INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów - uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 04 listopada 2009 r. sygn. akt I SA/Wr 1250/09 oraz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 03 kwietnia 2012 r. sygn. akt II FSK 249/12 - stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 22 grudnia 2008 r. (data wpływu 02.01.2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odsetek od kredytu przeznaczonego na wypłatę dywidendy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 02 stycznia 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odsetek od kredytu przeznaczonego na wypłatę dywidendy.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący opis zdarzenia przyszłego.

Udziałowcy Spółki zamierzają podjąć uchwałę w sprawie podziału zysku Spółki, w myśl której należna im będzie wypłata dywidendy.

Posiadane przez Spółkę środki przeznaczane są na rozwój oraz bieżącą działalność Spółki.

Pomimo wygenerowania dodatniego wyniku, Spółka nie dysponuje środkami pieniężnymi koniecznymi dla dokonania wypłaty dywidendy należnej udziałowcom na podstawie stosownej uchwały zgromadzenia wspólników.

Wypłata przez Spółkę dywidendy wiąże się z koniecznością zaciągnięcia kredytu.

Brak zaciągnięcia kredytu uniemożliwiłby Spółce dokonanie wypłaty dywidendy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w przedstawionym stanie faktycznym Podatnik ma prawo uznać, że kwota zapłaconych odsetek od kredytu na wypłatę dywidendy stanowi koszt uzyskania przychodów...

Zdaniem Wnioskodawcy, w myśl art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki po wyłączeniu enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy, stanowić mogą koszt uzyskania przychodu, o ile pozostają w związku przyczynowo – skutkowym z osiąganymi przychodami lub służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów tak, aby to źródło mogło przynosić przychody także w przyszłości.

Kosztami uzyskania przychodów są więc zarówno koszty bezpośrednio, jak i pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami, dotyczące całokształtu działalności podatnika, związane z funkcjonowaniem firmy z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 10 lit. a i pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodu wydatków na spłatę pożyczek (kredytów) oraz naliczonych, lecz nie zapłaconych albo umorzonych odsetek od tych zobowiązań w tym także od pożyczek (kredytów).

Jak wynika z powyższego, generalną zasadą jest, że aby dany wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• wydatek musi pozostawać w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością i mieć bezpośredni lub pośredni wpływ na wysokość osiąganych przychodów,
• wydatek nie może być objęty zakresem art. 16 ust. 1 ustawy,
• poniesienie wydatku musi zostać udokumentowane.
  
  

Mając powyższe na uwadze, stwierdzić należy, iż w istniejącym stanie faktycznym i prawnym należy uznać za koszty uzyskania przychodów wydatki poniesione na pozyskanie i obsługę kredytu, wykorzystanego do wypłaty dywidendy.

Dywidenda jest formą podziału dochodu osiągniętego przez spółkę z prowadzonej działalności, jest zatem zależna od działalności spółki, jest wynikiem jej działalności i jest ściśle z nią związana. Celem każdej działalności gospodarczej (oprócz działalności non profit) jest uzyskanie dochodu. Wypłata dywidendy dla udziałowców jest ich zyskiem, który jest celem inwestowania w udziały spółki. Bez planowanego zysku z ulokowanych pieniędzy, udziałowcy nie lokowaliby środków w daną inwestycję. Należy zatem stwierdzić, iż osiągnięcie i wypłata dywidendy – dochodu spółki pozostaje w ścisłym związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą.

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatek w postaci kredytu na wypłatę dywidendy jest wydatkiem związanym z prowadzeniem działalności gospodarczej i w związku z tym wydatki od tego kredytu, naliczone i zapłacone stanowić będą koszt uzyskania przychodów. Wypłata dywidendy na rzecz wspólników bądź akcjonariuszy przesądza o ekonomicznym uzasadnieniu istnienia danego podmiotu gospodarczego. Skoro Spółka wykazuje zysk dla swoich wspólników (akcjonariuszy), to wypłata tego zysku w formie dywidendy wykazuje związek z prowadzoną przez Nią działalnością gospodarczą. W konsekwencji, zarówno czynności wpływające na wysokość zysku, jak i czynności służące podziałowi wypracowanego już zysku są nieodzownie związane z prowadzeniem działalności gospodarczej w formie spółki kapitałowej, zobowiązanie spółki wobec wspólników bądź akcjonariuszy nie różnią się od zobowiązań wobec podmiotów trzecich (kontrahentów spółki).

