INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością reprezentowanej przez Pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 27 grudnia 2011 r. (data wpływu 02 stycznia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 02 stycznia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz opis zdarzenia przyszłego.

Spółka jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych oraz podatku od towarów i usług. Działalność Spółki obejmuje przede wszystkim produkcję elementów dla branży motoryzacyjnej. Spółka produkuje m.in. pojemnościowe podgrzewacze wody, ciśnieniowe naczynia wyrównawcze dla instalacji grzewczych oraz części dla przemysłu samochodowego m.in. koła pasowe, tłumiki drgań i przewody paliwowe ze stali nierdzewnej, z blachy stalowej i blachy aluminiowej oraz tworzyw sztucznych, a także produkty w zakresie inżynierii systemowej – ogrzewania i wykorzystania wody pitnej, użytkowej i dla celów przemysłowych, takich jak naczynia zbiorcze, systemy utrzymania ciśnienia i systemy gromadzenia energii dla ogrzewania wody pitnej i użytkowej.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca planuje zawierać ze swoimi kontrahentami, przede wszystkim dostawcami, umowy o współpracę. Na ich podstawie, Spółka w zamian za zobowiązanie się do zakupu określonych produktów kontrahentów udostępni im narzędzia (mogą to być urządzenia lub maszyny), które będą umożliwiały produkcję produktów, do których nabycia Spółka (na podstawie zawartych umów) będzie zobowiązana.

Konstrukcja umów o współpracę, jakie Spółka ma zamiar zawierać ze swoimi kontrahentami, przewiduje m.in., że w zamian za udostępnienie narzędzi kontrahenci będą wytwarzali i sprzedawali Spółce określone produkty, które są Spółce niezbędne do produkcji Jej własnych towarów.

Spółka zaznacza, że udostępniane kontrahentom narzędzia przez cały okres trwania umowy będą stanowiły Jej własność i zostaną przez Nią ujęte w ewidencji środków trwałych, w przypadku narzędzi o wartości początkowej powyżej 3.500 zł oraz o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok. W przypadku narzędzi o wartości początkowej poniżej 3.500 zł lub o przewidywanym okresie używania krótszym niż rok, koszty te zostaną ujęte w momencie poniesienia wydatku.

Nabyte od dostawców produkty będą wykorzystywane przez Spółkę do produkcji wyrobów, które następnie Spółka będzie sprzedawała.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy w przypadku przekazania kontrahentom, na podstawie umów o współpracy, narzędzi spełniających definicję środka trwałego w rozumieniu art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Spółka ma prawo zaliczać odpisy amortyzacyjne do kosztów uzyskania przychodów...
2. Czy w przypadku przekazania kontrahentom, na podstawie umów o współpracy, narzędzi niespełniających definicji środka trwałego w rozumieniu art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Spółka ma prawo zaliczać wydatki na te narzędzia do kosztów uzyskania przychodów w momencie poniesienia kosztu...
   
   

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1.

W przypadku przekazania kontrahentom, na podstawie umów o współpracy, narzędzi spełniających definicję środka trwałego w rozumieniu art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Spółka ma prawo zaliczać odpisy amortyzacyjne dokonywane od tych narzędzi do kosztów uzyskania przychodów.

Uzasadnienie.

W ocenie Spółki, w przedstawionym stanie faktycznym, będzie miała Ona prawo zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od narzędzi udostępnianych swoim kontrahentom, w ramach zawartych umów o współpracę.

W świetle art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za koszty uzyskania przychodów uważa się koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów enumeratywnie wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Ponadto, zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztem uzyskania przychodów są także dokonywane odpisy amortyzacyjne z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, amortyzacji podlegają stanowiące własność podatnika środki trwałe (w tym maszyny, urządzenia i środki transportu) o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, które są przez tego podatnika (i) wykorzystywane na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo (ii) oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub leasingu.

Tym samym, ww. przepis wprowadza dychotomiczny (poprzez użycie spójnika „albo”) podział sytuacji, w ramach których podatnikowi przysługuje prawo do dokonywania odpisów amortyzacyjnych.

