INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 27.11.2012 r. (data wpływu 03.12.2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia stałego miejsca prowadzenia działalności – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 03.12.2012 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia stałego miejsca prowadzenia działalności.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest spółką z siedzibą działalności gospodarczej we Włoszech, zarejestrowaną we Włoszech dla celów podatku od wartości dodanej oraz zarejestrowaną tamże dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych. Wnioskodawca nie jest zarejestrowany dla celów podatku od towarów i usług w Polsce. Podstawowym przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest produkcja szkła dla przemysłu samochodowego.

W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca zawarł dwie umowy ze spółką z siedzibą w Polsce, polskim podatnikiem VAT, zarejestrowanym w Polsce dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych (dalej jako: „Nabywca”). Pierwsza z umów obejmuje wyprodukowanie i dostawę do fabryki Nabywcy dwóch linii produkcyjnych, Druga umowa obejmuje świadczenie usług związanych z dostarczonymi liniami produkcyjnymi (w szczególności nadzór nad instalacją tych linii produkcyjnych w fabryce Nabywcy oraz asystę przy przeprowadzaniu testów rozruchowych dostarczonych linii produkcyjnych).

Wnioskodawca pragnie zaznaczyć, iż zgodnie z powyższymi umowami instalacja linii produkcyjnych) ich przygotowanie do użytkowania oraz rozruch są dokonywane wyłącznie przez Nabywcę (lub podwykonawców Nabywcy działających na jego rzecz) — na jego koszt i na jego wyłączną odpowiedzialność. Rola Wnioskodawcy jest ograniczona do nadzorowania tych czynności.

Wnioskodawca podejmuje także inne czynności na rzecz Nabywcy związane z przyszłym funkcjonowaniem linii produkcyjnych, takie jak:

• doradztwo w zakresie konstrukcji fabryki, w której umieszczone będą linie produkcyjne,
• częściowe zarządzanie pracami budowlanymi związanymi z budową tej fabryki,
• doradztwo z zakresie zakupów towarów i usług związanych z realizacją projektu uruchomienia linii produkcyjnych, czy
• negocjacje z podwykonawcami zatrudnionymi przez Nabywcę.
  
  

W związku z realizacją projektu uruchomienia linii produkcyjnych, w okresie luty 2011 — październik 2012 pracownicy Wnioskodawcy przyjeżdżali regularnie do Polski. Były to kilkudniowe wizyty nakierowane na realizację czynności opisanych powyżej. Każdorazowo po wykonaniu określonych czynności związanych z realizacją umów z Nabywcą, pracownicy Wnioskodawcy wracali do Włoch, gdzie znajduje się ich stałe miejsce zatrudnienia i świadczenia pracy.

Na czas samej instalacji linii produkcyjnych kilku inżynierów zatrudnionych przez Wnioskodawcę przebywało w Polsce przez okres około 3-4 miesięcy i w celu ciągłego monitorowania procesu instalacji.

Wnioskodawca nie posiada w Polsce siedziby ani oddziału, nie ma w Polsce na stałe żadnych pracowników, nie posiada na własność ani nie wynajmuje również w Polsce żadnej powierzchni biurowej czy magazynowej ani żadnego zaplecza technicznego czy adresu, które mogłyby służyć do prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski. Nadzór nad instalacją linii produkcyjnych oraz przeprowadzanie testów rozruchowych miały miejsce w pomieszczeniach Nabywcy (tj. w miejscu gdzie linie produkcyjne zostały zainstalowane). W ramach wykonywania innych czynności Wnioskodawca mógł korzystać z pomieszczeń Nabywcy. Tym niemniej, nie były to pomieszczenia wynajęte przez Wnioskodawcę, lecz jedynie udostępnione mu przez Nabywcę (jako usługodawcę) zasadniczo w celu umożliwienia/usprawnienia wykonywania czynności określonych w umowach.

Wnioskodawca nie posiada w Polsce również żadnych maszyn ani sprzętu, które mogłyby zostać uznane za infrastrukturę techniczną. Zasadnicze prace związane z budową fabryki czy też instalacją linii produkcyjnych są wykonywane przez pracowników Nabywcy lub jego podwykonawców i przy wykorzystaniu ich materiałów, maszyn i narzędzi.

