INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 11.04.2012 r. (data wpływu 23.04.2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie konieczności rozpoznania podatkowych różnic kursowych w związku z:

• przewalutowaniem pożyczek z EUR na PLN – jest prawidłowe,

• spłatą zobowiązań wynikających z przewalutowanych na PLN pożyczek – jest prawidłowe,

• spłatą przewalutowanych z EUR na PLN pożyczek – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 23.04.2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie konieczności rozpoznania podatkowych różnic kursowych w związku z przewalutowaniem pożyczek z EUR na PLN, spłatą zobowiązań wynikających z przewalutowanych na PLN pożyczek oraz spłatą przewalutowanych z EUR na PLN pożyczek.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka, jako pożyczkodawca, zawarła z podmiotem zagranicznym z siedzibą w Holandii (dalej: „Pożyczkobiorca”) następujące umowy pożyczki (dalej: „Umowy”):

• umowę pożyczki z dnia 6 grudnia 2007 r. (zmienioną aneksami z dnia 5 grudnia 2008 r., z dnia 5 grudnia 2009 r. oraz z dnia 1 stycznia 2010 r.), na podstawie której Spółka udzieliła pożyczki w kwocie 1.000.000 EUR,

• umowę pożyczki z dnia 11 czerwca 2008 r. (zmienioną aneksami z dnia 27 maja 2009 r. oraz z dnia 1 stycznia 2010 r.), na podstawie której Spółka udzieliła pożyczki w kwocie 2.319.000 EUR,

• umowę pożyczki z dnia 18 grudnia 2008 r. (zmienioną aneksami z dnia 17 grudnia 2009 r., z dnia 1 stycznia 2010 r. oraz z dnia 17 lutego 2010 r.), na podstawie której Spółka udzieliła pożyczki w kwocie 425.000 EUR,

• umowę pożyczki z dnia 27 maja 2009 r. (zmienioną aneksami z dnia 1 stycznia 2010 r., oraz z dnia 26 maja 2010 r.), na podstawie której Spółka udzieliła pożyczki w kwocie 600.000 EUR.
  
  

Kwoty określone w Umowach zostały faktycznie przekazane Pożyczkobiorcy, przy czym zobowiązał się on do zwrotu kwot głównych wraz z odsetkami w EUR w terminie wynikającym z poszczególnych Umów.

Spółka i Pożyczkobiorca, z uwagi na dynamikę zmian kursów walutowych, planują obecnie dokonać przewalutowania wszystkich wskazanych pożyczek z EUR na PLN. W rezultacie Pożyczkobiorca zobowiązany będzie do spłaty pożyczek w PLN, a nie w EUR, jak pierwotnie zakładano.

Spółka korzysta z podatkowej metody rozliczania różnic kursowych, tj. na zasadach przewidzianych w art. 9b ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy w przedstawionym stanie faktycznym operacja przewalutowania pożyczek z EUR na PLN nie spowoduje po stronie Spółki powstania dodatnich bądź ujemnych różnic kursowych w rozumieniu art. 15a ust. 2 pkt 4 oraz art. 15a ust. 3 pkt 4 ustawy o CIT...
2. Czy spłata zobowiązań wynikających z przewalutowanych na PLN pożyczek nie spowoduje po stronie Spółki powstania dodatnich bądź ujemnych różnic kursowych w rozumieniu art. 15a ust. 2 pkt 4 oraz art. 15a ust. 3 pkt 4 ustawy o CIT...
3. Czy operacja przewalutowania pożyczek z EUR na PLN oraz późniejsza spłata przewalutowanych pożyczek nie spowoduje po stronie Spółki powstania przychodów ani kosztów uzyskania przychodów w oparciu o inne przepisy ustawy o CIT...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1.

Operacja przewalutowania pożyczek z EUR na PLN nie spowoduje po stronie Spółki powstania ani dodatnich, ani ujemnych różnic kursowych.

Podniesiono, iż przepis art. 15a ustawy o CIT zawiera zamknięty katalog sytuacji, w których należy rozpoznać różnice kursowe dla celów podatkowych. W myśl art. 15a ust. 2 pkt 4 ustawy o CIT dodatnie różnice kursowe powstają, jeżeli wartość pożyczki w walucie obcej w dniu jej udzielenia jest niższa od wartości tej pożyczki w dniu jej zwrotu, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu walut z tych dni.