W ocenie Spółki, podatnik ma prawo dokonywania odpisów amortyzacyjnych od własnych środków trwałych o przewidywanym okresie użytkowania dłuższym niż rok w sytuacji, gdy:

• wykorzystuje te środki w jakikolwiek sposób na potrzeby związane ze swoją działalnością gospodarczą albo
• jego działalność gospodarcza polega (przynajmniej w pewnej mierze) na wynajmowaniu, wydzierżawianiu, bądź leasingowaniu tych środków.
  
  

Co do zasady, przepis ten uzależnia możliwość dokonywania odpisów amortyzacyjnych od wykorzystania określonego środka trwałego na potrzeby związane z działalnością gospodarczą podatnika. W żadnej mierze art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie odwołuje się natomiast do fizycznego wykorzystania danego środka trwałego konkretnie w siedzibie podatnika i przez podatnika. Regulacja zawarta w powyższym przepisie nie ogranicza w żaden sposób zakresu sformułowania „na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą”.

Wprowadzenie przez ustawodawcę tego sformułowania oznacza, że środek trwały musi służyć działalności gospodarczej podatnika, natomiast fizyczne używanie tego środka trwałego może mieć miejsce poza zakładem podatnika. W przypadku ponoszenia przez podatników wydatków na środki trwałe, wydatki te są zaliczane do kosztów uzyskania przychodów poprzez system odpisów amortyzacyjnych, uregulowany w przepisach art. 16a - 16m ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którymi podatnicy rozpoznają wydatek na nabycie określonego środka trwałego w dłuższych okresach rozliczeniowych przy wykorzystaniu określonej w przepisach stawki amortyzacyjnej.

Spółka dokona zakupu narzędzi, które mają umożliwić realizację umów z kontrahentami (udostępnienie im narzędzi), następnie kontrahenci wytworzą przy użyciu tych narzędzi pewne produkty, które Spółka nabędzie do produkcji własnych towarów, bądź do bezpośredniej sprzedaży. Spółka ujmie przedmiotowe narzędzia w ewidencji środków trwałych (jeżeli narzędzia będą spełniały warunki do uznania ich za środki trwałe). Użyczenie narzędzi pozwoli rozszerzyć asortyment Spółki, zoptymalizować proces produkcji i zdywersyfikować sprzedawane przez Spółkę towary. Wydatki na zakup narzędzi będą poniesione w celu zachowania, bądź zabezpieczenia źródła przychodów Spółki.

Równocześnie, wskazane wydatki nie mieszczą się w katalogu kosztów wskazanych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i powinny być zatem odpowiednio, poprzez odpisy amortyzacyjne, zaliczane przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów.

Na podstawie zawartych z kontrahentami umów o współpracę, Spółka udostępni kontrahentom środki trwałe. Takie działania są uzasadnione z biznesowego punktu widzenia i bez wątpienia przyczynią się do zachowania bądź zabezpieczenia źródła przychodów.

Udostępniane narzędzia, chociaż faktycznie znajdą się poza siedzibą Spółki, będą wykorzystywane na potrzeby związane z Jej działalnością gospodarczą.

Wzrost przychodów Wnioskodawcy z tytułu sprzedaży towarów, uzależniony jest od posiadania szerokiego asortymentu sprzedawanych produktów. Spółka chcąc maksymalizować zyski musi zatem zwiększać asortyment sprzedawanych produktów. W tym celu konieczne jest zawieranie umów z kontrahentami, a także wspomaganie ich produkcji, co wprost przełoży się na ilość półproduktów dostarczanych Spółce przez dostawców, co z kolei przełoży się na możliwość zwiększenia asortymentu Spółki.

Skoro zatem, będące własnością Spółki narzędzia udostępniane są kontrahentom w celu zwiększenia przychodów Spółki (działanie to związane jest więc z zachowaniem bądź zabezpieczeniem źródła dochodów Spółki), to odpisy amortyzacyjne dokonywane przez Spółkę powinny stanowić dla Niej koszty uzyskania przychodu.

