INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością reprezentowanej przez Pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 21 listopada 2011 r. (data wpływu 30 listopada 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 listopada 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz opis zdarzenia przyszłego.

Sp. z o.o. (dalej: „Spółka”) należy do grupy, zajmującej się na całym świecie doradztwem strategicznym. Spółka prowadzi swoją działalność, począwszy od stycznia 2011 r., w wynajmowanych pomieszczeniach biurowych. Spółka zatrudnia zespół pracowników, którzy zajmują się świadczeniem m. in. usług polegających na przygotowywaniu materiałów prezentacyjnych i graficznych, usług asystenckich i sekretarskich dla menedżerów oraz zespołów konsultantów, usług regionalnych w zakresie finansów, księgowości i kadr.

Spółka zapewnia swoim pracownikom możliwość korzystania z posiłków (lunch) serwowanych w stołówce (kantynie) prowadzonej obecnie przez firmę zewnętrzną „A” Nie można wykluczyć, że w przyszłości „A” zostanie zastąpiona przez inny podmiot. W dalszej części niniejszego wniosku firma zewnętrzna świadcząca na rzecz Spółki przedmiotowe usługi nazywana jest „Usługodawcą” (wniosek dotyczy każdego Usługodawcy niezależnie od tego, czy będzie nim „A”, czy inny podmiot).

Stołówka (kantyna) jest prowadzona w pomieszczeniach własnych Usługodawcy.

Spółka nabywa od Usługodawcy usługę gastronomiczną realizowaną w ten sposób, że Usługodawca przekazuje Spółce vouchery na posiłki. Następnie Spółka przekazuje każdemu ze swoich pracowników odpowiednią ilość voucherów. Ilość voucherów przyznanych przez Spółkę danemu pracownikowi jest uzależniona od ilości dni, w których pracownik będzie przebywał w pracy w danym miesiącu (Spółka nie przekazuje voucherów za dni ustawowo wolne od pracy, dni zwolnienia chorobowego, urlopy itd.). W zamian za vouchery, pracownik otrzymuje posiłek w stołówce (kantynie) prowadzonej przez Usługodawcę.

W kantynie pracownicy Usługodawcy wydają pracownikom Spółki wybrane przez nich dania obiadowe, a także inne produkty żywnościowe (np. kanapki, sałatki, napoje). Jeżeli łączna cena wybranych przez danego pracownika dań i innych produktów przekroczy wartość voucheru, wówczas pracownik ten musi dopłacić nadwyżkę na rzecz Usługodawcy. Dopłacona przez pracownika kwota nie jest mu zwracana przez Spółkę. W sytuacji, gdy cena posiłku zamówionego przez Pracownika byłaby niższa od wartości vouchera, Pracownikowi nie przysługuje zwrot różnicy w gotówce.

Zobowiązanie Spółki do zapewnienia Jej pracownikom voucherów na posiłki wynika z art. 11.1. regulaminu wynagradzania (dalej „Regulamin”) obowiązującego w Spółce od 1.07.2011 r., zgodnie z którym:

„11.1. W danym miesiącu kalendarzowym, na każdy dzień pracy Pracodawca zapewnia Pracownikowi bezpłatny voucher na posiłek o wartości określonej przez Pracodawcę realizowany przez stołówkę wskazaną przez Pracodawcę. Vouchery nie przysługują Pracownikowi za okres usprawiedliwionej lub nieusprawiedliwionej nieobecności w pracy”.

W kolejnych punktach Regulaminu określono szczegółowe zasady przyznawania voucherów, m. in. ustalając, że:

1. pracownikowi nie przysługuje ekwiwalent pieniężny za niewykorzystany voucher (art. 11.2. Regulaminu);
2. w przypadku, gdy cena zamówionego posiłku jest wyższa od wartości vouchera, pracownik jest zobowiązany zapłacić różnicę gotówką (art. 11.3. Regulaminu);
3. jeżeli Pracownik nie wykorzystał voucherów w danym miesiącu kalendarzowym, jest zobowiązany zwrócić je Pracodawcy (art. 11.4. Regulaminu).

Spółka finansuje zakup wyżej opisanych usług gastronomicznych od Usługodawcy ze swoich środków obrotowych. Spółka dolicza wartość voucherów do przychodu pracowników ze stosunku pracy w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Niekiedy z zakupionych przez Spółkę od Usługodawcy voucherów korzystają również osoby inne niż pracownicy, np. goście, kontrahenci Spółki.

