postępowania interpretacyjnego, przeniosą się niejako na ewentualne „zwykłe” postępowanie podatkowe. W przekonaniu Sądu, funkcje ochronna i informacyjna interpretacji indywidualnych mają także ten wymiar, iż umożliwiają rozważenie wyjaśnienie wątpliwości interpretacyjnych, jakie mogą się pojawić w przy weryfikacji prawidłowości rozliczeń podatkowych wnioskodawcy, już wtedy, gdy wnioskodawca wątpliwości te dostrzeże i sformułuje jako wniosek o wydanie interpretacji. W gruncie rzeczy leży to również w interesie organów podatkowych, ponieważ to one w ewentualnym zwykłym” postępowaniu podatkowym będą musiały zmierzyć się nieprecyzyjną, czy też niespójną interpretacją, na którą powoła się podatnik. I chociaż interpretacje indywidualne nie są wiążące ani dla wnioskodawców, ani dla organów podatkowych, wyznaczają zakres ochrony należnej wnioskodawcy, który to zakres może stać się kolejnym źródłem sporu między podatnikiem a organem podatkowym.

Wbrew twierdzeniom Ministra Finansów, skutkiem uznania zasadności zarzutów podniesionych w wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa może być stosowna zmiana interpretacji indywidualnej. Właściwy jest w tym przypadku tryb przewidziany w art. 14e Ordynacji podatkowej.

Przesłanką zastosowania tego trybu jest nieprawidłowość interpretacji. W ocenie Sądu, interpretacja jest natomiast nieprawidłowa, jeżeli wadliwy jest którykolwiek ze składających się na nią wskazanych wyżej równorzędnych elementów, tj. zawiera informacje oparte na treści przepisu, który nie ma zastosowania w przedstawionym przez wnioskodawcę okolicznościach faktycznych, czy też wyraża stanowisko będące wynikiem błędnej interpretacji przepisów prawa, dotyczy niewłaściwe odczytanego stanu faktycznego lub stanowiska wnioskodawcy, a także gdy wprowadza powinności, które nie wynikają z interpretowanego przepisu i nie warunkują skorzystania przez wnioskodawcę z określonego uprawnienia.

Skarżąca nie żądała od Ministra Finansów żadnych czynności, które miałyby jej umożliwić „działania optymalizacyjne”. Domagała się, zdaniem Sądu zasadnie, usunięcia z treści interpretacji wymogów, których spełnienie nie warunkowało skorzystania przez nią z prawa do obniżenia stawek amortyzacyjnych. Nie prezentowała również stanowiska, że dozwolone jest wszystko to, co nie zostało przez prawo zakazane. Wyraźnie zakreśliła wywiedzione z art. 16i ust. 5 granice uprawnienia do obniżania stawek amortyzacyjnych.

W zaskarżonej interpretacji indywidualnej, przedstawiając uzasadnienie prawne dokonanej oceny stanowiska Skarżącej, Minister Finansów w uzasadnieniu tym zawarł warunki, od których spełnienia nie zależy uprawnienie do obniżenia stawek amortyzacyjnych, budzące przy tym wątpliwości co do jednoznaczności i spójności zaskarżonej interpretacji. Dlatego też Sąd uznał, że zaskarżona interpretacja wydana została z naruszeniem przepisu postępowania, tj. art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej. Jak wykazano wyżej, naruszenie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Sąd uznał, że Minister Finansów wydał wadliwą interpretację indywidualną, co z oczywistych względów jest wprawdzie niepożądane, ale nie jest równoznaczne z naruszeniem wskazanych przez Skarżącą przepisów Konstytucji RP, w szczególności zaś z uzurpowaniem przez Organ interpretacyjny kompetencji ustawodawcy.