Dodatkowo, Spółka wskazuje, że stanowisko przeciwne do zaprezentowanego powyżej skutkowałoby sytuacją, w której poniesiony przez Spółkę wydatek na nabycie przedmiotowych środków trwałych nie zostałby rozpoznany przez żadnego z podatników jako koszty uzyskania przychodów (kontrahenci nie mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych, gdyż nie są właścicielami ani współwłaścicielami tych środków, nie spełniają również przesłanek zawartych w przepisie art. 16a ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Taka sytuacja, w opinii Spółki, byłaby sprzeczna z celem regulacji dotyczącej kosztów podatkowych oraz instytucji amortyzacji na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Spółka zwraca też uwagę na art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. c) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. O ile bowiem art. 16a ust. 1 ww. ustawy wprowadza generalną zasadę pozwalającą na zaliczenie przez podatników odpisów amortyzacyjnych do kosztów uzyskania przychodów, to art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. c) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jest przepisem, który w ściśle określonych przypadkach wprowadza wyjątek od tej zasady.

Zgodnie z tą regulacją nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oddanych do nieodpłatnego używania (z wyjątkiem nieruchomości) za miesiące, w których składniki te były oddane do nieodpłatnego używania.

Jednak udostępnianie narzędzi w przypadku Spółki nie powinno zostać zakwalifikowane jako nieodpłatne oddanie do używania. Zdaniem Spółki, w opisywanym stanie faktycznym nie sposób mówić o nieodpłatności świadczenia na rzecz kontrahentów, gdyż za nieodpłatne uznaje się takie świadczenie, którego spełnienie nie powoduje, po stronie otrzymującego, obowiązkowego wzajemnego świadczenia na rzecz przekazującego narzędzia. Konstrukcja umów o współpracę, jakie Spółka ma zamiar zawierać ze swoimi kontrahentami, przewiduje natomiast m.in., że w zamian za udostępnienie narzędzi kontrahenci będą wytwarzali i sprzedawali Spółce określone produkty, które są Spółce niezbędne do produkcji Jej towarów.

Mając powyższe na uwadze, zdaniem Spółki, trudno jest w przedstawionym stanie faktycznym mówić o nieodpłatności świadczenia.

Spółka chce odnieść się także do pojęcia nieodpłatne używanie, jakim posługuje się komentowany przepis ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych, jak i inne ustawy podatkowe, nie zawiera definicji tego terminu, dlatego stosownym wydaje się sięgnięcie do regulacji z innych gałęzi prawa.

Zgodnie z art. 710 i następne ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), przez użyczenie rozumie się zobowiązanie użyczającego do zezwolenia biorącemu na bezpłatne używanie oddanej mu w tym celu rzeczy. Istotnymi cechami przywoływanego stosunku prawnego są nieodpłatność oraz jednostronność. Spółka wskazuje również, że stosunek prawny, jaki łączyć będzie Ją i Jej kontrahentów na skutek zawartych umów nie wykazuje żadnej z tych cech. Będą to umowy dwustronnie zobowiązujące – tak Spółka, jak i Jej kontrahenci są zobowiązani do spełnienia pewnych świadczeń na rzecz drugiej strony.

A zatem, zdaniem Wnioskodawcy, nie można również mówić o nieodpłatności komentowanego udostępniania narzędzi. Tym samym, mając na uwadze powyższe, Spółka wskazuje, że w przedstawionych okolicznościach nie znajdzie zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. c) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Spółka ma zatem prawo zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne dokonywane od udostępnianych kontrahentom na mocy umów o współpracę narzędzi, stanowiących środki trwałe Spółki.

Podobne stanowisko zostało również wyrażone w interpretacjach indywidualnych. Przykładowo Dyrektor potwierdził zasadność następującego stanowiska podatnika: „Spółka pragnie bowiem wskazać, że oddanie do używania instrumentariów szpitalom nie ma charakteru nieodpłatnego. Wartość świadczenia polegającego na udostępnieniu instrumentarium szpitalom jest odzwierciedlona w cenie, jaką szpitale są zobowiązane zapłacić za nabywane od Spółki protezy. (…) W konsekwencji powyższego, zdaniem Spółki, odpisy amortyzacyjne dotyczące instrumentarium nie spełniają dyspozycji art. 16 ust. 1 ustawy o pdop, a tym samym biorąc pod uwagę argumentację przedstawioną powyżej mogą stanowić koszty uzyskania przychodów w pełnej wysokości. W kontekście powyższego Spółka uważa, że instrumentaria stanowią środki trwałe na gruncie pdop, które podlegają amortyzacji dla celów podatkowych”.