Umowy z Nabywcą zostały zawarte na linii siedziba Wnioskodawcy we Włoszech - Nabywca. Wszystkie decyzje dotyczące warunków realizacji umów podejmowane są przez pracowników Wnioskodawcy we Włoszech. Również faktury VAT dokumentujące czynności wykonywane w związku z umowami zawartymi z Nabywcą wystawiane są przez siedzibę Wnioskodawcy we Włoszech.

Czynności wykonywane w Polsce przez pracowników Wnioskodawcy w związku z realizacją umów z Nabywcą mają charakter tymczasowy, jednorazowy i niepowtarzalny. Wnioskodawca zaznacza, iż nie planuje podejmować działalności gospodarczej na terytorium Polski i nie przewiduje podpisywania innych umów, których realizacja miałaby w całości lub częściowo miejsce na terytorium Polski.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w stanie faktycznym opisanym powyżej, w związku z realizacją umów z Nabywcą, Wnioskodawca wykreował i w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt i 5 ustawy o VAT...

Zdaniem Wnioskodawcy, w stanie faktycznym opisanym powyżej, w związku z realizacją umów z Nabywcą, Wnioskodawca nie wykreował w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 i 5 ustawy o VAT. Poniżej Wnioskodawca prezentuje szersze uzasadnienie swojego stanowiska.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Ustawa o VAT nie zawiera definicji stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Pojęcie to jest jednak pojęciem wspólnotowym (tj. wynikającym z VI Dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. oraz Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r.). Od dnia 1 lipca 2011 r. pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej zostało uregulowane w Rozporządzeniu Rady. Rozporządzenie Rady przewiduje dwie, zasadniczo podobne, definicje stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej jedną dla stałego miejsca prowadzenia działalności świadczącego usługi, a drugą dla nabywającego usługi. W odniesieniu do sytuacji Wnioskodawcy, kluczowe jest ustalenie czy posiada on stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w związku z usługami świadczonymi na rzecz Nabywcy. Stąd w dalszej części wniosku przytoczona zostanie definicja stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej świadczącego usługi.

Zgodnie z art . 11 ust. 2 Rozporządzenia Rady, w odniesieniu do stałego miejsca świadczącego usługi: „stale miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturę w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje.

Należy podkreślić, iż powyższa definicja pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej została sformułowana na podstawie kryteriów wskazywanych przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej jako: „TSUE”) w licznych wyrokach, w których TSUE zajmował się tą kwestią. Z tego względu, w praktyce (tak organów podatkowych jak i sądów administracyjnych) wykładni tej definicji dokonuje się w świetle przesłanek wskazanych przez TSUE we wspomnianych orzeczeniach. Poniżej Wnioskodawca przywołuje niektóre wyroki TSUE identyfikujące przesłanki warunkujące powstanie stałego miejsca prowadzenia działalności.

Przykładowo w wyroku z dnia 4 lipca 1985 r. w sprawie Gunter Berkholz vs. Finanzamt Hamburg Mitte-Altstadt (sygn akt C-168/84) TSUE uznał, że: „zamontowanie urządzeń do prowadzenia działalności gospodarczej, np. automatów do gier, na pokładzie statku kursującego po wodach oceanicznych poza terytorium kraju mogło być potraktowane jako stałe miejsce prowadzenia działalności (...) jedynie w przypadku, gdy w miejscu tym znajduje się na stałe zarówno personel jak i urządzenia techniczne niezbędne do świadczenia tych usług oraz gdy nie ma podstaw do uznania, że usługi te zostały wykonane w miejscu siedziby usługodawcy.”