Nie można wykluczyć, że w przyszłości vouchery zostaną zastąpione kartami „prepaidowymi” albo innym rozwiązaniem pozwalającym na weryfikację przez Usługodawcę prawa pracownika Spółki do otrzymania posiłku w stołówce. Kwestia ta ma znaczenie jedynie techniczne i niniejszy wniosek dotyczy wydatków Spółki na zakup usług gastronomicznych dla pracowników niezależnie od tego, czy przekazywane będą vouchery, czy też zastosowane zostanie inne rozwiązanie w tym zakresie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy przepis art. 15 ust. 1 w zw. z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należy interpretować w ten sposób, że opisane w stanie faktycznym wydatki na zakup usług gastronomicznych dla pracowników stanowią dla Spółki koszt uzyskania przychodów...

Zdaniem Wnioskodawcy, przepis art. 15 ust. 1 w zw. z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należy interpretować w ten sposób, że opisane w stanie faktycznym wydatki na zakup usług gastronomicznych, w części dotyczącej pracowników Spółki, stanowią dla Spółki koszt uzyskania przychodów.

Uzasadnienie.

Koszty ponoszone przez podatników mogą być zaliczane przez nich do kosztów podatkowych jedynie w przypadku łącznego spełnienia następujących dwóch warunków:

1. zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów (art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych) oraz
2. nie zostały wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wśród kategorii kosztów niestanowiących kosztów podatkowych.

Ad. 1) Związek wydatków z przychodami Spółki.

Jak wskazano w stanie faktycznym, zgodnie z Regulaminem, Spółka jest zobowiązana do zapewnienia pracownikom bezpłatnych posiłków w stołówce. Wartość tych posiłków stanowi zatem element wynagrodzenia należnego pracownikom od Spółki jako pracodawcy.

Wobec powyższego, Spółka kupując posiłki dla pracowników wykonuje swoje obowiązki wynikające z przepisów prawa pracy. Tym samym, ponoszenie tych wydatków jest niezbędne do prowadzenia działalności gospodarczej przez Spółkę, która to działalność generuje przychody podatkowe.

Ponadto, pracownicy Spółki wychodząc do zlokalizowanej niedaleko biur Spółki stołówki nie tracą czasu pracy na dojazdy do innych miejsc, w których mogliby zjeść posiłek. Sprzyja to większej wydajności pracy.

Ponadto, wspólne spożywanie posiłków w stołówce sprzyja wzajemnej integracji pracowników. Sprzyja to budowaniu „ducha zespołu” i przyczynia się do zwiększenia identyfikacji pracowników ze Spółką, a tym samym do wzrostu wydajności ich pracy.

Wobec powyższego, nie ulega wątpliwości, że przedmiotowe wydatki pozostają w związku z osiąganymi przez Spółkę przychodami. Nie ma przy tym znaczenia, że związek ten ma charakter pośredni.

Ad. 2) Katalog kosztów niestanowiących kosztów uzyskania przychodów.

Art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zawiera katalog wyłączeń z kosztów uzyskania przychodów. Wydatki ponoszone przez Spółkę na zakup dla pracowników posiłków w stołówce nie mieszczą się w żadnej z kategorii kosztów objętych wyłączeniem z kosztów podatkowych.

Konkluzja.

W odniesieniu do wydatków na zakup posiłków w stołówce dla pracowników Spółki spełnione są obydwie przesłanki warunkujące zaliczenie ich do kosztów podatkowych. Spółka ma zatem prawo zaliczyć te wydatki do kosztów podatkowych.

Powyższe stanowisko Spółki jest również zgodne ze stanowiskiem MF prezentowanym przez niego w licznych interpretacjach indywidualnych, np.: w interpretacji Dyrektora IS w Warszawie z dnia 08.02.2010 r. (nr IPPB5/423-794/09-2/AM), czy z dnia 23.10.2008 r. (nr IPPB3/423-1295/08-2/AS). Podobnie wypowiedział się także Dyrektor IS w Katowicach w interpretacji z dnia 13.12.2010 r. (nr IBPBI/2/423-l781/10/PC): „Ponoszone przez Spółkę ze środków obrotowych, wydatki na rzecz pracowników w postaci obiadów oraz artykułów spożywczych / napojów udostępnianych w miejscu pracy, są pośrednio związane z jej działalnością. Należy więc uznać, iż zachodzą przesłanki uprawniające do ich zaliczenia, do kosztów uzyskania przychodów”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, winien wykazać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz to, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub że wydatek ten jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym.