Z kolei zgodnie z art. 15a ust. 3 pkt 4 ustawy o CIT, ujemne różnice kursowe powstają, gdy wartość pożyczki w walucie obcej w dniu jej udzielenia jest wyższa od wartości tej pożyczki w dniu jej zwrotu, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni.

Podkreślono, iż zgodnie z art. 15a ust. 7 ustawy o CIT, spłatą pożyczki w rozumieniu art. 15a ust. 2 pkt 4 oraz art. 15a ust. 3 pkt 4 ustawy o CIT jest uregulowanie zobowiązania w jakiejkolwiek formie, w tym w wyniku potrącenia wierzytelności. Z kolei zgodnie z art. 15a ust. 4 ustawy o CIT, w przypadku gdy uwzględnienie faktycznie zastosowanego kursu w ww. wypadkach nie jest możliwe, stosuje się kurs średni ogłaszany przez NBP w dniu poprzedzającym dzień udzielenia pożyczki i / lub dzień jej zwrotu.

W ocenie Spółki powołane powyżej przepisy ustawy o CIT w sposób wyczerpujący określają zdarzenia, w wyniku których dochodzi do powstania różnic kursowych mających wpływ na wysokość opodatkowania CIT. W przypadku udzielenia pożyczki wyrażonej w walucie obcej, zdarzeniem z którym wymienione przepisy wiążą powstanie podatkowych różnic kursowych jest zaistnienie różnicy pomiędzy wartością pożyczki w dniu jej udzielenia oraz wartością pożyczki w dniu jej spłaty, liczoną według kursu waluty obcej, w której pożyczka jest udzielana, a następnie spłacana.

Podniesiono, iż jak wynika z analizy powyższych przepisów, z różnicami kursowymi dla celów podatkowych mamy do czynienia wyłącznie w sytuacji, gdy spełnione są równocześnie dwa warunki:

• pożyczka udzielona została w walucie obcej,

• spłata pożyczki nastąpiła w walucie obcej.
  
  

Tym samym, nie są uznawane za podatkowe różnice kursowe różnice ekonomiczne wynikające z zastosowanych kursów walut w sytuacji, gdy udzielenie pożyczki następuje w walucie obcej, a sama spłata pożyczki (w jakiejkolwiek formie) następuje w PLN. Wskazano, iż stanowisko takie znalazło potwierdzenie przykładowo w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 30 sierpnia 2011 r. (sygn. I SA/Wr 726/l1), w której sąd podkreślił, iż z powstaniem podatkowych różnic kursowych możemy mieć do czynienia wyłącznie w sytuacji, gdy zarówno przedmiot transakcji został wyrażony w walucie obcej, jak i zapłata wynikająca z transakcji dokonana została w tej walucie.

Podniesiono, iż zgodnie z art. 720 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, ze zm., dalej: „KC”) przez umowę pożyczki pożyczkodawca zobowiązuje się przenieść na własność pożyczkobiorcy określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Jak wynika z powyższego przepisu, przedmiotem umowy pożyczki, czyli jednym z essentialia negotii umowy, jest określona kwota pieniężna lub określona ilość rzeczy oznaczonych co do gatunku. W przypadku kwoty pieniężnej, istnieje możliwość ustalenia jej zarówno w PLN, jak i w wybranej przez strony umowy walucie obcej.

W praktyce obrotu gospodarczego przewalutowanie pożyczki rozumiane jest jako zmiana waluty pożyczki na inną w okresie trwania umowy pożyczki, przy jednoczesnym dalszym istnieniu tego samego zobowiązania wynikającego z tej samej umowy pożyczki.