W tym samym wyroku TSUE wskazał na przesłankę tak zwanego „racjonalnego rezultatu”, która ma odzwierciedlać konstrukcyjne zasady VAT. W tym zakresie TSUE stwierdził, iż pierwotnym punktem odniesienia winna zawsze być siedziba usługodawcy (dosłownie: „a place where supplier has established his business”). Uznanie, że świadczeniodawca ma inne miejsce, z którego świadczy usługi możliwe jest „wyłącznie, gdy usługi te są wykonywane rzeczywiście z tego miejsca, zaś przyjęcie siedziby przedsiębiorcy, jako miejsca świadczenia, prowadziłoby do nieracjonalnego rezultatu, tj. do braku opodatkowania usług bądź ewentualnie, do ich podwójnego opodatkowania”.

Niezwykle istotna wydaje się być również kwestia niezależności stałego miejsca prowadzenia działalności, na którą TSUE zwrócił uwagę, między innymi, w wyroku z dnia 17 lipca 1997 r. w sprawie ARO Lease BV vs. Inspecteur van de Belastingdienst Grote Ondernemingen te Amsterdam (sygn. C-190/95). W orzeczeniu tym TSUE podkreślił, że: „(...) jeśli spółka leasingowa nie posiada w Państwie Członkowskim własnego personelu ani trwałej struktury organizacyjnej w stopniu wystarczającym do umożliwienia sporządzania umów bądź podejmowania decyzji w zakresie zarządzania i w ten sposób umożliwienia niezależnego świadczenia usług nie można przyjąć, iż spółka ta posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie.”

Podobne stanowisko TSUE prezentuje także w innych orzeczeniach, w których odnosił się do instytucji stałego miejsca prowadzenia działalności, m.in. z dnia 2 maja 1996 w sprawie Faaborg-Gelting Linien A/S przeciwko Finanzamt Flensburg (sygn. C-231/94), czy też z dnia 7 maja 1998 r. w sprawie Tease Plan Luxembourg SA przeciwko Niemcom (sygn. C-390/96).

Stanowisko wypracowane przez TSUE zostało również zaakceptowane przez polskie sądy administracyjne. Przykładowo w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 26 czerwca 2009 r. (sygn. akt HI SA/Wa 110/09) wskazano, iż „ETS zdefiniował pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności jako to, gdzie podmiot posiada zasoby ludzkie, zasoby techniczne a także infrastrukturę umożliwiającą zawieranie umów i podejmowanie decyzji zarządczych. Nadto, powyższe zasoby i infrastruktura muszą charakteryzować się pewną stałością oraz umożliwiać świadczenie usług w sposób niezależny”.

W świetle powyższego, należy przyjąć, iż stałe miejsce prowadzenia działalności powstanie, jeśli działalność Wnioskodawcy w Polsce łącznie spełniać będzie następujące przesłanki:

1. określony poziom stałości prowadzenia działalności gospodarczej wyrażony, jako zamiar podatnika do prowadzenia działalności z tego miejsca w sposób permanentny;
2. obecność odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza personalnego i technicznego koniecznej do prowadzenia działalności gospodarczej (tj. zatrudnionych przez podatnika pracowników oraz infrastruktury technicznej);
3. prowadzenie działalności, w szczególności zawieranie umów i podejmowanie decyzji w sposób niezależny w stosunku do działalności głównej prowadzonej przez dany podmiot.
   
   

W przypadku, gdy nie jest spełnione chociażby jedno z wyżej wymienionych kryteriów nie można uznać, że obecność danego podmiotu na terytorium państwa członkowskiego nosi znamiona stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej rozumieniu przepisów o VAT.

Takie podejście jest powszechnie prezentowane przez organy podatkowe wydające indywidualne interpretacje prawa podatkowego w imieniu Ministra Finansów. Potwierdzeniem tego są następujące interpretacje podatkowe Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie: z dnia 18 sierpnia 2011 r. (sygn. IPPP3/443-692/11-4/KC), z dnia 1 lutego 2012 r. (sygn. IPPP3/443-1595/11-2/MPe), z dnia 5 marca 2012 r. (sygn. IPPP3/443-1545/l1-2/SM) czy z dnia 8 sierpnia 2012 r. (IPPP3/443-539/12-2/SM).