W tym miejscu należy zauważyć, że kosztami podatkowymi – co do zasady – są tzw. koszty pracownicze. Koszty te obejmują nie tylko wynagrodzenia zasadnicze, wszelkiego rodzaju nagrody, premie, ale i diety, inne należności za czas podróży służbowej, wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracowników, świadczenia medyczne oraz inne wydatki na rzecz pracowników, pod warunkiem spełnienia przesłanki wynikającej z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zatem w świetle powyższego, pracodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki na rzecz pracowników, które pozostają w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą i z uzyskiwanymi przez niego przychodami. Jednocześnie zaznaczyć należy, że wydatki te nie mogą znajdować się w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – w szczególności należy mieć na uwadze wyłączenie wynikające z art. 16 ust. 1 pkt 28 ww. ustawy.

Stosownie bowiem do treści art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Jak wynika z przedstawionych okoliczności sprawy, Spółka zapewnia swoim pracownikom możliwość korzystania z posiłków (lunch) serwowanych w stołówce (kantynie) prowadzonej obecnie przez firmę zewnętrzną. Spółka nabywa usługę gastronomiczną realizowaną w ten sposób, że usługodawca przekazuje Spółce vouchery na posiłki. Następnie Spółka przekazuje każdemu ze swoich pracowników odpowiednią ilość voucherów, która uzależniona jest od ilości dni, w których pracownik będzie przebywał w pracy w danym miesiącu (Spółka nie przekazuje voucherów za dni ustawowo wolne od pracy, dni zwolnienia chorobowego, urlopy itd.). W zamian za vouchery, pracownik otrzymuje posiłek w stołówce (kantynie) prowadzonej przez usługodawcę. W kantynie pracownicy usługodawcy wydają pracownikom Spółki wybrane przez nich dania obiadowe, a także inne produkty żywnościowe (np. kanapki, sałatki, napoje). Jeżeli łączna cena wybranych przez danego pracownika dań i innych produktów przekroczy wartość voucheru, wówczas pracownik ten musi dopłacić nadwyżkę na rzecz usługodawcy. Dopłacona przez pracownika kwota nie jest mu zwracana przez Spółkę. W sytuacji, gdy cena posiłku zamówionego przez pracownika byłaby niższa od wartości vouchera, pracownikowi nie przysługuje zwrot różnicy w gotówce.

Zgodnie z przedstawionym opisem sprawy, zakup przedmiotowych usług gastronomicznych finansowany jest ze środków obrotowych Spółki, natomiast wartość voucherów doliczana jest do przychodu pracowników ze stosunku pracy w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Spółka wskazała także, że zakup usług gastronomicznych dla pracowników sprzyja wzajemnej integracji, przyczynia się do zwiększenia identyfikacji pracowników ze Spółką, a tym samym wpływa na wzrost wydajności pracy.

Mając zatem na uwadze powyższe, stwierdzić należy, że wydatków będących przedmiotem zapytania nie należy rozpatrywać w zakresie kosztów reprezentacji, bowiem wydatki te nie są skierowane „na zewnątrz”, czyli do kontrahentów lub potencjalnych kontrahentów Spółki, lecz dotyczą Jej pracowników i dodatkowo nie posiadają przymiotu okazałości czy wystawności.

Zatem w świetle powyższego uznać należy, że wydatki na zakup usług gastronomicznych, które Wnioskodawca ponosi z własnych środków obrotowych na rzecz pracowników na podstawie ustaleń zawartych w regulaminie wynagradzania, stanowią koszty uzyskania przychodów, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jednocześnie należy wskazać, iż wykazanie związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiąganych przychodów (zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów), obciąża Podatnika.

Jak bowiem stanowi art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy. Z tak udokumentowanych wydatków winno też wynikać, że mają one związek z prowadzoną działalnością gospodarczą i bezpośrednio lub pośrednio wpływają na wielkość osiąganych przez podatnika przychodów.

Ponadto, tut. Organ pragnie zauważyć, że pełna weryfikacja prawidłowości zaliczenia wydatków ponoszonych przez Wnioskodawcę do kosztów uzyskania przychodów może być dokonana jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.). Dokonując bowiem interpretacji indywidualnej organ podatkowy działający z upoważnienia Ministra Finansów przedstawia jedynie swój pogląd dotyczący wykładni treści analizowanych przepisów i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego (którego elementy przyjmuje jako podstawę rozstrzygnięcia bez weryfikacji).

Jednocześnie nadmienia się, iż niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie oceny stanowiska Wnioskodawcy w odniesieniu do powiązanego z nim pytania, wpisanego w nakreślony wnioskiem opis zdarzenia przyszłego.

Ustosunkowując się natomiast do powołanych przez Spółkę pism urzędowych, stwierdzić należy, iż zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Końcowo informuje się, iż wniosek Spółki w zakresie przedstawionego stanu faktycznego został rozpatrzony odrębną interpretacją indywidualną nr ILPB3/423-561/11-2/EK, wydaną w dniu 27 lutego 2012 r.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.