Mając powyższe na uwadze podkreślono, iż w wyniku planowanej przez Spółkę operacji przewalutowania pożyczek udzielonych w oparciu o postanowienia Umów, zmianie ulegnie wyłącznie waluta, w jakiej wyrażone są zobowiązania Pożyczkobiorcy, nie dojdzie natomiast do umorzenia dotychczasowych zobowiązań wynikających z Umów i zastąpienia ich nowymi zobowiązaniami. W rezultacie przewalutowania nastąpi jedynie przeliczenie wartości kapitału postawionego do dyspozycji Pożyczkobiorcy w ramach zawartych Umów w oparciu o przyjęty kurs wymiany waluty obcej na PLN. W rezultacie, Pożyczkobiorca nadal zobowiązany jest do uregulowania tych samych zobowiązań, wynikających z tych samych Umów, a zmianie ulega jedynie waluta, w jakiej przedmiotowe zobowiązania będą miały zostać wykonane. Powstałe w związku z powyższą operacją ekonomiczne różnice pomiędzy wyrażoną w PLN wartością pożyczek w dniu ich udzielenia a wyrażoną w PLN wartością pożyczek na moment ich przewalutowania nie będą stanowiły podatkowych różnic kursowych w rozumieniu ustawy o CIT, w związku z faktem iż na dzień przewalutowania pożyczek nie dojdzie do ich spłaty w rozumieniu art. 15a ust. 7 ustawy o CIT.

Podniesiono, iż stanowisko Spółki znajduje szerokie oparcie zarówno w interpretacjach organów podatkowych, jak i w wyrokach sądów administracyjnych.

Przykładowo, w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 7 października 2008 r. (IPPB3/423-1044/08-4/ER), organ podatkowy stwierdził, że: „Przewalutowanie polega jedynie na zmianie waluty, w jakiej dane zobowiązanie zostało wyrażone (pożyczka została udzielona), przy jednoczesnym dalszym istnieniu tego zobowiązania (wyrażonego w PLN) pomiędzy tymi samymi stronami. Tym samym operacja przewalutowania nie prowadzi do uregulowania zobowiązania wynikającego z udzielonej podatnikowi pożyczki, a w szczególności nie stanowi spłaty pożyczki (po przewalutowaniu dłużnik jest nadal zobowiązany do spłaty pożyczki, a wierzyciel ma prawo domagać się jej spłaty)”. Analogiczne stanowisko zostało zaprezentowane w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 19 stycznia 2012 r. (IPPB5/423-1021/11-2/IŚ).

Z kolei w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 28 września 2010 r. (sygn. I SA/Gd 722/10) czytamy: „Z powołanych przepisów wynika więc, kiedy powstają podatkowe różnice kursowe związane z udzieleniem kredytu (pożyczki) mające wpływ na wysokość podstawy opodatkowania, a mianowicie gdy wartość kredytu (pożyczki) w walucie obcej w dniu jego udzielenia jest inna niż jego wartość w dniu zwrotu. Z treści cytowanych regulacji wynika również, że różnice kursowe, mające wpływ na podstawę opodatkowania, mogą powstać w dacie spłaty kredytu, który został udzielony i jest spłacany w walucie obcej. Co więcej, dla ich zaistnienia konieczny jest faktyczny transfer środków finansowych. Oznacza to w konsekwencji, że przewalutowanie kredytu jest neutralne pod względem podatkowym, tj nie wywołuje skutków ani po stronie przychodów ani po stronie kosztów uzyskania przychodu. Powstałe dodatnie różnice kursowe mają natomiast charakter wyłącznie rachunkowy (...)”. Analogicznie stanowisko zostało zaprezentowane również w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 28 października 2010 r. (sygn. I SA/Sz 412/10).

Konkludując, według Wnioskodawcy, sama operacja przewalutowania pożyczek udzielonych przez Spółkę Pożyczkobiorcy w oparciu o postanowienia Umów nie będzie skutkowała powstaniem po stronie Spółki podatkowych przychodów lub kosztów z tytułu dodatnich lub ujemnych różnic kursowych.

Ad. 2.

Również spłata na rzecz Spółki zobowiązań wynikających z przewalutowanych na PLN pożyczek nie będzie wiązała się z powstaniem po stronie Spółki różnic kursowych.

Podkreślono, że zgodnie z brzmieniem przytoczonych wyżej art. 15a ust. 2 pkt 4 oraz art. 15a ust. 3 pkt 4 ustawy o CIT, warunkiem powstania różnic kursowych jest:

• udzielenie pożyczki w walucie obcej,

• spłata pożyczki w walucie obcej,

• wystąpienie różnicy pomiędzy wartością pożyczki w walucie obcej w dniu jej otrzymania oraz w dniu jej spłaty.
  
  

Podniesiono, iż w wyniku przeprowadzenia operacji przewalutowania pożyczek wynikających z Umów, zobowiązania Pożyczkobiorcy staną się zobowiązaniami wyrażonymi w PLN. W związku z powyższym, spłata pożyczek wynikających z Umów nastąpi w PLN.