1. Kryterium stałości prowadzonej działalności gospodarczej:
   
   

Obecność Wnioskodawcy w Polsce ogranicza się wyłącznie do jednorazowej realizacji umów zawartych z Nabywcą. Z założenia bytność Wnioskodawcy w Polsce ma charakter okresowy i przemijający. Wnioskodawca nie planuje, aby jego obecność w Polsce trwała dłużej, aniżeli byłoby to niezbędne dla prawidłowej realizacji umów zawartych z Nabywcą.

Z tego względu nie można przyjąć, iż prezencja Wnioskodawcy w Polsce charakteryzuje się stałością i zamiarem prowadzenia działalności gospodarczej z tego miejsca. Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż kryterium stałości prowadzenia działalności nie może zostać uznane za spełnione.

Potwierdzeniem prawidłowości takiego toku rozumowania są liczne interpretacje organów podatkowych. Między innymi, w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 18 sierpnia 2011 r. (sygn. IPPP3/443-692/11-4/KC) podatnik sformułował następującą tezę odnosząc się do realizowanego przez siebie kontraktu: „Z założenia budowa takiej instalacji ma charakter okresowy i przemijający. Specyfika kontraktów inżynieryjnych polega bowiem na ich okresowości, w związku z czym Spółka, której przedmiotem działalności jest głównie wykonywanie tego typu kontraktów, nie zakładu obecności w Polsce dłużej niż jest to niezbędne dla prawidłowej realizacji umowy. Nie można zatem twierdzić, iż obecność Spółki w Polsce charakteryzuje się stałością i zamiarem prowadzenia działalności z tego miejsca, co jest wymogiem dla powstania stałego miejsca prowadzenia działalności dla celów VAT.” Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w pełni podzielił powyższy pogląd odstępując od uzasadnienia prawnego oceny stanowiska wnioskodawcy.

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie potwierdził zasadność takiej interpretacji pojęcia stałości również w interpretacji indywidualnej z dnia 5 marca 2012 r. (sygn. IPPP3/443-1545/11-2/SM) wydanej na rzecz podmiotu odpowiedzialnego za organizacje EURO 2012, Dyrektor potwierdził zasadność następującego stanowiska przedstawionego przez podatnika:

„Zdecydowana większość pracowników U. będzie obecna w Polsce jedynie bezpośrednio w czasie trwania samego Turnieju. W takiej sytuacji nawet fakt, iż na czas obecności pracowników U. utworzone zostanie (w ograniczonym zakresie) w kraju zaplecze techniczne w postaci biura, nie pozwoli uznać, że działalność U. W Polsce będzie mieć charakter stały. Po wykonaniu projektu w postaci organizacji i przeprowadzenia całego wydarzenia sportowego tymczasowe zaplecze zostanie ostatecznie zlikwidowane. Swoją działalność na terytorium kraju zakończą również rezydujący w Polsce pracownicy U. Jednocześnie, również M. w W. będzie funkcjonowało wyłącznie w okresie, w którym będą miały miejsce poszczególne mecze, kiedy to U. będzie zobowiązana do zapewnienia mediom odpowiedniej infrastruktury technicznej i technologicznej, umożliwiającej bezpośrednią transmisję Turnieju. Ponadto, działalność U. w Polsce związana jest wyłącznie z organizowaniem rozgrywek E. i nie charakteryzuje się perspektywą jej kontynuacji czy, rozwoju w dłuższym horyzoncie czasu.

Tym samym, ograniczony element ludzki oraz techniczny, które jako jedyne stanowią o obecności U. w Polsce, noszą zdecydowanie znamiona tymczasowości, nie zaś stałości, wobec czego kluczowa cecha związana z definicją miejsca stałego prowadzenia działalności na gruncie przepisów o podatku od towarów i usług nie będzie charakteryzowała działań U. w Polsce

(...) Mając na uwadze powyższe, U. stoi na stanowisku, iż U. nie posiada tu Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności no gruncie przepisów o VAT.”