Ocena, czy odsetki od kredytu zaciągniętego na wypłatę dywidendy mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, powinna być dokonana nie z punktu widzenia udziałowca, który otrzymuje określone świadczenia od Spółki, lecz z punktu widzenia Spółki i podejmowanych przez Nią działań w celu zaspokojenia wierzytelności przysługujących udziałowcom, w kontekście pozostałych aspektów prowadzenia działalności gospodarczej i jej finansowania.

Na mocy postanowień ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037 ze zm.), udziałowcom przysługuje prawo do żądania od spółki, w szczególności dokonania wypłaty kwot należnej dywidendy oraz kwot z tytułu obniżenia kapitału. Treść przepisów Kodeksu spółek handlowych świadczy o uprawnieniach udziałowca do żądania od spółki zapłaty określonych kwot (wypłata dywidendy). Natomiast korelatem tego prawa jest obowiązek wypłaty dywidendy. Należy zauważyć, że relacja pomiędzy spółką z o.o., a udziałowcem, w zakresie realizacji tych praw, jest taka jak pomiędzy dłużnikiem a wierzycielem. Dłużnik ma bowiem obowiązek spełnić określone świadczenie pieniężne na rzecz wierzyciela, a wierzyciel ma prawo żądać świadczenia.

Zaciągnięcie kredytu (pożyczki) na wypłatę dywidendy, którego kosztem są odsetki, umożliwia Spółce elastyczne zarządzanie środkami pieniężnymi wykorzystywanymi na bieżącą działalność, której istotą jest maksymalizacja osiąganych przychodów. Działania takie mają na celu zachowanie płynności finansowej, służą efektywniejszemu wykorzystaniu środków pieniężnych na bieżącą działalność, służącą uzyskiwaniu przychodów. Natomiast konieczność akumulacji przez Spółkę środków pieniężnych przez cały okres roku obrotowego z przeznaczeniem na wypłatę dywidendy za ten rok, wpływa negatywnie na Jej zdolność do generowania przychodów.

Po drugie, wyłączenie tego rodzaju wydatków z kosztów podatkowych nie znajduje oparcia w brzmieniu art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. O ile tylko środki pochodzące z kredytu (pożyczki) zostaną wykorzystane w związku z prowadzoną działalnością w celu osiągnięcia przychodów lub zabezpieczenia ich źródła – poniesione wydatki powinny stanowić koszt podatkowy.

Ocena stanowiska Spółki powinna być dokonana z punktu widzenia Spółki i podejmowanych przez Nią działań w celu zaspokojenia wierzytelności przysługujących wspólnikom, w kontekście pozostałych aspektów prowadzenia działalności gospodarczej i jej finansowania. Ponadto, zdaniem Wnioskodawcy, zaciągnięcie kredytu na wypłatę opisywanych świadczeń służy zachowaniu oraz zabezpieczeniu źródła przychodów. W przypadku braku wolnych środków na wypłatę świadczeń dla udziałowców i nie wywiązywania się ze zobowiązań, Spółka byłaby narażona na obowiązek zapłaty odsetek za opóźnienie oraz udziałowcy mogliby dochodzić zapłaty zaległych kwot przez Spółkę wraz z ewentualnymi dodatkowymi roszczeniami odszkodowawczymi i kosztami na drodze sądowej.

