POSTANOWIENIE

Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w Gliwicach, działając na podstawie z art. 14a § 1 § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jednolity Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ), po rozpatrzeniu wniosku Pana z dnia 15.02.2005 r. uzupełnionego pismem z dnia 22.04.2005 r., w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji o zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego w zakresie amortyzacji ulepszonego środka trwałego po raz pierwszy wprowadzonego do ewidencji środków trwałych uznaje, iż stanowisko przedstawione przez Pana ww. pismach jest zgodne z obowiązującymi przepisami prawa podatkowego.

Uzasadnienie

Zgodnie z art. 14a § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, naczelnik urzędu skarbowego, stosownie do swojej właściwości, na pisemny wniosek podatnika, płatnika lub inkasenta ma obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym.

W dniu 15.02.2005 r. do Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w Gliwicach wpłynął Pana wniosek o interpretację przepisów dot. określenia czy można zastosować indywidualnie 10% stawkę odpisu amortyzacyjnego środka trwałego z uwagi na przekroczenie 30% nakładów na ulepszenie w stosunku do wartości początkowej bez udowodnienia, iż przed nabyciem budynek był wykorzystywany co najmniej przez okres 60 miesięcy. W ww. piśmie przedstawił Pan następujący stan faktyczny:� prowadzi Pan pozarolniczą działalność gospodarczą,� operacje gospodarcze ewidencjonuje Pan w podatkowej księdze przychodów i rozchodów,� w m-cu wrześniu 2003 r. nabył Pan prawo wieczystego użytkowania gruntu zabudowanego murowanym budynkiem wymagającym remontu, � w związku z poniesionymi nakładami na adaptację (ulepszenie), przekraczającymi 30% wartości początkowej, cena nabycia (wartość początkowa) została powiększona,� budynek po raz pierwszy został wprowadzony do ewidencji środków trwałych,� na podstawie operatu szacunkowego, w którym rzeczoznawca określił, iż budynek pochodzi z lat 40 przyjął Pan, że budynek był używany przez okres co najmniej 60 miesięcy, � przyjął Pan indywidualną stawkę amortyzacyjną 10% przez okres 10 lat.

Wątpliwość budzi zapis art. 22j ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który stanowi "jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy" "czy to oznacza że budynek ten musiałby być używany również w dacie przed dniem sporządzenia aktu kupna-sprzedaży lub czy okres 60 miesięcy dotyczy używania w całym okresie tj. od momentu wybudowania".

Wnosi Pan o ustosunkowanie się do zagadnienia "czy mogę zastosować 10% stawkę odpisu amortyzacyjnego tylko dlatego, że nakłady na ulepszenie przekroczyły 30% wartości początkowej lub należy spełnić pewnie dwa warunki, tj. przekroczenie nakładów oraz udowodnienie używania budynku przez okres co najmniej 60 miesięcy przy uwzględnieniu wątpliwości o których mowa wyżej. Czy zapis w operacie szacunkowym mówiący o pochodzeniu budynku z lat 40 jest wystarczającym dowodem potwierdzającym okres używania".

W stanowisku, które przedstawił Pan w piśmie z dnia 22.04.2005 r. wyraża Pan pogląd, iż może zastosować 10% stawkę odpisu amortyzacyjnego ponieważ nakłady na ulepszenie przekroczyły 30% wartości początkowej bez konieczności udowodnienia używania budynku przez okres 60 miesięcy.

Możliwość ustalania przez podatników indywidualnych stawek amortyzacyjnych, a co za tym idzie długości okresu amortyzacji została uregulowana m. in. art. 22j ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity Dz. U. Nr 14 poz. 176 ze zm.). Artykuł ten stanowi:ust. 1 pkt 3. "Podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż: dla budynków (lokali) i budowli - 10 lat, z wyjątkiem budynków wymienionych w rodzajach 103 i 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem, kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych oraz budynków zastępczych, dla których okres ten nie może być krótszy niż 36 miesięcy.ust 3 pkt 1 i 2 "Środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za: 1) używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub 2) ulepszone - jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej".

Powyższy zapis należy rozumieć, iż indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być ustalane jedynie dla takich środków trwałych, które - w rozumieniu ustawy - są albo używane albo ulepszone, a ponadto nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, prowadzonej przez podatnika. Przy czym :� budynki będące środkami trwałymi należy, traktować jako używane, jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez 60 miesięcy� budynki należy traktować jako ulepszone, jeżeli podatnik wykaże, że przed wprowadzeniem ich do ewidencji lub wykazu wydatki poniesione w celu ich ulepszenia stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Warunki te nie muszą być spełnione łącznie.

Ponadto przepisy regulujące zasady ustalania stawek amortyzacyjnych w sposób indywidualny nie określają minimalnej i maksymalnej wysokości tych stawek lecz określają minimalny okres amortyzacji, który dla używanych lub ulepszonych budynków (lokali) budowli wynosi 10 lat.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż przedmiotowy budynek został ulepszony - wartość nakładów przekracza 30% wartości początkowej i po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji środków trwałych, a co za tym idzie spełnia warunek, jeden z możliwych, uzasadniający zastosowanie indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

Przedstawiając powyższe informuję, że zgodnie z art. 14a § 2 ustawy Ordynacja podatkowa interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego w powołanym na wstępie piśmie oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu sporządzenia wniosku.Przedstawiona interpretacja, zgodnie z art. 14b § 1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa "nie jest wiążąca dla podatnika, płatnika lub inkasenta. Jeżeli jednak podatnik, płatnik lub inkasent zastosowali się do tej interpretacji, organ nie może wydać decyzji określającej lub ustalającej ich zobowiązanie podatkowe bez zmiany albo uchylenia postanowienia, o którym mowa w art. 14a § 4, jeżeli taka decyzja byłaby niezgodna z interpretacją zawartą w tym postanowieniu." Interpretacja "jest wiążąca dla organów podatkowych i organów kontroli skarbowej właściwych dla wnioskodawcy i może zostać zmieniona albo uchylona wyłącznie w drodze decyzji, w trybie określonym w § 5. Stronie, stosownie do art. 14a § 4 ustawy Ordynacja podatkowa na niniejsze postanowienie przysługuje zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach za pośrednictwem tut. organu podatkowego, w terminie 7 dni od daty jego doręczenia. Zażalenie - zgodnie z art. 222 Ordynacji podatkowej - powinno zawierać zarzuty, określać istotę i zakres żądania będącego przedmiotem zażalenia oraz wskazywać dowody uzasadniające żądanie. Niniejsze postanowienie, na mocy art. 143 § 2 pkt 1 Ordynacji podatkowej wydane zostało z upoważnienia Naczelnika Urzędu Skarbowego.