Podobne stanowisko prezentują również inni Dyrektorzy Izb Skarbowych wydający interpretacje podatkowe w imieniu Ministra Finansów. Na przykład w interpretacji indywidualnej z dnia 23 września 2011 r. (sygn. IPTPP2/443-251/11-4/IR) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi wypowiedział się w sposób następujący: „Jak wynika z samej nazwy „stały” to trwałe związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny - stale miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwała na uznanie, iż działalność prowadzona jest tu tym miejscu nie tu sposób przemijający, czy też okresowa. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzne znamię, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stałe (...). Dla uznania więc, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały. tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

2. Kryterium odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza personalnego i technicznego
   
   

Wnioskodawca nie posiada w Polsce siedziby ani oddziału, nie ma w Polsce na stale żadnych pracowników, nie posiada na własność ani nie wynajmuje również w Polsce żadnej powierzchni biurowej czy magazynowej ani żadnego zaplecza technicznego czy adresu, które mogłyby służyć do prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski. Wnioskodawca nie posiada w Polsce również żadnych maszyn ani sprzętu, które mogłyby zostać uznane za infrastrukturę techniczną.

W świetle powyższego, zdaniem Wnioskodawcy nie jest możliwe stwierdzenie, aby Wnioskodawca dysponował w Polsce jakąkolwiek strukturą w zakresie zaplecza technicznego.

Wnioskodawca nie zatrudnia pracowników na terytorium Polski. W związku z realizacją projektu uruchomienia linii produkcyjnych, w okresie luty 2011 — październik 2012 pracownicy Wnioskodawcy zatrudnieni we Włoszech przyjeżdżali regularnie do Polski. Były to kilkudniowe wizyty nakierowane na realizację czynności opisanych powyżej. Każdorazowo po wykonaniu określonych czynności związanych z realizacją umów z Nabywcą, pracownicy Wnioskodawcy wracali do Włoch, gdzie znajduje się ich stale miejsce zatrudnienia i świadczenia pracy. Na czas samej instalacji linii produkcyjnych kilku inżynierów zatrudnionych przez Wnioskodawcę przebywało w Polsce przez okres około 3-4 miesięcy w celu ciągłego monitorowania procesu instalacji.

Zdaniem Wnioskodawcy, sam fakt, iż kilku pracowników Wnioskodawcy (zasadniczo inżynierów, nadzorujących prace techniczne) zostało oddelegowanych okresowo do pracy w Polsce nie może być utożsamiany z utworzeniem w Polsce struktury w zakresie zaplecza personalnego.

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy, nie dysponuje on w Polsce jakąkolwiek strukturą w zakresie zaplecza technicznego, jak również nie wytworzył on struktury w zakresie zaplecza personalnego. W świetle powyższego, również to kryterium nie może zostać uznane za spełnione.

3. Kryterium niezależności prowadzonej działalności
   
   

Wnioskodawca pragnie podkreślić, iż umowy z Nabywcą zostały zawarte na linii siedziba Wnioskodawcy we Włoszech - Nabywca. Wszystkie decyzje dotyczące warunków realizacji umów podejmowane są przez pracowników Wnioskodawcy we Włoszech. Również faktury VAT dokumentujące czynności wykonywane w związku z umowami zawartymi z Nabywcą wystawiane są przez siedzibę Wnioskodawcy we Włoszech. W Polsce zasadniczo nie ma osób bądź organów Wnioskodawcy, które byłyby uprawnione do podejmowania wiążących decyzji dotyczących działalności Wnioskodawcy, w tym na przykład do zawierania umów z kontrahentami.

W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawcy, nie można uznać, iż jego działalność na terytorium Polski ma charakter niezależny co, jak sformułowano w orzecznictwie TSUE, jest przesłanką dla powstania stałego miejsca prowadzenia działalności dla celów VAT.

Podsumowanie

Wobec braku łącznego spełnienia wskazanych przesłanek nie można uznać, że w opisanym stanie faktycznym Wnioskodawca posiada w Polsce stale miejsce prowadzenia działalności w rozumieniu przepisów o VAT.

Mając na uwadze powyższe Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie stanowiska sformułowanego na wstępie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (...) podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1. przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...), natomiast przez świadczenie usług, (...) rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...) (art. 8 ust. 1).

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające towary, jeżeli dokonującym ich dostawy na terytorium kraju jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 17 ust. 2 – w przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego.