Wnioskodawca wskazuje, że identyczne stanowisko prezentuje WSA w Warszawie w wyroku z dnia 13 lipca 2007 r. w sprawie o sygn. akt III SA/Wa 382/07, jak również Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w sprawie o sygn. akt 1401/BP-II/4210-51/07/GZ z dnia 12 listopada 2007 r.

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działając z upoważnienia Ministra Finansów, wydał w dniu 26 marca 2009 r. interpretację indywidualną nr ILPB3/423-35/09-2/ŁM, w której stanowisko Spółki uznał za nieprawidłowe.

W interpretacji indywidualnej tut. Organ stwierdził co następuje:

Dywidenda jest dochodem z udziału w zyskach osoby prawnej, należnym wspólnikom spółki. Prawo udziałowca do udziału w zysku jest uprawnieniem udziałowym wynikającym z zaangażowania w spółce z o.o. wkładów wspólników, które to wkłady wydatnie przyczyniają się do osiągania przychodów i zysków z prowadzonej przez spółkę przy wykorzystaniu tych wkładów działalności. W myśl przepisu art. 191 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037 ze zm.), wspólnicy mają prawo do czystego zysku spółki, wynikającego z rocznego bilansu, jeżeli zgodnie z postanowieniami umowy spółki czysty zysk nie został wyłączony od podziału. Umowa spółki z o.o. może zastrzec, że o rozporządzeniu czystym zyskiem decyduje uchwała wspólników. W braku innych postanowień umowy zysk przypadający wspólnikom dzieli się w stosunku do posiadanych przez wspólników udziałów.

Powyższe uregulowanie w Kodeksie spółek handlowych nie zmienia jednak statusu dywidendy na gruncie prawa podatkowego. Wypłata dywidendy nie jest wydatkiem umożliwiającym powstanie źródła przychodu i nie jest też związana z utrzymaniem bądź zabezpieczeniem źródła przychodów.

Tym samym, dywidenda nie stanowi kosztu podatkowego w spółce wypłacającej. Pozyskanie środków na wypłatę dywidendy ma bezpośredni związek z czystym zyskiem, podlegającym podziałowi. Oznacza to, że dotyczy tej części osiągniętego dochodu, która pozostanie po opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych. W związku z tym, również wydatki związane z kredytem zaciągniętym na wypłatę dywidendy w postaci odsetek, jako związane z kategorią wydatków nie będących kosztami uzyskania przychodów, nie mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Pismem z dnia 07 marca 2009 r. (data wpływu 14.04.2009 r.) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością wezwała Organ podatkowy do usunięcia naruszenia prawa w ww. interpretacji indywidualnej. Jednakże w wyniku ponownej analizy sprawy, tut. Organ stwierdził brak podstaw do zmiany tej interpretacji (odpowiedź na ww. wezwanie z dnia 08 maja 2009 r. nr ILPB3/423W-27/09-2/BN).

W związku z powyższym, Strona wystosowała w dniu 10 czerwca 2009 r. (data nadania) skargę skierowaną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu za pośrednictwem tut. Organu. Odpowiedź na skargę została udzielona pismem z dnia 08 lipca 2009 r. nr ILPB3/4240-32/09-2/BN.

Sąd po rozpoznaniu sprawy, wydał w dniu 04 listopada 2009 r. wyrok sygn. akt I SA/Wr 1250/09, uchylający zaskarżoną interpretację indywidualną.

W wyroku tym Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu uznał skargę za zasadną i uchylił zaskarżoną interpretację.