Według Wnioskodawcy mając na uwadze fakt, że w wyniku przewalutowania pożyczek udzielonych na mocy Umów Pożyczkobiorca spłaci kwotę główną pożyczki wraz z odsetkami w PLN, na moment spłaty pożyczek nie powstaną podatkowe różnice kursowe z uwagi na brak spełnienia warunku spłaty zobowiązania w walucie obcej.

Ad. 3.

Zarówno operacja przewalutowania pożyczek udzielonych na podstawie Umów, jak i dokonanie ich spłaty w PLN, nie spowoduje po stronie Spółki powstania przychodów podatkowych, niezależnie od okoliczności, czy wyrażona w PLN wartość pożyczek na moment ich przewalutowania lub spłaty będzie wyższa niż wyrażona w PLN wartość pożyczek na moment ich udzielenia.

Analogicznie, Spółka stoi na stanowisku, iż operacja przewalutowania pożyczek udzielonych na podstawie Umów, jak i dokonanie ich spłaty w PLN, nie będzie skutkowało powstaniem po stronie Spółki kosztów uzyskania przychodów, niezależnie od okoliczności, czy wyrażona w PLN wartość pożyczek na moment ich przewalutowania lub spłaty będzie niższa niż wyrażona w PLN wartość pożyczek na moment ich udzielenia.

Podkreślono, iż z żadnego z przepisów ustawy o CIT nie wynika obowiązek rozpoznania przychodu podatkowego w momencie dokonania zmiany umowy pożyczki, polegającej na zmianie waluty pożyczki z waluty obcej na PLN. Ponadto w momencie przewalutowania pożyczek wynikających z Umów Spółka nie otrzymuje żadnego przysporzenia majątkowego w znaczeniu ekonomicznym. Także zwrot pożyczek wynikających z Umów dokonany po ich przewalutowaniu z EUR na PLN nie będzie skutkował powstaniem przychodów podatkowych w oparciu o przepisy ustawy o CIT.

Zdaniem Spółki należy zwrócić uwagę, iż zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy o CIT do przychodów podatkowych nie zalicza się m. in. zwróconych pożyczek. Wyjątek od powyższej zasady ustanowiony został w art. 12 ust. 1 pkt 10 lit. a) ustawy o CIT. Zgodnie z przedmiotowym przepisem, przychodami są korzyści osiągnięte w związku ze zwrotem pożyczki, jeżeli pożyczka była waloryzowana kursem waluty obcej, a w wyniku jej spłaty pożyczkodawca otrzymuje środki pieniężne stanowiące spłatę kapitału w wysokości wyższej od kwoty udzielonej pożyczki. Jak wynika z zacytowanego przepisu, jego dyspozycją objęte są wyłącznie pożyczki waloryzowane kursem waluty obcej. Waloryzowanie pożyczki oznacza natomiast określenie jej wartości poprzez odwołanie się do zewnętrznego miernika (kursu walutowego). Wartość pożyczek waloryzowanych zmienia się w sposób ciągły, co oznacza, że do momentu ich zwrotu po stronie pożyczkodawcy istnieje niepewność co do kwoty zwracanego kapitału, która może być zarówno wyższa, jak i niższa od jego wartości z dnia udzielenia pożyczki.

Przenosząc powyższe uwagi na grunt przedstawionego stanu faktycznego, zdaniem Wnioskodawcy stwierdzić należy, iż pożyczki udzielone przez Spółkę na podstawie Umów nie są ani nie będą pożyczkami waloryzowanymi. Zgodnie z pierwotnym brzmieniem Umów, pożyczki udzielone zostały przez Spółkę w walucie obcej (EUR), a nie w PLN z uwzględnieniem mechanizmu waloryzacyjnego (nie były to pożyczki w PLN waloryzowane kursem EUR), zaś po ich przewalutowaniu staną się pożyczkami wyrażonymi w PLN. Skoro zatem do momentu przewalutowania pożyczki będą miały charakter walutowy, a od momentu przewalutowania staną się pożyczkami złotowymi, pożyczki nie są i nie będą pożyczkami waloryzowanymi kursem waluty obcej.

W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawcy, zwrot kwoty głównej pożyczki w PLN nie spowoduje powstania po stronie Spółki przychodu podlegającego opodatkowaniu na gruncie art. 12 ust. 1 pkt 10 lit. a) ustawy o CIT, jak również na gruncie żadnego innego przepisu ustawy o CIT.