W myśl art. 17 ust. 5 pkt 1 ustawy, przepis ust. 1 pkt 5 stosuje się, jeżeli nabywcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, albo osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 6.

Zatem kwestia ustalenia, czy dostawca towarów (lub świadczący usługę) posiada stałe miejsce prowadzenia na terytorium kraju przesądza o tym, kto jest zobowiązany do rozliczenia podatku od towarów i usług (z tytułu tej dostawy czy świadczenia przedmiotowych usług).

Ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji stałego miejsca prowadzenia działalności.

Pojęcie to jest jednak pojęciem wspólnotowym (tj. wynikającym z VI Dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. oraz Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r.).

Od dnia 1 lipca 2011 r. przedmiotowe zagadnienie zostało uregulowane (zdefiniowane) w Rozporządzeniu Wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającym środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu od wartości dodanej (Dz. Urz. U L Nr 77, str. 1). Zgodnie z art. 11 rozporządzenia:

1. Na użytek stosowania art . 44 dyrektywy 2006/112/WE „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art . 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.
2. Na użytek stosowania następujących artykułów stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art . 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje:
   1. art . 45 dyrektywy 2006/112/WE;
   2. począwszy od 1 stycznia 2013 r. - art . 56 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2006/112/WE;
   3. do 31 grudnia 2014 r. - art . 58 dyrektywy 2006/112/WE;
   4. art . 192a dyrektywy 2006/112/WE.
3. Fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.
   
   

Z części wstępnej (preambuły) - punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.

Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że aby zapewnić jednolite stosowanie zasad dotyczących miejsca dokonania transakcji podlegających opodatkowaniu, należy wyjaśnić pojęcia, takie jak: siedziba działalności gospodarczej podatnika, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, stałe miejsce zamieszkania oraz zwykłe miejsce pobytu. Stosowanie możliwie jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów powinno ułatwić stosowanie tych pojęć w praktyce; należy przy tym uwzględniać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości.

W wyroku C-73/06 z dnia 28 czerwca 2007 r. w sprawie Planzer Luxembourg Sarl przeciwko Bundeszentralamt fur Steuern, w którym podstawowym zagadnieniem było określenie pojęcia siedziby dla celów działalności gospodarczej w kontekście prawa do zwrotu podatku od wartości dodanej podatnikom niemającym siedziby na terytorium Wspólnoty, odnośnie stałego miejsca prowadzenia działalności należy przytoczyć pkt 54 orzeczenia, w myśl którego: „Zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa w dziedzinie podatku VAT pojęcie stałego przedsiębiorstwa wymaga minimalnej trwałości poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych, koniecznych dla świadczenia określonych usług (zob. wyrok z dnia 4 lipca 1985 r. w sprawie 168/84 Berkholz, Rec. str. 2251, pkt 18; ww. wyrok w sprawie DFDS, pkt 20 oraz wyrok z dnia 17 lipca 1997 r. w sprawie C-190/95 ARO Lease, Rec. str. I-4383, pkt 15). Owa minimalna trwałość oznacza zatem wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny (zob. ww. wyrok w sprawie ARO Lease, pkt 16)”.

Warto także przytoczyć wyrok w sprawie C-231/94 pomiędzy Faaborg-Gelting Linien A/S a Finanzamt Flensburg (Niemcy), w którym Trybunał Sprawiedliwości wskazał, że jedną z przesłanek stałego miejsca prowadzenia działalności jest określona minimalna skala działalności, tzn. w miejscu tym znajdują się zarówno środki rzeczowe, jak i personel, który samodzielnie może świadczyć określone czynności.

Ponadto, jak podkreśla TS w wyroku C-190/95 w sprawie Aro Lease przedsiębiorstwo, które nie posiada w państwie członkowskim ani własnego personelu, ani struktury organizacyjnej, która cechuje się wystarczającym stopniem trwałości, aby zapewnić ramy, w których mogłyby być zawierane umowy i podejmowane decyzje w zakresie zarządzania, nie może być uznane za posiadające stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie.”