W uzasadnieniu wyroku Sąd stwierdził, iż niewątpliwie zaciągnięcie kredytu na sfinansowanie dywidendy w sytuacji lokowania posiadanych środków pieniężnych w pokrycie bieżących wydatków mających na celu zabezpieczenie płynności finansowej firmy należy uznać za działanie zmierzające do zabezpieczenia i zachowania źródła przychodów, co skutkuje spełnieniem przesłanek z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Sąd zauważył również, że w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 10 czerwca 2009 r. (sygn. II FSK 234/08), którego stanowisko podziela także skład orzekający w niniejszej sprawie, podkreślono, iż „zaciągnięcie kredytu na wypłatę dywidendy należy traktować, jako wydatek związany z prowadzoną działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, albowiem osiąganie zysku jest zarówno podstawowym celem funkcjonowania spółki akcyjnej, jak i wspólników, których kapitał zaangażowany jest w funkcjonowanie spółki i osiąganie przez nią przychodów”. W powyższym wyroku wskazano także, że zaciągnięty przez spółkę kredyt na wypłatę dywidendy w takim przypadku, nie tylko zabezpieczy źródło przychodów jakim jest działalność gospodarcza, ale również zapobiegnie utracie płynności finansowej. Podkreślono, że prowadzenie działalności gospodarczej w dobie rozwiniętej gospodarki rynkowej musi prowadzić w sposób nieunikniony do korzystania z kredytów bankowych, zaś odsetki od takiego kredytu będą zawsze kosztami zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Sąd stwierdził ponadto, że „wycofywanie zaangażowanych w działalność gospodarczą środków finansowych tylko po to by zapewnić je na przyszłą wypłatę dywidendy, byłoby działaniem nieracjonalnym i w dodatku prowadziłoby do strat związanych z karami umownymi, odszkodowaniami itp. Podobnie nieracjonalnymi z gospodarczego punktu widzenia byłoby takie działanie spółki, które polegałyby na nieangażowaniu własnego kapitału w działalność gospodarczą tylko po to, by zapewnić środki finansowe na przyszłą wypłatę dywidendy dla akcjonariuszy, a której termin wypłaty jest nieznany”.

Ponadto, Sąd za zasadny uznał zarzut naruszenia przez organ podatkowy przepisu art. 121 § 1 w zw. z art. 14e Ordynacji podatkowej. Organ posiadając obszerną argumentację strony popartą stanowiskiem organów podatkowych i orzecznictwem sądów administracyjnych w zbliżonych stanach faktycznych i prawnych, zobowiązany jest się odnieść w sposób szczegółowy do tej kwestii, w szczególności w sytuacji, gdy uznaje stanowisko wnioskodawcy za nieprawidłowe. Ogólnikowe i lakoniczne stwierdzenie zawarte w uzasadnieniu, że powołane stanowiska organów i wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wydane w indywidualnych sprawach nie są wiążące dla organu wydającego interpretację jest niedopuszczalne i narusza zasadę zaufania wyrażoną w art. 121 Ordynacji podatkowej. Ma to tym bardziej znaczenie, że przepis art. 14e Ordynacji podatkowej nakłada na Ministra Finansów obowiązek zapewnienia jednolitego stosowania prawa podatkowego, dokonując w szczególności jego interpretacji, przy uwzględnieniu orzecznictwa sądów oraz Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości.

Na zakończenie uzasadnienia Sąd wskazał, iż Organ podatkowy przy ponownym rozpatrywaniu sprawy ma obowiązek uwzględnić rozważania przytoczone w niniejszym orzeczeniu.

Pismem z dnia 17 grudnia 2009 r. nr ILRP-007-262/09-2/PS Minister Finansów – przez organ upoważniony: Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu – Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie – złożył od ww. wyroku, za pośrednictwem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 03 kwietnia 2012 r. sygn. akt II FSK 249/12 oddalił skargę kasacyjną Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu działającego z upoważnienia Ministra Finansów od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 04 listopada 2009 r. sygn. akt I SA/Wr 1250/09.

W wyroku tym, Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, iż skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw, przeto nie zasługuje na uwzględnienie.

Wskazano w nim, iż przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów każdy wydatek - poza wyraźnie wskazanymi w ustawie - wymaga indywidualnej oceny pod kątem bezpośredniego lub pośredniego związku z przychodem i racjonalnością działania dla osiągnięcia tego przychodu. Sytuacje, w których ów związek przyczynowy nie jest jednoznaczny, trzeba rozwiązywać według zasad racjonalnego rozumowania, odrębnie w odniesieniu do każdego przypadku.