Podniesiono, iż stanowisko Spółki w powyższym zakresie jest aprobowane przez organy podatkowe, m. in. znalazło potwierdzenie w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 13 stycznia 2012 r. (IPPB5/423-1018/11-2/IŚ).

Konsekwentnie, w ocenie Spółki, żaden z przepisów ustawy o CIT nie może stanowić podstawy do rozpoznania kosztów uzyskania przychodów na moment zmiany umowy pożyczki, polegającej na zmianie waluty pożyczki z waluty obcej na PLN. Podkreślono, iż w momencie dokonania przewalutowania pożyczek wynikających z Umów po stronie Spółki nie dojdzie do poniesienia żadnego wydatku, który mógłby zostać zakwalifikowany jako koszt uzyskania przychodów. Również zwrot pożyczek wynikających z Umów dokonany po ich przewalutowaniu z EUR na PLN nie będzie skutkował powstaniem kosztów uzyskania przychodów.

Podniesiono, iż zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 10 lit. a) ustawy o CIT do kosztów uzyskania przychodów nie zalicza się wydatków na spłatę pożyczek, za wyjątkiem in. in. sytuacji, gdy pożyczka była waloryzowana kursem waluty obcej, a pożyczkodawca otrzymuje środki pieniężne stanowiące spłatę kapitału w wysokości niższej od kwoty udzielonej pożyczki. Wskazano iż, pożyczki udzielone na podstawie Umów nie są ani nie będą pożyczkami waloryzowanymi kursem waluty obcej, w związku z czym zastosowanie znajdzie reguła ogólna, zgodnie z którą ich zwrot na rzecz Spółki nie będzie wiązał się z powstaniem podatkowych kosztów uzyskania przychodów.

Końcowo podkreślono, iż brak podstaw do rozpoznawania podatkowych przychodów lub kosztów uzyskania przychodów w związku z operacją przewalutowania pożyczek, a następnie ich spłatą, ma uzasadnienie w orzecznictwie sądów administracyjnych, zgodnie z którym wystąpienie jedynie ekonomicznych różnic kursowych na kwotach wierzytelności czy zobowiązań lub przepływów pieniężnych, które jednakże nie stanowią różnic kursowych w rozumieniu ustawy o CIT, nie może powodować powstania podatkowych przychodów lub kosztów, przykładowo wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 15 września 2010 r. (sygn. I SA/Kr 1039/10) oraz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 2 marca 2011 r. (sygn. II FSK 1840/09).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenie przyszłego uznaje w zakresie konieczności rozpoznania podatkowych różnic kursowych w związku z:

• przewalutowaniem pożyczek z EUR na PLN – za prawidłowe,

• spłatą zobowiązań wynikających z przewalutowanych na PLN pożyczek – za prawidłowe,

• spłatą przewalutowanych z EUR na PLN pożyczek – za prawidłowe.
  
  

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Końcowo podkreślenia wymaga, że powołane przez Wnioskodawcę interpretacje indywidualne zostały wydane w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację. Powołane interpretacje nie stanowią źródła prawa, wiążą strony w konkretnej indywidualnej sprawie, więc zawartych w nich stanowisk organów podatkowych nie można wprost przenosić na grunt innej sprawy.

Ponadto w odniesieniu do wyroków sądów administracyjnych powołanych przez Wnioskodawcę, należy wskazać, iż artykuł 87 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 78, poz. 483 ze zm.) stanowi, że źródłami powszechnie obowiązującego prawa Rzeczypospolitej Polskiej są; Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe, rozporządzenia i akty prawa miejscowego.

Katalog źródeł prawa zawarty w art. 87 Konstytucji wyraźnie wyklucza orzecznictwo sądów jako źródło prawa powszechnie obowiązującego, a zatem zasady konstytucyjne nie nadają orzecznictwu sądów administracyjnych mocy powszechnie obowiązującej.

Przedstawione we wniosku orzeczenia sądów administracyjnych, zostały wydane w indywidualnych sprawach w określonych, odrębnych stanach faktycznych i tylko do nich się odnoszą. Nie są natomiast wiążące dla tut. organu, który wydał przedmiotową interpretację indywidualną. Każdą sprawę Organ podatkowy jest zobowiązany traktować indywidualnie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.