Ponieważ w zaskarżonej interpretacji Minister Finansów wskazał warunki, jakie winny być uwzględnione przy obniżeniu stawek amortyzacyjnych, które to warunki nie wynikają z treści art. 16i ust. 5 i nie zostały sformułowane w innych przepisach u.p.d.o.p., Sąd uznał, że zaskarżona interpretacja wydana została z naruszeniem także przepisu prawa materialnego, a mianowicie art. 16i ust. 5.

Z uwagi na specyfikę zaskarżonego aktu, w szczególności zaś wynikającą z art. 14c § 1 i 2 Ordynacji podatkowej równorzędność składających się nań elementów, naruszenie to miało wpływ na wynik sprawy.

Niezasadne były natomiast zarzuty naruszenia pozostałych wskazanych przez Skarżącą przepisów u.p.d.o.p. Minister Finansów nie dokonywał ich interpretacji.

Sąd nie podzielił poglądu Ministra Finansów, że interpretacja indywidualna nie może być wydana z naruszeniem interpretowanego przepisu. Minister Finansów dokonuje bowiem interpretacji przepisu prawa podatkowego na użytek opisanego przez wnioskodawcę stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Jeżeli czyni to wadliwie, czyni to z naruszeniem interpretowanego przepisu. Błędna wykładnia jest jedną z postaci naruszenia prawa, uzasadniającą uchylenie zaskarżonej interpretacji.

Sąd nakazał, by ponownie rozpatrując wniosek Skarżącej o wydanie interpretacji indywidualnej Minister Finansów uwzględnił przedstawioną wyżej ocenę prawną. Obowiązał zatem, by Organ ponownie uznał stanowisko Skarżącej za prawidłowe.

Podkreślono przy tym, że Sąd nie może nakazać Ministrowi Finansów, który stanowisko wnioskodawcy uznał za prawidłowe, sporządzenia uzasadnienia prawnego oceny prawnej stanowiska wnioskodawcy, jako że art. 14c § 1 pozwala organowi interpretacyjnemu odstąpić od sporządzenia takiego uzasadnienia.

Sąd zaznaczył przy tym, że jeżeli jednak Minister Finansów za zasadne uzna przedstawienie uzasadnienia prawnego oceny prawnej stanowiska Skarżącej, pominie warunki, które nie mają znaczenia dla zagadnienia stanowiącego przedmiot jej wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej.

W tym stanie rzeczy, na podstawie art. 146 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) dalej: „p.p.s.a.”, Sąd uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną w części zakwestionowanej przez Skarżącą.

Zakres, w jakim uchylona interpretacja nie podlega wykonaniu określono w oparciu o art. 152 p.p.s.a.

Na wniosek Skarżącej Sąd zasądził na jej rzecz koszty postępowania sądowego zgodnie z art. 200 w związku z art. 205 § 2 i 4 p.p.s.a. w kwocie równej uiszczonemu wpisowi oraz kosztom zastępstwa procesowego w wysokości określonej w § 3 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 31 stycznia 2011 r. w sprawie wynagrodzenia za czynności doradcy podatkowego w postępowaniu przed sądami administracyjnymi oraz szczegółowych zasad ponoszenia kosztów pomocy prawnej udzielonej przez doradcę podatkowego z urzędu (Dz. U. Nr 31, poz. 153).

W wykonaniu zarządzenia z dnia 26.06.2012 r. sekretariat Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego przesłał do tut. Organu w dniu 26.06.2012 r. (data wpływu 29.06.2012 r.) odpis prawomocnego wyroku z dnia 24 lutego 2012 r. wraz z uzasadnieniem w sprawie sygn. akt III SA/Wa 1557/11 ze skargi X sp. z o.o. z siedzibą w Warszawie oraz zwrócił akta administracyjne Nr IPPB5/423-786/10-2/AS.

W świetle obowiązującego stanu prawnego - biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 24.02.2012 r., sygn. akt III SA/Wa 1557/11 - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się w zakresie możliwości obniżenia stawek amortyzacyjnych dla wszystkich środków trwałych wraz z określeniem momentu zmiany stawki amortyzacyjnej (pytanie Nr 1) – za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.