Ponadto NSA zaakcentował, iż zaciągnięcie przez Spółkę kredytu na wypłatę dywidendy należy traktować, jako wydatek związany z prowadzoną przez Nią działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, bowiem osiąganie zysku jest zarówno podstawowym celem funkcjonowania spółki akcyjnej, jak i wspólników, których kapitał zaangażowany jest w funkcjonowanie Spółki i osiąganie przez Nią przychodów.

W uzasadnieniu podkreślono także, iż „wycofywanie” w analizowanej sprawie już zaangażowanych w działalność gospodarczą środków finansowych tylko po to, by zapewnić je na przyszłą wypłatę dywidendy byłoby działaniem nieracjonalnym i w dodatku prowadziłoby do strat związanych z karami umownymi, odszkodowaniami itp. Podobnie nieracjonalnymi z gospodarczego punktu widzenia byłyby - zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego - takie działania Spółki, które polegałyby na nieangażowaniu własnego kapitału w działalność gospodarczą tylko po to, by zapewnić środki finansowe na przyszłą wypłatę dywidendy dla akcjonariuszy, a której termin wypłaty jest nieznany. Zauważyć bowiem należy, że dopóki nie podjęto uchwały o podziale zysku stanowi on własność spółki akcyjnej i z tego tytułu może ona środkami finansowymi wchodzącymi w skład zysku dowolnie dysponować. Walne zgromadzenie akcjonariuszy może przecież przeznaczyć cały zysk lub jego część na inne cele, np. na wypłaty pracownikom czy władzom spółki, bądź nawet na sfinansowanie ważniejszych inwestycji spółki, czy wpłatę na fundusze obowiązkowe przewidziane w statucie spółki (art. 396, art. 427 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych, Dz. U. Nr 94, poz. 1037 z późn. zm.).

Naczelny Sąd Administracyjny końcowo powołał się na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 lipca 2003 r. sygn. akt SA/BD 1819/03, w którym zaakcentowano konieczność uwzględniania „związku wydatku z sytuacją finansową przedmiotu gospodarczego w kontekście jego racjonalnych potrzeb”. Choć cel wydatku określa bowiem sam podatnik, to organy podatkowe i sądy administracyjne w ramach uprawnień kontrolnych mają prawo, a nawet obowiązek oceniać czy działalność podatnika w tym zakresie nie narusza prawa i wręcz weryfikować stanowisko podatnika kwalifikującego dane wydatki do kosztów uzyskania przychodu. Taka ocena w swej istocie musi więc wnikać w sens ekonomicznych działań podatnika i nie jest przez to równoznaczna z ingerencją w swobodę jego decyzji gospodarczych.

Tym samym, w konkluzji Sąd wskazał, iż nie powinna budzić zastrzeżeń teza, że zaciągnięcie przez Spółkę kredytu na wypłatę dywidendy można taktować, jako wydatek związany z prowadzoną przez Nią działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, gdyż osiąganie zysku jest zarówno podstawowym celem funkcjonowania spółki akcyjnej, jak i wspólników, których kapitał zaangażowany jest w funkcjonowanie Spółki i osiąganie przez Nią przychodów. Co więcej zaciągnięty przez Spółkę kredyt na wypłatę dywidendy w takim przypadku nie tylko zabezpieczy źródło przychodów jakim jest działalność gospodarcza, jak i zapobiegnie utracie płynności finansowej.

W dniu 17 kwietnia 2012 r. do tut. Organu wpłynęło prawomocne – od dnia 03 kwietnia 2012 r. – orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 04 listopada 2009 r. sygn. akt I SA/Wr 1250/09.

Uwzględniając powyższe oraz uzasadnienie wyroku WSA we Wrocławiu oraz wyroku NSA w Warszawie, stwierdza się co następuje.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania uchylonej interpretacji z dnia 26 marca 2009 r. nr ILPB3/423-35/09-2/ŁM.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.