Stan faktyczny

Podatnik prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą na terenie gminy Nowy Dwór Gdański. W działalności wykorzystuje zakupiony w 2004r. środek trwały - koparkę, od którego jako „fabrycznie nowego środka trwałego” dokonał w 2004r. odpisu amortyzacyjnego w wysokości 30% od jego wartości początkowej.

Ocena prawa stanu faktycznego

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Stosownie do treści art. 22 ust.8 ustawy z 26 lipca 1991r. kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art.22a – 22o, z uwzględnieniem art. 23.

Na podstawie art. 22k ust. 4 powołanej ustawy z dnia 26 lipca 1991r. odpisów amortyzacyjnych można dokonywać od wartości początkowej fabrycznie nowych środków trwałych, zaliczonych do grup 3-6 Klasyfikacji, w pierwszym roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji, w wysokości 30% tej wartości.

Przy czym art. 22k ust. 6 tej ustawy stanowi, że odpisów tych podatnicy mogą dokonywać jednorazowo, nie wcześniej niż w miesiącu, w którym środki trwałe zostały wprowadzone do ewidencji, lub stosować zasady określone w art. 22h ust 4. W następnym roku podatkowym podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej zgodnie ust. 1 lub art. 22i.

Przepis art. 22k ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. określa zasady amortyzacji tzw. metodą degresywną, natomiast art. 22i metodą liniową.

W myśl art. 22k ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. odpisów amortyzacyjnych można dokonywać od wartości początkowej maszyn i urządzeń zaliczonych do grupy 3-6 i 8 Klasyfikacji oraz środków transportu, z wyjątkiem samochodów osobowych, o których mowa w art. 23 ust. 3a, w pierwszym podatkowym roku ich używania przy zastosowaniu stawek podanych w Wykazie stawek amortyzacyjnych podwyższonych, z zastrzeżeniem ust. 2, o współczynnik nie wyższy niż 2,0, a w następnych latach podatkowych – od ich wartości początkowej pomniejszonej o dotychczasowe odpisy amortyzacyjne, ustalonej na początek kolejnych lat ich używania. Począwszy od roku podatkowego, w którym tak określona roczna kwota amortyzacji miałaby być niższa od rocznej kwoty amortyzacji obliczonej przy zastosowaniu metody określonej w art. 22i ust. 1, tj. przy zastosowaniu stawek określonych w wykazie stawek amortyzacyjnych, podatnicy dokonują dalszych odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22i.

Jednocześnie art. 22k ust. 2 cytowanej ustawy stanowi, że w przypadku używania środków trwałych, określonych w ust.1, w zakładzie danego podatnika położonym na terenie gminy o szczególnym zagrożeniu wysokim bezrobociem strukturalnym albo w gminie zagrożonej recesją i degradacją, których wykaz na podstawie odrębnych przepisów ustala Rada Ministrów – stawki podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych można podwyższyć przy zastosowaniu współczynników nie wyższych niż 3,0, dokonując obliczenia odpisów amortyzacyjnych zgodnie z zasadą określoną w ust.1.

Wykaz powiatów (gmin), o których mowa w treści art. 22k ust. 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. określa załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 21 grudnia 1999r. w sprawie określenia powiatów (gmin) zagrożonych szczególnie wysokim bezrobociem strukturalnym (Dz. U. Nr 110, poz. 1264 z późn. zm.).

Ponieważ w wykazie tym wymieniona została gmina miejsko-wiejska Nowy Dwór Gdański, to podatnik prowadząc działalność gospodarczą na terenie tej gminy może dokonać odpisów amortyzacyjnych – metodą określoną w treści cytowanego art. 22k ust. 1 - od wartości początkowej środka trwałego przy zastosowaniu stawki amortyzacyjnej podanej w Wykazie stawek amortyzacyjnych podwyższonej przy zastosowaniu współczynnika nie wyższego niż 3,0. Przy czym podwyższone stawki amortyzacyjne - zgodnie z treścią art. 22k ust. 3 ustawy z 26 lipca 1991r. - podatnik może stosować do końca tego roku podatkowego, w trakcie którego:

1. gmina zostanie wyłączona z wykazu, o którym mowa w ust.2, lub
2. podatnik przestanie mieć siedzibę na terenie gminy, o której mowa w ust. 2.

Reasumując powyższe, podatnik, który w pierwszym roku podatkowym użytkowania fabrycznie nowego środka trwałego dokonał 30% odpisu amortyzacyjnego, a w kolejnych latach podatkowych dokonuje amortyzacji na zasadach określonych w art. 22k ust. 1 ustawy (tzw. metodą degresywną), może dokonywać odpisów amortyzacyjnych przy zastosowaniu stawki podanej w Wykazie stawek amortyzacyjnych podwyższonej o współczynnik nie wyższy niż 2,0. Jeżeli jednocześnie – tak jak w tym przypadku - „zakład” podatnika położony jest na terenie gminy o szczególnym zagrożeniu wysokim bezrobociem strukturalnym – podatnik ma możliwość stawkę z Wykazu podwyższyć o współczynnik nie wyższy niż 3,0. Przy czym odpisów tą metodą dokonuję się bez pomniejszania wartości początkowej o 30% odpis amortyzacyjny dokonany w pierwszym roku użytkowania środka trwałego.