Biorąc, zatem pod uwagę ww. definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z przedmiotowego rozporządzenia wykonawczego 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w powyższym zakresie, wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności”. Jak wynika z samej nazwy „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, iż działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Pojęcie miejsca stałego prowadzenia działalności, w ocenie tut. Organu, nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Zgodnie z tym przepisem, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Uwzględniając wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca jest spółką z siedzibą działalności gospodarczej we Włoszech, zarejestrowaną we Włoszech dla celów podatku od wartości dodanej oraz zarejestrowaną tamże dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych.

Podstawowym przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest produkcja szkła dla przemysłu samochodowego.

W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca zawarł dwie umowy ze spółką z siedzibą w Polsce, polskim podatnikiem VAT, zarejestrowanym w Polsce dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych (dalej jako: „Nabywca”). Pierwsza z umów obejmuje wyprodukowanie i dostawę do fabryki Nabywcy dwóch linii produkcyjnych, Druga umowa obejmuje świadczenie usług związanych z dostarczonymi liniami produkcyjnymi (w szczególności nadzór nad instalacją tych linii produkcyjnych w fabryce Nabywcy oraz asystę przy przeprowadzaniu testów rozruchowych dostarczonych linii produkcyjnych). Wnioskodawca nie posiada w Polsce siedziby ani oddziału, nie ma w Polsce na stałe żadnych pracowników, nie posiada na własność ani nie wynajmuje również w Polsce żadnej powierzchni biurowej czy magazynowej ani żadnego zaplecza technicznego czy adresu, które mogłyby służyć do prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski. Nadzór nad instalacją linii produkcyjnych oraz przeprowadzanie testów rozruchowych miały miejsce w pomieszczeniach Nabywcy (tj. w miejscu gdzie linie produkcyjne zostały zainstalowane). W ramach wykonywania innych czynności Wnioskodawca mógł korzystać z pomieszczeń Nabywcy. Tym niemniej, nie były to pomieszczenia wynajęte przez Wnioskodawcę, lecz jedynie udostępnione mu przez Nabywcę (jako usługodawcę) zasadniczo w celu umożliwienia/usprawnienia wykonywania czynności określonych w umowach. Wnioskodawca nie posiada w Polsce również żadnych maszyn ani sprzętu, które mogłyby zostać uznane za infrastrukturę techniczną. ponadto Wnioskodawca zaznacza, iż nie planuje podejmować działalności gospodarczej na terytorium Polski i nie przewiduje podpisywania innych umów, których realizacja miałaby w całości lub częściowo miejsce na terytorium Polski.

Analizując powyższe przepisy oraz biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego należy stwierdzić, iż Spółka nie posiada na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności, gdyż Wnioskodawca nie zatrudnia pracowników bowiem zasadnicze prace związane z budową fabryki czy też instalacją linii produkcyjnych są wykonywane przez pracowników kontrahenta Spółki lub jego podwykonawców i przy wykorzystaniu Jego materiałów, maszyn i narzędzi. w związku z realizacją usług na rzecz kontrahenta polskiego pracownicy Wnioskodawcy byli oddelegowywani z Włoch na krótkie okresy czasu, aby realizować projekt uruchomienia linii produkcyjnych. Jednakże były to kilkudniowe wizyty nakierowane na realizację czynności związanych z realizacją umów. Jedynie na czas samej instalacji linii produkcyjnych kilku inżynierów zatrudnionych przez Wnioskodawcę przebywało w Polsce przez okres około 3-4 miesięcy, jednakże sam fakt nadzorowania instalacji linii produkcyjnych w Polsce nie implikuje na terytorium kraju stałego miejsca prowadzenia działalności, ponadto Wnioskodawca nie posiada na własność ani też nie wynajmuje na terytorium kraju żadnej powierzchni biurowej czy magazynowej ani żadnego zaplecza technicznego czy adresu, które mogłyby służyć do prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski. Zauważyć również należy, że Wnioskodawca nie planuje podejmować działalności gospodarczej na terytorium Polski i nie przewiduje podpisywania innych umów, których realizacja miałaby w całości lub częściowo miejsce na terytorium Polski.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. 2012, poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.