Powyższe potwierdził także ten sam Dyrektor Izby Skarbowej w interpretacji wydanej 21 maja 2010 r. sygn. IPPB5/423-191/10-2/AM, a także Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji z dnia 25 listopada 2011 r. (sygn.: ILPB4/423-329/11-2/MC).

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2.

W przypadku przekazania kontrahentom, na podstawie umów o współpracy, narzędzi niespełniających definicji środka trwałego w rozumieniu art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Spółka ma prawo zaliczać wydatki na te narzędzia do kosztów uzyskania przychodów w momencie poniesienia.

Uzasadnienie.

W świetle art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za koszty uzyskania przychodów uważa się koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów enumeratywnie wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wskazać w tym przypadku należy, iż art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie wskazuje, iż wydatki poniesione przez Spółkę w takim przypadku, jaki został przedstawiony w stanie faktycznym, nie mogą zostać uznane za koszty uzyskania przychodów.

W związku z tym, przyjąć należy, iż jeżeli wydatki na zakup narzędzi, które następnie będą przekazywane kontrahentom, będą spełniały ogólną definicję wskazaną w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, to mogą stanowić koszty uzyskania przychodów.

Na podstawie zawartych z kontrahentami umów o współpracę, Spółka udostępni kontrahentom narzędzia, które umożliwią dostawcom Spółki realizację zamówień Spółki.

Takie działania są uzasadnione z biznesowego punktu widzenia i bez wątpienia przyczynią się do zachowania bądź zabezpieczenia źródła przychodów.

Udostępnione narzędzia, chociaż faktycznie znajdą się poza siedzibą Spółki, będą wykorzystywane na potrzeby związane z Jej działalnością gospodarczą.

W ocenie Spółki, wzrost Jej przychodów z tytułu sprzedaży produktów, uzależniony jest od posiadania szerokiego asortymentu sprzedawanych produktów. Spółka chcąc maksymalizować zyski musi również zwiększać asortyment sprzedawanych produktów. W tym celu konieczne jest zawieranie umów z dostawcami, a także wspomaganie ich produkcji, co wprost przełoży się na ilość półproduktów dostarczanych Spółce przez dostawców, co z kolei przełoży się na możliwość zwiększenia asortymentu Spółki. Skoro zatem, będące własnością Spółki środki trwałe udostępniane są kontrahentom w celu zwiększenia zysków Spółki (działanie to związane jest więc z zachowaniem bądź zabezpieczeniem źródła dochodów Spółki), to wydatki na zakup narzędzi powinny stanowić dla Niej koszty uzyskania przychodu.

Brak udostępnienia narzędzi dostawcom może spowodować, iż Spółka nie będzie mogła sprzedawać niektórych swoich produktów (z uwagi na brak możliwości pozyskania półproduktów), co z kolei skutkować będzie zmniejszeniem przychodów Spółki.

Ponadto, jeśli Organ uznałby, że wydatki na narzędzia nie będą stanowiły kosztu uzyskania przychodu Spółki, wówczas żaden z podmiotów ani Spółka, ani kontrahent, któremu udostępniono narzędzia, nie poniesie kosztu podatkowego przedmiotowego narzędzia, co byłoby sprzeczne z podstawową regułą wyrażoną w art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, iż za koszt podatkowy można uznać wszelkie wydatki poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

A zatem, w ocenie Spółki, wydatki poniesione na zakup narzędzi spełniają przesłanki do uznania ich za koszty uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji, stwierdzić należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Ponadto informuje się, że w zakresie przedstawionego stanu faktycznego wydana została odrębna interpretacja w dniu 29 marca 2012 r. nr ILPB4/423-3/12-2/DS.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.